Mashtrim monstruoz

[fegi]

"Konfidenti" në radhët e luftëtarëve të Maries - Ç'strategji përdori "naçallniku" për ta detyruar Marie Shllakun të flasë? - Përse iu besua kjo detyrë një shqiptari? - Kush ishte "Kapiteni Nisim"?


Shkruan: Ramiz KELMENDI

Postuar më, 24 qershor 2011 - Gojko Medenica, natyrisht, nuk ia thotë emrin "konfidentit" shqiptar, spiunit që shkoi në OZN-a dhe raportoi hollësisht, jo vetëm për ecuritë e Kuvendit të Dobërdolit, por "edhe për pjesëmarrjen në këtë kuvend edhe të Marie Shllakut, në rolin e mbajtjes së procesverbalit! OZN-a ishte syçelë", thotë G. Medenica. "Oficerët e saj së paku rrinin në zyra. Megjithatë, shënimet për mbajtjen e Kuvendit në Dobërdol i morën me vonesë. Ishte vështirë t'u besohej. Mirëpo, ai që ia solli këtij ishte i bindshëm dhe këmbëngulës. Pohoi se kish marrë pjesë edhe vetë në atë takim.

- Po përse, pra, nuk na njoftove më herët? - iu zemërua naçallniku i OZN-ës mikut të vet, të cilin tashmë e kish menduar të likuiduar, meqë nuk ishte paraqitur një kohë të gjatë.

- Nuk kam pasur asnjë mundësi. Isha me një grup nga i cili nuk mund të largohesha kurrsesi, - u arsyetua miku i naçallnikut.

Kohë për muhabet nuk kishte. Duhej vepruar sa më parë. Naçallniku po nxitonte për ta befasuar armikun. Saora u kthye në çastet të përgatiste aksionin.

Edhe biseda me komandantin e njësitit ushtarak nuk qe e gjatë. Komandanti dha urdhrin. Gjithçka ishte gati për sulm".

Do të ndodhë kjo aty nga mesnata e 12 shtatorit 1945. Binte shi. Një aradhe e tërë ushtarësh të armatosur edhe me armatim të rëndë rrethoi fshatin Siqevë.

Saktësisht në orën 1 pasmesnate të 12 shtatorit 1945, komandanti, në bashkëpunim me naçallnikun e OZN-ës, shtiu me raketë. Nisi sulmi me të gjitha armët kundër fshatit, ku gjendeshin të strehuar luftëtarët e lirisë, ndër të cilët edhe Marie Shllaku, të zbuluar me tradhti nga spiuni në radhët e veta. Edhe ata saora filluan t'u gjegjen të shtënave të partizanëve. Filloi beteja e rreptë dhe krejtësisht e pabarabartë midis aradhës shumëfish më të numërt dhe të armatosur të partizanëve, nga njëra anë, dhe trimave të Ukë Sadikut e të Ymer Berishës, me Marie Shllakun me automatikë e revole, të zënë në gjumë e të tradhtuar, që nuk u pajtuan assesi me robërinë e re të tokave shqiptare nga sllavët, nga ana tjetër.

U zhvillua një luftë për jetë a vdekje. Shqiptarët trima luftuan tërë natën, pa i lënë partizanët të bënin një hap përpara. Nuk jepeshin dot, edhe pse luftonin me një armik shumë e shumë më të madh e më të fuqishëm se vetja. I mbante zemra prej shqiptari dhe vendimi i tyre i prerë: ose do të jetonin në Kosovën e lirë e të bashkuar me Shqipërisë mëmë, ose do të vdisnin.

Dhe vdiqën atë ditë të 12 shtatorit, ranë në altarin e Atdheut dhe e njomën me gjakun e vet të freskët tokën e riokupuar etnike, jo më pak se 28 shqiptarë nga radhët e Ukë Sadikut e të Ymer Berishës.

Atë ditë mori disa plagë shumë të rënda edhe e vetmja femër në gjithë aradhat antikomuniste të Kosovës, vajza Marie Shllaku.
Marie Shllaku, ndonëse e plagosur rëndë, nuk u dorëzua. Luftoi dhe arriti të çante rrethimin. U strehua në shtëpi të fshatit.

Shefi i UDB-së pohon se, megjithatë, pa vonuar shumë, ajo ra në duar të OZN-ës. Do supozuar, sikundër e pohojnë këtë edhe dëshmitarët e gjallë, se Marie Shllaku u tradhtua dhe u denoncua nga "strehuesit" e saj shqiptarë në fshat.

"Gjatë hetimeve nuk pranonte ta thoshte asnjë fjalë", thotë G. Medenica. E vetmja gjë që ka pranuar paska qenë pohimi se, po, ka punuar si sekretareshë e Xhafer Devës dhe se mu për këtë "faj" a "mëkat" paska ikur në mal.

Kjo, natyrisht, nuk u mjaftoi hetuesve të OZN-ës. Ata do të ushtrojnë presion të nxjerrin nga vajza 23-vjeçare me shumë plagë në trup edhe pohime të tjera. Për metodat "humane" të njerëzve që "biseduan" me të dhe e morën në pyetje vetëm mund të supozohet, sepse nga oznasi i atëhershëm e udbashi i mëvonshëm, natyrisht, as që mund të pritej të thoshte gjë. Ta pranonte, përkundër rrahjeve e torturave të ndryshme që iu bënë, nuk pranoi asgjë tjetër, pos që ka qenë sekretareshë e Xhafer Devës.

Synimi i hetuesve: "Marie Shllakun e arrestuam, duhet shfrytëzuar sa më shumë për të zbuluar fshehtësitë e ballistëve të dalë në mal!", thotë G. Medenica.

Por, në ç'mënyrë? Si? Me dhunë, me tortura? Kotnasikoti! Vajzën mund ta presh copë-copë, mund të provosh mbi të të gjitha mënyrat e dhunës, deri edhe ato mesjetare, prapë e ke kot se nga ajo nuk nxjerr dot asnjë fjalë.

Oficeri I OZN-ës u bind edhe vetë se do ta ketë shumë vështirë me të. Duhej ndërmarrë, prandaj, diç tjetër.

U mendua gjatë naçallniku i OZN-ës, do të pohojë fejtonisti, edhe vetë pjesëmarrës në këto ndjekje e hetime, se si t'ia bënte, të bënin ç'të bënin dhe ta bënin vajzën të fliste, meqë ndryshe nuk e detyronin dot. Duhej kurdisur një kurth. Mendoi e mendoi naçallniku, u këshillua dhe me bashkëpunëtorët e vet, zgjati kjo jo pak dhe, në fund, u bë plani.

U hartua "strategjia" si të zgjidhej ky problem i pazgjidhshëm: do të "sulmohet" burgu ku gjendej Marie Shllaku e burgosur, sulmin do ta bëjnë "ballistët"; ata do ta "lirojnë" nga duart e oficerëve të OZN-ës; do të fitojnë pastaj besimin e saj dhe, sigurisht, do të mësojnë nga ajo gjithë çfarë u intereson.

Ashtu dhe u bë.

U improvizua gjithçka. U improvizuan "ballistët" - oznashë, udbashë dhe spiunë shqiptarë, me plisa të bardhë; u improvizua "sulmi"; u "thye" burgu; u "lirua" Marie Shllaku, u vendos në shtëpi "shumë të sigurt", u la në "kujdesin" dhe në duar edhe më "të sigurta".

Ku e dërguan? Ç'bënë me të? Si u luajt tërë kjo "lojë" më tej?
Pa u lodhur aspak për mundësinë të gjente ndonjë zgjidhje tjetër ca më të "kapshme", më të besueshme dhe më afërmendsh, naçallniku i OZN-ës, i rrethuar me pushtet dhe me të gjitha fijet e kurthit të kurdisur në dorë, duke pasur në dispozicion shqiptarë, që ishin edhe më të përkushtuar, më të devotshëm dhe "më katolikë se Papa", d.m.th edhe më të këqij se vetë, e vendosi Marie Shllakun në banesën e kapitenit të OZN-ës, kapitenit "Nisim".

Gojko Medenica, pale se nga ç' "konsiderata", nuk e tregoi emrin e vërtetë të këtij kapiteni shqiptar të OZN-ës, që ishte "aktori" kryesor në këtë "teatro" të shërbimit sekret ushtarak serb kundër një patrioteje të re shqiptare, të plagosur e të burgosur.
Të jetë për t'u besuar se veproi kështu që ta "kursente" oficerin shqiptar të OZN-ës, "njeriun e tyre", nga opinioni që mund të krijohej për të dhe ta "ruante" nga pasojat që mund të kishte, eventualisht, më vonë?!

Gojko Medenica e pagëzoi atë "Kapiteni Nisim" dhe nuk ia nxori emrin e mbiemrin e vërtetë, jo për "konsideratat" që ushqente, as për "kontributin" aq të madh që dha ai në kurthin kundër Marie Shllakut, as për "mirënjohjet" që i takonin për gjithë ç'kish bërë në "karrierën" e tij si oznash e udbash kundër shqiptarëve, por për një arsye krejt tjetër.

Në kohën kur u botua fejtoni, më 1965, një vit para Plenumit IV të Brioneve, që u organizua për motive që kishin të bënin drejtpërdrejt me luftën për pushtet, kur do të "damkoset", të paktën sy e faqe botës, politika antishqiptare e Rankoviqit dhe
dhuna e ushtruar nga UDB-ja, kur do të fillojë "fushata" kundër "deformimeve" që do të "përfshijë" edhe G. Medenicën dhe kur do të dalin në shesh gjithë ato padrejtësi, represione, ndjekje, burgosje, vrasje e krime kundër shqiptarëve, "Kapiteni Nisim" nuk ishte më "aktiv". Si ndonjë limon të shtrydhur, atë e kishin nxjerrë jashtë "përdorimit", e kishin larguar nga "shërbimi" në UDB, ia kishin marrë, madje me vendim, deri edhe revolen "zyrtare" dhe e kishin hedhur në rrugë, si ndonjë paçavure.

Arroganca e naçallnikut të OZN-ës ndaj kapitenit të tij shqiptar, "Kapiten Nisimit" në rastin e Marie Shllakut, ishte e pashembullt. Për pozitën e "Nisimit", në raport me naçallnikun, dhe për "peshën" e autoritetin e "kapitenllëkut" të tij mbase flet më së miri e dhëna, që pohohet edhe në fejton, se e gjitha u mendua, u kurdis dhe u zhvillua, jo vetëm pa praninë e oficerit shqiptar në këtë" strategji", por edhe pa u marrë vesh me të fare paraprakisht.

"Kapiteni Nisim", me ç'del, ishte në "shërbim" vetëm për të zbatuar urdhrat.
"Pa u marrë vesh më parë", - do të shkruajë G. Medenica në fejton, - "kapitenit iu dha roli i jatakut dhe i funksionarit ballist".

Po, pikërisht kështu u shpreh për "kapitenllëkun " e tij në OZN-a: " iu dha ROLI". Kapitenit shqiptar të OZN-ës, që ishte edhe "kapiten" edhe "Nisim", nuk i takonte detyrë tjetër pos t'i urdhërohej, t'i caktohej, t'i jepej ROLI, të luante ROLIN.

Në" rastin konkret, në rastin e Marie Shllakut, të vishej në "kostume ballisti", në vend të palltos së lëkurës, me të cilin "shquheshin" oznashët e udbashët nga qytetarët e tjerë të rëndomtë, të mbante në kokë qeleshen e bardhë "balliste", në vend të kapelës së oficerit me yll të kuq, të hiqej se është funksionar i "Ballit", të bëhej jatak i saj dhe të vijonte "aktrimin" duke realizuar me përpikëri dhe deri në fund udhëzimet e "regjisorit" të vet, ato të naçallnikut, si të ish-ndonjë figuranti, një episodist e jo "kapiten", që kish dhe ai "merita" nga LNÇ-ja dhe jeta e "bashkim vëllazërimit" nga dashuria e madhe për Titon dhe Jugosllavinë.

Edhe pa e lexuar fejtonin e Gojko Medenicës me emrin e rremë të "aktorit" të kurthit kundër Marie Shllakut dhe dënimit të saj të mëvonshëm me vdekje, me pushkatim, opinioni shqiptar e njihte shumë mirë "Kapitenin Nisim".