Pasqyra e holandezit dhe pasqyra e shqiptarit

[RSHP]

Pasqyra e holandezit dhe pasqyra e shqiptarit

Holandezi Petër vendosi të vizitojë familjen e kolegut të tij shqiptar. Ai e vizitoi atë krejt befasisht. Altini, dhe e tërë familja e tij u ndje në gjemba.
-Sa turp,sa turp, që na gjeti holandezi kaq rrëmujë!- pëshpërisnin amvisat e shtëpisë në koridorin e jashtëm.
Por holandezi Petër, përkundrazi nuk shprehu as edhe një grimë përbuzjeje, sekleti gjatë gjithë qëndrimit të tij në dhomën e pritjes së rrëmujshme. Dhe shqetësimi për përshtypjen që do i linte holandezit kjo vizitë, u dyfishua, mbasi vëllai i tij, punonte në ministrinë e jashtme holandeze.
Altini, kryetar i komunës së fshatit, përkujdesej gjithmonë që rrugët e lagjes të ishin sa më të pastra dhe të rregullta kur Petër e kujtonte me vizita në zyrën e tij.
Petrit nuk i shpëtoi kjo dyfytyrësi estetike e kolegut të tij, Altinit(në profesion ata ishin të dy ekologë)

-Kur t’ju vizitoj përsëri, do t’ju bëj disa dhurata të çmuara, të paktën si të tilla i vlerësoj unë ato- tha Petër.
Djali i Altinit, tetëmbëdhjetëvjeçari Daniel, i cili e vriste ditën në sallat e internetit, fërkoi duart i gëzuar.
- Babi, ai më duket se do më ofrojë punësim në Holandë- i pëshpëriti ai atij në vesh,ndërsa Petër po lidhte lidhëset e këpucëve.
Këtë herë ai ia shpalli datën e vizitës. Në datën 23 qershor do kemë nderin t’ju vizitoj përsëri.
-Ju lumshin këmbët, mik Petër.Do vij t’ju marr personalisht në aeroport- i premtoi Altini.
Petër e falenderoi për gadishmërinë, mikpritjen dhe e përshëndeti.

Dhe kështu u bë. Në datën 23 qershor, Petër u mirprit pothuajse me po aq salltanete sa dikur princi holandez, Vidi. Atij i ra menjëherë në sy transformimi i plotë i shtëpisë brënda dhe jasht.
Altini kishte lyer të tërë muret e jashtëm dhe të brëndshëm të shtëpisë, blerë orendi të reja duke e shndërruar shtëpinë në një suitë ose vilë.
Petrit nuk i shpëtoi gjithashtu kureshtja fillestare e syve të anëtarëve të familjes të cilët u gozhduan tek duart e tij.
-Këta më duket patën pritur që unë të mbart valixhe të mëdha me plackë. Po, po, nuk gabohem për këtë- murmuriti Petër me vetveten.
Sa u dëshpëruan kur panë të mbart një çantë të vogël me disa dhurata për nga vëllimi të vockla! Por për mua si holandez, ato kanë jo vetëm vlerë emocionale por edhe krenari kombëtare- belbëzoi ai përsëri me vetveten.
Altini kur e pa që Petër erdhi duke u tundur, siç themi ne shqiptarët për dikë që vjen më duart bosh, mendoi se Petër mund të hidhte para në tabakanë e kafesë.
-Besoj se Petër e njeh traditën shqiptare. Kafja paguhet shtrenjtë në Shqipëri- murmuriti Altini nga ana tjetër.
Por parashikimi i Altinit doli i rremë. Petër piu kafenë dhe në vend që të nxirrte portofolin nga xhepi e të hidhte në tabaka ndonjë kartmonedhë euroje, kaq e lakmuar në Shqipëri, u kërrus dhe nxorri nga çanta e tij e vogël e shpinës, disa plaçka të vockla të mbështjellura me letër dhuratash, të stampuara me mullinjtë e erës holandeze.
Petër iu lut me mirsjellje zonjës së shtëpisë të çpaketojë dhuratat e tij, simbolike siç i quajti ai.
Djali tetëmbëdhjetëvjecar, Danieli, u zgërdhi plot ironi. Ai donte edhe të qante edhe të qeshte, kur mamaja e tij vendosi me kujdes mbi tavolinë , një mulli ere prej porcelani të bardhë me stampa blu, një lopë prej porcelani të bardhë me pulla të zeza, një copë djathi prej kauçuku, një shishe prej qelqi special të markës heineken, amstel, një mini-televizor Filips, një det të rrethuar me diga të larta prej kauçuku blu,qepujka tulipanësh të vendosura në një vazo të vockël plastike, një vitrinë dyqani hashishi përballë një vitrine tjetër me vajzat gjysmë të zhveshura.
-Siç e sheh miku im Altin, kjo është paja e vendit tim, dhe pa pajë nuk mund të pretendosh të pranohesh në gjirin e një familje të re.
Besoj se më kupton shumë mirë,sepse ju këndej nga fshati deri para pak kohësh i shisnit nuset tek dhëndri kundrejt një pajë të majme?
Mos e harro këtë: Evropë do të thotë thjeshtë shkëmbim paje, pa pajë s’ka Evropë.
-Nuk më the? Si po shkojnë pregatitjet për pajën shqiptare?
-Faleminderit shumë, mik Petër,- e uroi Altini duke u përcjellë me vështirësi, ujëvarën e të qeshurës mezi po e frenonte në grykën e fytit.
Ah, po, pajën the? Po punojmë shumë. Standardet do i plotësojmë. Të premtoj që nuk do e dëshpërojmë Evropën.
-Ah, po harrova. Kam edhe këtë dhuratë për ju- vazhdoi Petër.
-Altini rendi ta hapë me shpejtësi. Ç ‘të shihte? Ai dalloi një pasqyrë të madhe në formën e hartës së shqipërisë. Ky ishte dëshpërimi i radhës për Altinin dhe djalin e tij.
Ky i fundit,djali, shpërtheu haptas në të qeshur.

-Sidomos ti djalosh që po qesh,duhet të shihesh çdo ditë në të. Ke nevojë për pasqyrë. Rinia shqiptare duhet të shihet çdo ditë në pasqyrë! Ta bësh këtë më mirë jasht,sepse atëherë do zbulosh jo vetëm vetveten por edhe bukurinë dhe pasurinë e madhe të natyrës shqiptare.
Evropa, për shqiptarët nuk është gjë tjetër veçse një gozhdë ku varet pasqyra shqiptare. Nuk është ndihmë e paktë të të mbajë tjetri pasqyrën para syve?! Dhe ne do ua mbajmë pasqyrën përpara fytyrës për aq kohë sa ju do fitoni vetbesimin.
- Llap, llap, ti, zotëri unë dua para dhe jo pasqyrë. E di mirë fort sa i bukur jam! Jam aq i bukur sa që dashnoret i ndërroj çdo ditë- reagoi djaloshi Daniel në shqip.
-Ke pasqyrë holandeze?- e pyeti djaloshi.
-Po, kam.
-Ma jep të shihem pak.
Petri dinak por edhe mëndjehapur, ia arriti me vështirësi të mbysë buzagazin kur mendoi se pasqyra që ai sapo i dha djaloshit,nuk ishte holandeze por shqiptare, të cilën e bleu në dyqanin turistik shqiptar të Rinasit, si dhuratë për bashkëshorten e tij.
-Ua, sa i bukur që u dukërkam përpara kësaj pasqyre?! A ma dhuron të lutem këtë pasqyrë?
- Jo, aspak. Është dhuratë e shtrenjtë për mua. E kam si kujtim nga bashkëshortja ime. Nuk ta dhuroj dot!
Altini ia ktheu pasqyrën me zemër të thyer.
-Do më gjeshë punë në Holandë?
- Po,nëse më premton se ti çdo mëngjes do shihesh në pasqyrën që sapo ju dhurova, atë me hartën e Shqipërisë. Bëje këtë nëse është e mundur jasht, atje,tek kopështi yt i bukur, përballë kodrës me ullinj dhe detit Jon.
-Ma premton këtë?
-Po- iu përgjigj me zë solemn Danieli.
Të nesërmen, Petër fluturoi për në Holandë. Në aeroport po e priste tërë hare, vëllai i tij, i cili punon si këshilltar në ministrinë e jashtme holandeze.
-Si ja kaluat në Shqipëri?
-Mirë, jo keq.
-He, si po shkon puna me pajën shqiptare?
-Mirë, çka…!
- Të përcollën përsëri me premtime të skaduara?
Petër i bëri bisht përgjigjes. Ishte i lodhur, dhe vëllai i tij e nuhati këtë.
-Çfarë gjëje të mirë na solle nga Shqipëria?
Petër rendi të hapë zinxhirin e çantës së shpinës dhe t’i japë pasqyrën që bleu në Rinas për vëllanë. Ishte e njëjta pasqyrë të cilën Danieli, djaloshi tetëmbëdhjetëvjecar iu lut si fëmi tia dhuronte.
Por ç’ të shihte? Atë nuk e gjeti në asnjë cep apo xhep të çantës. Dora i zuri pasqyrën me formë të hartës shqiptare,të cilën ai ia bëri dhuratë Altinit.
Petër ia dhuroi në heshtje vëllait pasqyrën me formën e hartës së Shqipërisë. Ishte i lodhur nga udhëtimi, prandaj iu duk me vend që t’i shpjegojë vëllait të vërtetën tragjike të shkëmbimit të dy pasqyrave, që te dyja shqiptare, një herë tjetër!
-Jani, vëllai i Petrit, mbasi e rrotulloi hartën dhe vëzhgoi për pak çaste tha: ç’vend i bukur? Ideal për turizëm dimëror në këto alpe të mahnitshme dhe turizëm veror përgjatë këtij bregdeti të mrekullueshëm!
Ndërsa Petër përshëndeti vëllanë e kënaqur mjaft me pasqyrën shqiptare, murmuriti:
-Ah,mistrec Daniel! Ah djalë misterioz. Ma paske ndërruar pasqyrën. Ore djalë i mirë, ore djalë tragjik dhe qesharak. Po pasqyra që ti ke ndërruar fshehurazi mbrëmë gjatë natës, nuk është holandeze por pasqyrë shqiptare…

Rezart Palluqi shkrimtar

Holande, Maj, 2013 botuar ne gazetaditore