Irfan CANA: KRIJIMET E MIA PËR FËMIJËT

[Irfan Cana]

VOGËLUSHI DHE çATIA


Me borë çatia jonë
trashej pa ndërpre',
gjer natën vonë
fitoi kaçketë t're!


Vrapoi vogëlushi
oborrit përmes,
donte syrrushi
çatinë ta përshëndes!


Mbuluar me borë
shkëlqen n'bardhësi,
vogëlushin e gjorë
s'e shikon me sy!


Goxha u habitë
e i erdhi rëndë,
këtë s'e ka pritë
desh i dalin mëndë!


N'fund s'u durua
pa thënë dy fjale:
- ç'ke çati me mua
pse je mendjemadhe?!

[Irfan Cana]

MOTIV VARFËRIE




Lustraxhiu i vogël
i dobët nga shëndeti,
çdo ditë heret
del në rrugë
të fitoj bukë:
për familje
e për veti.
Lustraxhiu
zemërmirë,
përskaj rrugës
plot me kalimtarë,
sandukut i bie
pa përtesë-
në mesditë
e në mëngjes:
-Rrak-tak
rrak e tak!
Rrak tak
tak,tak,tak!
Thërret myshterinj:
-Eni pak!
-Eja o fëmijë
dhe ti plak eja,
t'iu lustroj këpucët
t'iu bëj si t'reja!
Sa buzëqeshë
e sa gëzohet,
kur pranë tij
dikush afrohet.
Majtas-djathtas
e përsipri-
brushat n'duar
fluturojnë!
Këngën e vet
shumë të dashur:
-Shu e shu...
e këndojnë.
Pasi këpucët
mirë t'shkëlqejnë
lustraxhiu
punën ndërprenë!
Kur myshteriu
i kënaqur largohet,
kënga e brushave
nis të këndohet:
-Rrak e tak
tak-tak-tak!
Rrak e tak
tak tak,tak!..
Vogëlushit fytyra
i qesh si zambak!

[Irfan Cana]

Më I MIRI THESAR



Libri është burim
më i miri thesar,
poetë aty shkrinë
mundin porsi ar!


Kudo që t'jemi
kudo që t'pushojmë,
librin pranë ta kemi
trurin ta freskojmë!


Me të shpejtë shetisim
rreth planetit tonë,
anë e kënd xhesdisim
rend i vizitojmë!


Malet më të larta
oqeane të mëdhenj,
detet e pastra
përroje e lumej!


Pyjet më t'dendura
shtazët ku jetojnë,
majet e gdhendura
qiellin që shpojnë!


Burimet e kthjellta
tatëpjetë që rrjedhin,
fluturat krahëlehta
valle që hedhin !


Plazhat e bukura
me larësit plotë,
anijet,vapora
që enden n'botë!


Të mëdhaja qytete
rrokaqiej t'lartë,
shumë automjete
e rrugët e gjatë!


Kujtoni o vogëlushë
mendimin e artë:
-Me libër gjithkush
bëhet mendjelartë!

[Irfan Cana]

FUSTANI I PISHëS


Pisha e blertë
shikon n'oborr,
si bie qetë
e bardha borë.
Thellë më vete
po mendon:
-Kjo kohë e shkretë
ç'po ndërron?!


Fjollat plot
enden n'ajri,
ulen poshtë
si pa kry',
shpejt u zbardhën
çatitë,lisat,
majet e maleve
fituan plisat!


Dikur vajtoi
me zë t'lehtë:
-Bora ma ndërroi
fustanin e blertë!
Ndërrinë kristalet
vërtetë si inxhi,
por fustani i blertë
n'zemër m'ka hy'!

[Irfan Cana]

KëNGA S'DëGJOHET



Ngricë e madhe kudo shtrihet
era fryen si e marrë,
kënga e shpezëve nuk ndihet
vallë,ku tretën këta këngëtarë?



E nën strehë të shtëpisë
ishin ngritur ca fole,
shih trumcakët sa janë molisë
duke ndërtuar shtëpinë e re!


E ky dimër,dimri i bardhë
plot me borë e thëllimë,
është i ftohtë,nuk ka fjalë
por e ka,t'vetën bukurinë!

[Irfan Cana]

BUKURIA E DIMRIT




Jorgan të trash si bilur
gjithë natyra veq ka veshë,
-Këto rroba,kush i thur?
pyesin vocët duke qeshë!


Qielli ngjyrën e ka ndërruar
kaltëria nuk duket kund,
retë qepallat i kanë rënduar
rreshti i tyre nuk ka fund!


Dhe princ dielli bukurosh
ditë me rradhë nën re struket,
mali i lart bardhëllosh
n'agim heret nuk skuqet!

[Irfan Cana]

D Y V I T E


Të dy vite
n'qetësi thellë,
vonë n'mesnatë
kur puthen akrep't,
do përqafen
për t'fundin herë,
mu sikur dy
v'llezër t'vërtetë!


Vrik do t' thonë
me dashuri,
njëri tjetrit
veq dy fjalë:
-Mirëseerdhe
viti i Ri,
viti i vjetër
rruga e mbarë!


E do t'rrodhin
njomës n'faqe,
lotë gëzimi
të kristaltë,
do t'festohet
në shumë pragje,
Viti i Ri:
-Me fat,me fat!

[Irfan Cana]

LOJë NUK KA


Qiellit zotëron
plot errësirë,
pikat hutuar
bijnë nga lart,
era fishk'llon
në natyrë,
dielli i mbuluar
rri,do t'plas!


Pyesin rresht
gjithë pa pritë:
-ç'ka qielli
që rri vrenjtur?
Ku janë rrezet
përplot dritë,
ku është dielli
ku ka tretur?!


Në çdo skutë
në çdo shtëpi,
dimër i vështirë
sa s'bën ma!
Plaku i urtë
jep porosi:
-Shtrëngohuni mirë
lojë nuk ka!

[Irfan Cana]

QESHIN BREDHAT


Qeshin bredhat
n'dhomat tona,
rreth e qark
plot me dritë,
me shumë tela
e bonbona,
për merak
i stolisin f'mijtë!


Anë m'anë
në çdo kënd,
ipen dhuratat
dhe ëmbëlsira,
pleqtë thanë
me plot mëndë:
-Shihni vocat
sa u qesh fytyra!


Ikën minutat
ikën dhe orë,
kënga e vallja
s'ka të ndalë,
drita t'shumta
si meteorë,
flak'rrojnë dhomën
si në përrallë!

[Irfan Cana]

PESë VëLLEZëR

(Kushtuar trojeve shqiptare )

Me llullë në dorë
e shall në prehër,
gjyshi kishte fol
për pesë vëllezër!


- Pesë vëllezër:

-Janë si pesë gurra
melodi që vargojnë!
-Janë si pesë ura
lumin që shalojnë!
-Janë si pesë shkëmbë
në mal që rrinë!
-Janë si pesë mëndë
që mbledhin urtinë!


Pakës plaku
u ndalë dhe pushoi,
pastaj te oxhaku
sërish vazhdoi!


-Pesë vëllezër:

-Janë si pesë qershi
lidhur në rrfanë!
-Janë si pesë dashuri
lindur nga një nënë!
-Janë si pesë shqiponjë
që hidhen n'lartësi!
-Janë si pesë heronj
që vdesin për liri!


Kokën lëkund lehtë
n'fund tha i qetë:


-Pesë vëllezër janë
si pesë bisqe n'gemb,
pesë trima me famë
që kush nuk i tremb!

[Irfan Cana]

I KËNDOJMË CAMËRISË

(Në përvjetorin e ndarjes nga trolli amë)

Si rreze drite më e shkëlqyer
heret n'agim që del t'shndërisë,
është për ne si yll i përkryer
çamëria e bukur,stoli e shqipërisë!

Tokë e shenjtë për çdo shqiptar
që e ndanë nga atdheu amë,
n'Paris vendosën ca"ustallarë"
për të keq bëri shumë nam!

Ikën shqiptarët rreth e rrotull
nga trojet etnike gjithë duke qarë,
mendjeprishurit e shpirtfodull
i sakatuan pa ndjenja kurrfarë!

Eh moj Konferencë e Parisit
t'u thaftë emri e t'u bëftë hi,
tradhtove ëndrrat e Isës,Idrizit...
për ta shliruar zonjën Camëri!

Gadishulli legjendar i Moresë
shumë kujtime në vete ruan,
për t'i ikur armikut të pabesë
në brendi të tij u strehuan!

Stërgjyshërit tanë thanë qartë:
-Camëria jo,s'lëshohet dot!
Europa ndaj neshë bëri mëkat
ndarjen vendosën ata më t'fortë!

Lotët e kristaltë valë,valë
faqeve tona ende pikojnë,
zemrat na janë përplot me mall
Camërinë të lirë,duan ta shikojnë

[Irfan Cana]

DHURATAT E DIMRIT


Dimri çdokund u ças me dëborë
shumë dhurata shpërndau me dorë!


Malit nga blerimi që u xhveshë
ia dha pallton e trashë për t'veshë!


Grurit të njomë atje nëpër arë
mirë ia qepi jorgan të bardhë!


Ndërsa hardhive poshtë në fushë
xhemper të bardhë gjer në gushë!


Të gjitha shtëpive:N'fsahat,qytet...
u dhuroi vrik,nga një kaçketë!


E lisave të gjatë nëpër trotuar
këmishë në supe ,mos t'kenë acar!


Rrugëve të gjëra,nga fillim e fundi
ua qëndisi shaminë bojëplumbi!


Kurse fëmijëve fare pa dallim
kushte të mira për dimërim!

[Irfan Cana]

MBRËMJA FESTIVE



Shumë balona t'kuq e t'bardhë
si bibana gjoks kanë fry'rë,
çokolatat,pemë gjithfarë
n'tavolina veq janë shtrirë!


Shallra t'larme anë m'anë
drita t'vogla në tel varë,
midis dhomës një këmbanë
i ndrinë fustani porsi ar!


Vie mbrëmja,ahengu shtrohet
këndohet,pihet,plot mahi,
ndihen gotat kah cakërohen
edhe pakëz dhe viti i Ri!


Për një çast dhe dritat ndalen
zëri e kënga pak pushojnë,
kur zemra mirë të ç 'mallet
për një vit mosha gufon!


Bora e njomë si margaritarë
reshë e reshë në qetësi,
çatitë,rrugët veq janë zbardhë
sonte pritet viti i Ri!

Ariu i kuq rri mbështetur
në kënape sikur plak,
tutje kukulla flokëkrehur
n'rroba t'reja e me duvak!


E tërë dhoma është zbukuruar
miqtë e dashur vinë e vinë,
gjithë gëzimi i ka kapluar
kërcejnë fëmijët plot galdim!


E kur t'puthen akrep't e orës
ngriten n'këmbë gjithë mysafirë,
shkëmbejnë urime,dora dorës
me lotë gëzimi në fytyrë!

[Irfan Cana]

KËNGA PËR MORENË




Vend i bukur,ti o More
përplot male,fusha,det...
Shqiptari kujtime me mall ngre'
për vendlindjen,rrënjët e vet.


Para ca shekuj i zi qe moti
gjithë me forcë u larguan,
çdo pëllëmbdheu e lagu loti
vaji,klithja... dot s'pushuan.


Bota shtihej shumë e shurdhët
për mizoritë ndaj një kombi,
u qenë mbyllur shqiptarëve rrugët
pse s'u pajtuan me jetë robi.


Kur ra vendi nën dushmanë
zhvillohej dramë e vërtetë,
dëgjohej klithja nga çdo anë
binin viktima,sëpata pret.


Ikën gjithë detit të gjërë
zemërthyer e plot frikë,
Kalabria e Sicilia tërë
ua hapi portat porsi mik.


Ne për ty o e bukura More
ndiejmë dashuri të pafund,
aty të parët tanë kanë le
n'djepë nënat i kanë përkund.


Dhe këtë këngë përplot vaj
gjithë në zë të këndojmë,
le t'prek në qiell atë majë
shqiptarët e Moresë t'i kujtojmë!

[Irfan Cana]

KTHESË HISTORIKE






Kombi i shtypur
e i përgjakur,
pesëqind vite
nën thundër qe,
mendje ndritur
e zemër flakur,
kërkoi dritën
dhe jetë të re!




Për shumë mote
mbeti i vonuar,
në kulturë
e zhvillime,
viktima plotë
ka sakrifikuar,
s'u dorëzua kurrë
në mundime.



Fuqitë e mëdha
me marrëveshje,
trojet shqiptare
pa mëshirë ndanë,
për interesa t'veta
bënë kërleshje
n'vetmi fare
popullin lanë


Gjithë vendime
që u prurën,
i kujton njerëzia
n'mendë përherë,
shteti në halle
me katrahurën,
shungullon paria
n'ditët plot ter!


Vendime që prurën
kujton historia,
ishin brumë
i ardhmërisë,
shkëputje dëshiruan
nga tirania ,
e nga ajo dhunë
e egërsisë!



Rruga e vështirë
dhe kulminante,
shënoi shkëputje
ezingjirit t' egër,
që të hapi mirë
derën humane,
derën e lirisë
q'i preku n'sedër!

[Irfan Cana]

KRENOHEMI GJITHË





Krenohemi me dëshmorët gjithë rend
që e nxorrën vendin nga hija e zezë,
hapën rrugën të zhvillohet ky vend
si njerëz t'rrojmë nga e jona djersë!


Qeshuni tani me zë t'lartë
pleq,të rinj...gjithë si n'kor,
shkëlqen si ari,kjo ditë qartë
urime të gjithëve,dhe ju o dëshmorë!


Fluturoni o pëllumba e shqiponjë...
hidhuni n'kaltëri sa më parë,
stolisu oj fushë,me lule si zonjë
sot po gëzohet çdo shqipëtar!


Sa me kërshëri flamujt valojnë
rrugës,trotuarit e nëpër çati...
Hareshëm mes veti njerëzit bisedojnë:
-S'ndjemë në jetë,më t'madhen kënaqësi!

[Irfan Cana]

Falemnderit ,njëkohësisht edhe unë gjithë stafit të forumit i dëshiroj punë të mbarë,suksese dhe shëndet të plotë.

[Irfan Cana]

PRINCI Në KALë
(Skenderbeut)

çerek shekulli
plot stuhi,
porsi rrufeja
n'luftë u hodhe,
me ty populli
hyri n'histori,
n'brezëri t'reja
trimëri mbolle!


Sa me urtësi
luftës i prire,
bëre epopenë
legjendare,
armikut të zi
frikën ia shtire,
t'mbanë në mend
hordhia barbare!



Po krenohet
i tërë kombi,
midis nesh
që ke ardh,
që s'ipet lehtë
shqiptar robi,
e morri vesh
bota mbarë!

[Irfan Cana]

Nga poema:bUZËDJEGURIT E LIRISË


Atë ditë,
sa luftë
u bë këndej,
të gjitha gurët,
të gjitha lisat,
e istikamet
do t'dëshmojnë
devotshëm n'grykë!
Dhuruan jetën
trimat tanë,
për t'ardhmen
e brezërive,
për atdheun
e dashur,
ku përgjithmonë
do bëhen yjtë!

[Irfan Cana]

NGA POEMA;"BUZËDJEGURIT E LIRISË"

Dhe mirë
duhet ta dimë:
Se gjithë armiqtë
fytyrëzi,
të njejtën feqkë
e kanë!
Rruga e juaj
s'do të shembet
në greminë
ashtu lehtë!
Por guximshëm
do t'merr agimet,
kodrave,
shpateve...
Që të gjenin:
Rrugën bajrak!
Rrugën e drejtë!