Close
Duke shfaqur rezultatin -19 deri 0 prej 2
  1. #1
    i/e regjistruar Maska e Xhuxhumaku
    Anëtarësuar
    19-11-2003
    Vendndodhja
    sopr'un'curva
    Postime
    13,379

    T’i shkaktosh vetes dhimbje për t’u ndier mirë

    T’i shkaktosh vetes dhimbje për t’u ndier mirë



    Studimi/ Janë gjithnjë e më të shumtë personat që e trajtojnë trupin e tyre si një armik







    SadoTë prihesh me brisk apo me thikë. T’i shkaktosh vetes dhimbje me çdo lloj mënyre dhe pastaj të ndihesh në faj. Janë të shumtë të rinjtë që vuajnë nga vetëplagosja. Dhe nëse arsyet janë shumë të ndryshme, qëllimi është gjithnjë vetëm njëri: të ndihen të gjallë. Por ka shërim.

    Po përse ndodh e gjithë kjo? Nuk ekziston një përgjigje e vetme. Dikush thotë që ka filluar rastësisht, dikush tjetër pasi ka parë që e bëjnë shokët e tij, të tjerë për t’u ndier “në jetë”.



    Motivet e vërteta janë më të thella

    S. është 29 vjeç. I ati i saj ka ikur nga shtëpia kur ajo ishte ende fëmijë. Ka krijuar një familje të re, pastaj është kthyer dhe për të ka pasur qëllime jo tërësisht atërore. Që fëmijë S. e mbërthente një zemërim i dhunshëm, deri në moshën 11 vjeç bënte urinën në shtrat, gjatë adoleshencës marrëdhëniet e saj sentimentale ishin të stuhishme, me zënka, grushte, tradhti. Në moshën 14 vjeç pret rastësisht një krah dhe zbulon që kjo e bën të ndjehet mirë. Ndjehet e lehtësuar, tensioni ulet. Zemërimi dhe dhimbja i largohen. Plagosja i kthen një gjendje paqeje, harmonie. Që atëherë fillon të plagosë veten në mënyrë të vullnetshme, për vite të tëra i shpon krahët gjithnjë e më thellë. Deri sa shumë herë përfundonte në spital. Në moshën 27 vjeç fillon terapinë. Sot nuk prihet më.



    Sëmundja e rinisë

    S. vuan nga DSHS (Dliberate Self-Harm Sindrome) ose vetëplagosja, nevoja për t’i shkaktuar dhimbje vetes. A është kjo një histori e vetme? Mund të themi që jo, duke pasur parasysh konkluzionet e neuropsikiatërve, psikoterapistëve, pediatërve dhe psikologëve. Janë gjithnjë e më të shumtë në numër personat, sidomos adoleshentë, që e trajtojnë trupin e tyre si një armik. E shpojnë, e çajnë, e djegin, manipulojnë me mijëra mënyra të ndryshme, derisa e shkatërrojnë. Fiziku bëhet vendi ku shfryjnë konflikte dhe dhimbje të thella, territor i huaj, i pakontrollueshëm. Me të gjitha kostot.



    Fiziku kontrollon mendjen

    Po përse ndodh e gjithë kjo? Nuk ekziston një përgjigje e vetme. Dikush thotë që ka filluar rastësisht, dikush tjetër pasi ka parë që e bëjnë shokët e tij, të tjerë për t’u ndjerë “në jetë”. Motivet e vërteta janë më të thella. Kemi të bëjmë me persona shumë të dobët, të paaftë për të kontrolluar emocionet, që kanë shumë pak besim tek vetja dhe shumë frikë për të ardhmen. Një situatë tipike për adoleshencën, kur transformimet e thella fizike dhe mentale mund ta bëjnë të patolerueshëm shqetësimin psikik. Nëse dhimbja emotive e pakontrollueshme kthehet në dhimbje fizike, bëhet më e durueshme. Nxirret jashtë ajo që nuk mund të mbahet më brenda. Të ndjesh dhimbje fizike është një mënyrë për të ndarë: unin nga njëra anë dhe trupin nga ana tjetër. Atë trup që po ndryshon, që më tradhton, nuk e vuaj më, e dominoj, e detyroj të pësojë, i fshij nevojat e tij. Dhe bëhem fuqiplotë. Kjo është një ndjenjë që forcohet edhe nga një reaksion kimik i lidhur me prerjen: plagosja shkakton një çlirim të menjëhershëm të endorfinës, që kanë një efekt qetësues. Vetëplagosja është një mënyrë për të dënuar veten, për të shfryrë, për të rimarrë kontrollin. Nuk vetëvriten shpesh, por vetëm atëherë kur bëhet e paevitueshme. Dhe përgjigjja është një situatë kritike. Kush vuan nga vetëplagosja ka një përfytyrim jo të vazhdueshëm për veten, ka nevojë për të tjerët që t’i japin identitet, për dikë që ta bëjë të ndihet në jetë: një të dashur, një mik, një prind. Nëse ndokush mungon (qoftë edhe për një çast) humbasin pikën e referimit dhe dhimbja bëhet e patolerueshme. Atëherë i bëjnë keq vetes, për ta rigjetur veten. Asnjë nga ata që vuan nga vetëplagosja nuk mendon se të vritesh është një gjë e bukur, por të gjithë mendojnë që është gjëja më e mirë që mund të bëjnë për të mos u varrosur.



    Vuaj, pra ekzistoj

    Vuajtja, pra bëhet e vetmja mënyrë për ta dashur veten. Por a është e nevojshme të kthehesh me të vërtetë në mazokist për të tejkaluar dhimbjen për të jetuar? Më shumë se për mazokizëm, mund të flitet për sadizëm. Nuk i nënshtrohesh një torture, kërkohet dhimbja, ia imponon vetes. Trupi nuk është një armik, përkundrazi. Është një mik, pasi nëpërmjet dhimbjes më përgjigjet. Vuajtja pastaj përjetohet si e kundërta e mosvuajtjes, një teknikë për të bërë anestezinë. Sa më shumë i shkaktoj vetes dhimbjes, aq më shumë mësoj ta durojë atë. Kur humbja e raportit me veten është totale, të plagosësh veten është një mënyrë për ta gjetur atë: ndiej dhimbje, pra ekzistoj.



    Një identitet shumë delikat

    Raporti me trupin është një nga nyjat e adoleshencës. Për t;u rritur është e nevojshme ta konsiderosh trupin si një vend privat, ekskluziv, vendin e gjendjes tënde të re, të pavarur nga prindërit. Brezi i sotëm është delikat nga këndvështrimi i ndërtimit të esit: identiteti jetohet si diçka ekstremisht e paqëndrueshme. Të bërit pirsing apo tatuazhe, shërben për të forcuar imazhin personal: trupi kthehet në një vend spektakolar. Është si një lloj letre, ku mund të pikturosh, ku mund të shënosh kufijtë midis vetes dhe botës. Është zbulimi që trupi nuk është i shenjtë, dhe kështu që mund ta vandalizosh. Kur brishtësia e brendshme është shumë e fortë, ai që është një gjest estetik bëhet patologjik dhe arrihet në një sulm të mirëfilltë ndaj trupit. Një sulm që është shumë e lehtë të shpërthejë: një telefonatë që e pret dhe që nuk të vjen, një keqardhje, mungesa e vëmendjes, janë të mjaftueshme këto për të shkaktuar një krizë. Nuk arrin të kërkosh ndihmë, ankthi rritet dhe bashkë me të edhe nevoja për të plagosur veten. Plagosja është çliruese, bën që të dalë diçka që nuk është më e shtypur, të pritesh është sikur të hapësh një derë midis vetes dhe botës.



    Një thirrje për ndihmë

    Si mund të ndihmohet dikush që ka arritur në vetëplagosje? Hapi i parë konsiston në njohjen në kohë të simptomave, përpara se pasojat të bëhen dramatike. Vetëplagosja është sinjali i një bllokimi të procesit evolutiv, të një shqetësimi që adoleshentin nuk është në gjendje ta menaxhojë dhe as ta shprehë. Por duke sulmuar veten, lëshon alarmin. Duhet të mësosh të dëgjosh, për të bërë mundur që të ndërhysh në mënyrë të vrullshme. Zakonisht kush e plagos veten, tenton të plagoset gjithnjë e më shumë dhe të kalojë nga një mënyrë vetëplagosjeje tek tjetra (nga plagosjet tek shqetësimet ushqimore, tek përdorimi i substancave narkotike dhe alkoolit). Kurat janë të ndryshme nga rasti në rast. Vetëplagosja shpesh është një simptomë e një shqetësimi të personalitetit. Individualizohet patologjia nga e cila vuan ai që vetëplagoset, për të zgjedhur terapinë më të mirë, nga analiza e ilaçeve, por vetëm në rastet më të rënda. Sikurse S. që ende nuk ka mësuar të jetë e lumtur, por ka filluar të ecë me këmbët e saj, të ketë besim tek vetja, të mos ia delegojë të tjerëve ekuilibrin e saj emotiv. Dhe nuk pritet më.

    http://www.standard.al/ti-shkaktosh-...-ndier-mire-2/
    --- La Madre dei IMBECILI e sempre in cinta...

    ---voudou.. ---

  2. #2
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    14-09-2014
    Postime
    992

    Për: T’i shkaktosh vetes dhimbje për t’u ndier mirë

    ..dhimbja eshte nje nga kultet e se keqes dhe eshte nje rruge per tu bere demon apo deshtak krenar! dhimbja mund te perdoret per te nxjerre qelbin e nje zhgenjimi te dikurshem te fshehur ne shpirt por jo si praktike jete. si psh jeta eshte dhimbje...

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •