Nje poezi vetetimthi.

[Ke-ler]

Shqiponjat

Per te pare kush u vjen pas shpine,
Shqiponjat iu kthyen njera tjetres
Ne jane miq u hapin shtepine,
Po qene armiq i meshojne kthetres.

Kete nuk na e treguan te paret,
Askush s’ia tragoi as Skenderbeut,
E dine nga djepi gjithe shqiptaret,
Nga jehon’e malit,nga dum’i dheut.

Keto perndesha te hapesires
Iu turren fluturimit te paane,
Njera i fut kthetrat humbetires,
Tjetra syte folese nuk ia ndan.

Ndaj ne betohemi “pasha Qiellin”,
Ku Ato fluturojn’e na rrine mbi koke:
Largojne rete te na puthi Dielli…
Te puthi dhe te paret qe jane nen Toke.

Dhe tani pas kaq shume shekujsh,
Dhimbjet e t’parve na dhane lirine,
Dy shqiponjat jane ende qiejve:
Njera puth Kosoven,tjetra Shqiperine.

[Ke-ler]

Merzitje

Ndodh qe njerzit te merziten,
Se shemtohen nga vete fjala.
Flasin keq,sikur kolliten...
U dalin fjalet si sterkala.

"-Rri vetem,
i them vetes.
-Vetem mbetem,
i them ndergjegjes."

S'me rrihet as me "Meshirplotin",
Larg dhe prej ndjekesve te Tij.
Eshte bere njeriu "Peshtirploti",
I ngjan te zotit a Zoti atij?

i them ndergjegjes,
-Vetem une e vetem ti!
-Ne thame qe jemi vetem,
por nuk thame qe ndjejme vetmi.

[Ke-ler]

Ja ç'del!
(Shkurtime)

Gjithe ato lutje derguar me kot!
Ai kurre s'palloi,s'hengri,s'piu!
Po t'ia hiqni gjitha keto njeriut,
Keni per te pare po s'ju doli Zot.

[Ke-ler]

Flokeshkurtres

Perdite te shoh...
Matane salles se studimit...koken ulur
Pa pare askend,
Ti hesht.

Perdite s'me sheh
Kendej salles se studimit,une koke-ngritur;
S'me sheh,
Siç une
Nuk shoh librin e hapur
Perpara vetes,
Pa shkronja,
Pa faqe.

Ne kopertine,
I pashkruar
Emri yt qe nuk ta di.

[inez]

Kulla e dashurise

Kulle harrimi eshte dashuria:
E larte,hijerende e pakohe qendron.
Ti para saj kokengritur mendon:
-Cfare tmerri do t'ishte pavdeksia!

me beri te mendoj... e bukur

[Ke-ler]

me beri te mendoj... e bukur

Mesa duket na paska ndodhur diçka e ngjashme,pershendetje!

[Agim Metbala]

Flokeshkurtres

Perdite te shoh...
Matane salles se studimit...koken ulur
Pa pare askend,
Ti hesht.

Perdite s'me sheh
Kendej salles se studimit,une koke-ngritur;
S'me sheh,
Siç une
Nuk shoh librin e hapur
Perpara vetes,
Pa shkronja,
Pa faqe.

Ne kopertine,
I pashkruar
Emri yt qe nuk ta di.

Z. Keler, poezi reflektuese, stil dhe sajimi modern, metaforë të fuqishme...dhe këto elemente i kërkon poezia bashkëkohore...

[Ke-ler]

Falemnderit zoti Agim,falemnderit per perkrahesine tuaj te vazhdueshme.Ju pershendes dhe ju uroj t'ia kaloni sa me mire.

[Ke-ler]

Gezim

Gjaku shpejton dejeve
.....Pa pengese ne trup.
........Valon, valon trupi.
...........Me ndez buzeqeshja,
................Flake me jane bere buzet.

S'e di,ndihem mire.
S'e di vertete!
Kam per ç'do gje meshire,
Dhe per rete.
Per rete
Kur ndjej eren,
Per murgeshat
Kur shkoj me nje femer,
Per vallen
Kur shoh njerez ulur,
Per agimin e pergjumur,
Per masken
Qe fsheh nje bukuri te pabukur.

Ndihem mire,
Shoh kthjellet!
Po aq kthjellet dua!
Dua perreth!
Gjaku shpejton dejeve
Pa pengese ne trup.
Kam nje pikellim perbrenda...
Me qendron si murg
Dhe gezimi nje lot me derdh.

[Sorkadhe_Kelcyre]

Krijime te mrekullueshme. Ju lexoj me kenaqesi! urime

[Ke-ler]

Te falemnderit Sorkadhke dhe te pershendes...




Qe nje çast

Qe nje çast dhe fluturova lart ne qiell:
…..Era futej lekures dhe i dergonte shpirtit liri.
Fundosesha kalteroshit gjithnje e me thelle,
…..E syte e mi moren po aq thellesi.

Balli im i gjere nisi e çau rete,
…..Por ato pertace leviznin me ngathtesi.
Mbusha gjoksin me fryme,s’di si as vete,
…..Por befas nisa nje nga nje t’i pi.

Ndaj notoja i lire.I harrova shqetesimet
…..Qe aq shume i rendojne njeriut mbi koke!
I lehte u bera,betohem,jo nga enderrimet…
…..Se parajsa eshte gjetke,por ta falin ne toke.

Oh ç’fat eshte te lodrosh me yjte…
…..Te zbukurosh hapesiren e t’i vesh si te duash,
E te te pasqyrohen ne te dy syte,
…..Dy syte te mbyllesh po deshe t’i shuash.

Te dish fshehtesine e gjysmes se henes…
…..Asaj gjysme qe ajo gjithmone na e ka fshehur.
“Bukuroshja qe shndrin”,te gjithe i kane thene,
…..Une them se eshte dhe “Bukuroshja e Fjetur”.

Ky qe nje çast ku shpirti im ne perhumbje
…..U end e lodroi gjithesise ,liriplote.
Ti ma dhe ket’ çast veç me nje puthje,
…..Pastaj me perqafim me zbrite ne toke.

[Ke-ler]

Ja ç’me qenke!

Ti matane,une matane,
Flet buzeqeshja!

Syte tane çfare nuk thane
Nga perndezja!

Ti je larg...,me ka prane…
Te kam ne preher!

Kjo salle m’esht’ e paane,
Ndaj vi t’marre ere!

Une levozhge.ti berthame,
Pa ty une bie!

Ti je dege,une gjeth’e thate…
Me mbron nen hije!

Pa dale pak…!Se ç’me ngjan!
Pa dale,ç’je?!

Oh,e vetmja lule n’jargavan,
Bukuri mbi dhé.

[Ke-ler]

Ne kohen kur dashuroja vdekjen

Nga dyshim’i pavdekshem
i vdekshmerise time
perplasja e qepallave
u vidhte jete syve;mijra shikime mohoja,
varrosur nen kafke,
ma mplaknin trupin,plugonin vdekjen.
S’rreshtja se ngrenuri thonjte
dhe ngadalsoja ecjen,
e ç’do gje kalonte teper shpejt…
me peshtynin kerminjte.

“Po çfare te dashurosh?
Era m’e ajert m’u be,
ajri m’i erte m’u versul!

Po kujt t’i shmangesh?
Shirave,gjetheve,eres se tokes?
Kam lindur ne shtator:
lumenjte fryhen,gjarperinjte pergjumen,
detet hirnosen,te perqafojne me thellesi
e te perplasin te shkembi me i afert.
Dhe rera eshte bashkuar per t’i bere balle.

Me siguri Botticelli s’ka lindur akoma!
Pranvera s’duket.
Guaskat s’dalin prej reres.”

Era m’i shprishi qerpiket,
gjethet me jepnin ajer per te pire,
shiu rreshqiste degeve e ato qanin me mua
dhe frynin lumenjte.

“S’eshte ende koha per te vdekur!
Po pres qe guaskat te dalin reres
e te hapen,
e te dalin perendeshat e gjinjve,
e rere t’u shkasi gishterinjve,
e duart e mia t’u ngjajne reres,ne mijra kokrriza,
e atehere do pres te lindi Botticelli,
e te me pyesi cilen,
e te zgjedhi njeren.
S’eshte ende koha per te vdekur!”

[Ke-ler]

Mozart-it

Ti qesh si i marre
E flet per ***** si askush,
Ti,dhe tridhjet vjeçar
E quan “te tendin” bibilush.
Ti do perralla,
E u bere gjithe ky burre,
Sikur s’ke andralla,
Sikur s’ke patur kurre.
Ti i shpifur sa s’ka,
E tallesh me perandor,
Llastuar si kalama
Loz ne pallat mbreteror.
Por ti jo perher’ qesh,
Ka çaste qe e le veç:
Sinfonine 25
Ja dhe botes tetembedhjete vjeç.
Rralle here me ndodh,
T’me prekin ne thellesi,
Por jeta aspak s’me lodh
Me t’tendin concert 21.
Une te shoh e qesh,
E nis te loz me ty.
Me Requiem ti shkon te flesh
Dhe une,besome,hap syte.

[Ke-ler]

Mozart-it

Ti qesh si i marre
E flet per pordhen si askush,
Ti,dhe tridhjet vjeçar
E quan “te tendin” bibilush.
Ti do perralla,
E u bere gjithe ky burre,
Sikur s’ke andralla,
Sikur s’ke patur kurre.
Ti i shpifur sa s’ka,
E tallesh me perandor,
Llastuar si kalama
Loz ne pallat mbreteror.
Por ti jo perher’ qesh,
Ka çaste qe e le veç:
Sinfonine 25
Ja dhe botes tetembedhjete vjeç.
Rralle here me ndodh,
T’me prekin ne thellesi,
Por jeta aspak s’me lodh
Me t’tendin concert 21.
Une te shoh e qesh,
E nis te loz me ty.
Me Requiem ti shkon te flesh
Dhe une,besome,hap syte.

[Irfan Cana]

Poezia e cilësisë kulminante e cila është sajuar nga frymëzimi i veçantë ku qartë i bën thirrje vetmisë së subjektit e cila kalon në figurën e metaforës shpirtërore.Si sintagmë pothuaj se del e shënjuar në tërë tekstin e bukur poetik.

[Ke-ler]

Poezia e cilësisë kulminante e cila është sajuar nga frymëzimi i veçantë ku qartë i bën thirrje vetmisë së subjektit e cila kalon në figurën e metaforës shpirtërore.Si sintagmë pothuaj se del e shënjuar në tërë tekstin e bukur poetik.

Ajo vetmia e subjektin e cila e ben nje autor pjese te teresise ku shpeshhere ndihet njekohesisht i madh dhe i vogel nga frymezimi dhe mahnitja.

[Ke-ler]

Pluhuri

Dje erdha i keputur nga puna,
Qendrova ndenjur pak ne shtrat.
Ndenja ashtu veç pak minuta…
M’u duk sikur kaloi koh’e gjate.

Pa dashur,permbi komodine,
Hodha shikimin tim te lodhur;
Ai u ndal mbi fotografine
E prinderve te mi,per t’u çlodhur.

Befas m’u duken si te mplakur,
Mamaja me endrra te nderprera,
(Nga dallget e jetes e rrahur)
Babai nga burgu,nga miniera.

Keshtu ndodhi me prinderit tane,
Asnje s’u shperblye pas ’90-s.
“Te mijte pse thinja kane
Kur fotografia esht’e ’80?!”

Ata me thinja?-Oh marrezi!
Koha s’i mbulon dot se dukuri!
Ndaj dhe fryva mbi fotografi
E u ngrit perpjete gjithe pluhuri.

Pluhur qe me mbuloi fytyren
Dhe floku im seç m’u thinj.
Ket’e besova kur mora pasqyren,
E kur pashe foton,ata ishin te rinj.

[Ke-ler]

Dielli i dimrit

Pastro qiellin diell i dimrit…
Pastroje e beje te kulluar!
Me shkel syne per fillimin e vitit
E harroj vitin e kaluar.

Vjeshta zhveshi geshtenjen e eger,
Shfaqi deget,si mijra duar
Qe zgjaten mbi te si te ish femer,
Ashtu si ti me rrezet e tua.

Njerzit ecin shpejt ner hijet,
E pas sikur llastohen nga ty.
Per eren qe gjithmone vertitet
Mendojne:s’ka pse te fryj!

[Ke-ler]

…ndaj shko

…ndaj shko shkerdhehu fat fatal,
m’u bere rrodhe dhe s’me hiqesh,
ti s’je i befasishem,ndaj hapin s’ndal…!
Une bronx i nxehte dhe ti digjesh.
Zjarr me je dhe flake kthehesh,
ti zjarrohesh ndersa une jo
dhe therret ndihme prej eres…
ajo t’erdhi si mashkulli bushtres,ndaj shko!