Fadil Lushi

[fadil lushi]

Fadil LUSHI

“PUNË ME QEDER“


Vështrimet, opinionet, editorialet po edhe analizat politike, jo gjithmonë e domosdo duhet të jenë të qëndrueshme, premtuese dhe realiste dhe jo detyrimisht e dosido duhet të lexohen, të vlerësohen a edhe të shijohen nga ana e lexuesit. Nëse ato nuk e kanë “takatin mental” për të kthjelluar çështje të caktuara politike, kulturore e të tjera, atëherë atyre do t’u mungojë vëmendja e masave, në veçanti e atyre që i lexojnë me përkushtim. Ne, këtë opinion tonin të radhës, do ta fillojmë me atë fjali që në vete përmban mësime të urtësisë sonë popullore: “Bujku që mbjell grurin lëre që di ta korrë, po edhe e di se në ç’kohë duhet ta korrë grurin”! (Që ne e parashtrojmë këtë shkrim tonin as që na bie ndër mend ta barazojmë me urtinë popullore të lartpërmendur, sepse një gjë të tillë, tekefundit, mund ta bëjë vetëm ikona e eseistikës shqiptare, Faik Konica).
Vështrimin tonë do ta vazhdojmë me atë “vakinë” me presidentin e nde-ruar të Republikës së Shqipërisë, zotin Bujar Nishani (besojmë se në asnjë mënyrë nuk do ta keqpërdorim emrin dhe postin që ka), i cili kohë më parë kishte “rruar mustaqet e tij”(!?). Me të marrë këtë “lajm”, thashethemexhinjtë në mënyrë të paturpshme “ia mbathën vrapit“, se kush më i pari “do të fuste hundët” në jetën intime a private të të respektuarit kryepar të shtetit shqiptar (ne që e bëjmë këtë shkrim për lexuesit tanë të nderuar, nuk do të futim hundët). Një “fut-hundje” të tillë nuk “hezitoi” ta bënte edhe “kryeplaku” i fshatit aty pranë Tiranës, edhe analisti, edhe politikani (hiq mënjanë berberët e bllokut), edhe deputeti, por edhe ata që shpërblehen a paguhen nga ana e shtetit, për t’i huma-nizuar standardet, parimet, moralin dhe ligjet e institucioneve, qofshin ato qendrore a vendore, dhe ata në vend që t’i emancipojnë institucionet në fjalë, ata do t’i ngatërrojnë ato, ata nuk shpërblehen që t’i ngatërrojnë afatet, nuk paguhen që t’i ngatërrojnë zyrat, t’i ngatërrojnë vulat, t’i ngatërrojnë suret (secili nga të njëqind e katërmbëdhjetë kapitujt e Kuranit famëlartë), jo të ngatërrojnë vaktet e namazit, jo të ngatërrojnë zërin e myezinit me atë ushtimën e kumarxhiut, jo të ngatërrojnë rrapin me panjën, jo të ngatërrojnë të mirën me të keqen, jo të ngatërrojnë profesionet, jo të ngatërrojnë tragjiken me komiken, jo të ngatërrojnë ngjyrat, jo të ngatërrojnë kompjuterin me televizorin, jo të ngatërrojnë identitetet e nevojtarëve të cilët ditë për ditë frekuentojnë hapësirat ku jepet lëmoshë, jo të ngatërrojnë orarin e punës, jo të bëjnë “punë me qeder”, jo të ngatërrojnë të vërtetën me atë “kambanarin e manastirit pa hair”(!?), atij kambanari, i cili kur t’i teket e si t’i teket e lëshon kushtrimin e rremë për liri”(!??), jo të ngatërrojnë xhepin e zbrazët të xhaketës së fukarasë me xhepat e thellë të pantallonave të nëpunësit të korruptuar..., dhe, së fundi, ata nuk paguhen të ngatërrojnë kompetencat!? Ca ngatërresa kompetencash kishin bërë edhe disa “kryeministra të Gadishullit Ilirik”. “I pari (se i pari, i dyti dhe i treti ç’emra kanë, kjo pak rëndësi ka për ne), në vend që të merret me drejtimin e vendit, në vend që të merret me qethjen e sistemit të drejtësisë hallakamë, në vend që të merret me dertet e miletit, në vend që të merret me varfërinë e..., ai ngatërron antikitetin a lashtësinë e kombit të vet..., ngatërron spiunët vendorë me kodoshët a përgjuesit e huaj. I dyti, në vend që të sikletoset me krimin e organizuar, në vend që të dalldiset me tritolet, merret me mustaqet e presidentit si dhe me ilaçet e doktorit. I treti, në vend që të merret me ekonominë e shkatërruar të vendit, në vend që ta pengojë eksodin e popullatës, ai ngatërron koalicionet joparimore si dhe merret me krijimin e...,”(!?). (unë nuk e them dot se me ç’krijim merret). Që të tre, në vend që krimit të organizuar institucional t’ia vënë teneqenë a legenin në bisht dhe në vend që ta varin për k..., ta varin në çengel (!?)..., ata “bëjnë shtëpi dhe shtete me sehir dhe për sehir”(!?).
Këtë shkrim do ta përfundojmë me atë fjalinë që në vete përmban mësime të urtësisë sonë popullore: “Lumi e ka ujin të pastër në burim”. Po ç’lidhje ka kjo urtësi me paragrafin e fundit të këtij shkrimi. Po besojmë se ka, me kusht nëse lidhet me meselenë dhe shpjegimin e një të moshuari që ka shkelur të shtatëdhjetat. Një ditë ky i moshuar ma lakoi dertin e tij që kishte me një burokrat të një institucioni qendror, i cili edhe pas një dekade, nuk ia kishte larë një borxh të vjetër..., pos të tjerash, më tha: “Ti, miku im, pa më thuaj pse unë duhet të jem i përjashtuar nga turma e njerëzve që janë të barabartë edhe para ligjit, edhe para librit të shenjtë-Kuranit, edhe para drejtësisë, edhe para Perëndisë, po edhe para fjalës së drejtë!”. Vazhdoi të ma shpjegonte të kaluarën fëmijërore dhe adoleshente të burokratit: “Eh, sa i bukur ishte kur i kishte pesë vjeç, sa i bukur ishte kur filloi të mbante mend, sa i bukur ishte kur filloi të këndellej. Eh, sa i bukur ishte kur gocat filluan t’i shkojnë vërdallë, eh, sa i bukur ishte kur për herë të parë filloi të urinojë drejt, eh, sa i bukur ishte kur burrat për herë të parë e ftuan a e gostitën në tryezën a sofrën e tyre, eh, sa i bukur ishte kur pinte ujin e pastër në burim... Eh, ai e humbi burrërinë dhe nurin kur ra në kthetrat e njerëzve shpirtligj dhe ngatërrestarë..., ata të cilët e detyruan që punën ta bënte me qeder..., u bë si njerëzit kur dalin lugat”(!?). Para se të ikte, m’u duk sikur majë gjuhës i ishte ngatërruar një “fjalë fyese”, nuk e shqiptoi dot, kishte marrë avdes për namazin e iqindisë..., kishte larë këmbët, veshët, sytë, duart dhe kishte shpëlarë gojën. Thonë se ai bujku i mirë edhe sivjet do ta korrë grurin, nuk do të ngatërrojë vaktet, siç ne ngatërruam toptan këtë shkrim – dhe siç e turbulluam ujin që nga burimi..., nëse kjo është për njëmend, atëherë le të më ndjejë lexuesi i shkrimeve të mia. Tekefundit, “qari dhe qederi shkojnë bashkë”.