-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
PANDEMITË DHE SUPLAKA TË TJERA TË HISTORISË.
32) Një tragjedi globale siç është pandemia e Covid-19
ka zgjuar efektivisht për njëfarë kohe vetëdijen
se jemi një bashkësi botërore
që lundron në të njëjtën barkë,
ku e keqja e dikujt shkon në dëm të të gjithëve.
Jemi duke kujtuar se askush nuk shpëton vetëm,
se mund të shpëtojmë vetëm së bashku.
Kjo është arsyeja për të cilën kam thënë
se “stuhia ia heq mashkën cenueshmërisë tonë
dhe i lë zbuluar të gjitha ato siguri të rreme dhe të tepërta
me të cilën kemi ndërtuar axhendat tona,
projektet tona, zakonet dhe përparësitë tona...
Me stuhinë, ka rënë mashtrimi i atyre stereotipeve
me të cilët mohonim “egot” tona
gjithmonë të shqetësuara për imazhin e tyre;
dhe ka mbetur zbuluar edhe një herë,
ajo përkatësi (e bekuar) e përbashkët
të cilës nuk mund t’i shpëtojmë: përkatësia si vëllezër”.
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
PANDEMITË DHE SUPLAKA TË TJERA TË HISTORISË.
33) Bota po lëvizte në mënyrë të pamëshirshme
drejt një ekonomia që, duke përdorur përparimet teknologjike,
kërkonte të ulte “kostot njerëzore”,
dhe dikush pretendonte të na bënte të besonim
se mjaftonte liria e tregut që gjithçka të konsiderohej e sigurt.
Por goditja e forte dhe e papritur e kësaj pandemie jashtë kontrolli,
na ka detyruar që të mendojmë për qeniet njerëzore,
për të gjithë, më shumë sesa për përfitimin e disave.
Sot mund të pranojmë
që jemi ushqyer me ëndrra shkëlqimi
dhe madhështie dhe kemi përfunduar
duke ngrënë shpërqendrim, mbyllje dhe vetmi;
e kemi mbytur veten me lidhje
dhe kemi humbur shijen e vëllazërimit.
Kemi kërkuar një rezultat të shpejtë
dhe të sigurt dhe e gjejmë veten të shtypur
nga padurimi dhe ankthi.
Të burgosur të virtualitetit,
kemi humbur shijen dhe lezetin e realitetit.
Dhimbja, pasiguria, frika dhe vetëdija
për kufijtë vetjake që pandemia ka ngjallur,
i bëjnë jehonë thirrjes për t’i rimenduar
stilet tona të jetës, marrëdhëniet tona,
organizimin e shoqërive tona
dhe mbi të gjitha domethënien e ekzistencës sonë.
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
PANDEMITË DHE SUPLAKA TË TJERA TË HISTORISË.
34) Nëse gjithçka është e lidhur,
është e vështirë të mendosh
se kjo katastrofë botërore
nuk ka të bëjë me qëndrimin tonë ndaj realitetit,
duke pretenduar se jemi zotërinj absolutë
të jetës sonë dhe të gjithçkaje që ekziston.
Nuk dua të them se është një lloj dënimi hyjnor.
As nuk do të mjaftonte të thoja
se dëmi shkaktuar natyrës
në fund kërkon llogarinë e padrejtësive tona.
Është vetë realiteti që rënkon dhe rebelohet.
Më vjen në mendje vargu i famshëm i poetit Virgjil
i cili evokon ngjarjet e mjerueshme njerëzore
(“Sunt lacrimae rerum et mentem mortalia tangunt”:Aeneis, 1, 462).
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
PANDEMITË DHE SUPLAKA TË TJERA TË HISTORISË.
35. Mirëpo, mësimet e historisë i harrojmë shpejt,
Historia është “mësuese jetë” [Cicerone: De oratore, ll,36] .
Kur do të të përfundojë kriza shëndetësore,
reagimi më i keq do të ishte të binim
edhe më shumë në një konsumizëm të ethshëm
dhe në forma të reja të vetë-mbrojtjes egoiste.
Dhashtë Zoti që në fund të fundit
të mos ketë më "të tjerët", por vetëm një "ne".
Që kjo pandemi të mos jetë ende
një ngjarje tjetër e rëndë historike
nga e cila nuk kemi mundur të mësojmë asgjë.
Të mos harrojmë të moshuarit
që vdiqën nga mungesa e aparateve respiratore,
pjesërisht si pasojë e çmontimit
të sistemeve shëndetësore vit pas viti.
Që të mos jetë e kotë një dhimbje kaq e madhe,
që të bëjmë një hap drejt një mënyre të re jetese
dhe të zbulojmë njëherë e përgjithmonë
se kemi nevojë për të tjerët dhe i jemi borxhlinj njëri-tjetrit,
në mënyrë që njerëzimi të rilindë
me të gjitha fytyrat, të gjitha duart dhe të gjitha zërat,
përtej kufijve që kemi krijuar.
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
PANDEMITË DHE SUPLAKA TË TJERA TË HISTORISË.
36. Nëse nuk arrijmë të rikuperojmë pasionin e përbashkët
për një komunitet të cilit i përkasim dhe me të cilin ndihemi solidarë,
të cilit i ndajmë kohë, përpjekje dhe mallra,
iluzioni global që na mashtron,
do të shembet në mënyrë shkatërruese
dhe do të lërë shumë njerëz në kthetrat
e neverisë dhe të zbrazëtisë.
Për më tepër, nuk duhet anashkaluar në mënyrë naive
se “obsesioni me një stil jetese konsumatore,
veçanërisht kur vetëm pak mund ta kenë atë,
mund të shkaktojë vetëm dhunë dhe shkatërrim reciprok”.
Fjala "Le të shpëtojë këdo të mundet",
do të përkthehet shpejt në "të gjithë kundër të gjithëve"
dhe kjo do të jetë më e keqe sesa pandemia.
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
PA DINJITET NJERËZOR NË VIJA KUFIRI.
37) Si nga disa regjime politike populiste,
ashtu edhe nga pozicione ekonomike liberale,
argumentohet se ardhja e emigrantëve
duhet shmangur me çdo kusht.
Në të njëjtën kohë, argumentohet se është më mirë
të kufizohet ndihma për vendet e varfra,
në mënyrë që ato të arrijnë fundin
dhe të vendosin të miratojnë masa shtrënguese.
Askush nuk e kupton se pas këtyre deklaratave abstrakte
që janë të vështira për t'u mbështetur,
ka kaq shumë jetë të humbura.
Shumë ikin nga lufta, persekutimi, fatkeqësitë natyrore.
Të tjerët, me të drejta të plota,
“po kërkojnë një jetë më të mirë
për veten dhe familjet e tyre.
Ata ëndërrojnë për një të ardhme më të mirë
dhe duan të krijojnë kushtet që kjo të ndodhë.” [Christus Vivit, 91].
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
PA DINJITET NJERËZOR NË VIJA KUFIRI.
38) Fatkeqësisht, ka të tjerët që ndihen
“të tërhequr nga kultura perëndimore,
ndonjëherë duke ndjekur pritshmëri jorealiste
që i ekspozojnë ata ndaj zhgënjimeve serioze.
Trafikantët e paskrupuj, shpesh të lidhur me organizatat e drogës dhe armëve,
shfrytëzojnë dobësinë e migrantëve,
të cilët shumë shpesh ndeshen
me dhunë, trafikim, abuzim psikologjik
dhe madje fizik, dhe vuajtje të papërshkrueshme
gjatë rrugës së tyre" [Christus Vivit, 92].
Ata që emigrojnë, “përjetojnë ndarje nga konteksti i origjinës
dhe shpeshherë edhe një çrrënjosje kulturore dhe fetare.
Fraktura prek edhe komunitetet e origjinës,
të cilat humbasin elementët më energjikë dhe me më shumë iniciativë,
dhe familjet, veçanërisht kur njëri ose të dy prindërit migrojnë,
duke i lënë fëmijët në vendin e origjinës”.
Për rrjedhojë, “duhet ripohuar e drejta për të mos emigruar,
pra e drejta për të qëndruar në tokën e vet” [Christus Vivit, 93] .
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
PA DINJITET NJERËZOR NË VIJA KUFIRI.
39. Për më tepër
“në disa vende ku ata mbërrijnë,
fenomenet migratore ngjallin alarm dhe frikë,
shpesh të nxitura dhe të shfrytëzuara për qëllime politike.
Më pas përhapet një mendësi ksenofobe që shtyn
në mbyllje në vetveten
për të cilën nuk merren përgjegjësitë për ata që arrijnë”.[ChV]
Emigrantët nuk konsiderohen si duhet
të denjë për të marrë pjesë në jetën shoqërore
si çdo person tjetër dhe harrohet
se ata kanë të njëjtin dinjitet të brendshëm si gjithë të tjerët.
Kjo është arsyeja pse ata duhet të jenë
“protagonistë të rimëkëmbjes së tyre”.
Nuk do të thuhet kurrë se nuk janë qenie njerëzore,
por në praktikë, me vendimet dhe mënyrën e sjelljes ndaj tyre,
tregohet se konsiderohen si njerëz me më pak vlerë,
më pak rëndësi, më pak njerëzorë.
Është e papranueshme që të krishterët
të ndajnë këtë mentalitet dhe këto qëndrime,
duke bërë që ndonjëherë disa qëllime dhe interesa politike
të mbizotërojnë mbi bindjet e thella të besimit të tyre:
dinjiteti i patjetërsueshëm i çdo njeriu,
pavarësisht nga origjina, ngjyra apo feja e tij,
dhe ligji suprem i dashurisë vëllazërore.
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
PA DINJITET NJERËZOR NË VIJA KUFIRI.
40. “Migrantët do të jenë një element themelor
i së ardhmes së botës”.
Por në ditët e sotme ata vuajnë
për "humbjen e 'ndjenjës së përgjegjësisë vëllazërore'
mbi të cilën bazohet e gjithë shoqëria civile”.
Evropa, për shembull, ka shumë të ngjarë të marrë këtë rrugë.
Megjithatë, "e ndihmuar nga trashëgimia e saj e madhe kulturore dhe fetare,
ajo ka instrumentet për të mbrojtur qendërsinë e personit njerëzor
dhe për të gjetur ekuilibrin e duhur
midis detyrës së dyfishtë morale
për të mbrojtur të drejtat e qytetarëve të saj
dhe për të garantuar ndihmën dhe pritjen e migrantëve”.[44]
41. Unë e kuptoj se përballë migrantëve,
disa njerëz kanë dyshime dhe përjetojnë frikë.
E konsideroj si pjesë të instinktit natyror të vetëmbrojtjes.
Por është gjithashtu e vërtetë
që një person dhe një popull janë të frytshëm
vetëm nëse dinë të hapen në mënyrë krijuese ndaj të tjerëve.
Ju ftoj të shkojmë përtej këtyre reagimeve parësore,
sepse “problemi është kur [dyshimet dhe frika]
kushtëzojnë mënyrën tonë të të menduarit
dhe të vepruarit deri në atë pikë
sa të na bëjnë patolerantë, të mbyllur dhe ndoshta
edhe – pa e kuptuar këtë – racistë.
Kështu, frika na privon nga dëshira
dhe aftësia për të takuar tjetrin”.
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
PA DINJITET NJERËZOR NË VIJA KUFIRI.
40. “Migrantët do të jenë një element themelor
i së ardhmes së botës”.
Por në ditët e sotme ata vuajnë
për "humbjen e 'ndjenjës së përgjegjësisë vëllazërore'
mbi të cilën bazohet e gjithë shoqëria civile”.
Evropa, për shembull, ka shumë të ngjarë të marrë këtë rrugë.
Megjithatë, "e ndihmuar nga trashëgimia e saj e madhe kulturore dhe fetare,
ajo ka instrumentet për të mbrojtur qendërsinë e personit njerëzor
dhe për të gjetur ekuilibrin e duhur
midis detyrës së dyfishtë morale
për të mbrojtur të drejtat e qytetarëve të saj
dhe për të garantuar ndihmën dhe pritjen e migrantëve”.[44]
41. Unë e kuptoj se përballë migrantëve,
disa njerëz kanë dyshime dhe përjetojnë frikë.
E konsideroj si pjesë të instinktit natyror të vetëmbrojtjes.
Por është gjithashtu e vërtetë
që një person dhe një popull janë të frytshëm
vetëm nëse dinë të hapen në mënyrë krijuese ndaj të tjerëve.
Ju ftoj të shkojmë përtej këtyre reagimeve parësore,
sepse “problemi është kur [dyshimet dhe frika]
kushtëzojnë mënyrën tonë të të menduarit
dhe të vepruarit deri në atë pikë
sa të na bëjnë patolerantë, të mbyllur dhe ndoshta
edhe – pa e kuptuar këtë – racistë.
Kështu, frika na privon nga dëshira
dhe aftësia për të takuar tjetrin”.
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
PA DINJITET NJERËZOR NË VIJA KUFIRI.
41. Unë e kuptoj se disa njerëz kanë dyshime ose frikë
kur përballen me migrantët.
Unë e kuptoj atë si një aspekt të instinktit natyror të vetëmbrojtjes.
Por është gjithashtu e vërtetë që një person
dhe një popull janë të frytshëm vetëm
nëse dinë të integrojnë në mënyrë krijuese
të tjerët brenda vetes.
Ju ftoj të shkoni përtej këtyre reagimeve parësore,
sepse “problemi lind kur këta reagime parësore
e kushtëzojnë mënyrën tonë të të menduarit dhe të vepruarit
deri në atë pikë sa të na bëjnë intolerantë, të mbyllur,
ndoshta edhe – një gjë pa e kuptueshme – racistë.
Dhe kështu frika na privon nga dëshira
dhe aftësia për të takuar tjetrin.”
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
ILUZIONI I KOMUNIKIMIT.
42. Në mënyrë paradoksale,
kur po rriten qëndrimet e mbyllura dhe intolerante
që na izolojnë nga të tjerët,
distancat zvogëlohen ose zhduken deri në atë pikë
sa e drejta për intimitet skkelet, dhe pushon.
Çdo gjë bëhet një lloj spektakli
që mund të shikohet, mbykqyret
dhe jeta ekspozohet nën një kontroll të vazhdueshëm.
Në komunikimin dixhital pretendohet të tregohet gjithçka
dhe çdo individ bëhet objekt i vështrimeve
që rrëmojnë, zhvishen dhe zbulojnë,
shpeshherë në mënyrë anonime.
Respekti për të tjerët nuk eksiston më
dhe në këtë mënyrë,
në të njëjtën kohë që unë e injoroj,
e eliminoj dhe e mbaj distancën prej tij,
pa asnjë turp mund të pushtoj jetën e të tjerëve
deri në pikën ekstreme.
43. Nga ana tjetër,
lëvizjet dixhitale të urrejtjes dhe shkatërrimit
nuk janë - siç disa duan të besohet -
një formë e shkëlqyer e ndihmës reciproke,
por janë thjesht shoqërime kundër një armiku.
Përkundrazi, "media digjitale mund
të na ekspozojnë ndaj rrezikut të varësisë,
izolimit dhe humbjes progresive të kontaktit me realitetin konkret,
duke penguar zhvillimin e marrëdhënieve autentike ndërpersonale".
Ka nevojë për gjeste fizike, për shprehje të fytyrës,
për heshtje, për një të foluri trupore,
madje edhe për parfum, dridhje duarsh, skuqje, djersë,
sepse të gjitha këto gjëra flasin dhe janë pjesë e komunikimit njerëzor.
Marrëdhëniet dixhitale, të cilat lirohen nga përpjekjet
për të kultivuar miqësi, reciprocitet të qëndrueshëm
dhe gjithashtu një konsensus që maturohet me kalimin e kohës,
kanë një pamje që e shoqërojnë.
Ato nuk ndërtojnë në të vërtetë një "ne",
por zakonisht maskojnë
dhe amplifikojnë të njëjtin individualizëm
që shprehet në ksenofobinë dhe përbuzjen për të dobëtit.
Lidhja dixhitale nuk mjafton për të ndërtuar ura,
ajo nuk është në gjendje të bashkojë njerëzimin.
Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 28-04-2022 më 04:06
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
Agresion i paturpshëm (Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË)
44. Edhe pse mbrojnë izolimin e tyre konsumist dhe të rehatshëm,
njerëzit zgjedhin të lidhen në një mënyrë konstante dhe obsesive.
Kjo favorizon shumëfishimin e formave të pazakonta
të agresionit, fyerjeve, keqtrajtimit, ofendimeve, goditjeve verbale
deri në prishjen e figurës së tjetrit,
me një egërsi që nuk mund të ekzistonte në kontaktin dorë më dorë,
sepse do të përfundonim secilin duke u shkatëruar njëri-tjetrtin.
Agresioni social gjen një hapësirë të pashembullt
në pajisjet celulare dhe kompjuterike.
45. Kjo ka lejuar që ideologjitë të braktisin çdo modesti.
Ajo që deri para disa vitesh nuk mund të thuhej për askënd
pa rrezikuar humbjen e respektit të gjithë botës,
sot mund të shprehet në mënyrën më të vrazhdë
edhe për disa autoritete politike
dhe kjo mund të mbetet e pandëshkuar.
Nuk duhet anashkaluar fakti
se «interesat gjigante ekonomike veprojnë në botën dixhitale,
të afta për të krijuar forma kontrolli sa delikate aq edhe pushtuese,
duke krijuar mekanizma për manipulimin e ndërgjegjes
dhe të procesit demokratik.
Funksionimi i shumë platformave shpesh përfundon
duke favorizuar takimin mes njerëzve me mendje të njëjtë,
duke penguar krahasimin midis dallimeve.
Këto qarqe të mbyllura lehtësojnë shpërndarjen e informacionit
dhe lajmeve të rreme, duke nxitur paragjykime dhe urrejtje”.
46. Duhet pranuar se fanatizmat
që çojnë në shkatërrimin e të tjerëve
kanë si protagonistë edhe njerëz fetarë,
duke mos përjashtuar të krishterët,
të cilët “mund të marrin pjesë në rrjetet e dhunës verbale
nëpërmjet internetit dhe rrjeteve
apo hapësirave të ndryshme të shkëmbimit dixhital. .
Edhe në mediat katolike, kufijtë mund të tejkalohen,
shpifjet dhe ofendimet mund të tolerohen
dhe çdo etikë dhe respekt për emrin e mirë të të tjerëve
duket se përjashtohet”.
Duke vepruar kështu,
çfarë kontributi i jepet vëllazërisë
që na propozon Ati i përbashkët?
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
[SIZE=5]INFORMIMI PA URTËSI (Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË, 47-48).[/SIZE,]
47. Mençuria e vërtetë presupozon një takim me realitetin.
Por sot gjithçka mund të prodhohet, fshihet, modifikohet.
Kjo do të thotë se takimi i drejtpërdrejtë
me kufijtë e realitetit
bëhet i padurueshëm.
Si rezultat, vihet në zbatim një mekanizëm "seleksionimi"
dhe krijohet zakoni që menjëherë të ndajmë atë
që më pëlqen nga ajo që nuk më pëlqen,
gjërat tërheqëse nga ato të pakëndshmet.
Me të njëjtën logjikë zgjidhen njerëzit
me të cilët vendoset të ndahet bota.
Pra, njerëzit apo situatat që kanë lënduar ndjeshmërinë tonë
apo kanë qenë të padëshiruara sot,
thjesht eliminohen në rrjetet virtuale,
duke ndërtuar një rreth virtual
që na izolon nga bota në të cilën jetojmë.
48. Të ulesh për të dëgjuar tjetrin,
karakteristikë e një takimi njerëzor,
është një paradigmë e një qëndrimi mikpritës,
i dikujt që e kapërcen narcisizmin
dhe e mirëpret tjetrin,
i kushton vëmendje,
i hap hapësirë në rrethin e tij.
Megjithatë, «bota e sotme është
në pjesën më të madhe
një botë e shurdhër […].
Ndonjëherë shpejtësia e botës moderne,
dhe furia e sai na pengon të dëgjojmë mirë
atë që thonë personat e tjerët.
Dhe kur një person është në gjysmë të fjalimit të tij,
ne tashmë e ndërpresim
dhe duam t'i përgjigjemi,
ndërsa ai ende nuk ka mbaruar së foluri.
Nuk duhet të humbasim aftësinë për të dëgjuar”.
Shën Françesku i Asizit “dëgjoi zërin e Zotit,
dëgjoi zërin e të varfërve,
dëgjoi zërin e të sëmurëve,
dëgjoi zërin e natyrës.
Dhe e gjithë kjo e kthen atë
në një mënyrë jetese të vëçantë.
Shpresoj që fara e Shën Françeskut
të rritet në shumë zemra”
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
INFORMIMI PA URTËSI (Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË, 49-50)
49. Duke humbur heshtjen dhe dëgjimin,
dhe duke e shndërruar gjithçka në shaka
dhe mesazhe të shpejta dhe të padurueshme,
rrezikohet struktura bazë e komunikimit të mençur njerëzor.
Krijohet një mënyrë jetese e re
në të cilën secili ndërton atë që dëshiron të këtë përpara,
duke përjashtuar gjithçka që nuk mund ta kontrollohet
ose që njihet sipërfaqësisht dhe në një çast.
Kjo dinamikë, me logjikën e saj të brendshme,
parandalon reflektimin e qetë
që mund të na çojë drejt një mençurie të përbashkët.
50. Të vërtetën mund ta kërkojmë së bashku
në dialog, në bisedë të qetë ose në diskutime plot pasion.
Është një udhëtim këmbëngulës,
i përbërë gjithashtu nga heshtja dhe vuajtja,
i aftë për të mbledhur me durim përvojën e madhe të individëve dhe popujve.
Grumbullimi dërrmues i informacionit që na vërshon,
nuk është i barabartë me një mençuri më të madhe.
Mençuria nuk prodhohet nga kërkimet e padurueshme në internet
dhe nuk është një përmbledhje informacioni,
vërtetësia e të cilit nuk është e siguruar.
Në këtë mënyrë njeriu nuk piqet në takimin me të vërtetën.
Bisedat në fund të fundit rrotullohen rreth të dhënave më të fundit,
ato janë thjesht horizontale dhe kumulative.
Nga ana tjetër, vëmendje e zgjatur dhe depërtuese
nuk i kushtohet zemrës së jetës,
ajo që është thelbësore për t'i dhënë kuptim ekzistencës,
nuk njihet.
Kështu, liria bëhet një iluzion
që na shitet dhe që ngatërrohet me lirinë
për të lundruar para një ekrani.
Problemi është se një rrugë e vëllazërisë lokale dhe universale
mund të ndiqet vetëm nga shpirtra të lirë
e të gatshëm për t'u takuar me realitetin.
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
NËNSHTRIMI DHE VETËPËRÇMIMI (Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË, 51-53)
51. Disa vende ekonomikisht të forta
paraqiten si modele kulturore për vendet e pazhvilluara,
por njëkohësisht nuk sigurohet
që të gjithë të rriten me të njejtin stilin e tyre,
duke zhvilluar në njerëzit aftësinë e tyre
për të inovuar duke u nisur nga vlerat e kulturës së tyre.
Kjo nostalgji sipërfaqësore dhe e trishtuar,
që të çon drejt kopjimit dhe blerjes,
dhe jo drejt krijimit,
lind një vetëvlerësim kombëtar shumë të ulët.
Në sektorët e pasur të shumë vendeve të varfra,
dhe ndonjëherë në ato që kanë arritur të dalin nga varfëria,
ka një paaftësi për të pranuar karakteristikat
dhe proceset e tyre,
duke provokuar rënjen
në një përbuzje të identitetit të tyre kulturor,
sikur të ishte shkaku nga të gjitha të këqijat.
52. Shkatërrimi i vetëvlerësimit të dikujt
është një mënyrë e lehtë për t'i dominuar ata.
Pas tendencave që synojnë homogjenizimin e botës,
dalin interesa të pushtetit
që përfitojnë nga vetëvlerësimi i ulët,
pikërisht në momentin kur,
përmes mediave dhe rrjeteve,
tentohet të krijohet një kulturë e re
në shërbim të më të fuqishmëve. .
Nga kjo përfiton oportunizmi
i spekulimit financiar dhe i shfrytëzimit,
ku humbin gjithmonë të varfërit.
Nga ana tjetër, injorimi i kulturës së një populli
do të thotë se shumë liderë politikë
nuk janë në gjendje të promovojnë
një projekt efektiv që mund të supozohet lirisht
dhe të mbështetet me kalimin e kohës.
53. Ne harrojmë se “nuk ka tjetërsim më të keq
se sa të përjetosh të mos kesh rrënjë,
të mos i përkasësh askujt.
Një tokë do të jetë e frytshme,
një popull do të japë fryte
dhe do të jetë në gjendje të gjenerojë një të ardhme
vetëm në masën që krijon marrëdhënie përkatësie
midis anëtarëve të tij,
në masën që krijon lidhje integrimi
midis brezave dhe komuniteteve të ndryshme
që kompozojnë atë.
Dhe gjithashtu në atë masë se sa thyen spiralet
që mjegullojnë shqisat, duke na larguar gjithmonë nga njëri-tjetri”.
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
SHPRESA ((Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË, 54-55)
54. Pavarësisht nga këta hije të dendura
që nuk duhen anashkaluar,
në faqet në vijim dua t'u jap zë
shumë shtigjeve të shpresës.
Në fakt, Zoti vazhdon të mbjellë
farat e së mirës në njerëzimin.
Pandemia e fundit na ka ndihmuar
të rifitojmë dhe të vlerësojmë shumë
shokët dhe shoqet të udhëtimit tonë,
të cilët, të frikësuar, reaguan duke dhënë jetën.
Ne jemi në gjendje të kuptojmë
se jetët tona janë të ndërthurura
dhe të mbështetura nga njerëzit e thjeshtë,
të cilët padyshim kanë shkruar ngjarjet vendimtare
të historisë tonë të përbashkët:
mjekët, infermierët dhe infermieret, farmacistët,
punonjësit e supermarketeve, personeli i pastrimit,
kujdestarët, transportuesit, burrat dhe gratë
që punojnë për të ofruar shërbime dhe siguri thelbësore,
vullnetarët, priftërinjtë dhe murgeshat ...
e kanë kuptuar që askush nuk shpëton vetëm.
55. Unë i ftoj të gjithë të vazhdojnë të kenë besim në shpresën,
që është një realitet i rrënjosur në thellësitë e qenies sonë njerëzore,
pavarësisht nga rrethana konkrete dhe nga kushtëzimi historik në të cilin jetohet.
Shpresa naflet për një etje, për një aspiratë,
për një dëshirë të zjarrtë për plotësi,
për një jetë të përmbushur mirë,
për një krahasim të vetes
me atë që është e madhe,
me atë që mbush zemrën
dhe e lartëson shpirtin
drejt gjërave të mëdha,
siç është e vërteta, mirësia dhe bukuria,
drejtësia dhe dashuria.
Shpresa është e guximshme,
di të shikojë përtej komfortit personal,
të sigurimeve dhe kompensimeve të vogla
që ngushtojnë horizontin,
dhe na hap mundësi drejt idealeve të mëdha
që e bëjnë jetën më të bukur dhe më dinjitoze.
Le të ecim me shpresë!
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË
KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË
56. Gjithçka përmenda në kapitullin e mëparshëm
është më shumë se një përshkrim aseptik i realitetit,
pasi “gëzimet dhe shpresat,
trishtimet dhe ankthet e njerëzve të sotëm,
veçanërisht të të varfërve dhe të gjithë atyre që vuajnë,
janë gjithashtu. gëzimet dhe shpresat,
trishtimet dhe ankthet e dishepujve të Krishtit
dhe nuk ka asgjë me të vërtetë njerëzore
që të mos gjejë jehonë në zemrat e tyre".
Duke kërkuar të gjëj një dritë të ndezur
në botën në të cilin jetojmë
e para se të përpiqem të paraqitem disa vjia veprimi,
dua të studioj me ju një shëmbëlltyrë
të treguar nga Jezusi mijëra vjet më parë
Në fakt, edhe pse kjo letër u drejtohet
të gjithë njerëzve me vullnet të mirë,
pavarësisht nga bindjet e tyre fetare,
shëmbëlltyra është shprehur në atë mënyrë
që secili prej nesh të lejojë që të sfidohej prej saj.
Samaritani i mirë
25 Dhe ja, u ngrit një dijetar Ligji dhe, me qëllim që ta provojë, e pyeti:
“Mësues, çka duhet të bëj për të fituar jetën e pasosur?”
26 “Çka shkruan në Ligj? ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ Si lexon atje?”
27 Dijetari iu përgjigj:
“‘Duaje Zotin, Hyjin tënd,
me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, me gjithë fuqinë tënde,
dhe me gjithë mendjen tënde edhe ‘të afërmin tënd porsi vetveten!’“
28 Jezusi i tha:
“Mirë u përgjigje! Vepro kështu dhe do të jetosh!”
29 Por ai, duke dëshiruar të përligjej, e pyeti Jezusin:
“Kush është i afërmi im?”
30 Jezusi vazhdoi e tha:
“Një njeri po zbriste prej Jerusalemit në Jeriho e ra ndër cuba.
Këta e plaçkitën, e rrahën dhe ikën dhe e lanë veç gjallë.
31 Rastësisht po asaj rruge po zbriste një prift.
E pa, iu shmang e vazhdoi rrugën.
32 Po ashtu edhe një levit, kur arriti aty, e pa,
iu shmang dhe vazhdoi udhën.
33 Kurse një samaritanas, duke udhëtuar,
kur erdhi tek ai dhe e pa, pati mëshirë për të,
34 iu afrua, ia lidhi plagët duke ia pasë larë me verë e me vaj.
Pastaj e vuri mbi shtazën e vet, e çoi në bujtinë
dhe u kujdesua për të.
35 Të nesërmen, nxori dy denarë, ia dha bujtinarit dhe i tha: ‘M’u kujdes për të
dhe, çka të shpenzosh më shumë, do t’i jap kur të kthehem.’
36 Cili prej këtyre të treve, të thotë mendja, u dëftua i afërmi i atij njeriu që ra ndër cuba?”
37 Ai iu përgjigj:
“Ai që pati mëshirë për të!”
“Shko ‑ i tha Jezusi ‑ e bëj edhe ti kështu!”
Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 12-05-2022 më 05:20
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.
KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË
MEDITIMI PAPAPRAK.
57. Kjo shëmbëlltyrë mbledh arritjet e meditimeve të shumë shekujve.
Menjëherë pas tregimit të krijimit të botës dhe të qenies njerëzore,
Bibla paraqet sfidën e marrëdhënieve mes nesh.
Kaini eliminon vëllanë e tij Abelin
dhe pyetja e Zotit kumbon: "Ku është Abeli, vëllai yt?" (Zan. 4,9).
Përgjigja qe e njëjta që shpesh japim edhe ne:
"A jam unë rojtari i vëllait tim?" (po aty).
Me pyetjen e tij, Zoti vë në dyshim çdo lloj determinizmi apo fatalizmi
që pretendon të justifikojë indiferencën
si përgjigjen e vetme të mundshme.
Përkundrazi, na mundëson të krijojmë një kulturë tjetër,
e cila na udhëzon të kapërcejmë armiqësitë
dhe të kujdesemi për njëri-tjetrin.
58. Libri i Jobit përdor faktin e të paturit të njëjtin Krijues
si bazë për të mbështetur disa të drejta të përbashkëta:
“A s’janë ata si unë vepër e Tij?
S’na formoi një Hyj në krah’ror të nënës?" (31,15).
Shumë shekuj më vonë, Shën Ireneu u shpreh ndryshe
me imazhin e melodisë:
"Prandaj, kushdo që e do të vërtetën,
nuk duhet ta lërë veten të magjepset
nga ndryshimi i çdo tingulli ose të imagjinojë
se ai është autori dhe krijuesi i këtij tingulli.
dhe një tjetër është autori dhe krijuesi i tjetrit [...],
por ai duhet të mendojë se vetëm njëri e bëri atë".
59. Në traditat hebraike,
imperativi për të dashur dhe për t'u kujdesur për të tjerët
dukej se kufizohej në marrëdhëniet
midis anëtarëve të të njëjtit kombi.
Parimi i lashtë: "Do ta duash të afërmin tënd si veten" (Lev, 19, 18)
zakonisht kishte për qëllim t'u referohej bashkatdhetarëve.
Megjithatë, veçanërisht në judaizmin që u zhvillua jashtë tokës së Izraelit,
kufijtë u zgjeruan.
Ftesa u duk për të mos u bërë të tjerëve
atë që nuk do që të të bëjnë ty (krh.Tb 4, 15).
I urti Hillel (shek. I p.e.s.) ka thënë në lidhje me këtë:
“Ky është ligji dhe profetët. Të gjitha të tjerat janë komente”.
Dëshira për të imituar qëndrimet hyjnore
çoi në kapërcimin e prirjes
për t'u kufizuar në më të afërmit:
"Mëshira e njerëzve ushtrohet ndaj të afermit,
ndërsa mëshira e Hyjit ushtrohet ndaj të gjithë të gjallëve" (Sir. 18,12).
-
-
i/e regjistruar
Për: Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.
Nga Letra Enciklike e Papës Françesku VËLLEZËR TË GJITHË.
KAPITULLI I DYTË: NJË I HUAJ NË RRUGË
MEDITIMI PARAPRAK.
60. Në Besëlidhjen e Re, parimi i Hillelit gjeti shprehje pozitive:
" Gjithçka dëshironi t’ju bëjnë juve njerëzit,
bëjuani edhe ju atyre! Ja, vërtet Ligji e Profetët!” (Mt 7:12).
Ky apel është universal, tenton të përfshijë të gjithë,
vetëm për shkak të gjendjes së tyre njerëzore,
sepse Më i Larti, Ati Qiellor “bën të lindë dielli i tij
mbi të këqijtë e mbi të mirët
e të bjerë shi për të drejtët e për të padrejtët” (Mt 5,45).
Dhe për rrjedhojë kërkohet:
“Bëhuni edhe ju të mëshirshëm sikurse
(edhe) Ati juaj është i mëshirshëm” (Lk. 6,36).
61. Ekziston një motiv për të zgjeruar zemrën
në mënyrë që të mos e përjashtojë të huajin
dhe mund të gjendet tashmë në tekstet më të lashta të Biblës.
Kjo është për shkak të kujtimit të vazhdueshëm të popullit hebre
që ka jetuar si i huaj në Egjipt:
" Mos e shfrytëzo as mos e shtyp të huajin,
sepse edhe ju qetë të huaj në dheun e Egjiptit" (Dal. 22,20).
"Mos e nëpërkëmbni të ardhurin, sepse e njihni jetën e ardhacakut;
edhe ju keni qenë ardhacakë në dheun e Egjiptit" (Dal, 23,9).
" Mos harro se edhe ti ke qenë skllav në Egjipt!
prandaj po të urdhëroj ta kryesh këtë gjë...” (Lev 19, 33-34).
“ Nëse e ke vjelë vreshtin tënd, mos i mblidh vilet që kanë mbetur,
por le të mbesin për t’i përdorur ardhacaku, bonjaku e vejusha.
Mos harro se edhe ti ke qenë skllav në Egjipt!
prandaj po të urdhëroj ta kryesh këtë gjë” (Dt 24:21-22).
Në Besëlidhjen e Re thirrja për dashuri vëllazërore kumbon fuqishëm:
“ Sepse i tërë Ligji përmblidhet në këtë urdhër:
“Duaje të afërmin tënd porsi vetveten!” (Gal 5,14).
“Kush e do vëllain e vet, ai është vazhdimisht në drItë,
në të s’ka asgjë që ta bëjë të gabojë.
Kush e urren vëllain e vet, gjendet në errësirë dhe ecën në errësirë.
Nuk di kah shkon, sepse terri ia ka verbuar sytë.
Kushdo që e do vëllanë e vet, mbetet në dritë dhe nuk ka rast pengese.
Por ai që urren vëllanë e tij është në errësirë” (1 Gj. 2,10-11).
“Ne e dimë se kemi kaluar prej vdekjes në jetë,
për arsye se i duam vëllezërit.
Kush nuk ka dashuri, mbetet në vdekje.
Kushdo e urren të vëllanë, është vrastar” (1 Gj. 3,14).
" Sepse kush nuk e do vëllain e vet që e sheh,
Hyjin që nuk e sheh, s’mund ta dojë" (1 Gjn 4,20).
Ndryshuar për herë të fundit nga ninoenina : 13-05-2022 më 04:40
-
Regullat e Postimit
- Ju nuk mund të hapni tema të reja.
- Ju nuk mund të postoni në tema.
- Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
- Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
-
Rregullat e Forumit
Krijoni Kontakt