Një ditë do ndjek diellin

[mondishall]

ISHTE ENDERR A CFARE ISHTE

E shndërroj veten djalë të ri, ndezur ndjenjash djaloshare
Shikoj femrat për karshi, përvëlim ndjej në faqe
Mes dilemës hamletiane, kthyer në dilemë tjetër
Të përmbahem, mos përmbahem, po a mund ta përmbaj zemrën?

Ndjej shikimin e një femre, depërtuar qenies sime
Eshtë gjuha e një zemre, që më fut në drithërime
E megjithatë kam frikë apo s’kam besim tek vetja
S’më ndihmojnë as Perënditë, sa mistike është femra.

I afrohem, më largohet, gjithë naze, oh çfarë naze
Toka ndal e s’rrotullohet, veç ajo ec dhe s’ndalet
Prapë se prapë vazhdoj e ndjek dhe pse nuk më pëlqen ndjekja
Paska tjetër gravitet, që e paska shpirtit femra.

Më thotë, “Jo!” herën e parë, unë “Po!” lexoj në sytë
Herën tjetër “Jo!” pa fjalë, unë ndjej Po-në e dytë
“Jo!” nuk ka herë të tretë, por ka naze, nazendjellëse
Po e them, sa ka lezet, kur mundohesh prej një femre.

Ishte ëndërr a çfarë ishte, gjysmëëndërr sigurisht
Vjen një femër gjithë finde, më ngul buzët e m’i thith
Qenkam kthyer kësaj kohe, mbetur vetëm djaloshar
Femra e ëndrrës ka dalë mode, unë vrapoj ëndrrës ta kap.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

U NDAVA NË ËNDËRR

U ndava në ëndërr, u ndava për një kurvë
Sinqerisht ju them, e dija të ndershme
Unë i ndershmi, pa kurvëruar kurrë
U ndava në ëndërr, në ëndrrën e tmerrshme.

Mos më kërkoni arsyen e ndarjes
Kërkojani ëndrrës, ëndrrës pa arsye
Unë di vetëm kaq, iu ngjita kurvares
E dija të ndershme, të virgjër sa s’thuhet.

Më çmendi kurvarja, me nazet e saj
Ditës më çonte në mbi 70 çezma
Të shuaja etjen, asnjë çezme s’më la
Veten ngushëlloja, “Kështu ësht’ e ndershmja”

Por natës, ah natës, vetmuar më linte
Asnjë ngushëllim s’i gjeja dot vetes
Në çezmën e saj, e ndershmja ime
S’la mashkull në këmbë, pa ia shuar etjen.

Më shpëtoi nga ëndrra, femra e jetës
Me burimin kristal, që s’e ka asnjë tjetër.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

DASHURUAR NË ÇDO FORMË TË MATERIES

Fundviti më afron drejt teje
Për një tjetër fillim të pafundshëm
Ndaj them se nuk ka fund jete
Dhe në ka, ai është i padukshëm.

I padukshëm ndër shpirtra dashuruar
Ku trupat luajnë lojë metamorfoze
Dhe aty ku një ditë të skeletuar
Do më gjejnë mua dashnor me ty dashnore.

Ndodhur kështu në dy botë paralele
Ja, njëlloj, në dy gjendje si dhe sot
Dashuruar në çdo formë të materies
Në dy shpirtra që të ndarë s’rrojnë dot.

Ndaj ti mbetesh si një qendër universi
Ku afrohem por asnjëhere s’të arrij
Nuk e di ku është qendra prej vërteti
Dhe nuk dua asnjëherë që ta di.

Sepse ndjehem brenda qendrës çdo afrimi
Sjellë dhuratë nga Babagjyshi çdo fund viti.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

SHPIRTBABAGJYSHI

Fundvitit takoj shpirtrat e ikur
Dhe ik me ta, ikjes së pa ardhur
Botës së tyre, ku vitet janë fikur
Si Diell perëndimi i plakur.

Ikjes së paardhur bie borë kujtimesh
Borë kujtimesh, njerëz bore formuar
Kjo botë shpirtrash, Babagjysh vishet
Lodrat e fëminisë, më sjell ngarkuar.

Ja treni çaf-çuf, me vete më merr
Mua trenistin, të vetmin udhëtar
Botës rrotulluar, në t’pafundmin univers
Universit të dhomës, pranë vatrës me zjarr.

Ja një trumpetë, frymën time ma sjell
Frymën e pastër, si çdo frymë fëmije
Bretkoca jeshile, një tango kërcen
Arushi daulles, me putrat i bie.

Pastaj, çfarë t’ju them, magjia pastaj
Ngarkuar dhe mua, mes lodrash në thes
ShpirtBabagjyshi, bashkë me lodrat më ndan
Fëmininë fundvitit, dhuratë ma jep.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

I VETMUAR

I vetmuar në mes njerëzve të vetmuar
Të vetmuar mes vetvetes plastelinë
E ndjej veten largësisht si një i huaj
I ngujuar brenda kullës së vetmisë.

Përreth kullës i rrethuar nga vetmia
Më e tmerrshmja ushtëri e njerëzimit
Nuk më ndahet qysh në çastin kur u linda
Kësaj bote kthyer kullë e ngujimit.

UTOPIA

Hipur trenit utopik të ekzistencës
Nëpër shina paralelesh, meridianësh
Udhëtoj utopisë të së vërtetës
Drejt stacionesh ku më presin kanibalët.

I ndjej këmbët të munguar trupit tim
Kokës sime e ndjej trupin të munguar
Eshtë e kotë, as për kokën s’ka shpëtim
Vetëm shpirtin e ndjej vetes të shpëtuar.

Vazhdoj udhën kësaj bote i mohuar.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

ME SHIUN…

Me shiun kam kontratë të pafundme
Fillimin e kontratës mend s’e mbaj
E veçanta është se nuk ka kushte
Sepse pafundësia kushte s’ka.

Ndaj bëjmë njeri-tjetrit çmendurira
Lejuar njeri-tjetrit pa kufij
Njëlloj si s’ka kufij vetë dashuria
Me shiun jetoj gein çmendurisht.

I xhvishem lakuriq përtej lëkurës
E ndjej përtej lëkurës thellësisht
Mes shiut ndjehem kurvë e shkuar kurvës
Dhe gei e shkuar geit njëkohësisht.

Rrallë përdor çadrën profilaktikisht.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

SË PRAPTHI

E vesha këmishën së prapthi
Së prapthi e vura gravatën
E majta e pantallonës vajti
Këmbës ku fut të djathtën.

E vura së prapthi kapelën
Orën së prapthi kurdisa
Të fundit këpucët mbetën
E pamundur së prapthi t’i vishja.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Më vjen keq

S’më vjen keq se ku do vete
Më vjen keq se ç’do le pas
Nëse trupin tret çdo vdekje
Shpirtin s’e tret asnjë varr.

Dhe ky shpirt lënë pa tretur
Prapë do vuajë si më parë
S’më vjen keq për trupin e tretur
Por për shpirtin mbetur gjallë.

Si do rroj kështu i vdekur?
Si do vdes kështu i gjallë?
Më vjen keq për shpirt’n e mbetur
As për ferr, as për parajsë.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

* * *

Kur shkruaj për ty,
pena më kthehet në penel piktori.
Çdo gërmë e fjalë përzjerje bojrash,
ku ndjenja nga esenca e ngjyrave shpërthen.
Papritur poezia kornizohet,
në pikturën akuarel të shpirtit femër.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Ku është ai diell?

Dielli më ngjan me ajzberg qiellor
Rrezet zgjaton si stalagmite kozmike
Antarktidës së universit shpirtin tim e fton
Mbi mua pikon të ngrirat vite.

Ku është ai diell i zjarrit të shpirtit?
Ku është ajo dritë e shpirtit të zjarrtë?
Në linda të rroj veç stinën e dimrit
Të paktën të vdes një çast të behartë.

@Edmond Shallvari