Përmbledje e doktrinës shoqërore të Kishës Katolike.

[ninoenina]

TË GJITHË VËLLEZËRIT...Nr 9 e 10...



KAPITULLI I PARË.


HIJET E NJË BOTE TË MBYLLUR.



Pa pretenduar të bëj një analizë shteruese

apo të marr parasysh të gjitha aspektet e realitetit në të cilin jetojmë,

unë propozoj vetëm t'i kushtojmë vëmendje disa tendencave në botën e sotme

që pengojnë zhvillimin e vëllazërisë universale.


Ëndrra që thyhen

10. Për dekada, bota dukej se kishte mësuar nga kaq shumë luftëra dhe dështime

dhe po shkonte ngadalë drejt formave të ndryshme të integrimit.

Për shembull, ëndrra për një Evropë të bashkuar është zhvilluar,

e aftë për të njohur rrënjët e përbashkëta

dhe për t'u gëzuar për diversitetin që e banon.

Kujtojmë "bindjen e patundur të etërve themelues të Bashkimit Evropian,

të cilët dëshironin një të ardhme të bazuar në aftësinë

për të punuar së bashku për të kapërcyer ndarjet

dhe për të nxitur paqen dhe bashkimin midis të gjithë popujve të kontinentit".

Po kështu, aspirata për integrimin e Amerikës Latine mori vend

dhe filluan të ndërmerren disa hapa.

Në vende dhe rajone të tjera ka pasur përpjekje

për qetësim dhe qasje që kanë dhënë fryte

dhe të tjera që janë dukur premtuese.

[ninoenina]

TË GJITË VËLLEZËRIT...Nr 11 E 12.


11. Por historia po tregon shenja të një kthimi në të kaluarën.

Ndizen konflikte anakronike që konsideroheshin të tejkaluara;

ringjallin nacionalizma të mbyllura, të acaruara, të inatosura dhe agresive.

Në vende të ndryshme, një ide e unitetit të popullit dhe kombit,

e mbarsur me ideologji të ndryshme,

krijon forma të reja egoizmi dhe humbje të sensit shoqëror,

të maskuar nga një nevojë për të mbrojtur popullin dhe interesat kombëtare.

Dhe kjo na kujton se “çdo brez duhet t'i bëjë të vetën

betejat dhe arritjet e gjeneratave të mëparshme

dhe t'i çojë ata drejt synimeve edhe më të larta.

Është rruga. E mira, si dhe dashuria, drejtësia dhe solidariteti

nuk arrihen njëherë e përgjithmonë;

ato duhet të pushtohen çdo ditë.

Nuk është e mundur të kënaqemi për rezultatët

të arritur tashmë në të kaluarën

dhe të ndalemi e ta shijojmë atë

sikur kjo situatë na bëri të injorojmë

se shumë nga vëllezërit tanë ende vuajnë situata

të padrejtësisë që na sfidojnë të gjithëve.” [8]

12. “Hapja ndaj botës” është një shprehje

që tashmë është adoptuar nga ekonomia dhe financat.

Ajo i referohet ekskluzivisht hapjes ndaj interesave të huaja

ose lirisë së fuqive ekonomike për të investuar

pa kufizime apo komplikime në të gjitha vendet.

Konfliktet lokale dhe mosinteresimi për të mirën e përbashkët

shfrytëzohen nga ekonomia globale për të imponuar një model unik kulturor.

Kjo kulturë bashkon botën, por ndan njerëzit dhe kombet,

sepse “shoqëria gjithnjë e më e globalizuar

na afron, por nuk na bën vëllezër”.

Ne jemi më të vetëm se kurrë në këtë botë të standardizuar

që favorizon interesat individuale

dhe dobëson dimensionin e ekzistencës së komunitetit.

Përkundrazi, tregjet po rriten, ku njerëzit luajnë rolin e konsumatorëve ose spektatorëve.

Përparimi i këtij globalizmi normalisht favorizon identitetin

e më të fortëve që mbrojnë veten,

por kërkon të shpërbëjë identitetet e rajoneve më të dobëta dhe më të varfra,

duke i bërë ato më të cenueshme dhe të varura.

Në këtë mënyrë, politika bëhet gjithnjë më e brishtë

përballë fuqive ekonomike transnacionale

që zbatojnë “divide et impera”.

[ninoenina]

FUNDI I VETËDIJES HISTORIKE.


13) Për të njëjtën arsye favorizohet gjithashtu
Një humbje e ndjenjës së historisë,
E cila shkakton një shpërbërje të mëtejshme.
Ndjhet një depërtim kulturor i një lloj “dekonstruksionizmi”,
ku liria njerëzore pretendon të ndërtojë gjithçka nga e para.
Mbete gjallë vetëm nevoja për të konsumuar
pa kufi dhe theksimi i shumë formave
të individualizmit pa përmbajtje.
Në këtë kontekst vihej një këshillë
që u dhashë të rinjve:
“Nëse një person ju bën një propozim
dhe ju thotë që ta shpërfillni historinë,
që të mos merrni parasysh përvojën e të moshuarve,
që të përbuzni gjithçka që ka kaluar
dhe që të shikoni vetëm drejt të ardhmes
që ai ju ofron, a nuk është kjo një mënyrë e lehtë
për t’ ju tërhequr me propozimin e tij,
që ju të bëni vetëm atë që ai ju thotë?
Ai person ka nevojë që të jeni të zbrazët,
të çrrënjosur, mosbesues ndaj gjithçkaje,
me qëllim që t’u zini besë vetëm premtimeve të tij
dhe t’u nënshtroheni planeve të tij.
Kështu funksionojnë ideologjitë e ngjyrave të ndryshme,
që shkatërrojnë (ose–ndërtojnë)
gjithçka është e ndryshme
dhe në këtë mënyrë mund të sundojnë pa kundërshtime.
Për të arritur këtë qëllim ata kanë nevojë për ata të rinj
që e përbuzin historinë,
që e refuzojnë atë pasuri shpirtërore dhe njerëzore
që na kanë përçuar brezat e mëparshëm,
që shpërfillingjithçka që ka ekzistuar përpara tyre” (Christus vivit. 181).

[ninoenina]

FUNDI I VETËDIJES HISTORIKE.


14) Këto janë format e reja të kolonizimit kulturor.
Të mos harrojmë se “popujt që tjetërsojnë traditën e tyre
dhe nga mania imituese, dhuna e diktuar,
neglizhenca apo apatia e pafalshme
tolerojnë që t’ u merret atyre shpirti,
humbasin bashkë me fizionominë e tyre shpirtërore,
edhe qëndrueshmërinë morale,
dhe, në fund, pavarësinë ideologjike, ekonomike dhe politike”.
Një mënyrë e efektshme
për të shkatërruar vetëdijen historike,
të menduarit kritik, angazhimi për drejtësinë
dhe rrugëtimet e integrimit është
heqja e domethënies apo ndryshimi i fjalëve të mëdha.
Çfarë kuptimi kanë sot shprehje të tilla, si p.Sh.
demokracia, liria, drejtësia, njësia?
Janë manipuluar dhe deformuar
për t’ i përdorur si mjete sundimi,
si tituj përmbajtjesh boshe
që mund t’i shpërbëjnë për të justifikuar çdo veprim.

[ninoenina]

PA NJË PROJEKT PËR TË GJITHË!


15) Mënyra më e mirë për të sunduar
e për të përparuar pa kufij
është mbjellja e mungesës së shpresës
dhe ngjallja e mosbesimit të vazhdueshëm,
edhe pse të maskuar nga mbrojtja e disa vlerave.
Sot në shumë vende përdoret mekanizmi politik
i acarimit, i egërsimit dhe i polarizimit.
Me mënyra të ndryshme u mohohet të tjerëve
e drejta për të ekzistuar dhe për të menduar,
dhe për këtë qëllim përdoret strategjia e talljes së tyre,
e hedhjes së dyshimeve rreth tyre, e rrethimit të tyre.
Nuk pranohet pjesa e tyre e të vërtetës, vlerat e tyre
dhe në këtë mënyrë shoqëria varfërohet
dhe bie nën arrogancën e më të fortit.
Kështu politika nuk është më një diskutim i shëndetshëm
mbi projektet afatgjata për zhvillimin e të gjithëve
dhe e të mirës së përbashkët,
por vetëm receta dritëshkurtra marketingu
që gjejnë në shkatërrimin e tjetrit
burimin më të efektshëm.
Në këtë lojë meskine kualifikimesh,
debati manipulohet për ta mbajtur atë
në një gjendje polemikash dhe kundërshtimesh.

[ninoenina]

PA NJË PROJEKT PËR TË GJITHË!


16) Në këtë përplasje interesash
Që na vë të gjithëve kundër të gjithëve,
ku fitorja është sinonim i shkatërrimit,
si mund ta ngresh kokën për të njohur fqinjin tënd
apo të qëndrosh pranë atyre
që janë rrëzuar gjatë rrugës?
Një projekt me objektiva të mëdha
për zhvillimin e krejt njerëzimit
sot tingëllon si një dëlir.
Distancat midis nesh rriten
dhe rruga bëhet e vështirë dhe e ngadaltë
drejt një botë të bashkuar
dhe me të drejt pëson një tërheqje të re dhe drastike.

[ninoenina]

PA NJË PROJEKT PËR TË GJITHË!


17) Të kujdesemi për botën

që na rrethon dhe na mbështet,

do të thotë të kujdesemi për veten tonë.

Por kemi nevojë të bëhemi një “ne”,

që jeton në Shtëpinë e përbashkët.

Një kujdes i tillë nuk është në interes

të fuqive ekonomike

që kanë nevojë për të ardhura të shpejta.

Shpesh zërat që ngrihen

në mbrojtje të mjedisit

heshtohen ose tallën,

duke mbuluar me racionalitet

ato që janë vetëm interesa të veçanta.

Në këtë kulturë që jemi duke prodhuar,

të zbrazët, të orientuar drejt të menjëhershmes

dhe pa një projekt të përbashkët,

“është e paparashikueshme që,

përballë shterjes së disa burimeve,

të fillojë të krijohet një skenar i volitshëm

për luftëra të reja, të mashkuara

me kërkesa fisnike” (Laudato si, 869)

[ninoenina]

SKARCOJA BOTËRORE.


18) Disa pjesë të njerëzimit duken të sakrifikueshme

për të mirën e një përzgjedhjeje

që favorizon një sektor njerëzor

të denjë për të jetuar pa kufij.

Në fund, “njerëzit nuk ndihen më

si një vlerë parësore për t’u respektuar

dhe për t’u mbrojtur, veçanërisht

nëse janë të varfër ose me aftësi të kufizuar,

nëse nuk janë më të nevojshëm,

si të pa lindurit,

ose nëse nuk janë më të nevojshëm,

si të moshuarit.

Jemi bërë të pandjeshëm

ndaj çdo formë shpërdorimi,

duke filluar nga ai ushqimor,

që është ndër më të qortueshmit”.

[ninoenina]

SKARCOJA BOTËRORE.


19) Mungesa e fëmijëve,

e cila provokon plakje të popullsisë,

bashkë me braktisjen e të moshuarve

në një vetmi të dhimbshme,

pohon në mënyrë të heshtur

se gjithçka përfundon në ne,

se vlejnë vetëm interesat tona individuale.

Kështu, “objekti i skartos

nuk janë vetëm ushqimi apo mallrat e tepërta,

por shpesh vetë qeniet njerëzore.

Kemi parë çfarë u ka ndodhur

të moshuarve në disa vende të botës

për shkak të koronavirusit.

Nuk duhej të kishin vdekur ashtu.

Por në realitet diçka e ngjashme kishte ndodhur

edhe më përpara për shkak të ngrohtësisë

dhe të rrethanave të tjera: skartuar mizorisht.

Nuk e kuptojmë se izolimi i të moshuarve

dhe lënia e tyre në dorë të të tjerëve,

pa shoqërimin e duhur dhe të kujdesshëm të familjes,

gjymton dhe varfëron vetë familjen.

Po ashtu arrin deri aty

t’i privojë të rinjtë nga kontakti i nevojshëm

me rrënjët e tyre dhe me një mençuri

që rinia nuk mund të arrijë vetë.

[ninoenina]

SKARCOJA BOTËRORE.


20) Ky shartim shfaqet në shumë mënyra,

si në fiksimin për uljen e kostove të punës,

pa kuptuar pasojat serioze

që kjo gjë shkakton,

sepse papunësia prodhon

si efekt të drejtpërdrejtë

zgjerimin e kufijve të varfërisë.

Po ashtu, skartimi merr forma të neveritshme

që besonim se i kishim tejkaluar,

siç është racizmi, i cili fshihet

dhe rishfaqet pa pushim.

Shprehjet e racizmit rinovojnë në ne turpin,

duke treguar se përparimet

e pretenduara të shoqërisë

nuk janë aq reale

dhe nuk janë të garantuara

njëherë e përgjithmonë.

[ninoenina]

SKARCOJA BOTËRORE.


21) Ekzistojnë rregulla ekonomike

që janë të efektshme për rritjen,

por jo aq për zhvillimin tërësor njerëzor (Populorum progressio, 14).

Është rritur pasuria, por pa barazi,

dhe kështu ajo që ndodh,

është se “lindin varfëri të reja” (Caritas in veritate, 22).

Kur thuhet se bota moderne

ka zvogëluar varfërinë,

kjo gjë bëhet duke e matur atë

me kritere të epokave të tjera,

të pakrahasueshme me realitetin aktual.

Në fakt, në kohë të tjera, për shembull,

mos- pasja e energjisë elektrike

nuk konsiderohej shenjë varfërie

dhe nuk ishte shkak shqetësimi serioz.

Varfëria gjithmonë analizohet

dhe kuptohet në kontekstin e mundësive reale

të një momenti konkret historik.

[ninoenina]

TË DREJTA E NJERIUT JO AQ UNIVERSALE.


22) Shumë herë vërehet se të drejtat e njeriut

nuk janë të njëjta për të gjithë.

Respektimi i këtyre të drejtave

“është një parakusht për vetë zhvillimin

shoqëror dhe ekonomik të një vendi.

Kur dinjiteti i njeriut respektohet

dhe të drejtat e tij njihen dhe garantohen,

krijimtaria dhe sipërmarrja lulëzojnë gjithashtu

dhe personaliteti njerëzor mund të shpalosë

nismat e veta të shumta në favor të së mirës së përbashkët”.

Por “duke vëzhguar me kujdes shoqëritë tona bashkëkohore,

ndeshen shumë kontradikta

që na shtynë të pyesim nëse dinjiteti i barabartë

i të gjitha qenieve njerëzore,

shpallur solemnisht 70 vjet më parë,

njihet, respektohet, mbrohet dhe promovohet në çdo rrethanë.

Forma të shumta padrejtësie vazhdojnë ende sot në botë,

të ushqyera nga vizione antropologjike reduktuese

dhe nga një model ekonomik bazuar në fitim,

i cili nuk heziton ta shfrytëzojë, ta shkartojë e madje edhe ta vrasë njeriun.

Ndërsa një pjesë e njerëzimit jeton në pasuri,

një pjesë tjetër sheh dinjitetin e vet të shpërfillur,

të përbuzur ose të shkelur

dhe të drejtat e veta themelore të injoruara apo të shkelura”.

Çfarë do të thotë kjo për barazinë e të drejtave

bazuar në të njëjtin dinjitet njerëzor?

[ninoenina]

TË DREJTA E NJERIUT JO AQ UNIVERSALE.



23) Në mënyrë të ngjashme,

organizimi i shoqërive në të gjithë botën

është ende larg pasqyrimit të qartë

se gratë kanë saktësisht të njëjtin dinjitet

dhe kanë të drejta identike si burrat.

Me fjalë pohohen disa gjëra,

por vendime dhe realiteti përçojnë një mesazh tjetër.

Është fakt që “dyfish më të varfra

janë gratë që duhet të durojnë situata përjashtimi,

keqtrajtimi dhe dhune,

meqë shpesh nuk janë në gjendje

t’i mbrojnë drejtat e tyre (EG 1108).

[ninoenina]

TË DREJTA E NJERIUT JO AQ UNIVERSALE.


24) Gjithashtu pranojmë

që “megjithëse bashkësia ndërkombëtare

ka miratuar marrëveshje të shumta

për t’i dhënë fund skllavërisë në të gjitha format e saj

dhe ka nisur strategji të ndryshme

për ta luftuar këtë fenomen;

edhe sot miliona njerëz – fëmijë, burra dhe gra të çdo moshe –

privohen nga liria e tyre

dhe detyrohen të jetojnë në kushte

të ngjashme me ato të skllavërisë....

Sot si dje, në rrënjë të skllavërisë,

gjendet një konceptim i personit njerëzor

që pranon mundësinë e trajtimit të tij si një objekt...

Personi njerëzor, i krijuar në shëmbëlltyrë dhe në përngjasim të Hyjit,

me force, me mashtrim ose me kufizim fizik apo psikologjik

privohet nga liria, kthehet në mall apo në pronë të dikujt;

trajtohet si një mjet dhe jo si një qellim”.

Rrjetet kriminale “përdorin me zgjuarsi teknologjitë moderne informatike

për të joshur të rinj dhe fëmijë në çdo kënd të botës.

Devijimi nuk ka kufij kur nënshtrohen gra

që pastaj detyrohen të abortojnë.

Një akt i neveritshëm që arrin deri në rrëmbimin e personave

me qëllim shitjen e organeve të tyre.

E gjithë kjo bën që trafikimi i qenieve njerëzore

dhe forma të tjera të skllavërisë

të bëhen një problem botëror,

i cili kërkon të merret seriozisht nga njerëzimi në tërësinë e tij,

sepse “ashtu si organizatat kriminale përdorin rrjete globale

për të arritur qëllimet e tyre,

edhe veprimi për ta mposhtur këtë fenomen

kërkon një përpjekje të përbashkët

dhe po aq globale nga ana e aktorëve të ndryshëm

që përbëjnë shoqërinë!”

[ninoenina]

KONFLIKTI DHE FRIKA.


25) Luftërat, atentatet, përndjekjet

për arsye racore ose fetare

dhe shumë padrejtësi kundër dinjitetit njerëzor

gjykohen në mënyra të ndryshme

në varësi të faktit nëse ato i përshtaten

apo jo interesave të veçanta, thelbësisht ekonomike.

Ajo që është e vërtetë,

kur i përshtatet një personi të pushtetshëm,

pushon së qeni e tille

kur nuk është më në interesin e tij.

Situata të tilla dhune janë shumëfishuar dhimbshëm

në shumë vende të botës,

aq sa kanë marrë tiparet e asaj që mund të quhet si

“lufta e tretë botërore në copa”.

[ninoenina]

KONFLIKTI DHE FRIKA.


Kjo gjë nuk na habit

nëse vërejmë mungesën e horizonteve të afta

që të na bëjnë të bashkohemi,

sepse në çdo luftë, ajo që shkatërrohet,

është “vetë projekti i vëllazërisë,

që gjendet i shkruar në thirrjen e familjes njerëzore”,

kështu që “çdo situatë e kërcënuese

ushqen mosbesim dhe mbylljen në vetvete”.

Kështu bota jonë përparon

në një dikotomi të pakuptimtë,

me pretendimin e “garantimit të stabilitetit

dhe të paqes në bazë të një sigurie të rreme

të mbështetur nga një mendësi

e frikës dhe e mosbesimit”.

[ninoenina]

KONFLIKTI DHE FRIKA.


27) Në mënyra paradoksale ekzistojnë frika atavike,

që nul janë kapërcyer nga progresi teknologjik;

madje, kanë ditur të fshehen dhe të forcohen pas teknologjive të reja.

Edhe sot, pas mureve të qytetit antik

është humnera, territori i të panjohurës, shkretëtira.


Ajo që vjen prej atje nuk është e besueshme,

sepse nuk njihet, nuk është familjare, nuk i përket fshatit.

Është territori i asaj që është “barbare”,

nga e cila njeriu duhet të mbrohet me çdo kusht.


Si pasojë, krijohet pengesa të reja vetëmbrojtjeje.

Kështu që bota nuk ekziston më,

dhe ekziston vetëm bota “ime”,

deri në atë pikë sa shumë vetë nuk konsiderohen me qenie njerëzore

me një dinjitet të patjetërsueshëm

dhe bëhen thjesht “ata”.

Rishfaqet tundimi për të krijuar një kulturë të mureve,

për të ngritur mure,

mure në zemër, mure në tokë për ta penguar këtë takim me kulturat e tjera,

me njerëzit e tjerë.

Dhe ai që ngre një mur,

ai që ndërton një mur do të përfundojë skllav

brenda mureve që ka ndërtuar, pa horizonte,

Sepse atij i mungon kjo tjetërsi i tjetrit”.


28) Vetmia, frika dhe pasiguria e shumë njerëzve,

të cilët ndihen të braktisur ng sistemi,

krijon një tokë pjellore për mafjet.

Këto në fakt, diktohen duke e paraqitur veten

si “Mbrojtës” të të harruarve,

shpesh përmes llojeve të ndryshme të ndihmës,

ndërsa ndjekin interesat e tyre kriminale.

Ekziston një pedagogji tipike mafioze

e cila, me një frymë të rreme bashësiore,

krijon lidhje varësie dhe vartësie

nga të cilat është shumë e vështirë të lirohesh.

[ninoenina]

GLOBALIZIMI DHE PòRPARIMI PA NJË DREJTIM TË PËRBASHKËT.


29) Bashkë me Imamin e Madh ahmad Al-tazzeb-i

nuk i anashkalojmë zhvillimet pozitive

që kanë ndodhur në shkencë, teknologji, mjekësi, industri dhe mirëqenie,

veçanërisht në vendet e zhvilluara.

Sidoqoftë theksojmë se, së bashku me këto përparime historike,

të mëdha dhe të vlerësuara,

ka ndodhur edhe një përkeqësim i etikës ,

që kushtëzon veprimin ndërkombëtar,

dhe një dobësim i vlerave shpirtërore

dhe i ndjenjës së përgjegjësisë.

E gjithë kjo kontribuon në përhapjen e një ndjesie të përgjithshme

frustrimi, vetmie dhe dëshpërimi...

Lindin vatra tensioni dhe grumbullohen armë dhe municione,

në një situatë botërore të sunduar nga pasiguria, zhgënjimi dhe frika për të ardhmen

dhe të kontrolluar nga interesa dritëshkurtëra ekonomike”.

Gjithashtu tregojmë “krizat e rënda politike, padrejtësinë

dhe mungesën e një shpërndarjeje të drejtë të burimeve natyrore...

Përballë krizave të tilla që shkaktojnë vdekjen prej urisë të miliona fëmijëve,

shndërruar fillimish në skelete njerëzore

–për shkak të varfërisë dhe të urisë –

mbretëron një heshtje e papranueshme ndërkombëtare”.

Përpara kësaj panorame,

edhe pse na tërheqin shumë përparime,

nuk gjejmë një drejtim vërtet njerëzor.

[ninoenina]

GLOBALIZIMI DHE PËRPARIMI PA NJË DREJTIM TË PËRBASHKËT.


30) Në botën e sotme, ndjenjat e përkatësisë në të njëjtin njerëzim dobësohen,

ndërsa ëndrra për të ndërtuar së bashku drejtësinë dhe paqen

duket një utopi e kohërave të tjera.

Shohim se si sundon indiferenca e rehatisë,

e ftohtë dhe e globalizuar, bijë e një zhgënjimi të thellë

që qëndron pa mashtrimit të një iluzioni:

besimi se mund të jemi të gjithëfuqishëm

dhe të harrojmë se të gjithë jemi në të njëjtën barkë.

Ky zhgënjim, i cili lë pas vlerat e mëdha vëllazërore,

çon “drejt një lloj cinizmi.

Ky është tundimi me të cilin përballemi

nëse shkojmë në këtë rrugë zhgënjimi...

Izolimi dhe mbyllja në vetvete ose në interesat vetjake

nuk janë kurrë mënyra për ta rivendosur shpresën

dhe për të sjellë ripërtëritje,

por është afërsia, është kultura e takimit.

Izolimi,jo; afërsia, po.

Kultura e ndeshjes, jo; kultura e takimit, po”.

[ninoenina]

GLOBALIZIMI DHE PËRPARIMI PA NJË DREJTIM TË PËRBASHKËT.




31) Në këtë botë që kalon pa një drejtim të përbashkët,

thithet një atmosferë në të cilën

“distanca midis fiksimit për mirëqenien vetjake

dhe lumturisë së njerëzimit të bashkëndarë

duket se po zmadhohet:

deri në pikën sa të bën të mendosh

se midis individit dhe bashkësisë njerëzore

është duke ndodhur një ndarje e vërtetë...

Sepse një gjë është të ndihesh i detyruar të jetosh së bashku

dhe krejt tjetër gjë është të vlerësosh pasurinë

dhe bukurinë e farave të jetës së përbashkët

që duhen kërkuar dhe kultivuar së bashku”.

Teknologjia po bën përparime të vazhdueshme,

por “sa bukur do të ishte sikur rritja e inovacioneve shkencore

dhe teknologjike të shoqërohej

edhe me një drejtësi dhe përfshirje sociale gjithnjë e më të madhe!

Sa bukur do të ishte nëse,

ndërsa zbulojmë planete të reja të largëta,

të rizbulonim nevojat e vëllait

dhe të motrës që sillen rreth meje!