Jusuf Buxhovi shkruan historinë e Kosovës

[Dar_di]

Historia nuk ndryshon me premtime të ministrit Buja!

Historiani i njohur, Jusuf Buxhovi, ka akuzuar të mërkurën ministrin e Arsimit, Ramë Buja, të ketë ndikuar në anulimin e ligjëratës së paraparë të mbahet të enjten në Prishtinë. Ai ka thënë se Buja e ka bërë këtë për shkak të paragjykimeve të tij rreth librit “Historia e Kosovës” dhe fakteve që parashtrohen aty gjatë pushtimit të Perandorisë Otomane.

“Me keqardhje më duhet t’ju informoj se jam i detyruar ta anuloj marrëveshjen tonë lidhur me ligjëratën tuaj të paraparë për datën 17 në Bibliotekën Kombëtare dhe Universitare të Kosovës. Kërkoj ndjesë për këtë jokorrektësi!”, thuhet në e-mail-in e Murteza Osdautaj, Drejtor i Departamentit për Shkencë dhe Teknologji dërguar historianit Buxhovi.

Historiani Buxhovi i ka thënë Kosovapress-it se ishte ftuar po nga i njëjti zyrtar dy-tri javë më parë që të merrte pjesë me konferencën “Java e Shkencës” në Kosovë, të cilën e organizon Ministria e Arsimit, Shkencës dhe Teknologjisë. Ai ka thënë se anulimi i kësaj ligjerate nuk është bërë thjeshtë nga dikush, por drejtpërdrejtë nga ministri Buja.

“Unë mendoj se këtu gjërat janë më thellë. Mendoj se ministri Buja në relacion me shkencën, më historinë i ka disa gabime shumë të rënda, për të cilat unë kam reaguar me kohë dhe në mënyrë të ashpër. Kjo ka të bëjë me deklaratën që e dha ai kur ishte ministri turk, të cilit objektivisht i premtoi se do të ndryshohen tekstet e historisë së Kosovës, ku përmenden vlerësimet rreth Perandorisë Osmane”, ka thënë Buxhovi.

Sipas tij, nëse do të ndodh një dukuri e tillë me ndryshimin e teksteve shkollore ku vlerësohet perandoria Osmane, atëherë duhet shtruar edhe pyetja se çfarë do të ndodhte nëse nesër do të arrihet një marrëveshje apo pajtim me Serbinë. “Pra nëse do të vazhdohet ky trend i ndryshimit të teksteve shkollore, atëherë ndoshta nesër gjenocidin serb do ta quajmë edhe ‘ekskursion’ të Serbisë në Kosovë”.

Nga ana e tij, ministri Buja i ka mohuar akuzat e Buxhovit. Ai ka mohuar të ketë marrë një vendim të tillë, duke thënë se nuk ka pasur ndonjë arsye që ta merrte një veprim të tillë.“Sot në media tona të shkruara del diçka që mua më rrëqeth dhe mua më duhet bukur banale. Del aty se unë paskam dhënë një urdhër politik që t'i ndalohet dikujt fjala këtu në konferencën shkencore dhe është fjala për të nderuarin Jusuf Buxhovi”, ka thënë Buja.

“Gjoja unë paskam thënë se nuk na duhet historia e tij, por s’e kam pasur kurrë parim që të japë vlerësime për veprën e palexuar, dhe unë nuk e kam lexuar veprën e Buxhovit, nuk them as vlen as nuk vlen. Unë kam dhënë një kohë urdhra ushtarak, por asnjëherë urdhra politikë. Unë bëjë sugjerime politike, por punë politike asnjëherë jo”, ka thënë ministri Buja.

Mirëpo Buxhovi ka përsëritur se nëse ministri Buja thotë se nuk është i përfshirë në këtë rast, atëherë ai shtron pyetjen se si ka mundësi që një vendim i tillë të merret pa dijeninë e tij? “E them se këtu puna është më thellë se kaq. Unë konsideroj se kjo është bërë drejtpërdrejt me urdhër të ministrit. Prapë po them, nëse ministri del sot dhe thotë se nuk ka qenë në dijeni rreth kësaj dhe nuk ka paragjykime ndaj librit tim apo punës time shkencore, atëherë të dalë publikisht dhe ta kthej terminin, ndërsa unë nesër po dal dhe po e mbaj ligjëratën”, ka thënë Buxhovi.

Telegrafi

[Dar_di]

Akademia e Shkencave të Vidovdanit

Shkruan: Ramadan Musliu


Pas një heshtjeje të gjatë, ASHAK-u - e cila nuk foli as në momentet kyçe për vendin, kur kishte nevoje që ky institucion të behët i gjallë dhe ta thotë fjalën e vet të nderit për momentet delikat të historisë historisë sonë - kryetari i ri i saj, u bë gjallë: foli me sa zë që pati, jo rreth problemeve të ndjeshme të vendit e as për librat që po promovonte si “shkencë të rëndë”, por u prononcua për një botim tjetër që nuk pati lidhje me aktivitetin e organizuar rreth të parës histori autoriale të Kosovës - botimit trevëllimësh, “Kosova” , të Jusuf Buxhovit. Ky reagim, i cili çuditërisht vjen në një moment që fare nuk lidhet me librin - ngase gjithë ajo tiradë e kryeakademikut dr. Hivzi Islami erdhi në aktivitetin “vetëpromovues” të botimeve stereotipe që bën ky institucion - është një përkrahje tinzare e reagimit të akademisë simotër nga Beogradi, SANU, të shoqëruar më parë edhe nga disa krrokama të çorbaxhinjëve të do instituteve anonime me drejtorë të shumtë, qofshin “teologë”, “historianë” apo edhe intelektualë kinse të pavarur. dhe qarqeve të identifikueshme qeveritare. Një pajtim i koordinuar i faktorit serb, atij të “jashtëm” dhe faktorit vendor!

E keqja më e madhe e këtyre reagimeve është se asnjëri prej tyre nuk merret me librin, më përmbajtjen e tij, as i bënë analizë të mirëfilltë për të gjetur vlerat dhe jo vlerat, shkarjet dhe gabimet eventuale. Por, janë konstatime kuturu, madje reagime për një libër që nuk e kanë lexuar fare. I vetmi “argument” i këtyre reagimeve është se kinse prapa librit autorial po i fshehkan njerëzit jokompetentë, duke e nënkuptuar përgjegjësinë shkencore që, sipas mendimit të tyre, duhet të vijë nga titujt dhe gradat e munguara shkencore - që zakonisht në ambientin tonë akademik nuk dëshmojnë asgjë më shumë pos faktit se janë rezultat i një vetëdije korruptive (dihet si janë marrë e si merren titujt e caktuar e që asnjëherë nuk janë pasqyrë e dijes dhe formimit intelektual e shkencor, aq më parë kur është krijuar bindja se me marrjen e titullit kapet litari I dijes përfundimtare për të cilin duhet të rrijë varur gjithë jetën). Të njëjtit as që e dinë se ç’ shkolla kanë mbaruar të apostrofuarit, sepse nuk janë verbuar nga pEsha e gradave dhe harrojnë se titujt shkencor nuk funksionojnë a priori pa një punë komplementare të vazhdueshme në sferat e preferuara të dijes. Po aq harrojnë kontributin e vet në fabrikimin e padijes akademike në institucionet ku punojnë.

Pak ka njerëz me grada shkencore që kanë dhënë ndonjë kontribut të shquar në shkencën tonë e aq më keq që rrethanat e reja i kanë fshirë fare shumë libra dhe kontribute “shkencore” të skribomanisë së tyre. Në jetën tonë të përditshme këta tituj të dyshimtë madje kane shkuar deri aty sa ata i kanë shërbyer si mjete represive ndaj dijes, sepse përmes tyre, si në rastin konkret, shërbenin për uzurpimet e pozicioneve institucionale për një dije dhe shkencë të kontrolluar.

Ky reagim i kryeakademikut, aq më parë që është fyes, dhe aq më keq për të që është kongruent me qëndrimet e akademisë serbe - veçanërisht që behët para njerëzve që statusin akademik e kanë marrë në rrethana jo fort të moralshme - të detyron të mendosh se kush janë këta tipa akademikë, cila është fytyra e vërtet e këtij institucioni, tradita dhe historia që bëhet pikërisht nga anëtarët e saj.

Të gjitha institucionet e Kosovës janë rezultat i zhvillimit dhe avancimit politiko-juridik të Kosovës dhe kosovarëve, që nga “banovina” e hershme, “obllasti”, “srezi” e deri te “krahina autonome”, duke pasur për bazë aktet e caktuara normative, ligjet gjegjëse, statutet e deri te Kushtetuta. Edhe Akademia jonë e nderuar është pjesë e këtij procesi. Po ky proces i zhvillimit politiko-juridik ka ndodhur brenda një sistemi ultra totalitar, ku çdo gjë u bë për shtetin dhe nevojat e tij dhe ku inteligjencia ishte në aktivitetin e vazhdueshëm të verifikimit “shkencor”, e më shumë moralo-politik. Vetëm një pakicë e nderuar në këtë institucion arritën të ruajnë nderin e fytyrën, kurse pjesa më e madhe e anëtarëve ishin në pajtim të plotë me rrjedhat politike, në pajtim të plotë më statusin e një institucioni të shtetit totalitar.

Nga ASHAK-u as ka kërkuar kush e as kërkon që të jetë hartuese e projekteve të mëdha nacionale, aq më pak të projekteve analoge me SANU (Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Serbisë). Por, së paku të ishte një zëdhënëse e vockël e një përpjekjeje për emancipim politik, kulturor, shkencor dhe artistik të popullatës që e përfaqësonte. Të sillte një mendim ndryshe në jetën shkencore dhe artistike.

Akademikët tanë, pjesa më e madhe e tyre e pranuar me kriteret moralo-politike dhe pa ndonjë kontribut të dalluar shkencor, u akomoduan në këtë institucion si struci, me kokën në rërë, shikonin se nga po shkon kërkesa legjitime e shqiptarëve për një avancim të statusit të tyre kushtetues.

Akademia e Shkencave dhe e Arteve të Kosovës as gjatë viteve të ’80-ta nuk arriti të jetë partnere dhe rivale e simotrave të saj në ish-Jugosllavi, e aq më pak të jetë një mburojë e popullit të saj të rrezikuar. Pikërisht, shkrimtarët ishin ata që hapën frontin me ata të “Francuska 7” dhe jo vetëm që e hapën frontin, por edhe e fituan dyluftimin intelektual aq sa pala kundërshtare hoqi dorë nga ballafaqimi në Prishtinë. Ky ishte legjitimimi i parë ndërkombëtar i shqiptarëve si entitet serioz me të cilin duhet marrë politika ndërkombëtare.

Intelektualët suprem, çfarë i presupozon opinioni kosovar anëtarët e këtij institucioni, asnjëherë dhe në asnjë rast nuk patën të shkruar e as thënë një fjali kundër regjimit. Dhe, po e thanë atë fjalë, ajo ishte pikërisht nën pikëpamjen e “internacionalizmit proletar”. ASHAK-u si institucion ishte pjellë e një shteti totalitar dhe atë filozofi e mbrojti deri në fund, duke mos pasur as ide e dije, e as fuqi morale për ta thënë një fjali se shqiptarët jetojnë të okupuar dhe në komunizëm, se pjesa tjetër janë viktimë e një sistemi totalitar stalinist dhe se që të dy pjesët e kombit janë në shërbimin serbo-rus. Nuk e thane se ishin të zënë me shkencën e rëndë dhe me gradabërjet shkencore! Pra, ASHAK-u ishte një institucion pa identitet shkencor, artistik e intelektual, por me një profilizim të qartë politik.

Për akademikun tonë ishte e mjaftueshme që para emrit të vet t’i fshinte si me gomë gradat “shkencore” dhe ta vendoste epitetin e gjithëfuqishëm “akademik” dhe me të fitonte të drejtën që ta shihte popullin nga “kali i bardhë”. Nuk e di se ndonjëri prej tyre ka çarë kokën se djemtë e vajzat e reja futeshin burgjeve serbe me idetë staliniste dhe nga andej dilnin ose te rirekrutuar ose të shkatërruar fizikisht e psikikisht. Është vërtetë e rëndë dhe e dhimbshme të kujtohet ajo periudhë e aq më e dhimbshme që sot të kërkohet llogari për një gjendje të tillë. Mirëpo ripërsërtija e historisë, rishfaqja e klisheve mendore kongruente nga periudha e përparshme në një kohë kur ajo periudhë duhet t’i takojë historisë, të detyron të prekësh plagën e pashëruar.

Po kjo Akademi, duke harruar se akomodimi ideologjik socialist më nuk është i vlefshëm, nuk e kujton se tani duhet bërë riverifikimi i statusit, ridimensionimi i shkencave të saj, e dyshim edhe i moralit akademik. Këta akademikë që në përurimin e objektit të ri (po të qëndronin në të vjetrin do të krijonin idenë se janë relikt i një kohe të harruar dhe pjese e trashëgimisë kulturore analog me objektin!) presin shiritin e inaugurimit para një pllake me një citat nga mendimet e kryeministrit Thaçi! Mirëpo, akademikët tanë nuk e lanë kryeministrin në hallet e veta politike, ngase deshën ta nxjerrin edhe si mendimtar, duke e bërë të skuqet fare nga ideja e marrë akademike. Me këtë akademikët tanë dëshmuan se mbetën ata “çantaxhitë” dhe sahanlëpirësit e vjetër, përherë të gatshëm për shërbesa politike.

Akademikët tanë edhe në planin shkencor dhe artistik për më shumë se një dekadë të aktivitetit nuk lanë shenjë kund. Edhe kur shkruan e botuan gjë, flas për projekte kolektive, ato kinse të karakterit kapital cfarë ishte monografia për Kosovën, bënë punë për faqe të zezë: shkruan historinë sipas skemave të historiografisë shoveniste serbe. Aty, përkundër pikëpamjeve të Buxhovit, na e nxjerrin si nga kapela e prestixhatorit “shtetin mesjetar serb”, “kishën orotodokse serbe” etj. Ky, pos një gabimi material, është edhe një gabim metodologjik. Le të na thonë se sipas cilit dokument të kohës dëshmohet “shteti mesjetar serb” dhe “kisha ortodokse serbe”!?

Çdo studiues serioz i kësaj problematike e di se historiografia serbe ka bërë një falsifikuat të madh historik, duke krijuar për nevoja politike “shtetin mesjetar serb” nga “Rasit” (Rashka) dhe rasianët tribalë, që nuk kishin asnjë lidhje me serbët. Këtë e di edhe një pjesë e historiografisë serbe. Nuk ka nevojë për të qenë ndonjë studiues i thellë i historisë serbe dhe për ta hetuar se i gjithë ai falsifikuat mbështetet në dy-tre libra si “Letopis popa Duklanina”, “Istoria slavena” e Mauro Orbinit , “Istoria slavena ilira, donje e gornje Mezije” të Gjuragj Brankoviqit dhe katër versione false të “krisovulave” kishtare, e që të gjitha të shkruara në gjuhë të huaja. Libri i Orbinit madje përkthehet pa 200 faqet e para, në të cilat gjykuar sipas një citati nga libri i Jovan Rajiqit (“Краткаја Сербљи, Раси, Босни и Рами кралевств историја”, i shkruar në “staroslovenski”), flitet për Dardaninë dhe dardanët...

Akademikët tanë të nderuar nuk e panë të arsyeshme ta thonë asnjë fjalë kundër simpoziumit shkencor të SANU-s, të e mbajtur më 2007 në Beograd, për ta “dëshmuar” se shqiptarët janë të ardhur nga Albania e Kaukazit (këto materiale janë botuar në një libër, “Kavkazki albanci lazni iliri”). Jo vetëm se nuk e thonë një fjalë të nderit kundër, por teza e tillë në formë rudimentare shfaqet edhe në librin e një anëtari të këtij institucioni, që domethënë se vetë ky institucion kontribuon në mjegullimin e të kaluarës sonë. Por, historia dhe historiografia është proces i hapur dhe çdo hulumtim - kurse hulumtimi i terenit është në pikën zero - do të ndryshojë përfytyrimin sllav dhe të akademisë sonë për shqiptarët dhe etnogjenezën e tyre. Ky përfytyrim sllav është shndërruar në klishe mendore me të vetmin qëllim: që popullatën vendore ta privojnë nga historia dhe e drejta historike e tyre ndaj këtij vendi. Ky klishe është pranuar vetëm nga shkenca dhe inteligjencia kosovare, por jo edhe nga popullata shqiptare!

Akademia e Shkencave heshti trimërisht duke mos ia prishur politikës për Pakon e Ahtissarit, me të cilën Kosova jo vetëm se u bë Kosove e Metohi, siç e quajnë serbët, por “metohi” fare se një pjesë e madhe e saj u shndërrua në pronë kishtare e me këtë edhe iu fal dhunshëm e drejta historike ndaj këtij vendi.

Është e habitshme dhe e pafalshme se si një institucion i tillë të mos çajë kokën për historinë nacionale, që të mos shfaqë as më të paktin dyshim mbi versionin serb të historisë sonë nacionale! Kryetari i Akademisë nuk dyshon në asnjë moment në leksionet e shkollës fillore. dhe të mesme, se dije më të madhe për historinë edhe nuk ka, e sipas të cilave serbët identifikohen nga emrat me etimologji të adaptuar sllave, kurse shqiptaret vihen në dyshim për shkak te emrave të tyre joetnik, Historiografia serbe, një pjesë e saj, e di se Nemanja (te Rajiqi Nemani), Dushani etj. janë rasianë, tribal sipas verzionit bizantin e ilir, sipas atij raguzian...

Nuk e di sa e kuptojnë akademikët se institucioni i tyre gjendet në një moment delikat: ç’të behët me këtë institucion të ardhur nga sistemi totalitar?! As mund të reformohet e as të vazhdohet më të. Kishte të drejtë një qytetar që thoshte, duke kaluar nga godina e këtij institucioni: “Tash që janë në këtë ndërtesë njerëzit pyesin: a thua se ç’ punojnë këta njerëz brenda? Përpara, te godina e vjetër i patëm harruar se ekzistojnë fare”.

Derisa Jusuf Buxhovi e shkruan librin trevëllimësh me rreth 2.500 faqe pa harxhuar as një cent të taksapaguesve kosovarë, pa dëmtuar askënd dhe duke hapur një dritare të re të vështrimit të historisë nacionale, këta akademikët harxhojnë gjithë atë buxhet për të na mësuar të mendojmë sllavisht.

Kryeakademiku harron gjënë elementare: historia e Buxhovit është projekt autorial dhe se për bazë ka një pikëvështrim personal të historisë dhe shfaqje të një botëkuptimi ndaj një procesi historik, çfarë janë të gjitha historitë analoge. Mendja e kryeakademiku tonë është e obsesionuar nga klishetë mendorë të shkencës socialiste, sa nuk di se ç’është projekti i një historie autoriale.

ASHAK-u as ka pas e as ka ndonjë mision të caktuar. Pse ky institucion nuk bën një projekt, së paku arsimor (fjala vjen, për shkollimin e kuadri të ri për gjuhët që po i munguekan kryeakademikut si osmanishtja dhe sllavishtja e vjetër, por edhe “greqishtja e vjetër”, latinishtja dhe gjuhë të tjera të vdekura, që do të mund ta bënte përmes një kërkese drejtuar institucioneve që përkujdesën për ngritjen shkencore të kuadrit universitar), që nesër ta kemi atë kuadër të specializuar që do të na e artikulojë tamam si duhet problemin e identiteti historik të shqiptarëve!?

Nuk ka se si të mos na kujtohen kontributi i madh i ASHA-s në jetën publike, krijimi i dy partiçkave akademike, fshatares jetëshkurtër dhe LBD-së edhe më jetëshkurtër, që ikën pa lënë gjurmë mësa idetë e këtyre bajlozave të shkencës dhe artit kosovar!

Në fund fare, akademikët duan ta kenë mirë më pushtetin se ai ua ndanë buxhetin dhe zëshëm pajtohen me degradimnin e jetës së njeriut tonë, ku intelektuali është shndërruar në tepricë teknologjike që duhet hedhur në plehra e injoranti faktor politik vendimmarrës që duhet të vendosë për mënyrë e jetesës sonë.

Telegrafi

[Dar_di]

Deklarata e Vidovdanit e krytarit të Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Kosovës

Shkruan: Jusuf BUXHOVI

Më 28 qershor, ditën e Vidovdanit serb, kur Kosova në mënyrë të organizuar dhe tepër brutale të njëjtën ditë përjetoi tri agresione nga Beogradi: atë shpirtëror - nga peshkopi Artemije, i cili në meshën e Graçanicës deklaroi se "Kosova është Jerusalemi serb" dhe se "herdo kurdo do të çëlirohet"; atë të sovranitetit - kur paramilitarët serbë në Meradare hynë në territorin e Kosovës dhe sulmuan policinë tonë, dhe atë politik-diplomatik - kur xhandarmeria serbe bëri betimin se "vdesin për Kosovën", pra këtë ditë kur klasa e papërgjegjshme politike e vendit, për të tërhequr vëmendjen nga këto agresione të hapura u "kundërpërgjigj" me rrahjen e deputeteëve në palamentin e Kosovës të inskenuar nga SHIK-u famkeq, ndodhi edhe një kapitullim tjetër para Beogradit dhe politikës së tij hegjemoniste ndaj shqiptarëve dhe Kosovës.

Në këtë ditë, sikur të mos mjaftonte gjithë ai nënçmim dhe dhunim i Kosovës që Shqiptarëve u erdhi nga Beogradi, Kryetari i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Kosovës, në një konferencë për shtyp, kur po promovonte disa biltene "shkencore" dhe po përpiqej të tregonte se Akademia e Kosovës, megjithatë, po "bën shkencë", pa guxuar të përmendë as emrin e autorit e as të librit, por me eufemizma "se kohëve të fundit po shkruhen histori joshkencore" dhe insinuata të tjera të nivelit të kafeneve, shfrytëzoi rastin që të sulmojë "Kosovën", duke përdorur të njëjtin fjalor që kishte përdorur Akademia Serbe e Shkencave dhe Arteve sapo libri doli nga shtypi!

S'do mend se kjo deklaratë qesharake as që kishte merituar vemendje, po mos të pasqyronte gjendjen tragjike në të cilën ndodhet institucioni më i lartë shkencor dhe akademik i vendit, që për fat të keq në vend se gjatë këtyre dhjetë viteve të bënte diçka për t'iu kundërvënë propagandës hegjemoniste që bëjnë akademikët serbë, të cilët vazhdojnë të botojnë dhe botojnë libra kundër Kosovës (24 brenda kësaj kohe), në vend se të inicionte ndonjë projekt shkencor për të mirën e këtij vendi, pra në këtë gjendje të mjerueshme që gjendet, sulmon "Kosovën" - vepër autoriale, të cilës "si mëkat" i shihet pse Shqiptarët shihe në themelet e antikitetit, pse aty kundërshtohet miti mesjetar serb për Kosovës, mbi të cilin hegjemonizmi serb prej një shekulli e gjysmë ka ndërtuar teorinë gjenocidiale kundër shqiptarëve, dhe pse rilindja kombëtare dhe shtetformimin e Kosovës shihet jashtë dioprtrisë së kornizave të deritanishme ideologjike prej të cilave asesi të lirohen "akademikët" e Tiranës dhe ata të Prishtinës.

Në këtë mënyrë, pra Kryetari i sapo zgjedhur i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Kosovës, në ditën e Vidovdanit i dërgoi mesazhe akademikëve serbë, se mbetet në kursin e tyre jo vetëm duke mos bërë gjë për ta ndriçuar shkencarisht të vërtetën për Kosovën dhe hsitorinë e saj, që bie ndesh me Naçertanjen e Gatashaninit, por duke anatemuar çfarëdo përpjekje e cila mund t'i kundërshtojë apo t'i lëviz sad pak konvencat e vëna nga akademikët serbë!

Mbetet, pra për t'u parë, se kryetari i të ashtuquajures Akademi të Shkencave dhe Arteve të Kosovës a ka folur "kryenëvete", pra sipa direktivave të kruzhoqeve të njohura të vasalëve të Beogradit nga Vjena dhe Zvicra dhe të mbetjeve flangiste të shikistëve, që kohë më parë në "Kohën ditore" u prononcuan me një pamflet kundër "Kosovës", apo fjala është për një orkestrim kolektiv të këtij institucioni? Akademikët tanë, (ata që megjithatë kanë një ndergjegje shkencore por edhe intelektuale), tash ballafaqohen me një delarim të domosdoshëm: për deklaratën e vidovdanit, të bërë nga kryetari i tyre, gjë që i kthen në vasal të Beoradit, ose për të kundërtën?
.......

[Dar_di]

Një pasqyrim monumental i historisë shqiptare

Jusuf Buxhovi: “Kosova” në tri libra ( Antikën dhe Mesjetën, Perandorina Osmane, Nga Konferenca e Londrës deri te protektorati ndërkombëtar), botues: “ Faik Konica” dhe “ Jalifat Publishing”, 2012, faqe 2202.

Shkruan: Mr. Naile Demiri

Lexuesi shqiptar tani më e ka në dorë këtë vepër kapitale që nga fillimi i vitit 2012, ku deri tani janë dhënë disa vlerësime në masmedia të shkruara, elektronike, emisione televizive, përurime në sa qendra kulturore etj, nga ata që kanë lexuar me përkushtim këtë vepër monumentale për kohen dhe kanë vlerësuar. Është bërë si modë që librat e posa botuar, të përcillen me një vlerësim nga një kënd i kritikës së fushës përkatëse, sa për njohjen e lexuesit që të orientohet drejtë kapjes dhe leximit të librit. Por, për të dhënë vlerësim për këtë vepër monumentale vërtetë është dashur të lexohet me kujdes dhe më shumë se një herë...

Ç’ bëri Jusuf Buxhovi në këtë vepër? E bëri hi e pluhur mitologjinë greke-serbe-sllave, e përdhosi, e ç’vlerësoi tërë historiografinë serbo-greke të krijuar me shekuj, historiografi kjo e falsifikuar me kohë sa u përket raporteve shqiptaro-greko-serbe-sllave. E theu mitin serb mbi Kosovën, e theu mitin helen mbi epërsinë e qytetërimit, e theu tezen në Enciklopedinë e Madhe Sovjetike, tani ruse, të botuar pas Luftës së Dytë Botërore ku shkruhej: “ Sllavet kanë pasur një ndikim përparimtar mbi zhvillimin shoqëror dhe kulturor të Shqipërisë. Ata e shpëtuan popullin shqiptar nga latinizmi i plotë. Gjuha shqipe është pasuruar me një numër të madh fjalësh sllave. Dëmi më i madh që sundimi turk u ka bërë shqiptarëve ka qenë shkëputja nga fqinjët sllavë. Si rrjedhim shqiptarët u bënë ushtar mercenar të Sulltanit. Ata luftuan kundër lëvizjes nacionaliste të popujve të Ballkanit për hesape të perandorisë Osmane. Duke sulmuar e grabitur pronat sllave pronaret feudalë të Shqipërisë shtrinë sundimin e tyre mbi krahinat sllave të Serbisë së Vjetër)* A. Baleta “ Dilema historike”, Rimëkëmbja, 2011, fq. 232- 233., e theu këtë parashikim të mundimshëm që kishe nxjerrë vëllai i madh ortodoks. Buxhovi theu dhe fundosi tezen se ekzistoja dikur Serbia e Vjetër, Serbia Mesjetare, theu tezen se helenet qenkan të parët e djepi i qytetërimit evropian. E theu ashtu si e theu Mitrush Kurteli, në veprën”Sulm e lot” 1943, në Poemën Kosovar.

“Ta shemba shka kufirin që ngrite ti në vendin tim e përmbi varr të babës tim. Ta shemba, ta dogja, me zjarrin e shpirtit, të vuajtjes dhe të urrejtjes... Tani, tani – O Mali i ZI – ja unë ja ti ! Po unë- jo ti, se jam këtu kur s’ kish njeri as kufi as fqinjëri...”

Z. Buxhovi si historian i vërtet, si një kokë enciklopedike, ka të drejtë t’i “bërtas” Enciklopedisë Ruse, Programit të Akademisë të Shkencave e Arteve Serbe e Greke, se me ndihmën e akademikëve të gjithë vendeve tjera të qytetëruara, akademikëve të njëmendë, të vërtet, të sinqertë, akademikëve të njerëzishëm ua shemba tezen falëse, rrenëse e manipuluese lidhur me gjenezën, autoktoninë dhe zhvillimin historik të shqiptarëve në trojet e tyre. Shqiptaret e kanë epërsinë e qytetërimit evropian e jo helenet, edhe pse këta, greket e sot-it nuk janë të origjinës së vjetër, por kryesisht janë sajuar nga dyndjet sllave e shqiptare.

Në veprën monumentale “Kosova” me 2202 faqe , historiani shqiptar Jusuf Buxhovi, shkruan: “Shqiptarët kanë ardhje nga Pellazgët, populli më i vjetër indoevropian që iu priu dyndjes së popujve nga India për në perëndim nga mileniumi i gjashtë.- Gjurmët e tyre në gjithë Evropën, në Azinë e Vogël, në Mesdhe dhe deri në veri të Afrikës dëshmojnë për rolin vendimtar që kishin në agimin e qytetërimit botëror. Homeri i quante Pellazgët “popull hyjnor”. Sipas dëshmive të shumë autorëve antik Pellazgët ishin burim frymëzimi për kulturën greke, e cila u ngrit mbi vlerat e saja që u morën prej tyre. Edhe Kreta edhe ishujt e Egjeut ishin përfshirë në kuadër të mbretërisë pellazge. Kultura Mikene kulturë e pastër pellazge”)*Jusuf Buxhovi , Kosova I, Prishtinë,2012, fq. 44.

Më pas autori shpjegon se përse historiografia e deri tanishme i ka shmangur kësaj teze? I ka shmangur kryesisht për të ruajtur interesat greke e sllave . Në këtë fshehje kanë qenë të përfshirë edhe historian të sektit komunist “shqiptar” që kanë pasur një pakt të fshehtë me historian greko-serbo-sllav. Buxhovi shkruan: “Të thuash se “nuk na interesojnë gjurmët e Dardanëve në lindje”, me që”ato kanë të bëjnë me Trojën”, pra me Azinë, siç vlerësohet në “Historinë e Popullit Shqiptar”, vëllimi i parë, botuar në Tiranë më 2002, nga një grup autorësh, të cilët mburrën se”kanë bërë rishikime”, ndërkohë që Homeri dhe autoret e tjerë në antikitet, thonë se”Troja është dardane”, ndërsa të tjerët (rumunët, bullgaret e madje edhe serbet) bëjnë çmos që disi të ndërlidhen me të, duke e përvetësuar, duke sajuar edhe gjithçka tjetër, është jo vetëm e pa kuptueshme, por edhe e pafalshme”.)* Po aty, fq. 270.

Në pjesën e dytë të librit të parë, Mesjeta, z Buxhovi argumenton se nuk ka shtet mesjetar serb. Kishat dhe manastiret e ndërtuara në Dardani-Kosovë janë produkt shqiptar, janë pronësi shqiptare. “ Historia e shtetit të Arbrit është e lidhur ngushtë me vetë themelimin e Bizantit, pra nga shekulli i IV e tutje, në themelet e të cilit ata deponuan vetëdijen për shtetin si pjesë e politikës, e cila do të filloj të pasqyrohet që nga koha e pushtimeve romake e tutje, kur Iliriku dhe Dardania do të fitojnë statusin e provincave me vetëqeverisje të brendshme fisnore...”)* Po aty, fq. 496. Pikërisht parashtrimi i tezës se nuk ka pasur shtet mesjetar serb e ka shkallmuar historiografinë serbe sllave e ruse.

Në librin e dytë, Kosova, historiani më i madhi në historiografi shqiptare, z Buxhovi, pasqyron historinë shqiptare që nga depërtimet e para të Osmanëve në pjesën evropiane e deri te largimi i Osmanëve nga Ballkani në shekullin XX, për të vazhduar në librin e tretë me themelimin e shtetit modern shqiptarë dhe platformën drejtë konsolidimit të bashkimit kombëtar shqiptar, një shtet,një kom, një atdhe.

Depërtimet e para Osmane në Ballkan, sipas Buxhovit fillojnë në vitin 1354, atëherë kur Arbrit gjenden në një situatë shumë të vështirë nga ndërhyrjet e sllave. Pas vdekjes së Dushanit, feudalet shqiptar që kishin qenë nën shtypjen e Rashës fillojnë përpjekjet e tyre për mëvetësi. Aleatin e tyre e gjejnë te“Perandori Murati I , i cili më, 15 qershor 1389, e shpartallon koalicionin e madh ortodoks të krishterë, dhe sa princave të Arbrit ua dorëzon qeverisjen lokale”- shënimi im. Nga Beteja e Fushë-Dardanisë e deri më 1912, thaja se në vazhdimësi qeverinë osmane, do ta udhëheqin si kryeministra e ministra kuadrot shqiptar. Por, përkundër sundimit dhe privilegjeve shqiptarët kurrë nuk do të ndalin luftërat e tyre për pavarësi prej osmanëve. Në kohen kur ushtria osmane tërhiqet nga Ballkani dhe Porta e Lartë e njeh autonomin e shtetit shqiptar, që nga Selaniku e në Nish, nga Adriatiku e në Preshevë, tokat shqiptare janë të banuara me shqiptar, të cilët nuk e kishin të humbur as gjuhen e as gjakun, as traditën e as të folurit shqip përkundër pushtimit pesë shekullor.

Është karakteristikë e veçantë të cilën e cekë z Buxhovi, vasalitetin e princave serb, nënshtrimi dhe përulja e tyre që i bëjnë sundimtarit osman, që nga fillimi e deri në fund, pesë shekuj rresht.

Në librin e tretë, që është edhe më voluminoz , përfshihen ngjarjet që nga Konferenca e Londrës e deri te protektorati ndërkombëtar. Autori i ka dhënë rëndësi : Shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë më, 28 nëntor 1912, si nga ngjarjet më madhore të kombit, sfidave dhe konflikteve që e kanë përcjellë këtë prridhë, pastaj ka analizuar konfliktet e brendshme, pasojat dëmet dhe dobitë e këtyre konflikteve etj. Në veçanti analizon Kongresin Kombëtar të mbajtur në Lushnje më 21 janar 1920, si një nga ngjarjet me rëndësi, që më pas solli stabilitetin politik në Shqipëri...Analizon pastaj pushtimin fashist dhe rezistencën që bëjnë shqiptarët. Analizë të posaçme me dallime të theksuara nga historian tjerë, autori shkoqitë “Ripushtimin jugosllav të Kosovës” përkatësisht, ”Aneksimi serb i Kosovës dhe koha e autonomive ideologjike “. Për dallim nga ata që kanë shkruar histori për popullin e Kosovës që nga fillimi i Luftës së Dytë Botërore e deri në ditët tona, më i madhi historian shqiptar z Buxhovi, thekson se komunistet, brigadat komuniste jugosllave e pushtuan Kosovën dhe vendosen diktaturën komuniste. Për fat të keq, 50 vjet rresht nxënësve , të gjitha niveleve dhe studentëve të historisë , me tekste shkollore, e me ligjërim u është thënë se, nëntori 1944, është qita e çlirimit të shqiptarëve të Kosovës...

Asnjëherë nuk është treguar se shkollat shqip në Kosovë i hapi lobi shqiptaro-gjerman..., asnjëherë nuk është treguar personaliteti dhe puna patriotike e Xhafer Devës, Bedri Pejanit, Marie Shllakut e shumë e shumë figurave të kohës, që në ato kohë të vështira që kalonte kombi, ditën dhe e kanalizuan rrjedhën e proceseve shoqërore në kahen e duhur. Asnjëherë, pa asnjëherë nuk u shpjegua shkenctarisht pushtimi komunist dhe aneksimi i Kosovës. Pushtimi i Kosovës dhe viseve tjera të shqiptarëve pas Luftës së Dytë Botërore dhe vendosja e sistemit komunist në Shqipëri, ka qenë pushtimi më i egër që u është bërë shqiptarëve nga të gjitha perandoritë e mëparshme...

Hapësirë e veçantë dhe të punuar mirë shkenctarisht i është kushtuar “Lëvizjes Shtet formuese”, “ Shpallja e Kosovës Republikë dhe Shteti paralel”. Dalja në skenë e inteligjencës shqiptare dhe marrja e përgjegjësive, e deri të fillet e vendosjes së protektoratit ndërkombëtar në Kosovë, nëpër të cilat procese, në të gjitha fazat e tyre ka qenë pjesëmarrës aktiv, drejt apo tërthorazi edhe vetë autori i kësaj vepre monumentale. Ka qenë fat i mirë për kombin shqiptar, për historinë e tij, që në mesin e Lëvizjes Kombëtare, kur bëhet kthesa më e madhe për shqiptar, gjendet aty historiani më i madh shqiptar, z Jusuf Buxhovi, duke grumbulluar të gjitha dokumentet që argumentojnë dhe vulosin fatin e kombit dhe duke kanalizuar rrjedhat në drejtimin e duhur dhe në interes të kombit.

Gjuha dhe stili i të shkruarit në vepër janë të standardit të lartë. Lexuesi me kureshtje, pa lodhje, dëshiron të kapë krejt atë që është shkruar në këtë vepër.

Sipas disa të dhënave, ky libër është libri më i shitur deri tani, përkundër çmimit të lartë për lexuesin, por ka nevojë dhe duhet që çdo familje ta ketë këtë vepër në vitrinën e tij.

Është detyrë dhe obligim parësorë i të gjitha institucioneve relevante që tezat e theksuara nga z. Buxhovi të barten në tekste shkollore dhe studime tjera historike, që nga shtatori i këtij viti jubilar, në mënyrë që të kuptohet një herë e mirë e vërteta historike, që nga fëmija e deri te akademiku.

Uroj autorin për punën e madhe dhe në kohen e duhur që e bëri për kombin. I dëshiroj jetë të gjatë dhe shëndet të plotë.

[Uriel]

Autori ka kryer studimet ne gjuhe-letersi dhe ka nje master diku, per dicka. Pra, nese ka mundesi per te zgjedhur, i thuhet nje bojaxhiu per te lyer shtepine apo shkohet tek Ushtari i Panjohur e merret i pari qe te del perpara, vecse ka ca rroba pune?

Ky historiani flet shume per Dardanine dhe pajtohet bindshem me ideologjine Pellazge. Thote se nuk kemi arsye t'i frigohemi tezes pellazge; shteti mesjetar serb nuk ka ekzistuar; kisha serbe gjithashtu; ne Serbi ka dominuar etnia shqiptare, po keshtu edhe ne Greqi; flet per tezen Tribalde te Rashkes, ku keto Tribaldet jane sllavo-dardan, pra jo serb; e ben Justinianin dardan te interesuar qe, sipas tij, kultura lindore t'i nenshtrohet asaj perendimore. Sidoqofte, ia vlen te lexohet per folklor dhe per tu tallur pak, mbase mund te lexohet dicka rreth bibliografise. Vlen edhe per qofte. Ky budalla-gazetar, thoshte diku: "Shen Pali, kjo figure e madhe e kombit tone". Imagjino nivelin.

Pas vdekjes së Dushanit, feudalet shqiptar që kishin qenë nën shtypjen e Rashës fillojnë përpjekjet e tyre për mëvetësi. Aleatin e tyre e gjejnë te“Perandori Murati I , i cili më, 15 qershor 1389, e shpartallon koalicionin e madh ortodoks të krishterë, dhe sa princave të Arbrit ua dorëzon qeverisjen lokale.

***

Është karakteristikë e veçantë të cilën e cekë z Buxhovi, vasalitetin e princave serb, nënshtrimi dhe përulja e tyre që i bëjnë sundimtarit osman, që nga fillimi e deri në fund, pesë shekuj rresht.

Keto pretendime jane ne paradoks me njeri-tjetrin, sebashku me pretendimin tjeter qe shteti mesjetar serb nuk ka ekzistuar. Nese shteti serb nuk do ekzistonte, si do ekzistonte vasaliteti ndaj Portes se Larte?

Ushtria e krishtere kunder otomaneve ishte nje konglomerat ballkanik, ku nuk munguan perpos serbeve, shqiptaret, boshnjaket, hungarezet e deri tek polaket. Ishin serbet te ndare ne dy kampe; nga njera ane Lazarevic ne koalicionin ballkanik, nga ana tjeter Vuk Brankovic i rreshtuar prekrah turqve. Megjithse ky i fundit nuk konsiderohej tradhetar nga serbet deri ne vepren e Mauro Orbinit te vitit 1601. Fitorja otomane ishte pyhrrike, saqe ne shume burime te kohes u ngaterrua per fitore te te krishtereve. Gjithsesi, humbjet ne fushe beteje i dhane nje godtije te rende serbve te cilet nuk e rimoren dot veten, ne ndryshim nga otomanet. Nga ana tjeter, otomanet nuk ''lejuan'' kurre qe shqiptaret te qeverisnin ne Kosove, sic nuk u pa Murati I si aleat, perpos aleances otomane te Topiajve ne Saver kunder Balshajve dhe bashkepunimit te mevonshem te Dukagjineve. Kosova do te ndodhej nen sundimin e despotateve te mevonshme serbe, vasale ose jo otomane, madje sulltani kishte krushqi me Brankovicet, te cilet do te kishin me vone me vete Skenderbeun. Vasaliteti serb nuk ka asgje te vecante per tu vene ne dukje; eshte i ngjashem me situatat qe pasqyroheshin tek sundimet e tjera ballkanike ne te njejten kohe, te cilat pranonin vasalitetin si nje mjet ne shkembim te ekzistences se tyre. Edhe shqiptaret perpara revoltes se Skenderbeut u gjunjezuan, madje pa lufte ndaj Padishahut, per ta pranuar ate si suzeren. Perjashtim beri vec Balsha II, i cili ishte fisniku i vetem qe sundoi ne hapesiren arbere e qe luftoi otomanet; megjithse ne menyre aksidentale ku gjeti dhe vete vdekjen.

Ndryshimi i sotem i shqiptarve nga serbet persa i takon shkrimit te historise, eshte se keta te fundit, kane nxjerrur nga gjiri i tyre elemente perparimtare per hulumtimin shkencor te historise, sic i shkon pershtat shek XXI dhe metodave perendimore objektive. Shqiptaret vazhdojne ende te prodhojne histori ideologjike me ane te renegateve qe as nuk kane studjuar histori, ku qellimi kryesor eshte mohimi i ideologjise (si ajo shoviniste serbe e shek te kaluar) po me ideologji, proces qe con ne nje rruge pa krye. Serbet nuk jane me ndryshe se ne gjate mesjetes. Ne momentin qe vdes udheheqesi, plasin sherre e konflikte te pergjakshme qe sjellin fragmentimin dhe "vdekjen" e shtetit. U ka ndodhur dokleateve ne shek. XI-XII, serbeve gjate dhe pas sundimit te Nemanjicve, boshnjakeve, e natyrisht edhe ne. Edhe feja ne keto territore ka organizim tribal. Imagjino "politika".

[Dar_di]

LIBRI I SHITUR DHE I POLEMIZUAR

Nga Arbër Selmani

Historia e re kontroverse e Kosovës e shkruar nga Jusuf Buxhovi ka shkaktuar pakënaqësi tek gardianët zyrtarë të historive të të dyja vendeve - por autori i saj mbetet i palëkundur nga qëndrimet e tij.

Një profesor me përkatësi shqiptare nga Kosova ka arritur të shkaktojë pakënaqësi tek historianët në Serbi dhe tek historianët në vendin e vet.

Trilogjia e Jusuf Buxhovit për historinë e Kosovës, e publikuar në shkurt të këtij viti, mes tjerash pretendon se qytetin e Trojës e kanë themeluar shqiptarët e jo grekët.

Ai gjithashtu insiston se Kosova ka qenë qendër shpirtërore dhe kulturore e Shqipërisë për mileniume me radhë dhe se pretendimet e Serbisë që thonë se Kosova ishte zemra e mbretërisë së tyre mesjetare janë vetëm “mite”.

Zyrtarët serbë thanë se “ky libër nuk ka kurrfarë baze shkencore”. Por edhe disa homologë të tyre nga Kosova kanë bërë komente të ngjashme, gjë që ka shtyrë Ministrin e Arsimit Ramë Buja që të mos e ftojë fare autorin e këtij libri për të marrë pjesë në programin e shënimit të 100-vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë.

Përkundër kundërthënieve të lartpërmendura, apo ndoshta pikërisht për shkak të tyre, libri i Buxhovit është duke u shitur me shpejtësi marramendëse. Ai veç ka shitur 12,000 kopje, ndërsa planifikon që versionin e këtij libri në gjuhën angleze ta nxjerr në shitje këtë vjeshtë.

Pyetje: Zyrtarët serbë thonë se libri juaj nuk ka bazë shkencore, pasi që anashkalon serbët dhe e përshkruan Kosovën si qendër shpirtërore dhe shtetërore të Shqipërisë? Si i përgjigjeni ju kësaj?

Përgjigje: Reagimi serb ndaj librit tim ka mundur të pritet, marrë parasysh politikat e njohura hegjemoniste të Serbisë, të cilat e kanë dëmtuar shumë kombin e tyre dhe kombe të tjera gjatë disa dekadave të fundit. Kjo [histori] tani është demaskuar, pikërisht në bazë të argumenteve shkencore, të cilat nuk janë të panjohura as për historianët serbë.

Akuzat se unë i paskam anashkaluar serbët nuk qëndrojnë. Ata që e kanë lexuar librin tim e kanë parë se sllavët në përgjithësi, e serbët në veçanti, nuk janë lënë anash - ata zënë vendin e tyre që nga ardhja në këto vise në shekullin XII. Megjithatë, ajo që paraqitet në këtë libër është roli i tyre i vërtetë dhe objektiv.

Kjo është dokumentuar nga shumë autorë serbë të cilët nuk pajtohen me konceptet hegjemoniste të akademikëve serbë, nga Vaso Çubrilloviqi e deri tek Dobrica Qosiqi, të cilët zhvillonin programe antishqiptare, antikroate dhe antiboshnjake.

Në librin tim unë citoj Milan Budimirin, Jericekun dhe shumë autorë të tjerë serbë dhe të huaj, të cilët kanë qëndrime objektive ndaj shqiptarëve dhe serbëve dhe që nuk bien në grackën e miteve, sipas të cilëve Kosova është “djep i Serbisë” apo “qendër e kishës serbe”.

Afirmimi i faktit se shqiptarët kanë luajtur rolin e tyre në zhvillimin e krishterimit nuk përbën ndonjë tezë historike revizioniste, por në fakt një realitet të cilin e pranon e tërë bota e shkencës.

Pyetje: Çfarë mendoni për reagimin e Sllavenko Terziqit, këshilltarit shkencor të Institutit të Historisë të Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Serbisë?

Përgjigje: reagimet paragjykuese të Terziqit dhe të tjerëve të cilat i bënë madje pa e parë apo lexuar librin dëshmojnë se ata nuk janë në gjendje ta kuptojnë të vërtetën shkencore, posaçërisht kur një e vërtetë e tillë vjen nga shkencëtarët shqiptarë.

Nëse ata do të kishin fare pak sens shkencor do të kishin durimin që ta lexojnë librin tim dhe të shtjellojnë argumentet shkencore që ai i përmban – e jo të japin deklarata të cekëta politike.

Reagimet politike nga Instituti i Historisë i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Serbisë dëshmon se nuk ka pasur kurrfarë qasje shkencore – ai ka qenë tërësisht politik. Kjo akademi që ka vënë shkencën në shërbim të politikave hegjemoniste dëshmoi se ende është pjesë e kësaj mënyre hegjemoniste të të menduarit.

Për këtë arsye, nuk është e befasishme që madje edhe pas intervenimit ndërkombëtar të udhëhequr nga NATO në vitin 1999, kur Kosovarët ishin viktimë e një gjenocidi të udhëhequr nga [ish lideri serb Sllobodan] Millosheviqi, kjo shkencë vazhdon të shfrytëzojë gjuhë të njëjtë dhe të publikojë libra të cilët nxisin urrejtje mes shqiptarëve në Kosovë dhe Shqipëri.

Pyetje: Me çka ka të bëjë ky libër, përse keni vendosur ta shkruani atë dhe cilat janë arsyet që ju shtynë ta shtjelloni këtë temë?

Përgjigje: Historia e Kosovës është vepër e publikuar në tri vëllime: “Antika dhe mesjeta”, “Perandoria osmane” dhe “Nga Konferenca e Londrës deri te protektorati ndërkombëtar”, dhe përfshin historinë shpirtërore të shqiptarëve nga koha antike e deri në epokën tonë. Kjo histori shpirtërore përfshin edhe sllavët dhe grekët, por ardhjen e tyre e trajton nga këndvështrimi i realitetit të ri.

Shumë nga studimet e bëra deri tani nuk i kanë trajtuar shqiptarët me objektivitet shkencor.

Kjo ndodhte ngase shteti serb, Mali i Zi dhe Greqia, pas fitimit të pavarësive të tyre kombëtare në shekullin XIX, mundoheshin ta fshijnë zonën etnike të Shqipërisë, në mënyrë që shqiptarët të mos gjenin vend në hartën e shteteve të Ballkanit.

Në pjesën e parë – Antika, u përpoqa që të lidh tezat ilire [të cilët pohohet se janë paraardhës të shqiptarëve] me ato Pellazge [që pohohet të jenë paraardhës të grekëve], ndërsa në ‘Mesjetë’ shtjellohen Arbërit [pasardhësit e pellazgëve-ilirëve] në kontekstin bizantin.

Këtu unë nuk pajtohem me historianët serbë të cilët insistojnë se shqiptarët janë ‘ardhacakë’ nga Azia. Poashtu, për këta historianë vlerësimet e mia mbi epokën e pushtimeve otomane janë të papranueshme. Në këtë kontekst, procesi i islamizimit të shqiptarëve, por edhe të krishterëve, shihet nga një prizëm tjetër, në të cilën serbët nuk janë gjithmonë ‘të guximshëm’ dhe antiotomanë, por në fakt vasalë dhe bashkëpunëtorë të otomanëve.

Kësisoj, këto dhe çështje të tjera të cilat shtjellohen ndryshe nga stereotipet e deritanishme, përbëjnë kornizën e ‘Kosovës’ sime, e cila mund të ngjajë si një kritikë historike jo vetëm për historinë serbomadhe, por në masë të madhe edhe për ideologjitë në Tiranë dhe Prishtinë.

Pyetje: Si po shkon shitja e librit tuaj?

Përgjigje: Libri është pritur aq mirë sa që tani mund të themi se meriton epitetin e “një libri që duhet ta ketë çdo familje”. Interesi për librin është i jashtëzakonshëm dhe i paprecedent në viset shqiptare, gjë që dëshmohet me tri kërkesa për rishtyp dhe me mbi 12,000 kopje të shitura.

Tani jemi duke e rishtypur atë për herë të katërt. Duhet thënë se libri është duke u shitur mirë jo vetëm në Kosovë por edhe në Maqedoni, Shqipëri dhe Mal të Zi, në veçanti në Maqedoni ku shitja po shënon shifra marramendëse.

Pyetje: Cili ka qenë reagimi i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Kosovës?

Përgjigje: Akademia e Shkencave dhe Arteve e Kosovës dhe disa institucione shkencore në Kosovë - Instituti i Historisë, Instituti Albanologjik dhe Fakulteti i Historisë i Universitetit të Prishtinës - për fat të keq nuk janë të përqendruar në punë shkencore. Me “punën” e tyre ato po e largojnë veten nga shkenca.

Akademikët dhe shkencëtarët tonë merren me çështje pedagogjike dhe ligjërime në fakultete private dhe shumica e tyre janë konsulentë të qeverisë me paga të majme. Madje disa prej tyre janë shndërruar në militantë partiak.

Ata me dëshirë punët e rëndësishme shkencore ua lënë idealistëve, puna e të cilëve kurrë nuk është e mjaft e mirë për ta.

Pyetje: Çka mendoni për vendimin e Ministrit të Arsimit, Ramë Bujës, për të mos ju përfshirë si folës në një ngjarje në të cilën shënohej qindvjetori i pavarësisë së Shqipërisë?

Përgjigje: Me këtë veprim arbitrar dhe të paprecedent në vendin tonë deri tani, Buja ka përçuar tri mesazhe për komunitetin ndërkombëtar, Beogradin dhe Turqinë.

Për të parët, ai deshi t’ju tregojë se klasa aktuale politike vazhdon t’i përmbahet pakos së Ahtisaarit, me të cilën Kosova trajtohet si shoqëri shumetnike.

Për Beogradin, mesazhi i tij dëshmon se ne do t’i përmbahemi marrëveshjeve për t’ia dorëzuar Kishës Ortodokse Serbe trashëgiminë e krishterë të Kosovës.

Ndërsa, për Turqinë mesazhi është se ne do vazhdojmë t’i pranojmë ndërhyrjet që Ankaraja i bën historisë sonë të epokës së Perandorisë Otomane.

Ky artikull është financuar nga projekti BICCED dhe është përkrahur nga Programi Kulturor Zviceran.

gazetajnk

[Kreksi]

Autori ka kryer studimet ne gjuhe-letersi dhe ka nje master diku, per dicka. Pra, nese ka mundesi per te zgjedhur, i thuhet nje bojaxhiu per te lyer shtepine apo shkohet tek Ushtari i Panjohur e merret i pari qe te del perpara, vecse ka ca rroba pune?

Ky historiani flet shume per Dardanine dhe pajtohet bindshem me ideologjine Pellazge. Thote se nuk kemi arsye t'i frigohemi tezes pellazge; shteti mesjetar serb nuk ka ekzistuar; kisha serbe gjithashtu; ne Serbi ka dominuar etnia shqiptare, po keshtu edhe ne Greqi; flet per tezen Tribalde te Rashkes, ku keto Tribaldet jane sllavo-dardan, pra jo serb; e ben Justinianin dardan te interesuar qe, sipas tij, kultura lindore t'i nenshtrohet asaj perendimore. Sidoqofte, ia vlen te lexohet per folklor dhe per tu tallur pak, mbase mund te lexohet dicka rreth bibliografise. Vlen edhe per qofte. Ky budalla-gazetar, thoshte diku: "Shen Pali, kjo figure e madhe e kombit tone". Imagjino nivelin.

Keto pretendime jane ne paradoks me njeri-tjetrin, sebashku me pretendimin tjeter qe shteti mesjetar serb nuk ka ekzistuar. Nese shteti serb nuk do ekzistonte, si do ekzistonte vasaliteti ndaj Portes se Larte?

Ushtria e krishtere kunder otomaneve ishte nje konglomerat ballkanik, ku nuk munguan perpos serbeve, shqiptaret, boshnjaket, hungarezet e deri tek polaket. Ishin serbet te ndare ne dy kampe; nga njera ane Lazarevic ne koalicionin ballkanik, nga ana tjeter Vuk Brankovic i rreshtuar prekrah turqve. Megjithse ky i fundit nuk konsiderohej tradhetar nga serbet deri ne vepren e Mauro Orbinit te vitit 1601. Fitorja otomane ishte pyhrrike, saqe ne shume burime te kohes u ngaterrua per fitore te te krishtereve. Gjithsesi, humbjet ne fushe beteje i dhane nje godtije te rende serbve te cilet nuk e rimoren dot veten, ne ndryshim nga otomanet. Nga ana tjeter, otomanet nuk ''lejuan'' kurre qe shqiptaret te qeverisnin ne Kosove, sic nuk u pa Murati I si aleat, perpos aleances otomane te Topiajve ne Saver kunder Balshajve dhe bashkepunimit te mevonshem te Dukagjineve. Kosova do te ndodhej nen sundimin e despotateve te mevonshme serbe, vasale ose jo otomane, madje sulltani kishte krushqi me Brankovicet, te cilet do te kishin me vone me vete Skenderbeun. Vasaliteti serb nuk ka asgje te vecante per tu vene ne dukje; eshte i ngjashem me situatat qe pasqyroheshin tek sundimet e tjera ballkanike ne te njejten kohe, te cilat pranonin vasalitetin si nje mjet ne shkembim te ekzistences se tyre. Edhe shqiptaret perpara revoltes se Skenderbeut u gjunjezuan, madje pa lufte ndaj Padishahut, per ta pranuar ate si suzeren. Perjashtim beri vec Balsha II, i cili ishte fisniku i vetem qe sundoi ne hapesiren arbere e qe luftoi otomanet; megjithse ne menyre aksidentale ku gjeti dhe vete vdekjen.

Ndryshimi i sotem i shqiptarve nga serbet persa i takon shkrimit te historise, eshte se keta te fundit, kane nxjerrur nga gjiri i tyre elemente perparimtare per hulumtimin shkencor te historise, sic i shkon pershtat shek XXI dhe metodave perendimore objektive. Shqiptaret vazhdojne ende te prodhojne histori ideologjike me ane te renegateve qe as nuk kane studjuar histori, ku qellimi kryesor eshte mohimi i ideologjise (si ajo shoviniste serbe e shek te kaluar) po me ideologji, proces qe con ne nje rruge pa krye. Serbet nuk jane me ndryshe se ne gjate mesjetes. Ne momentin qe vdes udheheqesi, plasin sherre e konflikte te pergjakshme qe sjellin fragmentimin dhe "vdekjen" e shtetit. U ka ndodhur dokleateve ne shek. XI-XII, serbeve gjate dhe pas sundimit te Nemanjicve, boshnjakeve, e natyrisht edhe ne. Edhe feja ne keto territore ka organizim tribal. Imagjino "politika".

Rrugêtimi i popujve te hënës...


Një sqarim i vogël për lexuesin; në asnjë mënyrë nuk duhet të ngatrrojmi gjuhën sllave më etnin skite, tjetër gjë është kur popujt sllavë që ishin si vasal të empirit skit dhe ku e huazuan gjuhën skite por më etni ata ishin të gjithë të perziër më racat mongole. Falemnderit !

Diodori qëe vizitoi Egjiptin në kohesen Qezarit, ai nga prifterinjët egjiptianë të Sajit na mëson se si në kohërat e lashta egjiptianët themeluan koloni të tyre në botën antike në Mezopotami, Indi, Kaukaz Trakë dhe Greqi. Bota antike ndahej sipas racave që dominonin njëra mbi tjetrën dhe në krye të këtij sitemi qeverisës sundonte Seozirisi i famshëm nën simbolin e Diellit.
Fiset dhe racat ishin të ndara ne familje të ndryshme, si familja e Hënës, familja e peshkut, familja e krokodilit e Luanit e Kaut.
Në familjen e Hënes bënte pjes edhe Marsi e Venera ose Aferdita si dhe familja Thot ose e Merkurit si dhe disa familje tjera të bregut të Nilit që ishin të drejtuara nën bajrakun e Peshkut.
Miologjia greke i ka ruajtur këto kujtime të familjes së Hënës egjiptase të udhëhequr siapas shefave të tyre. që ishin të ardhur nga qyteti Nisa buzë Nilit, që ishin familja e Silebëve=silene=el-ana =hëna.
Në himnin që mendohet të ishte i Orfeut, Silene ishte babai që e kishte rritur Bakusin, ku permendet edhe tek pushtimi i Hindëve, Silene i cili komandonte krahun e djathtë të Bakusit. Ky rast pra është i ngjajshëm edhe me rastin tjetËr kur Makedo, pra i biri i Seozorisit i jep emrin Maqedonisë, Selenët apo helenet me siguri moren edhe këta emrin helen nga ky komandanti qê quhej Selene që simbolizon Hënën apo al-ab-ana dhe më vonë Hallebana ?


Qyteti Mendes Men-hes, që në hieroglifet egjiptiane shënohet me simbolin e hënës dhe që i kushtohej perendisë Pan, i cili ishte në fakt njê gjeneral i Seozirisit që e shoqêroj në ekspeditene tij në Indi, ku emri i tij rrjedh nga =ap-an=që ishte personifikimi i familjes së Hënës. Kulti i Panit mê vonë hyri edhe nê Greqi në kohën e luftës së Tojes por duket se këtë perendi e adhuronin shumë kohë më parë Pellazgët arkadianë, pra në pergjithesi, Pani njihej në Greqi vetëm sipas emrit Priape =pre-apa=ku i kushtonin një figurinë më krihë, njësoj si edhe tek sumerët ku është gjetur e njëjta figurin në Shqipëri si dhe kohëve të fundit edhe në Itali e ardhur përmes pellazgo-etruskëve më formen e një sfinksi në miniatyr por më krihë mbeshtetur mbi një këmbë të vetme si te një shpendi që mund të jetë huti apo shqipoja, pra në pamje kjo figurin e Priapëve simbolizonte forcen e fekonditetit të natyres në Mezopotami.
Në luftën e Trojës, mbreti i Asurit i dergon Primait 10 000 luftëtar nën komanden e Memnonit që ishte i biri i Titonit, një zatrap i persëve. Këtu pra na del në ndihmë perpos Plinit e Ktesiasit edhe Diodori i cili mbështet iden e Plinit se Etiopianët që ishin fqinjë të Egjiptit krenoheshin më Memnonin që kishin si hero të tyre, mirëpo edhe tek kushitët e kaukazit hasim të njëjtin emër Men-hon, Menhoni=prijsi i hënës.
Sipas Plinit, Etiopianët e Kaukazit ngjyheshin më ngjyrat tbardh dhe zi, më siguri trashigim nga epoka e ekspedites së Seozirisit nga Egjipti, dhe se këta etiopianët e bardh quheshin Hiperborët, kurse të zinjët quheshin Morët, njësoj si për Morët e Afriekës veriore. Sipas të gjitha këtyre dëshmive kuptojmi se, Etiopia aziatike gjindej në vendet e sotme apo trans kaukazi, Azerbajgjan e Gjeorgji, ku e konfirmon edhe Herodoti. Mirëpo Diodori e sqaron më së miri këtë anomali të keq interpretuar për historinë e njerzimit se në realitet, Etiopia e Azisë lindore i dha Egjiptit të lashtë të Nilit shumë gjëra te vlefshme si disa ligje të tyre si dhe skulptura dhe sistemi i shkrimit lindi nga ky populli etiopianë i Azisë ku i dhan Egjiptit pos tjeash edhe shumë sundimtar.
Etiopia e Afrikës së sotme, perpos disa gjurmeve të krishtianizmi të vonshem nuk na dëshmon asgjë më shumë për një lidhje më Egjiptin e vjetër përpos shperndarjes së fiseve Hiksose që ishin më origjinë ndoshta nga Etiopia aziatike të cilët kur lëshuan egjiptin gjeten strehim në këto pjes të Afrikës lindore që dëshmohët edhe sot më disa idioma se gjuha e tyre ngjanë më gjuhët kushiite të kaukazit.
Në realitet Etiopianët e Afrikës veten e quajnë Habesh që do thotë në gjuhen Abisiniane populli i perzierë.
Sipas traditave abisiniane populli i tyre rrjedh nga Noe, nga nipi i tij Kushi i cili zbret në Egjiptë dhe nga aty vendosen në Abisini. Pa dyshim se kjo tradit vjen nga dalja e Hiksosve që ishin nga Kaukazi e egjiptasit i qujten hiku-sos, pas sundimit 500 vjeçar mbi Egjiptin mê nê fund egjiptasit i largojnë nga vendi dhe këtë gjenealogji ua percollen edhe banorëve afrikan të Abisinisë që u përzien më ta dhe moren ngjyren e kuqe, për ate edhe Deti i Kuq mori këtë emër.
Një kronik tjetër na informon se Abisinia ishte e banuar më një popullsi të quajtur Agazi ose Agazianë rreth 1800 para krishti, dhe se rreth vitit 1400 para krishti kjo popullësi agze që fliste gjuhë të ndryshme e pushtojnë Abisininë ku dikur ky populli Agazë jetonte në brigjet e Tigrit në Mezopotami.
Pra, ky kolonizim quhej ndryshe më emrin Angaba, që do thotë, hyrja e popujve të ndryshëm në Abisinië më origjinë aziatike nga kushitet e kaukazit. Së pari këta popuj nga kaukazi u vëndosën në Palestinën aktuale, që historianët arab e quajtën këtë popull më emrin Berber të cilët nga Palestina kaluan në Afrikë por që përbënin fise të shumta, sipas Ibin-Khaldun, fiset tjera quheshin; himiaritët, moderitët, koptët, amalesitët, kananenët dhe korreshitët, të gjithë këta popuj jetonin më parë në Sirië dhe flisnin një gjuhë "barbare" që ndoshta pasi që ky populli Hiksos për arabët konsideroheshin Berber pra më plotë logjikë e themi se edhe gjuha e tyre duhej të ishte gjuha Berbere e jo barbare !

Diku tjetër i kemi permendur edhe popujt e egjeut që nga faraonet e egjiptit në shekullin XIII -të pra 100 vite pas largimit të Hiksosve nga Egjipti, faraonet permendin ne shkrimet e tyre se para invadimit të Hiksosve kishin marrêdhenje me popujt e egjeut që quheshin Hajnibu, e tani pas 500 vitesh kur lidhen perseri kontakte me ishujt e egjeut sidomos me Kreten, egjiptianët vrejten se aty më nuk ishte populli Hajnibu por një popull tjetër që e quanin Kefti, të cilët kishin vënë në qarkullim një sistem të njê shkrimi të ri...jo si ai Hajnibujve me simbole si tek egjiptianët hieroglifike por ky ishte njê shkrim fonetik që lexohej rrokje pas rrokjes permes shkronjave tê reja. Një studiues nga Magrebi kohëve të fundit ka dhënê njê spjegim të ri se mbishkrimet e steles së Lemnos deshifrohen permes gjuhës berbere, që do thotë skite- pellazge ose permes gjuhëve te kaukazit ku edhe Berberet e Afrikes veriore shkruanin një alfabet të ngjajshëm më atë fenikas dhe frigjianë, pra deshmohet se ishte i njejti popull ose e njejta deg e familjes së popujve të Hënës.

Emigrant që u dëbuan nga Gjosue nga Siria e Palestina dihet se e pushtuan Abisininë dhe quhëshin Agovë, banonin tek burimi i Nilit ndërsa një koloni tjetër e perbërë prej fiseve Agovë dhe Lasta (nga skitja dallendyshe) ku këta Agovët tê mëdhenjë kishin mbretin e tyre që quhej Hanes, që do thotë sipas simbolikës nga gjuhët kushite të kaukazit an-es =sunduesi i Hënës, nga rrjedh edhe emri shumë i perhapur në Abisini, Johanës i njëjti si për Jon apo Gjon.
Pas një periudhe të shkurtër, këta popuj me të kuq e me flokët e lëmueshme u quajten Ghebertis, i ngjajshëm me fjalët Gheber et Heber që i hasim tek kushitet në Azië dh tek gjermanet si Arian apo Eri, populli Arian. Tek këta emigrant që kishin ruajtur gjithëmon thelbin e fjalës As apo Asi që vinin nga Agazi perputhet më emrat e mbretërve të parë të kêsaj dinastije që sunduan mbi Egjiptin qê nga viti 2183 para krishti qê zgjati gati 500 vite, gjithsejt dhan më së 36 mbretër, nder ta ishin Asis dhe Janias. Nga kjo vertetohet se Abisinia apo Etiopia e sotme është e kompozuar nga popuj të perzier nga kaukazi të cilët pasi qëndruan një kohë në Siri e Palestinë u shperngulen nëper tërë Afriken. Tek sirianët venerohej planeta Aferdita që e quanin Astarte, poashtu edhe emrat e qyteteve palestineze fillojn me A, qê janë, Ashkeloni, Gaza e Ashdod që konfirmohet nga kronikat arabe se këta Hiksosët quheshin Berber e që flisnin një gjuhë barbare. E si mos të permendim Herodotin, babain e historisê antike kur fletë për banorët e Likisë, nuk e dinte se ç'farê gjuhe flisnin edhepse i kishte aty krejtë afër por e thotë se flisnin njê gjuhê «*barbare*» mos ndoshta këta flisnin gjuhên Berbere ?
Tju rikujtojmi se këta Hiksosët te ardhur nga Kaukazi, ku disa prej tyre pasi që kishin kaluar pêrmes Mezopotamis kalojnë në Siri e Palestinë dhe që historianët arab i qujten jo Hiksos as Simerianë por Berber dhe pasi qê u shpartalluan nga egjiptianët mê vonë, këta berberet si e vrejtem disa prej tyre gjeten strehim nê perendim tê Egjiptit, pra në Libi e Tunizi të sotme ku mê vonë rreth 1200 para krishti, para luftës së Trojës disa prej tyre donin të kthehen mbrapa por nuk mund të kalonin kah tokat e Egjiptit se ishin në armiqêsi mê ta dhe me siguri se duhej te kalonin me anije permes Kretës për arritur në Libanin e sotem ose Siri dhe Turqinê e sotme, tek të afërmit e tyre aty ku ishin vendosur disa shekuj mê parë, dhe kêtu si duket Herodoti i ngatrron kêta berberet me barbarët, kjo mbetet vetem si hipotez e shtruar por të gjitha hulumtimet qojnê drejtë kêsaj mundêsije, ku edeh sot asnjë historian modernê nuk arrin ta kupoje Herodotin se si shprehet nê këtê mênyr që mos të dije se çfarê gjuhe flisnin fqinjêt e tij qê ishin mu aty afêr Halikarnasit., e pa besueshme, si ka mundësi ?
Poashtu kemi edhe dëshmi tjera se fiset e Abisinisë ruajten emrat e banorve të mêparshëm që jetonin në Palestinë para se te shperndaheshin nga Gjozue, si Falshas që sot jetojnë në Etiopi por që praktikojnë judaizmin të cilët pretendojn se ruajnë shkrimet e shenjta dhe se lidhen ngushtë më Filishtimët ose Filistinët që Palestina e sotme mban emrin nga ky fis i Berberve, apo i barinjëve Hiksos që migruan nga Etiopia e Kaukazit.
Sipsa kësj, rrënja e fjalës egjiptiane Ag, mori emrin e prijsit tek kolonit e reja egjiptiane në kaukaz, siq e permendem lartë nga ekspedita e Seozirisit, ku termi Ag vjenë nga naga=gjarpëri nga sanskrishja =aje, aja apo Aga nga e shtuar nga arabët e koptët me qka konfirmohet se sipas mitologjisë së vjetër sumere thuhet se një gjarpër e pushtoi Tigrin dhe sundoi një kohë të gjatë mbi të. Poashtu nga Etiopia e Azisë së kaukazit dolen edhe popuj tjerë siq ishin Pulët që pushtun a Afrikën qëndrore, gjurmët e këtyre popujve i gjejmi në toponimet e sotme nëpër Afrikë si Timboktu, Niger, Jola në Adamava etj. dëshmojnë Denam dhe Barth europianët që u habiten më këto etni të izoluara te Afrikës që kishin shumë dallim nga vëndasit, kishin pamje tjetër dhe diktohej se janë të ardhur nga një vend i panjohur.
Dihet se populli i shkrimeve të para quhej Phul, ku njëri prej mbretërve të Asirisë quhej Phul, apo Phol=ap-hol=, nga rrënja =ol=që nga gotikja do thotë =i lartë, i fuqishëm. Pati edhe fise tjera nga këta Folët apo Fulët qe u shperndan nga Siria më Berberët dhe Kanaanët, ku njëra nga familja e tyre Barabras që sot jetojnë në Nubi e ruajtën këtë emër, e vrejmi fmiljen e tyre përmes statujave egjiptiane që permbajnë flokët bistek, ku këtë dukuri e vrejmi më vonë edhe tek dinastija e mbretërve sirian e persse por në vend te flokëve këta e bënin bistek mjekrren, si e shohim, lidhja e Berberve, Hiksosëve e Pulëve apo Fulve, i përketë të njëjtês familje kushite nga Kaukazi. Këta emigrant të cilët para 4000 vitesh hecen përgjatë Nilit deri në burimin e këtij lumi ku atje lanë gjurmë përmes toponimeve që ndeshim edhe sot si mali i njohur i Afrikës qëndrore që mbanë emrin Gebel- Kumri që do thotë Mali i Hënës. Në realitet rrënja e fjalës =kumri= rrjedh nga emri i perendisë egjiptase Lunus mirëpo thuhet Gom nga u formua Gomeri emri i i djalit të Jafetit si e shohim, edhe nga emri Gom-Eri= rrjedhin nga hëna.

E pa spjegushme do mbetej kjo enigm sikur të mos nderhyhej edhe tek gjuha e traditat keltike, perndryshe si do spjegohej kjo lidhje, kur hasim tek emri i vjetër i Etiopisë në Afrikë pa ditur fare se nga e ka nxjrrur dijetari Prishard emrin e vjetër te këtij vendi që e quanin Alberogran që në gjuhën etiopiane do thotë vendi i lartë ?
Pa dyshim së ky emër është nga gjuha kelte e paster, al- ab-er=Alber është një shprehje keltike e maleve që keltët e përhapen në tërë Europën.
Në mbishkrimet hieroglifike në një shtyll të Tutmesit është gjetur fjala Kens, e një fisi të Abisinisë, poashtu edhe galët prijsin e tye e quajnë Ken, ku edhe pas shekujve që emigroi kjo fmilje nga kaukazi ruajti gjuhën e te parve të tyre ku i emrun prijsat e tyre me emrat Amalek, Malek, tË mdhenjë, nga fjala Ag apo Aga, i madh ku edhe arabët nxjerrin më këtë emër fisin e famshëm Adi, apo Adët titulloheshin si sundimtar të mdhenjë. Pra nuk duhet të habitemi nga këto ngjajshmëri gjuhësore të emrave e toponimeve mes Etiopianve të Afrikës ee Gjermanëve kur dihet fare mirë që diur stergjyshêrit e tyre jetonin në të njêjtën platformë, në Meotidën e Atlantëve në Krime ku Abisinianët sundimtarit i thonë Ata, është i ndar nê 7 fise dhe e adhurojnë hënën, kanë poashu një kult për disa gur dh një dru të shenjtë që e quanin =Uanze=ndër të cilin i kurorizonin mbretërit e tyre.
Studiuesi i njohur Bota e kishte vrejtur këtë fenomen tek popullsit e detit të Kuq, ku Etiopianët i percakton si të kuq apo ngjyrê bakri kurs në malete Jemenit ai krahason femrat e këtyre vendeve si italianet e sotme. Të njëjtin fenomen e gjejmi por në anen e kundërt, në Azinë veriore si dhe Europë ku këta të njëjtit Etiopianë nga Afrika më emrat Ag e Er që njihën edhe më emrat si =pe-l-ag =Pelagë ose Pellazgë si dhe populli tjetër fqinjë =ibh-er=Iber, u vëndosën në mesin e kësaj popullësisë më lëkur të bardh ku më kohën zbardhet ngjyra e tyre se predominon e bardha, por që nuk e humbin nganjëherë tipin e tyre abisinianë apo Alberianë, kështu që u formua njê popullësi e veçantë në mes Detit Kaspik e Detit të Zi, më flokë të zeza e kafkë të zgjatur nga ku rrjedhin Helenët, Iberët, Sllavët e murrëm dhe në Azinë qëndrore Persët, Hebrejtë, Hindët e Arabët paraqitet tipi skitikë më rrallë. Të gjithë këta popuj kanë patur për prind të tyre të parë nga familja e kësaj race Eritreane për të cilën Plini e thotë se mê vonë iu dha emri Etiopia. Kjo është edhe arsyeja pse Arabët dhe Hebrejtë i vëjnë në gjenealogjinë e prejardhes së tyre të gjithë popujt e shumtë të antikitetit që rrjedhin nga rremi i perbashkët ku pastaj i ngjiten thupres së popullsis Kushite të cilët dalin nga trungu Sham. Popullata Berbere Himiarite e ardhur ga veriu i mezopotamisë që vershuan jugun dhe u shperndan deri në Suez, njëra palë shkoi kah jugu në Arabi dh themeluan shtetet Saba, Hadramaut dhe Omanin, e të tjerët hyrën në Egjiptë që u bënë prindërit e Maghrebit e të Kabilve të Atllasit, të Berberve të Lithamit, të Tuaregëve e Nubianëve rrodhen pastaj edhe këta Agazi e Agovët e Abisinisë, rrodhen edhe Fulet apo Folët e Afrikës qëndrore si dhe deri në cepin e Shpresës së Mirë gjejmi Kafrët si dhe Amazulusët të cilët kanë ruajtur doke e zakone te ngjajshme më hebrejtë e parë.
Kur ehapim Gjenezen, është e pabesueshme numrimi i te gjithë këtyre popujve të ndar nê grupe etni e fise që rrjedhin të gjithê nga Kaukazi, siç e thotë profesia e Ezeshielit, "ata të Putit, të Kusit dhe Persët ishin me ta kurse Gomer dhe banda e tyre janë të dalur nga gjiri i Akuiloni " ! Puti ose Ponit të Bosforit rrjdh nga put=udha, si e vrejmi, Gog dhe Gomer janë Gjermanët dhe Getët ose Kimri. Edhe në peridhen pas krishti Kaukazi njihej shpeshëherë me emrin Etiopia ku edhe shën Jeremia e emerton më këtë emer këtë regjion ndërsa Armenianët e quajnë këtë vend Kushan, pra që nga deti Kaspik e Deti i Zi, perndryshe nga të tjerë quhej Gjihan, siq e vrejmi tek profeti Muhamet, në kuran kemi Gjihanin dhe Gjenetin që nê realitet janê dy ishuj të Meotidës sê Krimes ose Atlantidës që u fundosen dhe atyre që shkojnë në boten tjetër profeti i drejton kah ishulli nga doli flaka apo shpertheu vullkani i Atlantides që quhet Gihon ose "gjehnemi".
Si duket, familja e kêsaj degës Kushite ka rrënjë shumë të vjetra nga antikiteti i hershëm, në Gjerogji ku fjala Kusari e gjetur në mbishkrimet kuneiforme mbi monumentet e vjetra, poashtu edhe tek muret e Thutmesit në Egjiptë i shekullit XVIII të par krishti, duken portretet dhe emrat e 115 fiseve etiopiane që ishin nën sundimin e Thutmesit, ndër ta dijetari Mariette ka gjetur emrin e Atur, Barabara ose Barabra apo Berberët, ku këta etiopianë ksihin lëkurën e kuqe të qeltë dhe flokët e kuqe si tek gjermanët që dikur flokët i lynin me gelqere dhe merrnin pamjen e kuqe si sulfuri. Prejardhjen e kësj familjes së etiopianve të Kaukazit e gjejmi edhe tek Edomitët, Himiaritët, Foinikët apo Fenikasit që do të thotë të kuqët ku sipas kësaj vertetohët poashtu se edhe Deti i Edomit, mori emrin sipas kêsaj popullêsije, të kuqët, që ishin të familjes Hiksose. Disa autor Etiopin e Kaukazit e vëndosin në Kolshidë tek delta e Fazes në Detin e Zi, =hol-kus=do thotë vendi i naltë ose Kolshida.
Si e vrejmi këtu popujt u ndajtën në Magrip e Mashkrip në Gog e Magog, ose lindje-perendim.
Më këtë dëshmohet pra se të gjithë këta popuj kult e kishin Hënën, si Helenët dh Pellazgët, ishin të një familjes por që Pellazgët u vëndosën rreth 400 vite para Helenëve në gadishullin Ilirikë prandaj Hesiodi kur shprehet se, « pellazgët ishin më të vjetër se Hëna, pra, fjala ishte se këta pellazgët arkadianë erdhen aty në greqi nga Babiloni para këtij grupit të dytë të familjes së shpërndar të Hiksosëve që dolen nga Egjipti dhe u versulen pastaj drejtë Gadishullt por që në fillim kur dolen nga Kaukazi ata ishin të gjithë me një prejardhje nga familja e rrënjes Skite të Kaukazit., e kurrësesi as pellazgët e as helenët nuk ishin autokton në keto troje, perveç se Dinarikëve që ishin një rac tjetër nga të cilët rrjedh edhe populli shqiptar por që duhet kuptuar se nga këta popujt e ardhur më siguri edhe ne kemi huazuar disa fjalë të këtyre gjuhëve skite pellazge e kaldeane, të perziera pastaj siç e pam më shumë etni të ndryshme nga tri kontinentet, ku ne shqiptarët kemi ruajtur vlerat e rëndësishme të races së veçant dinarike që para Ilirëve, ku pastaj dorët e perhapen gjuhën shqipe nëper disa ishuj të detit Egje ku arrijten në Kretë në filim të shekullit XIII-të që njhet kjo periudh nga historianët për qytetrimin grekë si peridha
e errët.
Nga kjo mund të perfundojmi se dikur neë lashtësi që nga Abisinia apo Etiopia Afrikane si dhe Aziatike e deri në Indi e Europë toka ishte e ndarë më emra të këtyre dy familjeve kryesore, Dielli dhe Hëna.

Problemi i dytë:
Kemi edhe disa pakjartësi këtu rreth emrit Albania, si e dijmi, bëhët fjalë për Albanin e Kaukazit dhe Albanin tonë nê Gadishullin ilirik, ku na u është bërë si barr prej kohësh por, duke iu mveshur mirë një studimi të dijetarve të shquar mund të themi se kemi zberthyer edhe këtë ngatrres, siq e skjaruam problemin pellazgjik se ata nuk ishin një popull autokton dhe largë saj ata nuk ishin fare dinarik siç ne sot qê jemi mê shumë se 90% me çka dêshmohët definitivishte se jemi autokton dhe tê parët e kêtyre trojeve tona, pra ne nuk erdhem as nga kjo hordhia helenike-skite, as nuk jemi me prejardhje nga hiksoset e dalur nga Egjipti siq e dëshmuam më lartë në këtë dosje.
Duhët të kuptojmi se si dhe qê nga kur erdhi deri tek shkaqet e ngatrreses së emrit Albania.
Pasi që kemi gjetur fillin e historisë së grekêve dhe pellazgëve vrejtem se ata vinin nga rremi i familjes së Henës, edhepse Pellazgët erdhe rreth 400 vite para grekëve në Gadishull, të gjithê kjo familja e hënës kishte ruajtur marrêdhenjët mes tyre që kur dolen nga Egjipti, siç e vrejtem më shperndarjen e Hiksosve, ku prej tyre dolen hebrejet helenet dhe fenikasit, popujt e hënës dhe greket e quanin veten dhe e qmonin se dilnin nga Hëna, apo ishin bijët e Selenës, ku më vonë mbeti ...helenës pa «s-n » para, ku edhe anëtarët tjerë të ngushtë të kêsaj familjës së Hënës që ishin siq e tham, Hebrejet e Fenikasit Greqinê apo vendin e ri të tyre në Gadishull pas daljes nga Egjipti e quanin Hallebana, që do thotë =al-ab-ana=Albania, apo =hëna nëna e shênjtë=ku nga emri Selenët i egjiptasve kaluan në Hallebana dhe mê vonë për disa autor, ky vend i pushtuar nga Hallebanët apo Selenët e mbetur i njohur vetëm si Helenët, në realitet ishte po i njëjti kuptim « hallebana» ose Al-ab-ana Albania që ka të njejtin kuptim pra, se Albania dhe albanët e vertetë apo « njerzit e hënës», që ishin me origjinë nga Hiksoset apo Azgët e Kaukazit, dhe që rrjedhin nga e njêjta familje dhe nga i njêjti vend i Azerisë, apo Agët e Azerbajgjanit, ng ku tê gjithë këta popuj Jo-Dinarik erdhen e u vëndosen në viset e Dinarikve, si e shohim, ngatrrimi i emrit të sotëm të Albanis Ilirike, apo Shqipêrisë që prej kur iu dha ky emër nga të huajt, është i gabueshem se emri Albania=Njërzit e hënës iu pershtatet vetëm Grekëve e jo kurrësesi popullit autoktonë vendas që ishin me origjinë dinarike dhe nga rrjedh zingjiri Iliro-shqiptar, që nuk ka kurrfarë lidhje me Albanin as mê Azgët e Kaukazit e as më popullin e Azerbajgjanit, por perkundrazi, helenêt apo grekët që ishin tê ardhur nga ky regjion i kaukazit ndoshta për korrektësi ndaj historisë duhej të quheshin Albanët ose Azgët, Azganët apo Hiksosët, e jo ne ! Ky pra është njê gabim i thjeshtë i interpretimit që u ngattrua nder shekuj dhe vështirë se do permirsohet, por... dikush do te pyeste; po ne shqiptarët, kush jemi dhe si duhej te quheshim sot?
E kemi permendur disa here, se ne jemi autokton, rrjedhim nga një rac tjetër, as nga raca pellazge e as hiksose as indo-europian skitike e as ariane, por thjeshtë, jemi popull i racës Dinarike-Adriatike vendas të parê në këto troje ku prej tyre dolen Ilirët dhe Dorët. Më vonë Doret siq e dijmi pushtuan greqinë ose mund të themi ripushtuan këto vende që ndoshta i kishin humbur me ardhjen e Arkadianëve e Selenëve ose helenëve apo Hallebanëve, sipas shqiptimit hebre Albanët, dhe si duket, pasi vêrshuan Dorët mbi njêrzit e Hënês, nê veri të Greqisë dhe gjithê bregdetit Adriatikë mbeten sundimtar tê vetêm fiset Ilire nder ta mê tê shquarit ishin Molopët banorët e Epirit si dhe të Peleponezës që edhe ky regjion mê parê para se të vinin Arkadianët apo Pellazgêt ap Azgët skito hiksosêt e Kaukazit, ky vendê quhej Molopia që nuk ka ndryshim nga Melopia e Epirit fare, nga të cilët rrjedh edhe populli shqiptar, pa kurrfarë dyshimi, ne jemi autokton dhe se ne nuk kemi lidhje as mê Agêt, as mê tazêt, as më hiksosêt e Azerisë së Albanis së kaukazit.
Më këtë dosje u munduam të sqarojmi kêto ngatrresa qê janê bërê nê të kaluaren nê shqiptime duke iu dhënê popullit shqiptar emra tê ndryshëm të cilët nuk i perkasin ku sot këto enigma mbi termat e toponimet e dhëna ng autor të ndryshëm popullit shqiptar sot kemi mundësinë ti shtjellojmi ndryshe dhe të spjegojmi me dëshmi duke u mbeshtetur mbi të dhêna te sakta tê dijetrve e mê ndihêmên e shkencës do kemi mundësi tê shpalosim të verteten se kush ishim ne dhe nga rrjedhim, që nê fakt, ne nuk rrjedhim nga asnjê vend tjetêr por jemi tê kêtij vendi ku jetuan mija vite mê parê edhe stergjyshêrit tanê të cilêt flisnin edhe at si ne sot që e flasim shqipen, por qê duhet pranuar se ka nê fjalorin tonê fjalê të huaja të huazuara nga migraionët e këtyre popujve të hënës, por mê e rëndêsishme pêr ne êshtë se kemi mbetur po ata që ishim vendas dhe duhet të mburremi, siq e thotë Eugene Pittard, «...është vështirë të gjêndet diku një popull më kafka aq perfekte si tek populli shqiptar» pra, po e mbyllim këtë udhëtim të gjatë ku pershkruam fise kombe e raca të ndryshme, pa kurrfarë pretendimesh, vetëm për hir të së vërtetës pa kerkuar asnjë revandikim as patur asnjë qellim të keq por perkundrazi, duke e njohur të kaluaren besoj se do kalonim edhe më mirê në paqe më fqinjêt tanê edhepse të ardhur nga një vend tjetër i largët, patjeter se duhet tê kemi rrespektin dhe ta ruajmi paqen pêr njê ardhmêri pa urrejtje ndaj njêri tjetrit se siq tregohet një proverb tibetane, njëri ishte duke hecur nê shkretir dhe nga largë e vren njê siluet dhe thot vet me vete «... do më haje ujku...»... frigohet, merr dy gur që të mbrohet dhe duke hecur drejtê tij, thot, « ...nuk qenka ujku por qeni »... i del pakê frika dhe vijon rrugën, kur i afrohët edhe mê afër e vrejti se nuk ishte qeni si kujtonte por ishte një njeri... dhe i humbi frika...Pasi heci më tutje, edhe njeriu perball tij i afrohej, e njohu posa iu afrua dhe iu hodh në qafë nga gëzimi .. « … nuk qënkeni as ujku as qeni siq mendoja nga lodhja e vapa e shkretires më ishin qorruar sytë, më doli më në fund vëllau imi » i tha dhe e perqafoj njeriu- njeriun !

http://renesancailire.blogspot.fr/20...elantides.html

[flora57]

O Kreks i ke qelb forumet me kete teorine skite te pellazgeve , boll ma .
Dar di ku mund ti blejme librat e Buxhovit ?

[Dar_di]

Dar di ku mund ti blejme librat e Buxhovit ?

Libri qarkullon në treg në vlerë prej 40€, ndërsa në kohë panairi shitej në vlerë prej 25€. Ky libër përbëhet prej 3 vëllimesh, ndërsa gati është edhe vëllimi i katërt. Atë mund ta gjeni në librari të Prishtinës, si: "Toena", "Dukagjini", etj. Përveç kësaj, libri mund të gjindet edhe nëpër librari të qyteteve tjera të Kosovës dhe po ashtu tek shitësit në rrugë. Për Shqipëri nuk jam i sigurt nëse ky libër është në dispozicion shitjeje, e që mund të blihet në ndonjë librari universitare ose të tjera!

Përshëndetje!

Dar_di

[Gon!]

U zhduk genjeshtra, erdhi e verteta. Genjeshtra gjithnje zhduket...