Regjisori Mihal Luarasi

[Brari]

Nga Shekulli..

-------------

Regjisori i njohur sjell sfidën e tij më të fundit, një dramë të shkruar nga ai vetë, të cilën ia ka besuar për në skenë regjisorit Gëzim Kame.
Ai vetë merr pjesë çdo ditë në prova e po përjeton emocione të çuditshme këto ditë të pakta përpara premierës.
Mihal Luarasi, lidhja ime me “Gomonet”

Admirina Peçi

Duke qenë se banorët e lumtur të vendeve të pasura, janë po aq injorantë dhe po aq qenie biologjike sa ata të tjerët, dhe siç dihet qenia biologjike nuk e njeh as mëshirën, as keqardhjen e as logjikën, të dy palët do të ndeshen në një “luftë finale” për hapësirë jetike, të parët për të hyrë në territorin e tjetrit dhe të dytët për ta mbrojtur atë. Kush do të fitojë? Sigurisht askush. Ndoshta do të vijë edhe njëherë koha e topuzit, ndoshta programuesi i Madh, ka plane të tjera dhe me dashje po e drejton Njeriun drejt vetëzhdukjes, për të vendosur pastaj në planetin e Kaltërt një qenie tjetër, më të përshtatshme se ai, mbasi përvoja me këtë budalla të ditur dështoi ashtu siç kishin dështuar edhe përvojat me dinosaurët apo me insektet…
Këto janë pak nga fjalët të cilat Mihal Luarasi i kthyer përfundimisht në Shqipëri do t’i përçojë nën muzikën e Aleksandër Peçit të premten në Teatrin Kombëtar në krye të shfaqjes “Gomone”. Po, kjo është pikërisht thirrja për në atë shfaqje.

Ka pothuaj një vit që ka vendosur të qëndrojë përgjithmonë në Tiranë. E ka lënë pas Hungarinë, vendin, ku për 12 vjet rresht ka jetur pa iu larguar dëshirës së madhe për të qenë gjithnjë pranë teatrit. Madje atje, ndoshta para 10 viteve, tentoi dhe ngjiti në skenë edhe një dramë shqiptare. Ishte monodrama e Rexhep Qoses “Vdekja e një mbretëreshe” të cilën e ngjiti në skenën e teatrit “Kamara” në 1992. Koha dhe rrugëzat nga ku duhej të shkelte ishin të tilla. Një jetë larg Shqipërisë. Një jetë me plot kthime të shkurtra. I është dashur të kthehet edhe tre –katër herë në vit në Shqipëri. Veç nuk kishte menduar ende të kthehej përgjithmonë. Gjendja shëndetësore dhe trajtimi që merrte atje, si dhe plot arsye të tjera të tij, e linin ende lidhur me atë vend. Thotë se i është dashur të përkthejë, të bëjë plot inskenime në radio. Madje është kthyer në Shqipëri ku ka vënë edhe dramën e fundit në skenë si regjisor “Hekurat”. E më pas pa se energjitë dhe shëndeti i tij kaq i lejonin. Regjisura kërkon vërtet shumë impenjim. Ndoshta frymëzimet e tij mund të gjenin një tjetër strehë. Pse jo të shkruante vetë një dramë. Sa për regjinë ka idenë se mjekët nuk do ta lejojnë. Megjithatë ai vetë thotë se nuk nuk i dihet!

Regjisori që shkruan një dramë

Gjthmonë e kishte shqetësuar mendimi që gjatë këtyre 10-12 viteve, teatri nuk po trajton problemet e mëdha të kohës. “Kanë ndodhur ndryshime kolosale, ndeshje, përplasje interesash, pasionesh te mëdha, probleme tragjike të popullit tonë. Kjo më ka shqetësuar shumë. Paçka se nuk jam dramaturg, (jam regjisor dhe nuk do ta quaj ndonjëherë veten dramaturg të mirëfilltë) problemet më shqetësonin e vazhdojnë të më shqetësojnë. Ndaj mendova të kaloj edhe në këtë gjini”. Kështu thotë regjisori i njohur që tashmë po provon një sfidë të re. Për të drama mbetet pjesë e pandarë e teatrit, të cilit i mungojnë kaq shumë kohët e fundit, problemet e mëdha shqiptare. “Unë uroj që kjo dramë të jetë fillimi, një fillim i vogël nga ajo që unë pres prej dramaturgëve të vërtetë. Skenat tona nuk duhet të mbushen me drama e sidomos me komedi të huaja të cilat i servirin spektatorit vetëm zbavitje të lehta. Unë shpresoj se pas kësaj të shkruajnë drama mbi problemet tona dramaturgët e vërtetë”,- thotë Luarasi, duke theksuar se kjo dramë është shkruar në fund të vitit 2001 dhe fillim të vitit 2002. Autori rrëfen se menjëherë pasi e ka shkruar e ka paraqitur dramën “Gomonet” në Teatrin Kombëtar. E më tej vijoi një kohë e gjatë, derisa u miratua nga këshilli artistik. “Procedurat në raste të tilla janë të gjata, por duket se më së fundi kaluan dhe jemi në ditët e fundit përpara premierës”,- thotë Luarasi, duke dashur të rrëfejë shkurt edhe boshtet ku mbështetet kjo dramë. Sipas tij, bërthama e dramës është problemi i emigracionit klandestin, tragjeditë e mëdha që kanë ndodhur në det, me bashkatdhetarët tanë, të cilët janë ndeshur me këto vështirësi e kanë lënë edhe jetën e tyre. Ky ka qenë ngacmimi i fillestar për të trajtuar këtë dramë. “Brenda dramës “Gomone” lëvrin ideja e emigracionit klandestin me rreziqe të tmerrshme, trajton problemet e gjakmarrjes, problemet e dhunës së tmerrshme mbi femrat shqiptare duke i rrëmbyer në forma të ndryshme për t’i çuar në vende të tjera për prostitucion”,- thotë Luarasi, duke theksuar se emigracioni dhe prostitucioni janë dy boshtet kryesore të kësaj drame, e cila zhvillohet brenda një nate. Në rrethana të pazakonta, një grup njerëzish përgatiten në bregdet për t’u nisur me gomone drejt brigjeve matanë. Pikërisht brenda këtyre orëve pritjeje, në këto rrethana zhvillohen disa karaktere, tipe njerëzish, sigurisht mbuluar nga problemet.

Çdo ditë në prova…

E sheh çdo ditë në prova, paradite dhe pasdite. I ka ndjekur nga afër të gjithë etapat për ngjitjen në skenë të kësaj drame. Që në shtjellimin e saj në ndarjen e karaktereve, në fazën e krijimit të figuirave… dhe ka parë se është një lloj ndiesie e paprovuar kurrë më parë. “Për herë të parë ndodhem në një situatë të tillë. Për një autor që ka punuar gjithë jetën e tij si regjisor janë emocione shumë të mëdha, të forta. Gjithmonë të vjen ndërmend pyetja, a po realizohet vërtet ajo ç’ka ke shkruar? I ndjek moment pas momenti figurat, personazhet, ngjarjet që zhvillohen në skenë. Po, po është edhe një kënaqësi e pazakontë kur sheh se ato që i ke imagjinuar, që i ke kërkuar, i ke vizatuar, pra kur i sheh që marrin jetë, ke një lloj ndiesie të përzgjedhur, shoqëruar edhe me atë ankthin e pritjes”. Në këtë rast për të ankthi i pritjes nuk ka përfunduar akoma, ai merr find kur mbyllet sipari i premierës. Në realitet për të ekziston ankthi i pritjes së reagimit të spektatorit. ë shpresojmë,- thotë Luarasi ndërsa thotë i bindur se ka besim se do të jetë një shfaqje e mirë. “Dramën e kam lënë në dorën e një njeriu të sigurt siç është regjisori Gëzim Kame, i cili ka dhënë prova të mëdha edhe para kësaj shfaqjeje. Që kur ia dhashë këtij autori dramën time, kisha besim tek ai”,- thotë Luarasi.
Si lindën “Gomonet”
“Nuk kam qenë në Shqipëri kur e kam shkruar këtë dramë”,- thotë Luarasi, ndërsa nxiton të shtojë se në fakt ai ka qenë gjithmonë i lidhur me Shqipërinë. “Dy -tre herë në vit vija këtu dhe kisha kontakt të vazhdueshëm me problemet e vendit tim. Vetë fakti që nuk kaloi një vit kur e kam shkruar këtë dramë dhe unë u ktheva përfundimisht këtu, e tregon këtë”,- thotë ai, ndërsa shton se i është dashur vetëm një muaj për ta shkruar këtë dramë. “Këto janë tema që duhen trajtuar shpejt”,- thotë Luarasi, ndërsa rrëfen se veç këtyre ngjarjeve e atmosferës, drama ka një numër të madh personazhesh dhe duhet të futesh në botën e tyre. “Nuk mund të krijohen më tej shkëputje prej tyre”,- thotë ai. Në këtë shfaqje gjallojnë 22 personazhe. E siç pohon Luarasi për një regjisor është mjaft e vështirë të punosh me shfaqje të tilla me shumë karaktere. “Është e vështirë të manovrosh me këtë masë të madhe njerëzish dhe unë mendoj se regjisori Kame ia ka arritur mirë me çka unë shoh përditë në prova. Ai pohon se të gjitha zgjedhjet regjisoriale janë të duhurat, që nga aktorët, ku renditen aktorë të njohur si Robert Ndrenika, Bujar Asqeriu, Roland Trebicka, Andon Qesari, dhe shumë aktorë të tjerë, si tek skenografia, tek muzika, e gjetjet e tjera regjisoriale.



----------

Shekulli

-------


Pra Veterani e artisti i Vertete Mihal Luarasi, merret me GOMONET sepse Gomonet jane arkivole qe po cojne nje Popull ne Goje te Peshkaqenve e nje shtet ne Hale ( theksi tek E-ja..)..

Kurse ca kastraveca ne Tirane i ze meraku se pse Shqipot kane turp te thone P---i dhe realizojne ne Teater ca pacavure ku populli mesohet te bertasi..Vagina..pi..iii etj etj..
Mirpo populli ine ka 100 vjet qe kendon...kengen..
Ca ska Tirana..

Plehra e bij plehu eshte mbledh aty e na knaqen me art e qeverisje..

[MI CORAZON]

Kishit gje me Tiranen , ju Brari ?
Se ne rreshtat e fundit shoh mllef te madh...megjithese fjala "aguridh" sikur nuk i perket dialektit tiranas.

Ne teme tani....
Per nje gje nuk jam e qarte . Behet fjale per regjizorin Mihallaq Luarasi , bashkeshortin e aktores Edi Luarasi " Ngadhnjim mbi vdekje" , apo eshte Mihal tjeter ky i shkrimit tend?
Po te jete se behet fjale per Luarasin e "atehershem" atehere ne kete shkrim ka vend per me shume.

Edhe leni poezite erotike...se na bone me turp....
Hej belà ! (lol)