Aktorja Violeta Trebicka

[Albo]

INTERVISTA/ Flet aktorja Violeta Trebicka: “Roli i Anthullës më ka shijuar shumë”

“Teatri dhe filmi, janë dy dashuri me ndryshimet e tyre”

Para disa ditësh në Teatrin e Komedisë u shfaq komedia “Fqinjët” e Ruzhdi Pulahës. Kjo komedi me regjisor të talentuarin Alfred Trebicka tërhoqi vëmendjen e gjerë të publikut. Për ditë të tëra salla ishte e mbushur plot. Midis shumë aktorëve në këtë komedi spikati dhe aktorja Violeta Trebicka me rolin e saj, Anthulla. Një lojë plot finesë, me batuta, përqendrim, dinamikë, këto ishin cilësitë e saj në këtë rol të parë të luajtur në komedi, të cilin e realizoi me sukses. Dhe pse bashkëshorti i saj ishte regjisor i komedisë, Violeta punoi me sforco më të madhe se në rolet e tjera dramatik.



-Kur ka filluar të aktrojë Violeta dhe kush e ka zbuluar si talent?

Debutimet e mija të para kanë qenë nga viti 1986-1989 në disa role te vogla në filmat që prodhoheshin në Kinostudion Shqipëria e re, i cili më vonë mori titullin Alba-Film. Mund të përmend filmin “Rrethi i Kujtesës”, i H.Musliut, “Vitet e Pritjes”, regjisor H.Musliu, “Flutura në Kabinën time” e V.Priftit, “Jeta në duart e tjetrit” A.Xholi etj.. Ndërkohë në vitin 1989 unë fillova Akademinë e Arteve.
Kush më ka zbuluar si talent? Pedagogu im, më vonë partneri im i skenës dhe i jetës Alfred Trebicka.

- Në Akademinë e Arteve ndoshta një ditë e veçantë. Kush ju nxiti për konkurrim. Kë kishit si juri, pjesa që luajtët dhe si qe reagimi i jurisë.
Me këtë pyetje më ke ngacmuar në pikën time të dobët. Jo vetëm që më ke kthyer në vite, por më kujton përpjekjet dhe emocionet e atyre viteve që unë kam përjetuar me njeriun tim të shtrenjtë, Babain Tim. Ai ishte shoqëruesi im në çdo hap që kam hedhur, shoku, miku im pa harruar të jetë Babai im. Pyetja Juaj, kë kishit në juri, do të kërkonte një përgjigje të gjatë, sepse unë nuk kam konkurruar vetëm një herë, por tre herë dhe tre herë do të thotë 6 konkurse. Pse, 6-konkurse? Në kohën kur unë konkurroja për Akademinë e Arteve kërkesat kanë qenë të mëdha, si rrjedhojë zhvilloheshin konkurse seleksionimi në të gjitha rrethet në fillim, pra Tirana zhvillonte një konkurs ku bëhej seleksionimi i kandidatëve për studentë të Tiranës, dhe ky konkurs zhvillohej në Teatër, ku merrnin pjesë rreth 10 anëtarë jurie (të them të drejtën nuk e mbaj mënd nr. e saktë) por mbaj mend që kanë qenë anëtarë jurie duke filluar nga dramaturgë, aktorë jo vetëm të Teatrit Kombëtar, por edhe aktorë të teatrove në rrethe dhe pastaj zhvillohej konkursi përfundimtar ku ishin të gjithë kandidatët fitues të rretheve, dhe ky konkurs zhvillohej në Akademi. Në juri kanë qenë regjisorë dhe pedagogë të Akademisë. Dy nga monologët që më kujtohen kanë qenë Andromaka e Rasinit, Frosina e Molierit. Kujtoj komente të ndryshme nga juria, ku më cilësonin si një kandidate shumë potenciale, emocionale dhe të ngrohtë. Dhe ajo që nuk do harroj është krahasimi që më bënë me aktoren italiane Ana Manjani, megjithatë unë përsëri ngelesha pas vizës së pranimit. Ashtu siç po më ndodh edhe sot pas kaq vjetësh që jam ende jashtë dyerve të Teatrit Kombëtar.



-Cili ka qenë roli më i vështirë i jetës suaj si aktore dhe pse?
Për mua çdo rol ka vështirësitë e veta. “ Nuk ka rol të vogël, apo rol të madh” me këtë duhet të kuptojmë se me çdo rol sado i vogël të jetë duhet të punojmë shumë dhe jo ta nënvletësojmë në bazë të rreshtave në fjalë që artikulon personazhi. Pra, dua të them që nuk ka role të lehta, mund të ketë personazhe që janë më afër qenies tënde si mendësi, pjekuri, por për realizimin e çdo personazhi, apo karakteri duhet një punë serioze e punuar deri në detaj.


-A e keni ndjerë veten keq në skenë dhe si keni vepruar?
Para tre vjetësh kam marrë pjesë në një aktivitet që organizohej për 28 Nëntorin, Ditën e Pavarësisë. Aktiviteti u organizua te “Piramida”. Gjithçka atje ishte shkatërruar, nuk kishte as pllaka dhe era depërtonte nga të gjitha anët. Si në çdo aktivitet bëhej një prove gjenerale një ditë para se të zhvillohet aktiviteti dhe aty morra një të ftohur, por nuk e pashë me rrezik për të nesërmen. Ndërsa në 28 Nëntor sapo aktiviteti filloi mua më duhej të lexoja disa materiale historike për 28 Nëntorin, zëri më iku si me magji, u përpoqa që ta haja mikrofonin, por edhe ai nuk bëri punë. Nuk bëhej fjalë për ngjirje të zërit, por ikje të zërit. Nuk jam ndjerë më keq në jetën time se atë ditë, kur bëhet fjalë të jesh para publikut. Shpresoj të mos më ndodh më kurrë!

-Cilët kanë qenë idhujt tuaj në aktrim dhe regjisurë që ju kanë paraprirë në jetë?
Që në vogëli ëndërroja të bëhesha aktore dhe këtë e kam reflektuar me imitimet e ndryshme që kam bërë vazhdimisht. Çdo aktor i mirë, apo regjisor i mirë kanë qenë udhërrëfyesit e shpirtit tim për këtë profesion, duke filluar që nga filmat Ëest- të Regjisorit S.Leone, apo filmat të regj.italian F.Fellini, D.Damiani. P.P.Pazolini etj., apo aktorë si Al Pacino, De Niro, Meril Streep, G.Gianini, F.Nuare etj…..apo shumë nga aktorët tanë për të cilët ne krenohemi sot kur flasim për historinë e teatrit apo të kinemasë. Në mendjen time është skalitur një zë dhe organicitet i P.Mimës, apo aktorë si Sandër Prosi, S.Pitarka, K.Roshi, M.Logoreci, V.Manushi, A.Qirjaqi etj..

-Sot a e mendoni se aktrimi është profesioni juaj më i mirë që ju ka dhënë qetësi shpirtërore, emër dhe të ardhura të mira?
Aktrimi është profesioni që unë dua dhe di të bëj, nuk mund të them se ky profesion më ka dhënë qetësi shpirtërore, sepse aktrimi nuk mund të të japë qetësi shpirtërore. Sa më shumë të hysh në labirinthet e qenies aq më shumë trazohet shpirti yt.
Sa për emrin, ai vjen me punë. Është bërë mani këto kohët e fundit , gjë që po shkatërron edhe brezin e ri sot “Fama”. “Emri”, apo,” Fama”nuk t’i jep njeri ajo fitohet vetëm me punë. Ndërsa për të ardhurat, është një temë më vete. Të ardhurat lënë shumë për të dëshiruar.

-Ku ndihemi më mirë në role komike apo dramatike?
Për mua personazhi i Anthullës është roli im i parë në Komedi. Unë kam luajtur më shumë drama, nuk mund t’i ndaj dot komedinë apo dramën, mund të them që roli i Anthullës më ka shijuar shumë, ashtu sikur nuk mund të ndajë dot teatrin me filmin, të dyja janë dashuri me ndryshimet e tyre.

-Bashkëshorti regjisor, ju aktore, bëheni xheloze për njëri-tjetrin?
Nuk e njoh xhelozinë në këtë profesion. Dua të them që asnjëherë nuk kam patur problem për gjithçka që ndodh në skenë. Nëse do të ndodhte diçka pas kuintave atëherë është tjetër gjë, që unë nuk do ta quaja xhelozi. Sepse nëse ndodh diçka atëherë si mund të quhet partneri xheloz. Kur nuk ndodh gjë dhe ti ke dyshime atëherë mund të përdorim termin xhelozi.

-Të vijmë tek komedia e fundit “Fqinjët”, ku Alfred Trebicka është regjisor, si ndiheni me këtë rol?
E thashë dhe pak më lart, që më ka shijuar roli i Anthullës. Vërtetë ishte e vështirë si rol si nga ana profesionale , por edhe nga ana njerëzore, do të thoja që për publikun personazhi i Anthullës është “I keq, shumë i keq, aspak i dashur”. Anthulla është personazh që zhvillon konflikt në të gjithë veprën. Ajo është në konflikt me të gjithë për një arsye shumë të rëndësishme, po i humbet pushteti në familje. Nga fillimi i punës me veprën, pra nga analiza e saj, përtypja e deri në ekzekutim të veprës, të rolit, fillova ta besoje Anthullën dhe t’i jepja të drejtë. Për mua Anthulla është njeriu më i drejtpërdrejtë dhe më i vërtetë në vepër.

-Cila është e veçanta e kësaj komedie?
E veçanta e komedisë “Fqinjët” e R.Pulahës, është struktura dramaturgjike . Kthesa që merr vepra në aktin e tretë, kur deri në atë moment të gjitha situatat në vepër janë të mbarsura me humor, vjen një moment tepër dramatik dhe emocional.

-A ishte ky rol roli më i gjetur i karrierës tuaj?
Roli i karrierës? Unë mund të them që është herët për të folur për karrierë. Kam shumë punë përpara për të përdorur fjalën “Karrierë”. Shpresoj që, e kam nisur mirë. Për një gjë jam e bindur. Që do të vazhdojë t’i krijojë mundësinë vetes të merrem me profesionin tim. Shpresoj që, në një të ardhme të them që kam ndërtuar një karrierë, sepse mund të bësh gjithë jetën këtë profesion, por edhe mund të mos ndërtosh kurrë karriere. Jo gjithmonë cv- e punëve mund të përkufizohen në karrierë.

[Albo]

INTERVISTA/ Flet aktorja dhe pedagogia Violeta Trebicka: Rrugëtimi im në botën e artit

“Në jetë për jetën. Ku ka më bukur se të jetosh, me gjithë surprizat e saj!”

Dashuria është motivi për të jetuar

Në vegjëli pëlqente kërcimin, por më vonë u bë aktore. Madje, për ta përforcuar dashurinë për aktrimin u martua dhe me një regjisor të talentuar. “Nuk ka komoditet më të madh në profesionin tonë se të luash me partnerin tënd në jetë. Është shumë e rëndësishme në profesionin tonë fryma në grup, klima e punës”, ka theksuar Violeta. Ajo nuk la lënë pa përmendur edhe rolin e femrës apo paraqitjen e saj në shoqërinë tonë. Sipas saj, tashmë po mbizotëron falsiteti si shpirtëror ashtu dhe fizik. “Femrat po kthehen në Barbi, silikoni ka veshur shoqërinë shqiptare duke e deformuar atë dhe kjo gjë nuk më pëlqen”, ka detajuar aktorja. E dhënë pas profesionit ajo kurrë nuk e lë pas dore dhe mikun më të mirë për njeriun, librin.

Si lindi dëshira për t’u bërë aktore dhe pse?
Kur kam qenë e vogël i kam adhuruar artistët në përgjithësi dhe aktoret në veçanti. Vetë kam patur cilësi shumë të mira në kërcim dhe imitim. Gjyshja ime (nga babai) kur më shihte që kërceja valle të Ansamblit Popullor, që kur unë kam qenë 4-vjeç, i thoshte babait tim:- artiste do të të bëhet kjo vajzë. Me këtë dua të them, që dashuria për këtë profesion ka qenë gjithmonë pranë meje. Mos të flasim pastaj për kohën e gjimnazit, ku çdo mësues do të kalonte në sitën e imitimit të bërë nga unë. Mësuesja ime kujdestare, me kërkonte vetë që ta imitoja dhe qeshte pa fund, (ishte mësuese mendjehapur) nuk ndodhte shpesh një gjë e tillë.


Si jeni ndjerë kur jeni ngjitur për herë të parë në skenë?
Për mua sa herë që dal në skenë është sikur dal për herë të parë. Vitet e eksperiencës tek unë kanë ndikuar në metodologjinë që ushtroj në profesion, në aftësinë e përthithjes së rolit dhe të ekzekutimit të tij, por kur dalë në skenë jam si për herë të parë. Kam patur shumë emocione dikur dhe ato më shoqërojnë dhe sot. Para se të filloj shfaqjen jam si fëmijë që ka nevojë për praninë e prindërit, si studenti para provimit që kërkon sytë e pedagogut të tij dhe unë kërkoj regjisorin, edhe një mbështetje të fundit nga ai. Kështu që, do të thoja, Violeta ka shumë emocione para se të ngjitet në skenë, dhe këto emocione janë vetëm në minutat e para sa të filloj pastaj, (këtë e them pa frikë) jam si në shtëpinë time, në ambientin tim, ama koha para se të filloj shfaqja është mbytëse.

Çfarë moshe kishit?
Debutimi im i parë ka qenë në set xhirimi, kur kam qene 18 vjeç, pra gjimnaziste. Debutimi i parë në skenë ka qenë 21 vjeç.

Sa e vështirë është të jesh sot aktore?
Të jesh aktore gjithmonë ka qenë e vështirë. Në kohën kur unë kam dashur të konkurroj (dhe kam luftuar shumë që të bind familjen time) për aktore, ky lloj profesioni sidomos për femrat nuk shihej “me konsideratë” , me këtë dua të them që femra përflitej si “e pamoralshme” nëse merrej me këtë profesion. Kurse sot ky profesion shihet si trendi i sotëm. E them këtë sepse sot për të qenë “të famshëm” na duhet “ edhe” diploma e Universitetit të Arteve. Pra të duash këtë profesion dhe ta përdorësh këtë profesion janë dy gjëra krejt të ndryshme nga njëra-tjetra. E di që deri tani nuk i jam përgjigjur pyetjes suaj në mënyrë të drejtpërdrejt, por kisha nevojë t'i thoja këto të vërteta. Po, është shumë e vështirë të jesh sot aktore. Ka humbur sistemi i vlerave, sot ngjiten të gjithë në skenë. Ka humbur shenjtëria e skenës, se ne flasim gjithmonë për shenjtëri skene, teatri, dhe harrojmë që këtë shenjtëri skenës dhe teatrit ia japin aktorët, aktoret, regjisorë, pra krijuesit, nuk ja japin gurët, tullat e dërrasat. Kjo është një pyetje që kërkon një intervistë më vete, them ta mbyll me kaq.

Cilat janë rolet më të vështira që keni realizuar?
Çdo rol ka vështirësitë e veta, por personazhi i Blansh Dëbua, në dramën “Tramvaji me Emrin Dëshirë”, i T. Vvilliams është një nga rolet më të vështira, jo vetëm si karakter , por unë nuk kisha kohën e duhur fizike që të punoja me personazhin dhe kjo e bëri akoma më të vështirë punën me të. Ndërsa tjetër rol i vështirë për mua ka qenë personazhi i Jilian, në dramën “Lojë Martese”, e E.Albee. Duhet të njihesha dhe ta bëja timen mendësinë amerikane të të parit të problemit thelbësor të veprës, e cila është shumë ndryshe nga mendësia jonë. Pra, m’u desh një punë e madhe në kërkimi të një identiteti të ri amerikan.



Kur jeni ndjerë më keq përpara spektatorit?

28 Nëntor 2010, zhvillohej një spektakël për Ditën e Pavarësisë. Unë isha e ftuar të interpretoja disa pjesë mbi historinë e firmëtimit të Pavarësisë. Fillon shfaqja dhe mua më ikën zëri “si me magji”. U përpoqa “t'a haja” mikrofonin, por nuk më dilte asnjë tingull. Kërkoj ndihmë nga kolegët që të merrnin dhe pjesët e mija. Nuk jam ndjerë ndonjëherë më keq në jetën time se në këtë rast, para një publiku, ku ti të mos artikulosh dot fjalët, ose më saktë të përpiqesh të artikulosh pa zë. Është e dhimbshme për një aktor, apo këngëtar të të ikë zëri në skenë.

7. A jeni kufizuar nga jeta private në këtë profesion?
Nuk e di si ta kuptoj këtë pyetje. Mund të them që kam sakrifikuar shumë propozime të tjera pune për profesionin që dua. Do të thuash pse e quan një gjë të tillë, sakrificë. E quaj sakrificë sepse me çdo lloj pune tjetër do të isha më e sigurt financiarisht. E kufizuar nga jeta private ndjehemi sepse në fundjavë ku ne vazhdojmë të punojmë, ( shfaqjet për ne janë punë), për vajzën tonë është pushim dhe ne nuk mundemi të kalojmë një fundjavë së bashku. Fola për një rast, por ka dhe shumë të tjera si largimi nga Tiranë apo nga vendi, i imi apo i Fredit, kështu që dashje pa dashje jeta jonë private është e cenueshme, në një mënyrë apo tjetrën.

8. A ka moshë ky profesion?
Jemi me fat. Ky profesion nuk njeh moshë.

9. Cilët janë aktorët (teatri apo kinematografie) me famë botërore të cilët i keni idhuj?
Janë shumë aktorë, që kanë qenë pikë referencë në jetën time. Ka shumë aktorë anglezë, amerikanë, francezë etj.. Mund të ndalem te Meryl Streep, Helen Mirren, Kate Blanchet, Charlize Theron, Marlon Brando, Denzel Vvashington, Diane Keaton, Robert De Niro, Al Pacino, Sean Penn e shumë të tjerë që nuk po i përmend sepse i bie që intervista të vazhdojë gjatë.

10. Bashkëshorti juaj është aktor dhe regjisor. Si ndjehet znj. Trebicka kur luan përkrah bashkëshortit të saj?
Nuk ka komoditet më të madh në profesionin tonë se të luash me partnerin tënd në jetë. Është shumë e rëndësishme në profesionin tonë fryma në grup, klima e punës. Një gjë të keqe ka, që kur Fredi do të shkarkojë ndonjë shqetësim për punën, e ka kollaj ta kalojë nëpërmjet meje, d.m.th që “unë i ha” të gjitha.

Një përkufizim për dashurinë?
Dashuria është motivi për të jetuar. Kur themi dashuria kam parasysh të gjitha llojet e dashurisë, jo vetëm dashurinë brenda një çifti.

Jeni supersticioze?
Po jam. Kjo më bën që gjithmonë planet e mia të mos i them para kohe, se sa herë që e deklaroj mendimin asnjëherë nuk më realizohet.

Marrëdhëniet me kuzhinën dhe kuzhina juaj e preferuar?
Më pëlqen të gatuaj dhe të shijoj. Jam shumë e interesuar për çdo lloj recete të re, por krijoj edhe vetë me gjërat që kam në shtëpi. Më pëlqen shumë kuzhina mesdhetare.


Cilat janë problemet pikante të femrës shqiptare sot?
Problemi pikant për femrën është look-u. Në bisedat e femrave gjithmonë dëgjohet mbi të rejat e fundit të plastikës dhe firmat e veshjeve. Por, do të thoja që ky nuk është thjesht problem i femrës, por i shoqërisë shqiptare. Femrat po kthehen në Barbi, silikoni ka veshur shoqërinë shqiptare duke e deformuar atë.

Ç’mendim keni për bashkëjetesën?
Bashkëjetesa është një hapi më i mirë që një çift mund të bëjë për t’u njohur më mirë me njëri- tjetrin përpara se të zhvillojë një celebrim zyrtar. Nëse bashkëjetesa vazhdon “në infinit” atëherë mendoj se, këtu kemi shmangie ndaj përgjegjësive, sepse e dimë që nëse je i martuar e nëse ti nesër ndahesh ke dhe disa detyrime dhe përgjegjësi që duhet të mbash. Kjo përbën dhe dallimin midis bashkëjetesës dhe martesës. Se në fund të fundit ç’është martesa? Një bashkëjetesë e zyrtarizuar me ligj, ku palët kanë të drejta dhe detyrime.

Motoja nga e cila ushqeheni në jetë?
Në jetë për jetën. Ku ka më bukur se të jetosh, me gjithë surprizat që të ofron ajo, përsëri është bukur të jetosh!


Juve jeni pedagoge në Universitetin e Arteve. Si është një ditë pune për ju?
Dita e punës nuk fillon në auditor, por fillon një ditë më parë me përgatitjen për të nesërmen. Në studio materializohen idetë tona dhe të studentëve. Motoja ime është që të ngacmoj idetë dhe ndjesitë e studentëve. Ora e mësimit për mua është një bashkëpunim. Unë u ngacmoj shpirtin, shpirti i tyre më përgjigjet.

19. Çfarë do të bëni mbas kësaj interviste?
Do lexoj Shopenhauer-in. Librin që kam në dorë.