Irfan CANA: KRIJIMET E MIA PËR FËMIJËT

[Irfan Cana]

ME FAT FESTA E PAVARËSISË GJITHË SHQIPTARËVE


LULËKUQET E NëNTORIT



Sa ballëqeshur
duket njerëzia,
dallgët e shpirtit
s'kanë të ndalë,
ç 'e do kur kështu
vendos historia,
çdo skutë të dheut
me gjak ta laj!


Në kupë të qiellit
dëshira jehoi,
që nga thellësia
e zemrës buron,
me shekuj kjo trevë
nën thundër ënd'rroi
vetëm e vetëm
flamuri t'valojë!


Rrugët e qytetit
të tëra janë kuqluar,
nga flamujt e kuq
që si nuse rrinë,
shqiponjat dykrerëshe
me sy zgurdulluar,
shigjetë shiqime
anë e kënd shtrinë!



Dielli i artë
nga mëngjesi rrezon,
shetit qiellit
me t'artën qeleshë,
tërë botës qartë
porosi i dërgon:
-Armikut me urti
i ipet flakareshë!


Kur era lazdrane
pemët i lëkund,
valles ia nisin
lulëkuqet e nëntorit,
përshëndesin gjithë
kalimtarët n'rrugë
fytyrat u shkëlqejnë
porsi meteorit!


Nëntorit krenaria
n'çdo zemër flenë,
kënga e heronjëve
kudo merr hov,
nga çdo anë e botës
klithma po vjen:
-Rrofsh për mote
o i madhi nëntor!

[Sorkadhe_Kelcyre]

urime per temen Z. Irfan. me emocionuat me poezine tuaj! Ta gezojme festen miku im!

[Irfan Cana]

DITA JONË E MADHE



Dëgjohen zurllat e tupana
që nga agu pa pushim,
gjyshi,gjyshja,babi,nana
të gjithë janë në vallëzim


Dielli i qeshur rreze dhuron

po gëzohet tok me ne,
sot Shqipëria po këndon
për ne lind jetë e re.

Qeshu ëmbël oj Shqipëri
qeshu porsi hënë e plotë,
rrita jote ndrit si inxhi
rritën mos e ndal ti dot!


Nëpër rrugët e qytetit
përqafimet janë me mija,
ia urojmë njëri tjetrit:
-Me fat,me fat pavarësia!

[Irfan Cana]

E BUKURA çAMËRI


Ah sa e bukur na është Camëria
nga deti Jon e gjer n'Florinë,
me male t' larta dhe ultësira
që s'kanë shoqe për bukurinë!

Qytete t' lashta ndër krahina
vargohen krenare jug e veri,
Preveza,Parga,Arta e Janina
me ura t'lashta mbi lumin Gli!

Koha ecën nuk ka të ndalë
kjo histori prore do t' kujtoj,
ndër dhenat tona ska shqipëtarë
këtë padrejtësi që s'do ta gjykoj!

Sa shumë vasha e djemë trima
flijuan jetën me plot guxim,
n'këngë këndohet Bubulina
kurr hidhej n'luftë si vetëtimë!

[Irfan Cana]

MORËN FUND



Mori fund trishtimi e vaji
mori fund mundimi ynë,
na sakatuan pa pikë faji
trollin,kombin dhe lirinë!



Vajti n'harresë terri i zi
që na ndjeku shekuj me rradhë,
s'ka më mashtrime e tradhti
erdhi tek ne dita e bardhë!


Mjaft armiqtë të egërsuar
na gërryen gjatë pa mëshirë,
si gjakpirës mbi ne janë lëshuar
veç mos t'jemi kurrë të lirë.




Trandet bota nga gjumësia
padrejtësinë,shpejt e kuptoi,
armikut i dha flakareshë urtësia
liria n' çdo skutë, depërtoi!



Drejtsia e moçme na u plotësua
këtë le ta di bota mbarë,
le t'plas armiku që u mundua
t'na shfarojë e t'na humbi farë!




Plaku i urtë n'zë porositë:
-Përpara kemi me qinda detyra,
t'jemi t'zellshëm,t'i hapim sytë
ta shpëtojmë vendin nga ligësira!

[Irfan Cana]

MBRETËRESHA E KËNGËS

(NEXHMIJE PAGARUSHËS)



U linde e u rrite
n'Pagarushën legjendare
n'vendlindje trete
rininë si sorkadhe.



Shetite,vrapove,
kodrave, e fushës
duke u larë kënaqeshe
valëve të Mirushës.


Nga shumë vajzëria
ti qartë u dallove,
dritën,arsimin
shumë e dashurove.




Kreshtave të maleve
ruajte dele e dhitë,
nuk ndaheshe nga libri
i lexoje përditë.


Dëgjoje dhe tingujt
e zogjëve ndër ferra
u dashurove n'këngë,
muzikë e opera.




Në shpirtë rrezatove
vullnetë të çelik'të
nise të këndoshë,
horizonteve plot dritë!


Zëri yt i ëmbël
gjithkund dashuri mbolli
në botën e muzikës
talenti të soLLi.



Aneembanë shndërite
porsi dritë meteori,
n'shumë festivale
shumë shpërblime more.


Shkrive gjithkund
zërin e bukur me valle
të thonë drejt,
mbret'reshë e këngës shqiptare.




Ishe dhe Primadonë
e melosit popullorë
për opereta mbaje
flamurin në dorë.

Më se pesëdhjetë vite
botës udhëtove
anëekënd rruzullit
Kombin lartësove.

[Irfan Cana]

NËNA JONË E MADHE

Je nënë e madhe
urë e miqësisë,
zoti të ka falë
shpirtin e mirësisë.

Kahmos hapërrove
me plot dinjitet,
padrejtsinë luftove
ishe shumë e rreptë.

Truri yt i urtë
kudo zuri vend,
bota me dy duart
t'pranoi plot shend.

Skamjen,varfërinë
fare s'e durove,
mashtrimin,dredhinë
me forcë i luftove.

Sot tërë njerëzia
në zemër të ka,
nga ti mençuria
fluturoi me krahë.

Vepra yte e madhe
si ar po shndërritë,
të keqen e ndale
me forcë e ke pritë.

Lum që të patëm
Ty oj Gongjeja jonë,
ishe shumë e shkathët
bota po t'nderon.

Anekënd rruzullit
mirësinë dhurove,
për gjithë të ngujuarit
zërin thekshëm çove.

Për jetën e të varfërve
dhembje t'madhe ndjeve,
t'u ndishmosh skamnorëve
mundin nuk kurseve.

Do të të kujtoj gjatë
e gjithë bota mbarë,
këtë emër të madh
që dha kombi shqiptarë.

[Irfan Cana]

PARASHUTA E ERëS


Era t'udhëtoj
vendosi sot,
kohën t'kaloj
nëpër botë!


Vis e m'vis
në çdo skutë,
të shetis
me parashutë!


T'sheh t'diellit
faqe t'fry'ra,
pastaj t'qiellit
shumë çudira!


Nga rruga e gjatë
kur lodhet shumë,
kthehet n'shtrat
dhe bie n'gjumë!

[Irfan Cana]

RESHË, MOJ BORË



Reshë moj borë
në qetësi,
lojën e bukur
mos e ndalë,
fëmijtë gazmorë
të duan ty,
janë të lumtur
si kurr më parë!


Yjëza t'lehta
palë,palë,
shih qiellit
si vallëzojnë,
rreze t'nxehta
porsi ar,
kur shkrep dielli
nuk i durojnë!

Sepse atëherë
me të shpejt,
djersa trupit
nis m'u end,
përplot vrer
dhe siklet,
fjollat humbin
përnjëmend.

[Irfan Cana]

çUDIRAT E OXHAKUT



Ky oxhaku ynë
lëshon tymin e zi,
qetë ia mësy'n
lartë në ajri!


Vocin tonë meraku
se ç 'po e xiglon:
-Ky tym i oxhakut
vallë,ku po shkon?!


- Mos po shkon qiellit
si anija t'notojë,
apo drejt diellit
fytyrën t'ia mbulojë?!


- Ndoshta shkon vallë
yjet që t'i arrij,
pastaj dalëngadalë
të tëra t'i nxi'j?!


-T'luaj mos ka qëllim
me hënën e artë,
e pastaj n'argëtim
t'i vë mustak't!


- A po shkojnë shllungat
me re m'u kacafytë ,
shiu pastaj nga lart
të bie si me grykë!


Cilën do prej këtyre
nëse e vërtetoni,
vocit tonë të mirë
vrik t'i lajmëroni!

[Ke-ler]

Ju pergezoj per keto poezi te bukura.Eshte shume e veshtire te shkruash per femijet,duhet te mahnitesh si ata e te flasesh me gjuhen e tyre,prandaj ju pergezoj sinqerisht.Respekte.

[Irfan Cana]

Falemnderit KE-LER,nëshërbim të gjithëve jam-e sidomos fëmijëve!Përshëndetje.

[Irfan Cana]

LOJë NUK KA


Qiellit zotron
plot errësirë,
pikat hutuar
bin nga lart,
era fishk'llon
në natyrë,
dielli i mbuluar
rri,do t'plas!


Pyesin rresht
gjithë pa pritë:
- ç'ka qielli
që rri vrenjtur?
Ku janë rrezet
përplot dritë,
ku është dielli
ku ka tretur?!


Në çdo skutë
në çdo shtëpi,
dimër i vështirë
sa s'bën ma!
Plaku i urtë
jep porosi:
-Shtrëngohuni mirë
lojë nuk ka!

[Irfan Cana]

REJA DHE FJOLLëZAT



Reja e zezë rrumbullake
sipër qytetit është afruar,
po shkon rrugës zigzake
me një thes n'shpinë ngarkuar.


Anash faqet i janë fry'r
gati sa s'i prekin veshë,
ec ngadalë dhe vështirë
p'e ngreh era për kopresh.


Syhapur shikojnë fëmija
rejën n'qiell kah noton...
Tërë kureshtje pyet vegjëlia:
-Vallë kjo re,për ku shkon?!


E një fjollëz e kristal'të
q'i ndritë trupi si një yll,
doli tinës nga thesi lart
në ajri t'shetis e lirë!


Fluturoi,shumë kohë fluturoi
gjithë fëmijtë e kishin parë,
sikur nusja bukur vallëzoi
gjoksi i shkëlqente si margaritar!


N'kënd t'një dege ajo dikur
u ndalë pakës të pushoj,
n'rroba t'njoma si bilur
nisi diç voc've t'u tregoj:


-Ah,vogëlushë,mirë se ju gjeta
nga kthetrat mezi shpëtova,
por kam shumë simotra t'veta
që rrinë mbyllur në thes të gjora!


Të gjithë tok vendimin pru'n
rejës t'i shkruajnë një shkresë,
të jetë ajo si ultimatum
t'i lirojnë fjollëzat pa pritesë!


U çua era dhe fortë ka fry'r
i dërgoi resë padinë e rëndë:
-Re e zezë,moj re e nxirë
tërë vegjëlia është në këmbë!


-Duan ata, që t'gjithë fjollëzat
t'shijojnë lirinë menjëherë!
Shih sa u janë skuq mollëzat
duke pritur me plot vrer!


Reja urdhëresën se ç'e kuptoi
ia hoqi fjongën thesit n'grykë,
fjollëzat e njoma n'liri lëshoi
n'trenin e bardhë,gjithë kanë hip!


Oqeanit të gjërë u shtrinë fjollëzat
kërcenin t'gëzuar,si kurr më parë,
tërë vegjëlia,kanë hapur gojërat
presin t'i puthin me buzët valë!

[Irfan Cana]

DHËMBËT E ç ATISë




Sot në mëngjes
fare në qetësi,
i dolën çatisë
dhëmbët si inxhi!


Porsi margaritarë
i shkëlqenin shqim,
pakëz janë të gjatë
rriten me galdim!


N'rend për bukuri
si ushtarë t'vërtetë,
s'do t'ketë njeri
dhëmbë më t'mprehtë!


Veq çatia e lart
ka frikë të madhe:
-Prej diellit t'artë
dhe erës lazdrane!


Kur nxeu dielli
me rrezet shqim,
lotët vrik derdhi
u hodh n'pikëllim!


U çuditë vërtetë
desh luajti mëndë,
na mbeti shpejt
pa asnjë dhëmbë!


Sa shumë vajtoi
veç ta kishit parë,
dhëmbët i dorëzoi
t'bardhë si kristal.


Si plaku në moshë
na u bë çatia,
i mbeti goja bosh
qeshën gjithë fëmija!

[Irfan Cana]

VJERSHA U SHKRUA


Vogëlush i dashur
që prore buzëqeshë,
vendosa për ty
t'shkruaj një vjershë.


Por u mendova
dhe thash më veti:
-Bënë e hidhërohet
vogëlush i shkreti!


Më mirë ta pyesi
e le t'deklarohet:
-A ka dëshirë
vjersha t'i kushtohet?


Anë e mbanë
e kërkova n'shtëpi...
Vogëlushin s'e gjeta
diku ia kish mësy'.


Prita në dhomë
një kohë të gjatë,
vjersha u shkrua
dashtë e pa dashtë!

[Irfan Cana]

ACARI DIMROR



Kaltëria qiellit veq ka humb
dielli tinës mëshihet ndër retë,
fjollat njomës bin gjithkund
vocët lodrojnë zëri shketë!


Zogjtë nën strehë nuk dëgjohen
çatitë dhëmbët i kanë shtrirë,
ca pleqë në zë ankohen:
-Uf,uf,uf!- çdo gjë ka ngrirë!


T'gjitha rrugët janë boshatisur
mbrëmja qarshafin e zi shtron,
dritat qytetin e kanë stolisur
qetësia e thellë kudo zotron!


Eh ky dimër me plot acar
nuk lë vend ku pa u fut,
bora po resh e në të bardhë
bukur janë veshë:Pemët,rrug't!..

[Irfan Cana]

VITI I LODHUR


Me rrudha n'ballë
e fytyrë mërolur,
morri rrugën
larg po shkon,
do të ndahet
me zemër t'kallur,
diç në shpirt
po e mundon!


Viti i vjetër
përmbi shpinë,
mblodhi kujtime
plot një mot,
është i lodhur
dot nuk rri,
trupi i është
molisur fortë

[Irfan Cana]

BABADIMRI

Viti i ri
me dëshirë,
fëmijëve dhurata
do t'u dhuroj,
faqekuq
e i veshur mirë,
n' qerre t'bardhë
do t'i vzitojë!


Thesi i madh
mbushur ding,
prej dhuratave
sa s'pëlcet,
bie këmbana:
-Tring e tring!
thërretë fëmijtë-
eni shpejt!

[Irfan Cana]

QESHIN BREDHAT


Qeshin bredhat
n'dhomat tona,
rreth e qark
plot me dritë,
me shumë tela
e bonbona,
për merak
i stolisin f'mijtë!


Anë m'anë
në çdo kënd,
ipen dhuratat
dhe ëmbëlsira,
pleqtë thanë
me plot mëndë:
-Shihni vocat
sa u qesh fytyra!


Ikën minutat
ikën dhe orë,
kënga e vallja
s'ka të ndalë,
drita t'shumta
si meteorë,
flak'rrojnë dhomën
si në përrallë!