Alf Prëjsen

[Askusho]

LETERSI NORVEGJEZE

DY TREGIME NGA ALF PRËJSEN

Përktheu Afrim Koçi

KUR NENA ZEMËROHET

- Kur do të pushoni së bredhuri nga dera në derë dhe të më kërkoni herë bukë, herë qumësht? Nuk mund të prisni darkën? Pa hiqmuni sysh! Sikur po vdisni nga uria.
- Po ti vetë the që do të më japësh bukë me gjalpë, bile edhe e leve.
- Dua dhe unë bukë me gjalpë, edhe unë.
- Na, merrini dhe mos më kërkoni më!
- Duam edhe qumësht!
- Ju thashë njëherë që nuk ju jap dhe mos m'u sorollatni kështu nëpër këmbë. Po ky djalli i huaj ç'do këtu? Mbeti poshtë dritareve tona. Le të shkojë në Haugome, në shtëpinë e vet. Po ju do të rrini brenda, apo do të dilni në rrugë? Në qoftë se do të qëndroni brenda, vini çizmet tek arka e druve dhe dorashkat varini prapa stufës. Ti *****, merr bëj mësimet, kurse ti, Gudmun, mblidhi rraqet e tua, se m'i ke shpërndarë makinat dhe kutitë e shkrepëseve në tërë shtëpinë. Mos më bëj që t'i marr të gjitha dhe t'i djeg që të biem rehat. Dhe kështu do të ngjasë ndonjë ditë. Nuk jeni të vegjël tani, dhe ti dhe Karini, lipset t'i mbani në rregull gjërat tuaja. Ja kështu! Karini, eja këtu! Sa herë të kam thënë se ç'duhet të bësh kur vjen nga shkolla? Nuk të kam thënë që të nxjerrësh kutinë e mëngjesit nga çanta dhe, në qoftë se nuk e ke ngrënë ushqimin në shkollë, duhet ta vësh në tryezën e kuzhinës dhe ta hash në darkë? Kurse shishen e qumështit ta mbushësh me ujë në çezmë? Shiko, ke lënë pa ngrënë një fetë të tërë dhe bananen! Pse, prandaj ta blejmë bananen në treg që ta bësh varavingo në çantë? Ja edhe libri i ushtrimeve, i ri fringo! Harxhuam gjithë ato para për të blerë letërmbështjellëse të bukur. Nuk ishe ti ai që m'u bëre ferrë gjersa ta bleva letrën si të Dordit? Kurse tani e ke hedhur në qoshe, pa e përdorur. Hajt, çohu tani dhe mbështill librin, shpejt! Po ti, Gudmun, ende s'i ke mbledhur lodrat? S'ke ku t'i çosh? Po të t'i marr unë dhe t'i fus në stufë, ç'do të thuash pastaj? Edhe për librat, dhe lodrat tuaja unë do të kujdesem? Edhe ju, t'ju kem barrë, se pak punë kam: të fshij e të laj shtëpinë, të çaj, dru... m'u ça shpina m'u ça, u bëra për spital!
- Ç'ka ngjarë këtu, - tha babai kur nëna, duke shkuar me turr në plevicë me kanistrën e druve në duar, mend e rrëzoi atë në prag të derës.
Karini nuk foli, kurse Gudmuni i doli përpara çapër-çupër, duke mbajtur me doçkat e vogla katër automobilët lodër dhe një kuti boshe.
- Mamaja më tha se do të më jepte bukë me gjalpë, por i ra kavanozi i gjalpit nga dora dhe iu thye.

MEDITIME

- Vërtet, a nuk është e çuditshme që unë jam unë? - thotë djali i vogël, që i ulur pranë dritares, vizaton në një tabak të madh letre. Ai është ftohur, kollitet, tështin, ndaj nuk e lënë të dalë jashtë.
- Ashtu është! - i përgjigjet e ëma.
- Mama, po ty të ka shkuar ndonjëherë mendja për këtë?
- Më ka shkuar, posi, kur isha e vogël edhe mua më dukej e çuditshme.
- Po a nuk është më e çuditshme që kopsa quhet kopsë? Sikur atë ta quanin «grulmul- unë do të thosha atëherë: «Grulmul mua xhaketën» që do të kishte kuptimin: «Më kopsit mua xhaketën». E çuditshme, nuku?
- Ashtu vërtet, - thotë nëna.
- Ca më e çuditshme akoma që mua më quajnë Jan Ulav. Sapo dikush thërret: «Jan Ulav!» - unë kthej kokën menjëherë, sepse e di që më thërresin mua. Ndërsa kur thërresin: «Maria Kristina» kthen kokën ti. Hë, de, thuaj, nuk është e çuditshme?
Doemos e çuditshme është.
-Le pastaj sa e çuditshme është që ti je nëna ime dhe babai është babai im. Por më e çuditshme se çdo gjë është kur të takon të qash në sy të njerëzve. Por ti nuk do që të të shohin duke qarë. Sa mirë do të ishte që njeriu të kishte një sumbull në shpinë dhe me të filluar të qarët shtyp sumbullën dhe «Ting, bing, bang!» bëhesh i padukshëm. Bukur, ë?
- Ah, t'u bëftë mamaja ty, kolopuçi i mamit, - thotë e ëma dhe e përqafon fort të birin, - Pa të shoh njëherë ç'ke vizatuar aty. Ç'është kjo gjë e çuditshme?
- Ç'ka këtu të çuditshme? Një udhëtar i zakonshëm.