Mos harroni kurre!

[juanito02]

Mso ti mso se je ne rruge te drejte.
Per nji takem kam thene jo per gjith Shkodren.

[puroshkodran]

Hahaha
Spo kercej dege me dege po po them thelbin e asaj qe kerkon me dale ti.
Ta thashe njhere kush nuk te shkon mas fijes injorante provinciale duhet te jete komunist patjeter e pranej na permend 50 vjetshin qe une vetem kalama e kam jetu.
Tamam si ai ne tv qe i tha Rudina Xhunges pura komunista.
Ajo thirrja mos harroni kurre eshte nje piskame arkaike urrjetje qe si duhet kujt me.
A seshte ky threadi qe po diskutojme?
Pse dreqin e sillni ketu.

Mentalitetin provincial e ke ti qe fillove krahasimet. Tu mos pase asgja te tanden kerkon me mohu meritat e te tjerve. Mos thoni ju qe rruga drejte demokracise fillon ne Shkoder se i mbet hatri katundit tim qe u mundu deri ne fund me e nderpre ket rruge.

Ti ndoshta nuk e ke jetu kohen e Enverit, por je rrite me frymen e tij ne familje. A te kujtohet te tema e permbytjes kure u irritove se thashe (me fakte) qe bonifikimet ne Shkoder kan fillu shum vite para ardhjes ne ket qytet te gjyshit tand e komunistave te tjere?
Prrallat me te cilat je brumose nuk te lan me i ike tradites

Ate "Mos harroni kurre" nuk e ka shkru autori por gjirfabe nga Gjinokastra (nqs e kam gabim mundet me me korigju). Kjo tregon qe vetem truni jot i kalbun shef urrejtje nderkrahinore ku nuk ka.

[Bel ami]

Shkodra eshte djepi i vertete i Kultures,atdhetarizmit dhe inteligjences Shqiptare.

[juanito02]

Mentalitetin provincial e ke ti qe fillove krahasimet. Tu mos pase asgja te tanden kerkon me mohu meritat e te tjerve. Mos thoni ju qe rruga drejte demokracise fillon ne Shkoder se i mbet hatri katundit tim qe u mundu deri ne fund me e nderpre ket rruge.

Ti ndoshta nuk e ke jetu kohen e Enverit, por je rrite me frymen e tij ne familje. A te kujtohet te tema e permbytjes kure u irritove se thashe (me fakte) qe bonifikimet ne Shkoder kan fillu shum vite para ardhjes ne ket qytet te gjyshit tand e komunistave te tjere?
Prrallat me te cilat je brumose nuk te lan me i ike tradites

Ate "Mos harroni kurre" nuk e ka shkru autori por gjirfabe nga Gjinokastra (nqs e kam gabim mundet me me korigju). Kjo tregon qe vetem truni jot i kalbun shef urrejtje nderkrahinore ku nuk ka.

Mu me kujtohet edhe puna permbytjes po sjam tu e hap ate polemike prap
Per kulturen time si jap llogari kujt se se paku 23 shtete i kam vizitu me punen time.
Je ti mbrapa sa sta ha mendja qe me polemizon per nje shkrim qe e fillon Nai ishin njehere 2 qytete New York dhe Shkodra --- imagjino ca idjotesie.
Je ti qe me kuturen tende te se djathtes e te simboleve antikomuniste te Shkodres na kerkon merita sot.
E une ju kundershtoj fort ne kete pike se per sa di ajo e djathta shqiptare qe flet ti ka bere tradheti kombetare qe e la Shqiperine ne dore te teneqexhive te Korces qe e sakatun kete popull qe do shekuj ta mari veten.
E ju kundershtoj fort kur me permendni per bicim kryengritjesh si ajo e Recit e e Postribes qe asnje kafshim si beri komunizmit vetem sa kafshoi shkodranet e pafajshem.
Ik e mos te degjoj me me marrina te tilla se me lodhe.

[micro-phobia]

Spaqi e Burreli leh, leh sepse nuk i duket mire qe vuajti denimin e merituar, "sa keq qe komunizmi nuk u permbys pak vite me pare dhe kriminelet e Spaqit e Burrelit te mos vuanin denimin e merituar" Shkodra permbytet, vdesin bagetite, varfanjaket mbesin pa shtepi duke brohorit e vajtuar "Zgjohu Enver, zgjohu Enver" por jo kriminelet e Spaqit e Burrelit, ata nuk e done shokun Enver se shoku Enver nuk i la ne liri me krim mbi supe, nuk ka nevoje t'vazhdoj, Rrofte Komunizmi, Rrofshin burgjet, poshte terrorizmi poshte analfabetizmi, primitivizmi, disidenca, POSHTE INJORANCA

[gjirfabe]

.


Albumi: ”NJE MEMORIE HISTORIKE"




Një album për klithmën e atyre, që kurrë nuk u dëgjua. Të quajtur :”armiq te popullit” .
Albumi: "Krimi komunist në Vlorë”. Ka 240 faqe. Autorë: Fahri Shaska.

Memorie historike

Autori ka bërë një bilanc . Rezultojnë këto të dhëna: Në rrethin e Vlorës u vranë 426 vetë. Vdiqën në burg 49 vetë. U dënuan me burg 864 vetë. U arratisën 498. U shpallën “Armik i popullit” 1837 familje ,me fiset e tyre u pesëfishuan në 9000 familje.



Vlora ka qenë tradicionalisht një trevë me tradita e kontribute atdhetare, qytetaree demokratike

Uran Butka historian që ka dokumentuar këtë periudhë në Shqipëri ka bërë këtë vlerësim:

Krimet komunizmit në trevën e Vlorës, përgjatë luftës dhe regjimit komunist janë të panumërta dhe të përbindshme si në të gjithë Shqipërinë,por krahasuar me krahinat tjera,janë më të shumta e më të përgjakshme,sepse Vlora ka qenë tradicionalisht një trevë me tradita e kontribute atdhetare, qytetare demokratike dhe në atë periudhë ishte tërësisht nacionalisteje iu kundërvu komunizmit diktaturës.

Robert Martiko , shkrimtar pas rënies së murrit të Berlinit ka shkruar: Një mënyrë që e keqja të mos përsëritet më. Pikërisht këto dukuri,fakte e njëkohësisht analgjezi e të spikatura politike e bëjnë mjaftë të rëndësishëm daljen në dritë të këtij albumi të përbërë prej fotografish personash të stërmunduar, torturuar apo vrarë e asgjësuar, fizikisht në burgjet e tmerrshme shqiptare.

Vlerat e këtij memoriali të reduktuar e plotësuar me durim pasion prej Fahri Shaskës do të shërbeje për denoncimin dhe dënimin moral jo vetën të inkuzatorëve të dikurshëm,por edhe të maskuar vijimtarë e mbështetësit moral të ditëve të sotme, përkrahës të kamufluar të teorive të asgjësimit fizik,nëpërmjet luftës monstruoze të klasave. Autori i këtij botimi shprehet: Nëpërmjet fotove kemi për qëllim të përjetësojmë ata që punuan për Shqipërinë, firmosën pavarësinë më 1912 dhe komunistët i dënuan dhe i quajtën “armik populli’. Ata, që më 1920vulosën ekzistencën e shtetit shqiptarë, i dënuan e i quajtën “armik të popullit”, ata që i shërbyen konsolidimit të shtetit shqiptar u shpallën “armik të popullit”,disa nga këta u internuan nga fashistët apo u vranë nga nazistët u quajtën ; armik të popullit”, ata që kërkuan të vendosnin demokracinë dhe pluralizmin u dënuan e u quajtën ‘armik populli”, ata që sakrifikuan jetën e tyre duke shpresuar se mund të shpëtonin këtë vend nga diktatura e proletariatit dhe nga sllavët, u vranë si diversantë dhe u quajtën “armiq të popullit”. ”Armiq të popullit’ u quajtën edhe ata që në një moment të caktuar shprehën një pakënaqësi. Nuk patën imunitet as kuadrot e larta të partisë, as ushtarakët, as ata që në emër të komunizmit kryen krime sa deshën, por kurrë u erdhi rradha nuk u shpëtuan dot as burgut as plumbave.

Të dhëna historike

Përfundimi i luftës së dytë botërore. Autori shprehet se në këtë kohë u vendos;diktatura proletariatit”. Sipas këtij autori që ka gërmuar nëpër enciklopedi fjala; proletar ka këtë kuptim: shtresa më e ultë e shoqërisë nga pasuria dhe intelekti që jeton me forcën e muskujve”. Autori ka gjetur të dhëna që mbartin interes të veçantë. Kështu botimi; Historia sigurimit të shtetit për rrethin e Vlorës botimi vitit 1976. Dëshmia më e qartësuar . ”Pas çlirimit të qytetit u krijuan grupet e punës për përpilimin e listave për pastrim. Faqe 25. U arrestuan nga 15 tetori,ditë kur u çlirua Vlora deri në fund të dhjetorit 327 vetë. Nga këta u dënuan 213 vetë. Simbolikisht shprehja: 45 ditët e para të diktaturës në Vlorë”. Cfarë solli dimri i tretëi clirimit të qytetit? Në fillim të shkurtit 1947 ishin 300 dosje për të dënuar.,296 për të arratisur, 2170 për të dyshuarit, 96 për të ekzekutuarit, 20 të internuarit dhe 70 për të huaj të dyshuar, gjitshejt 2952 dosje.

Figura të shquara

Ata nuk vijnë nga hapësirat e kalitura nga mjegulla. Ishin shqiptar. për ata tani ngrihet ky memorial. Do të këndohet kënga dhe do ta dëgjojnë shpirtrat, përtej hapësirës tonë. Pra këndo një këngë shpirti,që ta dëgjojnë edhe të vdekurit e pavdekshëm. Në shtatë qiej larg nesh. Përndryshe nëse poeti N.F do të thoshte : këndo o lahutar një këngë trimërie..., ajo do të dëgjohej ose ndihej vetëm brenda hapësirës tonë. Pra përkushtimi në këtë rast do tu përkiste vetëm të vdekurve të vdekshëm, pjesës tokësore, që mbetet e vdekshme për çdo rast.

Nga ky memorial i gjallë kujtimesh sjellim vetëm këto fakte : Aristidh Ruci , Firmëtar i aktit të shpalljes së Pavarësisë 1912. U dënua si ballist,vdiq në burgun e Vlorës më 1 prill 1951. Qazim Kokoshi, Firmëtar i aktit të shpalljes së Pavarësisë 1912, Kryesoi luftën e Vlorës 1920, deputete, kryetar bashkie. Vdiq në burgun e Vlorës 1948. Zihni Hamzaraj, Firmëtar i aktit të shpalljes së Pavarësisë 1912, diplomat përhapës i gjuhës shqipe burgosur më 1947 deri më 1953 . Qamil Bej Vlora , djali i Ismail Qemalit, burgoset se në shtëpi ju gjet pistoleta e të atit. Eqrem bej Vlora,kryetar i Senatit në 1912, deputete, senator, ministër, përkthyes, historianë. U arratisë u dënua të mos kthehej në Shqipëri. Nuredin bej Vlora kryetar i bashkisë Vlorë i aratisur u dënua nga PK. Myedin Haxhia, djali i Osman Haxhiut i arratisur politik, Galip Haxhiu, djali i Osman Haxhiut u arratisë në 44 . Avdul Kokoshi,. jurist u dënua me vdekje me pushkatim në 1946. Avdul Shara inxhinier u var në vitin 48. Azis Sharra u vra me atentat në vitin 43. Azis Çami u vra me atentat në 44.

Këtu gjen edhe foto edhe për familjarët cifutë që ishin në këtë qytet të cilët i strehoi populli për tju fshehur nazistëve . Jofif Levi (Pepja),tregtar i suksesshëm, ju sekuestruan 11 kg flori, 4000 napolona. U dënua me burgim. Mojsi Levi i dënuar me burg politik, Sollomonov Jontov i burgosur politik. Figura të shquara të shkencës dhe mjekësisë. Inginjiner, ekonomistë, historianë, juristë.

Albumi ka një konceptim bashkohor. Ai është i ndarë sipas katundeve të këtij qarku. Aty gjen dëshmi rrëqethëse. Cuditëse.I gjithë ky tmerr gjen sadopak ngushëllim tek vargjet e Naimit kur vajtonë: Me një rrobëzë të çqyer/ Me fytyrë të tmerruar/ Dhe me gjak lyer e ngjyer/ E me sy të zgurdulluar/ Posi hije mori dhenë/ Duke ecur me vrap shumë/ Papo u hodh përtej denë/ -Si ai q’ikën në gjumë/……

Grupi i punës me nismën e Shaban Xhyherit, Aranit Hoxhës, Shpëtim Shara, Hajdar Saco, Dero Muratit, Edison Musaraj, Bari Cepratit, Adif Shenaj, Kujtim Sadiku, Qani Xhaferi kanë grumbulluar rreth 800 fotografi. Kanë hapur edhe një ekspozitë. Tani ngrejë një memorial tri dimesional. Dhe për të gjitha kohërat. Arkivat nuk janë më boshë.

Zbresim nëpër fletët e këtij memoriali. Ecjen e bëjmë si nëpër kalldrëm. Çdo rrjedhtë ka një shtresë pllakash të çimentuara mirë , harmonike me njëra-tjetrën.

Një film pa zë . Shiriti që nuk ndërpritet është pika lotit. Engjëlli nuk këndon por vajton fatin tronditës, por të parathënë, për shuarje të këtyre figurave të shquara. Ai nga padukshmëria mbrin tek përjetësia, në botën tonë.”...Ëngjëll, që mu qase pranë..., d.m.th në këtë kohë, që shpirti më rënkon thellë për këta trima e diva rrëzuar tragjikisht në jug, mu gjende pranë. Ishte e pashmangshme ardhja e engjëllit dhe vajtimi i tij.

Të gjithë kanë orë shpirti, por ora e këtij memoriali e ndjen ardhjen e engjëllit, ose e dëgjon këngën e engjëllit. Ora e të ikurve me gazep është ora e kuptimit të gjuhës së fjalëve të pathëna, nga engjëjt qiellor. Është ora e reflektimit të madh. Është thirrja dhe mesazhi

Ky album Ç’letër apo pergamenë kaq gjigant ruan kështu historitë e pathënë të një shtrese. Cila zyrë qiellore ka të “arshivuar”, dokumentet e fateve që ikën gjegjësisht tragjikisht, që sigurisht gjenden të shkruara një pjesë? Në ç’farë memorie gjigante do ti ruajmë këto të dhëna?

Dhe në fund : Cila që formula që gatoi fatin e tyre?


Gëzim Llojdia

[Duaje Siveten]

juanito, miku im,

Shkodra nuk e ka pas, as edhe nuk e ka zakon me e ba gjoksin grope ...

per mendimin tim, ajo fantazma qe u end neper Europe qysh nga fundi i shek. XIX, ne Shqiperi shkretoi ajken e Shqiptarizmes ne Shkoder e Korçe, Vlore e Diber, Gjirokaster (Libohove) e Tropoje, e kudo tjeter ne Shqiperi, ndau e coptoi trojet Shqiptare, shnderoi Shqiptaret ... pasojat e te ciles ndihen aq prezente edhe sot ... e di vete ...

ajo fantazme, e cila ne Shqiperi u materializua me binomin famekeq parti-enver, ka ikur, por duhet ende mjaft kohe (me shume se 20 vjet) qe te sherohen e te tejkalohen efektet e trashegimise dhe plageve te shkaktuara ...

sidoqofte, Shkodra mbeti avangarde e qyteterimit Shqiptar, edhe kur ajo fantazme u perpoq ta shinte me kose ne dore ...

Shpresoj qe te mbetet po e atille ... Rozafa nuk ka pse e ul kryet!

[Anesti_55]

Kushdo qe thote Shkodra , presupozon katolicizmin e ketij komuniteti.Djep i kultures, djep i demokracise, qytet i legjendave, po cka duhet me teper per te qene simbol?

[gjirfabe]

Reportazhe te dërguara nga “fronti I luftës “.




Gëzim Llojdia

RD u tha se bëri 20 vjeç.

Kam shkruar të paktën për 16 vjet rreshte tek gazeta RD. Që prej 91 dhe me vijimësi . Vitet më të trishtuara kanë qeneë vitete pas 97. Të jesh gazetarë i RD në qytetin e revoltave. Numri I shkrimeve të mia tek gazeta RD mund ti ket kaluar 600 . Lajmet dhe reportazhet që dërgoja unë nga “fronti I luftës “ mbanin gjallë jo vetëm gazetën RD, por edhe ata mijëra demokratë në këtë qytetet dhe në krejt vendin.


Kontakti


Kur I.Hoxha më bëri një telefon ishte prill ‘97. Foli shkurt duke kërkuar, që rreth orës 9.00 të gjëndem tek bar “Gorishti “. Aty, ai më vuri në dijeni se mbrëmë kishte mbledhur mbledhjen e parë të PD në Vlorë. Gati fshehtas ishin thirrur sepse dimensionet e dhunës në këtë qytet ishin të jashtëzakonshëm.

Kurse ti si gazetar tha se do të rifillosh me informacionin në median e djathtë, kryesisht RD. Më pyeti edhe për Gj.V. A e dini se ku banon ? E propoza unë për instruktor, tha. Shkuam deri në afërsi të universitetit. I ka biseduar me Gj. Ky person, qysh të nesërmen e la punën dhe u vu në dispozicion të PD.

Në një nga këto ditët rrinim tek bar “Gorishti “. Fare papritur aty hyjnë katër anëtar të bandës së Coles. Ata u ulën fare pranë nesh, kurse automatikët i vendosën përmbi tavolinë me fytyrë nga ne. Qëndruam pak në lokal dhe u ngritëm.

Aty nga fundi i prillit Këshilli i Bashkisë , pranoi kërkesën e PD, që selia e saj të vendosej në Skelë , në një zyrë të entit të banesave.Në Skelë, PD kishte gjetur mbështetjen e çamëve. Fare hapur në lokalet e tyre flitej për PD. Në këto rrethana, I mori çelsin e zyrës. Mirëpo të nesërmen kur shkuam atje situata ishte gjithë tension në qytet. Një snajper qëllonte tek rrethi i Skelës, pa ndërprerje. Kur mbritëm në afërsi të godinës një çam i quajtur Mete, solli një letër . Përmbajtja e saj ishte ogurzezë. Me një fjalë përmendej se po të hapnin derën, do të ekzekutoheshin. Qëndruam fare pak me letrën në dorë. Tek lokali na thirri F.Serjani. Në lokal e kishin mësuar përmbajtjen e letrës dhe na thanë se janë presione të komitetit të shpëtimit. Por ju mblidhuni këtu në lokalet tona.

E çuditshme, kur terrori në qershor zbriti me një intesitet përflid në rritje në këtë qytet.


Do na djegin gazetën.


Astrit Patozi më tha se në Vlorë duhej të futej RD. Do të digjet i thash. Le të digjet më tha. Ne do të dërgojmë 100 kopjet e para le të digjen, po u dogjën. Gazeta erdhi, mirëpo shitësit e gazetave nga frika e mbanin nën banak ose poshtë gazetave të tjera, që të mos vihej re. Numri i parë u asgjësua. Dhe të paktën në javën e parë nuk u duk fare RD në kioskat e gazetave.. Joi se nuk vinte, por edhe shitësit i kishin kërcënuar. Do tju vrasim. Kur RD filloi të përhapej sepse ishte zëri i opozitës në këtë qytete pas ’97, numri i tyre ishte i redktuar. E blernin por duke mbajtur brenda gazetave të tjera. Problemi nuk ishte te blerësi por te gazetari që shkruante për RD.

Unë kujtoj se qysh ditën e parë mu afrua një i njohuri im. Mos shkruja asgjë i shikon këta djemë do të të vrasin. Nuk hoqa dorë ndonëse më thyen edhe xhamet e banesës në Cole. Kur erdhi një përfaqësues i OSCE na thirri në takim. Atje gazetarët ngrinin problemet që i preokuponin ata. Unë ngrita një gjë a do të na mbronte dot shteti. Ai heshti. Nuk kaloja shpesh nga rruga kryesore. Kishte mjaftë agresor edhe kur shteti nisi funksionimin. Shpesh përdorja pseudonimin V. RRapaj por gjithshka ishte zbuluar, se pse ata kishin informatorët e tyre edhe brenda PD së qytet.

Kështru vazhduam për të paktën dhjetë vjetë. Frika dhe presionet, kërcënimet e përditshme nuk mungonin . Ato bëheshin më agresive në kohë fushatash elektorale, ku ngarkohesha edhe me zëvendësin e fushatës . Kësaj kohe nuk i vumë dot ç’emër ti gjenim. Nuk thoja se isha gazetar . Ai emër i ngjallte tmerr dhe reagimet ishin monstruoze. Miku im Fatmir Terziu nga Londra kur botova shkrimet për ato vite shkroi. Ne i prisnim me ëndje reportazhet tuaja nga qyteti i luftës.

Po të mos kishte dalë gazeta “55” e Fahri Balliut, nuk mund ta mbaje dot i vetëm barrën e asaj lufte të madhe. Dhe ishte e vërtetë, hyrja e 55 ishte një shkarkim për mua, sepse filloi një zë tjetër në mbrojte të vlerave të demokracisë.