Petro Papakosta

[Askusho]

PETRO PAPAKOSTA

(ka botuar edhe me pseudonimet Elit Jorgji dhe Arian Bogdani)

U lind më 29.01. 1966 në Vlorë. Ka luajtur në moshën 13 vjeçare në rolin e Velos në filmin "Partizani i vogël Velo", 1980. Eshte pjesemarres ne Festivalin Nderkombetar te Poezise "POETEKA. Në kohën e lirë ushtron edhe pikturën.

Ka botuar librat me poezi:
“Enarksi” - 2000
“Ciler 32” - 2002
“En Delphois El” - 2002
“Atje dhe pastaj” - 2002
“Përkthimi i vetes”, botimet “Ideart”, Tiranë 2009
Ka botuar librin me essé:
“Shpirti dhe lënda”, botimet “Ideart”, Tiranë 2009


NJOHJE

Njoh vokalizmin e asaj marrëdhënieje
prej dënimit që kryej (bëj).
Ndjej çka fort më shtyn
e në të njëjtin vend më le.
Shkas nëpër gabime të pjerrëta
veç për t’u fuqizuar me hamendje.
Njëherë në kaq emërtoj…
dhe vigjëloj atë qetësi
që shpërthen në heshtje.

ËNDËRR

…
Ndoshta janë fjalëplazmime të pathënash
kjo zhaurimë mjegullthyese.
Majë godinash rrënjoset Kuptimi
me dimensione asnjanëse.
Poshtë nesh një tokë që na qaset
dhe na mplekset nëpër këmbë.

Një frazë nokturne
cilëson lugatin iks (x).
Hyn në hartën e Tundimit
për të qënë minimum i vetes.
Fryma e Prishësit përplaset
në kohën e mermertë
… dhe shembet.

HULUMTIM

Atë natë
sinonimet më ndihmuan
t’i shkojë zanafillës
më tej se sa gjuhëtari.

Nëpër disa pantomima
ku pasqyrohej gjithë elokuenca
e një ligji.

Nëpër disa gjeste
ku krejt rruzullimi
përfshihej.

KOLAZH

Është lehtësia
e prejardhur nga ajo gjë
që përbën peshën.

Edhe një fjalë me ngarkesë mitike
është vetë miti.

Të ngarkuara janë ditët
me shkarkime netësh.

I ngarkuar mbetet boshi
me një lutje të zbrazët.

ZHDUKET DUKE U SHFAQUR

E qortueshme sipas rreptësisë mungesa.
Po për ç’gjë qortohet ajo që s’është?
Ekziston, por s’ndodhet.
Kështu është natyra e saj:
Fillon dhe zhduket
duke u shfaqur.
Sido që të jetë,
e përmbushur, e mjaftueshme…,
e plotë është më rrënqethëse
dhe s’ia di shpagimin.

I ka edhe drita gjithë mbrapshtitë
që të çojnë tek përkryerja.

NË PRAG TË PREJARDHJES

Mësuam netëve bregdetare
të dëgjojmë zemërgjerësinë e guaskave,
dhe tmerrin e një puthjeje
të pipëtijë psalmodi erëzash.

Në verbëri të shohim dritën e skëterrës,
ne të mbetur në prag të prejardhjes.

Kureshtarë të heshtjes fjalosëse,
kaq ngadalë u rritëm
sa na u desh të kapërcejmë veten…

Ndonëse skeletosemi si pasardhës të rrjedhës,
do të duhen dënesat e ëngjëjve
të na përmendin.

TRADITA

Kjo mesditë synon karakterin
gjelbërues të ajrit.
Sajon padukshmërinë ku cungimi
justifikohet si mirëqënie.
Për shtresat e një keqkuptimi pagan
lyp mjeshtërinë e shkoqitësit.
Ia ka dalë ndonjëherë të reagojë
si vetëdije largvajtëse…
Në kufijtë e një vetasgjësimi
bën fjalë dhe gjeste për shenjtërinë e Tij.
Ka ndodhur një herë të vetme
të rikthejë mëngjesin,
atë mëngjes
që zgjon traditën.

PËRNGJASIM

Vringëllijnë dy, tre epoka
si të metalta.
Xixë lëshon shpatë e kohës.

S’ mund të kemi qenë ne në ato frymëmarrje…
Në ato rrethore gjithnjë e më përmbyllëse.
Nëpër vertikalitetin ende luhet
një mizanskenë me diçka prej nesh,
prej mishi a floku
veç jo prej fjale.

Shtriqet njerëzia me veti horizontalitetin.
Skuqet për një paralele
të hequr me tokën…
Për një përngjasim
me dheun
tundohet.

ANTITEZË

Mbetemi me gjurmë shqelmimesh
nga mëri kujtimesh.

Me vendosjen e syzeve,
risjellim në zgavra
sytë e dikurshëm,
për t’u bërë edhe të tanishëm.
Dhe ti kësaj i thua ekzistencë?

Unë tkurrem,
dhe brenda meje
nga paraditja e së shtunës
deri në pasdreken e së dielës,
ndërhyn një javë e plotë
me insistimin për më tej…
edhe më tej akoma…
përpara fillimit,
në puqje me fundin.
Dhe ti kësaj i thua humbje?

MONOLOG PËR DY

Ajo që për kohën është ecje
s’është rrjedha jote.

Të ndjej, ashtu si ti
kur thua se më parandjen.
Ia dua trishtimin atyre qerpikëve,
edhe pse ka kohë që zëri yt
nuk thotë fjalët e tua,
por është një klithje që nis erën.
Zhbëhen këto gjuhë flakësh,
e kjo prushanë rretherrotull
mbledh endecakë të brishtë,
të padukshëm e hyjnorë.
Atje ku s’ka më brigje,
ngrihet një tallazitje
e na lë ndër duar ndërgjegjen e detit.
Atë pjesë që më ofrove
brenda dhe jashtë asaj mbrëmjeje,
bëje krejt veten tënde.
Dora jote ende s’është bërë domethënie.
Më afër dielli s’guxon
të gjejë ato fraza,
nëse ka të tilla
që provokojnë mizorinë.
Ka çaste kur të shkon ai belbëzim
pa ndrydhjen që i bën.
Pëshpëritje të forta thua
me zërin melankolik të potencës.
Ndonëse vështrimi yt ende
s’është bërë gjest,
as fjala – tragjedi,
ndaj jepmë çfarë mbeti para
dhe pas fjalës,
për të përkufizuar durimin
ose mposhtjen.
Ç’të them për mos-njohjen e vdekjes,
të heshtjes!
Të rriteshim fëmijë të mungesës,
bij fillim-fundesh!

Tashmë nënshtron zhurmat
nën hapat e tu
dhe vë rregull në qetësinë tënde.
Kërcitjen e prekjes tënde
jepu ditëve,
që të jenë zgjimet e mia.
Të ndjej, ashtu si ti
kur thua…
Rrjedha e gjuhës është koha jote.

ZBRAZËTIRË PLUS-MINUS HESHTJE

I hyj dhe dal prej saj
fshikulluar nga hapësira.
S’të mbushnin as heshtjet
që thosha,
as fjalët që s’thosha.
Me fjalë heshtja.
Kështu ishte e thënë:
Ajo zbrazëtirë kur mbushej me heshtje,
bëhej një emër
me mbiemrin në të kaluarën.
Kjo plotëri e privuar nga heshtja
bëhet një me mua
në kundërdritë.


Petro Papakosta - foto (në rolin e Velos)

http://img707.imageshack.us/img707/4307/073mg.jpg

Petro Papakosta - foto (e tanishme)

[Askusho]

Për librin poetik: "Përkthimi i vetes", i autorit Petro Papakosta
nga Hiqmet Meçaj

Petro Papakosta si poet është një idealist i kulluar për mënyrën se si e përjeton krijimin dhe për ato që kumton estetikisht.
Sipas tij është bota e ideve ajo që ravijëzon atë materiale, pra reale për të është e para, prej saj rrjedh e dyta.
Kjo nuk është filozofi e re, e re është përpjekja që bën ai për ta pohuar estetikisht këtë gjë...
Mendoj se kemi të bëjmë jo thjesht me një poet (nuk mund të thoshja embrional), por në zhvillim, që ndjen ngushticën e konsumimit të gjuhës.
Estetika reale e shtyn drejt konturimit të estetikës së tij formale dhe në fund të fundit, gjatë udhëtimit të gjatë që ka përpara do të arrijë të ndjejë vazhdimisht paplotërinë e plotësimit - kusht themelor për ecje.