Rreziqet e modelit Rama.

[darwin]

Ed Rama është ai që u tregoi të gjithë politikanëve shqiptarë se si korrupsioni kthehet në sistem ( me sistemin, i pari merr 70% të llokmës). Problemi i Shqipërisë tani është se ky infeksion, i ka kapur të gjithë dhe vetëm toga e rreshtuar para murit (24/7) mund t'i japë shpresa vendit, meqënëse puna e shtetit nuk konsiderohet detyrë ndaj qytetarëve nga askush, por si mundësi për të zhvatur ndonjë gjë.


Gjithsesi, për mua ky plehra Rama, e meriton litarin, meqënëse ishte simboli i parë i korrupsion-pushtetit.

[DYDRINAS]

Edi Rama dhe komuniteti: "Lyerja me boje e pallateve uli krimin ne Tirane"

Fatos Lubonja

Shpresoj se do të vijë një ditë kur breza shqiptarësh më të mençur e më të ditur se këta të sotmit, e më me personalitet, - kjo është e rëndësishme sepse do të thotë që nuk do të kenë më kompleksin e inferioritetit ndaj perëndimorëve, - do të merren me studimin e një fenomeni “të çuditshëm” të kohës sonë: se si nevoja për të fituar autoritetin e munguar tek bashkëkombasit brenda vendit i ka çuar shumë figura të politikës (dhe jo vetëm) tek teknikat e rritjes së këtij autoriteti nëpërmjet vlerësimeve të të huajve; se si këto teknika kanë përdorur aq shumë edhe mashtrimin e korruptimin e të huajve dhe se si, pastaj, ky autoritet i fituar kësisoj, është ushtruar në mënyrë abuzive mbi shqiptarët.

Midis të tjerave, në kërkimet e tyre, ata do të zbulojnë edhe se si diskursi i drejtuar të huajve nga këta figura, në më të shpeshtën e rasteve, ka qenë krejt i ndryshëm nga diskursi për shqiptarët brenda, madje edhe i kundërt.

Para disa ditësh pashë Edi Ramën, nëpërmjet youtube, të flasë për revolucionin e ngjyrave që ai ka sjellë në Tiranë, në një takim në Harvard Kenedy School (për qeverisje) Cambridge, MA. organizuar në kuadrin e Programit Kokkalis për Evropën Juglindore dhe
Qendrore.

Ajo që më bëri përshtypje ishte se e paraqiti lyerjen e fasadave të ndërtesave me ngjyra të forta lara lara si një inisiativë që synonte krijimin e komunitetit të munguar në Tiranë. U tha dëgjuesve se, kur ai filloi ngjyrimin e ndërtesave, befas njerëzit harruan gjithë problemet dhe debati kombëtar u përqendrua tek ngjyrat e Tiranës. Dhe ky ishte fillimi i një reaksioni zinxhir emancipues. Njerëzit që kishin dyqane në pallatet e lyera filluan të paguajnë 100% taksat sepse u bënë më të vetëdijshëm për qytetarinë e tyre dhe, po ashtu, ngjyrat ulën shkallën e kriminalitetit. Më pas Rama tregoi se si, në një pyetsor të kryer nga Bashkia, 63% e shqiptarëve e pëlqenin operacionin e lyrejes, por ç’është më e lezetëshmja, ndaj pyetjes nëse ata donin të vazhdonte ky operacion kishin dhënë përgjigje pozitive 85%.

Tregoi po ashtu se si gjatë filmimit të dokumentarit që ka bërë bashkë me Anri Salën për qytetin me ngjyra, Sala i kishte treguar se, kur e vendoste kameran në pjesët e lyera dhe me trotuare të shtruar, njerëzit qëndronin me kënaqësi përpara kamerave (krenar për qytetin e tyre) kurse kur ai e vendoste kameran në pjesët e shëmtuara njerëzit ishin shumë agresivë ndaj kameras. Kësisoj pra, sipas Ramës, ngjyrat e tij jo vetëm na ndihmuan për të dalë nga “Tirana, no man’s land” (Tirana, tokë e askujt), por deri edhe për të ndryshuar sjelljen shoqërore të njerëzve. Nuk ka më bukur. Dëgjuesit dukeshin të kënaqur e entuziastë; veçanërisht drejtuesja e takimit. Duke dëgjuar Ramën të vinte ideja: o burra të lyejmë edhe pallatet që kanë mbetur dhe do të kalojmë në “më të mirën e botëve të mundëshme”.

Mirëpo, për fat të keq, ky është një diskurs për Tiranën virtuale që u serviret të hujave për qëllimin që thashë në krye. Diskursi që bëhet këtej është i ndryshëm, jo vetëm nga protagonisti, por edhe nga tiranasit. Megjithëse Rama ka folur aq shumë e vazhdimisht nuk kujtoj që këtu në Tiranë lyerjen e pallateve të na e ketë shpjeguar ndonjëherë si një aksion që ka ndihmuar krijimin e komunitetit. As gazetarët e shumtë në shërbim të tij nuk i kam dëgjuar të japin këtë argument. Na kanë thënë se ka dashur të na heqë trishtimin e ndërtesave gri të komunizmit.

Kur i kemi thënë se ka gjëra më substanciale për të bërë në këtë qytet të varfër na është përgjigjur se fakti që është e varfër nuk e pengon një grua të lyejë buzët me të kuq. E kemi dëgjuar Ramën edhe të thotë se ngjyrat janë si klithmat e Robinson Kruzoit në ishull për t’u thënë anijeve që afroheshin (kupto perëndimorët): hej, jemi këtu, ose jam këtu edhe unë! Por që, nëpërmjet ngjyrave, paska pasur për qëllim të na rrisë ndjenjën e komunitetit është hera e parë që e dëgjoj. Ashtu sikurse është hera e parë që dëgjoj se demokratët i kërkonin në këtë operacion që ballkonet e tyre të lyheshin me blu kurse socialistët me të kuq, gjë që e dëfreu shumë sallën e dëgjuesve.

Personalisht kujtoj se e kam kritikuar këtë aksion. Ndër argumentet që kam paraqitur kanë qenë ata se arkitektura është një art që flet kryesisht me volume, forma dhe material jo me ngjyra, pra i afërt me skulpturën jo me pikturën, se ngjyrat e çelura, apo ngjyrat e tokës, që përdoren për të lyer ndërtesat kudo në botë, nuk janë thjesht një rastësi, por nevojë, pasi ndërtesat janë të ekspozuara ndaj diellit dhe shiut që i shkatërrojnë ngjyrat e forta, apo edhe argumentin se shumë ndërtesa, përfshirë edhe ato të socializmit, duke u shpërndërruar ashtu, humbisnin identitetin e tyre. Megjithatë të gjitha këto argumente do t’i kisha hedhur në koshin e plehërave, me gëzim, sikur ky aksion i nisur nga qytetarët, për qytetarët do të na forconte komunitetin.

Mirëpo ne e dimë mirë se në fakt “operacioni ngjyra” u shfaq një ditë për habinë e të gjithëve (edhe sot nuk di nëse ka ndonjë vendim kolektiv që e ligjëron kryerjen e tij), si trilli i një ish artisti që veshi petkun e poliktikanit dhe, duke bërë realitet ëndrrën e shumë shqiptarëve që thonë: po më ra një herë në dorë pushteti do t’i nxjerr ujët e zi, mendoi se do të bëhej i famshëm në Perëndim duke bërë një instalacion të tillë të paparë, dhe kjo famë pastaj do t’i shërbente për t’i rritur autoritetin e pushtetin brenda vendit.

Jo rastësisht “operacioni ngjyra” filloi me Rrugën e Durrësit që është rruga prej nga hyjnë në Tiranë të huajt kur vijnë nga aeroporti i Rinasit. Është e vërtetë se komuniteti ndërtohet edhe me aksione të përbashkëta të qytetarëve, veçanërisht ato vullnetare, por ai i ngjyrave nuk lindi kështu, por nga lart poshtë, madje edhe disa artistë që morën pjesë me rastin e një Bienaleje u sollën nga jashtë pasi shumica e artistëve këtu, nga sa di, nuk deshi të përfshihej në këtë farsë ku, si në kohën e komunizmit, artistët dhe intelektualët, në vend se të denonconin se çfarë ndodh prapa fasadës, morrën pjesë në lyerjen e propagandimin fasadave të pushtetit.

Sot e kësaj dite nëpër tryezat e gazetarëve tregohen anekdota për mënyrën se si organizoi Rama pritjen e gazetarjes së New Yorker, se si u manipula ajo prej Ramës e njerëzve të tij, se si u evituan apo u denigruan kritikët e tij me intriga e shpifje, që, më në fund, artikulli i saj, “Painting the town”, i botuar në revistën prestigjioze, t’i tundej në fytyrë çdo shqiptari që guxonte të vinte në dyshim punët e Ramës.

Dimë po ashtu se si iu përgjigj Rama njërit prej arkitektëve më të shquar, Petraq Kolevicës, kur ky e kritikoi këtë ndërmarrje si kllouneske dhe se çfarë makinerie interesi media-ndërtim u vu në veprim për të lançuar këtë kryebashkiak që, edhe pas nëntë vjetësh, mu pse ka qenë në shërbim të interesave të një grupi të vogël njerëzish dhe jo të komunitetit, nuk ka hartuar planin rregullues të qytetit, që është kushtetuta e një qyteti, ligji bazë i jetës dhe i zhvillmit të një komuniteti.

Mungesa e komunitetit mbetet një çështje e madhe, por edhe më e madhe është pyetja se si mund ta krijojmë këtë komunitet. E në këtë kontekst dua të them se krijimi i komunitetit bëhet edhe më i vështirë mu pse njerëz si Rama janë armiq të komunitetit, sepse thellë thellë e përçmojnë atë ashtu sikurse edhe institucionet dhe ligjin. Sepse komunitet do të thotë bashkësi njerëzish që merr në dorë fatet e veta. Kurse ajo që duan njerëz si Rama (dhe jo vetëm) është bash e kundërta: një masë njerëzish të bindur që adhuron liderin, fatet e të cilëve janë pikërisht në dorë të liderit. Edhe gjatë bisedës në fjalë Ramës i shpëtoi kjo mendësi kur, duke replikuar me një dëgjues, tha se zviceranët, pikërisht pse e bëjnë çdo gjë me referendum, nuk do të kenë kurrë ngjyra si të tijat në qytetet e fshatrat e tyre.

Komunitet do të thotë të ruash identitetin, historinë kujtesën e një bashkësie qytetarësh. Ajo që ka ndodhur në Tiranë, nën udhëheqjen e Ramës, është bash e kundërta: një shkulje nga rrënjët e kujtesës e të historisë së tiranasve. Komunitet do të thotë të ruash e kurosh hapësirat publike, parqet, lulishtet, fushat e sportit ku fëmijët luajnë e bashkohen, kinematë e teatrot ku njerëzit përjetojnë emocione sëbashku. Në këtë aspekt Tirana e Ramës është një shkretëtirë betoni dhe po bëhet gjithnjë e më shkretëtirë.

Komuniteti ndërtohet nga individë që bëjnë punë të mëdha duke ndejtur modestë mes pjesëtarëve të tij, jo nga ata që e shohin komunitetin thjesht në rolin e piedestalit për të ngritur delirin e tyre të madhështisë. Komuniteti ndërtohet nga ata që i japin publikes nga pasuria e tyre private dhe jo nga ata që i rrëmbjenë publikes edhe tullën e fundit për t’u pasuruar vetë. Komuniteti ndërtohet nga ata që bashkojnë njerëzit në emër idealesh të mëdha dhe jo nga ata që i përçajnë ata në emër interesash meskine. Komuniteti mbi të gjitha ndërtohet kur marrdhëniet me të dhe qëllimet ndaj tij i ke të sinqerta.

Gjendja e mjerë e Tiranës, me masakrën urbane, me ndotjen e ajrit përtej çdo kufiri të lejueshëm, me mungesën dramatike të hapësirave të gjelbërta, me ekzistencën e vetëm një kinemaje për afro një milion banorë, me mungesën skandaloze të muzeumeve dhe shkatërrimin e atyre që kanë mbetur, me projektet për të privatizuar edhe centimetrin e fundit katror që ka mbetur publik është rezultat politikash të ndërtuar nga njerëz që vetëm ndjenjën e komunitetit nuk kanë.

Këto politika e kanë kthyer Tiranën në një grackë prej betoni e helmi ku cilësia e jetës vjen duke u përkeqësuar. E në kushte të tilla nuk mund të flitet për ndërtim komuniteti, por për shpërbërje të mëtejshme edhe të atij që ka mbetur.

Fatos Lubonja (Korrieri)

[Duaje Siveten]

... vetëm toga e rreshtuar para murit (24/7) mund t'i japë shpresa vendit, meqënëse puna e shtetit nuk konsiderohet detyrë ndaj qytetarëve nga askush, por si mundësi për të zhvatur ndonjë gjë.

Gjithsesi, për mua ky plehra Rama, e meriton litarin, meqënëse ishte simboli i parë i korrupsion-pushtetit.

gjithmone me privilegje ky edveri ...

[DYDRINAS]

Greva e gabuar

» Vendosur: 16/05/2010 - 12:39

• Aurel Plasari

Dy janë gjatë këtij muaji “eventet” (e kam nga gazetarët këtë term) për spektatorët e kryeqytetit: premiera me titull “Darka e gabuar” në skenën e Teatrit Kombëtar, dhe greva e gabuar që ka improvizuar për skenë shëtitoren “Dëshmorët e Kombit”. Para se e quajtura grevë urie, e një partie politike parlamentare, të përfundojë si kujtim famëkeq në historinë politike shqiptare – përkundër lavdidashjes së vënësve të saj në skenë – ndiej detyrë ta cilësoj atë të gabuar.
Në parantezë dua edhe të sqaroj bashkëqytetarë që më kanë pyetur se përse nënshkrimi im nuk po ndodhet në thirrjen-kërkesë, që një numër ende në rritje intelektualësh ia kanë drejtuar – dhe vijojnë t’ia drejtojnë – kryetarit të PS. Pikësëpari, ngase e kam ditur paraprakisht, që Edi Rama nuk ua vë veshin atyre: madje ai e lëshoi gojën dhe guxoi t’i quajë “ahengxhinj”, “sazexhinj”, “daullexhinj” etj., në kohë e sipër, që asnjëri syresh nuk e quajti dhe nuk po e quan “bojaxhi”: me gjasë, për të mos fyer komunitetin e nderuar të bojaxhinjve të Tiranës. Po njësoj nuk do ma vinte veshin as mua, – nuk i intereson mendimi im, – për aventurën që ka iniciuar, ndaj edhe nuk e shpenzoj mundin tim t’i drejtohem atij.
Nga ana tjetër, në thirrjen-kërkesë të intelektualëve, nuk jam i një mendjeje me diçka parimore: me faktin që ata ia bëjnë këtë thirrje-kërkesë një kryetari partie politike parlamentare, për të ndaluar grevën e urisë për pushtet, ngase interesi i kombit në këtë moment kërkuakësh që..., ngase Shqipëria qenkësh në prag të liberalizimit të..., ngase proceset e integrimit evropian do t’u dëmtuakëshin nga ... etj. Padashje, ndoshta, e gjitha kjo lë të nënkuptosh se greva pa-vënë-gjë-në-gojë e një partie politike parlamentare qenkësh “pa vend”, vetëm e vetëm ngase u bëkësh në këtë moment, pra në momentin jo të duhur dhe në vendin jo të duhur. Si me thënë: i nderuar z. Rama – aman! – po patët mundësi mos e bëni këtë grevë tani në behar, bëjeni së paku në vjeshtë. Ose, edhe më mirë, gjatë pushimeve të Vitit të Ri. Jo.
Futja e PS në një aventurë si kjo e fundit, duhet ta ketë një shkak shumë të fortë, tejmase shtrëngues, madje – guxoj të them – fatal: ai do të shpaloset në një të ardhme të afërt, kur të bëhen analizat e distancuara të ditës së “kthesës” së kryetarit të PS ndaj zgjedhjeve, si edhe të një vargu treguesish të tjerë, në krye të të cilëve nuk mund të mos jenë veçse ato ekonomiko-financiarë. E pohoj shprehur këtë indicie bazë ekonomiko-financiare sepse një grevë urie e një partie politike parlamentare, si PS, nuk përkon me kurrfarë parimi dhe praktikë të socializmit evropian.
Një grevë urie e një partie politike – aq më shumë e një partie parlamentare – nuk mund të jetë veçse e gabuar: për teorinë dhe praktikën e socializmit evropian, ajo përbën një nonsens dhe, si e tillë, funksionon vetëm si provokim për jetën politike shqiptare, deri për jetën sociale të Tiranës e të Shqipërisë. Meqë për këtë pohim, lexuesit kanë të drejtë të më kërkojnë argumentet përkatëse, do t’i jap ato, por me selektim: 1) në qoftë fjala për socialistë, nga ata që ua vënë veshin vetëm fjalimeve përndezëse të Udhëheqësit, nuk ua kanë nevojën argumenteve të mia, ata të vijojnë të brohorasin “Edi! Edi!” dhe të presin happy end-in që Udhëheqësi u ka premtuar; 2) nëse janë socialistë me-tërë-mend, mund të pyesnin për argumentet në fjalë profesorë si Servet Pëllumbi, Rexhep Mejdani etj., që i dinë disa të vërteta të teorisë dhe të praktikës së socializmit evropian (ndoshta) më mirë nga unë; 2) nëse nuk janë socialistë dhe u interesojnë argumentet e mia, po ua jap si më poshtë vijon.
Si në teorinë, ashtu edhe në praktikën e socializmit evropian, së paku nga mesi i shek. XIX, rekurse të skajshme kundërshtimi ndaj pushteteve si grevat e urisë nuk bëjnë më pjesë në mjetet dhe metodat e konkurrimit të partive socialiste në orvatjet për ardhjen në pushtet. Në veçanti kur parti të tilla ia kanë dalë tanimë të jenë pjesë e parlamenteve, madje pjesë konsistuese e tyre, grevat e urisë si rekurs politik janë vetiu të përjashtuara dhe nuk i përligj më as teoria, as praktika e socializmit evropian. Ato u mbeten, tanimë qysh prej një shekulli e gjysmë, individëve dhe/ose grupeve të padrejtësuar dhe/ose të papërfaqësuar politikisht.
Njerëz të brezit tim, që kemi pasur virtytin e kërshërisë – ose vesin e kërshërisë – dhe ua vinim mendjen mirë sa teksteve që na shërbenin nëpër shkollat e “socializmit real”, aq edhe atyre që po aty na i censuronin prej teoricienëve evropianë të socializmit, e kemi të qartë dallimin që vendosi Engelsi mes tezave të Marksit dhe realitetit të ri, që kishte ardhur duke u përftuar në Evropë mbas vdekjes së këtij. Në parathënien e botimit të ri (1895) që i bënte esesë politike – me vlerë të veçantë historike – të Marksit “Lufta civile në Francë” Englesi vërente se kishte mbërritur koha kur e drejta e sufrazhit universal (votimit të përgjithshëm) do t’i jepte gjithnjë më shumë hapësira drejt pushtetit së Majtës. Si koha, ashtu edhe numrat, për Engelsin, punonin tanimë në të mirë të socialistëve: “Nëse ajo [rritja e votës socialiste] vazhdon në këtë mënyrë, nga fundi i këtij shekulli [XIX] ne [socialistët] do të fitojmë pjesën më të madhe të shtresave të mesme të shoqërisë, borgjezisë së vogël dhe fshatarësisë, dhe do të shkojmë drejt pushtetit përfundimtar në vend”. Ndryshimi që konstatoi Engelsi mes rrethanave që përshkruante Marksi te “Lufta civile në Francë” dhe realitetit të ri, që kishte ardhur duke u përftuar në Evropë përkonte tanimë me këtë realitet. Madje parashikimi i Engelsit nisi përnjëmend të konfirmohej prej ngjarjeve historike, ndonëse jo aq shpejt sa Engelsi e parashikoi: jo në fund të shek. XIX, por së paku në fillim të shek. XX.
Nëse mbahet në sy kjo e vërtetë historiko-politike, që një parti politike – po e përsëris: parti parlamentare – të ndërmarrë një grevë, makar edhe grevë urie, do të duhen dhënë shpjegime, të cilat mund të jenë të larmishme, por nuk do të kenë të bëjnë as me teorinë, as me praktikën e socializmit evropian, së paku nga mesi i shek. XIX e këndej, siç e tregova. Shembull: mund të jetë e përligjur një grevë e tillë nga ana e z. Erion Veliaj, i cili nuk ka përqafuar, së paku hapur, as kauzën mirëfilli socialiste, jo më ndonjë kauzë të djathtë. Duke mos qenë ende politikan parlamentar dhe duke u mbajtur në lojcakërinë e tij politike, – të mbajtur mbi fjalë të vendosura mbas fjalësh simbas manualeve të huaja, të cilat sigurisht prodhojnë fjali të bashkërenditura edhe të nënrenditura, por jo më shumë, – mund të quhet i përligjur në ndërmarrjen e një kësi veprimi të skajshëm. (Afërmendsh me një saktësim: duke llogaritur në këtë mes se fakti që ai vetë nuk është realizuar si anëtar i Kuvendit të Shqipërisë nuk ndryshohet dot jo me një grevë pa-vënë-gjë-në-gojë, por as me një varg të atillash.) Ose, edhe më thjesht, një grevë e tillë vete e vjen kur ndërmerret prej këngëtares Elsa Lila, e cila mund ta marrë atë edhe me këngë: dihet që ajo ia thotë, kishte për të thënë vetë Udhëheqësi i saj në slengun e vet. Duke mos qenë anëtare e asnjë partie politike – me sa dihet – dhe duke mos gjetur mbështetje për problemet e veta civile (ndoshta edhe politike, pse jo), asaj i mirëkuptohet një ndërmarrje e tillë. (Fundja, artistët anekënd botës spikasin për aktet e skajshme: nga grevat pa-vënë gjë-në gojë te vetëvrasjet.) Ndërkaq, e përsëris: për një parti politike, parti socialiste – posaçërisht parti parlamentare që ka zënë gati gjysmën e Kuvendit të Shqipërisë – greva nuk rezulton në kurrfarë lidhjeje me teoritë dhe as me praktikat e socializmit evropian. Prandaj edhe viktimat e një greve të tillë të mos befasohen, që në Evropë askush nuk ua kupton flijimin: të djathtë jo që jo, por as të majtë.
Por – sepse edhe kjo histori e rrejshme e ka një “por” – në historinë politike të Shqipërisë ka një burim ideor prej nga është çkallur përdorimi i një rekursi si greva e urisë. Atij brezi të padijshëm, pra që nuk e di këtë burim, po ia rekomandoj se ku mund ta gjejë e ta lexojë: në librin “Imperializmi dhe Revolucioni” të shokut Enver. Nuk po e citoj gjatë e gjerë, edhe ngase nuk e kam këtu për duarsh: e ruaj në një mjedis të veçantë të shtëpisë, që nuk më duket e hijshme ta përmend në një shkrim serioz. Por po kujtoj thelbin, siç na e mësonin dhe stërmësonin në shkollë: shoku Enver i denonconte partitë e majta evropiane, që konkurronin për pushtet nëpërmjet pjesëmarrjes legale në parlamente, duke i cilësuar “parti revizioniste”, “parti tradhtare” të ideve të marksizëm-leninizmit. Shumë-shumë shoku Enver pranonte ndonjë pjesëmarrje të partive të majta në parlamente, vetëm sa për sy e faqe, d.m.th. vetëm si një truk që dëshmonte inteligjencën e pazakonshme të marksistë-leninistëve të vërtetë: mbrapa pjesëmarrjes fiktive parlamentare ai rekomandonte sabotimin e parlamenteve, bojkotimin e institucioneve, deri edhe minimin e pushteteve të dala prej parlamenteve në fjalë dhe, përkatësisht, futjet në dorë të pushtetit jo me rrugë parlamentare, por me çdo mjet tjetër, pa përjashtim. Kështu ato do t’ua “hidhnin” demokracive borgjeze. Ky rekomandim qëndron në thelb të të ashtuquajturës “teori” të shokut Enver: e pafshehur, përkundrazi e trumbetuar sheshit në veprën e tij “Imperializmi dhe revolucioni”, si edhe në një turrë shkrimesh të tjera të tij, përfshi “Eurokomunizmi është antikomunizëm” etj. Shkurt fjala: një batakçillëk tipik marksist-leninist në politikë.
Lexojini këto tekste, që jua rekomandoj, të shokut Enver dhe dilni e mbani vesh fjalimet e Udhëheqësit të sotëm të PS. Udhëheqësi i sotëm i PS-së flet në emër të “të gjithëve”, ndërsa hapur kërcënon – kërcënon me mikrofon dhe i amplifikuar me altoparlantë – me gjyqe dhe ndëshkime “të ardhshme” ata që mendojnë dhe/ose veprojnë ndryshe. E dëgjuat edhe më 14 maj 2010 këtë Udhëheqës të PS-së se si me zë të stërlartë foli në emër “edhe të të majtëve edhe të të djathtëve”, ndërkohë që fill paskëtaj e çeli përsëri zemrën: kanosi për së dyti herësh – gjithnjë para mikrofonit dhe amplifikuar me altoparlantë – ata që mendojnë dhe/ose veprojnë përkundër ideve të Udhëheqësit. Dhe a e dini se me ç’argument? Do ta keni dëgjuar me veshët tuaj: sepse ai me të tijtë qenkëshin “bota e re”! Kurse të tjerët, që kanë qëlluar të mendojnë ndryshe, qenkëshin “bota e vjetër”! A bon entendeur, salut! Shqip: kush ka mend, le ta parashikojë vetë të ardhmen me këtë Udhëheqës. Ta parashikojnë të ardhmen me të edhe ata që po sharrojnë – urie, fjala vjen – në kampingun e Bulevardit. E them këtë si njeri që për idetë socialiste kam vlerësim mjaft më të madh se Udhëheqësi i PS-së, i cili ka turp të pohojë: “jam socialist”.
Ndërkaq, po qe puna për të fyerje mikrofonash të amplifikuar me altoparlantë, nëse i bie të jem “botë e vjetër”, simbas stilit edhe më “të vjetër” konician i bëj publikisht një ofertë “botës së re” që rreket të imponojë Udhëheqësi: a më lëpini një herë këpucët, t’ju jap nga një 10.000-lekëshe? (Të vjetra, afërmendsh, si i “botës së vjetër” që i bie të jem.) Kam edhe oferta të tjera, por për në shkrime në vijim. Kaq për fyerjet.
Ma do mendja që një pjesë e drejtuesve të Partisë Socialiste, si edhe e personaliteteve të dalluara të saj, e dinë dallimin politiko-historik që kujtova këtu, ndaj edhe i rrinë larg kësaj greve të gabuar: të gabuar si grevë e një partie politike tanimë prej kohësh parlamentare. Ata e dinë mirë ndryshimin mes mishit të gjahut me majonezë e shampanjë në akull, që premtohet, dhe sallamit me hudhra e ujë Boville, tek i cili me këtë rekurs përfundohet. E ardhmja e një partie të majtë, vetëkuptohet edhe e çdo partie të djathtë, nuk ka për të qenë më kurrë te grevat, as të urisë, as të etjes, as të frymëmarrje, siç i numëroi një koleg yni shkrimtar shqiptaro-frëng: kjo përbën tanimë ligjësi historike, d.m.th. është si një e një që bëjnë dy, edhe për politikën shqiptare. (Nuk po përmend faktin, i cili mund të tingëllojë fyes, që vetë Engelsi i quante mjete të tilla të skajshme, të përdorura prej ndonjë partie me mëtime të majta, “kreshma politike”.) Po kaq edhe jam i bindur që grevat e urisë nuk bën të bëhen pis, duke ua rrëmbyer ato atyre që u takojnë si mjet lufte: të burgosurve, të internuarve, të përndjekurve, të përdhunuarve, të padrejtësuarve në përgjithësi, për t’u shpërdorur si rekurse politikanësh të qenun – zotërinj hesapi! – me mandate parlamentare nëpër xhepat plot.
Së fundi, duke qenë i zhgënjyer nga cilësia e spektaklit të “Grevës së gabuar”, më lejoni të rekomandoj për spektatorët se ajo çfarë na mbetet është të parapëlqejmë cilësinë e premtuar të spektaklit premierë “Darka e gabuar” në skenën e Teatrit Kombëtar: në rolet kryesore Ndriçim Xhepa, Bujar Asqeriu, Artan Imami, Naum Shundi, Erjona Kakeli, Mehdi Malkaj, Ahmet Pasha, Marjana Kondi etj. Dhe dalsha unë i gabuar.

panorama

[Duaje Siveten]

S H E K U L L I, 16/05/2010

Pëllumbi, te grevistët: Të gjendet zgjidhje urgjente, populli mund të reagojë

Servet Pëllumbi, një prej emrave më të vjetër të PS-së ka bërë apel për zgjidhjen urgjente të krizës në vend, pasi durimi ka një kufi dhe populli mund të reagojë.

Gjatë një vizite në çadrat e grevistëve, sot, Pëllumbi i ka bërë thirrje palëve të bëjnë lëshime, duke shtuar se në këtë aspekt PS-ja e ka bërë hapin e saj.

"Unë e quaj të pafalshme që është dita e 16-të e grevës dhe forcat nuk janë ulur ende në tavolinën e bisedimeve. Nuk mendoj se çështja ka ngecur në detaje por në mentalitet, në kulturën demokratike. Në demokraci duhet të lëshojnë të dyja palët, pra duhet gjetur një zgjidhje e mesme. Duhet të tërhiqen nga pozicionet fillestare dhe ne rastin konkret PS më duket se është tërhequr, pasi kërkon hapjen e materialeve zgjedhore" tha Pëllumbi.

Sipas tij, ka ardhur një moment kur duhet menduar nga të gjitha palët me pjekuri me maturi,

"Ka një limit gjithçka, ka një limit greva, ka një limit durimi, ka një limit demokracia dhe vjen një moment që e merr në dorë populli. Po u shndërrua populli në turmë, destabilizohet vendi", tha ai.

[DYDRINAS]

“Tirania” e shumicës dhe “tirania” e pakicës

Artan Fuga


Sado që duket sikur jemi larguar disi në debatet e sotme nga fillesat problemeve aktuale politike, përsëri ia vlen të rikthehemi atje për të mos harruar origjinën e situatës që po kalon vendi.

Bëhet fjalë për zgjedhjet e gati një viti më parë dhe debatet se si duhet verifikuar saktësia e numërimit të tyre. Këtu rivihet me detyrim në disa arsyetime, të cilave vështirë se mund t’iu shpëtohet nëse duhet të ndajmë, sipas nesh, të drejtën nga e padrejta. Se e drejta nga e padrejta nuk ndahen vetiu, as me inat, as sepse ashtu më është mbushur mendja mua ose atij tjetrit.

Këtu problemin mund ta ndajmë në disa pjesë.

Procedurat ligjore të zgjedhjeve a ishin të drejta?

Për të mos e ngatërruar lexuesin tonë duhet theksuar sa më thjesht që të jetë e mundur se me procedura të drejta nuk kuptohet fakti nëse dikush personalisht i quan ose jo ato të drejta, por nëse këto procedura janë ose jo të drejta nga pikëpamja e legjitimitetit ligjor të tyre. Kuptohet se kodi elektoral i sotëm, i hyrë në fuqi me ligjin 10029, të datës 29.12.2008, ka një sërë normash juridike, të cilat janë respektuar. Është fjala në aspektin procedural.

Këtu e kemi fjalën në fillim për përbërjen e KZAZ, si komisione që duhet të garantonin ligjërisht mbarëvajtjen e zgjedhjeve. A ishin të ligjshëm anëtarët e tyre që në fakt do të propozoheshin nga partitë politike rivale? Personalisht kam gjykuar se anëtarët e komisioneve zgjedhore të niveleve të ndryshme të dalë nga militantë apo të besuar politikë nuk do të kompozonin dot instanca zgjedhore të besueshme në kushte krizash, por ky nuk është veçse mendimi im. Për mua është i padrejtë, por, s’kam çfarë të bëj e të bëja, kur ligji i aprovuar me një shumicë dërmuese nga deputetët e Kuvendit të atëhershëm e quante legjitim këtë lloj ndërtimi e funksionimi të këtyre institucioneve shumë të rëndësishme. Po të dilja në protestë, apo dikush të futej në grevë urie, do t’i thoshin: “Ti nuk je dakord? Punë për ty, Kuvendi ka vendosur ndryshe”.

Kam qenë i detyruar të bindem.

Edhe Ilir Meta dhe pasuesit e tij dolën nga greva e atëhershme dhe u detyruan të rishikojnë pozitën e tyre.

Po të shoh sesi është formuar kolegji zgjedhor i Gjykatës së Apelit, ligji më thotë se gjykatësit e tij hidhen me short dhe për përzgjedhjen e tyre japin aprovimin deri në një farë mase edhe partitë politike kundërshtare në garë elektorale.

Se çfarë kanë të bëjnë partitë politike, si subjekte private, me gjykatën, që përfaqëson një pushtet publik? - Zoti e di. Mua kjo më duket fare e padrejtë. Por, “S’ka rëndësi fare se çfarë mendon ti” - do të më thoshin po qe se bëja një protestë apo dikush hynte në një grevë urie. “Ti mendon ashtu, por Kuvendi në ligjin që ka bërë për këtë rast ka vendosur ndryshe”.

Edhe në këtë rast kam qenë i detyruar të bindem.

Kur i hedh një sy të drejtës për ankimim të subjekteve elektorale përsëri në Kodin Zgjedhor mua më duket se deputetët e partisë demokratike dhe të partisë socialiste nuk e kanë zgjidhur çështjen drejt.

Përse? - do të më pyesë lexuesi ynë. Po ja, se për sa i përket formës së vendimit, neni 158 i kodit tonë zgjedhor thotë se “Vendimi i Kolegjit Zgjedhor është i formës së prerë. Ndaj tij nuk bëhet ankim”.

Mua edhe kjo gjë më duket fare e padrejtë sepse përderisa është një vendim gjyqësor, mbi instancën e gjykatës së apelit, për drejtësinë e vendimeve të marra ka edhe një instancë tjetër, Gjykata e Lartë. Përse cungohet kështu me ligj procesi gjyqësor i drejtë të paktën sipas Kushtetutës sonë?

Unë për këtë mund të protestoja, dikush tjetër mund të futej në grevë urie duke e konsideruar shkelje të të drejtave kushtetuese, por askush nuk do të pyeste. Do t’i thoshin: “Ti hidhu përpjetë sa të duash, kështu vendosën deputetët socialistë dhe deputetët demokratë si edhe partitë e tyre respektive”.

Dhe njeriu i shkretë, do të protestonte së brendshmi, por do të detyrohej të bindej.

Pyetja e dytë që do të doja të formuloja këtu : Po përse të drejtën nga e padrejta e ndajnë gjykatat dhe Kuvendi dhe jo personi individual apo grupe të veçanta qytetarësh?

Përse ne që ndofta kemi qenë pakica nuk kemi pasur mundësi të imponohemi më atëherë ndaj ligjit? Përse mos e vë në zbatim të drejtën ashtu sikurse e mendoj unë, por të jem i detyruar të zbatoj disa vendime, norma, ligje që i kanë formuluar dhe votuar të tjerë?

Ku ta gjej këtë përgjigje?

Shoh kushtetutën dhe menjëherë lexoj qysh në nenin e parë të saj se: “Republika e Shqipërisë është republikë parlamentare”. Nuk ka nevojë të shkoj më tutje.

Këtë lloj republike kemi pranuar, që unë në funksion të këtij shkrimi po e quaj “republikë të llojit të parë”.

Cilat janë kriteret dhe tiparet e ndërtimit të saj?

Së pari, se ligjet dhe vendimet për të ndarë të drejtën nga e padrejta nuk i bëjnë vetë qytetarët në shtëpitë e tyre apo në sheshet publike. I bëjnë deputetët në sallën e Kuvendit. Sikur të mblidhen njëzet mijë shkencëtarë, ose ta zëmë po aq juristë në një shesh publik dhe të marrin një vendim duke e quajtur atë ligj, ky i fundit do të ishte i pavlefshëm. Mjafton nja shtatëdhjetë e një deputetë në sallën e Kuvendit dhe vendimin e tyre e imponojnë si të drejtë dhe e kthejnë në ligj. Dikush mund ta quaj të padrejtë dhe absurde këtë, mund edhe të bëjë grevë për këtë, por do t’i thoshin se përderisa ke pranuar të jetosh në një shtet parlamentar, nuk ke zgjidhje tjetër.

Së dyti, se ligjet merren me shumicë votash nga ana e deputetëve. Këtë do të thotë ndër të tjera termi “Republikë parlamentare”. Kodin elektoral e ka aprovuar shumica e deputetëve në sallë. Dikush nuk është dakord me qëndrimin e tyre. Më shumë, ta zëmë, do t’i pëlqente mendimi i pakicës së deputetëve, dhe do të zbatonte atë vendim, atëherë do t’i thoshin : “Zotëri, mbaje për vete atë kriter të së drejtës, këtu zbatohet vendimi i shumicës”.

Së treti dhe së fundi, nëse disa deputetë, ta zëmë nja njëqind prej tyre, do të ishin mbledhur në një stadium, ose në ndonjë sallë restoranti, diku aty te “Sheratoni”, dhe do të merrnin një vendim, duke e shpallur ligj. Do të ishte i pavlefshëm përsëri Nuk do të ishte sipas procedurës. Po këta njerëz, një çerek ore më vonë, të mbledhur rregullisht në sallën e Kuvendit, nëse do të merrnin të njëjtin vendim, atëherë ky vendim do të quhej i ligjshëm. Asgjë nuk ndryshoi në përmbajtje, ajo që ndryshoi ishte vetëm procedura. Po të protestoja për këtë, do të më thoshin: “Bëj çfarë të duash zotëri, kështu është ligji që ka hyrë në fuqi nga shumica e deputetëve”.

Sikurse thoshte dikur Tokëvili, dhe në kushtet bashkëkohore e rithotë filozofi i politikës, amerikani Robert A. Dahl, (Shih botimin e tij voluminoz: Democracy And Its Critics) jemi në kushtet e “tiranisë së shumicës”. Kjo është demokracia parlamentare.

Një pyetje e tretë jo e lehtë për ta trajtuar? A ka mundësi që këto norma ligjore që përmendëm më sipër nga kodi zgjedhor të jenë të drejta, por megjithatë rezultatet e zgjedhjeve të jenë të falsifikuara?

Në parim, nuk mund të mohohet se një gjë e tillë edhe mund të ketë ndodhur. Juridikisht, flasim, çdo gjë është e mundur. Pa pasur fakte reale, të provuara, të vërtetuara, as mund të mohojmë e as mund të pohojmë se çfarë ka brenda në kuti.

Por, sikurse quhet në gjuhën e filozofisë juridike, kjo është një çështje e substancës dhe jo e procedurës.

Si ta kërkojë pakica, pyet Dahl, të drejtën e saj, e cila mund të jetë shpërdoruar nga shumica dhe prej saj konsiderohet e shpërdoruar?

Nëse pakica pretendon, në të drejtën e saj për të shprehur gjykimin e vet politik, se është shumica reale.

Si i bëhet halli?

Njëra rrugë do të ishte ajo e grevave me ultimatume, e grevave të urisë, e mitingjeve, dhe e protestave në ndonjë vend edhe jashtë ligjit sikurse janë ato të bllokimit të rrugëve kombëtare. Por, këto shprehje të vullnetit popullor, në zbatim të të drejtave qytetare, parashikohen si të tilla për të shprehur vullnetet në hapësirat publike, por jo për të marrë vendime aty, ose për të imponuar zgjidhje.

Nëse kjo alternativë e dytë do të ndodhte, atëherë do të kishim kalimin në një “model të dytë republike”, që do të ishte e ndërtuar me parime të tjera nga ato të një republikë parlamentare. Nëse “republika e parë”, ajo parlamentare, do të kishte pësuar devijime nga moszbatimi i mundshëm i ligjeve në fuqi, “republika e dytë”, edhe ajo, do të ishte e një modeli krejt në kundërshtim me republikën parlamentare, së cilës do të kërkonte t’i vinte në mbrojtje.

Devijimi do të kërkohej të korrigjohej me një devijim të dytë.

Cilat do të ishin këto tipare të republikës së dytë për të cilën po flasim?

Krejt të ndryshme nga ato të një “tiranie të shumicës”.

Do të gjendeshim nën “tiraninë e pakicës” – do të shkruajë përsëri Robert A Dahl.

Së pari, vendimet me forcë vepruese si ato të ligjit nuk do të ishin më të deputetëve, por të qytetarëve në shesh. Do të kalonim nga parimet e demokracisë përfaqësuese në ato të një demokracie të drejtpërdrejtë, pra të ushtruar nga agora popullore. Nuk jam duke thënë se njeri model është më i mirë dhe tjetri më pak i mirë, por vetëm që në këtë rast do t’i largoheshim kushtetutës që kemi shpallur dhe pranuar të jetojmë.

Së dyti, imponimi në vendimet si ato ligjore nuk do t’i takonin më asaj që norma juridike e ka shpallur si shumicë parlamentare, por do të përcaktoheshin nga pakica, sipas përcaktimit formal juridik. Nga “tirania e shumicës” do të kalonim te “tirania e pakicës”. Ne si qytetarë përsëri do të ndodheshim para një situate të pafavorshme. Dhe do të kishim “tiraninë” e shumë “pakicave” sepse pakicat mund të bëhen pa fund.

Kishim rrezik se do të ndodheshim përpara shumë bllokimesh dhe shteti do të bëhej i paqeverisshëm. Kjo është edhe arsyeja se përse kriteri për t’i dhënë pakicave të çdo lloji, ose atyre që janë konsideruar si të tilla nga një kriter juridik matjeje, është i përdorshëm në mënyrë shumë të kufizuar dhe nuk konsiderohet si instrumenti i zgjidhjes së krizave institucionale apo i të tjerave.

Së treti, kur lëvizjet e protestës bëhen në bazë të ligjit ato janë gjithmonë të shëndetshme dhe emancipuese, ngado që të vijnë. Por, lëvizjet proteste që dalin mbi dhe kundër ligjit, që thyejnë rregullat e sigurisë publike, na çojnë te elementi i tretë i një republike, ku ligjet, paradoksalisht, apo vendimet imponuese, paradoksalisht, do të merreshin pikërisht duke mos zbatuar ligjet që rregullojnë procedurat ligjore.

Midis dy republikave, “së parës”, parlamentare, por të kontestuar nga segmente të ndryshme politike si e pazbatuar sipas rregullave të saj, dhe “republikës së dytë”, pra midis “tiranisë së shumicës” dhe “tiranisë së pakicës”, a ka mundësi për një rrugë të tretë?

Kjo është pyetja e fundit që do të na çojë në një përfundim.

Po!

Ka mundësi që pakica të mos i nënshtrohet asaj që e quan “tirani të shumicës” pa rënë megjithatë në atë që do të quhej “tirani e pakicës”.

Cilët janë rrugët?

Së pari, nëpërmjet një referendumi dhe aprovimit të tij nga ana e Presidentit të republikës që mund ta zhvendoste çështjen nga Kuvendi drejt një vendimi me forcë ligjore, të ardhur drejtpërdrejt nga populli, i mundshëm edhe në një republikë parlamentare. Populli, pohon neni 150 i Kushtetutës, “Nëpërmjet 50 mijë shtetasve me të drejtë vote, ka të drejtën e referendumit për shfuqizimin e një ligji, si dhe t'i kërkojë Presidentit të Republikës zhvillimin e referendumit për çështje të një rëndësie të veçantë”.

Ky nen bashkon në rrugë ligjore “republikën e parë” me “republikën e dytë”. I ikën “tiranisë së shumicës parlamentare” pa vendosur “tiraninë e pakicës së qytetarëve”.

Së dyti, funksionimi i një komisioni hetimor parlamentar me shumicë dhe i kryesuar nga deputetë të pakicës parlamentare. Edhe ky mekanizëm është një rrugë sesi pakica, pa vendosur “tiraninë” e saj, mund të shmangë “tiraninë e mundshme të shumicës” për të cilën flet Dahl. Pika 2 e nenit 77 të Kushtetutës thekson: “Kuvendi ka të drejtë dhe, me kërkesë të një të katërtës të të gjithë anëtarëve të tij, është i detyruar të caktojë komision hetimi për të shqyrtuar një çështje të veçantë. Përfundimet e tyre nuk janë detyruese për gjykatat, por mund t’i njoftohen prokurorisë, e cila i vlerëson sipas procedurës ligjore”.

Së treti, lidhur me debatin nëse një komision hetimor i Kuvendit mund të shkojë deri atje sa të hapë kutitë e votimit dhe t’i rinumërojë votat ? - për këtë vendos Gjykata Kushtetuese. Kjo e fundit është gjithashtu një mekanizëm që e lejon pakicën parlamentare për t’i shpëtuar një “tiranie” të mundshme të shumicës pa rënë në “tiraninë” e mundshme të pakicës. Çështja zhvendoset drejt pushtetit gjyqësor, i cili nuk ka të bëjë me raportet politike shumicë – pakicë.

Ja pra që midis “republikës së parë” dhe “republikës së dytë”, vetë kushtetuta jonë, nëse lexohet me kujdes, lejon një shteg të tretë. Ne nuk jemi pra fatalisht të vendosur mes një kokëfortësie të mundshme shumice parlamentare dhe një kokëfortësie të mundshme pakicash refraktare. Mes arbitraritetit të mundshëm, të mbështetur në ligjin e shumicës dhe kaosit të mundshëm, të prodhuar nga pakica pa legjitimitet juridik për t’u imponuar, kushtetuta shqiptare, lumturisht këtë herë, me gjithë dobësitë e veta, lejon një rrugë të tretë. Rruga që bashkon ligjin e nxjerrë nga shumica me njohjen e së drejtës së pakicës për të kërkuar të drejtën e vet përtej kufijve striktë normativë të një shumice parlamentare.

Do të ishte një debat juridik interesant në gjykatën kushtetuese. Ku nuk do të flisnin pasionet e njerëzve të inatosur me të drejtë apo të manipuluar, por argumentet logjike të gjyqtarëve.

E drejta kalon nëpërmjet kokës, nëpërmjet mendjes, duam s’duam, jo nëpërmjet pasioneve të turmave, apo cinizmit politikan, por nëpërmjet arsyetimit juridik të atyre që republika parlamentare, pra ne vetë, iu kemi caktuar këtë rol dhe status. Të ndajnë për ne të drejtën që na detyron t’i nënshtrohemi një vullneti qoftë edhe në kundërshtim me vullnetin tonë, apo të shenjojmë të padrejtën e pastaj të revoltohemi duke u futur në një apo disa greva urie.

Debati do të ishte historik.

I shoh që tani gjyqtarët e nderuar sesi do të djersitnin kur të viheshin para sprovës logjike për të përcaktuar sesi hapja e kutive për të parë qysh ishte bërë numërimi i votave të mos kalonte nëpërmjet një rinumërimi.

Një rinumërim që nuk do të ishte rinumërim! Sepse po të bëhej rinumërim, duhej parë se kush ka të drejtë ta bëjë atë. Se një rinumërim është sidoqoftë një numërim. Dhe një numërim votash bëhet vetëm nga institucione që përcaktohen nga ligji, nga kodi zgjedhor, dhe jo nga kushdo.

Por, a jemi në gjendje t’i rimbledhim komisionet zgjedhore qe kanë të drejtë të numërojnë votat?

E nëse dalin parregullsi, cila gjykatë do t’i shpallë zgjedhjet e pavlefshme në një ose disa zona?

A ka mandat kolegji zgjedhor për ta bërë këtë pas kaq kohe?

Nejse janë probleme juridike që do të vendoseshin në tavolinën e gjykatës kushtetuese dhe që do të na pasiononin pa fund. Jo për sport, por sepse, ja kështu është, në shoqëritë e ligjit, të drejtën nga e padrejta nuk e ndan përfundimisht dot kushdo, as mijëra qytetarë në shesh, as dhjetëra deputetë në sallë.

Ka gjykatës.

Por sesi do të mund të zhvilloheshin debatet midis tyre kjo është një çështje tjetër që i takon së ardhmes, do ta thosha atëherë mendimin tim, por mbase nuk do të shtrohet asnjëherë si nevojë.

standart

[Brari]

Pellumbi paska shkuar si krokodil ne cadrat ku mrizon mantenuta e edvinit dhe njekohesisht.. mbesa e tij oltë cafka apo xhacka.

ka hedhur helm e benzine e ka bekuar kulishen e sojit te vet olten enveriste me qenefet e tjera te cadres se mafies ose sic i tha ajo gruaja e popullit.. strofulla e gjerperinjve.

kishin shpresuar se ne tiranen 2010 do gjenin skelare e tepelenas kanibale nga sojet e tyre me shumice..

mirpo nuk u doll ashtu..
tirana i ka len si mu,ti ne shi ne cadren e tyre qe qelbet era sh.urre mantenutash e djerse e ere kembesh qelbanikesh.

detyrohen tani te blejne caushe e altin dardhare e altin araper me 10 mij leka diten e miting-punes.

skan turp fare brezi i dyte dhe i trete i nomenklatures enveroiste khmer ruzhe.

..

[Duaje Siveten]

...
ka hedhur helm e benzine e ka bekuar kulishen e sojit te vet olten enveriste me qenefet e tjera te cadres se mafies ose sic i tha ajo gruaja e popullit.. strofulla e gjerperinjve.

...

tirana i ka len si mu,ti ne shi ne cadren e tyre qe qelbet era sh.urre mantenutash e djerse e ere kembesh qelbanikesh.

...
..

mire se qelben vete, po çfaj ka kryeministria qe bie era m.ut ... ashtu edhe godina e kq ppsh ...

u ndot mjedisi aq shume sa braris i merr ere qe nga ... skandianvia ku pretendon te jete "i strehuar" ... per kete forum ...

salis braris, ta kan pjerdh vendin, edhe kuvendin, mu.tsihane ta kan ba ... ti shif prej pegjerje ... luli pri tarace ...

megjithate, e pergjithshmja eshte pozitive ...

[DYDRINAS]

Si e genjen Baze i II, Bazen e I

Basir Collaku

E Enjte, 17 Dhjetor 2009

"Une nuk di pse qenka "mafioz" Artan Dulaku, nje nga biznesmenet me korrekte te Shqiperise, dhe ndertues cilesor, i cili nuk ka perfituar asgje nga projektet publike te qeverise.." keshtu shkruan Mero Baze dje per pronarin e tij te ri ne televizion, por me poshte do te permendim komplimentet qe autori thote per Dulakun kur ende nuk kishte marre graden ushtarake ne kampin e opozites. Kjo eshte fjalia e gatshme e shkruar dje Baze, fraze qe ai e ka gati per ate qe i sherben ne nje periudhe te caktuar te cilen ai e nderron sipas motit ekonomik qe i troket. Tani ai eshte bere kolona zanore e Edi Rames per mitngjet e shpelara gjithnje e me shpesh nga brendia e pambushur me motiv. Mbetur ne ishull a thua Ben Blushi e ka bere romanin e pare si pararendje per kryetarin e parties se tij, Rama nuk po di te sillet ndryshe vetem ashtu si ia sugjeron e keshillon mbrapsht binomi tepelenas qe tani perfaqesohet nga i klonuari Baze per te e ne emer te tij, duke zbehur perdite palcen socialiste te familjes politike qe drejton. Kur ka rremuje e mjegull shkronjesi perserites gjen pune ne kampin e trazuar te pallateve dhe nis e mbron butesisht ata qe ka masakruar egersisht vetem ca muaj me pare, dhe nje perendi e merr vesh se si ata qe mbajne brenda kazermes vazhdojne ti besojne atij, e telasheve qe sjell ai, ngaqe nuk di asgje tjeter te pjelle ne mendjen e permbysur.

"Tema" qe na fakt perdoret nga Baze por ne pronesi eshte e kujtdo pervec tij, me gjithe vuajtjet ekonomike te lajmeruara prej saj, qe ne baze te subjektit nuk reflektohen, ka teresisht nje permbajtje urrejtjeje ndaj Partise Demokratike, pasi ndjehet xheloz qe nuk perdoret, ndihet i hedhur dhe nuk mundet te abuzoje me ndikimin, aq sa beri namin te binde dynjane ta rrahin qe te rifilloje perdorjen, qe do te pranonte ta rrihnin dite per dite, mjafton te dukej njehere aty ku ishte dikur dhe diku.

Baze eshte modeli me i mire i shitjes se pabese te punedhenesve, duke shfrytezuar me mire se pakkush ne qarkullim interesin e tij pavaresisht se kundert kujt hedh shpifje te pamatshme e krahasueshme per nga lloji i leksikut. Dhe "opozitari" i sajuar ndryshe nga sa mendonte ne shkrimin e disa diteve me pare se reagimi i Rames ishte normal, ngjan se ka nderruar mendje te asaj qe thoshte ne gazeten "Tema" me 23 shkurt te vitit 2007 se "Sali Berisha beri zgjedhje te lira dhe te ndershme shume larg zgjedhjeve te Edi Rames. Nuk preku asnje vote, nuk perdori median dhe gazetaret si leter higjienike..."Ai qe tani mbrohet nga perdoruesi i gazetareve si leter higjienike ka vajtuar bash aty, ne ate cerdhe e seli te njeriu qe sipas tij perdoresh ne te njejten menyre si leter higjienike, e sigurisht ketu Baze nuk percakton detajet e perdorimit te subjektit dhe objektit. Dhe me tej ai percjell bindjen e tij njeperdorimshe se "Le te jete Edi Rama politikani i fundit ne Shqiperi qe mban nen kontroll dhe gati si ushtare nje tufe te madhe gazetaresh, botuesish, ndertuesish dhe veprimtaresh qe duan te marrin dhe poza te paanshme". Pra BazeI eshte i bindur se Baze II ka shkuar aty ku perdoren edhe ndertuesit e po punon aty ku perdoren si leter shumekush per shumecka. Dhe po si vezhgues i holle ndaj medias ai po ne kete vit me date 9 maj 2007 shkruan ne fletoren e tij familjare se

"Ne rastin konkret, dy televizionet kryesore qe po protestojne "... dhe "Vizion Plus", kane realisht nje performance te mire ne treg dhe e meritojne te konkurrojne per zgjerim licence apo licence kombetare. Por qe te ndodhe ky proces, duhet qe doemos te marre fund psikologjia e zaptimit te cdo gjeje prej tyre dhe konsiderimi i vendosjes se ligjit si sulm ndaj tyre.

Nuk eshte se qeverise i shkakton ndonje problem ankesa e tyre, por ne teresi, ne opinion, ata japin nje leksion te keq te moralit qe kane per ligjin. Per me teper, duke qene media te angazhuara fort kunder qeverise, shpesh dhe pa qetesine e duhur, sic i ndodh shpesh medias ne Shqiperi,(thua ti kete ndodhur dhe Bazes se II) kur rreshtohet politikisht, sepse gazeta qe ai ben eshte e sterreshtuar politikisht qe ka gjithe faqen e pare 25 deri ne 30 here me agresive se Zeri I Popullit kunder partise Demokratike dhe kryeministrit pasi ai shton se " behen dhe me pak te besueshem ne kritikat e tyre".

Me tej ne te njejtin artikull autori vijon se:

"Kjo metode shantazhi ndaj shtetit vetem per interesa te nje pronari duhet te marre fund...E njejta gje dhe per "Vizion Plus"-in. Dy jave me pare, ata ishin dakord per ligjin e transmetimeve dixhitale, se kishin interes te ishin konkurrente me "Top Channel"-in, kurse tani ulerasin ne nje kor, vetem pse dikush iu thote zbatoni ligjin. Te dyja keto televizione mund te marrin licence dhe te zgjerojne hapesirat e tyre, nese duan te ndjekin rrugen ligjore. Nese nuk duan te marrin licence, por ta perdorin kete rast per te bere beteja politike me qeverine, kjo eshte tjeter gje. E verteta eshte se me gjithe sikletin, me te cilin iu vihet ne krah opozita, ata qe humbasin me shume ne opinion jane vete televizionet. Ata behen aktore te moszbatimit te ligjit dhe cdo akuze e hedhur ne ere ndaj qeverise ne kete rast sa i shton pike asaj. Pasi kjo eshte njesoj sikur une te nis nje pallat pa leje ne mes te Tiranes(kjo duhet pare se sa e vertete eshte se mbase dhe ka ndodhur) dhe, nese me vjen Edi Rama te ma prishe neser, t`i them diktator dhe armik i shtypit" (ashtu si po i thote sot qeverise po per nje pallat te ndertuar ashtu)

Si nje kompliment per pronarin e Vizion + vjen dhe mbyllja e komentit te tij " Eshte mire qe, nese e kane sinqerisht qe duan te licencohen, te zbatojne ligjin dhe KKRT-ja t`i toleroje duke mos ua quajtur penalitet faktin qe ata kane zaptuar hapesiren. Pas kesaj, t`i lihet kohe hapjes se procedures per licencim. Rruga qe kane zgjedhur, pervecse ndihmon ca deputete qe s`i duhen njeriu te dalin ne ekran, nuk eshte zgjidhje per ato ekrane qe duan te jene te besueshme dhe popullore ne vend. Pronaret e tyre po behen zhurmuesit reale te tyre."

Me 30 prill 2004, Baze vazhdon telenovelen e tij kunder pronarit te pallatit te Ylli Rakipit thote ai..ne shkrimin "Shtypi qe po nderton "Tiranen e re" duke perfshire edhe kryebashkiakun ne kete histori sherri sipas tij ku thote se "Ka disa dite qe dritaren e redaksise se gazetes 'TemA' e zhurmojne ca sharra diamanti qe presin betonin e pallatit qe nderton pronari i gazetes "Albania" Ylli Rakipi. Pas ankeses te firma ndertuese, mesuam se ka nje gabim ne projekt, pasi eshte harruar te shkoje ashensori deri ne katin e pare dhe pronari po pret perseri kolonat e betonit. Cudia eshte se kryebashkiaku Rama, qe shikon me imtesi edhe ngjyrat e ballkoneve ne Tirane, pronarit te gazetes "Albania" nuk i ka pare as projektin amator qe ka bere pa parà, i cili rrezikon te shembe pallatin dhe te zere brenda gjithe lagjen..."

Dhe me tej po per Albania thote se "ka disa dite qe betejen e vetme te provokuar kunder Edi Rames, nga disa zera te shkeputur te opozites, ai po perpiqet ta fitoje me median qe i eshte vene ne dispozicion, me gazetat qe marrin leje ndertimi pa projekt sic eshte rasti i gazetes "Albania". Ne kete menyre kolona e re zanore e mitingjeve te opozites qe lexohet fjale per fjale nga Rama ka provuar akuzat e kryeministrit duke i cilesuar njelloj te verteta.

Dhe nuk harron televizionet duke shtuar se "Me televizione, pronaret e te cileve jane pronare pallatesh (Mos valle Baze e ka pasur per Dulakun e Vizion + ku po punon aktualisht Baze II?) dhe presin legalizimet e shtesave... Kur shqiptaret shikojne kete beteje te pabarabarte mes disa zerave kunder Rames dhe borive te Rames, natyrisht mendojne qe e drejta eshte me Ramen. Sepse lexuesit dhe shikuesit nuk dine cfare ndodh pas ekraneve dhe redaksive te blera prej Edi Rames. Ndryshe nga dje ku Baze thote se "Une nuk di pse qenka "mafioz" Artan Dulaku, nje nga biznesmenet me korrekte te Shqiperise, dhe ndertues cilesor, i cili nuk ka perfituar asgje nga projektet publike te qeverise..." ai shkruante se "Ata dine qe "Albania" eshte gazete e jo pallat pa projekt, ata e dine se "Vizion Plus" eshte televizion, jo shtesa te palegalizuara..." Pra sipas Bazes se Pare Dulaku dhe Vizion jane pallate te palegaliuara, ndersa sipas bazes se Dyte, biznesmeni eshte me korrekti ne Shqiperi. Keshtu e ka burimi me i madh i shpifjes ne Shqiperi qe pretendon se eshte media e lire, qoftlarg nese tenton kush ta marre te mireqene besimin ne kete individ. Sepse mbyll shkrimin e 30 prillit Baze "Thjesht jane popull qe duhen sqaruar tani qe po shpallemi neper ekrane "armiq te perparimit" nga Edi Rama". Pra Dulaku nuk qenka biznesmeni me korrekt ne Shqiperi sipas Bazes se pare po sipas Bazes se Dyte. Me merka te pallatet serish ne arkiv gjen xhevahire te tjera ku lexon akuzat qe "investigatori" nga zyra ka sajuar bukur

Ja si shkruan pese vjet me pare Baze i Pare qe sot ka marre nen mbikeqyrje ZP "Ka disa dite qe gazeta 'TemA' po boton disa zera oponente kunder perpjekjes se kryebashkiakut per te zaptuar trojet bosh te Tiranes ne sheshet qendrore te kryeqytetit, te cilat i quan si detyrime ndaj "Projektit Francez. Por zerit te vetmuar te gazetes i jane sulur me egersi gazeta, televizione, pronare mediash dhe ndertues qe jane te shqetesuar per Edi Ramen". Druaj se shkruesi per nje grusht dollare ka vajtur tani ne preher te atyre qe cilesonte dikur egersirat qe ushtojne sheshet e qendres, qe fatmiresisht kryeministri e qeveria i ktheu ne lulishte ua ktheu qytetareve te Tiranes.

Dhe me tej sinqerisht si gjithnje shkruan se "Shkaku eshte se shumica e pronareve te televizioneve tona, mes te tjerash, jane ndertues ose presin t'i kalojne krizat financiare te televizioneve, duke marre ndonje shesh ndertimi nga ato qe ka ne dore Edi Rama".Tani qe i thote vetes pronar medie te cilen e sulmoka qeveria, mos valle Baze i Dyte kerkon te perfitoje nga dobesia e Rames per te blere media? Sepse nese ai Mero Baze i beson Mero Bazes, atehere sipas paragrafit te parafundit Rama e ka blere me kohe!!!!!! Mbetet te na tregoje se me sa me cfare dhe kur do ta shese...???? E ne arkiv po te kesh durim gjen paudhesi pafund te njeriut qe po mundohet te shkaterroje zanatin fisnik te gazetarit, me pretendimin se po sulmon korrupsionin, thjesht nga fakti qe ate nuk e lane te bente korrupsion.

Gazeta Koha Jone

[DYDRINAS]

Paqja e rreme e opozitës me Edi Ramën

April 25th, 2004

Nga Mero Baze

Në një miting kulmor të lëvizjes “Nano Ik” të muajit shkurt, në Pallatin e Brigadave në Tiranë, Kryeministri, i çoroditur nga dhjetëra mijëra njerëz që kishin mbushur bulevardin, firmosi me një dorë tek celulari dhe tjetrën tek stilolapsi, të ashtuquajturin “Projekt Francez” për qendrën e Tiranës. Prej asaj dite bota e biznesit të ndërtimeve në Tiranë, po përjeton një tronditje të madhe jo vetëm financiare, por mbi të gjitha profesionale. Prej atij momenti “Projekti Francez” nuk është më një projekt për të ardhmen e Tiranës, por një projekt shantazhesh për botën e sotme të biznesit të ndërtimit, për konkurrencën e lirë në Tiranë dhe, mbi të gjitha, një mekanizëm gjigant korrupsioni që po thith me shpejtësi gjithë botën e nëndheshme të krimit dhe parave të pista në kryeqytet. Prej asaj dite, nuk ka më një projekt francez, por një maket që lëviz me qetësi sa herë që dikush troket në dyert e sekserëve për të kthyer lulishtet në sheshe ndërtimi dhe sheshet e ndërtimit në lulishte ose hapësira publike. Prej asaj dite, ai projekt nuk i përket më të ardhmes së Tiranës sipas një vizioni perëndimor, siç përpiqet ta paraqesë mafia e ndërtimeve në Tiranë, por thjesht një maket me “shkumë deti” që është ndërtuar mbi një tavolinë dhe jo duke pasur parasysh Tiranën e sotme. Së paku redaksia jonë ka kontaktuar disa ekspertë të arkitekturës në Tiranë që të tregojnë mashtrimet e mëdha të projektit. Të tregojnë se si, për shembull, pallatet 12 katëshe të Xhillarit (dhe Xhillari me Magjistarin janë bashkë tek Milleniumi) tek tregu çam, nuk figurojnë në maketin e ri të paraqitur sikur s’janë, ndërsa janë devijuar dhjetëra akse rrugore apo janë shmangur parime urbanistike për të mbrojtur dhe legjitimuar bizneset që kanë lidhje me kryebashkiakun. Është zvogëluar pasuria më e madhe e Tiranës “Sheshi Skënderbej”, për t’u shitur tani dhe jo për hir të së “nesërmes” së Tiranës që pretendohet dhe, nga ana tjetër, lulishte historike si lulishtja mes Parlamentit, PD dhe Institutit të Monumenteve, një herë është paraqitur lulishte nga francezët, herën tjetër po nga francezët është paraqitur si 22-katësh. Firma franceze e cila nuk ka ardhur në Shqipëri për herë të parë për konkurs, por për të projektuar një gjigant të Rudina Magjistarit dhe Xhillarit te ‘Millenium 1′, po noterizon gjithë bizneset gjigante të Edi Ramës në fushën e ndërtimit, nën një paqe politike për t’u pasur zili, nga mungesa e një vizioni të qartë të opozitës për të bërë, krahas luftës politike, debat mbi këtë megakorrupsion. Dhe si për t’i vënë vulën kësaj, njerëz të Edi Ramës dhe afër tij, vazhdojnë të punojnë të qetë, pasi te Fatos Nano thonë se kanë gënjyer opozitën dhe te ndonjë idiot i opozitës thonë se janë duke bashkëpunuar me opozitën për të rrëzuar Fatos Nanon! Në të vërtetë ajo që po bën Edi Rama, ka pasoja të pallogaritshme për të ardhmen e kryeqytetit, nga ato çfarë po bën Fatos Nano. Fatos Nano është një kryeministër që mund të largohet sot ose nesër dhe të na lërë tregues të këqinj ekonomikë, banda me pushtet, monopole a ku di çfarë tjetër. Ajo që po bën Edi Rama është një korrupsion historik. Ai nuk riparohet më. Kullat e tij shumicën e të cilave i ka firma e Kinema “Millenium” nuk janë kioskat e Sali Kelmendit që mund t’i prishë edhe Mitat Havari. Ato janë dhuna reale që po ushtrohet jo vetëm mbi urbanistikën e Tiranës, por mbi të gjitha mbi tregun dhe historinë e zhvillimit të Tiranës. Ai po ndal orën e Tiranës, për t’u pasuruar dhe për të krijuar një klasë të re pronarësh në Tiranë, përmes zyrës së tij të lejeve të ndërtimit, të cilat nuk firmosin asgjë që nuk kalon prej tyre, ose që nuk paguhet tek ata. Ai është sot kështjella e korrupsionit zyrtar dhe historik të Shqipërisë, edhe për faktin se po përpiqet të shfrytëzojë tymin e luftës politike për të fshehur malin e parave të pista që po vë në lëvizje për të prodhuar “Një Tiranë të Re”, e cila nuk ka as vlerën e së vjetrës, as hijeshinë e së resë. Projekti francez nuk është as “francez”, as shqiptar, as vizionar, as profesional. E ç’mund të dalë nga ngrysjet dhe gdhirjet së bashku të Magjistarit me arkitekten franceze, ngrysjet dhe gdhirjet së bashku të Ramës me disa biznesmenë që nuk kanë kohë të lajnë duart nga plastelina e butë e maketit të “Projektit francez” dhe, mbi të gjitha, nga tymnaja e përhapur prej Ramës se opozita është në paqe me të?! Kjo që po ndodh është thjesht shantazh mbi Tiranën, mbi biznesin, mbi traditën dhe mbi politikën e hutuar shqiptare, e cila kurrë ndonjë herë nuk i ka bërë nder padrejtësisë dhe korrupsionit, si në rastin e këtij projekti, i cili nuk po shpërfytyron vetëm Tiranën.