Rrefimet e Shen Brixhides se Suedise

[Diella1]

Fjalë të admirueshme që Nëna e Hyjit i thotë nuses dhe rreth pesë shtëpive në botë banorët e të cilave përfaqësojnë pesë gjendjet e njerëzve, konkretisht të të Krishterëve mosmirënjohës, të Hebrenjve kokëfortë dhe paganëve veç e veç, të Hebrenjve dhe paganëve së bashku dhe të miqve të Hyjit. Ky kapitull përmban shumë gjëra të dobishme.

Libri 2 - Kapitulli 3

Maria tha: "Është e tmerrshme që Zoti i gjithçkaje dhe Mbreti i lavdisë përçmohet. Ai ishte si një shtegtar mbi tokë që endet nga një vend tek tjetri e troket në shumë dyer duke kërkuar mikpritje. Bota ishte si një vendbanim me pesë shtëpi. Kur im Bir erdhi i veshur si shtegtar tek shtëpia e parë, Ai trokiti në derë dhe tha: 'Mik, hapma derën dhe lërmë të hyj të pushoj e të rri me ty që të mos më shqyejnë bishat, që të mos më kapin stuhitë dhe shiu! Më jep ca prej teshave të tua që të më mbajnë ngrohtë e ta mbuloj lakuriqësinë Time! Jepmë ca nga ushqimi yt për ta shuar urinë dhe diçka për të pirë që ta marr veten. Hyji do të ta shpërblejë!'

Personi nga brenda iu përgjigj: 'Ti nuk ke fare durim, prandaj nuk mund të jetosh paqësisht me ne. Je shumë i gjatë. Prandaj nuk të veshim dot. Je shumë lakmitar dhe grykës, prandaj nuk të ngopim dot pasi oreksi yt prej grykësi nuk ka të sosur.' Krishti shtegtar u përgjigj nga jashtë: 'Mik, lërmë të hyj. Mua nuk më duhet shumë vend. Jepmë ca prej rrobave të tua sepse në shtëpi nuk ke rroba aq të vogla sa të mos më ngrohin sadopak! Jepmë ca nga ushqimi yt, pasi edhe një kafshatë e vogël do të më ngopte dhe edhe një pikë uji do të ma shuante etjen e do të më forconte.' Personi nga brenda ia ktheu: 'Të njohim shumë mirë ne Ty.

Je i përvuajtur me fjalë por i bezdisshëm me kërkesat e Tua. Dukesh sikur kënaqesh lehtë, por në fakt je i pangopur kur vjen puna për të ngrënë. Ke shumë ftohtë dhe është vështirë të të veshësh. Largohu, nuk të pranoj brenda!' Pastaj Ai erdhi tek shtëpia e dytë dhe tha: 'Mik, hape derën dhe shikomë! Do të të jap çfarë të nevojitet. Do të të mbroj nga armiqtë.' Personi nga brenda u përgjigj: 'I kam sytë e dobët. Do t’u bënte keq po të të shihnin. Kam gjithçka me bollëk dhe nuk kam nevojë për asgjë Tënden. Jam i fortë dhe i fuqishëm. Kush mund të më bëjë keq?' Duke ardhur pastaj tek shtëpia e tretë, Ai tha: 'Mik, vërma veshin dhe dëgjomë! Zgjati duart dhe merrmë! Hape gojën dhe shijomë!'

I zoti i shtëpisë u përgjigj: 'Bërtit më fort që të të dëgjoj më mirë! Nëse je i mirë, do të të afroj. Nëse je i këndshëm, do të të lë të hysh.' Pastaj Ai shkoi tek shtëpia e katërt dera e së cilës ishte e hapur gati përgjysëm. Ai tha: 'Mik, nëse do të reflektoje se kohën e ke shpenzuar kot, ti do të më pranoje brenda. Nëse do ta kuptoje dhe dëgjoje se çfarë kam bërë për ty, do të të vinte keq për Mua. Nëse mban parasysh se sa shumë më ke fyer, do të psherëtije dhe do të kërkoje falje.' Personi iu përgjigj: 'Gati po vdisnim duke të të pritur dhe duke të të dëshiruar. Ki mëshirë për të ligat tona dhe do të jemi mëse të gatshëm të ta japim vetveten. Shikoje mjerimin tonë dhe vështro makthin e trupit tonë dhe do të jemi të gatshëm për çdo dëshirë Tënden.' Pastaj Ai erdhi tek shtëpia e pestë që ishte krejtësisht e hapur. Ai tha: 'Mik, me kënaqësi do të hyja këtu, por ta dish se Unë kërkoj një vend prehës më të butë se një dyshek me pupla, ngrohtësi më të madhe se ç’japin rrobat e leshta, ushqim më të freskët se mishi i kafshëve të sapotherura.'

Ata që ishin brenda u përgjigjën: 'Tek këmbët kemi çekiçë. Më gëzim do t’i përdorim për t’i bërë copë shputat dhe këmbët dhe do të të japim palcën që do dalë prej tyre si vend çlodhjeje. Më gëzim do të hapim pjesët më të brendshme tonat për Ty. Eja menjëherë brenda! S’ka asgjë më të butë se palca jonë ku mund të pushosh dhe asgjë më të mirë se pjesët tona më të brendshme për të të ngrohur. Zemra jonë është më e freskët se mishi i freskët i kafshëve. Jemi gati ta presim për të të ushqyer. Vetëm eja brenda! Sepse Ti je i ëmbël dhe i mrekullueshëm. Banorët e këtyre pesë shtëpive përfaqësojnë pesë gjendje të ndryshme të njerëzve në botë. Të parët janë të Krishterët jo besnikë që i quajnë të padrejta vendimet e tim Biri, të rreme premtimet e Tij dhe të padurueshme urdhëresat e Tij.

Këta janë ata që me mendime, mendje dhe blasfemi u thonë predikuesve të tim Biri: 'Ai mund të jetë fare mirë i plotfuqishëm, por Ai është shumë larg dhe i paarritshëm. Është i lartë dhe i gjerë dhe nuk ke si e vesh. Është i pangopur dhe nuk ke si e ushqen. Nuk ka fare durim dhe nuk rrihet dot me Të.' Ata thonë se Ai është shumë larg sepse janë të dobët në vepra të mira dhe dashuri dhe nuk përpiqen që ta arrijnë mirësinë e Tij. Ata thonë se Ai është i gjerë, sepse grykësia e tyre nuk ka kufi: gjithmonë ankohen se u mungon apo u nevojitet diçka dhe gjithmonë imagjinojnë probleme përpara se ato të ekzistojnë. Ata gjithashtu e akuzojnë Atë si të pangopur sepse qielli dhe toka nuk i mjaftojnë por kërkon dhurata edhe më të mëdha nga njerëzit.

U duket marrëzi që të heqin dorë nga gjithçka për hir të shpirtit të tyre në përputhje me këshillat dhe u duket e dëmshme që t’i japin trupit më pak. Ata thonë se Ai nuk ka durim sepse Ai i urren veset dhe u dërgon gjëra kundër vullnetit të tyre. Ata mendojnë se asgjë nuk është e mirë dhe e dobishme përveç atyre që kënaqësia e trupit u dikton. Sigurisht që im Bir është me të vërtetë i plotfuqishëm në qiell dhe në tokë, Krijuesi i gjithçkaje dhe i krijuar prej askujt, që ekziston përpara gjithçkaje e pas të cilit askush nuk ka për të ardhur. Ai është me të vërtetë më i largëti, më i gjeri dhe më i larti, brenda, jashtë dhe mbi gjithçka.

Por edhe pse Ai është kaq i fuqishëm, prapë se prapë nga dashuria Ai dëshiron që të vishet me ndihmën e njerëzve – Ai që nuk ka nevojë për rroba, që vesh gjithçka dhe vetë është veshur përjetësisht dhe pandryshueshmërisht me nder dhe lavdi të amshuar. Ai që është buka e engjëjve dhe e njerëzve, që ushqen gjithçka dhe vetë nuk ka nevojë për asgjë, dëshiron të ushqehet me dashuri njerëzore. Ai që është vendosësi dhe autori i paqes kërkon prehje nga njerëzit. Prandaj kushdo që e mirëpret mund ta ngopë edhe me një kafshatë bukë për sa kohë ai synon të bëjë mirë. Ai mund ta veshë Atë me një fill të vetëm për sa kohë dashuria e tij digjet flakë. Një pikë e vetme mund t’ia shuajë etjen nëse personi ka predispozitat e duhura.

Për aq kohë sa devotshmëria e një personi është e flaktë dhe e qëndrueshme, ai është i aftë ta mirëpresë tim Bir në zemrën e vet dhe të flasë me Të. Hyji është shpirt dhe për këtë arësye Ai ka dashur t’i shndërrojë krijesat prej mishi në qenie shpirtërore dhe qeniet kalimtare në të përjetshme. Çka u ndodh gjymtyrëve të trupit të Vet, Ai e konsideron se i ndodh edhe Atij. Ai merr parasysh jo vetëm veprat apo aftësitë e njeriut, por edhe vullnetin dhe synimin me të cilin kryhet një vepër. Në të vërtetë, sa më shumë im Bir u thërret njerëzve të tillë me anë të frymëzimeve të fshehta dhe sa më shumë u tërheq vëmendjen me anë të predikuesve të Tij, aq më të pandjeshëm ata bëhen ndaj Tij.

Ata nuk dëgjojnë e as ia hapin derën e vullnetit e as e lënë të hyjë nëpërmjet veprave të dashurisë. Prandaj, kur u vjen koha, fallciteti ku mbështeten do të asgjësohet, e vërteta do të lartësohet dhe lavdia e Hyjit do të jetë e qartë. Të dytët janë Hebrenjtë kokëfortë. Këta e konsiderojnë veten të arësyeshëm sa s’ka më dhe e konsiderojnë urtinë si drejtësi ligjore. Vënë në dukje veprat e tyre dhe i konsiderojnë më të denja se veprat e të tjerëve. Nëse dëgjojnë për gjërat që ka bërë im Bir, ata i përbuzin. Nëse i dëgjojnë fjalët dhe urdhëresat e Tij, ata reagojnë me tallje.

E ç’është më e keqja, ata do ta konsideronin veten mëkatarë dhe të papastër qoftë sikur edhe vetëm të dëgjonin dhe reflektonin mbi ndonjë gjë që ka të bëjë me tim Bir dhe si më fatkeqë dhe mjeranë nëse do të imitonin veprat e Tij. Por për sa kohë erërat e fatit mondan vazhdojnë të fryjnë mbi ta, ata e konsiderojnë veten me shumë fat. Për sa kohë janë të fortë fizikisht, ata e kujtojnë veten shumë të fortë. Për këtë arësye shpresat e tyre do të bëhen hi dhe nderi i tyre do të kthehet në turp.

Të tretët janë paganët. Disa prej tyre thërrasin me tallje çdo ditë: 'Kush na është ky Krishti? Nëse na mbush me dhurata të kësaj bote, me gëzim do ta pranojmë. Nëse na i fal mëkatet, do ta nderojmë akoma edhe me më tepër gëzim.' Por këta njerëz i kanë mbyllur sytë e mendjes që të mos shohin drejtësinë dhe mëshirën e Hyjit. I taposin veshët dhe nuk dëgjojnë se ç’ka bërë im Bir për ta dhe për çdo njeri. Ata e qepin gojën dhe nuk pyesin se si do të jetë e ardhmja e tyre apo se çfarë është për të mirën e tyre. I lidhin duart mbi gjoks dhe nuk pranojnë të përpiqen që të gjejnë mënyrën sesi t’i shpëtojnë gënjeshtrave dhe të zbulojnë të vërtetën. Prandaj, duke qenë se nuk duan të kuptojnë apo të marrin masa, edhe pse munden dhe kanë kohë për ta bërë këtë, ata dhe shtëpia e tyre do të shemben dhe përfshihen nga shtrëngata.

Të katërtët janë ata Hebrenj dhe paganë që do të donin të bëheshin të Krishterë sikur veç ta dinin si dhe në ç’mënyrë mund ta kënaqnin tim Bir dhe po të kishin një ndihmës. Ata dëgjojnë nga banorë të vendeve fqinje çdo ditë dhe e dinë edhe nga thirrjet e dashurisë brenda vetes, si dhe prej shumë shenjave të tjera, sa shumë im Bir ka bërë dhe vuajtur për secilin. Për këtë ata e thërrasin Atë në ndërgjegjen e tyre dhe thonë:

'O Zot, kemi dëgjuar se ke premtuar të na e japësh Vetveten. Prandaj po të presim. Eja dhe përmbushe premtimin Tënd! Ne shohim dhe kuptojmë se nuk ka fuqi hyjnore në ata që adhurohen si hyjni, as dashuri për shpirtrat, as vlerësim për dlirësinë. Tek ta gjejmë vetëm instikte, dëshirë për nderimet e botës së tanishme. Ne dimë për Ligjin dhe dëgjojmë rreth veprave të mëdha që ke kryer me mëshirë dhe drejtësi. Dëgjojmë nga thëniet e profetëve të Tu se ata po të prisnin Ty që të patën profetizuar. Prandaj eja, o Zot i mirë! Do të donim të ta jepnim vetveten sepse e kuptojnë që në Ty ka dashuri për shpirtrat, përdorim të drejtë të gjithçkaje, dlirësi të përsosur dhe jetë të amshuar. Eja pa vonesë dhe na ndriço se gati po vdesim duke të pritur!' Kështu i drejtohen tim Biri. Kjo shpjegon përse dera e tyre është e hapur përgjysëm, pasi synimi i tyre është i plotë përsa i përket së mirës, por ende nuk e kanë përmbushur. Këta janë njerëz që meritojnë të marrin hir dhe ngushëllim nga im Bir.

Në shtëpinë e pestë ndodhen miqtë e tim Biri dhe të mitë. Dera e mendjes së tyre është krejtësisht e hapur për tim Bir. Gëzohen po ta dëgjojnë të thërrasë. Ata jo vetëm që e hapin kur Ai troket, por me gëzim rendin ta takojnë ndërsa është duke hyrë brenda. Me çekiçët e këshillave hyjnore ata shkërmoqin gjithçka të shformuar që gjejnë tek vetja. Ata përgatisin një vend çlodhjeje për tim Bir, jo prej puplave të zogjve por me harmoninë e virtyteve dhe frenimin e dëshirave të këqija që është vetë palca e të gjitha virtyteve. Ata i ofrojnë tim Biri një lloj ngrohtësie që nuk vjen nga leshi por nga dashuria e flaktë e jo vetëm që i japin gjërat që u përkasin, por edhe vetveten. Gjithashtu ata përgatisin ushqim për Të që është më i freskët se çdo mish: është zemra e tyre e përkryer që nuk dëshiron apo do gjë tjetër përveç Hyjit.

Zoti i qiellit banon në zemrat e tyre dhe Hyji që ushqen gjithçka, ëmbëlsisht ushqehet prej tyre. Ata i mbajnë vazhdimisht sytë nga dera që të mos hyjë armiku, i mbajnë veshët kthyer nga Zoti dhe duart gati për t’u përleshur me armikun. Imitoji ata, bija ime, për aq sa mundesh, sepse themelet e tyre janë ndërtuar mbi shkëmb të fortë. Shtëpitë e tjera i kanë themelet mbi baltë dhe prandaj do të lëkunden kur të fryjë erë."

[Diella1]

Nëna e Hyjit i flet të Birit në emër të nuses së Tij. Krishti krahasohet me Salomonin. Ndëshkimi i ashpër ndaj të Krishterëve shtiracakë.

Libri 2 - Kapitulli 4

Nëna e Hyjit i foli të Birit duke thënë: "Biri im, shiko si po qan nusja jote ngaqë Ti ke pak miq dhe shumë armiq." Biri u përgjigj: "Është shkruar se bijtë e mbretërisë do të dëbohen dhe nuk do ta trashëgojnë mbretërinë. Po ashtu shkruhet se një farë mbretëreshe erdhi nga larg për të parë pasuritë e Salomonit dhe për të dëgjuar urtinë e tij. Kur pa gjithçka, ajo mbeti pa fjalë nga habia. Por shtetasit e mbretërisë së tij nuk i kushtuan vëmndje urtisë së tij dhe nuk i admiruan pasuritë e tij. Salomoni më simbolizon Mua edhe pse Unë jam shumë më i pasur dhe më i urtë se ai, pasi gjithë urtia vjen prej Meje dhe çdokush që është i urtë e merr urtinë nga Unë. Pasuritë e Mia janë jetë e përjetshme dhe lavdi e papërshkrueshme. Ia premtova dhe ofrova këto të mira të Krishterëve si t’ishin fëmijët e Mi, që ata të mund t’i zotëronin përgjithmonë nëse do të më imitonin dhe do t’i besonin fjalët e Mia. Por ata nuk i kushtuan vëmendje urtisë Sime.

Ata tallen me veprat dhe premtimet e Mia dhe i konsiderojnë të pavlera pasuritë e Mia. Pra ç’do të bëj pastaj me ta? Sigurisht që nëse fëmijët nuk e duan trashëgiminë e vet, atëherë të huajt, domethënë paganët, do ta marrin atë. Si ajo mbretëreshë e huaj me të cilën simbolizoj të gjithë shpirtrat besnikë, ata do të vinë dhe do të admirojnë pasurinë e lavdisë dhe dashurisë Sime e do të largohen nga shpirti i tyre i pabesisë dhe do të mbushem me Shpirtin tim. Pra ç’do të bëj pastaj me bijtë e mbretërisë? Do të sillem me ta si një poçar i zoti i cili kur vëren se objekti i parë që ka bërë me argjilë nuk është as i bukur as i dobishëm, e hedh dhe e thyen. Do të sillem me të Krishterët në të njëtën mënyrë. Edhe pse ata duhet të ishin të Mitë sepse i krijova sipas imazhit Tim dhe i shëlbova me gjakun Tim, ata janë deformuar tmerrësisht. Prandaj do të shkelen si pluhur dhe do të flaken në ferr."

[Diella1]

Zoti i flet nuses për madhështinë e Tij. Një shëmbëlltyrë e mrekullueshme ku Krishti krahasohet me Davidin, ndërsa Hebrenjtë, të Krishterët e këqinj dhe paganët krahasohen me tre djemtë e Davidit. Kisha mbështëtet në shtatë sakramentet.

Libri 2 - Kapitulli 5

Unë jam Hyj, jo prej guri a prej druri e as i krijuar nga ndonjë tjetër, por Krijuesi i gjithësisë, jam pa fillim dhe pa fund. Unë jam Ai që erdhi në krahërorin e Virgjërës dhe ndenji me Virgjërën pa e humbur hyjninë. Me natyrën Time njerëzore Unë isha tek Virgjëra njëkohësisht me natyrën Time hyjnore dhe Unë jam po ai Person i cili me anë të natyrës hyjnore vazhdoi të sundonte mbi qiellin dhe tokën së bashku me Atin dhe me Shpirtin Shenjt. Me Shpirtin Tim e përflaka Virgjërën – jo në kuptimin që Shpirti që e përflaku qe i ndarë prej Meje, por që Shpirti që e përflaku ishte po Ai që ishte në Atin dhe në Mua, jo tre hyje.

Unë jam si mbreti David që kishte tre djem. Njëri prej tyre quhej Absalom dhe ai u përpoq t’i merrte jetën të atit. I dyti, Adonija, kërkonte mbretërinë e të atit. Djali i tretë, Salomoni, e mori mbretërinë. Djali i parë përfaqëson Hebrenjtë. Ata janë personat që kërkuan të më merrnin jetën e Unë të vdisja dhe i përqeshën mësimet e Mia. Për pasojë, tani që dihet si e pësuan, Unë mund të them çka tha Davidi kur vdiq i biri: 'Biri im, Absalom!" domethënë: O bijtë e Mi Hebrenj, ku ka përfunduar përmallimi dhe pritja juaj tani? O bijtë e Mi, ç’fund ju pret tani? Ndjeva keqardhje për ju sepse më prisnit me dëshirë që të vija – Mua që nga shumë shenja mësuat se kisha ardhur – dhe sepse dëshironit lavdi që kalon shpejt e që e gjitha tani ka marrë fund. Por tani ndjej keqardhje më të madhe për ju, si Davidi që i përsëriste e përsëristë fjalët e para, sepse shoh që ju pret një fund mjeran.

Prandaj përsëri si Davidi Unë them me gjithë dashurinë Time: 'Bir, ah sikur të vdisja Unë në vendin tënd?' Davidi e dinte mirë se ai nuk mund ta kthente në jetë të birin duke vdekur vetë, por që të tregonte dashurinë e thellë atërore dhe dëshirën e zjarrtë të vullnetit të tij, edhe pse e dinte se ishte e pamundur, ai ishte gati të vdiste në vend të të birit. Në të njëjtën mënyrë Unë tani them: O bijtë e Mi izraelitë, edhe pse ma dëshiruat të keqen dhe bëtë ç’mundët kundër Meje, nëse do të ishte e mundur dhe nësë Ati Im do ta lejonte, Unë do të vdisja edhe njëherë për ju pasi më vjen keq për të keqen që i keni bërë vetes. Unë ju tregova se ç’duhej bërë me fjalët e Mia dhe ua bëra të qartë me shembujt e Mi. Eca para jush si një klloçkë që ju mbronte me krahët e dashurisë, por ju nuk pranuat asgjë. Prandaj gjithë gjërat që dëshironit u bënë hiç. Fundi juaj është mjerimi dhe mundi u shkoi dëm.

Të Krishterët e këqinj simbolizohen nga djali i dytë i Davidit që mëkatoi kundër të atit kur ky ishte në moshë të thyer. Ai mendoi me vete kështu: 'Im atë është i moshuar dhe takati po e lë. Nëse i them ndonjë gjë që nuk shkon, ai nuk përgjigjet. Nëse bëj diçka kundër tij, ai nuk hakmerret. Nëse i vërsulem, ai toleron me durim. Prandaj do të bëj ç’të dua.' Me disa prej shërbëtorëve të të atit David, ai shkoi në një kopësht me pak pemë për t’u hequr si mbret. Por kur urtia dhe synimi i të atit u bënë të qarta, ai e ndryshoi planin dhe ata që ishin me të u turpëruan.
Këtë po më bëjnë tani të Krishterët. Ata mendojnë me vete: 'Shenjat dhe vendimet e Hyjit nuk janë aq të qarta tani siç ishin dikur. Mund të themi ç’të duam pasi Ai është i mëshirshëm dhe nuk na vë mend. Le të bëjmë si të duam pasi Ai hap rrugë kollaj.' Ata nuk kanë besim tek fuqia Ime, sikur tani të isha më i dobët në përmbushjen e vullnetit Tim se më parë.

Ata kujtojnë se dashuria Ime është zbehur, sikur Unë të mos isha po aq i gatshëm për t’i mëshiruar siç mëshirova etërit e tyre. Gjithashtu ata mendojnë se gjykimi Im është diçka me të cilën mund të qeshësh dhe drejtësia Ime është e pakuptimtë. Prandaj edhe ata shkojnë në një kopësht me disa shërbëtorë të Davidit për t’u hequr si mbretër me arrogancë. ç’simbolizon ky kopësht me pak pemë në mos Kishën e Shenjtë që vazhdon të ekzistojë nëpërmjet shtatë sakramenteve si të ishin pak pemë? Ata hyjnë në kishë së bashku me disa shërbëtorë të Davidit, domethënë me pak vepra të mira, për ta fituar mbretërinë e Hyjit me arrogancë.

Kryejnë një numër të vogël veprash të mira, me besimin që me anë të tyre, pavarësisht nga gjendja mëkatare ku ndodhen apo pavarësisht se çfarë mëkatesh kanë kryer, ata prapë mund ta fitojnë mbretërinë e qiellit sikur t’u takonte me të drejtë trashëgimie. Djali i Davidit donte ta merrte mbretërinë kundër vullnetit të Davidit, por u dëbua me turp pasi si ai dhe ambicja e tij ishin të padrejta dhe mbretëria iu dha një personi më të mirë dhe më të urtë. Po kështu këta njerëz do të dëbohen nga mbretëria Ime.

Ajo do t’u jepet atyre që bëjnë vullnetin e Davidit, pasi vetëm ai që ka dashuri mund ta fitojë mbretërinë Time. Vetëm ai që është i pastër dhe udhëhiqet nga zemra Ime mund të më afrohet Mua që jam më i pastri i të gjithëve.
Salomoni ishte djali i tretë i Davidit. Ai simbolizon paganët. Kur Betsabea mori vesh se dikush tjetër, jo Salomoni që Davidi kish premtuar se do të ishte mbret pas tij- ishte zgjedhur nga disa persona, ajo shkoi tek Davidi dhe i tha: 'Imzot, ti m’u betove se Salomoni do të ishte mbret pas teje. Por tani dikush tjetër është zgjedhur.

Nëse është kështu dhe kjo do të realizohet, mua do të më dënojnë në zjarr si kurorëthyese dhe im bir do të konsiderohet si i paligjshëm.' Kur Davidi e dëgjoi këtë, u ngrit dhe tha: 'Betohem për Hyjin se Salomoni do të ulet në fronin tim dhe do të jetë mbret pas meje.' Pastaj i urdhëroi shërbëtorët e vet që ta ulnin Salomonin në fron dhe ta shpallnin mbret atë që kish zgjedhur Davidi. Ata i zbatuan urdhrat e zotërisë së tyre dhe e ngjitën Salomonin në pushtet dhe të gjithë ata që kishin përkrahur të vëllain u shpërndanë dhe përfunduan shërbëtorë. Kjo Betsabe, që do t’ish quajtur kurorëthyese nëse do të ishte zgjedhur një mbret tjetër, nuk simbolizon tjetër gjë përveç besimit të paganëve.

Nuk ka kurorëthyerje më të keqe sesa ta shesësh veten në prostitucion larg prej Hyjit dhe besimit të vërtetë dhe të besosh në një zot që nuk është Krijuesi i gjithësisë. Ashtu siç bëri Betsabea, disa prej paganëve erdhën tek Unë me zemër të përvuajtur dhe të penduar, duke thënë: 'Zot, ti premtove se në të ardhmen ne do të ishim të Krishterë. Mbaje premtimin! Nëse një mbret tjetër, nëse një fe tjetër që s’është e Jotja ngadhnjen mbi ne, nëse largohesh prej nesh, ne do të digjemi në mjerim dhe do të vdesim si një kurorëthyese që ka marrë një kurorëthyes në vend të burrit të ligjshëm. Përveç kësaj, edhe pse Ti jeton përgjithmonë, prapë se prapë Ti do të jesh si i vdekur për ne dhe ne për Ty, në kuptimin që Ti do ta largosh hirin nga zemrat tona dhe do të na kundërvësh ndaj Teje për shkak të mungesës së besimit. Prandaj mbaje premtimin, forcoje dobësinë tonë dhe ndriçoje errësirën tonë! Nëse vonon, nëse largohesh prej nesh, ne do të zhdukemi.' Duke dëgjuar këtë, Unë do të ngrihem si Davidi me anë të hirit dhe të mëshirës Sime.

Betohem për natyrën Time hyjnore që është bashkuar me trupin Tim dhe për natyrën Time njerëzore që është në Shpirtin Tim dhe për Shpirtin Tim që është në natyrat e Mia hyjnore dhe njerëzore, këto të treja duke qenë jo tre hyje por një Hyj, se do ta mbaj premtimin. Do të dërgoj miqtë e Mi ta sjellin tim bir Salomonin, domethënë paganët, në kopësht, domethënë në kishë që mbijeton me shtatë sakramentet si t’ishin shtatë pemë (konkretisht pagëzimi, rrëfimi, vajosja e krezmimit, sakramenti i altarit dhe i meshtarisë, martesa dhe vajosja e mbrame). Ata do të prehen në fronin Tim, domethënë në fenë e vërtetë të Kishës së Shenjtë.

Ndërsa të Krishterët e këqinj do të bëhen shërbëtorët e tyre. Të parët do ta gjejnë gëzimin në një trashëgimi të përjetshme dhe në ushqimin e ëmbël që do të përgatis për ta. Të dytët, do të rënkojnë në mjerimin që do të fillojë për ta në të tashmen dhe do të zgjasë përjetësisht. Dhe kështu, meqenëse është ende koha për të ndenjur zgjuar, miqtë e mi të mos flenë, të tregohen të palodhur sepse një shpërblim i lavdishëm i pret mundimet tyre!"

[VOLSIV]

Akt-akuza e Birit ndaj një shpirti që do të dënohej në prani të nuses dhe përgjigja që Krishti i dha djallit që e pyeti se përse Ai e lejoi këtë shpirt dhe i lejon bakëqinj të tjerë të prekin apo të marrin trupin e Tij të vërtetë në kungim.

Libri 2 - Kapitulli 2

.......Një mal mund ta pengojë diellin material që ta ndriçojë tokën që gjendet mbrapa tij, por ç’mund të më pengojë Mua përveç mëkatit që nuk e lejon shpirtin të përshkohet nga dashuria Ime? Edhe sikur një pjesë e malit të hiqej, toka prapa tij prapë se prapë nuk do të ngrohej nga dielli. Dhe nëse Unë hyj në një pjesë të pastër të një mendjeje, ç’ngushëllim mund të kem nëse më vjen erë e rëndë nga një pjesë tjetër? Prandaj njeriu duhet të lirohet nga çdo fëlliqësirë dhe pastaj nga pastërtia do të burojë gëzim i ëmbël." Nëna u përgjigj: "U bëftë vullneti Yt me çdo mëshirë!"

SQARIM

Ky ishte një prift që shpesh ishte paralajmëruar për sjelljen e tij të pakontrolluar dhe nuk zinte mend. Një ditë, kur doli në lëndinë për t’u kujdesur për kalin e tij, u dëgjua një shkreptimë dhe rrufeja e goditi për vdekje. Trupi i mbeti krejtësisht i paprekur me përjashtim të pjesëve intime që u dogjën plotësisht. Pastaj Shpirti i Hyjit tha: "Bijë, ata që bëhen skllevër të kënaqësive të tilla mjerane meritojnë të heqin në shpirt çka ky njeri pësoi në trup."

>>> Me beri shume pershtypje sesa rendesi ka ne syte e Zotit pastertia. Edhe pse mund te bejme vepra te mira dhe pergjithesisht nuk ja duam kujt te keqen per Zotin akoma ka felliqesira brenda nesh nese nuk jemi te paster, gje qe e pengon ate te vije e te pushoje ne shpirtrat tane. Eshte nje dhurate e madhe per te krishteret ekzistenca e kesaj Shenjtoreje dhe nje dhurate e madhe gjithashtu edhe Vegimet e saj. Ndihet fare mire prezenca e Shpirtit te Shenjte ne keto Vegime te shenjtores.

[Diella1]

Birit, në prani të nuses, flet për një mbret në fushën e betejës që i ka miqtë në të djathtë dhe armiqtë në të majtë. Mbreti përfaqëson Krishtin që ka të krishterë në të djathtë dhe paganë në të majtë. Të krishterët Ai i ka refuzuar dhe predikuesit ua ka dërguar paganëve.

Libri 2 - Kapitulli 6

Biri tha: "Unë i përngjaj një mbreti në fushën e betejës që i ka miqtë në të djathtë dhe armiqtë në të majtë. Zëri i dikujt që thërriste iu drejtua atyre që ndodheshin djathtas dhe ishin të mirëarmatosur. Në kokë mbanin helmeta dhe fytyrën e kishin kthyer nga zotëria e tyre. Zëri u bërtiti: 'Kthehuni nga unë dhe besomëni! Kam ar për t’ju dhënë.' Kur e dëgjuan këtë, ata u kthyen nga ai. Zëri u foli për herë të dytë atyre që ishin kthyer: 'Nëse doni ta shihni arin, hiqini helmetat dhe, nëse doni ta mbani arin, do t’ua vë unë helmetat ashtu siç më pëlqen.' Kur ata pranuan, ai ua vuri helmetat mbrapsht. Për pasojë, pjesën e përparme me hapësirat për të parë e kishin mbrapa kokës, kurse pjesa e prapme e helmetës u mbulonte sytë e nuk mund të shikonin. Duke bërtitur kështu, ai u priu atyre si të ishin të vebër.

Pasi ndodhi kjo, disa prej miqve të mbretit i raportuan zotërisë së tyre se armiqtë i kishin mashtruar njerëzit e tij. Ai u tha miqve: 'Shkoni mes tyre dhe thërrisni: Hiqini helmetat dhe shihni si ju kanë mashtruar! Kthehuni tek unë dhe unë do t’ju mirëpres paqësisht!' Ata nuk deshën të dëgjojnin e u tallën. Shërbëtorët e dëgjuan këtë dhe i raportuan të zotit të tyre. Ai tha: 'Epo mirë, meqenëse ata u tallën me mua, shkoni shpejt në të majtë dhe dhe thuajuni atyre majtas këto tre gjëra: Udha që çon në jetë është përgatitur për ju. Porta është hapur. Dhe zotëria vetë dëshiron të vijë t’ju takojë paqësisht. Prandaj besoni pa u lëkundur se udha është përgatitur! Kini shpresë të patundur se porta është hapur dhe fjalët e tij janë të vërteta! Shkoni ta takoni zotërinë me dashuri dhe ai do t’ju mirëpresë me dashuri dhe paqe e do t’ju prijë në paqen e amshuar!' Kur ata i dëgjuan fjalët e lajmëtarëve, besuan dhe u mirëpritën miqësisht.

Unë jam ai mbret. Në të djathtë kisha të krishterët e pata përgatitur një shpërblim të përjetshëm për ta. Mbanin helmeta në kokë dhe fytyrën e kishin të kthyer nga Unë për sa kohë ishin të vendosur të bënin vullnetin Tim, t’i bindeshin urdhëresave të Mia dhe për sa kohë zemra e tyre rrihte vetëm për qiellin. Pas pak kohe, zëri i djallit, domethëne krenaria, kumboi në botë dhe u tregoi atyre pasuri tokësore dhe kënaqësi trupore. Ata u kthyen drejt tij duke ia nënshtruar krenarisë vullnetin dhe dëshirat e veta. Për shkak të krenarisë, ata i hoqën helmetat e përmbushën dëshirat e tyre duke zgjedhur të mirat e përkohshme në vend të atyre shpirtërore. Tani që i kanë hequr helmetat e vullnetit të Hyjit dhe armët e virtytit, krenaria i ka kapluar aq shumë dhe i ka lidhur aq fort pas vetes saqë me kënaqësinë më të madhe mëkatojnë deri në fund dhe do të ishin gati të jetonin përgjithmonë mjaft që të mund të mëkatonin pafund.

Krenaria i ka verbuar aq shumë saqë hapësirat e helmetës nga mund të shihet i kanë mbrapa kokës dhe përpara kanë errësirë. Ç’simbolizojnë këto hapësira në helmeta përveç meditimit mbi të ardhmen dhe mbi vlerën e realiteteve të tanishme? Nga hapësira e parë ata duhej të shihnin gëzimin e shpërblimeve të ardhshme dhe tmerret e ndëshkimeve të ardhshme, si edhe gjykimin e tmerrshëm të Hyjit. Nga hapësira e dytë ata duhet të shihnin urdhëresat dhe ndalesat që ka caktuar Hyji, si edhe në ç’masë i kanë shkelur urdhëresat e Hyjit dhe si duhet të ndreqen. Por këto hapësira i kanë prapa kokës e nuk mund të shohin asgjë, gjë që do të thotë se ata e kanë shpërfillur meditimin e realiteteve qiellore.

Dashuria e tyre për Hyjin është ftohur, ndërsa dashuria e tyre për botën shikohet me gëzim dhe përqafohet aq fort sa ajo, si një rrotë e mirëvajosur, i çon ku t’u teket. Megjithatë, duke parë se Unë po çnderohem, se shpirtrat po hallakaten dhe se djalli po merr në dorë timonin, miqtë e Mi më thërrasin çdo ditë me lutjet e tyre për ta. Lutjet e tyre janë ngjitur në qiell dhe kanë mbërritur në veshët e Mi, Unë u kam dërguar çdo ditë predikuesit e Mi këtyre njerëzve, u kam treguar shenja dhe i kam shtuar hiret për ta. Por duke u tallur me të gjitha këto, ata kanë bërë mëkat pas mëkati.

Prandaj tani do t’u them shërbëtorëve të Mi dhe patjetër do t’i zbatoj fjalët e Mia: Shërbëtorët e Mi, shkoni në të majtë, domethënë tek paganët, dhe thuajuni atyre: 'Zoti i qiellit dhe Krijuesi i gjithësisë dëshiron që t’ju themi sa vijon: Udha e qiellit është hapur për ju. Kini vullnetin të hyni në të me fe të palëkundur! Porta e qiellit rri hapur për ju. Shpresoni pa u lëkundur dhe do të hyni përmes saj! Vetë mbreti i qiellit dhe Zoti i engjëjve do të vijë t’ju takojë dhe t’ju japë paqen dhe bekimin e amshuar. Dilni ta takoni dhe priteni duke besuar se Ai ju ka treguar dhe ka përgatitur për ju udhën për në qiell! Priteni me shpresë, pasi Ai vetë ka ndërmend t’ua japë mbretërinë.

Duajeni Atë me gjithë zemër dhe tregojeni dashurinë me vepra dhe do të hyni nga portat e Hyjit prej ku u zbuan ata të Krishterë që nuk deshën të hyjnë dhë që u bënë të padenjë me veprat e tyre.' Me të vërtetë po ju them se do t’i zbatoj fjalët e Mia dhe nuk do t’i harroj ato. Do t’ju pres si bijtë e Mi dhe Mua që më kanë tallur të Krishterët ju do të më keni atë.

Prandaj ju, o miqtë e Mi që jeni në botë, dilni pa frikë dhe thërrisni me zë të lartë, shpalljuani vullnetin Tim atyre dhe ndihmojini ta zbatojnë atë. Unë do të jem në zemrat tuaja dhe në fjalët tuaja. Do të jem prijësi juaj në jetë dhe shëlbuesi juaj në vdekje. Nuk do t’ju braktis. Shkoni me guxim – sa më i madh mundi juaj, aq më e madhe lavdia juaj!

Unë mund të bëj gjithçka në një çast të vetëm dhe me një fjalë të vetme, por dua që shpërblimi juaj të rritet në sajë të përpjekjeve tuaja dhe që lavdia Ime të rritet në sajë të guximit tuaj. Mos u çudisni për çka po them. Nëse personi më i urtë në botë do të arrinte të numëronte sa shumë shpirtra përfundojnë në ferr çdo ditë, do të shihte se ata ia kalojnë në numër kokrrizave të rërës në detra dhe guralecëve buzë detit. Kjo është pasojë e drejtësisë, sepse këta shpirtra e kanë braktisur Zotin dhe Hyjin e tyre. Po e them këtë në mënyrë që djalli të humbasë terren, rreziku të bëhet i ditur dhe radhët e ushtrisë Sime të shtohen. Ah sikur të dëgjonin dhe t’i vinin gishtin kokës!"

[Diella1]

Jezu Krishti i flet nuses dhe e krahason natyrën e Tij hyjnore me një kurorë. Ai përmend Pjetrin dhe Palin për të simbolizuar klerikët dhe laikët. Ç’qëndrim duhet mbajtur ndaj armiqve dhe cilësitë që duhet të kenë kalorësit në botë.

Libri 2 - Kapitulli 7

Biri i foli nuses dhe tha: "Unë jam Mbreti i kurorës. A e di pse them 'Mbret i kurorës’? E them sepse natyra Ime hyjnore ishte, do të jetë dhe është pa fillim dhe fund. Natyra Ime hyjnore mund të krahasohet me të drejtë me një kurorë, pasi kurora nuk ka as pikëfillim as mbarim. Ashtu sikurse në një mbretëri kurora ruhet për mbretin e ardhshëm, po ashtu natyra Ime hyjnore u ruajt për natyrën Time njerëzore si kurorë për të.

Unë kisha dy shërbëtorë. Njëri ishte prift, tjetri laik. I pari ishte Pjetri që ishte klerik, kurse Pali ishte, si të thuash, laik. Pjetri ishte lidhur me martesë, por kur pa se martesa nuk pajtohej me postin e tij meshtarak dhe se mungesa e vetëpërmbajtjes mund të vinte në rrezik vullnetin e tij të mirë, ai e zgjidhi martesën e tij e ligjshme dhe e braktisi shtratin bashkëshortor për të m’u përkushtuar Mua me gjithë zemër.

Ndërsa Pali nuk u martua dhe e ruajti veten ta panjollosur nga shtrati martesor. Shiko ç’dashuri të madhe pata për të dy! Pjetrit i dhashë çelësat e qiellit e gjithçka që ai do të lidhte apo zgjidhte në tokë, do të lidhej dhe zgjidhej në qiell. E bëra Palin si Pjetri në lavdi dhe nder. E meqenëse ishin të barabartë në tokë, ata tani janë bashkë në lavdi të përjetshme në qiell e nderohen së bashku. Edhe pse i përmenda këta të dy shprehimisht me emër, me ta e nëpërmjet tyre Unë kam parasysh të gjithë miqtë e Mi. Edhe në Besëlidhjen e mëparshme Unë i flisja Izraelit sikur t’i drejtohesha vetëm një personi, por me atë emër nënkuptoja të gjithë popullin e Izraelit. Po ashtu tani me anë të këtyre dy personave Unë kam parasysh të gjithë ata që kam mbushur me lavdinë dhe dashurinë Time.

Me kalimin e kohës të këqijat filluan të shumëzoheshin dhe trupi i njeriut nisi të dobësohej dhe të prirej gjithnjë e më tepër drejt së keqes. Prandaj Unë caktova norma për secilin, domethënë për klerikët dhe laikët që këtu përfaqësohen nga Pjetri dhe Pali. Në mëshirën Time Unë vendosa t’i lejoj klerikët të zotëronin një sasi të kufizuar të pronave të kishës për nevojat e tyre trupore në mënyrë që ata të më shërbenim gjithnjë e më me pasion dhe qëndrueshmëri. Laikët i lejova të bashkohen në martesë sipas riteve të kishës. Në radhët e priftërinjeve ishte një njeri i mirë që mendoi: 'Trupi më tërheq drejt kënaqësive të ulta, bota më ysht drejt pamjeve të dëmshme, ndërsa djalli më ngre kurthe të ndryshme që të bie në mëkat. Prandaj që të mos bie në kurthin e kënaqësive trupore, unë do të tregohem i matur në çdo veprim. Do të fle dhe do të çlodhem me masë.

Do t’i kushtoj kohën e duhur punës dhe lutjes dhe do t’i vë fre orekseve trupore nëpërmjet agjërimit. Së dyti, që bota të mos më largojë nga dashuria e Hyjit, do të heq dorë nga të gjitha gjërat tokësore, pasi ato janë kalimtare. Është më e sigurt ta ndjekësh Krishtin në varfëri. Së treti, që të mos mashtrohem nga djalli që gjithnjë thotë gënjeshtra dhe jo të vërtetën, unë do t’i nënshtrohem dhe bindem një tjetri; do të refuzoj çdo egoizëm dhe do të tregoj se jam i gatshëm të bëj gjithçka që tjetri më urdhëron të bëj.' Ky njeri ishte i pari që themeloi jetën rregulltare. Ai jetoi në mënyrë të lavdërueshme dhe jeta e tij u bë shembull për t’u imituar nga të tjerët.

Për një farë kohe klasa e laikëve ishte e mirëorganizuar. Disa prej tyre punonin tokën. Të tjerë drejtonin anije dhe çonin mallra në vende të tjera e kështu të mirat e një rajoni plotësonin nevojat e një rajoni tjetër. Të tjerë ishin artizanë të zellshëm. Mes tyre ishin mbrojtësit e kishës Sime që tani quhen kalorës. Ata rrokën armët si hakmarrës të Kishës Sime të Shenjtë për të luftuar kundër armiqve të saj. Mes tyre u shfaq një njeri i mirë dhe mik i Imi që mendoi me vete: 'Unë nuk e punoj tokën si bujk. Nuk cfilitem detrave si tregtar. Nuk punoj me duart e mia si artizan i aftë. Ç’mund të bëj atëherë, me ç’vepra mund t’i pëlqej Hyjit? Nuk jam shumë energjik në shërbim të kishës. Trupi im është shumë delikat dhe i dobët për të përballuar mundime fizike, duart e mia nuk kanë forcë për të goditur armiqtë dhe mendja më trazohet kur meditoj për gjërat qiellore. Atëherë ç’mund të bëj?

E di se ç’mund të bëj. Do të shkoj e të lidhem me premtim me një princ laik duke iu betuar se do ta mbroj fenë e Kishës së Shenjtë me fuqinë dhe gjakun tim.' Ky miku im shkoi tek princi dhe i tha: 'Imzot, unë jam një nga mbrojtësit e kishës. Trupi im është shumë i dobët për të përballuar mundime fizike, duart e mia nuk kanë fuqi për të goditur të tjerët, mendja më trazohet kur vjen puna per të medituar mbi çka është e mirë dhe duhet zbatuar; vullneti im është çka më pëlqen; dhe nevoja që kam për pushim nuk më lejon të zë një post me peshë në shtëpinë e Hyjit. Prandaj unë e lidh veten me betim publik për t’iu bindur Kishës së Shenjtë dhe ty, o Princ, duke u betuar se do ta mbroj atë të gjitha ditët e jetës sime dhe kështu, edhe pse mendja dhe vullneti im nuk janë në lartësinë e duhur për luftë, unë do të detyrohem të bëj më të mirën për shkak të betimit.' Princi iu përgjigj: 'Do të vij me ty në shtëpinë e Hyjit dhe do të bëhem dëshmitar i betimit dhe premtimit tënd.' Të dy erdhën në altarin Tim dhe miku Im u gjunjëzua dhe tha: 'Unë jam shumë i dobët fizikisht për të përballuar mundime trupore, vullneti im më pëlqen shumë, duart i kam shumë të dobëta kur vjen puna për të goditur.

Prandaj tani i premtoj bindje Hyjit dhe ty, shefi im, duke u betuar se do ta mbroj Kishën e Shenjtë nga armiqtë e saj, do t’i ngushëlloj miqtë e Hyjit, do t’u bëj mirë të vejave, jetimëve dhe besnikëve të Hyjit dhe kurrë nuk do të bëj asgjë kundër kishës së Hyjit apo besimit. Përveç kësaj, unë i nënshtrohem korigjimit tënd nëse ndodh që gaboj, në mënyrë që për shkak të bindjes t’i trembem mëkatit dhe egoizmit edhe më tepër dhe t’i përkushtohem më me pasion dhe gatishmëri zbatimit të vullnetit të Hyjit dhe vullnetit tënd, duke e patur të qartë se i meritoj dënim dhe përbuzje më të madhe nëse nuk bindem dhe i shkel urdhrat e tua.' Pas këtij betimi të bërë në altarin Tim, princi me urti vendosi që ky person duhej të vishej ndryshe nga laikët e tjerë, si shenjë e vetëmohimit dhe si kujtesë për të se ai kish një epror të cilit duhej t’i bindej.

Princi i vuri edhe një shpatë në dorë e i tha: 'Kjo shpatë është për ty që ta përdorësh për të kërcënuar dhe vrarë armiqtë e Hyjit.' I vuri një mburojë në krah dhe i tha: 'Mbroju me këtë mburojë nga plumbat e armikut dhe bëji ballë çdo sulmi!' Në prani të priftit tim që po dëgjonte, miku im bëri premtimin për t’i respektuar gjithë këto. Pasi premtimit, prifti i dha atij trupin Tim që ta forconte dhe t’i jepte zemër në mënyrë që, duke u bashkuar me Mua nëpërmjet trupit Tim, miku Im të mos ndahej kurrë prej Meje. I tillë ishte miku Im Gjergji dhe shumë të tjerë. Të tillë duhet të jenë edhe kalorësit. Ata duhet të bëhen të denjë për titullin dhe uniformën kalorsiake me veprat e tyre në mbrojtje të Fesë së Shenjtë.

Por ata tani nuk bëjnë veprat që bënin dikur miqtë e Mi. Miqtë e Mi dikur hynin në manastir nga respekti dhe dashuria për Hyjin. Ndërsa ata që janë në manastire sot dalin në botë nga krenaria dhe lakmia, bëjnë vullnetin e vet dhe bëhen skllevër të dëshirave trupore. Drejtësia e lyp që njerëz që vdesin në këtë gjendje mos të trashëgojnë gëzimin e qiellit por ndëshkimin e pafund të ferrit. Ta dish gjithashtu se murgjërit e klauzurës që detyrohen, kundër vullnetit të tyre, të bëhen klerikë të lartë nga dashuria për Hyjin, nuk duhen futur në një thes me ta. Kalorësit që dikur mbanin armët e Mia ishin gati ta jepnin jetën për drejtësinë dhe ta derdhnin gjakun për hir të fesë së shenjtë, duke vendosur drejtësi për nevojtarët e duke i mposhtur bakëqinjtë.

Dëgjo si janë shthurur tani! Të nxitur nga djalli janë gati ta japin jetën në betejë për hir të krenarisë, lakmisë dhe zilisë dhe jo të jetojnë sipas urdhëresave të Mia dhe të fitojnë gëzimin e amshuar. Shpërblimi i merituar i pret në gjykim të gjithë ata që vdesin në gjendje të tillë dhe shpirtrat e tyre do të jenë skllevër të djallit përgjithmonë. Por kalorësit që më shërbejnë Mua do të marrin shpërblimin e merituar në qiell përgjthmonë. Unë, Jezu Krishti, Hyj dhe njeri i vërtetë, një me Atin dhe Shpirtin Shenjt, një Hyj përgjithmonë e jetës, e them këtë."

[Diella1]

Krishti i flet nuses për një kalorës që dezerton nga ushtria e vërtetë, domethënë nga përvujtëria, bindja, durimi, besimi, etj. dhe për dënimin që e pret shkak të vullnetit dhe veprave të tij të këqija.

Libri 2 - Kapitulli 8

Unë jam Zoti i vërtetë. Nuk ka zot tjetër përveç Meje. Nuk ka patur zot para Meje e as do të ketë pas Meje. Çdo zotrillëk vjen prej Meje dhe nëpërmjet Meje. Prandaj Unë jam Hyji i vërtetë dhe asnjë përveç Meje nuk mund të quhet në të vëtetë Zot, pasi gjithë pushteti vjen prej Meje.
Më parë po të tregoja se Unë kisha dy shërbëtorë, njëri prej të cilëve iu përkushtua një mënyre të lavdërueshme jetese dhe qëndroi në të deri në fund. Plot të tjerë e pasuan në rrugën e shërbimit kalorsiak. Tani do të të tregoj rreth të parit që e braktisi shërbimin kalorsiak të themeluar nga miku Im. Nuk po ta tregoj emrin e tij pasi ti nuk e njeh me emër, por do të të rrëfej qëllimin dhe dëshirën e tij.

Njëri që dëshironte të bëhej kalorës erdhi në shenjtëroren Time. Kur u fut brenda, ai dëgjoi një zë: 'Tre gjëra i nevojiten atij që dëshiron të bëhet kalorës: Së pari, duhet të besojë se buka në altar është Hyj i vërtetë dhe njeri i vërtetë, Krijuesi i qiellit dhe tokës. Së dyti, pas bërjes së premtimeve kalorsiake, ai duhet të ushtrojë më shumë vetëpërmbajte se më parë. Së treti, nuk duhet të përpiqet për ndere tokësore. Në vend të tyre Unë do t’i jap gëzim hyjnor dhe nder të përjetshëm.

Kur dëgjoi këtë dhe po mendonte me vete, një zë i lig i kumboi në kokë duke i bërë tre propozime të kundërta me tre të parat. Ai tha: 'Nëse më shërben, të propozoj tre gjëra të tjera. Do të të lejoj të marrësh çfarë sheh, të dëgjosh ç’të pëlqen dhe të fitosh çfarë të duash.' Kur e dëgjoi këtë, ai mendoi me vete: 'Zotëria i parë më urdhëron të kem besim në diçka që nuk shoh dhe më premton gjëra të panjohura për mua. Më urdhëron të vetëpërmbahem nga kënaqësitë që shoh dhe të dëshiroj e shpresoj gjëra për të cilat nuk jam i sigurt. Zotëria tjetër më premton ndere tokësore që shihen dhe kënaqësitë që dua e nuk më ndalon të dëgjoj apo shoh gjëra që më pëlqejnë.

Patjetër që më leverdis ta ndjek atë dhe të kem çfarë shoh e t’i gëzohem gjërave të sigurta dhe jo të shpresoj gjëra për të cilat jam i pasigurt.' Me mendime të tilla ai u bë i pari që dezertoi nga shërbimi kalorsiak. E braktisi detyrën dhe nuk e mbajti premtimin. E flaku mburojën e durimit tek këmbët e Mia dhe e lëshoi nga dora shpatën e mbrojtjes së fesë e u largua nga shenjtërorja. Zëri lig i tha: 'Nëse, siç thashë, dëshiron të jesh i imi, atëherë duhet të ecësh kryelartë në fusha e rrugë. Ai Zotëria tjetër i urdhëron njerëzit të jenë gjithmonë të përvuajtur. Prandaj ki kujdes të mos lësh pas dore asnjë shenjë krenarie dhe mendjemadhësie! Ai Zotëria tjetër iu nënshtrua gjithmonë bindjes, ndërsa ti nuk duhet të lejosh askënd të bëhet eprori yt. Mos e ul kokën me përvujtëri përpara askujt. Rroke shpatën që ta derdhësh gjakun e të afërmit dhe vëllait tënd për t’i marrë pronën!

Shkule mburojën nga krahu dhe rrezikoje jetën për të fituar famë! Në vend të fesë që Ai predikon, jepja dashurinë tempullit të trupit tend, pa hequr dorë nga asnjë kënaqësi.' E ndërsa ky njeri po e ndante mendjen gjithnjë e më vendosshmërisht me mendime të tilla, princi i tij i vuri dorën në qafë në vendin e caktuar. Pas konfirmimit të kalorësisë, faqeziu e tradhëtoi shërbimin kalorsiak dhe e shfrytëzoi atë vetëm për krenari tokësore, edhe pse ishte i detyruar të të jetonte një jetë më të rreptë se më parë. Ushtri të panumërta kalorësish e imituan dhe akoma e imitojnë këtë kalorës në krenarinë e vet dhe ai është zhytur gjithnjë e më tepër në batak për shkak të betimeve kalorsiake.

Duke qenë se ka shumë njerëz që duan të ngrihen në pozitë e të fitojnë famë tokësore por nuk ia arrijnë qëllimit, ti mund të pyesësh: A do të dënohen këta njerëz për ligësinë e synimeve të tyre njëlloj si ata që e arrijnë suksesin e dëshiruar? Për këtë të përgjigjem: Të siguroj se ai që dëshiron pozitë në botë dhe bën ç’mundet për të fituar ndere tokësore, edhe nëse nuk e realizon qëllimin si pasojë e ndonjë vendimi Tim të fshehtë, do të ndëshkohet për ligësinë e synimit të vet njëlloj si ai që ia arrin ta realizojë qëllimin, me përjashtim të rastin kur e shlyen fajin me anë të pendesës.

Ja po të sjell shembullin e dy personave të njohur. Njëri prej tyre begatoi siç dëshironte. Tjetri kishte të njëjtën dëshirë, por jo të njëjtat mundësi. I pari fitoi famë tokësore e nuk i mohoi tempullit të trupit të tij asnjë kënaqësi epshore; pati pushtetin që dëshiroi; çdo gjë i eci mbarë. Tjetri ishtë identik me të në synim, por arriti të fitojë më pak famë. Ky do kishte qenë gati ta derdhte gjakun e të afërmit njëqind herë për të realizuar planet e tij lakmitare.

Bëri ç’mundej dhe vullnetin ia përkushtoi dëshirave të veta. Ndëshkimi i të dyve qe njëlloj i tmerrshëm. Edhe pse nuk vdiqën taman në të njëjtën kohë, Unë prapë mund të flas për një dhe jo dy shpirtra, pasi dënimi i tyre ishtë i njëjtë. Të dy kishin të njëjtën gjë për të thënë kur trupi dhe shpirti i tyre u ndanë nga njëri-tjetri. Pasi u nda nga trupi, shpirti tha: 'Thuamë, ku janë tani pamjet që më premtove për të kënaqur sytë, ku është kënaqësia që më tregove, ku janë fjalët e bukura që më the të përdorja?' Djalli iu përgjigj:

'Pamjet e premtuara janë pluhur, fjalët thjesht ajër, kënaqësia veç baltë dhe llum. Janë gjëra që nuk kanë më vlerë për ty.' Atëherë shpirti ia briti: 'Medet, medet, sa keq qenkam mashtruar! Po shoh tre gjëra.

Shoh Atë që m’u premtua në formë buke. Ai është vetë Mbreti i mbretërve dhe Zoti i zotërve. Shoh se çfarë Ai premtoi është e papërshkrueshme dhe e paimagjinueshme. Unë kuptoj se vetëpërmbajtja që Ai këshillon është vërtet shumë e dobishme.' Pastaj me një zë edhe më të lartë, shpirti bërtiti tre herë 'vaj': 'Vaj për mua që linda! Vaj për mua që jeta ime në tokë ishte aq e gjatë! Vaj për mua që do të jetoj në vdekje të përjetshme pambarim!'

Shiko ç’mjerim e pret faqeziun që përbuz Hyjin dhe i përkushtohet kënaqësive kalimtare! Prandaj duhet të më falenderosh, o nusja Ime, që të kam shpëtuar nga një mjerim i tillë! Bindju Shpirtit Tim dhe të zgjedhurve të Mi!"

[Diella1]

Krishti i shpjegon nuses kapitullin e mëparshëm, për sulmin që djalli i bën kalorësit të përmendur atje dhe dënimin e tij të tmerrshëm e të drejtë.

Libri 2 - Kapitulli 9

Tërë intervali i kësaj jete është si një orë e vetme për Mua. Prandaj çka po të tregoj tani Unë e kam paraditur gjithmonë. Të tregova më parë rreth një personi që iu fut rrugës së kalorësisë së vërtetë dhe një për një tjetër që e braktisi si i pacipë. Ai dezertoi nga radhët e kalorësve të vërtetë, e flaku mburojën tek këmbët e Mia dhe shpatën pranë Meje e i shkeli premtimet dhe betimet. Mburoja që flaku tej simbolizon fenë e drejtë me të cilën ai duhet të vetëmbrohej nga armiqtë e fesë dhe të shpirtit të tij.

Këmbët, me të cilat Unë eci drejt njerëzimit, simbolizojnë gëzimin hyjnor me të cilin e tërheq njeriun dhe durimin që kam me të. Ai e hodhi mburojën kur, duke hyrë në shenjtëroren Time, mendoi: më mirë t’i bindem zotërisë që më këshilloi të mos vetëpërmbahem, atij që më jep ç’dua dhe më lë të dëgjoj ç’më kënaq veshët. E kështu e flaku mburojën e fesë Sime për të ndjekur dëshirat e tij egoiste dhe jo Mua, për të dashur krijesën më tepër se Krijuesin.

Po të kishte patur fe të drejtë, nëse do të kishte besuar se jam i plotfuqishëm, gjykatës i drejtë dhe dhurues i lavdisë së amshuar, ai nuk do të kishte dëshiruar tjetër gjë përveç Meje. Por ai e flaku fenë tek këmbët e Mia me përçmim, nuk e vlerësoi fare e nuk u përpoq të më pëlqente Mua, por e shpërfilli durimin Tim. Pastaj e lëshoi shpatën afër Meje. Shpata simbolizon frikën nga Hyji që kalorësi i vërtetë i Hyjit duhet ta ketë gjithmonë në duar, domethënë në veprat e tij. Afërsia Ime simbolizon kujdesin dhe mbrojtjen me të cilat i strehoj dhe i mbroj fëmijët e Mi, ashtu si një klloçkë që strehon zogjtë e saj, e kështu djalli nuk u bën dot keq dhe atyre nuk u bien për pjesë prova të papërballueshme.

Ndërsa ai njeri e flaku shpatën e frikës Sime, nuk i ra ndërmend fuqia Ime dhe nuk i vlerësoi aspak dashurinë dhe durimin Tim.
E hodhi pranë Meje si për të thënë: 'As kam frikë e as dua t’ia di për mbrojtjen Tënde. E kam fituar me veprat e mia gjithçka kam.' Ai e shkeli premtimin që më pati bëri. Ç’premtim duhet t’i bëjë njeriu Hyjit? Sigurisht kryerjen e veprave të dashurisë: gjithçka bën duhet ta bëjë nga dashuria për Hyjin. Ndërsa ai në vend të dashurisë për Hyjin zgjodhi egoizmin; preferoi egoizmin në vend të lumturisë së amshuar.

Duke vepruar kështu ai u ndaj prej Meje dhe u largua nga shenjtërorja e përvujtërisë Sime. Trupi i çdo të Krishteri të përvuajtur është shenjtërorja Ime. Krenarët nuk janë shenjtërorja Ime por shenjtërorja e djallit që i ysht drejt dëshirave tokësore, sipas qëllimeve të tij. Pasi doli nga tempulli i përvujtërisë Sime dhe braktisi mburojën e fesë së shenjtë dhe shpatën e frikës, ai doli me krenari fushave e kultivoi çdo epsh dhe dëshirë pa u trembur e lulëzoi në mëkat dhe epsh.

Kur arriti në fund të jetës, djajtë i dolën përpara. Tre zëra nga ferri folën kundër tij. I pari tha: 'A nuk është ky ai që e braktisi përvujtërinë dhe na ndoqi në krenari? Nëse me këmbët e veta do kish mundur të ngjitej edhe më lart në krenari e të na e kalonte dhe të dilte i pari, ai nuk do të kish hezituar ta bënte këtë.' Shpirti u përgjigj: 'Po, unë jam ai.' Drejtësia iu përgjigj: 'Ky është shpërblimi që meriton për krenarinë: do të zbresësh poshtë nga një djall tek tjetri derisa të arrish në pjesën më të ulët të ferrit. E meqenëse nuk ka djall që të mos e dijë detyrën e vet konkrete për të ndëshkuar çdo mendim dhe vepër të kotë, nuk do t’i shpëtosh dot ndëshkimit të asnjërit e do të bashkëndash me ta ligësinë dhe të keqen e tyre.' Zëri i dytë thirri duke thënë: 'A nuk është ky ai që e braktisi shërbimin që i kish premtuar Hyjit dhe u bashkua me radhët tona?'

Shpirti u përgjigj: 'Po, unë jam ai.' Dhe drejtësia tha: 'Ky është shpërblimi që të takon: vuajtjet e tua do të shtohen për çdo kalorës që imiton sjelljen tënde dhe kur ai të vijë ne ferr do të të godasë me plagë vdekjeprurëse. Do t’i përngjash një njeriu të plagosur rëndë, taman si një njeri që i hapen plagë mbi plagë derisa i gjithë trupi i mbushet me plagë, që vuan sa s’ka më dhe parreshtur vajton fatin e vet. E vuajtja jote nuk do të fashitet kurrë. Në kulmin e vuajtjeve, ato do të ripërtërihen dhe ndëshkimi yt nuk do të ketë fund dhe vajtimet e tua nuk do të pushojnë asnjëherë.' Zëri i tretë bërtiti: 'A nuk është ky ai që në vend të Krijuesit zgjodhi krijesat, në vend të dashurisë së Krijuesit zgjodhi egoizmin?' Drejtësia u përgjigj: 'Po, ai është.

Prandaj do t’i hapen dy vrima. Nga e para do t’i depërtojë çdo ndëshkim që meriton për mëkatet, nga i vogli tek më i madhi, pasi e braktisi Krijuesin për të kënaqur epshet e veta. Nga vrima e dyta do t’i depërtojnë çdo lloj dhimbjeje dhe turpi dhe asnjë ngushëllim apo mirësi hyjnore nuk do të ketë pasi deshi vetveten dhe jo Krijuesin. Jeta e tij do të zgjasë pambarim dhe dënimi i tij nuk do të ketë fund pasi të gjithë shenjtërit e kanë braktisur.' Nusja Ime, shih ç’mjerim i pret ata që më përçmojnë dhe ç’vuajtje meritojnë për kënaqësirat e vogla kalimtare."

[Diella1]

Ashtu sikurse Hyji i foli Mojsiut nga shkurrja që digjej, po ashtu Krishti i flet nuses dhe i tregon për djallin që simbolizohet nga Faraoni, për kalorësit e sotëm që simbolizohen nga populli i Izraelit dhe për trupin e Virgjërës që simbolizohet nga kaçubja. Tani kalorësit dhe ipeshkvinjtë po ndërtojnë shtëpi për djallin.

Libri 2 - Kapitulli 10

Në Ligjin e Mojsiut shkruhet se Mojsiu tek po kulloste grigjat e veta në shkretëtirë pa një kaçube që digjej pa u shkrumbuar, pati frikë dhe e mbuloi fytyrën. Një zë i foli nga kaçubja: 'Kam dëgjuar për vuajtjet e popullit Tim dhe më vjen keq për të pasi po e shtypin egërsisht.' Unë që tani po flas me ty jam ai zë që u dëgjua nga kaçubja. E kam marrë vesh mjerimin e popullit Tim. Cili ishte populli Im në mos Izraeli? Me këtë emër Unë tani kam parasysh kalorësit e Mi në botë që, në bazë të premtimeve të kalorësisë, më përkasin Mua, por që po sulmohen nga djalli.

Ç’i bëri Faraoni popullit Tim në Egjipt? Tre gjëra. E para, për ndërtimin e mureve ata nuk duheshin ndihmuar nga mbledhësit e kashtës që më parë i kishin ndihmuar për të bërë tulla. Tani duhet të shkonin ta mblidhnin vetë ku të mundeshin, nëpër të gjithë vendin. E dyta, ndërtuesit nuk merrnin asnjë shpërblim për mundimet e tyre, edhe kur prodhonin numrin e caktuar të tullave. E treta, mbikqyrësit i rrihnin egërsisht nëse nuk e realizonin normën. Me mundime të mëdha populli Im ndërtoi dy qytete për faraonin.

Ky faraon nuk është tjetër përveçse djalli që sulmin popullin Tim, domethënë kalorësit të cilët duhet të jenë populli Im. Për të vërtetë po të them se nëse kalorësit do t’u përmbaheshin rregulloreve të përcaktuara nga miku Im i parë, ata do të ishin mes miqve të Mi më të mirë. Ashtu si Abrahami që i pari mori urdhrin e rrethprerjes dhe m’u bind e u bë miku Im më i shtrenjtë dhe gjithkush që imitontë fenë dhe veprat e Abrahamit kish pjesë në dashurinë dhe lavdinë e tij, po kështu kalorësit më pëlqyen në mënyrë të veçantë mes gjithë urdhrave fetarë, pasi premtuan se do të derdhnin për Mua atë që kishin më të shtrenjtë, gjakun e tyre. Për këtë premtim më pëlqyen shumë, siç më pëlqeu Abrahami për rrethprerjen, e ata pastroheshin çdo ditë duke i mbajtur premtimet dhe duke bërë bamirësi.

Këta kalorës tani po shtypen keq nën skllavërinë e djallit, djalli po i plagos me një plagë vdekjeprurëse e i ka zhytyr në dhimbje dhe vuajtje. Ipeshkvinjtë e kishës po ndërtojnë dy qytete për të, njëlloj si bijtë e Izraelit. Qyteti i parë nënkupton mundimin fizik dhe ankthin e pakuptimtë për fitimin e të mirave tokësore. Qyteti i dytë është trazimi dhe vuajtja shpirtërore, pasi ata kurrë nuk prehen nga dëshirat e kësaj bote. Cfiliten, sikletosen e kanë ankth në shpirt e prandaj gjërat shpirtërore u duken barrë e rëndë.

Ashtu sikurse Faraoni nuk i jepte popullit Tim çka nevojitej për prodhimin e tullave e as u jepte fusha me grurë, as verë apo gjëra të tjera të dobishme, por populli duhet të shkonte e t’i gjente ato vetë me dhimbje e mundim në zemër, po ashtu djalli sillet me ta tani. Edhe pse mundohen dhe e lakmojnë botën me zemër, prapë nuk janë të aftë ta përmbushin dëshirën e tyre dhe ta shuajnë etjen e lakmisë. Brehen përbrenda nga dhimbja dhe fizikisht nga lodhja. Prandaj më vjen keq për vuajtjet e tyre, pasi kalorësit e Mi, populli Im, po ndërtojnë shtëpi për djallin dhe po lodhen parreshtur sepse nuk realizojnë dot çfarë duan dhe sepse mundohen për të mira që nuk ia vlen e fryt i ankthit të tyre nuk është bekimi por turpi.

Kur Mojsiu iu dërgua popullit, Hyji i dha atij një shenjë të mrekullueshme për tre arësye. E para, sepse çdo njeri në Egjipt adhuronte hyjin e vet personal dhe sepse kishte qenie të panumërta që njerëzit kujtonin se ishin zotëra. Prandaj duhej një shenjë e mrekullueshme që nëpërmjet saj dhe me pushtetin e Hyjit njerëzit të besonin se kishte një Hyj dhe një Krijues të gjithçkaje për shkak të shenjave e kështu të shihej se idhujt ishin pa vlerë. Së dyti, një shenjë iu dha Mojsiut si simbol që parakallëzontë trupin Tim. Ç’simbolizonte kaçubja në flakë që nuk shkrumbohej përveçse Virgjërën që ngjizi me anë të Shpirtit Shenjt dhe lindi pa u cënuar fizikisht? Nga kjo kaçube dola Unë duke marrë natyrë njerëzore nga trupi virgjëror i Marisë. Po ashtu gjarpri që iu dha si shenjë Mojsiut simbolizonte trupin Tim. Së treti, një shenjë iu dha Mojsiut për të konfirmuar vërtetësinë e ngjarjeve të ardhshme dhe për të parakallëzuar shenjat e mrekullueshme që do të realizoheshin në të ardhmen e kështu të mund të provohej më qartë ekzistenca e Hyjit sa më shumë gjërat e simbolizuara nga shenjat realizoheshin me kalimin e kohës.

Tani po u dërgoj fjalët e Mia bijve të Izraelit, domethënë kalorësve të Mi. Ata nuk kanë nevojë për shenja të mrekullueshme për tre arësye. Së pari sepse Hyji dhe Krijuesi i gjithçkaje tashmë adhurohet dhe njihet nga Shkrimi i Shenjtë dhe nga shenja të shumta. Së dyti, tani nuk po më presin të lind pasi e dinë se Unë kam lindur me të vërtetë e u bëra njeri dhe shkrimi është përmbushur krejtësisht. Dhe nuk ka fe më të mirë dhe më të sigurt se ajo që tashmë është predikuar nga predikuesit e Mi të shenjtë. Megjithatë Unë kam bërë tre gjëra nëpërmjet teje që ndihmojnë për të besuar. Shenja e parë janë fjalët e Mia të vërteta që nuk bien në kundërshtim me fenë e vërtetë.

Shenja e dytë është dalja e djallit nga një i djallosur me anë të fjalës Sime. Shenja e tretë është pushteti që i dhashë dikujt për të bashkuar zemrat mosbesuese në dashuri reciproke. Prandaj mos ki asnjë dyshim rreth atyre që do të besojnë në Mua. Ata që më besojnë Mua, besojnë edhe në fjalët e Mia. Ata që më shijojnë Mua, i shijojnë edhe fjalët e Mia. Është shkruar se Mojsiu e mbuloi fytyrën pasi foli me Hyjin.

Ndërsa ti nuk ke nevojë ta mbulosh fytyrën. T’i hapa sytë e shpirtit që të shohësh gjëra shpirtërore. T’i hapa veshët që të dëgjosh gjëra shpirtërore. Do të të tregoj një imazh të trupit Tim siç ish gjatë dhe para Pasionit Tim e siç ish pas ringjalljes, siç e panë Magdalena, Pjetri dhe të tjerë. Do të dëgjosh edhe zërin Tim siç i foli Mojsiut nga kaçubja. Po atë zë që po flet tani nga brenda shpirtit tënd."

[Diella1]

Krishti i flet nuses për lavdinë dhe nderin e kakorësit të mirë dhe të vërtetë, për engjëjt që dalin ta takojnë dhe Trininë e lavdishme që e pret me përzemërsi dhe e çon në një vend paqeje të papërshkrueshme si shpërblim për mundimet e pakta.

Libri 2 – Kapitulli 11

Të tregova më parë për fundin dhe ndëshkimin e kalorësit që qe i pari që e braktisi shërbimin kalorsiak që më pati premtuar. Tani do të përshkruaj me metafora (se përndryshe nuk je në gjendje t’i kuptosh gjërat shpirtërore) lavdinë dhe nderin e atij që i pari hyri në shërbimin e vërtetë kalorsiak dhe burrërisht qëndroi në të deri në fund. Kur ai arriti në fund të jetës dhe shpirti i tij u nda nga trupi, pesë legjione engjëjsh dolën për ta përshëndetur. Bashkë me ta doli edhe një turmë djajsh që të gjenin ndonjë akuzë kundër tij, sepse ata janë plot ligësi e kurrë nuk rreshtin së bëri ligësira.

Pastaj një zë i qartë dhe kumbues u dëgjua në qiell tek thoshte: 'Zoti dhe Ati im, a nuk është ky ai që iu nënshtrua vullnetit Tënd dhe e zbatoi atë përsosshmërisht?' Pastaj vetë ai njeri u përgjigj në ndërgjegjen e vet: 'Me të vërtetë unë jam ai.' U dëgjuan tre zëra. I pari ishte ai i natyrës hyjnore që tha: 'A nuk jam Unë Ai që të krijova dhe të dhashë trup dhe shpirt? Ti je biri Im dhe ke kryer vullnetin e Atit tënd. Eja tek Unë, Krijuesi i plotfuqishëm dhe Ati yt i dashur! Ti meriton trashëgimi të përjetshme sepse je bir. E meriton trashëgiminë e Atit tënd sepse iu binde Atij.

Prandaj, biri Im, eja tek Unë! Të mirëpres me gëzim dhe ndere' Zëri i dytë ishte i natyrës njerëzore dhe tha: 'Vëlla, eja tek vëllai yt! E dhashë jetën për ty në betejë dhe derdha gjakun për ty. Ti, që iu binde vullnetit Tim, eja tek Unë! Ti, që dhe gjak për gjak dhe ishe gati të jepje vdekje për vdekje dhe jetë për jetë, eja tek Unë! Ti që më imitove Mua me jetën tënde, hyj tani në jetën Time dhe në gëzimin Tim të amshuar! Të pranoj si vëllain Tim të vërtetë.' Zëri i tretë ishte ai i Shpirtit (por të tre janë një Hyj, jo tre hyje) që tha: 'Eja, kalorësi Im, jeta jote më pëlqente aq shumë saqë Unë digjesha nga dëshira të banoja me ty!

Me sjelljen tënde burrërore meritove mbrojtjen Time. Prandaj hyj në paqe për të gjitha vuajtjet fizikë që ke hequr! Për vuajtjet e tua mendore, hyj në ngushëllimin e papërshkrueshëm! Për dashurinë dhe përpjekjet e tua burrërore, eja tek Unë dhe Unë do të jetoj në ty e ti në Mua! Pra eja tek Unë o kalorësi Im i shquar që kurrë nuk dëshirove gjë tjetër përveç Meje!' Pastaj pesë zëra u dëgjuan nga secili legjion i engjëjve.

I pari foli dhe tha: 'Ejani të marshojmë përpara këtij kalorësi të shquar e të mbajmë armët e tij, domethënë le t’i paraqesim Hyjit tonë besimin që ai e ruajti të palëkundur dhe e mbrojti nga armiqtë e drejtësisë.' Zëri i dytë tha: 'Të mbajmë edhe mburojën para tij, domethënë le t’i tregojmë Hyjit tonë durimin e tij që, edhe pse Hyji e njeh, do të përlëvdohet më tepër për shkak të dëshmisë sonë. Me durimin e tij ai jo vetëm që i përballoi vështirësitë me durim, por edhe e falenderoi Hyjin për to.'

Zëri i tretë tha: 'Ejani të marshojmë para tij dhe t’ia paraqesim shpatën e tij Hyjit, domethënë le t’i tregojmë Atij bindjen me të cilën ai qëndroi besnik në kohë të vështira e të begata, sipas premtimit të bërë.' Zëri i katërt tha: 'Ejani e t’i tregojmë Hyjit kalin e tij, domethënë le t’i dëshmojmë për përvujtërinë e tij. Ashtu sikurse kali mban trupin e njeriut, po ashtu përvujtëria i printe dhe e ndiqte atë duke e shoqëruar në kryerjen e çdo vepre të mirë. Krenaria nuk gjeti asgjë të vetën në të, prandaj ai kalëroi i sigurt.' Zëri i pestë tha: 'Ejani e t’ia paraqesim helmetën e tij Hyjit tonë, domethënë le të dëshmojmë për dashurinë që ai ushqente për Hyjin!

Ai mendonte për Të në zemrën e tij gjithmonë. E kishte në buzë e në vepra dhe e donte mbi gjithçka. Nga dashuria dhe respekti për Hyjin ai u nda nga bota. Pra le t’ia paraqesim këto gjëra Hyjit tonë pasi, në këmbim të pak mundimeve, ky njeri ka merituar paqe dhe gëzim të përjetshëm nga Hyji i tij që ai e dëshironte aq shumë dhe aq shpesh!' I shoqëruar nga tingëllimi i këtyre zërave dhe nga një kor i mrekullueshëm engjëjsh, miku Im u dërgua në paqen e përjetshme.

Kur shpirti i tij e pa këtë, i tha vetes me gëzim: 'Lum unë që jam krijuar! Lum unë që i kam shërbyer Hyjit tim që tani e shoh! Lum unë sepse kam gëzim dhe lavdi që s’do të mbarojnë kurrë!' Në këtë mënyrë miku Im erdhi tek Unë dhe mori një shpërblim të tillë. Edhe pse jo të gjithë e derdhin gjakun për emrin Tim, prapë se prapë të gjithë do të marrin të njëjtin shpërblim nëse janë gati ta japin jetën për Mua nëse u jepet rasti. Ja pra sa i rëndësishëm është synimi i drejtë!"