Tregim: Njeriu i ri nga Andi Thomaj (Hipnotizuesssi):) tregimi im i pare

[Hipnotizuesssi]

Njeriu i ri


Xhoana mbushi një gotë me vodkë dhe e rrëkëlleu me një frymë. Në thellësinë e dhomës, ulur në një kolltuk të vjetër e të pistë, dy margaritar të vegjël të futur thellë në gropat e kafkës shikonin me kërshëri lëvizjet emocjonale të Xhoanës. Papritmas, margaritarët u drodhën dhe u mrrudhën duke pikuar në lëkurën e butë keqardhje dhe pak zemërim.

- Të lutem më lër të dehem! Vetëm sot, - iu përgjërua Xhoana.

- Dakord, dehu. Unë po dal mos gjej ndonjë punë.

Jashtë ishte si një botë e harruar: retë e vrenjtura kishin pushtuar qiellin dhe njerëzit çapitnin si të hipnotizuar. Një tuf qensh po përlanin foshnjet e vdekura të një maceje. Pak më poshtë dy të pastrehë kishin ndezur zjarr brenda koshit të plehrave dhe ngrohnin duart; tymi që dilte ua nxinte fytyrat duke i ndihmuar që të mëshiroheshin nga dorashkat e bardha me qëllim fitimin e ndonjë të holle prej këtyre të fundit. Shtylla e kapluar me fleta reklamash u ndot nga e vjella e plakës së veshur me zhele që kërmonin erë. Pasi mbaroi së vjelluri fshiu buzët, pështyu, bëri pak përpara dhe vrik u kthye në rrëzë të shtyllës për të vjellë përsëri, por kësaj here, gjak të mpiksur, që do e linte shakull në vend.

Dera e pijetores u hap lehtë dhe pa zhurmë. Margaritarët e zinj u kryqëzuan me një palë sy të qullur dhe me shkëlqim.

- Ulu.

- Faleminderit.

- Ku është?

Futi dorën në xhep dhe nxori një letër të zhubrosur.

- Ma jep këtu…Tani ajo që duhet të bësh është të shkosh në bank dhe të tërheqësh lekët me këtë çekun.

Ngriti pjatën, tërhoqi çekun dhe e valëviti në ajër, më pas ja dorëzoi me mirësjellje.

Asnjeri prej tyre nuk shfaqte emocione. Me qafat të gjata dhe formën e kafkës të shtypur nga të dyja anët ishin si njerëz gjarpërinj. Kur flisnin e hapnin gojën jashtëzakonisht shumë saqë kuptoje nga pesë tavolina larg se çfarë po thoshin; edhe pse asnjeri nuk ua hidhte sytë, asnjeri s’interesohej për punën që bluanin për një kohë kaq të gjatë, apo për deformimet e theksuara në shtyllën kurrizore dhe në kafkë.

- Në rregull?

- Po i lë tre euro bakshish kamarierit.

- Përse?

- Sepse është i vetmi në të gjithë historinë e jetës s’ime që nuk u përpoq të na lexonte buzët.

- Ti e di. Lëvizim tani se na zuri darka, hec.

Rrugica ishte e ngushtë dhe kufizohej nga mure ngjyrë letër të vjetër dhe me nervura të thella. Ngado kishte shiringa të të gjitha përmasave, qese me ilaçe të skaduara dhe pjesë të ndryshme të trupit të njeriut. Pranë koshit më të mbushur ndehej një kokë qeni; diku aty afër medoemos duhej të ishte edhe një trup njeriu, por ndoshta do ta kenë shqyer qentë, minjtë dhe insektet.

- Ke një cigare?

- Të njëjtën pyetje do të bëja.

- E marrtë dreqi.

- Çdo gjë ters, e di, përveç planit tonë, kuptohet.

- Ke menduar ndonjëherë për vdekjen?

Tjetri hapi pallton dhe nga xhepi i vogël nxori me kujdes një gjilpërë të holl të mbushur deri gjysmë me një lëng gri.

- Kuptova, kuptova. “I çmendur!”- murmuriti.

- The gjë?

- Kush, unë? Jo!

- Kohët e fundit më duket sikur më është kundërvënë e gjithë bota. Akoma dhe qentë e rrugëve rrëmbehen dhe lehin të shfrenuar kur më pikasin. Nuk e di se çfarë po ndodh.

- Do kalojë mos u mërzit. Është thjesht iluzion që e krijon truri kur ti kërkon përgjigjen e një pyetje që s’ka përgjigje.

- M’a bëre mendjen çorape.

Ecën në heshtje dhe pak para se të dilnin në dritë një mendim i thjeshtë, i shkurtër dhe njerëzor hapi nga brenda derën e të palejueshmes. Mendimi u mishërua në vullnet dhe vullneti në rezultat.

Kockat e brinjëve kërcitën si patatina midis dhëmbëve të një mituraku. I plandosur përtokë dhe pa frymë çirte fytin për të zhbllokuar mushkërinë e djathtë. Sytë ishin në formë ovale dhe tendoseshin përpara.

- Mos u lut, s’është nevoja.

Hapi krahun, nxori gjilpërën nga xhaketa, ja nguli në zemër dhe e shtypi. Lëngu gri u tret me gjakun; pas pak në venat dhe arteriet gjaku ishte shndërruar në një përbërje gëlqerore të trashë. Nga goja e viktimës dilte gjak i mpiksur në ngjyrën e mëlçisë.



- Xhoana, problemet tona për katër vitet e ardhshme u zgjidhën.

- Çfarë?! Më thuaj që nuk po bën ndonjë nga ato shakat e tua pa kripë.

- Kjo është më shumë se një shaka. Është një mrekulli. E shikon këtë letër? E pra, kjo letër vlen tridhjetë mijë euro, është letra dërguar Niçes nga një lider i madh të një shteti të fuqishëm.

- Ma jep ta lexoj, duhet ta lexoj patjetër.

Nisi ta lexonte me zë.

“I nderuar Z.Fridrih Niçe është një kënaqësi e veçantë t’i shkruash letër njeriut më të ri në botë.

Siç e dini shteti ynë për dhjetëra vite me radhë nuk ka arritur atë që me të vërtetë dëshiron dhe ndjen thellë brenda zemrës së tij: bij dhe bija të rinj, që do jenë shëmbëllim i luleve, por më tepër shëmbëllim i qenieve që gëzohen pa këputur as edhe një lule.

Në emër të popullit, Z. Fridrih Niçe, ju kërkojmë të na jepni lejen për të botuar miliona kopje të kryeveprës së kryeveprave “Kështy foli Zarathustra”.

Drita e mendimit tuaj do ndriçojë çdo familje të shtetit tonë, çdo shkollë dhe çdo zyrë, duke përgatitur brezin e parë të lumturisë.



Përshëndetje të përzemërta nga presidenti i republikës së X, A.E.”

- Presidenti vdiq, por gjithsesi, edhe sikur të ishte gjallë, s’besoj se do realizohej. Njeriu gjithmonë ka pasur frikë nga njeriu i ri. Ai s’ka frikë nga më e mira, ky është qëllimi i tij, ai ka frikë nga e reja…

- E mrekullueshme. Mahnitëse, brezi i parë i mbinjeriut ndjeu lëkundjen e Hënës, rrezet e para të agimit, por përsëri, fatkeqësisht, ngelën në errësirë, - foli Xhoana me emocion.

- Dua të bësh diçka për mua. E shikon këtë gjilperë? Dua të ma ngulësh në zemër. Mos u tremb, është thjesht ilaçi që më rekomandoi doktori.

Xhoana e mori në dorë gjilperën dhe u bë gati për ta ngulur sa më shpejtë; nuk kishte bërë asnjëherë diçka të tillë, prandaj me zi e mbante vendi.

- Kur ta shtypësh, pasi të kalojnë disa sekonda mua do më zërë gjumi. Prit! Edhe diçka të fundit. Doktori tha se pasi të mbyll sytë, dikush duhet që të vendosë nga një monedhë mbi sytë dhe mbrenda në gojë, por kujdes, duhet ta vendosësh mbi gjuhë. Dakord? Mirë, bëje.

Pasi ndoqi udhëzimet e të sëmurit u rehatua në krevat dhe shfletoi një libër që fliste për varret greke. Në gjysmën e librit, pa diçka të çuditshmë, një kufomë që kishte mbi sy dhe në gojë nga një monedhë të periudhës së artë të Perikliut, u hodh nga krevati dhe klithi aq fortë sa që macja mbi pemë braktisi kufomat e përgjysmuara të të vegjëlve të saj dhe gjaku i plakës avulloi nga asfalti për t’u shpërndarë gjithandej. Akoma edhe tani -kij mendjen lexues i dashur, a nuk e ndjen aromën metalike të gjakut poshtë gjuhës dhe thellë në flegrat e hundës? A nuk e ndjen?





Andi Thomaj