Shenjtori i ditës.

[Irenna]

E martë, 14 tetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Dëshmor Nazari, Gjervasi, Protasi, Kelsi (Çelesti). Kozmai i Majumasë.

Dëshmor Nazari, Gjervasi, Protasi, Kelsi (Çelesti).

Shën Nazari lindi nën mbretërimin e perandorit Neron (rreth 54 dhe 68) në një familje të pasur në Romë. Babai i tij Afrikanus dhe nëna Perpetua ishin kthyer në besim nga apostull Petro. Nazari u pagëzua nga pasuesi i apostull Petros nga shën Lini, episkopi i parë i Romës. Kur arriti në moshën 20 vjet përshkoi tërë qytetet e Italisë që të përhapte lajmin e mirë.

Gjatë udhëtimit të tij takoi Gjervasin dhe Protasin të cilët i kishte burgosur qeveritari Anulinus. Çuditë e apostujve ishin përhapur në tërë Italinë dhe kur guvernatori mori vesh se Nazari ishte në atë qytet, urdhëroi ta rrihnin dhe e dëboi. Shenjti u nis për në Francë. Përreth tij u mblodhën shumë njerëz, madje një grua, fëmijën e saj tre vjeç e la në këmbët e tij duke i thirrur: “Merre me vete këtë fëmijë. Le të të ndjekë atje ku ti të shkosh, që të denjësohet për Krishtin”. Nazari e mori me vete, e pagëzoi me emrin Çelest dhe të dy u nisën për shpalljen e Ungjillit.

U kapën nga guvernatori Dinobaus, por mundën të shpëtonin nga mëshira e gruas së guvernatorit, që kishte pasur një vizion të tmerrshëm. Më vonë ata u nisën për në Trevë, shpallën Krishtin dhe i hodhën poshtë idhujt. Përsëri i zunë robër dhe i nxorën përpara qeveritarit Neron dhe më pas i hodhën në liqen. Edhe prej andej shpëtuan dhe mundën të vazhdonin misionin e tyre qytet më qytet deri në Milano. Atje gjetën Gjervasin dhe Protasin të cilët po bëheshin gati të duronin martirizimin.

Të gjithë ishin të mbushur me gëzim. Që të katërt do t’i ekzekutonin. Ua prenë kokat. Çelesti ishte 9 vjet e shtatë muaj kur ia prenë kokën. Lipsanet e tyre të shenjta u gjetën gjatë qeverisjes së perandorit Theodhos (379-395) nga shën Ambrozi. Janë burim shërimesh për të gjithë dhe mund të nderohen në Milano.

[Irenna]

E enjte, 16 tetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Dëshmor Longin kryeqindëshi e 2 ushtarët. Oshënar Mali. Dëshmor Leonti.

Dëshmor Longin kryeqindëshi e 2 ushtarët.

Shën Longini jetoi gjatë mbretërimit të perandorit Tiber (15-34 pas Krishtit). Vinte nga Kapadhokia dhe shërbente në ushtrinë romake si centurion nën urdhrat e Pilatit, qeveritar i Judesë. Atë e kishin caktuar për të ekzekutuar torturat e Krishtit, të ruante varrin. Kështu pra edhe Longini ishte dëshmitar i mrekullive të Krishtit.

Kur ai i pa të gjitha këto, sytë e zemrës së tij u hapën dhe ai tha: «Me të vërtetë, ky është Bir i Perëndisë!» (Matth. 27.54; Mark 15.39). Kur ushtarët panë varrin bosh shkuan tek Longini që t’i jepnin një shumë parash që të shpërndanin lajmin se dishepujt shkuan dhe e morrën trupin e tij. I ndriçuar nga drita e besimit të Ngjalljes, ai nuk pranoi. E braktisi ushtrinë dhe u kthye në atdheun e tij, Kapadhokinë, që të shpallte Lajmin e mirë si apostujt.

Për t’u hakmarrë ndaj Longinit, judenjtë i dhanë para Pilatit dhe ky i fundit i shkroi një letër perandorit Tiber që ta denonconte Longinin. Një ditë, disa miq qëndruan në shtëpinë e Longinit dhe i kërkuan t’i strehonte. Shenjti i priti me tërë të mirat. Ata i treguan se kërkonin një farë Longini për ta vrarë. Natën shenjti shkoi dhe përgatiti varrin e tij bashkë me një shok, i cili ishte arratisur nga Palestina dhe kërkoi të martirizohej bashkë me Longinin.

Kur shenjti mbërriti në shtëpi, u zbuloi miqve se ai ishte Longini që ata kërkonin. U befasuan të dërguarit e perandorit dhe u ndjenë keq ta vrisnin Longinin, i cili i kishte pritur aq mirë. Shenjti u kërkoi të mos vononin, por të përmbushnin qëllimin për të cilin kishin ardhur. Ia prenë kokën Longinit dhe e dërguan në Jerusalem, që Pilati dhe judenjtë të siguroheshin që Longini ishte vrarë. Më pas e hodhën kokën e tij në një gropë me gaz përreth Jerusalemit.

Shumë vite më vonë, një zonjë e pasur nga Kapadhiqia, e cila u sëmur rëndë dhe e humbi shikimin, bëri një pelegrinazh në vendet e shenjta e shoqëruar nga i biri. Por si hynë në qytet, djali i saj vdiq dhe pikëllimi iu shtua edhe më tepër. Një natë, Longini iu shfaq në ëndërr dhe i zbuloi vendin ku ishte fshehur koka e tij, dhe i premtoi se prej saj do të shërohej. Gruaja e hidhëruar kërkoi dhe e gjeti kokën e shenjtit, e cila e shëroi nga verbëria. Jo vetëm sytë e trupit iu hapën, por edhe ato të shpirtit. E ngushëlluar e mori kokën e Longinit dhe e vendosi në një arkë bashkë me trupin e birit të saj dhe i çoi në Kapadhoqi ku i vendosi në një kishë që u ndërtua për nder të shenjtit.

[Irenna]

E premte, 17 tetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Profet Osia. Andrea në Krisi. Anargjendët e shenjtë Kozma e Damian, arabë.

Anargjendët e shenjtë Kozma e Damian, arabë.

Ishin nga Arabia. Njihnin shkencën e mjeksisë dhe shkonin qytet më qytet, fshat më fshat dhe shëronin të sëmurët falas duke shpallur edhe ardhjen e Krishtit, mjekut të vërtetë të shpirtrave. Pas persekutimit që shpërtheu nga Diokleciani dhe Maksimiani (284-305) kundër të krishterëve, anargjendët, së bashku me tre vëllezërit e tyre Leontin, Anthimin dhe Efprepin u kthyen në një qytet të Likisë me emrin Egje dhe u paraqitën para qeveritarit për të rrëfyer besimin e tyre tek Krishti. Ua lidhën duart dhe i hodhën në det. Por një engjëll i Perëndisë i ruajti të paprekur. Më pas i hodhën në një furrë të zjarrtë, por përsëri pa sukses. Së fundi, i kryqëzuan dhe ua prenë kokat.

[Irenna]

E shtune, 18 tetor 2014 - Shenjtori i ditës.

Apostull e Ungjillor Llukai, Dëshmor Marini, Oshënare Efrosina.

Apostull e Ungjillor Llukai.

Ishte grek, ndoshta nga Antiokia dhe “mjek i dashur” (Kol.4.14) i Apostull Pavlit (29 Qershor).

Në veprën e tij historike tepër të vyer “Veprat e Apostujve”, që merren kryesisht me Apostull Petron (29 Qershor) dhe shumë më tepër me Pavlin, nga 16.10 flet në vetën e parë shumës, më parë flitej në vetën e tretë njëjës. Pra ai ndoqi Pavlin nga udhëtimi i dytë apostolik e deri në fund si bashkëpunëtor i përkushtuar i tij. Madje në letrën e dytë, drejtuar Timotheut (4.11), Pavli i burgosur në Romë, tashmë me moshë të thyer, thotë se pranë i kishte mbetur vetëm Lukai.

Më vonë, sipas Etërve, ai predikoi ose në Dalmaci (Jugosllavinë e mëparshme), në Francë, Itali, Greqi (Maqedoni dhe Akai), ose në Lindjen e Mesme, madje arriti gjer në Libi dhe Egjipt. U bë kryeprift dhe fjeti ose u martirizua (rreth moshës 80 - vjeçare) në Thivaidha të Egjiptit (sipas një versioni tjetër në Thiva të Greqisë). Në varrin e tij, në Thiva, Perëndia derdhi si shi kolire për sytë, kështu që u bë mëse i njohur!

Perandori Konstand (337-361) iu lut dukës, Shën Artemit (20 Tetor) dhe transferoi lipsanin e tij në Bizant, ku u vendos në kishën e Apostujve të Shenjtë së bashku me të tjerat (20 Qershor).

Ungjilli i tij me shumë kapituj, më i provuari nga ana letrare, u drejtohej idhujtarëve. Analizon lutjen, gëzimin, shpresën; me gjithë mentalitetin e atëhershëm, ai lartëson shumë gratë. Sjell një strukturë thellësisht sociale, ruan parabolat e të pasurit naiv, e të pasurit dhe Llazarit, e samaritanit të mirë dhe të plankprishësit. Krishti erdhi për të vobektët! Mundon të pasurit e padrejtë dhe nxit drejt dhembshurisë. Gjithashtu, ruan edhe himnet e mbrëmësores dhe mëngjesores: “Shpirti im madhëron Zotin” (1.46-55), “I bekuar qoftë Zoti” (1.68-79), “Lavdi Perëndisë që është në më të lartat” (2.14) dhe “Tani përlësho” (2.29-32). Ndërsa kapitulli i 27-të i Veprave të Apostujve është thesar i shkencës së lundrimit detar.

Lukai (greqisht dhe latinisht do të thotë i ndritur) nuk duket se ka qenë shok i Kleopës gjatë udhëtimit drejt Emausit (Luk.24.13-35). Një traditë shumë e vjetër e konsideron si të parin piktor të ikonave të Hyjlindëses, të cilës i pëlqyen shumë.