Sic e kam ceke edhe me heret, une kam kaluar nje periudhe shume te erret ne jete qe zgjati shume vite. Tani kam filluar ta marr veten, por secilen here qe zgjiohem ne mengjes e kam te ngulitur ne mendje se sa mbrapa botes jam, ndihem sikur ta kem thyer kurrizin por tani i kam vene plastike ketij kurrizi. Kam pershtypjen se asnjehere nuk do te jem shuume i lumtur, shume i kenaqur duke mos ia falur vetes se sa i dobet u tregova ne ate periudhe te erret dhe u dorezova duke menduar se u shkaterrova, kur kam mundur te ngritesha qe atehere. Optimizmi qe kam eshte shume artificial dhe kurrsesi te pajtohem me kohen e humbu.
He, pra si thoni? Per cfare arsye duhet te jem une optimist ne jete pas kaq vitesh erresire?
Krijoni Kontakt