Politika e jashtme e Republikes se Turqise

[Kavir]

une kete vere isha 10 dite ne stamboll. nje dite ne ashensor, zbritur nga dhoma e hotelit, me ra telefoni dhe fola krejt shkurt (shqip).
prane meje ishin edhe dy burra te cilet po e komentonin dicka ne turqisht, dhe natyrisht une nuk mora vesh asnje gjysem fjale.
kur dolem nga ashensori, njeri nga te dy (ishte turk) me pyeti:
- cfare gjuhe po flisje?
- shqip - i thashe. - jam shqiptar.
- vertete? - me tha ai tjetri - edhe gjyshi im ka qene shqiptar.
beme muhabet nja dy minuta dhe ky nuk dinte asnje fjale shqip. nuk kishte qene asnjehere ne shqiperi. i vetmi qytet qe njihte ishte tirana. kur i permenda shkodren, nuk e kishte degjuar kurre...
shqiptar e quan ate ti??????
une JO. ai eshte TURK.

Kur diskutonim ceshtjen e kombesise si kriter une vura "Gjuhen dhe kulturen".
Kush humbet keto te dyja humbet kombesine. Pra jemi dakort qe tani ata jane turq, por muhabeti ishte pikerisht tek "dashuria e turqve" per shqiptaret dhe kjo duket qarte tek shembulli qe the vete.
Turqit e thote mire Noli "Dinin ne goje, e helmin ne bark".
"Shqiptaret i kemi vellezer" por edhe ne kohen eSulltanit edhe sot shkollat greke kane qene, jane dhe do te jene. Shkollat e "vellezerve shqiptare"....hip ketu te shohesh Stambollin.
Ky eshte "vellau turk".

[SKRAPARI]

ca shkollash! arrnautet (endacaket) ne turqi shkonin si emigrant per nje cope buke ndersa greket shkonin per ta pushtuar kete vend vend, te organizuar po nga kisha, ndaj atje ka pasur gjithmona shkolla greke.

[>_Ilirian_>]

Pse s'ka patur shkolla para pushtimit turk, kur kemi pasur prifterinj qe kan ditur shkrim e lexim per gjat e 1'500 vite ?!

[Kavir]

Meqe permenda Nolin (s`kam c`te bej eshte Yll Polar), m`u kujtuan nja dy vargje:
Le t`i veme nja dy ministra
se na duhen dhe pa tru.

Po shqiptaret e Shqiperise "endacake" ishin mer cun inteligjent? Po ata qe i coi Venizellosi dhe Tito endacake ishin?
Mire miza qe na ngordhi po s`na lene rehat as hajvanet.

[the admiral]

Kur diskutonim ceshtjen e kombesise si kriter une vura "Gjuhen dhe kulturen".
Kush humbet keto dyja humbet kombesine.

fiks keshtu e mendoj edhe une. ajo eshte kombesia. jo te thuash kam pasur nje stergjysh shqiptar e mos te dish asgje per shqiperine. as gjuhen.
prandaj thashe qe ajo shifer me duket ireale...
nuk besoj se ne turqi ka 3 milione qe flasin akoma shqip...

pastaj duke e marre edhe nga a na e "gjakut" (qe mua nuk me pelqen fare)
nese nje shqiptar ben femije me turke, femija eshte 50% shqiptar. ky "femije" bejne perseri femije me turke... brez i trete eshte shume me teper turk se shqiptar. eshte vetem 25% shqiptar...

[Alienated]

"If Turkey is moving eastward, it is in no small part because it was pushed and pushed by some in Europe refusing to give Turkey the kind of organic link to the West that Turkey sought"
---Robert Gates, U.S. DEFENSE SECRETARY

[Marmara]

Turqia, si në kohet e perandorisë

Dhe Turqia është një forcë jo vetëm në fqinjësinë e vet, por edhe në botë. Është presidentja e radhës e Këshillit të Europës, një vëzhguese e Këshillit të Bashkëpunimit të Gjirit dhe një mike e re e ASEAN dhe Mercosur.

Sot, është fantastike të jesh Turqia. Ekonomia, pothuajse e paprekur nga recesioni global, u rrit me 11.7% në tremujorin e parë të këtij viti dhe 10.3 përqind në të dytin. Si një perandori osmane e rilindur, Turqia ka mbështetur krijimin e një zone pa viza me Sirinë, Jordaninë dhe Libanin, dhe po shkon drejt krijimit të një zone të tregtisë së lirë. Dhe Turqia është një forcë jo vetëm në fqinjësinë e vet, por edhe në botë.

Është presidentja e radhës e Këshillit të Europës, një vëzhguese e Këshillit të Bashkëpunimit të Gjirit dhe një mike e re e ASEAN dhe Mercosur. Dhe e gjithë bota po troket në derën e saj: Kur isha në Ankara këtë javë, aty ndodhej ministri i Jashtëm sudanez; francezët, austriakët dhe polakët sapo e kishin vizituar.

Politikanë të lartë irakenë po bënin pelegrinazhë të rregullt. Turqia është shndërruar në një eksportues të shërbimeve diplomatikë. "Për herë të parë", thotë Selim Yenel, nënsekretari i marrëdhënieve me jashtë dhe përgjegjës për marrëdhëniet me Uashingtonin, "ata po kërkojnë këshillën tonë".

Ashtu si fuqitë e tjera Brazili dhe Afrika e Jugut, Turqia ka qenë dikur një shtet i krahut të djathtë që Perëndimi mund ta fuste lehtë në xhep gjatë Luftës së Ftohtë. Dhe ashtu si këto vende, turqit kanë tashmë vetëbesimin për të ndjerë se nuk kanë më nevojë t'i përkasin dikujt.

Shtete të tillë janë tashmë një forcë në vetvete, siç e demonstruan Turqia dhe Brazili kur firmosën një marrëveshje me Iranin në maj për të siguruar që Teherani nuk do të prodhonte lëndë të parë bërthamore në gjendje për të prodhuar armë. Është intrigues fakti që Turqia, Brazili dhe Nigeria kanë aktualisht një vend në Këshillin e Sigurimit të OKB dhe Afrika e Jugut si dhe India do ta kenë vitin tjetër - një ide kjo e një bote policentrike, post hegjemonike.

Turqia, si në kohet e perandorisë

Por diplomatikisht, Turqia ka më shumë rëndësi se të tjerët. Mes tyre, vetëm Turqia është në shumicë myslimane dhe me vendndodhje në Lindjen e Mesme, me një distancë të vogël nga pothuajse çdo zonë krize e planetit. Dhe si rrjedhim, ka më shumë rëndësi fakti se çfarë lloj force do të jetë Turqia.

Diplomatët turq, të vetëdijshëm se sytë e gjithë botës janë mbi ta, nxitojnë të japin garanci se janë një ndikim liberal, laik dhe mbi të gjitha i përgjegjshëm në fqinjësinë e vet dhe përtej.

Pikëpyetja ngrihet, sigurisht, për shkak të ngjarjeve të pranverës që kaloi, kur Turqia ofroi dhuratën e padëshiruar të marrëveshjes me Iranin dhe votoi kundër një rezolute të OKB të iniciuar nga SHBA për të vendosur sanksione kundër Iranit - dhe më pas shpërtheu në zemërim kur komando izraelite, të vendosur për të ndalur një anije që udhëtonte nga Turqia për në Gaza, vranë tetë nënshtetas turq gjatë një operacioni që shkoi si mos më keq. Pikërisht aksidenti i kohës krijoi përshtypjen toksike se Turqia e shihte Iranin si mik dhe Izraelin si armik.

Politika turke e "zero probleme me fqinjët" dukej sikur nënkuptonte që ishte e përgatitur të armiqësonte miqtë e dikurshëm në perëndim, me qëllim që të zbuste shtetet pranë vetes, duke përfshirë edhe ata më të këqinjtë mes tyre. Thomas Friedman i "The New York Times", shkruante se Turqia duket se ka qëllim të bashkohet "me frontin Hamas-Hezbollah-Iran kundër Izraelit".

Mendoj se është e tepruar. Për Izraelin, pothuajse të gjithë ata me të cilët kam folur këtu, përfshirë edhe kritikët e partisë në pushtet, më thanë se opinioni publik ishte kaq shumë i zemëruar nga ngjarja, saqë asnjë qeveri nuk do të kish qenë në gjendje të ruante legjitimitetin e vet në popull pa kërkuar një falje. Turqia po pret ende për atë kërkesë falje.

Sa për Iranin, është e qartë se ministri i Jashtëm, Ahmet Davutoglu dhe ekipi i tij besonin vërtetë se Perëndimi do të mirëpriste marrëveshjen që arritën, sipas të cilës Irani do të pranonte të transferonte 1200 kg uranium jashtë vendit, për t'u pasuruar për qëllime civile.

Megjithatë, zyrtarë turq pranojnë se kanë vënë në rrezik identitetin e tyre të ri dhe kanë goxha punë riparuese për të bërë. "Duhet të gjejmë diçka të re", më tha Yenel. Ndoshta Turqia mund të bindë Hamasin që të lirojë Gilad Shalit, ushtarin e rrëmbyer izraelit.

Është karikaturë të thuash se Turqia ka zgjedhur Lindjen e Mesme, apo Islamin, përpara Perëndimit. Aspirata e Turqisë për anëtarësim të plotë në klubin e Perëndimit, përfshirë edhe BE, është ende një forcë shtytëse. Por, Turqia aspiron shumë gjëra dhe disa prej tyre bien ndesh me njëra-tjetrën.

Vendi dëshiron të jetë fuqi rajonale në një rajon thellësisht dyshues ndaj Perëndimit, Izraelit dhe SHBA; një fuqi sunite që shërben si interlokutor për sunitët në Liban, Irak etj; një anëtar themelues i grupit të ri të fuqive në rritje përreth botës; dhe një aleat i Perëndimit. Kur Turqia detyrohet të zgjedhë mes këtyre roleve, prirja është që të fitojë fqinjësia dhe pikërisht kjo është koha kur votohet kundër sanksiponeve ndaj Iranit.

Në samitin e kësaj jave të NATO në Bruksel, Davutoglu ka shprehur skepticizëm për sistemin e mbrojtjes raketore, për arsye se një sistem i tillë do të shënjestronte vende si Irani apo Siria, që Turqia refuzon t'i kategorizojë si rreziqe.

Zyrtarët turq këmbëngulin se mbështesin vlerat universale që nxisin diskutimet publikë, në mos politikën e nevojshme në perëndim. Por ata duket se u japin vëllezërve myslimanë një goxha tolerancë për të drejtat e njeriut. Eshtë e famshme deklarata shfajësuese e Erdoganit për presidentin sudanez al-Bashir kur tha se, "një mysliman nuk mund të kryejë asnjëherë genocid".

Erdogan përgëzoi gjithashtu publikisht presidentin iranian Mahmoud Ahmadinexhad për fitoren e tij në zgjedhjet e 2009, që nga shumë të tjerë u dënuan si të manipuluara. Diplomatët turq thonë se privatisht përdorin gjuhë të ashpër.

Që nga koha e Ataturkut, Turqia është përkushtuar për vokacionin e saj europian. Por Ataturku ishte një modernizues, jo një liberal; një prej sloganëve të tij ishte: "Për popullin, pavarësisht popullit". Dhe nëse Laicizmi Qemalist nuk ishte një formulë për një individualizëm liberal të llojit europian, s'është aspak e qartë nëse restaurimi islamik i orientuar nga tregu është e tillë. Demookracia turke nuk është ende e konsoliduar, siç thonë politologët.

Turqia është një histori suksesi që Perëndimi ka çdo arsye ta mirëpresë. Imazhi i moderimit dhe kozmopolitanizmit tolerant që u ofron audiencave të Lindjes së Mesme kontribuon jo vetëm për forcën e vetë Turqisë, por edhe për paqen dhe sigurinë globale.

Por Turqia nuk është e kënaqur me të qenit thjeshtë ylli më i shndritshëm në fqinjësinë e saj; ajo do një rol në skenën botërore. Dhe kjo ambicie mund ta detyrojë Turqinë të gjejë një ekuilibër të ri mes identiteteve të saj konkurrues

[Qyfyre]

Bravo Marmara e paske shkruajtur shume bukur kete.

[mesia4ever]

Shpresoj qe edhe BE-ja te anetaresohet sa me shpejt ne Turqi.

[Nazionalist]

Ish-ministri i punëve të jashtme i Gjermanisë Joschka Fischer në një deklaratë dhënë për mediat në Bruksel tha: Turqia do ta ketë fjalën përfundimtare në lidhje me çështjen e anëtarësimit në Bashkimin Evropian.

Ai, po ashtu, ftoi shtetet evropiane si Austrinë, Francën dhe Gjermaninë, të cilat më ashpër kundërshtojnë anëtarësinë e Turqisë në BE, që të shikojnë me syrin e interesit dhe të kenë parasysh se shtetet e BE-së janë rrugës drejt pleqërisë, dhe se ata janë të nevojshëm për Turqinë, se përndryshe kanosen me varfri.

Ai, po ashtu, shtoi: Ne nuk kemi nevojë qe të jemi profet që të profetizojmë se shumë gjëra do të ndryshojnë në Evropë dhe se rrota në të ardhmen do të jetë në dorë të Turqisë, në fund ai shtoi se në të ardhmen BE-ja do të troket në dyert e Ankarasë, por atëherë ndoshta nuk do të hasin në dikë që t’u përgjigjet

Ne te vertete Turqia eshte nje shtet shume i zhvilluar (qofte nga ekonomia, ushtria, politika etj) ndaj edhe une mendoj qe antaresimi i saj ne BE do jete me shume rendesi.

@abedini; sepse je vete turk ti mos na hajde ketu me na cit rrena dhe propogand. se kjo nuk eshte gje pervec propagand.... turqia kurre nuk do te kete fjalen e fundit ne europe. turqia nuk ka fuqi si shtet, eshte pa organizim, eshte pa teknologji dhe i metet te gjitha sic i duhet per me pas fjale ne europe, jo ma fjalen e fundit.

@kleadoni; cfare ekonomi, ushtri, politik kan ato mor? a je ne terezi? turqia eshte ma i varfun se shqiperia nga ana e ekonomis dhe sa per politik, e luajn mire politiken por ne fund nuk kan ushtri me e krehasu me britanin, rusin, italin, etj.

GDP per cdo 1,000 veta ne turqi: 8,700

GDP per cdo 1,000 veta ne amerik: 45,000

ca ekonomi?