Pushkini ndiente simpati për Kur'anin

[Xhemis]

Pushkini ndiente simpati për Kur'anin


Kisha shumë pak njohuri rreth shkrimtarit të njohur rus Aleksandër Sergeviç Pushkin. Madje, s'kisha dijeni rreth interesimit të tij ndaj Islamit dhe Kur'anit. Prof. Dr. Ismail Kaynak, kishte shkruar librin "Shenjat e kulturës islamo-turke tek Pushkini". Ngjarjet shoqërore janë të ndërthurura mirë me njëra-tjetrën. Shoqërive që na sulmojnë si armiq të Isait, armiq të Merjemes nuk mund t'ua ndryshojmë mendimin brenda një viti duke u thënë: "Jo, nuk është kështu!” Kur'ani flet vetëm për një femër dhe ajo është Merjemi. Në Kur'an ekziston një sure me emrin e saj. Ata që flasin keq për Merjemen dhe Isain nuk janë prej nesh". Edhe sikur të shkruanin gazetat e tyre rreth kësaj, ata përsëri nuk do të ndryshonin mendim. Kryqëzatat dhe kalimi i shekujve ishin rezultat i një armiqësie të gabuar. Por një gjë është e vërtetë dhe dihet, fara sido që të jetë, e mirë apo e keqe do ta japë frytin e saj. Le të kthehemi tek Pushkini. Ai vetë është rus por gjyshi i tij nga nëna ka qenë habeshi, është rritur në pallatet e Stambollit. Kur u kthye në Rusi i dhanë emrin Abraham Petroviç. Në Rusi u edukua me një kujdes të veçantë. kjo tregohet në historinë "Arabi i Petrit të madh". Petri I, e dërgon Ibrahimin në Paris bashkë me Korsakovin. Ai nuk kishte mbetur i kënaqur nga Korsakovi, por kjo s'mund të thuhej për Ibrahimin. Atë e kishte lejuar të mbante emër musliman. Prandaj, Pushkini dashurinë ndaj Islamit dhe Kur'anit e kishte trashëguar nga gjyshi i tij. Në një letër të tij drejtuar vëllait të vet, i thotë: "Unë punoj që të lartësoj Kur'anin dhe për këtë kam shkruar ca gjëra; por përtoj t'i dërgoj". Përsëri në një letër dërguar shokut të tij, Preus P.A. Vazemskiy, më 29 nëntor 1924, ai shkruan: "Tani m'u desh të ikja nga Meka në Medine. Kur'ani im (poezitë e mia) po shëtit dorë më dorë". Në këtë letër ai bën fjalë për poezitë e titulluara "Përngjasimet e Kur'anit", të shkruara nga vetë ai. Në letrën e parë, shkrimtari thotë hapur dhe sinqerisht që ka shkruar një vepër për lartësimin e Kur'anit. Ndërsa në letrën e dytë, ai e përngjason jetën e vet të syrgjynit me atë të Pejgamberit (a.s.). Në një poezi të titulluar "I fshehur në shpellë në kohën e ndjekjes", përdor këto shprehje:

Duke u fshehur në shpellë i përndjekur,
Unë lexova atë që i jep qetësi shpirtrave,
Kur'anin,
Menjëherë ngushëlluesi melek,
Erdhi pranë meje dhe më solli një dhuratë,
Fuqinë e Kur'anit Madhështor.

Kur e ka shkruar këtë poezi, Pushkini gjendej i burgosur në fshatin Mihajlovskoe. Ai tregon se ditët më të vështira të jetës i ka kaluar aty, duke lexuar Kur'an dhe gjendjen e tij e ka përngjasuar me ngjarjen e shpellës (midis Muhamedit a.s. dhe Ebu Bekrit). Qoftë në poezinë ku përshkruan një familje të varfër muslimane, banuese në qytetin Yurzuf, qoftë në shkrimin rreth Erzurumit, ai nuk heziton të shfaqë dashurinë e tij ndaj Islamit dhe simpatinë ndaj muslimanëve.


PUSHKINI DHE LETERSIA ORIENTALE -

Mendimi dhe poezia arabe janë vlerësuar lart nga Pushkini, poeti më i madh rus i shekullit të 19-të, një ndjenjë e cila mbartet qartë në shumë nga veprat e tij. Kjo vëmendje iu përgjigj shumë autorëve arabë, të cilët e vlerësonin jashtëzakonisht shumë veprën e tij, dhe, këtu vlen të përmenden disa aspekte të kësaj lidhjeje të ndërsjellë.
Oborri rus u përpoq më kot të fitonte simpatinë e poetit me anë postesh e parash, ndërsa në të njëjtën kohë urrejtja e carit për Pushkinin rritej gjithnjë e më shumë. As kërcënimet nga ana e autoriteteve nuk ndihmuan për gjunjëzimin e ideve të tij e kështu cari vendosi dërgimin e Pushkinit në Siberi, në mënyrë që ta conte drejt vdekjes së sigurt.
Por dy profesorë letërsie, Gokowski dhe Karamsin, ia arritën ta ndikonin e bindnin carin dhe pas kësaj dënimi fillestar u zbut disi e Pushkini u internua ne Rusinë jugore. Ai e la kryeqytetin St. Petersburg më 6 maj 1820. Deri në atë kohë Pushkini ishte i ndikuar deri në një farë shkalle nga zhvillimet romantike. Eksperiencat e tij me shtypjen dhe përndjekjen e nxitën atë të ndryshonte disa nga këndvështrimet e tij në çështjet shpirtërore dhe sociale. Si pjesë e këtij procesi ai filloi të studionte shumë nga burimet e vjetra të trashëgimisë së njerëzimit, me shpresë se kjo do t’i tregonin rrugën e shpëtimit nga kriza e tij shpirtërore. Në këto momente kritike të jetës së tij të cilat arritën kulmin në kthesën e tij në realizëm, ai filloi të lexonte një përkthim të Kuranit nga frëngjishtja. Vetëm pak kohë më pas, në vjeshtën e vitit 1824, ai shkroi vjershën epike “Një imitim i Kuranit”.
Prejardhja e krishtere e Pushkinit, feja dhe edukimi i tij tregonin se ai kishte pikëpamje të kundërta me Islamin, por që gjithsesi ishin pak, krahasuar me të përbashkëtat. Përveç kësaj ai e nderonte dhe respektonte Profetin dhe po ashtu kishte një dashuri të madhe për civilizimin islam e botën arabe.
Në fakt “Një imitim i Kuranit” nuk është aspak një përpjekje për të kopjuar Kuranin ose të arrinte diç të ngjashme. Më tepër kjo është një ndërmarrje për t’i bërë të afërt bashkatdhetarëve të tij rusë disa nga mesazhet më të rëndësishmë e eminente që përmendeshin në shpalljen e Allahut. E Pushkini ia arriti kësaj me një poezi te thjeshtë, por kuptimplote.
Rusishtja e kohës së tij ishte jashtëzakonisht e vështirë dhe e shumëtrajtshme, por ai me gjeninë e vet e trajtësoi dhe e bëri më të prekshme për lexuesit e tij. Për këtë arsye Pushkini veç poet, kujtohet sot edhe si themeluesi i rusishtes letrare moderne. Kjo e nxiti poetin të përzgjidhte tema nga përkthimi i Kuranit dhe t’ia recitonte si lirikë publikut të gjerë. E kështu do të ishte më e lehtë të kuptohej e të përfitohej nga Libri i Shenjtë i muslimanëve. Në këtë rradhë vjershash, ishte qëllimi i Pushkinit të prezantonte një pamje të saktë të Kuranit, të të dërguarit të Allahut dhe hollësirave të civilizimit arab. Përvec kësaj, ai donte të tregonte se deri në ç’pikë arrinte të prekte e të ndikonte emocionalisht dhe intelektualisht dëgjuesit e lexuesit.
Fillimi i poezisë së mëposhtme me shumë gjasa është ndikuar nga leximi i sures El-Fexhr (Agimi):

Pasha agimin,
Dhe dhjete netët,
Dhe çiftin dhe tekun,
Dhe natën kur shkon

Ndërsa poezia e Pushkinit fillon e tillë:

Betohem në çiftin
Edhe në tekun
Betohem në shpatën
Dhe në luftën e drejtë
Betohem në yllin e mëngjesit
Betohem në lutjen e mbrëmjes...

Fjala “profet” shfaqet në ato rastë kur flitet për besim dhe besnikëri, të cilat i japin njeriut forcë dhe kurajë. Për shembull:

Qëndro, o ti q, trembesh
Se nga skuta jote vezullon
Llampa e shenjtë deri në agim
Mendime të errëta... ëndrra mashtruese zhduken
Për fisnikërinë e profetit të lutjes së thellë
Qëndro pra i përulur në falje deri në ag
Dhe këndo Librin e Shenjtë deri në mëngjes.

Profeti Muhamed përmendet në shumë vende me respekt dhe vëmendje:

I Gjithëmëshirshmi i shpalli Muhamedit dritën e Kuranit
Papërballueshëm do të lidhemi pas dritës
Dhe mjegulla kthjellohet nga vështrimet tona.

Pushkini ishte adhurues i madh i historive arabe dhe në një letër të tij drejtuar shokut të ngushtë A. A. Bestushev vëren: “Historitë arabe janë të mrekullueshme”. Në fakt, pasioni i tij i ciltër për kulturën arabe gjen shprehje në poezinë “Një imitim i arabëve”. Aty flet me një dhimbje të madhe dhe atraksion të ëmbël:

“O e dashur, o rini e ëmbël
Mos e lër druajtjen të të mposhtë
Se ti je e imja përgjithnjë
Fryn një zjarr i stuhishëm në ne të dy
Teksa jetojmë të njëjtën jetë .....
Si dy bajame në një lëvozhgë

Në fakt mendimi dhe shpirti i Lindjes jepen po ashtu edhe në poezi të tjera të Pushkinit. Si dëshmi vlen poezia “Profeti” nga e cila është nxjerrë ky ekstrakt:

I torturuar nga etja për dije dhe dritë,
U tërhoqa në shkretëtirën e ngrysur
Kur me gjashtë flatra, papritur,
Në udhëkryq u duk një engjëll.

Me gishta të lehtë,, vështirë për ta besuar,
Preku dy sytë e mi:
Iluminimi takoi sytë e mi,
I tmerruar si një shkabë e njomë

Fundi i poezisë tingëllon e tillë:

Ma ka copëtuar gjoksin me goditje të shkurtra
Falë shpatës së ftohtë
Pastaj zëvendësoi zemrën time që dridhej
Me historitë plot zjarr, të njëjta me flakën).
Një kufomë - vendosa në shkretëtirë
Kur zëri i Zotit më çliroi:
اohu, Profet, dhe shiko, dhe dëgjo
Le të rritet njohja jote për mua
Kapërce vende dhe dete,
Fjala jote le t’i ndezë zemrat

Hulumtimet rreth poezisë së Pushkinit zbulojnë se shumë prej tyre si p.sh. “Talismani” apo “Vajzës nga Kalmishi” (Kalmishi është një popull në Kaukaz) i thanë po Islamit dhe muslimanëve. Po ashtu ai flet edhe për Palestinën dhe Eufrati përmendet si në “Hafizit” (një fushë në Eufrat) ashtu edhe te “Doni”.
Shumë nga lirikat e tij janë të pasura me ndjenja e përfytyrime qartësisht muslimane. Për më tepër ai përdorte edhe emra muslimanë si në poezinë e shkurtër të shkruar në 1836:

“Një mbrëmje Leila më refuzoi
pa dyshim
i thashë asaj:
“Ndal! Ku shkon?”
Nën protestë ajo përgjigjet:
Koka jote u bë gri
Me sarkazëm ia ktheva:
“اdo gjë e ka një fund!
Kjo aromë e fortë
ثshtë vetëm kamfur
Laila qeshi me zërin tim që dridhej
Dhe tha: “Ti vetë e di
Që aroma e ëmbël është për dashnorët e rinj
Dhe kamfuri për vdekje përdoret.

A.A. Slonimsky në librin e tij “Mjeshtëria artistike e Pushkinit” shkroi: Poezia e Pushkinit “Një imitim i Kuranit” në fakt nuk është një imitim i Kuranit edhe pse në pjesën më të madhe përmbajtja e saj është marrë nga Libri i Shenjtë arabisht. Ngjyrosja impresionuese arabe është e domosdoshme për për një shprehje komplete krahasuese të shpirtit të forcës dhe energjisë, e shprehur qartë kjo në poezitë e tij “19 Tetori” 1825 dhe “Profeti” me 1826. Këto poezi, veçanërisht “Nje imitim i Kuranit” shkaktuan trazira në rrethin letrar të kohës së tij. Autorët si Anenkov tek kjo poezi shihnin kryesisht një shprehje të gjendjes psikologjike të Pushkinit ndërsa të tjerët si Belinski dhe Dostojevski pranuan se ai është përpjekur të përshkruajë aspekte ngulmuese të Kuranit; pavarësisht nga fakti se kjo ishte apo jo interesi i tij nga pikëpamja fetare kulturore historike apo natyra gjuhësore. Edhe sot ekzistojnë dallime të forta midis shkencëtarëve ruse në gjykimin rreth kësaj poezie.
Nuk ka dyshim se Pushkini kishte lexuar mbi mendimin dhe kulturën e muslimanëve dhe këto lexime e kishin ndikuar shumë.
Në mënyrë të natyrshme atë e ndikuan edhe poezia franceze, dhe, më vonë në veprat e tij shfaqen papritur ndikimet gjermane dhe angleze. Ky rend burimesh letrare e bënë Pushkinin ta çonte poezinë ruse në një rrugë të vecante, të cilën e pasuan edhe figura të tilla si Turgenjevi, Dostojevski, اehovi dhe Gorki.
Po ashtu edhe një studim i letërsisë arabe të kohës dëshmon se ajo përfshin gjurmë të qarta të Pushkinit.
Në vitin 1880, arabët u njohën mirë me veprën e Pushkinit të cilat u përgatitën ose nga përkthimet franceze apo angleze, ose nga përkthimet direkte të bëra nga studentët (e krishterë) ne shkollën teologjike ruso-palestineze (e themeluar në vitin 1882). Më së shumti u përkthyen tekste prozash ruse në arabishte, meqenëse lirika ruse ishte shumë e vështirë për t’u përkthyer. Përkthimi i parë arab i Pushkinit ishte novela e tij “Bija e Kapitenit”. Që prej kësaj novele emri i Pushkinit përmendej rregullisht publikimet letrare arabe. Në vitin 1945 në Shtëpinë botuese të Kajros “Dar al Maarif” u botua një libër me titull “Pushkini, princi i poezisë ruse” i Naxhati Sidki.
Mikh’ail Na’ima, një figurë e njohur e letërsisë arabe të asaj kohe, i shkruajti autorit në një letër, e cila iu bashkangjit librit: “Gëzohem shumë që ke marrë përsipër atë detyrë që duhet ta kisha bërë unë për shkak të lidhjeve të mia të forta me poezinë ruse. Do të dëshiroja të kisha përkthyer disa prej tyre në gjuhën tonë, në mënyrë që folësit e tyre t’i gëzoheshin sadopak”.
Mikh’ail Na’ima ishte nga të parët arabë që studioi në Rusinë cariste dhe e lexoi shumë letërsinë ruse, ashtu siç e përshkruan edhe në librin e tij “Shtatëdhjetë”. Në letrën e tij drejtuar Sidkit ai vëren më tej: “Fakti që e njeh rusishten mirë, ia rrit vlerat punës tënde, meqenëse e ke mundur ta marrësh dijen nga burime origjinale”. Edhe Sidki kishte studiuar në Universitetin e Moskës. Në parathënien e librit të tij Sidki flet për rolin dhe rëndësinë e Pushkinit ne historinë e poezisë ruse: “Pushkini ishte për rusët si al Mutennebi për arabët, si Shekspiri për anglezët, si Dante për italianët, si Goethe për gjermanët. Ai ishte një nga të paktat dhurata të kohës së tij dhe megjithëse vdiq në moshën 37 vjecare, ai ishte një shkrimtar krijues (prodhimtar), i cili la shumë përmendore në poezi dhe letërsi, aq sa lexuesit e tij mund të kujtojnë se ai kishte jetuar gjatë”. Naxhati Sidki i referohet efekteve të ndikimeve franceze dhe angleze, megjithëse ai mbetet rus në shpirt dhe karakter.
Ai u formua në atmosferë islame, të cilën e gjeti gjatë vizitave në Krime dhe Kaukaz dhe po ashtu edhe eskperiencat që e frymëzuan në shumë nga poezitë e tij të mëvonshme. Si rezultat i bisedimeve të dështuara ndërmjet radikalëve dhe carëve qeverisës, Pushkinin e kaploi një gjendje shpirtërore pesimiste dhe e ndjeu veten të veçuar nga shoqëria. E në këtë kontekst provoi një ndarje të poezisë dhe jetës, ndërmjet artit dhe shoqërores. Megjithatë ai nuk harroi kurrë se shkruante për njerëzit dhe prandaj vepra e tij duhet të përconte saktësi, thjeshtësi dhe qartësi.
Sidki e shoqëroi veprën e tij me përkthimin e “Profetit” dhe të “Talismanit”, që mbanin aromën e Lindjes me ngrohtësinë dhe magjinë e saj.
Nga të gjitha punimet arabe mbi Pushkinin, libri i Sidkit është shumë i rëndësishëm , sepse nga njëra anë ishte i pari që trajtoi këtë temë dhe nga ana tjetër autori kishte mundësi të përdorte material origjinal. Në punën e tij ai ishte objektiv e i lirë nga çdo kritikë perëndimore dhe transmetonte pranimin dhe dashurinë për Pushkinin. Profesor Ali Adham në librin e tij “Njerëz nga historia: nga Sokrati deri te Rasputini” përfshin edhe një kapitull në lidhje me poezitë e Pushkinit. Gjatë punës së tij, ndërsa përkthente Pushkinin, vërente njëkohësisht se: “Ai është më i vështiri për t’u përkthyer nga të gjithë poetët rusë”. Prof. Adhami e pëlqente poezinë e tij sepse kishte një stil tepër të thjeshtë e për këtë arsye ndoshta i vështirë për t’u riprodhuar. اdo përkthyes, pavarësisht nga aftësitë e tij, do të lëkundet e tundohet para se të përpiqet për një ndërmarrje të tillë. Prandaj pak nga poezitë e tij janë përkthyer në arabisht, ndërkohë që më së shumti është botuar vepra e tij në prozë. Adhami duke trajtuar cilësitë tipike të poezisë së Pushkinit dhe karakterin e tij shkruan ndër të tjera: “Lirika e Pushkinit dallohet qartë për thjeshtësinë magjepsëse, elegancën dhe shqetësimin e tij ekstrem për formën poetike. Vetë ai ishte një njeri plote entuziazëm, vuajtje e dinjitet. Në fakt motivet e poezisë së tij, të qarta e të sakta, del në pah shkalla e vuajtjeve dhe e forcës”.
Një libër i botuar kohët e fundit mbi letërsinë ruse është edhe “Hyrje në poezinë ruse të shekullit të 20” e dr. Hajat Sharara dhe dr. Muhamed Junis. Edhe ky libër hedh vështrimin e tij në poezinë e Pushkinit arrin në përcaktimin e atyre rrugëve, të cilave Pushkini dhe njerëzit e kohës së tij, si pjesë e shoqërisë, i shmangeshin.
Në këtë artikull synohet pak a shumë të përdoren veprat e para krijuese të Pushkinit si bazë për hulumtimin e sfondeve jetësore të jetës së tij në kohën kur jetoi. Kritika letrare perëndimore vendos në qendër jetën private të autorit. Aspekti krijues kalon në vend të dytë në punën e tyre dhe ky është një dallim në metodën e këtyre dy mënyrave të të menduarit.