Close
Faqja 7 prej 9 FillimFillim ... 56789 FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 121 deri 140 prej 180
  1. #121
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË





    MEDITIMI PARAPRAK.


    62. Ky propozim dashurie gjithashtu

    mund të keqkuptohet.

    Jo më kot,

    përballë tundimit të bashkësive të para të krishtera

    për të formuar grupe të mbyllura dhe të izoluara,

    Shën Pali i nxiti dishepujt e tij

    që të kishin dashuri hyjnore mes tyre

    “dhe ndaj të gjithëve” (1 Sel. 3,12);

    dhe në bashkësinë e Gjonit u kërkua

    që "vëllezërit, megjithëse të huaj" të mirëpriteshin (3 Gj 5).

    Ky kontekst ndihmon për të kuptuar

    vlerën e shëmbëlltyrës së Samaritanit të Mirë:

    dashurisë nuk i intereson

    nëse vëllai i plagosur

    vjen nga këtu apo atje.

    Sepse është “dashuria ajo që thyen zinxhirët

    që na izolojnë dhe na ndajnë,

    duke ndërtuar ura;

    dashuri që na lejon të ndërtojmë

    një familje të madhe

    ku të gjithë mund të ndihemi

    si në shtëpinë tonë […].

    Dashuri që bie erë

    dhembshurie dhe dinjiteti”.

  2. #122
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.


    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË



    NJË NJERI I BRAKTISUR...



    63. Jezusi tregon se ishte një burrë i plagosur

    i shtrirë në tokë përgjatë rrugës,

    ai që kishte qenë i sulmuar.

    Disa persona kaluan pranë tij,

    por ata u larguan, nuk u ndalën.

    Ata ishin njerëz me funksione të rëndësishme në shoqëri,

    të cilët nuk kishin në zemër dashurinë

    për të mirën e përbashkët.

    Ata nuk mund të shpenzojnë disa minuta

    për të ndihmuar një njeri të plagosur

    ose të paktën për të kërkuar dike

    që ta ndihmojë atë.

    Njëri ndaloi, i afroi, e trajtoi me duart e veta,

    pagoi nga xhepi i vet dhe u kujdes për të.

    Mbi të gjitha, i dha atij diçka

    që ne e kursejmë në këtë botë

    që është gjithmonë të nxituar:

    i dha atij kohën e tij.

    Me siguri ai kishte planet e veta

    për ta përdorur kohën atë ditë

    sipas nevojave, angazhimeve apo dëshirave të veta.

    Por ai mundi të linte gjithçka mënjanë

    për të ndihmuar të plagosurin të panjohur

    dhe e konsideroi atë të denjë

    për të marrë dhuratën e kohës së tij.

    64. Me kë identifikohesh?

    Kjo pyetje është e vështirë,

    e drejtpërdrejtë dhe vendimtare.

    Cilit prej tyre ti je i ngjashëm?

    Ne duhet të njohim tundimin

    që na rrethon për mosinteresim për të tjerët,

    veçanërisht për më të dobëtit.

    Le ta pranojmë këtë,

    kemi përparuar shumë në shumë aspekte,

    por jemi analfabetë

    në shoqërimin,

    në kujdesin

    dhe mbështetjen e shoqërive tona

    më të brishta dhe të dobëta.

    Jemi mësuar të shikojmë përreth,

    të kalojmë, të injorojmë situatat

    derisa ato të ndikojnë drejtpërdrejt tek ne.

    65. Sulmohet një person në rrugë,

    dhe shumë ikin sikur të mos kishin parë asgjë.

    Shpesh ka njerëz që godasin dikë

    me makinën e tyre dhe ikin.

    Thjesht preokupohen vetëm

    që të mos kenë probleme,

    nuk ka rëndësi nëse një njeri vdes

    për shkak të mosinteresim të tyre.

    Megjithatë, këto janë shenja

    të një stili jetese të përgjithësuar,

    i cili manifestohet në mënyra të ndryshme,

    ndoshta më delikate.

    Për më tepër, duke qenë se të gjithë

    jemi shumë të përqendruar në nevojat tona,

    nëse shojmë dikë me dhimbje,

    shqetësohemi:

    shqetësohemi, sepse nuk duam

    të humbim kohë

    për problemet e të tjerëve.

    Këto janë simptoma të një shoqërie të sëmurë,

    sepse ajo synon

    të ndërtohet vetë

    duke i kthyer shpinën dhimbjes.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 17-05-2022 më 02:59

  3. #123
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË



    NJË NJERI I BRAKTISUR...



    66. Më mirë është të mos biem në këtë mjerim.

    Le të sillemi sipas modelit të samaritanit të mirë.


    Është një tekst që na fton të ringjallim thirrjen tonë

    si qytetarë të kombit tonë dhe të gjithë botës,

    që kontribuojnë të ndërtojnë lidhje të re shoqërore.

    Është një thirrje gjithnjë e re,

    që, nuk duhet të harrohet,

    është shkruar si ligj themelor i qenies sonë:

    që shoqëria të niset drejt kërkimit të së mirës së përbashkët

    dhe, duke u nisur nga ky synim,

    të rindërtojë gjithmonë rendin e saj politik dhe shoqëror,

    strukturën e saj mbi marrëdhëniet me të vërtetë njerëzore,

    projektin e saj njerëzor.

    Me gjestet e tij Samaritani i Mirë tregoi

    se "ekzistenca e secilit prej nesh

    është e lidhur me atë të të tjerëve:

    jeta nuk është kohë që kalon,

    por një kohë takimi".

    67. Kjo shëmbëlltyrë është një ikonë ndriçuese,

    e aftë të nxjerrë në pah

    opsionin bazë që duhet të marrim ,

    për ta rindërtuar këtë botë të mjerueshme

    që, si është, na bën të vuajmë shumë.

    Përballë kaq shumë dhimbjeje,

    kaq shumë plagëve,

    e vetmja mënyrë për të dalë,

    është të jemi si Samaritani i Mirë.

    Çdo zgjedhje tjetër të çon

    ose në anën e kusarëve

    ose në anën e atyre që kalojnë pa pasur dhembshuri

    për të plagosurin e rënë në rrugë.

    Shëmbëlltyra na tregon

    se me cilat nisma mund të ribëhet një komunitet,

    duke filluar nga burrat dhe gratë

    që e bëjnë të tyren dobësinë e të tjerëve,

    të cilët nuk lejojnë të ndërtohet

    një shoqëri bazuar në përjashtimin,

    por bëhen vetë fqinjë

    dhe rimëkëmbin dhe rehabilitojnë njeriun e rënë.

    që e mira të jetë e përbashkët.

    Në të njëjtën kohë shëmbëlltyra

    na paralajmëron për disa qëndrime të njerëzve

    që shikojnë vetëm te vetja

    dhe nuk marrin përsipër kërkesat

    e pashmangshme të realitetit njerëzor.

    68. Shëmbëllltyra, le ta pranojmë qartë,

    nuk na jep një mësim idealesh abstrakte,

    as nuk kufizohet në shqyrtimin

    e funksionalitetit të një morali etiko-social.

    Na zbulon një karakteristikë thelbësore të qenies njerëzore,

    shpesh e harruar:

    ne jemi krijuar për plotësinë

    që arrihet vetëm në dashuri.

    Të jetosh indiferent

    ndaj dhimbjes të të tjerëve

    nuk është një zgjedhje e mundshme:

    nuk mund të lejojmë

    që dikush të jetojë i përjashtuar nga të mirat e të jetës.

    Kjo duhet të na indinjojë,

    deri në atë pikë sa të na bëjë të zbresim

    nga qetësia jonë

    për të zhytur veten të mërzitur

    në vuajtjet njerëzore. Në këtë konsiston dinjiteti ynë.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 23-05-2022 më 04:04

  4. #124
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË

    Një histori që përsëritet.



    69. Rrëfimi është i thjeshtë dhe linear,

    por përmban të gjithë dinamikën e luftës së brendshme

    që zhvillohet në shtjellimin e identitetit tonë,

    në çdo ekzistencë të projektuar

    në rrugën e realizimit të vëllazërisë njerëzore.

    Pasi u nisëm, në mënyrë të pashmangshme

    përplasemi me të plagosurin.

    Sot gjithnjë e më shumë ka njerëz të plagosur.

    Përfshirja apo përjashtimi i atyre

    që vuajnë gjatë rrugës

    përcakton të gjitha projektet

    ekonomike, politike, sociale dhe fetare.

    Çdo ditë përballemi me zgjedhjen

    për të qenë samaritanë të mirë

    apo udhëtarë indiferentë

    që kalojnë në distancë.

    Dhe nëse e shtrijmë vështrimin tonë

    në tërësinë e historisë sonë

    dhe të botës në tërësi,

    të gjithë jemi ose kemi qenë si këta personazhe:

    të gjithë kemi diçka nga njeriu i plagosur,

    diçka nga hajdutët,

    diçka nga ata që kalojnë në një distancë

    dhe diçka nga samaritani i mirë.

  5. #125
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË

    Një histori që përsëritet.



    70. Është interesante

    se si ndryshojnë tërësisht diferencat

    midis personazheve të tregimit

    pas takimit e tyre me njeriun e rënë ndër cuba,

    të poshtëruar, të braktisur në rrugë.

    Nuk ka më dallim midis një njeriu

    që banon në Judenë dhe një tjetër që banon në Samarinë,

    nuk ka prift apo tregtar:

    ka vetëm dy lloje njerëzish:

    ata që marrin përsipër dhimbjen

    dhe ata që kalojnë, shohin,

    dhe vazhdojnë rrugën;

    ata që përkulen poshtë

    duke njohur që është një njeri

    ai që ra ndër cuba dhe u braktis në rrugë

    dhe ata që shikojnë tjetërkund

    dhe largohen me shpejtësi:

    në fakt kur marrim përsipër dhimbjen e të tjerëve,

    bien maskat tona të shumta,

    etiketat dhe maskimet tona:

    është ora e së vërtetës.

    A do të përkulemi për të prekur

    dhe shëruar plagët e të tjerëve?

    A do të përkulemi për t'u mbështetur njëri-tjetrin?

    Kjo është sfida aktuale nga e cila nuk duhet të kemi frikë.

    Në momentet e krizës zgjedhja bëhet urgjente:

    mund të themi se në këtë moment

    kushdo nuk është hajdut

    dhe kushdo nuk kalon në distancë,

    ose kushdo është i plagosur

    ose mban mbi supe disa të plagosur.

  6. #126
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË

    Një histori që përsëritet.


    71. Historia e Samaritanit të Mirë përsëritet:

    është gjithnjë e më e dukshme

    që pakujdesia sociale dhe politike

    i bën shumë vende në botë rrugë të shkreta

    ku mosmarrëveshje kombëtare dhe ndërkombëtare

    dhe mundësitë e grabitjeve

    lënë shumë të margjinalizuar

    në tokë dhe në anë të rrugës.

    Në shëmbëlltyrën e tij Jezusi

    nuk paraqet mënyra alternative,

    nuk thotë për sh, çfarë do të kishte bërë

    ai i plagosur keq apo ai që e ndihmoi,

    nëse zemërimi apo etja për hakmarrje

    do të kishin gjetur vend në zemrat e tyre.

    Jezusi ka besim

    në pjesën më të mirë të shpirtit njerëzor

    dhe me shëmbëlltyrën e tij

    ai inkurajon të gjithë

    që t'i përmbahen dashurisë,

    që të rikuperojnë ata që vuajnë

    dhe të ndërtojnë një shoqëri

    të denjë për këtë emër.

  7. #127
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË


    Personazhet



    72. Shëmbëlltyra fillon me hajdutët.

    Pika fillestare që Jezusi zgjedh

    është një agresion tashmë i përfunduar.

    Nuk na bën të ndalemi

    për t'u ankuar për faktin,


    nuk na e drejton shikimin drejt çubave.

    Ne i njohim ata. Ne kemi parë

    që përparojnë në botë

    hijet e dendura të braktisjes,

    të dhunës së përdorur për interesa të vogla të pushtetit:

    flitet për akumulimin dhe ndarjes.

    Pyetja mund të jetë:

    a do ta lëmë të plagosurin në tokë,

    për të vrapuar secili

    për t'u shpëtuar veten nga dhuna

    apo për të ndjekur cubat?

    A do të jetë ai person i plagosur,

    ai që justifikon ndarjet tona të papajtueshme,

    indiferencën tonë mizore,

    betejat tona të brendshme?

    73. Pastaj shëmbëlltyra na bën

    të fiksojmë shikimin tonë qartë

    tek ata që kalojnë larg.

    Kjo indiferencë është e rrezikshme

    sepse bën të shkojnë më tej pa u ndalur,

    që të jenë tëpafajshme ose jo,

    fryt përbuzjeje ose shpërqendrimi i trishtuar,

    bën që personazhet

    si prifti dhe leviti të mos reflektojnë

    pak të trishtuar për atë distancë

    që i izolon nga realiteti.

    Ka shumë mënyra, që kompletohen

    me njërën-tjetrën për t'u larguar,

    për të marrë distancat.

    Një prej tyre është mbyllja në vetveten,

    duke mos qenë i interesuar për të tjerët,

    duke qenë indiferent ndaj nevojave të të tjerëve.

    Një tjetër është të vëmë veten vetëm jashtë.

    Në lidhje me këtë mënyrë të fundit

    të kalimit në distancë, në disa vende,

    apo në sektorë të caktuar të tyre,

    ka një përbuzje për të varfërit

    dhe për kulturën e tyre

    dhe një jetesë me një vështrim të jashtëm,

    sikur të tentonin të importonin

    një projekt të një vendi të huaj,

    të mund të zënë vendin tek ata.

    Kështu, indiferenca e disave

    mund të justifikohet,

    sepse ata që mund të prekin

    zemrat e tyre me kërkesat e tyre

    thjesht nuk ekzistojnë.

    Ata janë jashtë horizontit të tyre për sa u perket interesave

  8. #128
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË


    Personazhet



    74. Tek ata që kalojnë në distancë

    ka një detaj që nuk mund ta anashkalojmë:

    ishin njerëz fetarë.

    Për më tepër,

    ata iu përkushtuan adhurimit ndaj Perëndisë:

    një prift dhe një levit.

    Kjo vlen për t'u përmendur:

    tregon se të besosh dhe të adhurosh Zotin

    nuk garanton se do të jetosh

    ashtu siç dëshiron Zoti.

    Një person me besim

    mund të mos jetë besnik ndaj gjithçkaje

    që kërkon vetë besimi,

    e megjithatë mund të ndihet afër Perëndisë

    dhe të ndihet më i denjë se të tjerët.

    Nga ana tjetër,

    ka mënyra për të jetuar besimin

    që favorizojnë hapjen e zemrës ndaj vëllezërve

    dhe që do të jenë garancia

    e një hapjeje autentike ndaj Zotit.

    Shën Gjon Gojarti arriti

    të shprehte me shumë qartësi këtë sfidë

    që u paraqitet të të krishterëve:

    "A doni vërtet të nderoni trupin e Krishtit?

    Mos e përbuzni kur është lakuriq.

    Mos e nderoni në tempull me petka mëndafshi,

    ndërsa jashtë e lini të vuajë të ftohtin dhe lakuriqësinë”.

    Paradoksi është se, ndonjëherë,

    ata që thonë se nuk besojnë,

    mund të jetojnë vullnetin e Zotit

    më mirë se besimtarët.

  9. #129
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË


    Personazhet



    75. “Cubat gjatë rrugës"

    zakonisht kanë si aleatë të fshehtë

    ata që “kalojnë rrugës duke shikuar nga ana tjetër”.

    Rrethi mbyllet midis atyre

    që përdorin dhe mashtrojnë shoqërinë për ta grabitur atë

    duke marrë në zotërim pasuritë e saj

    dhe atyre që mendojnë se po ruajnë

    pastërtinë në funksionin e tyre kritik,

    por në të njëjtën kohë jetojnë

    nga ai sistem dhe burimet e tij.

    Ekziston një hipokrizi e trishtueshme

    ku mosndëshkimi i krimit,

    i përdorimit të institucioneve për interesa

    personale apo korporative

    dhe të këqija të tjera

    që nuk mund t'i eliminojmë,

    kombinohen me një skualifikim të përhershëm të gjithçkaje,

    me mbjelljen e vazhdueshme të dyshimit

    duke përhapur mosbesim dhe hutim.

    Mashtrimi i "çdo gjë shkon keq"

    korrespondon me "askush nuk mund t'i rregullojë gjërat",

    "çfarë mund të bëj?".

    Në këtë mënyrë ushqehet

    zhgënjimi dhe mungesa e shpresës

    dhe kjo nuk nxit shpirtin

    e solidaritetit dhe të bujarisë.

    Zhytja e një populli në dekurajim

    është mbyllja e një rrethi vicioz të përsosur:

    kështu vepron diktatura e padukshme

    e interesave të vërteta të fshehura,

    të cilat marrin për veten

    burimet e shoqërisë

    dhe aftësitë e njerëzve

    për të menduar me kokën e tyre

    dhe për të programuar

    dhe realizuar çfarë është më mirë për veten e tyre.



    76. Së fundi, le të shohim të plagosurin.

    Ndonjëherë ndihemi si ai,

    të plagosur rëndë

    dhe të strirë në tokë në anë të rrugës.

    Edhe ne ndihemi të braktisur nga institucionet tona

    që kanë shumë mungesa

    dhe nuk janë në gjendje të kryejnë

    shërbimin e tyre,

    ose janë të përdorura në shërbim

    të interesave të pak njerëzve,

    brenda dhe jashtë të tyre.

    Në fakt, "në shoqërinë e globalizuar,

    zakonisht praktikohet një mënyrë elegante

    për të shikuar nga ana tjetër:

    nën mbulesën e sjelljes politikisht korrekte

    ose të modës ideologjike,

    shikohet personi që vuan

    duke mos e prekur atë,

    por duke e shfaqur në televizion drejtpërdrejt,

    ku gjithashtu ngjarja komentohet

    me një fjalim që jep,

    kur dëgjohet,

    përshtipje që është tolerant

    dhe plot me fjalë të bukura".
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 08-06-2022 më 03:47

  10. #130
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË


    LE TA RITHEMELOJMË KËTË SHOQËRI NGA FILLIMI.


    77. Çdo ditë na ofrohet një mundësi e re,

    një fazë e re.

    Nuk duhet të presim gjithçka nga ata që na qeverisin,

    do të ishte një gjë absolutisht të të fëmijërisë.

    Ne gëzojmë një hapësirë ​​bashkëpërgjegjësie të aftë

    për të nisur dhe gjeneruar procese dhe përparime të reja.

    Ne duhet të jemi forca aktive

    në rehabilitimin dhe në mbështetjen e shoqërive të plagosura.

    Sot përballemi me një mundësi të madhe

    për të shprehur faktin që të gjithë jemi vëllezër,

    për të qenë samaritanë të tjerë të mirë

    që marrin mbi vete dhimbjen e dështimeve të të tjerëve,

    në vend që të nxisin urrejtje dhe pakënaqësi.

    Ashtu si udhëtari i rastit të historisë tonë,

    na duhet vetëm dëshira e lirë,

    e pastër dhe e thjeshtë

    për të qenë popull, për të qenë konstant

    dhe të palodhur në angazhimin

    për të përfshirë, për t'u integruar, për të ngritur të rënët;

    edhe pse shumë herë e gjejmë veten të zhytur

    dhe të dënuar të përsërisim logjikën e të dhunshmevet,

    të atyre që ushqejnë ambicie vetëm për veten e tyre

    dhe përhapin pështjellim e gënjeshtra.

    Le të vazhdojnë të tjerët të mendojnë

    për një politikë apo një ekonomi në shërbim

    të lojërave të tyre e tyre të pushtetit.

    Le të ushqejmë ne atë që është e mirë

    dhe ta vëmë veten në shërbim të së mirës.


    78. Mund të fillohet nga gjëra më të voglai

    dhe ngadalë-ngadalë,

    mund të arrihet të luftohet

    për atë që është më konkrete

    dhe më e dobishme për bashkësitë tona vendore,

    deri në cepin më e largët të atdheut e të botës,

    me të njëjtin kujdes që kishte udhëtari nga Samaria

    për çdo plaga e të plagosurit..

    Le të kërkojmë të tjerët

    dhe të marrim në dorë realitetin që na takon,

    pa frikë nga dhimbja apo pafuqia,

    sepse aty janë të gjitha të mirat

    që Zoti ka mbjellë në zemrën e njeriut.

    Vështirësitë që duken të mëdha,

    janë mundësi për t'u rritur

    dhe jo justifikim i trishtimit inert

    që favorizon nënshtrimin.

    Por le të mos e bëjmë vetëm, individualisht.

    Samaritani kërkoi një pronar

    që mund të kujdesej për atë njeri,

    pasi ne jemi thirrur të ftojmë

    dhe të takohemi në një "ne"

    që është më e fortë se shuma

    e individualiteteve të vogla;

    le të kujtojmë se

    "e tëra është më shumë se pjesët

    dhe është gjithashtu më shumë

    se shuma e tyre e thjeshtë".

    Ne heqim dorë nga poshtërsia

    dhe inati i partikularizmave sterile,

    nga kundërshtimet e pafundme.

    Le të ndalojmë së fshehuri dhimbjen e humbjeve

    dhe të marrim përgjegjësinë

    për krimet tona, përtacinë dhe gënjeshtrat tona.

    Pajtimi restaurues do të na ringjallë

    dhe do të bëjë që ne dhe të tjerët

    të të mos kemi më frikë.



    79. Samaritani i rrugës u largua

    dhe nuk priti as mirënjohje as falënderime.

    Përkushtimi ndaj shërbimit

    ishte kënaqësia e madhe

    përpara Zotit dhe jetës së tij,

    dhe prandaj një detyrë.

    Ne të gjithë kemi një përgjegjësi

    në lidhje me atë person të plagosur

    që përfaqëson Popullin tonë

    dhe të gjithë popujt e tokës.

    Le të kujdesemi për dobësinë

    e çdo njeriu, çdo gruaje, çdo fëmije

    dhe çdo të moshuari,

    me atë qëndrim mbështetës

    dhe të vëmendshëm,

    qëndrimin e afërsisë

    së samaritanit të mirë.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 08-06-2022 më 08:39

  11. #131
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË


    ÇDO NJERI ËSHTË I AFERMI IM.



    80. Jezusi e propozoi këtë shëmbëlltyrë

    për t'iu përgjigjur një pyetjeje:

    kush është i afërmi im?

    Fjala "i afërmi" në shoqërinë e kohës së Jezusit

    zakonisht tregonte se kush ishte

    më i afërti, miku intim.

    Kuptohej se ndihma duhej t'u shkonte

    para së gjithash atyre

    që u përkasin grupit të tyre, racës së tyre.

    Një samaritan,

    për disa hebrenj në atë kohë,

    konsiderohej një person i neveritshëm,

    i papastër, dhe për këtë arsye

    nuk përfshihej në mesin

    e të afërmeve dhe të miqëve intimë

    të cilëve do t'u jepej ndihma.

    Judeu Jezus e kthen plotësisht këtë qasje:

    ai nuk na thërret

    për të pyetur veten

    se cilët janë ata që janë

    të afërmin tonë,

    por për të na bërë afër, miq intimë.

    81. Jezusi na propozon

    që të paraqitemi tek personi

    që ka nevojë për ndihmë,

    pa kërkuar nëse ai është

    pjesë e rrethit tonë të përkatësisë.

    Në këtë rast, samaritani

    ishte ai që u bë i afërmi

    i hebreut të plagosur.

    Për ta bërë veten të ngushtë

    dhe të pranishëm,

    ai ka tejkaluar të gjitha barrierat

    kulturore dhe historike.

    Përfundimi i Jezusit është një kërkesë:

    “Shko e bëj edhe ti kështu!" (Lk 10,37).

    Domethënë Jezusi na sfidon

    që t' i lëmë mënjanë të gjitha dallimet

    dhe përballë vuajtjeve

    i afrohemi kujtdo.

    Ndaj, nuk do të themi më

    se kemi “miq” për të ndihmuar,

    por ndihemi i thirrur të bëhemi

    i afermi i të gjithëve.

  12. #132
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.


    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË


    ÇDO NJERI ËSHTË I AFERMI IM.



    82. Problemi është se, shprehimisht,

    Jezusi thekson se i plagosuri ishte një çifut

    - banor i Judesë -

    ndërsa ai që u ndal dhe e ndihmoi

    ishte një samaritan - banor i Samarisë -.

    Ky detaj ka një rëndësi të madhe

    për të reflektuar mbi një dashuri

    të hapur për të gjithë.

    Samaritanët banonin në një rajon

    që ishte kontaminuar nga ritet pagane

    dhe për judenjtë kjo i bëri ata

    të papastër, të neveritshëm, të rrezikshëm.

    Në fakt, një tekst i lashtë hebraik

    që përmend kombet e denja për përbuzje

    i referohet Samarisë,

    duke pohuar për më tepër

    se "ajo nuk është as një popull" (Sir 50:25),

    dhe shton se është

    "populli i marrë që banon në Sikem" ( v. 26).

    83. Kjo shpjegon pse një grua samaritane,

    kur Jezusi i kërkoi ujë,

    u përgjigj prerazi:

    "Si? Ti që je judeas, kërkon ujë prej meje

    që jam samaritane?”

    [Sepse judenjtë nuk marrin e japin me samaritanë] (Gjoni 4,9).

    Ata që kërkonin akuza

    që mund të diskreditonin Jezusin,

    gjëja më fyese që gjetën ishte t'i thoshin atij:

    “Vallë, a nuk e themi të vërtetën se je samaritanas

    e se në trup ke djallin?”(Gjn 8:48).

    Prandaj, ky takim që deshmon

    një dashuri të vërtetë

    midis një samaritani dhe një çifuti

    është një provokim i fuqishëm,

    i cili mohon çdo manipulim ideologjik,

    në mënyrë që ne të zgjerojmë rrethin tonë,

    duke i dhënë kapacitetin tonë për të dashur

    një dimension universal,

    të aftë për të kapërcyer

    të gjitha paragjykimet,

    të gjitha barrierat historike

    ose kulturore,

    të gjitha interesat e vogla.

  13. #133
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË

    Apeli i të huajit



    84. Së fundi, më kujtohet

    se në një pasazh tjetër të Ungjillit

    Jezusi thotë: "Isha shtegtar e më përbujtët" (Mt, 25,35),

    isha i huaj dhe më pritët .

    Jezusi mund t'i thoshte këto fjalë

    sepse kishte një zemër të hapur

    që i bënte të tijat dramat e të tjerëve.

    Shën Pali nxiti:

    "Gëzohuni me ata që janë në gëzim,

    qani me ata që qajnë" (Rm. 12,15).

    Kur zemra merr këtë qëndrim,

    ajo është e aftë të identifikohet me tjetrin,

    pavarësisht se nga ka lindur

    apo nga vjen.

    Duke hyrë në këtë dinamikë,

    ai përjeton përfundimisht

    se të tjerët janë "mishi i tij" (Khs Is, 58, 7, 7:

    A jo ta ndash bukën tënde me të uriturin,

    t’i shtiesh në shtëpinë tënde skamnorët e të pastrehët?

    Kur ta shohësh të zhveshurin, vishe

    dhe mos e përbuz farefisin tënd".

    85. Për të krishterët, fjalët e Jezusit

    kanë gjithashtu një dimension tjetër, transcendent.

    Ato përfshijnë njohjen e vetë Krishtit

    në çdo vëlla të braktisur

    ose të përjashtuar (krh. Mt 25,40.45).

    Në realitet, besimi e mbush njohjen e tjetrit

    me motive shumë të larta,

    sepse ata që besojnë

    mund të arrijnë të kuptojnë

    se Zoti e do çdo qenie njerëzore

    me një dashuri të pafund

    dhe se "në këtë mënyrë

    i jep atij një dinjitet të pafund".

    Kësaj i shtojmë se ne besojmë

    se Krishti derdhi gjakun e tij për secilin

    dhe për këtë arsye

    askush nuk mbetet

    jashtë dashurisë së tij universale.

    Dhe nëse shkojmë te burimi përfundimtar,

    që është jeta intime e Zotit,

    ne takohemi me një bashkësi

    prej tre Personash,

    origjina dhe modeli i përsosur

    i gjithë jetës së përbashkët.

    Teologjia vazhdon të pasurohet

    falë reflektimit mbi këtë të vërtetë të madhe.

  14. #134
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË

    Apeli i të huajit



    86. Nganjëherë më trishton

    fakti që, pavarësisht se kishte motive të tilla,

    Kishës iu desh kaq shumë kohë

    për të dënuar me forcë skllavërinë

    dhe format e ndryshme të dhunës.

    Sot, me zhvillimin e spiritualitetit dhe teologjisë,

    ne nuk kemi asnjë justifikim.

    Megjithatë, ka ende nga ata

    që ndjehen të inkurajuar

    ose të paktën të fuqizuar

    nga besimi i tyre

    për të mbështetur forma

    të ndryshme të nacionalizmit të mbyllur

    dhe të dhunshëm,

    qëndrime ksenofobike,

    përbuzje dhe madje edhe keqtrajtim

    të atyre që janë të ndryshëm.

    Besimi, me humanizmin që frymëzon,

    duhet të mbajë gjallë

    një sens kritik përballë këtyre tendencave

    dhe të ndihmojë për të reaguar shpejt

    kur ato fillojnë të zvarriten.

    Prandaj është e rëndësishme

    që katekizimi dhe predikimi të përfshijnë

    në mënyrë më të drejtpërdrejtë dhe të qartë

    ndjenjën shoqërore të ekzistencës,

    dimensionin vëllazëror të jetës së përshpirtshme,

    besimin në dinjitetin e patjetërsueshëm të çdo njeriu

    dhe arsyet për të dashur dhe për të mirëpritur të gjithë.

  15. #135
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I TRETË


    PËR TË MENDUAR DHE PËR TË TË KRIJUAR NJË BOTË TË HAPUR.


    87. Njeriu është krijuar në atë mënyrë

    që të mos e kuptojë veten,

    të mos zhvillohet

    dhe të mos gjejë plotësinë e tij

    përveçse nëpërmjet një dhurimi

    të sinqertë të vetvetes.

    Kështu, ai arrin ta njohë plotësisht

    të vërtetën e tij,

    VETËM në takimin me të tjerët:

    "Unë nuk komunikoj në të vërtetë me veten,

    përveçse në masën

    që komunikoj me tjetrin".

    Kjo shpjegon pse askush

    nuk mund ta përjetojë vlerën e jetës,

    nëse nuk don fytyra konkrete njerëzore.

    Këtu qëndron sekretI

    i ekzistencës autentike njerëzore,

    sepse “jeta ekziston aty

    ku ka lidhje, bashkësi, vëllazëri;

    dhe është një jetë

    më e fortë se vdekja

    kur ndërtohet mbi marrëdhëniet e vërteta

    dhe lidhjet e besnikërisë.

    Përkundrazi, nuk ka jetë

    ku njeriu pretendon

    se i përket vetëm vetes

    dhe jeton si një ishull:

    në këto qëndrime

    mbizotëron vdekja”.

  16. #136
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I TRETË


    PËR TË MENDUAR DHE PËR TË TË KRIJUAR NJË BOTË TË HAPUR.

    Përtej vetvetes.



    88. Nga thellësia e çdo zemre

    dashuria krijon lidhje dhe zgjeron ekzistencën

    kur e nxjerr njeriun nga vetja

    te të tjerët.

    Ne jemi krijuar për dashuri

    dhe në secilin prej nesh

    ka "një lloj ligji, që mund të quhet "ekstasë":

    që na çon të dalim nga vetvetja

    për të gjetur te të tjerët

    një rritje të qenies tonë.

    Prandaj, në çdo rast

    edhe njeriu duhet të vendosë

    një herë të dalë nga vetvetja

    me gjithë aftësi të veta”.

    89. Nga ana tjetër,

    unë nuk mund ta reduktoj jetën time

    në marrëdhëniet me një grup të vogël

    apo edhe me familjen time,

    sepse është e pamundur të kuptoj veten

    pa një strukturë më të gjerë marrëdhëniesh:

    dhe nuk është e mjaftueshmë

    struktura aktuale e marrëdhënjeve të tanishëm,

    por duhet të kem parasysh

    edhe atë që më paraprin

    dhe që ka marrë formë

    gjatë rrjedhës së jetës sime.

    Marrëdhënia ime me një person që e respektoj

    nuk mund të injorojë

    që ai person nuk jeton vetëm

    për marrëdhënien e tij me mua,

    as nuk jetoj vetëm duke u lidhur me të.

    Marrëdhënia jonë, nëse është e shëndetshme dhe autentike,

    na hap drejt të tjerëve

    që na bëjnë të rritemi dhe na pasurojnë.

    Ndjenja më fisnike shoqërore

    sot anulohet lehtësisht

    duke ndjekur marrëdhënje

    karakterizuar nga një intimitet egoist

    që pretendohet të jetë

    një marrëdhënie më intensive.

    Në vend të kësaj,

    dashuria që është autentike,

    e cila ndihmon të rritet,

    dhe format më fisnike të miqësisë

    banojnë në zemrat

    që i lejojnë vetes të plotësohen.

    Lidhja e një çifti dhe miqësia

    është e orientuar të hapë zemrën rreth nesh,

    të na bëjë të aftë të dalim nga vetja

    deri në atë pikë sa të mirëpresim të gjithë.

    Grupet e mbyllura dhe çiftet autoreferenciale,

    të cilat e përbëjnë veten si një "ne"

    në krahasim me të gjithë botën,

    zakonisht janë forma të idealizuara

    egoizmi dhe thjesht vetëmbrojtjeje.

  17. #137
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I TRETË


    PËR TË MENDUAR DHE PËR TË TË KRIJUAR NJË BOTË TË HAPUR.

    Përtej vetvetes.


    90. Nuk është rastësi

    që shumë popullata të vogla

    që mbijetojnë në zonat e shkretëtirës,

    kanë zhvilluar një aftësi bujare

    për të mirëpritur pelegrinët që kalojnë,

    duke dhënë kështu një shenjë shembullore

    të detyrës së shenjtë të mikpritjes.

    Atë e përjetuan edhe bashkësitë monastike mesjetare,

    siç shihet në Rregullin e Shën Benediktit.

    Ndonëse mund të prishte rendin

    dhe heshtjen e manastireve,

    Benedikti kërkoi që të varfrit dhe pelegrinët

    të trajtoheshin "me gjithë respektin dhe kujdesin e mundshëm".

    Mikpritja është një mënyrë konkrete

    për të mos e privuar veten

    nga kjo sfidë dhe kjo dhuratë

    që është takimi me njerëzimin

    përtej grupit të vet.

    Ata njerëz e kuptuan

    se të gjitha vlerat

    që mund të kultivonin

    duhej të shoqëroheshin

    nga kjo aftësi për të kapërcyer veten

    duke bërë në një hap ndaj të tjerëve.

  18. #138
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I TRETË


    PËR TË MENDUAR DHE PËR TË TË KRIJUAR NJË BOTË TË HAPUR.


    Vlera unike: dashuria



    91. Njerëzit mund të zhvillojnë qëndrime të caktuara

    që i paraqesin si vlera morale:

    guxim, maturi, zell dhe virtyte të tjera.

    Por, për të orientuar në mënyrë adekuate


    veprimet e virtyteve të ndryshme morale,

    është gjithashtu e nevojshme

    të merret parasysh

    se deri në çfarë mase ato sjellin

    një dinamizëm hapjeje

    dhe bashkimi ndaj njerëzve të tjerë.

    Ky dinamizëm është dashuria

    që e fut Zoti në zemrat tona.

    Përndryshe, ne ndoshta

    do të kemi vetëm diçka të ngjashme me një virtyt

    por virtyte të tilla nuk do të jenë kurrë

    në gjendje të ndërtojnë një jetë të përbashkët.

    Prandaj, Shën Thoma Akuini - duke cituar Shën Agustinin -

    tha se vetëpërmbajtja e një njeriu koprrac

    nuk është fare e virtytshme.

    Me fjalë të tjera, Shën Bonaventura shpjegoi

    se virtytet e ndryshëm,

    pa dashuri dhe bamirësi,

    në asnjë mënyrë nuk i përmbushin urdhërimet

    "siç i ka për qëllim Zoti".

    92 Vlera shpirtërore e ekzistencës njerëzore

    përcaktohet nga dashuria,

    e cila është "kriteri për vendimin përfundimtar

    mbi vlerën pozitive ose negative të jetës njerëzore".

    Megjithatë, ka besimtarë që mendojnë

    se vlera dhe madhështia e tyre

    qëndrojnë në aftësi tëë tyre

    për të imponuar ideologji të tyre ndaj të tjerëve,

    ose në mbrojtjen e dhunshme të së vërtetës,

    ose në shfaqjen e madhe të forcës.

    Të gjithë ne besimtarët duhet ta kuptojmë këtë:

    në radhë të parë është dashuria;

    ajo që nuk duhet vënë kurrë në rrezik është dashuria,

    rreziku më i madh është të mos kemi dashuri (krh. 1 Kor 13:1-13).

  19. #139
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I TRETË


    PËR TË MENDUAR DHE PËR TË TË KRIJUAR NJË BOTË TË HAPUR.


    Vlera unike: dashuria



    93. Në përpjekje për të sqaruar

    në çfarë konsiston përvoja e të dashuruarit,

    të cilën Zoti e bën të mundur me hirin e tij,

    Shën Tomas Akuini e shpjegoi atë

    si një lëvizje që përqendron vëmendjen tek tjetri

    "duke e konsideruar atë

    të ngjashëm me vetveten

    dhe si unik për vetveten".

    Vëmendja emocionale

    që i kushtohet tjetrit,

    provokon një orientim

    për të kërkuar të mirën e tij

    falas.

    E gjithë kjo nis nga një vlerësim:

    një vlerësim, që është në fund të fundit

    gjithçka fshihet pas fjalës "dashuri":

    të qenit i dashur për mua

    është diçka "që e dua shumë",

    domethënë e konsideroj atë

    me vlerë të madhe.

    Dhe nga dashuria

    për të cilën nga dikush

    vlerësohet një person i caktuar,

    rrjedhin kënaqësitë që na vinë nga ai.

    94. Pra, dashuria nënkupton diçka

    që është më shumë

    se një sërë veprimesh të dobishme.

    Veprimet rrjedhin nga një bashkim

    që gjithnjë e më shumë anon drejt tjetrit,

    duke e konsideruar atë si të çmuar,

    të denjë, të vlerësuar dhe të bukur,

    përtej pamjeve fizike apo morale.

    Dashuria për tjetrin,

    për atë që është,

    na shtyn të kërkojmë

    më të mirën për jetën e tij.

    Vetëm duke kultivuar këtë mënyrë marrëdhëniesh,

    do të bëjmë të mundur miqësinë shoqërore

    që nuk përjashton askënd,

    dhe vëllazërinë e hapur për të gjithë.
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 17-06-2022 më 02:33

  20. #140
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    19-06-2020
    Postime
    1,406
    Postimet në Bllog
    2

    Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

    Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.


    KAPITULLI I TRETË


    PËR TË MENDUAR DHE PËR TË TË KRIJUAR NJË BOTË TË HAPUR.


    Hapja progresive e dashurisë



    95. Së fundi,

    dashuria na bën të priremi

    drejt bashkimit universal.

    Askush nuk piqet

    dhe nuk arrin plotësinë e tij

    duke u izoluar.

    Nga vetë dinamika e saj,

    dashuria kërkon një hapje progresive,

    një kapacitet më të madh

    për të mirëpritur të tjerët,

    në një aventurë

    që nuk përfundon kurrë,

    që bashkon të gjitha periferitë

    drejt një ndjenje të plotë

    të përkatësisë reciproke.

    Jezusi na tha: “Ju të gjithë jeni vëllezër” (Mt 23,8).

    96. Kjo nevojë për të shkuar

    përtej kufijve të dikujt,

    vlen edhe për rajone

    dhe vende të ndryshme.

    Në fakt, “numri gjithnjë në rritje

    i ndërlidhjeve dhe komunikimeve

    që mbështjellin planetin tonë

    e bën më të prekshëm

    ndërgjegjësimin për unitetin

    dhe ndarjen e një fati të përbashkët

    mes kombeve të tokës.

    Në dinamizmat e historisë,

    edhe në diversitetin e grupeve etnike,

    shoqërive dhe kulturave,

    ne shohim të mbjellë vokacionin

    për të formuar një komunitet

    të përbërë nga vëllezër

    që mirëpresin njëri-tjetrin,

    duke u kujdesur për njëri-tjetrin."
    Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 17-06-2022 më 02:48

Faqja 7 prej 9 FillimFillim ... 56789 FunditFundit

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •