Lajme mbi boten Orthodhokse.

[arbereshi_niko]

Një shkrim shumë interesant i priftit Andrew Phillips që na ofron një mësim për të ardhmen duke analizuar dobësitë e Orthodhoksisë Ruse të ndarë dikur midis tragjedive të emisferës Sovjetike dhe atyre të botës së emigracionit. Pastrimi (purifikimi) i të dy ekstremeve, sipas At Andrew, i ka mundësuar Kishës Ruse të vërë bazat për rritjen e Orthodhoksisë në të gjithë botën.
Ai pas një analize historike, denuncon kishën brenda dhe jashtë Rusisë, jo vetëm situatën e moçalit të getizuar nga izolimi i gjatë dhe injoranca që e pushton për pasojë..., por shtron sinqerisht pa doreza gjendjen e kishave lokale në emigracion që janë kthyer në "klube private" ku nacionalizmi zëvendëson nganjëherë Ungjillin ... Kryesisht kjo ishte situata (deri vonë) e përgjithshme në shumë vende te Perëndimit.
Por që, vetizolimi të çon në shpërbërje dhe Fund!



Konvergjenca përmes pastrimit: e ardhmja e Orthodhoksisë ruse post-Sovjetike dhe post-mërgimtare:


Burimi: nga blogu Orthodox England, 16 janar 2021


Prezantimi;
Pas pajtimit që u bë në vitin 2007 të 90% të botës Orthodhokse Ruse jashtë Rusisë dhe botës shumë më të madhe Orthodhokse Ruse brenda Rusisë, disa kanë menduar se si do të kryhej konvergjenca e të dyja palëve.
Mbi të gjitha, të dy palët kishin identitet të veçantë, dhe nuk është çudi duke pasur parasysh 90 vitet e ndarjes së ndërsjelltë.
Kjo ndarje detyroi besimtarët në 1917 me përmbysjen e civilizimit të vjetër orthodhoks perandorak të bazuar në besimin e aristokratëve filoperëndimorë në kërkim të pushtetit dhe borgjezëve paradashës. Pjesa kryesore e Kishës brenda Bashkimit Sovjetik ishte përndjekur mizorisht dhe organizata e saj ishte marrë peng nga shteti ateist për tre breza burgimi.
Sa i përket pjesës shumë më të vogël në mërgim, kjo vuante për ata që kishin pak interes për Ungjillin e Krishtit, të civilizimit Orthodhoks, por shumë interes për Ungjillin e Mammonit (djallit), Perëndimin parimor kapitalist.
Të dy palët ndanin ideologji që ndonjëherë ishin krejtësisht irracionale dhe dominoheshin nga reflektime që sigurisht nuk ishin teologjike, por emocionale, folklorike, psikologjike dhe madje, në disa raste, patologjike.
Nga njëra anë, pala post-sovjetike mund të shfaqte nacionalizëm të pamasë - deri në pikën e pabesueshme të admirimit të përndjekësit të saj, Stalinit - dhe kishte një mentalitet shtetëror të centralizuar dhe burokratik, i pasqyruar në qëndrimet indiferente të disa klerikëve të paguar dhe karrieristë që ndoshta as nuk besonin fare në Zot. Sigurisht që këto treguan disa shenja të dukshme besimi. Kjo shkonte krah për krah me qëndrimet e perëndimoristëve laikë të cilët admironin fuqinë dhe pasurinë e Vatikanit (një shtet-kishë, ose më saktë kishë-shtet).
Midis popullsisë post-sovjetike, të privuar nga arsimi kishtar për 75 vjet, mund të gjesh një gamë të jashtëzakonshme ekstremizmi dhe fariseizmi absurd, bestytni të bazuara në injorancë të jashtëzakonshme, e cila rezultoi në keqkuptime dhe probleme të rreme.
Ndërsa këto probleme ishin zgjidhur prej kohësh nga Orthodhoksët që jetonin në botën perëndimore dhe nga të cilët ata nuk pranuan të mësonin, të verbuar nga nacionalizmi i tyre.
Nga ana tjetër, edhe pjesa emigrante mund të tregonte një nacionalizëm të pamasë, një nacionalizëm anti-sovjetik, me një nostalgji kulturore për një të kaluar tashmë të zhdukur.
Ata nuk pranuan ta kuptojnë Orthodhoksinë masive, duke e refuzuar atë, duke u izoluar në geto të vogla.
Ajo (kisha ruse e mërgatës) refuzoi të gjithë jo-rusët, duke u bërë kërkesa absurde. Le të përmendim disa shembuj realë, kishte nga ata që preferuan të shihnin kishën e tyre më mirë të mbyllur sesa ta shihnin atë të frekuentuar nga jo-rusë. 'Pas nesh, përmbytja'.
Të tjerë thanë: 'Le ta mbyllim kishën, ne do të vdesim së shpejti dhe askujt nuk do t'i duhet më.'
Një prift i moshuar një herë u tha famullitarëve të tij se nuk kishte kuptim që ai të pagëzonte më fëmijët e tyre, pasi ai shpejt do të vdiste dhe askush nuk do ta zëvendësonte atë. Në fakt, ai shpejt vdiq dhe askush nuk e zëvendësoi atë.
Kam dëgjuar gjithashtu 35 vjet më parë: '...do të preferoja ta shihja kishën tonë të mbyllur në vend që të dëgjoja një fjalë që nuk është në Rusisht.'
Këtu dhe tani, sot ne jetojmë në një botë që është edhe post-sovjetike edhe post-emigracionit.
Të dyja kanë vdekur dhe janë zhdukur.
Ata nën moshën tridhjetë vjeç vështirë se e konceptojnë kuptimin e fjalëve Sovjetik dhe emigrant, sepse ata jetojnë në botën reale.
Në botën e sotme Orthodhokse ne shohim kisha të vogla, provinciale, të Ballkanizuara, me fjalë të tjera, thjesht "klube" nacionaliste.
Nga fjalët e anëtarëve të Patriarkanës së Kostandinopojës (përfshirë priftërinjtë): "Ju nuk mund të bashkoheni me ne, nuk jeni mjaftueshëm zeshkan për të qënë Orthodhoks" (= Grek).
Ose "Kjo është kishë Helene "
Ose: "Këtu është vetëm për rumunët".
Ose, në një kishë ukrainase: "Nëse nuk je ukrainas, largohu".
Ose në një kishë serbe: "Nëse nuk jeni serb, mund të hyni, por nuk mund ta puthni ikonën e Shën Savës, sepse nuk jeni serb".
Ose, siç më tha një prift gjeorgjian: "Zoti flet vetëm gjeorgjisht".
Dhe një grua e moshuar ruse, e zhytur në errësirën e saj të injorancës, ajo më tha se "Zoti kupton vetëm sllavishten".
Kisha të tilla nuk kanë ndonjë rëndësi shpirtërore dhe, siç e meritojnë, ato do të vdesin pasi shumica e tyre tashmë kanë vdekur.
Zhdukja e tyre nuk është humbje, sepse ekzistenca e tyre si muze nuk ka kuptim apo justifikim shpirtëror.
E vetmja Kishë Orthodhokse Lokale që është mjaft e madhe dhe ka gjerësinë shpirtërore dhe intelektuale për të kapërcyer një nacionalizëm kaq meskin dhe përçarës, (fatkeqësinë që u ndodh Kishave të vogla lokale), është Kisha Ruse.
Duke numëruar tre të katërtat e të gjithë Kishës së Zotit, vetëm Kisha Shumëkombëshe Ruse ka potencialin për të kapërcyer ngushtësinë e tillë provinciale.
E kaluara e saj perandorake, shqiponja e saj me dy koka që përballet me lindjen dhe perëndimin dhe i bashkon ato, është pika rreth së cilës të dy grupet, brenda dhe jashtë Rusisë, dhe Kishat e tjera lokale, mund të bashkohen.
Periudha Sovjetike ka kaluar po kështu edhe ajo e emigracionit rus.
Ne nuk jetojmë në librat e historisë, por i lexojmë.
Ne jetojmë dhe shpëtojmë këtu dhe tani.
Sot, si kurrë më parë, Kisha përballet me një sfidë globale dhe mund ta bëjë atë vetëm duke treguar katolicitetin ( universalitetin ) e saj, unitetin e saj në larmi, unitetin e saj të besimit në çdo kohë dhe në çdo vend.

Përfundim;
Për të kapërcyer nacionalizmin, provincializmin dhe ngushtësinë famullitare të shumë njerëzve dhe për të qenë e rëndësishme në botën e sotme globale, Kisha Orthodhokse Ruse duhet të tregojë shumëkombësinë e saj.
Për të kapërcyer ndarjen e saj të mëparshme, ajo duhet të provojë se është mbi të gjitha variantet provinciale.
Konvergjenca ( bashkimi ) e të gjithëve kërkon guximin e pastrimit (purifikimit).
Dhe nuk ka shembull më të madh të kësaj sesa guximi dhe pastrimi i figurës së vetme që na bashkon unanimisht ne, perandorin e shenjtë, Car Nikolla II.
Ai ishte me origjinë ndërkombëtare, nëna e tij ishte daneze, fliste pesë gjuhë dhe synonte të ndërtonte një kishë në çdo kryeqytet evropian dhe të përkthente librat liturgjikë në gjuhët evropiane.
Perandoresha ishte gjithashtu një e konvertuar anglo-gjermane.
Bashkëshortët perandorak, pesë bijtë e tyre dhe shërbëtorët e tyre, sot janë shenjtorë.
Ne në Kishën tonë, nuk kemi nevojë për një shembull më të madh në ekleziologjinë shumëkombëshe për të ardhmen tonë.




Ps: Nacionalizmi i sëmurë dhe filetizmi fajtor, po i ngrenë kurthe sot Botës Orthodhokse!
E shtyjnë të devijojë...
I madhi episkop serb,
Shën Nikolla Velimiroviç
ka thënë: «Krishti ishte anti-nacionalist dhe anti-imperialist...
kundër nacionalizmit çifut dhe kundër imperializmit roman».

[arbereshi_niko]

CONVERTIMI I HAGIA SOFISE NE XHAMI , ESHTE NGJARJA ME E RENDESISHME E 2020 PER TURQIT


Në një sondazh mbi "Kush është ngjarja më e rëndësishme e vitit 2020" , convertimi i Shën Sofisë në xhami, u klasifikua në vendin e parë me 82%
Në vendin e dytë ishte, fitoria e Azerbajxhanit në Nagorni-Karabakh me 10% ,
dhe vetëm në vendin e tretë është zbulimi i rezervave të gazit natyror në Detin e Zi,
vetëm me 8% të votuesve....


Burimi: OrthodoxTimes nga piataforma në gjuhën greke.


Ps: Sa shpejt u harrua Katedralja simbol e patriarkanës së Fanarit.

[arbereshi_niko]

Patriku i Moskës: Konvertimi i Shën Sofisë në xhami është një ndëshkim hyjnor për patrikun ekumenik.


Këtë deklaratë provokuese e ka lëshuar patriarku Kirill i Moskës, në një intervistë në kanalin kryesor të Rusisë. Россия-1
Patriku Kirill afirmoi pak a shumë se konvertimi i Hagia Sofisë në xhami është një ndëshkim nga Zoti ndaj patriarkut Bartolomeu pse i dhuroi tomosin e autoqefalisë "Kishës ortodokse ukarainase" .
Patriarku Kirill ndër të tjera tha; " Nuk dua të shpreh asnjë kritikë ndaj vëllait tim, ndonëse pa dyshim, çdo gjë që i ka ndodhur më pas Patriarkanës Ekumenike, provon ndëshkimin hyjnor.
Patriku Bartolomeu ka vendosur skizmatikët, brënda në Bazilikën e Shën Sofisë së Kievit,
e më pas ka humbur Bazilikën e Shën Sofisë në Kostantinopojë,
e kështu që u transformua në xhami" .

" I more Shën Sofinë e Kievit popullit orthodhoks, Kishës Orthodhokse, dhe humbe kishën personale Hagia Sofia.... ".
Patriku Kirill ka përshkruar dhënien e autoqefalisë " kishës ortodokse të Ukrainës" jo si një gabim por si një krim i vërtetë,
ndërsa vazhdoi që, do të lutej për patrikun ekumenik, pasi që kriza duhej kapërcyer bashkarisht..
"Duhet të lutemi gjithmonë për njëri-tjetrin. Të paktën sa u përket lutjeve private, pasi është e vështirë të kryhen përgjatë liturgjisë,
sepse nuk rikujtohet patriku ekumenik më në diptikët.
Me gjithë atë, na duhet të lutemi shumë për njëri-tjetrin për kapërcimin e krizës, që na është imponuar nga jashtë Orthodhoksisë", përfundoi patriku Kirill.


Burimi: OrthodoxTimes

[arbereshi_niko]

Një tempull antik në Granada të Spanjës, i'u transferua zyrtarisht një komuniteti orthodhoks.


Në datën 23 janar 2021 u mbajt një ceremoni për transferimin
zyrtarisht të kishës kushtuar apostullit Shën Bartolomeo,
e ndërtuar në shekullin e XVI në Granada, komunitetit orthodhoks lokal të Patriarkanës moskovite.
Kjo marrëveshje un firmos pas akordesh të arritura
përgjatë takimit të jerarkut të Kishës orthodhokse ruse,
kryepiskop Nestorit
të Madritit dhe Lisbonës me
kardinalin e Granadës, Fransisko Javier Martinez Fernandez.
Ceremonia u mbajt pas kryerjes së liturgjisë
në nder të apostull Bartolomeut.
Kryepiskopi Nestor i'u drejtua kardinalit të Granadës,
Fransisko Javier Martinez Ferdinandez, me fjalë të thella falenderimi
në ndihmën që dha për gjetjen e këtij vedi lutjeje
për komunitetin orthodhoks të Kishës ruse.



Burimi: mospat.ru

[arbereshi_niko]

Njohja e të drejtave LGBT: "dashuri" për njerëzit apo heqja dorë nga besimi?


nga Kirill Aleksandrov

Kohët e fundit kisha katolike romane po vepron në mënyrë aktive për "tolerancë" ndaj ideologjisë LGBT.
Zërat që bëjnë thirrje për një rishikim të qëndrimit të Kishës ndaj ideologjisë LGBT po rriten në botë, duke e bërë të domosdoshëm trajtimin e sodomitëve "me dashuri".
Kreu i peshkopëve gjermanë të Kishës Katolike Romane, Georg Betzing, deklaroi nevojën për të ndryshuar qëndrimin e Kishës ndaj martesave homo sodomite, si dhe njohjen e së drejtës së grave për t'u bërë "priftëresha". Fjalët e Betzing janë të parat dhe nuk janë të vetmet. Jo shumë kohë më parë, bota u trondit nga deklarata e Papa Françeskut, në të cilën ai foli pozitivisht për sodomitët dhe bëri thirrje që "sindikatat" e tyre të legalizohen.
Tani Joe Biden, i njohur për promovimin e tij aktiv të ideologjisë LGBT, është ngritur në pushtet në Shtetet e Bashkuara, shteti më i fuqishëm në botë. Nuk ka dyshim se në një të ardhme shumë të afërt çështja e pranimit të kësaj ideologjie do të ngrihet me një forcë të re përpara organizatave fetare në të gjithë botën. Dhe, me siguri, fjala numër një në promovimin e njerëzve LGBT do të jetë "dashuria". Mbi të gjitha, edhe Papa Françesku mendon në mënyrë të ngjashme: Ata thonë, nëse Zoti i do të gjithë njerëzit, atëherë ai do të bënte vërtet një përjashtim për sodomitët? Për më tepër, shumë homoseksualë formojnë çifte të bazuara në "dashuri". Pse atëherë Kisha i diskriminon ata?
Sidoqoftë, çështja e njohjes së të drejtave LGBT nga organizatat fetare nuk është aq e thjeshtë sa mund të duket në shikim të parë.

Pse të krishterët nuk pranuan të bënin flijime pagane?

Hyrja e një personi në Kishën e Krishtit kryhet përmes sakramentit të pagëzimit, ashtu si jeta e mëtejshme në Kishë mbahet përmes sakramenteve. Në të njëjtën kohë, një person mund të mos e kuptojë ose madje nuk e di tërësinë e doktrinës së Kishës ose porositë e saj morale. Sidoqoftë, vetë akti i pagëzimit është kufiri që përcakton nëse një person është në shtresën e Kishës apo jo. Në këtë drejtim, është e dobishme të kujtojmë historinë e pagëzimit të eunukut nga apostulli Filip:
"Një engjëll i Zotit ndërkohë i foli Filipit: Çohu dhe shko në drejtim të jugut, në rrugën që zbret nga Jeruzalemi në Gaza; është e shkretë. Ai u ngrit dhe vazhdoi rrugën e tij, kur papritmas një Etiopian, një eunuk, Një zyrtar i Kadançes, mbretëreshës së Etiopisë, mbikëqyrësi i të gjitha thesareve të saj, erdhi në Jeruzalem për adhurim, ai u kthye, ulur në karrocën e tij udhëtuese, duke lexuar profetin Isaia. Pastaj Shpirti i tha Filipit: Shko përpara dhe arrije atë karrocë, Filipi vrapoi përpara dhe, duke dëgjuar se po lexonte profetin Isaia , i tha: "A e kupton se çfarë po lexon? Ai u përgjigj, Dhe si mundem unë, nëse askush nuk më mëson? Dhe ai e ftoi Filipin të ngjitej dhe të ulej pranë tij. Shkrimi që po lexonte ishte ky: Ashtu si dele e çuan në thertore, dhe si një qengj pa zë para qethësit të saj, kështu që ai nuk e hap gojën. Në përuljen e tij gjykimi i është mohuar, por pasardhësve të tij kush do mund ta përshkruajë atë ndonjëherë? Sepse është shkëputur edhe jeta e tij nga toka.
Dhe u kthye te Filipi eunuku tha: Të lutem, për cilin person e thotë profeti këtë? Nga vetja apo nga dikush tjetër? Filipi, duke filluar të flasë dhe duke filluar nga ai pasazh i Shkrimit, i shpalli atij lajmin e mirë të Jisuit. Vazhduan kështu rrugën, dhe arritën në një vend ku kishte ujë dhe eunuku tha: Këtu ka ujë; çfarë më pengon të pagëzohem? Filipi i tha: Nëse beson me gjithë zemër, mundesh. Ai u përgjigj dhe tha: "Unë besoj se Jisu Krishti është Biri i Perëndisë.
Ai ndaloi qerren dhe të dy zbritën në ujë, Filipi dhe eunuku, dhe ai e pagëzoi atë. Kur dolën nga uji, Shpirti i Zotit rrëmbeu Filipin dhe eunuku nuk e pa më atë dhe vazhdoi rrugën e tij me gëzim "(Ve 8: 26-39).
Rrëfimi i eunukut për besimin ishte shumë i thjeshtë: "Unë besoj se Jisu Krishti është Biri i Zotit", por ky rrëfim përmban në vetvete të gjithë besimin e Kishës dhe të gjitha ligjet morale.
Mund të citohet një shembull i kundërt, kur apostulli Pjetër tha fjalë ( mohimi ) heqje dorë nga Krishti, pa qëllim që të hiqte dorë prej tij:
"Ndërkohë Pjetri ishte ulur jashtë në oborr. Një shërbëtor iu afrua dhe i tha: Edhe ti ishe me Jisuin, Galileasin!
Dhe ai e mohoi para të gjithëve:" Nuk e kuptoj çfarë do të thuash.
Ndërsa po dilte në drejtim të oborrit, një shërbëtor tjetër e pa dhe u tha të pranishmëve: Ky njeri ishte me Jisuin, Nazarenasin.
Por ai e mohoi përsëri, duke u betuar: Unë nuk e njoh atë njeri.
Pas pak, të pranishmit iu afruan dhe i thanë Pjetrit: Me siguri edhe ti je një prej tyre; e folura juaj ju tradhton! Atëherë ai filloi të betohej dhe të betohej: Unë nuk e njoh atë njeri!
Dhe menjëherë këndoi një gjel.
Dhe Pjetrit iu kujtuan fjalët që Jisui tha: Para se të këndojë gjeli, ti do të më mohosh tri herë.
Dhe ai doli në shesh dhe qau me hidhërim "(Mt 26: 69-75).
Në epokën e krishterimit të hershëm, mohimi i Krishtit ndodhi gjithashtu në gjuhën simbolike të sakrificave. Pak njerëz besuan në idhuj në atë kohë në Perandorinë Romake, e lëre më zyrtarët shtetërorë, të cilët ishin njerëz relativisht më të arsimuar. Romakët, si rregull, nuk i detyruan popujt e mundur të braktisnin besimet dhe hyjnitë e tyre. Akuza kryesore, por jo e vetmja, kundër të krishterëve ishte mosbesueshmëria e tyre politike. Ishte e mundur të besohej tek çdokush dhe të adhurohej çdokush, përfshirë Jisu Krishtin, por në të njëjtën kohë ishte e nevojshme të merresh pjesë në ndonjë kult të përbashkët, pasi ky ishte një simbol i besnikërisë ndaj fuqisë supreme të Perandorisë Romake.
Në disa periudha të historisë romake, pjesëmarrja në kultin e perandorit, e konsideruar një hyjni dhe e quajtur zyrtarisht "Dominus et deus noster" ("Perëndia dhe Zoti ynë"), ishte e detyrueshme. Pjesëmarrja në këto kulte nuk nënkuptonte besim në to; ishte e nevojshme vetëm të bëhej sakrifica e rastit dhe pastaj të vazhdoje të besoje ashtu si të pëlqejë.
Pothuajse të gjitha këto sakrifica u konsideruan thjesht një formalitet, i cili, megjithatë, ishte i detyrueshëm. Dhe vetëm të krishterët dhe hebrenjtë nuk pranuan ta bënin këtë, duke argumentuar se idhujt nuk mund të adhurohen edhe pse jo zyrtarisht, se ky është një heqje dorë nga i vetmi Zot, i vetmi që duhet të adhurohet.
Të krishterët nuk pranuan të hidhnin një temjan "të pakuptimtë" në altarin e idhullit ose madje, në vend që ta hidhnin atë, për të blerë çertifikatën përkatëse (edhe kjo bëhej gjithashtu) dhe në të njëjtën kohë të mbeteshe i krishterë.
Çdo pjesëmarrje në atë sakrificë, zyrtare ose jo, ishte një mohim i Krishtit. Të krishterët do të kishin preferuar të pranonin më mirë tortura dhe vdekje mizore sesa të hiqnin dorë nga Zoti i tyre.

Në kohën tonë, një simbol i tillë i heqjes dorë nga Krishti, ka shumë të ngjarë, është njohja e të drejtave të sodomitëve. Për ta kuptuar këtë, vëmendja duhet t'i kushtohet mënyrës se si homoseksualiteti shikohet nga shkenca moderne dhe opinioni publik sot.
LGBT dhe shoqëria: nga një herë "e paimagjinueshme" në "normë aktuale"!

Deri më 17 maj 1990, sipas Klasifikimit Ndërkombëtar të Sëmundjeve të Organizatës Botërore të Shëndetësisë, homoseksualiteti u njoh si një sëmundje psikoseksuale dhe kishte numrin 302.0. Pastaj u përjashtua nga lista e sëmundjeve të OBSH-së.
Në 1994 homoseksualiteti nuk konsiderohej më sëmundje në Britaninë e Madhe, në 1995 në Japoni, në 1999 në Rusi, në 2001 në Kinë, etj.
Por e ashtuquajtura depatologkizmi ( heqja e patilogjisë ) e homoseksualitetit kishte filluar shumë më herët. Ndërsa një sondazh i Shoqatës Amerikane të Psikiatrisë më 1978 zbuloi se 68 përqind e psikiatërve e konsideronin homoseksualitetin si një sëmundje, një studim i ngjashëm i kryer në mes të viteve 1990 tregoi se vetëm tre nga 198 të anketuar e konsideronin homoseksualitetin një sëmundje. Seksologu më i njohur sovjetik dhe rus Igor Kon shkroi në artikullin e tij "Për normalizimin e homoseksualitetit":
"Sot, mjekësia kryesore e konsideron homoseksualitetin plotësisht normal dhe kush njihet si patologji nuk është homoseksualiteti por shqetësimi psikologjik që mund të provokojë një gej ndaj një personi . Me disa përjashtime, shkencëtarët bien dakord që homoseksualiteti është plotësisht normal. Për më tepër, mund të jetë i lindur ose të shkaktuara nga karakteristika hormonale dhe karakteristika të tjera të trupit të njeriut. Që nga vitet 1980, shkencëtarët kanë kërkuar në mënyrë aktive për "gjenin homoseksual" dhe ka shumë të ngjarë ta "gjejnë" atë, sepse njerëzit që financojnë studime të tilla mezi presin ta bëjnë atë. nga argumentet kryesore për njohjen e "normalitetit" të sodomisë është fakti që sjellja homoseksuale është e zakonshme për rreth 500 specie të botës shtazore ".

Opinioni publik gjithashtu ka ndryshuar 180 gradë.
Nëse homoseksualiteti i hershëm ishte një fenomen i turpshëm dhe i dënuar, tani ajo/ai jo vetëm që njihet si normale dhe madje është edhe modë, por një kompleks faji u imponohet gjithashtu njerëzve me orientim tradicional ndaj personave LGBT për poshtërimet që pësuan në të kaluarën, ( kapet e nazizmit ).

Në të njëjtën kohë, askush nuk do ta mohojë se Shkrimet e Shenjta kanë një qëndrim jashtëzakonisht negativ ndaj sodomisë.
Këtu janë vetëm disa citate:
"Ju nuk do të keni marrëdhënie me burra siç keni me gratë: është e neveritshme" (Lev 18:22);
"Nëse një burrë kryen marrëdhënie me një burrë si me një grua, të dy kanë kryer një neveri; ata duhet të dënohen me vdekje; gjaku i tyre do të bjerë mbi ta" (Lev 20:13).
"Prandaj Zoti i ka braktisur ata në papastërti sipas dëshirave të zemrës së tyre, në mënyrë që të çnderojnë trupat e tyre midis tyre, sepse ata kanë ndryshuar të vërtetën e Zotit me një gënjeshtër dhe kanë nderuar dhe adhuruar krijesën në vend të krijuesit, i cili është i bekuar në jetë të jetëve. Amin.
Për këtë arsye Zoti i ka braktisur ata në pasione famëkeqe; gratë e tyre kanë ndryshuar marrëdhëniet e tyre natyrore në ato të panatyrshme. Po kështu, edhe burrat, duke lënë marrëdhënien e tyre të natyrshme me gratë, i kanë ndezur disa prej tyre me pasion për të tjerët, duke kryer veprime të neveritshme burra me burra, duke marrë kështu në vetvete ndëshkimin që i përshtatet prapambetjes së tyre "(Rom 1: 24-27).
Në përputhje me Shkrimet e Shenjta, Kisha gjithashtu e njeh sodominë si një mëkat vdekjeprurës.
Sodomia është një mëkat për Kishën dhe një normë për shoqërinë.
Kështu lind një dikotomi: nga njëra anë, Kisha dënon sodominë si mëkat, por nga ana tjetër, shoqëria bëhet që të besojë se sodomitët nuk janë fajtorë për të qenë të tillë. Fajin e kanë gjenet, hormonet, hipotalamusi (pjesa e trurit përgjegjëse për sjelljen seksuale). Në fund, i gjithë ky arsyetim çon në faktin se është Zoti ai që gjoja i krijoi sodomitët në atë mënyrë. Atëherë, pse i dënon Zoti ashpër në Shkrimet e Shenjta:
"Apo nuk e dini se të padrejtët nuk do të trashëgojnë mbretërinë e Perëndisë? Mos u mashtroni: as imoralë, as idhujtarë, as shkelës të kurorës, as fenomenë, as sodomitë, as hajdutë, as lakmitarë, as pijanecë, as shpifësit dhe as përdhunuesit nuk do të trashëgojnë mbretërinë e Perëndisë "(1 Kor 6: 9-10).

Ekzistojnë dy mënyra për të dalë nga kjo dikotomi:
ose të njohësh Zotin si mizor dhe të pamëshirshëm, i cili krijon njerëz dhe më pas t'i dërgojë në mundime të përjetshme,
ose të pranosh që Shkrimet e Shenjta nuk janë aq të shenjta dhe duhen rishikuar duke marrë parasysh "rezultatet " e shkencës moderne.
Ky është kurthi i vendosur për të krishterët. Në një farë mënyre, kjo është e ngjashme me pyetjen që iu bë Zotit Jisu Krisht:
"Ata e përgjonin me kujdes, dhe i dërguan informatorë, duke pretenduar se ishin njerëz të ndershëm, për ta kapur në fjalët e tij dhe më pas t'ia dorëzonin autoritetit dhe pushtetit të guvernatorit. Ata e pyetën atë: Mjeshtër, ne e dimë që ju flisni dhe mësoni me drejtësi dhe nuk mban për askënd, por mëson rrugën e Perëndisë sipas së vërtetës. A është e lejueshme që ne t'i paguajmë taksë Çezarit?
Duke ditur ligësinë e tyre, ai tha: "Më trego një denar: imazhi dhe mbishkrimi i cilit është aty? U përgjigjën, i Çezarit.
Dhe ai tha: Jepja, pra, Çezarit atë që i përket Çezarit dhe Perëndisë atë që i përket Perëndisë.
Kështu që ata nuk mund ta kapnin atë në sytë e njerëzve dhe duke u mrekulluar me përgjigjen e tij, ata heshtën "(Lk 20 : 20-26).
Dikotomia e mësipërme zgjidhet në këtë mënyrë: ne jetojmë në një botë të rënë ku mëkati ka shtrembëruar si natyrën tonë njerëzore dhe natyrën në përgjithësi, dhe kjo shpjegon edhe homoseksualitetin e kafshëve.
"Prandaj, ashtu si mëkati hyri në botë me anë të një njeri të vetëm dhe vdekja me mëkat, kështu edhe vdekja arriti të gjithë njerëzit, sepse të gjithë mëkatuan" (Rom 5:12).
Njeriu në përgjithësi është bërë "i kënaqur me mëkatin". Por Zoti në asnjë mënyrë nuk e ka privuar vullnetin e tij të lirë nga njeriu. Një person mund t'i nënshtrohet mëkatit ose ta sundojë atë: "Nëse bën mirë, nuk do të duhet ta mbash lart? Por nëse nuk bën mirë, mëkati është shtrirë në derën tënde; drejt teje është instinkti i tij, por ti sundoje atë "(Zan. 4: 7),
Zoti i tha Kainit kur ai donte të vriste vëllanë e tij.
Për shembull, shkencëtarët tregojnë deri në 29 gjene përgjegjës për zhvillimin e alkoolizmit. Por kjo në asnjë mënyrë nuk do të thotë që bartësit e këtyre gjeneve do të bëhen domosdoshmërisht alkoolikë.
Svetlana Borinskaja, një studiuese në Institutin e Gjenetikës së Përgjithshme të Akademisë Ruse të Shkencave, tha në një nga intervistat e saj: "Ne tashmë e dimë që një person mund të marrë gjenet përgjegjës për zhvillimin e alkoolizmit nga prindërit e tyre, por probabilitetin për tu bërë një alkoolist është 50%.
Ne duhet të kujtojmë se natyra na jep lirinë e zgjedhjes ".
Perëndia gjithmonë e lejon njeriun të ndihet i lirë të zgjedhë midis mëkatit dhe urdhëresave.
Nëse një person ka një predispozitë gjenetike ose një predispozitë tjetër ndaj ndonjë mëkati, nuk do të thotë se nuk ka vullnet të lirë. Do të thotë se ai do të ketë nevojë për më shumë ndihmë nga Zoti në luftën kundër këtij mëkati, por ai do të jetë në gjendje të marrë një shpërblim më të madh në parajsë për një fitore të tillë.
Sidoqoftë, në botën moderne, nuk është zakon të flitet për mëkatësinë e natyrës njerëzore. Përkundrazi, njeriu në gjendjen e tij të tanishme të rënë njihet si metoda e gjithçkaje. "Një person, jeta dhe shëndeti i tij, nderi dhe dinjiteti, paprekshmëria dhe siguria njihen në Ukrainë si vlera më e lartë shoqërore" (neni 3 i Kushtetutës së Ukrainës). Dhe nëse mëkatësia e një personi hiqet nga kllapa, dhe ai person njihet si "vlera më e lartë", atëherë ne jemi në kthetrat e dikotomisë së mësipërme.
Protestantët kanë njohur prej kohësh të drejtat e personave LGBT dhe tani katolikët kanë marrë këtë rrugë. Por as të parët dhe as të dytët nuk janë të gatshëm ta njohin Zotin si mizor dhe të pamëshirshëm.
Kjo do të thotë se mbetet vetëm opsioni i dytë, që është korrigjimi i Biblës. Por kjo ka thjesht pasoja katastrofike për krishterimin.
Pasojat e një "adaptimi" të Biblës në prirjet e shoqërisë
Së pari, nëse Bibla "është e gabuar" në dënimin e saj të homoseksualitetit, atëherë mund të jetë e gabuar edhe në çështje të tjera. Si rezultat, autoriteti i Shkrimit si zbulesë e Zotit për njerëzit është shkatërruar. Pasi ta kenë "korrigjuar" Biblën një herë, njerëzit do ta korrigjojnë atë përsëri dhe përsëri, duke e përshtatur atë me mëkatet e tyre.
Bibla si Logos do të zhduket.
Do të ketë një situatë për të cilën Amosi profetizoi: "Ja, ditët do të vijnë, - thotë Zoti, Zoti - kur unë do të dërgoj urinë në tokë, jo uri për bukë, as etje për ujë, por për të dëgjuar fjalën e Zotit.
Atëherë ata do të shkojnë. Enden nga deti në det dhe enden nga veriu në lindje, duke kërkuar fjalën e Zotit, por nuk do ta gjejnë "(Am 8: 11-12).
Së dyti, Shkrimi i Shenjtë është shkruar nga profetët (Dhiata e Vjetër) dhe apostujt (Dhiata e Re).
Dhe Besorja përmban fjalët e mëposhtme: "Unë besoj <...> në Shpirtin e Shenjtë <...> i cili foli përmes profetëve". Kjo do të thotë, ne rrëfejmë se Shpirti i Shenjtë foli përmes profetëve dhe më pas përmes apostujve.
Duke njohur "gabueshmërinë" e Shkrimit, ne kështu mohojmë punën e Shpirtit të Shenjtë në Kishë, të Dhjatës së Vjetër dhe të Dhiatës së Re.
Dhe nëse Fryma e Shenjtë nuk është në Kishë, kush i bën sakramentet, kush i fal mëkatet, kush na bën pjesëmarrës në trupin dhe gjakun e Krishtit?
Nëse Shpirti i Shenjtë nuk është në Kishë, atëherë "besimi ynë është i kotë": "Por nëse Krishti nuk është ringjallur, atëherë predikimi ynë është i kotë dhe besimi juaj është i kotë" (1 Kor 15:14).

Prandaj, njohja e të drejtave të personave LGBT nuk është një lloj "mirësie" ose "dashurie" për sodomitët - por është një heqje dorë efektive e krishterimit, është copa e temjanit që ne jemi thirrur, edhe në ndonjë mënyrë zyrtare, për ta hedhur në altarin e idhullit, gjë që në asnjë rast nuk duhet të bëhet....!
Sepse, pavarësisht nëse jemi të vetëdijshëm për këtë, pavarësisht nëse jemi dakord brenda nesh ose jo, ne do të kryejmë një veprim mohimi.



Burimi: Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoks, 23 janar 2021

[arbereshi_niko]

Një tempull antik në Granada të Spanjës, i'u transferua zyrtarisht një komuniteti orthodhoks.


Në datën 23 janar 2021 u mbajt një ceremoni për transferimin
zyrtarisht të kishës kushtuar apostullit Shën Bartolomeo,
e ndërtuar në shekullin e XVI në Granada, komunitetit orthodhoks lokal të Patriarkanës moskovite.
Kjo marrëveshje un firmos pas akordesh të arritura
përgjatë takimit të jerarkut të Kishës orthodhokse ruse,
kryepiskop Nestorit
të Madritit dhe Lisbonës me
kardinalin e Granadës, Fransisko Javier Martinez Fernandez.
Ceremonia u mbajt pas kryerjes së liturgjisë
në nder të apostull Bartolomeut.
Kryepiskopi Nestor i'u drejtua kardinalit të Granadës,
Fransisko Javier Martinez Ferdinandez, me fjalë të thella falenderimi
në ndihmën që dha për gjetjen e këtij vedi lutjeje
për komunitetin orthodhoks të Kishës ruse.



Burimi: mospat.ru

Duke iu drejtuar famullitarëve dhe mysafirëve, Kryepiskopi Nestor shprehu
mirënjohjen e tij të thellë për Kryepeshkopin Katolik për marrëdhëniet e tij të mira
prej një kohë të gjatë me Kishën Orthodhokse Ruse.
Komuniteti Orthodhoks i Granadës ekziston që nga viti 2015,
fillimisht i mbështetur nga një prift nga Patriarkana e Kostandinopojës.
Pas pushtimit të territorit të Kishës Ukrainase nga Konstandinopoja në 2018,
u vendos transferimi i famullisë nën juridiksionin e Patriarkanës së Moskës.
Në tetor, me kërkesë të Kryepiskopit Nestor, Kryepeshkopi i Granadës
vendosi të transferojë kishën e Shën Bartolomeut në famullinë Orthodhokse të Mbrojtjes së Shenjtë.
Kisha gjendet në qendrën historike të qytetit.
Ndërtimi i saj përfundoi në 1574.
Shumë komunitete të reja Orthodhokse janë zhvilluar në Spanjë dhe Portugali vitet e fundit.
Kisha Ukrainase hapi dy famulli në dy muaj në fund të vitit 2017 dhe në fillim të vitit pasues,
për dy herë në të njëjtin muaj, i janë dhënë toka Kishës Ruse në Portugali për të ndërtuar.
Në Mars të vitit 2018, një kishë u shenjtërua në qytetin bregdetar spanjoll të Torrevieja dhe në shtator të të njëjtit vit,
filloi ndërtimi i një kishe në Estepona, po në Spanjë.
Në nëntor të vitit 2019, manastiri i parë orthodhoks rumun u shenjtërua në Portugali dhe
në Shtator të të njëjtit vit Patriarkana e Moskës filloi ndërtimin e kishës së saj të parë në Portugali.
Në tetor të 2018, festa e 200 shenjtorëve të Spanjës dhe Portugalisë u festua për herë të parë nga episkopët rumunë dhe rusë në Spanjë,
dhe në dhjetor të atij viti Kisha Ruse shtoi 80 shënjtorë të gadishullit Iberik në kalendarin e saj.


Burimi: OrthodoxChristianity

[arbereshi_niko]

PATRIARKANA E RUMANISË:

EVROPA NUK MUNDET TË NA IMPONOJË SI DUHET TË FUNKSIONOJNË KISHAT


Zëdhënsi i Patriarkanës së Bukureshtit, Vasili Basesku, shprehu në mënyrë kategorike pozicionin e Kishës së Rumanisë, për aktivitetet e Tempujve të Shenjtë.
Motivi i deklaratës së Vasili Baseskut ishte pas sugjerimeve që Bashkimi Evropian i bëri qeverisë rumune për aktivitetet e Tempujve të Shenjtë, në lidhje me Covid-19.
"Kurrë BE-ja nuk mund të na thotë si duhet të funksionojë jeta ekleziale në Kishën tonë.
Jemi përgatitur duke marr masat mbrojtëse ( maska, ilaçe antisetike, spazma, disinfektante etj. ).
"Por që sot e tutje kishat e Rumanisë nuk do të mbyllen në asnjë mënyrë" tha zëdhënësi i Patriarkanës rumune.
Ai shtoi më tej " ashtu si supermerkatat, magazina të mëdha, ku mijëra punëtorë dhe klientë ( myshteri ) të cilët veprojnë duke aplikuar mizurat në mënyrë rigoroze, po kështu edhe kishat e shenjta kanë vepruar, duke respektuar mizurat kundër pandemisë".
" Nuk është e mundur që të na sinjalizojnë "pjesëmarrjet" , janë të paarësyeshme dhe antiekleziale këto ndërhyrje ndaj Kishës dhe besimtarëve" theksoi Basesku.
Duke përfunduar, zëdhënësi i Kishës së Rumanisë sqaroi se Tempujt e Shenjtë do të funksionojnë normalisht me pjesëmarrjen e besimtatrëve duke respektuar masat mbrojtëse anti-covid.


Burimi: basilica.ro

[arbereshi_niko]

Patriarku Kirill: Mbani Urdhëresat, që ti bëni ballë sprovave të sotme apokaliptike.



Shenjtëria e Tij Patriarku Kirill i Moskës dhe i gjithë Rus've iu drejtuan episkopëve, klerikëve dhe besimtarëve të mbledhur më 1 shkurt, në kremtimin e dymbëdhjetë vjetorit të fronëzimit të tij si primat i Kishës Ruse, duke folur për peshën e kryqit të misionit në Krishtin.
Kisha dhe natyra apokaliptike e sprovave të shekullit 21.
Pasi kremtoi Liturgjinë Hyjnore në Katedralen e Krishtit Shpëtimtar në Moskë, patriarku falenderoi episkopët të cilët bashkëcelebruan me të në këtë rast, "megjithë rrethanat e kufizuara të jetës sonë aktuale shoqërore".
Dita e shugurimit episkopal është dita më e madhe në jetën e çdo episkopi,kur përgjegjësia më e madhe i imponohet, nga providenca hyjnore. Dhe është e pamundur të mbash vetëm këtë peshë dhe këtë përgjegjësi, por kjo bëhet e mundur vetëm me hirin e Zotit përmes lutjeve të besimtarëve, thotë Shenjtëria e Tij raporton Patriarkia.ru.
Dikush mund ta shpëtojë shpirtin e tij në vetmi, "por është e pamundur të jesh përgjegjës për shpëtimin e popullit të Zotit në vetmi", vazhdoi Patriarku Kirill, duke kërkuar lutjet e episkopëve, klerikëve, murgjve dhe laikëve.
Dhe duke kaluar te themelet shpirtërore të sprovave apokaliptike që Kishës bashkëkohore i duhet të përballet, patriku tha në predikimin e tij:
Kohët tona nuk po bëhen më të lehta ose më të qeta, dhe pandemia virale që na ka goditur të gjithëve është gjithashtu një shenjë e këtij ankthi dhe vështirësie. Kjo është vetëm një shenjë materiale, por ka kaq shumë shenja të fshehura shpirtërore të problemeve që prekin jetën e kaq shumë njerëzve! Dhe nëse vijmë tek shkaku kryesor i këtij problemi, sigurisht që nuk janë faktorë materialë, të cilët nuk përkeqësohen me kalimin e viteve, megjithëse ky proces preku edhe njerëzit tanë gjatë pandemisë.
Së pari, nuk bëhet fjalë aq shumë për tundimet dhe vështirësitë materiale , sa për tundimet thjesht shpirtërore.
Ne e kuptojmë dhe e shohim - dhe kur them "ne" dua të them e gjithë Kisha - që sprovat që po kalon Kisha e shekullit 21 janë padyshim apokaliptike. Këto janë prova të lidhura kryesisht me besimin tonë, me besnikërinë tonë ndaj Zotit, me aftësinë tonë për të jetuar sipas Ligjeve të Zotit - duke mos e shpallur besimin vetëm me fjalë ose duke shkuar në kishë nga zakoni, por duke ndjekur bazat e besimit tonë, urdhëresat hyjnore në jetën tonë, përmes të cilave shpëtimi dhe mirëqenia e vërtetë e jetës njerëzore arrihen me hirin e Zotit, si këtu në tokë, dhe, natyrisht, në Mbretërinë e Qiejve.
Shenjtëria e tij përfundoi duke përsëritur kërkesën e lutjeve që nevojiten, nga e gjithë Kisha për të përballuar vështirësitë e misionit të tij si primat.


Burimi: orthochristian.com

[arbereshi_niko]

Skizmatikët pendohen për sekuestrimet e bëra.




Disa skizmatikë të përfshirë në sekuestrimet me dhunë të një kishe në provincën Rovno të Ukrainës perëndimore u penduan për veprimet e tyre kundër Kishës, pasi panë besimtarët e Kishës Kanonike të Ukrainës në mënyrë paqësore të ndërtonin një kishë të re për veten e tyre.
Mitropoliti Antonij i Borispol-it dhe Brovarij, Kancelar i Kishës së Ukrainës, tregoi historinë prekëse në një episod të fundit të Ранок з Інтером (Mëngjes me Inter), siç raportohet nga Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoks.
Siç kujtoi Mitropoliti , shumë prej atyre që u përfshinë në vjedhjen e një kishe besimtarëve kanonikë në Rovno, më pas morën pjesë në shenjtërimin e vendit të ri të adhurimit të Kishës Orthodhokse të Ukrainës një vit më vonë. "Dhe ata po qanin për atë që kishin bërë. Ata më thanë: 'Na falni, ne nuk kuptuam se çfarë po bënim në atë moment'," tha Mitropoliti Antonij.
Disa priftërinj gjithashtu u penduan për mëkatin e skizmës dhe u kthyen në Kishën kanonike.

Një tjetër episkop i kishës orthodhokse kanonike ukrainase, Hirësia e Tij Mitropoliti Kliment i Irpin-it, kreu i Departamentit të Informacionit dhe Edukimit, i Kishës Orthodhokse të Ukrainës, kohët e fundit foli për konfiskimet e kishave, duke vënë në dukje që sikur skizmatikët të ndërtonin kishat e tyre, në vend që t'ia vjedhin Kishës Orthodhokse të Ukrainës, nuk do të kishte konflikte.
Kujtojmë se "mitropoliti" Epifanij Dumenko i "kishës ortodokse të Ukrainës" asaj skizmatike, parashikoi një valë të dytë konfiskimesh të kishave, të cilat ai e quan "kalime".
Ndërkohë, Kisha Orthodhokse e Ukrainës po përgatitet në lutjet e saj, duke parashikuar një rritje të një presioni dhe persekutimi të tillë në muajt përpara vizitës së Patriarkut Bartolomeu në Ukrainë në verë.


Burimi: www.ortodossiatorino.net

[arbereshi_niko]

Mitropoliti Athanasios për besimtarët ukrainas: qëndroni besnikë ndaj Mitropolitit Onufrij.


Episkopi qipriot shprehu dashurinë dhe mbështetjen e tij për komunitetet e persekutuara të Kishës Orthodhokse të Ukrainës dhe u kërkoi besimtarëve të qëndrojnë besnikë ndaj Kishës kanonike të udhëhequr nga Mitropoliti Onufrij.

Episkopi i Kishës Orthodhokse Qipriote, Metropoliti Athanasios i Limasolit, ftoi besimtarët e Kishës Orthodhokse të Ukrainës të kujtojnë se përndjekjet dhe sprovat herët a vonë do të kapërcehen, duke ftuar "vëllezërit tanë të qëndrojnë besnikë të Kishës dhe të mitropolitit kanonik të Ukrainës, Onufrij ".
Episkopi lëshoi ​​këtë koment për korrespodentin e Bashkimit të Gazetarëve Orthodhoksë pasi pa filmin "Besnikët: një himn dashurie", i cili tregon fatin e besimtarëve të fshatrave Butijn dhe Kinakhivtsi, të cilët kanë humbur dy kishat e tyre pas sulmeve të banditëve që aderojnë në "Kishën Ortodokse të Ukrainës", por ata nuk e kanë humbur shpresën dhe dashurinë për njëri-tjetrin dhe gjithashtu ndaj persekutuesve të tyre.


"Me trishtim dhe dhimbje të madhe në zemrat tona, ne jemi dëshmitarë të persekutimit dhe sulmeve, të zhvilluara kundër vëllezërve tanë të Krishterë Orthodhoksë në Ukrainë, të cilët po mbrojnë besimin e tyre të vërtetë dhe besnikërinë e tyre ndaj Kishës Kanunore të Mitropolit Onufrij", tha Mitropoliti Athanasios.
"Ne shprehim solidaritetin tonë, dashurinë tonë dhe lutjet tona dhe i nxisim vëllezërit tanë të qëndrojnë besnikë ndaj Kishës sonë dhe Mitropolitit Kanonik të Ukrainës, FortLumturisë së Tij Onufrij. Shpresojmë që hiri i Zotit t'i mbështesë, t'i forcojë dhe ata duhet të jenë të sigurt se një ditë persekutimet dhe sprovat do të kapërcehen dhe e vërteta e Krishtit dhe kanuniteti i Kishës do të shkëlqejnë, sipas Ungjillit të Zotit ".
Episkopi u uroi të gjithë besimtarëve të Kishës Orthodhokse Ukrainase forcë dhe bekim nga Zoti në Shpirtin e Shenjtë.
Kujtojmë që më parë Mitropoliti Athanasios, midis episkopëve të tjerë të Kishës Orthodhokse Qipriote, kishte kundërshtuar përkujtimin liturgjik të skizmatikut Sergej (Epifanij) Dumenko nga Kryepiskopi Krisostomos.

[arbereshi_niko]

Patriarkana e Gjeorgjisë: "Aprovojmë vendimin për vaksinimin jo të detyrueshën".



Sinodi i Shenjtë i Gjeorgjisë, në fund të punimeve, deklaroi që aprovon vendimin që vaksinimi të mos jetë i detyrueshëm.
Pastaj, organi drejtues i kishës gjeorgjane, afirmoi që ekspertët e shërbimit shëndetësor publik të disa vendeve, kanë opinione të ndryshme në lidhje me këtë proces.
Sinodi i Shenjtë ka theksuar që nuk do të mbajë asnjë përgjegjësi për "propagandën" e vaksinave, pasi që kjo është nën kompetencat e mjekëve.
Ka shtuar gjithashtu që, asnjë nuk duhet të presekutohet në asnjë formë, nëse nuk pranon vaksinimin...
Duhet vënë re se Sinodi i Shenjtë ka shprehur hapur dyshimet mbi origjinën e vaksinave, duke nënvizuar që zyrtarët e shëndetësisë duhet të shpjegojnë për rreziqet që shoqërohen me vaksinat, duke përfshirë këtu edhe efektet anësore dhe ndërlikimet që mund të shkatojë....


Burimi: Romfea.gr. 13/02/2021.

[arbereshi_niko]

Si e mbron Orthodhoksinë "mbrojtësi i saj në vijën e parë të frontit"?



Është një postim pak i gjatë, por ju garantoj që nuk është humbje kohe...
( shënim i përkthyesit ).



-Kreu i kryepeshkopatës së Fanarit në Shtetet e Bashkuara, Elpidoforos, e quajti Patriarkun Bartolomeu "mbrojtës i vijës së parë të frontit për Orthodhoksinë".
Artikulli analizon nëse është vërtet kështu.
Më 5 shkurt 2021, kreu i kryepeshkopatës së Patriarkanës së Kostandinopojës në Shtetet e Bashkuara, Kryepiskopi Elpidoforos, e quajti Patriarkun Bartolomeu "mbrojtësin e vijës së parë të Orthodhoksisë".
Ne jemi dakord që fraza "mbrojtësi i vijës së parë të Orthodhoksisë" tingëllon me zë të lartë, që do të thotë se duhet të konfirmohet nga faktet. Kryepiskopi Elpidoforos nuk ka dhënë ndonjë fakt, kështu që ne duhet t'i kërkojmë vetë.
Orthodhoksia mund dhe duhet të mbrohet të paktën në katër drejtime: nga herezitë, përçarjet, jokristianët dhe ndikimi i dëmshëm i mëkatit tek të krishterët. Pra, le të shohim
si vepron saktësisht lideri i Fanarit në secilën nga këto drejtime.

-Mbrojtja nga herezitë;

Në vitet e fundit, Patriarkana e Kostandinopojës ka intensifikuar përpjekjet për t'u bashkuar me katolikët. Gjatë takimeve të shpeshta me përfaqësuesit e Kishës Katolike Romane, Fanari ka theksuar në mënyrë të përsëritur nevojën për "kapërcimin e skizmës mijëvjeçare" dhe hyrjen në bashkësi eukaristike. Në të njëjtën kohë, fanariotët duket se nuk shohin ndonjë pengesë serioze teologjike për një liturgji të përbashkët me katolikët. Për shembull, gjatë vizitës së tij të fundit në malin Athos ( Mali i Shenjtë ), kreu i fanarjot deklaron se ekzistojnë vetëm ndryshime historike, në vend se dogmatike, midis të krishterëve orthodhoksë dhe katolikë. Ky pozicion e lejon atë me qetësi të kryejë lutje të përbashkëta me përfaqësuesit e hierarkisë katolike dhe të heshtë për pyetjet e një natyre dogmatike gjatë fjalimeve të shumta në takime të ndryshme ekumenike.
Në të njëjtën kohë, më 29 qershor 1995, në katedralen e Shën Pjetrit Apostull, në prani të Patriarkut Bartolomeu I, Papa Gjon Pali II në predikimin e tij shprehu shpresën se "doktrina tradicionale e Filioque" do të qartësohej . Epo, do të dukej se kjo ishte një mundësi e shkëlqyer për Patriarkun Bartolomeu për të ofruar një shpjegim të tillë pikërisht në atë moment! Për më tepër, një vlerësim orthodhoks i temës së diskutueshme të Filioque u dha, në veçanti, në një dokument të titulluar: "Letra e Patriarkëve Lindorë mbi Besimin Orthodhoks" të vitit 1848, e cila thotë se "Kisha e Shenjtë, Katolike dhe Apostolike, etërit e shenjtë ... proklamuan me paqe se ky mendim i ri që Shpirti i Shenjtë buron nga Ati dhe Biri është herezi e pastër dhe pasuesit e tij, kushdo që të jenë, janë heretikë ... shoqëritë që janë pjesë e saj janë shoqëri heretike , dhe çdo bashkim shpirtëror me ta e fëmijëve orthodhoksë me kishën katolike është e paligjshme ".
A e di Patriarku Bartolomeu ekzistencën e këtij dokumenti?
Ska dyshim.
A e dini se ishte klauzola Filioque që shkaktoi përçarjen midis Orthodhoksëve dhe Katolikëve? ( në 1054 )
Sigurisht.
Një nga mbështetësit më të zellshëm të Fanarit, Mitropolit Hierotheos (Vlakos), një njeri i cili aktualisht po zhvillon në mënyrë aktive doktrinën e "të parit pa të barabartë", tregon se në kohërat antike "të gjitha përpjekjet për të bashkuar" Kishat "pas skizmës së vitit 1054 kishte si çështje qendrore herezinë e Filioque-s dhe të gjitha aspiratat e Orthodhoksëve për t'i afruar Latinët me besimin Orthodhoks u ndeshën me mësimet e tyre dogmatike mbi Filioque ...
Skizma midis dy Kishave ishte për shkak të herezisë Filioque ... dhe Etërit e Kishës argumentojnë se është e pamundur të kthehet papizmi në Kishën Orthodhokse nga e cila ra, nëse nuk largohet nga herezia e Filioque!.
Atëherë, përse as në 1995 e as më pas Patriarku Bartolomeu nuk u përpoq të shprehte mësimet orthodhokse mbi procesionin ( burimin ) e Shpirtit të Shenjtë në ndonjë nga fjalimet e tij?
Ndoshta, sepse ai tashmë e ka zgjidhur vetë këtë problem (të Filioque). Kështu, në vitin 2007, duke komentuar dokumentin përfundimtar të takimit plenar të 10-të të Komisionit të Përzier Teologjik Orthodhoks Katolik në Ravena, kreu i Fanarit nënvizoi pengesën kryesore të dialogut me Katolikët. Dhe kjo nuk është aspak Filioque:
"Nëse, me ndihmën e Zotit, arrijmë
një marrëveshje me Kishën Katolike mbi kuptimin e termit 'primat' siç ishte në mijëvjeçarin e parë, atëherë patriarku ekumenik nuk do të ketë vështirësi në njohjen e përparësisë së Selisë Romake dhe në marrjen e vendit të dytë - atë që kishte më parë skizma ".
Papa Françesku gjithashtu pajtohet me kreun e Fanarit, i cili në shtator 2019 deklaroi se "dialogu i sotëm teologjik midis Kishës Katolike dhe Kishës Orthodhokse, në shërbim të unitetit të Kishës së Krishtit, po përpiqet të gjejë një kuptim të përbashkët të përparësisë të ipeshkvit të Romës dhe të sinodalitetit ".
Papa nga ana e tij theksoi se anëtarët e Shoqërisë për Ligjin Lindor të Kanunit, nënkryetar i të cilit është patriku Bartolomeu, "duke dëgjuar njëri-tjetrin, krahasojnë traditat dhe përvojat për të gjetur mënyrat e unitetit të plotë". Superioriteti, traditat dhe përvoja janë ato që, sipas mendimit të papës dhe kreut të Fanarit, ndan katolikët dhe orthodhoksët.
As dogma, as mësime heretike mbi procesionin e Shpirtit të Shenjtë nga Ati dhe Biri, por "traditat".
Prandaj, në bazë të këtyre fakteve, ne mund të konkludojmë se është e pamundur të quhet Patriarku Bartolomeu mbrojtës i Orthodhoksisë përballë herezive.

-Mbrojtja nga skizma;

Edhe apostull Pavli i paralajmëroi të krishterët: "Unë rekomandoj, vëllezër, të keni kujdes nga ata që shkaktojnë përçarje dhe pengesa kundër doktrinës që keni mësuar: rrini larg tyre. Ata, në fakt, nuk i shërbejnë Krishtit Zotit tonë, por barkut dhe me një fjalim solemn dhe lajkatar ata mashtrojnë zemrën e të thjeshtëve ". (Rom 16: 17-18).
Sipas mendimit të Shën Joan Gojartit, "Krijimi i përçarjeve në Kishë nuk është më pak e keqe sesa të biesh në herezi ... mëkati i skizmës nuk lahet as nga gjaku i martirizimit" (Interpretimi i Letrës drejtuar Efesianëve) )
Nga këto fjalë mund të kuptojmë se skizma është një e keqe e madhe për Kishën dhe detyra e çdo të krishteri, për të mos përmendur një episkop ose një patriark, është të shpëtojë Kishën nga kjo e keqe.
Sidoqoftë, duke i dhënë Tomos skizmatikëve ukrainas, Patriarku Bartolomeu tashmë ka shkaktuar një përçarje në Orthodhoksinë Botërore në përgjithësi dhe në Kishat individuale lokale në veçanti. Në të njëjtën kohë, vetë udhëheqësi i Fanarit është i vetëdijshëm se të bëhesh nismëtar i një përçarje në Orthodhoksi nuk është diçka me të cilën ai do të dëshironte të hynte në historinë e Kishës.
Kjo është arsyeja pse ai preferon të mos vërejë prishjen e unitetit eukaristik me Kishën Orthodhokse Ruse, ai nuk dëgjon mendimin e Kishave të tjera mbi "çështjen e Ukrainës", por pohon se "nuk ka skizëm" në Orthodhoksi.

Sidoqoftë, episkopët dhe madje primatët e Kishave të tjera lokale (dhe jo vetëm Kisha Orthodhokse Ruse) nuk pajtohen kategorikisht me këtë dhe besojnë se ishin veprimet e Patriarkut Bartolomeu që sollën Orthodhoksinë Botërore në një gjendje të ndarjes efektive. Kështu, Patriarku Irinej i Serbisë i kishte kërkuar kreut të Patriarkanës së Kostandinopojës që të mos ndërhynte në punët kishtare të Ukrainës, duke e paralajmëruar atë për pasojat.
Episkopi Jovan (Mladenović), kreu i kryepeshkopatës Beograd-Karlovaç të Kishës Orthodhokse Serbe, tha se "kur patriarku në një takim personal iu lut patriarkut ekumenik të mos ndërhynte në Ukrainë, të mos provokonte një përçarje, Bartholomeu nuk donte për ta dëgjuar.
Patriarku serb më pas i tha: "Ju do të marrni përgjegjësinë e plotë për atë që ndodhi. Dhe kam frikë se nuk do të mbetesh vetëm në Bosfor ".

Mendimi se Patriarku Bartolomeu shkaktoi një përçarje mbështetet gjithashtu nga episkopët e Kishës Orthodhokse Greke. Kështu shkruan Mitropoliti Serafim i Pireut: "Patriarku Ekumenik u përpoq, me ndihmën e autoqefalisë ukrainase, të drejtojë (me sa duket) një grusht njerëzish, një pakicë të parëndësishme të popullit ukrainas, në 'rrugën e shpëtimit'. Dhe çfarë bëri ai? Ai nuk arriti t'i vinte në "rrugën e shpëtimit", por në të njëjtën kohë ai krijoi një skizëm pan-Orthodhokse.
A ishte një "fitore" e Patriarkanës Ekumenike?
Pra, a e mbron Patriarku Bartolomeu Kishën Orthodhokse nga përçarja? Jo jo Krijoi skizmën.

-Mbrojtja nga jo të krishterët.

Ne vërejmë vetëm dy fakte:
● Marrëveshja e heshtur për shndërrimin e shenjtërores kryesore të Kostandinopojës, Hagia Sophia, në një xhami nga autoritetet turke.
● Mungesa e predikimit ungjillor në territorin e Turqisë nga Patriarkana e Kostandinopojës dhe, si pasojë, zhdukja graduale e të krishterëve orthodhoks në vend.
Po, Patriarku Bartolomeu nuk e dënoi me forcë shndërrimin e Shën Sofisë në një xhami. Në fakt, nuk vijoi asnjë procesion i kryqit, asnjë shërbim lutjeje, apo edhe një protestë e vetme nga Patriarku Bartolomeu. Gjatë gjithë kësaj kohe, udhëheqësi i Fanarit rri plotësisht i heshtur. Dhe vetëm dy javë para ndryshimit të statusit të Sofisë, patriarku e tregoi me frikë se ngjarja që afronte e kishte trishtuar.
Dhe një javë më vonë ai tha se Hagia Sofia është një vend takimi dhe solidariteti midis krishterimit dhe Islamit. Më shumë sesa një pozicion i çuditshëm, për një patriark që është privuar nga shenjtërorja kryesore e Kishës së tij.
Dhe çështja nuk është as se Patriarku Bartolomeu kishte frikë për jetën e tij dhe për këtë arsye heshti. Jo, tani patriarku i Kostandinopojës nuk kërcënohet nga kjo, gjithçka tashmë është e qartë. Ai kishte frikë se mos dëbohej nga Turqia dhe, së bashku me Hagia Sofia, do të humbiste pak nga ç'kishte: vendbanimin e tij në Fanar dhe "të drejtën" për t'u quajtur "patriark i Kostandinopojës". Ishte kjo "e drejtë" simbolike që u tregua më e rëndësishme për të sesa Hagia Sophia (shën Sofia ).
Në këtë drejtim, a ia vlen të pyesim për zhdukjen aktuale të Orthodhoksisë në Turqi? Për shembull, në fillim të shekullit të 20-të, popullsia Orthodhokse e vendit ishte 45% (d.m.th. gati gjysma e të gjithë banorëve) dhe 38% e popullsisë ishin Orthodhoksë Grekë. Në vitin 1923, nën kushtet e shkëmbimit Greko-Turk, Grekëve Orthodhoksë iu desh të largoheshin nga Turqia, dhe Turqit Myslimanë Greqisë. Tani numri i të krishterëve orthodhoksë në Turqi ka rënë në 0.008% të popullsisë së përgjithshme të këtij vendi dhe aktualisht numëron rreth 5,800 njerëz. Disa mund të argumentojnë, siç thonë ata, se numri i të krishterëve orthodhoksë në Turqi është ulur jo për shkak të patriarkëve të Kostandinopojës, por për arsye politike.
Dhe objektivisht është kështu. Por le të mos harrojmë se përveç grekëve në Turqi 100 vjet më parë, kishte ende 7% të popullsisë orthodhokse të kombësive të tjera. Nëse e projekton në
situatën aktuale, i bir rreth 6 milion njerëz, dhe jo 6 mijë të sotëm. Ku u zhdukën ata? Përgjigja është e thjeshtë: ata janë bërë myslimanë ose ateistë.
Shumica e dioqezave orthodhokse të Patriarkanës së Kostandinopojës ekzistojnë vetëm në mënyrë nominale, pa kisha dhe famullitarë. Pse nuk predikohet ungjilli mes muslimanëve?
Nga frika e vdekjes? Predikuesit e Krishtit në Turqi nuk ka gjasa të vriten sot.
Në rastin më të keq, ata përballen me burg. Por edhe nëse ai rrezikonte vdekjen, a nuk duhet që "pasardhësi i apostullit Andrea i Thirruri i Parë" (Patriarku Bartolomeu shpesh flet për lidhjen midis Fanarit dhe këtij dishepulli të Krishtit), pavarësisht kërcënimeve, t'u flasë myslimanëve për ringjalljen e Shpëtimtarit?
Mbi të gjitha, nëse apostujt do të kishin vepruar siç bën Patriarku Bartolomeu tani në Turqi, askush nuk do të kishte dëgjuar për Lajmin e Mirë deri më tani.
Duhet thënë se Fanari nuk kryen aspak një punë edukative dhe ungjillore midis muslimanëve.
Për më tepër, "pasardhësi i apostujve të shenjtë", "mbrojtësi i vijës së parë të Orthodhoksisë" ... ndërpret leximin e lutjes gjatë shenjtërimit të ujërave në Theofani (sipas kalendarit Julian) në Bursa, për shkak të leximit të namazin në një xhami turke.
Për çfarë lloj "mbrojtjeje" orthodhokse mund të flasim në këtë rast?
Nuk duket se është kështu...!

-Mbrojtja nga mëkati.

Le të shohim nëse Patriarku Bartolomeu mund të përcaktohet si një mbrojtës i Orthodhoksisë përballë botës laike dhe mëkatit gjithnjë në rritje.
Ne kujtojmë përshëndetjen e patriarkut për presidentin e sapo zgjedhur të Shteteve të Bashkuara, Joe Biden. Në mesazhin e tij të urimit, kreu i Fanarit shkruan: "Për shkak se ai është i vetëdijshëm për ndjenjat e mia për të gjatë viteve të miqësisë sonë, ai vetëm mund të imagjinojë gëzimin dhe krenarinë time të madhe për suksesin e tij në zgjedhjen e tij si president i 46-të. kombi i shquar, Shtetet e Bashkuara të Amerikës ". Sipas Patriarkut Bartholomeu, suksesi elektoral i Biden është i mirëpritur nga "qytetarët e të gjithë botës së lirë, të cilëve tani ju ofroni shpresë ... për një të ardhme më të mirë, ku mbizotërojnë vlerat e përjetshme dhe idealet e një njerëzimi të civilizuar".
Se cilat janë këto "ideale" dhe "vlera" mund të shihet gjatë ditëve të para të qeverisë së Biden. Për shembull, Senati i Shteteve të Bashkuara për herë të parë në histori miratoi kandidaturën e një ministri homoseksual të deklaruar, Biden vetë vendosi të emërojë një person transgjinor ( transgender ) në postin e ndihmës sekretarit të shëndetit të Shteteve të Bashkuara, ai lejoi njerëzit transgjinorë të shërbenin si ushtarak, i caktuar si një mbështetës i lëvizjes LGBT si kreu i administratës së tij, tha
Shtetet e Bashkuara do të promovonin të drejtat LGBT në të gjithë botën ...
Ndoshta Biden ishte krejtësisht ndryshe më parë? Ku dhe për Patriarkun Bartholomeu, veprime të tilla nga presidenti u bënë një surprizë e pakëndshme? Aspak. Për shumë vite Biden ka promovuar vazhdimisht abortin dhe personat LGBT.
Ai gjithashtu kreu "martesa të të njëjtit seks" në shtëpinë e saj. Për cilat "vlera të përjetshme dhe idealet e një njerëzimi të civilizuar" po flet patriarku?
Mbi të gjitha, qëndrimi i qartë dhe antikristian i Biden nuk la indiferentë as peshkopët katolikë dhe protestantët.
Për shembull, Joseph F. Naumann, kryepeshkop
Katoliko Roman në Kansas City, beson se kleri katolik "duhet të vazhdojë të diskutojë me Presidentin Biden për atë që është aborti. Aborti nuk është kujdes shëndetësor. Vrasja me vetëdije e një fëmije. Marrja pjesë ose promovimi i abortit. Aborti është një e keqe serioze".
Në të njëjtën kohë, kreu i seminarit Baptist në Louisville, Kentucky, Albert Mohler, beson se politikat dhe zgjedhja e personelit të Presidentit Biden po "normalizojnë" transgjinorizmin për amerikanët dhe Biden po udhëheq një "revolucion transgjinor" që është "në përplasje të drejtpërdrejtë" "me" lirinë fetare "dhe" lirinë e ndërgjegjes "të besimtarëve amerikanë.
Ne jemi dakord që këto janë deklarata të guximshme që kritikojnë qëndrimin e Biden për çështjen LGBT dhe abortin. Deklarata të këtij lloji duhej të kishim dëgjuar, para së gjithash, nga "mbrojtësi i Orthodhoksisë".
Por ne nuk kemi dëgjuar asnjë fjalë të vetme kritike nga Patriarku Bartolomeu. Dhe heshtja, siç e dimë, është një shenjë e pëlqimit.
** *
Prandaj, pasi kemi analizuar veprimtaritë e Patriarkut Bartolomeu si kreu i Fanarit, ne mund të pohojmë se është e pamundur të përcaktohet ai si "mbrojtësi i Orthodhokaisë".
Një mbrojtës i orthodhoksisë mund të jetë një person që kërkon të vërtetën e Zotit dhe jo përfitime personale, i cili kujdeset për predikimin e ungjillit dhe për të mos pohuar ambiciet e tij dhe që ka frikë nga Zoti dhe jo nga njerëzit.
Prandaj, neve na duhet të pohojmë se Kryepiskopi Elpidoforos ka kryer një gabim tragjik në vlerësimin e tij për Patriarkun Bartolomeu.


Burimet: Union of Orthodox Journalists, 11 shkurt 2021

[arbereshi_niko]

Helenizmi në kontekstin e historisë së krishterë
nga prifti Ioannis Fortomas

Orthochristian.com, 23 shkurt 2021


Fjala "helenizëm" përcjell koncepte të ndryshme në kohë të ndryshme gjatë historisë së krishterë.
Në mijëvjeçarin e parë donte të thoshte vazhdimisht "paganizëm".
Shën Vasili përdor fjalën "Helenike" për të thënë "idhujtar". Kjo ishte një kohë kur identiteti bazohej kryesisht me Besimin.
Kur Perandoria Romako-Lindore u shpërbë, perandorët e fundit shtuan frazën "e Helenëve" në titullin e tyre, përveç frazës "e Romakëve".
Xhemisto Pletone, një filozof i vonë bizantin (pagan) i cili vdiq rreth vitit 1453, ishte ndër të parët që "ringjalli" idenë e një grupi kombëtar / kulturor modern grek, ashtu siç i kuptojmë ne sot.
Sidoqoftë, ai e refuzonte Krishterimin duke përvetësuar një identitet neo-pagan; para të gjithash, të jesh grek (siç e kuptojmë sot identitetin helen) do të thoshte të jesh: një qytetar romak, një i krishterë orthodhoks, edhe ai që fliste greqisht, përveç gjuhës amtare (armene, turke, bullgare, arvanite, rumune etj.).
Me ardhjen e Perandorisë Osmane, perandorët e së cilës mbajtën në titullin e tyre shprehjen "të romakëve ", u krijua sistemi "miletit"- klasifikimi i shoqërisë në grupe të ndryshme fetare që përbënin shtyllën e identitetit të tyre.
Në pjesën e krishterë orthodhokse të miletit" romak "kishte grekë, serbë, bullgarë, etj, dhe ata vetëquheshin si "romakë" dhe u quajtën vetë "romakë" nga Turqit.
Konvertimi nga Krishterimi Orthodhoks në Islam do të thoshte miratimi i një identiteti turk dhe bashkimi në një komb.
Kjo është pikërisht arsyeja pse sot, në Turqinë perëndimore, shumica e turqve paraqiten (dhe sillen) në mënyrën evropiane, që është greke, pasi që ata vijnë nga grekët të cilët në faza të ndryshme historike përqafuan Islamin, gjithashtu në Turqi kishte edhe grupe "të ndërmjetme", të tilla si "kripto-të krishterë ", të cilët praktikuan së jashtmi Islamin duke ruajtur një krishterim orthodhoks" fshehurazi "në kisha të fshehta me klerikë të fshehtë. Forma të tjera të"miletit" ishin hebrenjtë dhe armenët.
Gjuha, në këtë kontekst fetar, ishte dytësore. Deri në shekullin e 20-të, fshatrat turqishtfolëse orthodhokse greke ekzistonin në Anadoll, ku turqishtja shkruhej me gërma greke dhe leximet nga Shkrimet e Shenjta lexoheshin në shërbime në dialektin e tyre turk, ose Karamalídika.
Dhe më vonë, myslimanët greqishtfolës ekzistuan në vende si Trakia dhe Kreta. Këta ishin dikur të krishterë orthodhoksë grekë që kishin përqafuar Islamin për statusin, pasurinë dhe influencën që vinte me konvertimin.
Fakti që gjuha nuk u përkthye menjëherë në identitetin kombëtar nuk është një fenomen lindor: francezët e Lorenës flisnin gjermanisht dhe irlandezët flasin akoma anglisht sot. Në Azi, Japonishtja është shkruar me shkronja kineze.
Ne do t'i kthehemi më poshtë çështjes së gjuhës si njëra nga burimet kryesore të identitetit (tjetra është Besimi).
Gjatë lëvizjeve nacionaliste që filluan nga shekulli i 18-të, grupet e ndryshme etnike ballkanike komplotuan kundër Perandorisë Osmane.
Revolucionarë si Rigas Ferraios parashikuan një "rilindje" të Perandorisë Romake: një Federatë Orthodhokse të Krishterë që shtrihej nga Moldavia përgjatë bregdetit Dalmat dhe gjer poshtë Gadishullit Ballkanik në Greqi dhe në lindje deri në Anadoll, përfshirë Sirinë, Egjiptin dhe Tokën e Shenjtë.... kryeqytet do të kishte qenë Kostandinopoja.
Kjo do të kishte qenë një perandori "multikulturore" dhe "multietnike" në të cilën shumë popuj do të bashkëjetonin si në Bizant, me faktorët e përbashkët të besimit, shtetësisë dhe gjuhës.
Kanë ndodhur revolta të ndryshme kundër turqve, të tilla si revolta e Orlovit që ishte revolta e parë serbe.
Suksesi erdhi vetëm kur tendencat nacionaliste u lanë mënjanë. Megjithëse ajo që ne tani i referohemi si "Revolucioni Grek i 1821" filloi në Lashi të Rumanisë, ajo ishte si "shkëndija" e një revolte pan-ballkanike, por rezultati përfundimtar ishte që vetëm ata që jetonin në atë që u bë më vonë Greqia moderne u rebeluan. Duke rënë përsëri në tendencat e tyre ishullore, xhelozive, intrigave dhe egoizmit, grekët u ndanë shpejt në fraksione dhe në një seri luftërash civile të cilat zgjatën për rresht një dekade pas revolucionit të 1821 dhe deri para se Greqia të bëhej një entitet sovran në 1831.
Si pasojë, vetëm ndërhyrja e fuqive të mëdha, në fund të fundit, lejoi krijimin e një mbretërie Greke, dhe liria dhe mbrojtja e saj kundër Perandorisë Osmane ishin të garantuara.
E garantuar nga kush? Nga monarkitë e mëdha të krishtera të kohës: Rusia, Mbretëria e Bashkuar, Austria dhe Franca.
Jo të gjithë revolucionarët grekë flisnin greqisht; shumë flisnin arvanítika [shqip, ndt] si Marko Boçari - ose vlehe [Wallachian = Rumanisht, ndt], apo edhe Turqisht.
Njohja e greqishtes ose mungesa e saj nuk nënkuptonte mos përfshirjen në trupin e atyre që ne sot i njohim si grekë.
Qeveria greke në fillim të shekullit të 20-të u angazhua në një fushatë masive "riedukimi" që çoi gati në zhdukjen e arvanitikës në vende si Kranidi (ku u shugurova unë), Hidra, Egjineja dhe Teba.
Rezultati përfundimtar i kësaj fushate, megjithatë, ishte një uniformitet për sa i përket identitetit sipas modelit nacionalist evropian, i cili thotë: Të jesh në një vend X do të thotë edhe të flasësh X.
Ky nocion që identiteti buron ekskluzivisht nga gjuha, natyrisht, është i huaj si koncept i identitetit romako lindor (dhe më vonë osman) në të cilin identiteti bazohet kryesisht në besimin e përbashkët.
Aléxandros Papadiamántis, "shenjtori i letërsisë greke", në tregimet e tij, regjistron gjurmët e fundit të një shoqërie të tillë. Prova e kësaj është, në kontekstin kryesisht grek, paraqitja e arvanitasve ose turqve apo sllavëve të konvertuar, të cilët pasurojnë botën Helene me dialektet, thëniet dhe zakonet e tyre.
Ky ndikim, i cili funksionon në mënyra të shumëfishta, shihet tek njerëz si mjeku bavarez filo-helen Vilhem Vild (vdiq më 1899), i cili "adoptoi" "mënyrat e çuditshme të grekëve", duke jetuar mes tyre në Skiathos për më shumë se pesëdhjetë vjet, i cili vajti nga Mbretëria e Bavarisë në Greqi si vullnetar për të luftuar në fazën përfundimtare të Luftës çlirimtare.

Koncepti i identitetit të Romakëve Lindorë u kaloi shumë mirë edhe rusëve të cilët, gjatë periudhës së Perandorisë ruse, ku konvertuan dhe bashkuan shumë fise dhe popuj - finlandezë, turq dhe të tjerë - nën Perandorinë Ruse përmes veprimtarisë misionare.
Përveç që adoptuan së simbolet shtetërore Bizantine ( si shqiponja dykrenare) dhe titujve (car), kjo përpjekje për të bashkuar një perandori mbi bazën e besimit është trashëgimia romake e Lindjes që jetonte brenda Perandorisë Ruse.
Ndoshta për këtë arsye që Patriarku Nikon i Moskës tha: "Edhe pse unë jam rus dhe bir i një rusi, besimi im dhe feja ime janë greke".
Helenizmi është ekumenalitet, në kuptimin që shumë popuj mund të shartohen në një trup të vetëm.
Ky është identiteti romak, identiteti orthodhoks, të cilin e gjejmë të gjallë dhe të ilustruar në autorë siç është Papadiamántis i lartpërmendur. Megjithatë Papadiamántis është plotësisht brenda asaj që mund të quhet "tradita e krishterë evropiane" së bashku me shkrimtarët e tjerë të tillë si Chekhov, Dickens, Dostojevskij dhe Chesterton.
Pra në origjinalitetin e tij, helenizmi nuk është i izoluar, ai është ekstrovert dhe i sigurt në kontaktin e tij me kulturat dhe civilizimet e tjera.
Megjithatë, ajo ruan dhe përçon Traditën ashtu siç është transmetuar nga brezi në brez.
Sidoqoftë, ne i përfundojmë reflektimet tona aktuale përpara një serie pyetjesh që lindin në mënyrë të pashmangshme:
1- Në cilat kushte gjendet Helenizmi sot? 2- Çfarë bën pretendues "kujdestari" i identitetit helen grek (dmth. Kisha Orthodhokse Greke, pra Patriarkana e Konstandinopojës) për të ruajtur dhe transmetuar trashëgiminë Romake të Lindjes?
3- Dhe a është mjeti i duhur ( i domosdoshëm ) për të kryer këtë transmetim?
4- Çfarë u ka dhënë në të vërtetë grekëve në njëqind vitet e fundit?

Këto pyetje do të marrin përgjigje së shpejti ...


-.-.-.-.-.-.-.-.-......
At Ioannis Fortomas është vërtet një dhuratë nga qielli për Orthodhoksinë ruse, në situatën e krujuar.
Pasi që ai është grek ( me nuanca arvanitase ), gjithësesi një bir i Kishës Greke që mori guximin të rebelohej kundër padrejtësive të Fanarit,
askush nuk mund ta akuzojë atë që e ka keqkuptuar çështjen shpirtërore të popullit të tij.
Në të vërtetë, janë pikërisht njerëz si ai që mund t'i bëjnë të gjithë Orthodhoksët të kuptojnë thellësinë e vërtetë të mesazhit të Orthodhoksisë greke, të cilën sot Patriarkana e Konstandinopojës po e paraqet kaq keq për qëllime meskine...

Përshëndetje

[arbereshi_niko]

Patriarku Theofil i përgjigjet kërkesës që i bëhet
për të festuar Pashkën me katolikët.



nga Dmitry Vorontsov
Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoksë, 6 maj 2021



Patriarku Theofil III vuri në dukje rëndësinë e unitetit të krishterë,
por theksoi se tashmë ekziston një përgjigje e qartë në lidhje me përkufizimin e Pashkëve të përbashkëta.
Patriarku i Jeruzalemit Theofil III, në një intervistë me "L'Osservatore Romano",
komentoi thirrjet për një kremtim të përbashkët të Pashkëve me konfesionet e tjera të krishtera.
Patriarku Theofil III theksoi rëndësinë e "kupës së përbashkët" për të gjithë pasuesit e Krishtit, por theksoi se tashmë ekziston një përgjigje e qartë në lidhje me përkufizimin e Pashkëve të përbashkëta.
"Ne e rivendosim unitetin tonë në themelin që u hodh për Besimin me njohjen dhe pranimin e Koncileve Ekumenike nga Kishat. Ishte Këshilli i
Nikeas në vitin 325 që ka vendosur llogaritjen e datës së Pashkës që ne ndjekim deri më sot, "tha patriarku."
Pra, padyshim që ne duam një datë të përbashkët, por duhet ta marrim seriozisht faktin që Bibla është e përbërë nga të dy mozaikët, si nga Ligjit i Moisiut gjer tek Besëlidhja e Re.
Ne duhet të kemi parasysh se ekziston një proces që çon nga Ligji i Moisiut te urdhërimet e Krishtit.
Ne nuk kemi të drejtë të ndryshojmë ose ngatërrojmë rrjedhën e historisë së shenjtë, që do të thotë se Pashka e krishterë duhet të bjerë pas Pashkës hebraike.
Duke pasur parasysh këto konsiderata, ne do të ishim shumë të lumtur nëse do të kishim një datë të përbashkët për Pashkët ".
Më parë, Kisha Orthodhokse Ruse komentoi deklaratën e një përfaqësuesi të Fanarit mbi gatishmërinë e tyre për të kryer një reformë dhe caktimin e një date të vetme për festimin e Pashkëve me konfesione të tjera të krishtera.
Siç raportohet nga Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoks, Fanari u shpreh në favor të reformës së kalendarit dhe festimit të përbashkët të Pashkëve me Kishën Katolike Romake.


Burimi:
Union of Orthodox Journalist

[arbereshi_niko]

Episkopi serb u drejtohet maqedonasve:
nuk e kuptoni se çfarë do të humbni duke u kthyer me Kostandinopojën?



Hirësia i tij Episkopi Irinej i Baçkës, një nga episkopët më autoritativë të Kishës Orthodhokse Serbe sot, po inkurajon episkopët e "Kishës Ortodokse Maqedonase" që nuk njihet nga Orthodhoksia, të hyjnë në dialog me Kishën Orthodhokse Serbe për të shëruar sëmundjen që zgjat prej dekadash.
Për më tepër, ai paralajmëron "Kishën Ortodokse Maqedonase" se do të humbasë shumë nëse përpiqet të marrë autoqefalinë përmes Patriarkanës së Kostandinopojës, siç ndodhi me "autoqefalinë" e skizmatikëve të "Kishës Ortodokse të Ukrainës".
Duke iu përgjigjur një pyetje nga e përditshmja serbe "Politika" mbi mundësinë e shërimit të skizmës maqedonase nën patriarkun e ri Porfirije, Hirësia i tij nënvizon se dialogu është një metodë vërtet ungjillore, e vetmja mënyrë për të kapërcyer frakturën.
Sipas episkopit Irinej, pala serbe ka qenë gjithmonë e hapur për dialog, edhe nëse është e vështirë kur pika e fillimit të palës maqedonase është të kërkosh autoqefalinë.

Kushti i vetëm i Kishës Serbe, thotë ai, është që dialogu të mos zhvillohet derisa Kryepiskopi Jovan dhe anëtarët e tjerë të Kishës Kanonike në Maqedoni të përndiqen.
Kryepiskopi, episkopi i vetëm i "Kishës Orthodhokse Maqedonase" që ka pranuar Marrëveshjen e Nishit të vitit 2002, e cila i ofronte autonomi të plotë "Kishës Ortodokse Maqedonase", u burgos disa herë gjatë disa viteve nga autoritetet maqedonase pasi ishte bashkuar me Kishën kanonike Serbe.
Por sapo mbaroi përndjekja, "Kisha Ortodokse Maqedonase" iu drejtua Kishës Bullgare dhe më pas Patriarkanës së Kostandinopojës në vend të Kishës Serbe, të dyja u përgjigjën me diplomaci ndaj lutjeve të "Kishës Ortodokse Maqedonase".
Në çdo rast, marrëdhënia me Kostandinopojën do të ishte e dëmshme për "Kishën Ortodokse Maqedonase", mendon episkopi Irinej:
"Në këtë kontekst, unë do të doja - sinqerisht, me të vërtetë, vëllazërisht - të pyes hierarkinë e skizmës së Shkupit: a mësuat diçka nga situata e Kishës në Ukrainë? A e kuptoni se çfarë i ka dhënë Patriarkana e Moskës Kishës së saj në Ukrainë dhe çfarë i dha Patriarkana e Kostandinopojës - dhe çfarë hoqi?! "
Episkopi Irinej i referohet shkallëve të ndryshme të pavarësisë dhënë Kishës Orthodhokse Kanonike Ukrainase dhe "Kishës Ortodokse Ukrainase" skizmatike.
Kisha Orthodhokse e Ukrainës gëzon një autonomi të plotë brenda Patriarkanës së Moskës, e lirë të marrë të gjitha vendimet e saj për veten e saj pa pasur nevojë të kërkojë miratimin e Patriarkanës ruse.
Nga ana tjetër, "Kisha Ortodokse e Ukrainës", megjithëse zyrtarisht autoqefale, gëzon më pak liri, pasi Konstandinopoja i dha vetes të drejtat për të ndërhyrë në punët e "Kishës Ortodokse të Ukrainës" në tomosin e dhënë në 2019.
Episkopi Irinej vazhdon:
A e kuptoni se çfarë ju ka dhënë Kisha Serbe me marrëveshjen e Nishit dhe çfarë do t'ju ofrojë Patriarkana e Kostandinopojës? A e kuptoni që do t'ju duhet ti dorëzoni disa vende të shenjta Kostandinopojës si stavropegia, sepse në të vërtetë ato janë shenjtore greke Bizantine, të tilla si Manastiri i Nerezit afër Shkupit, si dhe të tjera, përfshirë atë Nemanjiçit, që janë vendet të shenjta serbe?
A e kuptoni që, në fund të fundit, do t'ju duhet ti dorëzoni të gjitha dioqezat tuaja dhe bashkësitë kishtare të diasporës Konstandinopojës?
(Unë ju rikujtoj se Marrëveshja e Nishit, e cila zbulon dashurinë dhe mirëkuptimin e Kishës Serbe, njeh juridiksionin tuaj në diasporë).
Në mënyrë që "Kisha Ortodokse e Ukrainës" të merrte autoqefalinë, Ukrainës i duhej ti dorëzonte Konstandinopojës katedralen historike të Shën Andreas në Kiev, e cila e bëri atë bazën e ekzarkatit të saj në Ukrainë, të udhëhequr nga episkopi Mikail (Anishenko).
Ish Presidenti Poroshenko i premtoi gjithashtu disa site të tjera Kostandinopojës, megjithëse ai nuk qe në gjendje ta përmbushte këtë premtim para se të humbte presidencën me Vladimir Zelenskin.
Për më tepër, tomosi i "Kishës Ortodokse të Ukrainës" dikton që të gjitha famullitë jashtë vendit të lëvizin nën juridiksionin e Kostandinopojës, një klauzolë që është provuar mjaft e diskutueshme midis këtyre komuniteteve.
Përveç dialogut, vazhdon episkopi Irinej, pala tjetër duhet të jetë e lirë nga presione dhe udhëzime laike, dhe duhet të jetë e gatshme të pranojë një zgjidhje që respekton traditën kanonike të Kishës, jo domosdoshmërisht zgjidhjen që kërkohet.
Sinodi i "Kishës Ortodokse Maqedonase", megjithatë, tashmë i ka bërë mjaft të qarta synimet e tij.
Në dhjetor, një episkop i "Kishës Ortodokse Maqedonase" deklaroi publikisht se është e nevojshme një zgjidhje pajtuese për të zgjidhur statusin e saj kanunor. Sinodi i u përgjigj duke u distancuar nga deklarata e episkopit, duke ngulmuar në
qëllimin për të marrë autoqefalinë nga Kostandinopoja.
Dhe duke iu kthyer problemit në Ukrainë, episkopi Irinej pohon se, edhe një herë, është i nevojshëm dialogu për të zgjidhur situatën. Bisedimet në formatin e mbledhjes së Amanit duhet të vazhdojnë, edhe nëse Patriarku Bartolomeu i Konstandinopojës refuzon të thërrasë ose të marrë pjesë në një takim të tillë, duke e konsideruar veten si të vetmin që mund të thërrasë një Këshill. Sidoqoftë, ky pozicion është shumë i ngjashëm me pretendimet papnore të Romës dhe nuk ka asnjë themel në teologji ose historinë e Kishës tonë, thotë epeskopi serb.
Primati i vërtetë, thotë ai, nuk duhet të mbizotërojë mbi pajtimin.
Sidoqoftë, pavarësisht veprimeve anti-kanonike të Konstandinopojës në Ukrainë, ajo nuk e ka humbur statusin e saj si e parë midis të barabartëve, mendon episkopi Irinej. Sidoqoftë, ajo (Kostandinopoja) e humbi reputacionin dhe besimin në të gjithë botën Orthodhokse.
Por Patriarku Bartolomeu mund ta shpengojë veten "sa hap e mbyll sytë", beson Eposkopi Irinej, nëse ai e pranon gabimin e tij në Ukrainë - duke qenë viktimë e dezinformimit prej skizmatikëve - dhe të revokojë tomosin e autoqefalisë së "Kishës Ortodokse në Ukrainë " .

"Gjesti i tij i këtij lloji do t'i tregonte të gjithëve në botë se cili është kuptimi i parësisë ( primatit ) sipas konceptimit orthodhoks: është një shërbim pa kompromis për unitetin e Kishës, për të cilën Kisha e Fronit të parë ka rolin e frymëzuesit, ndërmjetës dhe koordinator, jo komandanti i vetëm ”, tha Hirësia e tij.


Burimi: Orthochristian.com
13. Maj. 2021.

[arbereshi_niko]

Kisha orthodhokse ruse kërkon zgjidhje për të ndaluar abortin.



Patriarku Kirill: mos bëni abort, Kisha do ta rritë fëmijën tuaj.

Gratë nuk duhet të bëjnë aborte, por përkundrazi duhet t'i japin fëmijët e tyre Kishës për t'u kujdesur për ta.
Kisha do të ndihmojë në rritjen e fëmijëve dhe do të ndihmojë në ruajtjen e marrëdhënieve me nënat e tyre, tha Patriarku Kirill dje.

"Përkundrazi, ne do të bëjmë gjithçka për të forcuar familjen tuaj, e cila edhe nëse nuk është e plotë, ka vlerë para Zotit dhe në lidhje me të gjithë atdheun tonë," tha patriarku në një video mesazh për Kongresin e Përgjithshëm Kishtar mbi punët sociale, i cili filloi dje punimet dhe vazhdon deri nesër.
Videoja është publikuar në faqen YouTube të Kishës Ruse dhe teksti i fjalimit të tij në [COLOR="#000000"]Patriarchia.ru.[/COLOR]
Nuk është hera e parë që Shenjtëria e Tij flet për gatishmërinë e Kishës për të ndihmuar në rritjen e fëmijëve.
"Kisha vazhdon të dëshmojë për një problem të tmerrshëm, për të cilin flas vazhdimisht. Është problemi i abortit, zgjidhja e të cilit jo vetëm që do të rrisë
nivelin e moralit personal dhe publik, dhe një nivel në përgjegjësi për fëmijët, por gjithashtu, pa dyshim, do të rrisë popullsinë tonë dhe jetëgjatësinë e saj.
Ne jemi një vend i madh dhe duhet të jemi më shumë, "tha Patriarku Kirill.
"Nuk ka asnjë mënyrë më efektive për të ndikuar në demografi duke zvogëluar rrënjësisht numrin e aborteve.
Kisha e kërkon këtë, së pari, se aborti është një mëkat dhe, së dyti, që refuzimi i aborteve ose zvogëlimet e tyre në mënyrë të konsiderueshme ndryshon shumë natyrën e shtetit tonë ”, vazhdoi Shenjtëria e Tij.

Dhe Kisha vazhdon të këmbëngulë që shteti të bëjë gjithçka që është e mundur për të zgjidhur këtë problem, theksoi patriarku.
"Por ne jo vetëm pohojmë pozicionin tonë, por ne po u shtrijmë dorën të gjitha grave në nevojë," vazhdoi primati rus, duke theksuar se deri vetëm 10 vjet më parë, kisha kishte vetëm një strehë për gratë në krizë.
Sot ka 77 qendra të tilla në të gjithë Rusinë.
Dhe Kisha do të bëjë gjithçka që mundet për të ndihmuar një grua që dëshiron të shpëtojë fëmijën e saj, duke përfshirë edhe rritjen e fëmijës.
Kongresi për Punën Sociale do të shqyrtojë perspektivat e bamirësisë në Rusi dhe do të diskutojë rolin e Kishës në zhvillimin e sferës sociale.
Ai gjithashtu do të adresojë çështje të demografisë dhe parandalimit të abortit, dhe zhvillimin e kujdesit paliativ dhe infermierisë për të sëmurët rëndë.
Luftimi i abortit është puna më e rëndësishme shoqërore e Kishës, tha Patriku Kirill në Kongresin e vitit 2017 për Punët Sociale.
Shenjtëria e Tij i është drejtuar Dumës ( parlamentit ) të Shtetit dy herë, duke i kërkuar asaj të gjejë një zgjidhje për numrin "shumë të frikshëm" të aborteve që vazhdojnë të mundojnë Rusinë.
Në vitin 2016 ai nënshkroi një peticion publik duke kërkuar miratimin e një ligji kundër abortit.


Burimi: ortodossiatorino.net

[arbereshi_niko]

Në Portugali, u botua libri i parë orthodhoks i lutjeve në portugalisht.


Në Portugali, u botua libri i parë i lutjes në gjuhën portugeze ("Devocionário Ortodoxo").
Libri i lutjeve, si dhe adhurimi i mëparshëm, doli nën bekimin e Kryepiskopit Nestor të Madridit dhe Lisbonës.
Përkthimi u bë nga igumeni Petr (Prutianu) dhe hierodhjakoni Ieronim (Tomaz),
klerikë të famullisë së Shën Joan Gojartit në qytetin e Cascais.

Libri i lutjeve u botua nga shtëpia e famshme botuese katolike Portugeze-Braziliane "Paulus", e cila do të kontribuojë në përhapjen e botimit në libraritë në Portugali dhe Brazil.

Përveç lutjeve të mëngjesit dhe të mbrëmjes, libri përmban kanone, akathiste, lutje përgatitje për Kungimin e Shenjtë, psalme dhe himne që këndohen gjatë shërbesave kryesore liturgjike.

Libri i lutjeve me 230 faqe është shtypur në dy ngjyra dhe
është i disponueshëm në kopertina të lidhura bukur.

"Shpresojmë që puna e kryer të jetë e dobishme jo vetëm për Portugezët, Brazilianët
dhe lusofonët* në përgjithësi që konvertohen në Orthodhoksi,
por edhe për katolikët që janë të interesuar për liturgjinë orthodhokse gjithnjë e më shumë",
nënvizoi Igumeni Petr (Prutianu) .


Burimi: mospat.ru



Lusofon*
Komuniteti i vendeve që flasin portugalisht u themelua në 1996 nga Angola, Brazili,
Kapo Verde, Guinea Bisau, Mozambiku, Portugalia, São Tomé e Príncipe. . .

[arbereshi_niko]

Patriarku i Serbisë: ne nuk kemi zgjedhur "anën" e Moskës ose Fanarit"


nga Elena Konstantinova

Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoksë, 20 maj 2021


Patriarku serb Porfirije kujtoi se Kisha nuk është një organizatë njerëzore e zakonshme
e udhëhequr nga interesa të ndryshme, por një realitet i vetëm,
i shenjtë, katolik dhe apostolik.
Patriarku Porfirije i Serbisë tha se në çështjen e krizës,
Kisha Orthodhokse Serbe nuk zgjedh as
"anën" e Moskës dhe as të Kostandinopojës,
por zgjedh rendin kanonik të Kishës,
kjo sipas faqes së internetit të Mitropolisë së Malit të Zi
dhe gjithë Bregdetit të Kishës Orthodhokse Serbe.
I pyetur nga një gazetar nëse një kthim në gjendjen e mëparshme
është e mundur në Orthodhoksi (para krizës së shkaktuar nga koncesioni i Tomosit
në "Kishën Ortodokse të Ukrainës" nga Patriarkana e Konstandinopojës, etj),
patriarku u përgjigj se në Kishë nuk ka asnjë vend
nga i cili një kthim është i pamundur.
"Mendimi im është se besimi i ekzistencës së një pike
nga e cila është e pamundur të kthehesh për jetën normale kishtare
buron nga fakti se Kisha nuk është një organizatë njerëzore e zakonshme,
e qeverisur nga interesa të ndryshme dhe e ndikuar
nga një faktor mbizotërues njerëzor, por është një realitet i vetëm,
i shenjtë, katolik dhe apostolik ”, tha primati i Serbisë.
Në të njëjtën kohë, duke iu përgjigjur pyetjes nëse pozicioni i
"Bashkimit të Gazetarëve Orthodhoksë", i shprehur me frazën
"as Konstandinopoja, as Moska, por rendi kanonik",
do të jetë i qëndrueshëm në sfondin e "kryqëzimit të pushtetit dhe ndikimit"
i Kishës Orthodhokse Ruse dhe të Fanarit, Patriarku Porfirije theksoi se
"për jetën e Kishës është jashtëzakonisht e rëndësishme të ruhet rendi i saj kanunor,
mënyra në të cilën Kisha jeton dhe vepron në botë".
"Duke e mbajtur këtë ide në zemrat tona, Kisha jonë nuk zgjodhi"
anën "e Moskës ose të Kostandinopojës, ose ndonjë tjetër,
por gjithmonë i ka qëndruar besnike rendit kanonik dhe plotësisht e vendosur
për ta respektuar dhe dëshmuar atë," tha patriarku serb .
Ai gjithashtu vuri në dukje se "me besim në Zotin,
ne nuk do të pendohemi për përpjekjet, për aq sa mund të shohim,
për të rivendosur rendin kanunor të ndryshuar,
si dhe përpjekjet për të rivendosur unitetin eukaristik
të dy patriarkatave
të mëdha dhe të rëndësishme: Kostandinopojën dhe Moskën ".
Më parë, Bashkimi i Gazetarëve Orthodhoksë kishte shkruar që,
sipas mendimit të Patriarkut Porfirije të Serbisë,
përmbysjet e shkaktuara nga veprimet e Fanarit në Ukrainë,
çka ndikoi në marrëdhëniet midis Kishave lokale,
duhet të na bëhet një mësim "për t'i bërë të gjithë të matur."

[arbereshi_niko]

Mbjellësi i barishteve të këqija
përgatit vizitën e tij në "Fushën e Infektuar" !!!

Vizita e kreut të Fanarit është si një mbërritje e papës pas Unias të Brest-it*


At Nikollaj Danileviç e konsideron të paarsyeshme vizitën e Patriarkut Bartolomeu në Ukrainë, e cili u bë shkak i konflikteve dhe konfiskimeve të kishave orthodhokse me dhunë.

At Nikollaj Danileviç, nënkryetari i Departamentit për Marrëdhëniet e Jashtme Kishtare të Kishës Orthodhokse Ukrainase, tha në kanalin e tij në Telegram se vizita e ardhshme e Patriarkut Bartolomeu në Ukrainë është si ardhja e Papës pas Unias në Brest dhe e deklaroi si "të paarsyeshme dhe të papërshtatshme".

"Imagjinoni nëse papa do të kishte ardhur në Ukrainë (Konfederata e atëhershme polako-lituaneze) dy vjet pas Unias së Brest-it (1596), ose nëse Martin Luther (themeluesi i Protestantizmit) të kishte ardhur në Romë dy vjet pas fillimit të Reformës (1517) ", tha zëdhënësi i Kishës Orthodhokse të Ukrainës.

"Pasi Patriarku Bartolomeu tronditi mjedisin kishtar të Ukrainës me veprimet e tij dhe tomosin e tij dhe, për pasojë, u bë shkak i konflikteve, dhunës dhe konfiskimeve të kishave, është e paarsyeshme dhe e papërshtatshme të vij këtu 2 vjet pas këtyre ngjarjeve të trazuara, ku janë ende në vazhdim, "shtoi ai.

Siç është raportuar, një Mitropolit i Fanarit arriti në Kiev për të përgatitur vizitën e Patriarkut Bartolomeu.


Burimi: Blogu arberiaortodossa
nga At Giovanni Capparelli (Firmozioti)



* Bashkimi i Uniatëve me katolikët, në Konfederatën Polako-Lituane më 1595-96.
Kur kaluan nga juridiksioni i Kostandinopojës në atë të Romës.
Njihet me emërtimin "uniatët" ose kisha greko-katolike.

[arbereshi_niko]

Monte Negro: habemus metropolitane


Pas vdekjes së kryepiskopit Amfilohije, Kisha Orthodhokse Serbe
ka shuguruar mitropolitin e ri për Malin e Zi:
do të jetë, si shenjë e vazhdimësisë me të kaluarën, Episkopi Joanikije.
Një takim i paraprirë nga polemikat, duke filluar
me një udhëtim grotesk në Beograd nga Kryeministri malazes Krivokapić.
Patriarku i Kishës Orthodhokse Serbe (SPC) Porfirije
dëgjoi shumicën dërrmuese të besimtarëve në Malin e Zi
të cilët dëshironin të shihnin Episkopin Joanikije
si trashëgimtarin e Mitropolitit të ndjerë Amfilohije,
në fronin e Shën Petros të Cetinjes.
Kjo u vendos nga Sinodi i Shenjtë i cili u mblodh
më 29 maj në Beograd:
një zgjedhje e cila, me propozimin e vetë patriarkut,
nuk ndodhi përmes zgjedhjeve por me brohoritje unanimisht.
Zgjedhja e Joanikije përfaqëson një zgjedhje të vazhdimësisë.
Ai u rrit dhe u trajnua fjalë për fjalë nga Mitropoliti Amfilohije
dhe ishte një nga bashkëpunëtorët dhe të besuarit e tij më të ngushtë.
Joanikije ka marrë pjesë që nga fillimi në një mision që,
30 vjet më parë, sigurisht nuk ishte i lehtë:
rrënjosja e Kishës Orthodhokse Serbe në Malin e Zi.
Amfilohije ka pasur sukses aq shumë sa që Mali i Zi tani
është larg nga disa ish vende komuniste,
të tilla si Republika Çeke dhe Estonia, ku më pak se 20 përqind
e qytetarëve deklarohen besimtarë dhe vetëm një në dhjetë marrin pjesë.
Ideologjia komuniste dhe ateizmi i hekurt në Jugosllavinë e Josip Broz Titos
kanë zënë rrënjë në Malin e Zi shumë më tepër sesa në republikat e tjera Jugosllave.
Kulmi i luftës kundër Kishës ishte shembja e Kapelës së Petar Petrović II Njegoš
në majë të malit Lovçen, mbi Çetinje.

Në vitin 1990, kur Amfilohije u bë Mitropolit
i Malit të Zi dhe dhe gjithë Bregdetit,
dhe Joanikije ishte një nga murgjit e rinj, kishte disa dhjetëra priftërinj,
murgj dhe murgesha në vend.
Shumica e manastireve dhe kishave u braktisën,
u shembën dhe praktikisht pa besimtarë që i frekuentonin ato.

Mitropoliti i ri Joanikije ishte rektori i parë i Seminarit
të Shën Petros të Cetinjes i cili u vu përsëri
në përdorim në 1992 pas mbylljes së imponuar nga regjimi komunist
në fund të Luftës së Dytë Botërore.
Joanikije ishte emëruar tashmë episkop i eparkisë Budimljansko-Nikićka
(që përfshin pjesën më të madhe të Malit të Zi,
nga qyteti i Nikshiqit në Berane) në 2002.

Së bashku me Mitropolitin Amfilohije ai ndërtoi
ose restauroi dhjetra e dhjetra kisha, manastire dhe vende të tjera të adhurimit.
Joanikije krijoi gjithashtu aktivitete të ndryshme bamirësie
dhe filantropike, kore liturgjike dhe të ashtuquajturat kuzhina popullore.

Në juridiksionin e tij ishte edhe Ostrog,
një nga manastiret më të rëndësishëm në botën orthodhokse,
i frekuentuar nga qindra mijëra pelegrinë çdo vit.
Joanikije përdori një pjesë të ofertave të besimtarëve për shenjtorin Vasilije,
për të ndihmuar njerëzit e zakonshëm që kishin vështirësi
të kujdeseshin për fëmijët e tyre ose t'i dërgonin në shkollë,
duke paguar faturat e dritave o të gazit
ose duke ushqyer familjet e tyre.

Falë këtij qëndrimi dhe përkushtimi ndaj misionit të tij,
Mitropoliti i ri me kalimin e kohës është bërë shumë i dashur nga njerëzit,
pavarësisht nga kombësia apo zgjedhjet e identitetit.
Regjimi i Milo Đukanoviçit është përpjekur në disa raste,
duke përdorur mediat nën kontrollin e tij, për të shpifur
mbi Mitropolitin Joanikije që duke shpikur akuza të ndryshme
duke filluar nga ajo e të qenurit një nacionalist serb.
Një vit më parë ai madje u arrestua me akuzat që dështuan, për mos respektimin e masave të anti-Covid.

Burimi: Oservatore Balcanico