Nyja gordiane e kutive të votimit

[bindi]

Duke u nisur nga fakti qe zgjedhjet e fundit parlamentare ne Shqipri jane kontestuar nga opozita ,si zgjedhje te manipuluara nga parti demokratike nga njera ane...,ndersa nga ana tjeter partia ne pushtet,apo koalicioni qeveritar PD,LSI zgjedhjet e fundit i shohin si demokratike dhe te lira. Kjo mospajtushmri rreth zgjedhjeve ,ka krijuar nje gerç politike ne shqipri ne mes ty dy rivaleve.Dhe si
pasoje e kesaj refuzimin e opozites ,per te marre pjese ne parlament e gjere deri te greva e urise e kesaj opozite...Ne kete kontekst te zhvillimit te ngjarjeve nje qyteare i rendomte ne fakt ,kur nuk mund te dije te verteten per keto zgjedhje...!Jane manipuluar ato apo jo!!??Sekretin per keto zgjedhje mund ta din vetem pretendentet e pushtetit qofte Berisha qe ka motivin per te qendruar sa me gjate ne pushtet...,poashtu dhe Rama qe kerkon qe ia marre ate...!Kjo situate ka krijuar nje nyje gordiane,e shkatuar nga te dy krahet e politikes Shqiptare, qe ne fakte si duket do te kete nje kosto shume te madhe per Shqiprine..., qe ne rastin me te keq, mund te pershkallzohet edhe ne gjakderdhje dhe vandalizem...!
Fomiste te nderuar do doja mendimin tuaj ne lidhje me pasojat qe mund te sjelle
kjo krize per shqiptaret!!??Sa ia vlene ky luks i politikaneve tane ,dhe lakmia e tyre per pushtet!!??A do te mundet qe Shqipria te kompenzonte demet ,nese situata pershkallzohet gjere ne eksrem...!??Sa jemi ne shqiptaret te pjekur si komb, apo duhet edhe nje here te ndodhe 97,dhe perseri t,ia nisim nga e para!!???Si e shikoni zgjedhen nga kjo situate...???

Ps, i shqetsur per situaten ,dhe interesin e pergjithshem kombtare, sa per dijeni nuk jame antare i asnje partie...

[Duaje Siveten]

S H Q I P, 13/05/2010

Një shënim për grevën dhe lirinë

Mimoza Dervishi

Të martën, me disa kolegë gazetarë iu bashkuam një grupi të madh intelektualësh dhe aty rreth mesditës hymë në çadrën e bulevardit "Dëshmorët e Kombit". Kisha hyrë dhe një javë më parë dhe krah profesionit që më detyron të shkoj atje dhe shoh e prek se çfarë bëhet, nuk mund të shmang shqetësimin njerëzor për 200 qytetarë që po rrojnë prej ditësh vetëm me ujë.

Nuk është greva e parë që me bie radha të hyj. Dikur në shkurt të 1997-s, kam kapërcyer pragun e Universitetit të Vlorës, ku disa studentë, në moshën time atë kohë, protestonin kundër regjimit piramidal të Berishës. Kur hyra, një student, në këmbim të lules që i dhashë, më dhuroi një faqe të gazetës "Koha Jonë", që e mbante si hajmali në xhepin e brendshëm.

Më pas, fill pas zgjedhjeve të atij viti të vështirë, në selinë e Kuvendit të Shqipërisë, një plak i urtë i së djathtës, Pjetër Arbnori, protestonte në mënyrën e tij. Arrita të hyj në atë kthinë të vogël ku ishte shtrirë, për ta intervistuar, dhe e mbaj mend dhe tani trupin e tij të drobitur mbështjellë me pizhame ngjyre bojëqielli. Më duket se më vinte ende era hi nga ai i gazetës së djegur "Koha Jonë". Arbnori protestonte për lirinë e medias.

Në të dyja këto raste të ndodhura në një vit të zymtë shqiptar, me protagoniste në kahe të kundërta, kam ndier veç respekt dhe shqetësimin njerëzor se mos pësojnë gjë. Profesionalisht vetëm më kanë shërbyer këto eksperienca. Pas 13 vjetësh, as që e kisha menduar se do kapërceja pragun e një tjetër greve urie, ku janë jo pak, por 200 njerëz të mbështjellë me ngjyrat e flamurit kombëtar. Unë kam respekt për grevistët e bulevardit, dhe nuk mendoj çfarë luksesh po më mungojnë, pse ata pengojnë trafikun, por më zihet buka në fyt, sepse atyre u mungon buka. Unë e kuptoj shqetësimin e atyre që nuk përdorin dot makinën lirshëm kur bulevardi është i zënë, por nuk mendoj që pse makina ime ecën më ngadalë, demokracia nuk funksionon. Me apo pa trafik, demokracia këtu as nuk ecën, as nuk shtyhet, sepse zgjedhjet vidhen dhe s'ka më keq se të vjedhësh zgjedhjen e tjetrit. E di që ajo çadër po ngadalëson trafikun, por shpresoj se do shtyjë përpara demokracinë.

As më bën përshtypje fare që në televizionin "Klan", emri im dhe i disa kolegëve të mi u përmendën një për një, si në ato fletërrufetë komuniste, pse kishim guxuar të çonim një tufë lule te grevistët. Dhe madje dua t’u tregoj fletërrëfyesve se unë kaloj përditë nga çadra, pa pyetur kënd, pa i dhëne llogari kujt. Ashtu si kur shkruaj, vë emrin tim dhe përdor gjithë lirinë time. Të cilën nuk e negocioj, aq më pak e shkëmbej.

Jetojmë në kohëra të çuditshme, ku media në përgjithësi është antiopozitare, dhe ku media qeveritare bën të persekutuarën, ku gazeta që i japin një nam të keq shtypit shqiptar, merren me dramat personale të grevistëve, ku nxënësit nxirren me dhunë të protestojnë kundër protestës dhe ku një grup artistësh, vënë firmat kundra grevës. M’u desh shumë ta gëlltisja këtë lajmin me intelektualë dhe artistë. Kujtoj që në një botë të emancipuar, artistët e lirë, rebelë nga natyra, zot dhe zotërues vetëm të talentit të tyre, janë të parët që rreshtohen kundra çdo mëkati qeveritar, janë nismëtarë të rrymave, i japin zë asaj që të tjerët edhe kanë vështirësi ta shprehin, kryesisht lirisë.

Kundra-mitingasit dhe kundra -grevistët më janë dhimbsur dhe më janë dukur të pashkëputur nga mentaliteti komunist dhe rroga e shtetit, sot më duken dhe të paaftë. Sepse kur e quan veten artist, vetëm mediokriteti të detyron të vihesh në listat e pushtetit. Sepse artistët nuk janë njerëz dokudo, nuk janë si ai punonjësi i thjeshtë i administratës, që në këtë Shqipëri të varfër e të papunë, s'ka ku mbytet po humbi punën pse nuk del në miting. Jetojmë në botën e antivlerave, ku një televizion që më shumë mbahet, pse gazetarët e tij të famshëm janë pjesë e pandarë e delegacioneve qeveritare, guxon të na tregojë me gisht pse bëjmë një gjest human. Po si mund të kompleksohesh kur në dorë ke vetëm atë gjënë e vogël që sa vjen e zvogëlohet e që quhet liri e shprehjes dhe kur në anën tjetër ke gazetare - seksere të një Shqipërie mesjetare ku nuk funksionojnë institucionet, po lajmësit, edhe për hir të tyre.

Lista e "Klanit" m’u duk si ish-listat e SHIK-ut, ose atij SHISH-it që Berisha me ligj nuk e futi dot në dorë. Pavarësisht etiketimeve nga njerëz pa asnjë etiketë, personalisht e vë kokën e qetë në jastëk...

Kur na duhej të linim një shënim në librin e përshtypjeve të grevës, një grevist po dilte me rrëmbim për në spital. Na u desh ta duartrokisnim te dera, sipas ritualit të çadrës, këtij "qyteti" të vogël magjik, rrethuar me lule dhe ujë. Në pamundësi për të lënë një shënim aty, po e lë këtu, që ta lexojnë më shumë se 200 zemra:

Ju i dhatë një kuptim të ri fjalës RESPEKT, saqë më duhet të gjej një fjalë tjetër. Mos u trishtoni kur dëgjoni që "elitarë", madje ish të burgosur për lirinë ju baltosin, dhe kanë akoma faqe të flasin për liri dhe rregulla, as nga gazetarë frikamanë që fshihen pas paanshmërisë, aq më pak nga ata të racës së fundme që s'kanë lidhje as me humanizmin, as nga artistë që marrin ende rrogën në shtet, e aq më pak nga intelektualë që në ditë të tilla, futen poshtë divaneve.

Unë ju kam borxh orë dhe ditë të jetës suaj, ju kam borxh shëtitjet me fëmijët, bërjen e detyrave në darkë me to, puthjet e tyre të ëmbla në mëngjes, ju kam borxh përditshmërinë që e latë peng në themel të bulevardit qendror, ju kam borxh forcën që marr kur vij aty dhe që nuk di kur do t’ua kthej, e a do jem ndonjëherë në gjendje t’ua kthej. E kam për borxh ta përdor gjithë forcën e lirisë time, tashmë në kufijtë e mbijetesës, me shpresën se shton qoftë dhe një pikë të vetme në oqeanin e madh të lirisë suaj, të asaj lirie që po ju tret në sublimim, për hir të lirisë së të gjithëve.

[DYDRINAS]

S H Q I P, 13/05/2010

Një shënim për grevën dhe lirinë

Mimoza Dervishi

Të martën, me disa kolegë gazetarë iu bashkuam një grupi të madh intelektualësh dhe aty rreth mesditës hymë në çadrën e bulevardit "Dëshmorët e Kombit". Kisha hyrë dhe një javë më parë dhe krah profesionit që më detyron të shkoj atje dhe shoh e prek se çfarë bëhet, nuk mund të shmang shqetësimin njerëzor për 200 qytetarë që po rrojnë prej ditësh vetëm me ujë.

Nuk është greva e parë që me bie radha të hyj. Dikur në shkurt të 1997-s, kam kapërcyer pragun e Universitetit të Vlorës, ku disa studentë, në moshën time atë kohë, protestonin kundër regjimit piramidal të Berishës. Kur hyra, një student, në këmbim të lules që i dhashë, më dhuroi një faqe të gazetës "Koha Jonë", që e mbante si hajmali në xhepin e brendshëm.

Më pas, fill pas zgjedhjeve të atij viti të vështirë, në selinë e Kuvendit të Shqipërisë, një plak i urtë i së djathtës, Pjetër Arbnori, protestonte në mënyrën e tij. Arrita të hyj në atë kthinë të vogël ku ishte shtrirë, për ta intervistuar, dhe e mbaj mend dhe tani trupin e tij të drobitur mbështjellë me pizhame ngjyre bojëqielli. Më duket se më vinte ende era hi nga ai i gazetës së djegur "Koha Jonë". Arbnori protestonte për lirinë e medias.

Në të dyja këto raste të ndodhura në një vit të zymtë shqiptar, me protagoniste në kahe të kundërta, kam ndier veç respekt dhe shqetësimin njerëzor se mos pësojnë gjë. Profesionalisht vetëm më kanë shërbyer këto eksperienca. Pas 13 vjetësh, as që e kisha menduar se do kapërceja pragun e një tjetër greve urie, ku janë jo pak, por 200 njerëz të mbështjellë me ngjyrat e flamurit kombëtar. Unë kam respekt për grevistët e bulevardit, dhe nuk mendoj çfarë luksesh po më mungojnë, pse ata pengojnë trafikun, por më zihet buka në fyt, sepse atyre u mungon buka. Unë e kuptoj shqetësimin e atyre që nuk përdorin dot makinën lirshëm kur bulevardi është i zënë, por nuk mendoj që pse makina ime ecën më ngadalë, demokracia nuk funksionon. Me apo pa trafik, demokracia këtu as nuk ecën, as nuk shtyhet, sepse zgjedhjet vidhen dhe s'ka më keq se të vjedhësh zgjedhjen e tjetrit. E di që ajo çadër po ngadalëson trafikun, por shpresoj se do shtyjë përpara demokracinë.

As më bën përshtypje fare që në televizionin "Klan", emri im dhe i disa kolegëve të mi u përmendën një për një, si në ato fletërrufetë komuniste, pse kishim guxuar të çonim një tufë lule te grevistët. Dhe madje dua t’u tregoj fletërrëfyesve se unë kaloj përditë nga çadra, pa pyetur kënd, pa i dhëne llogari kujt. Ashtu si kur shkruaj, vë emrin tim dhe përdor gjithë lirinë time. Të cilën nuk e negocioj, aq më pak e shkëmbej.

Jetojmë në kohëra të çuditshme, ku media në përgjithësi është antiopozitare, dhe ku media qeveritare bën të persekutuarën, ku gazeta që i japin një nam të keq shtypit shqiptar, merren me dramat personale të grevistëve, ku nxënësit nxirren me dhunë të protestojnë kundër protestës dhe ku një grup artistësh, vënë firmat kundra grevës. M’u desh shumë ta gëlltisja këtë lajmin me intelektualë dhe artistë. Kujtoj që në një botë të emancipuar, artistët e lirë, rebelë nga natyra, zot dhe zotërues vetëm të talentit të tyre, janë të parët që rreshtohen kundra çdo mëkati qeveritar, janë nismëtarë të rrymave, i japin zë asaj që të tjerët edhe kanë vështirësi ta shprehin, kryesisht lirisë.

Kundra-mitingasit dhe kundra -grevistët më janë dhimbsur dhe më janë dukur të pashkëputur nga mentaliteti komunist dhe rroga e shtetit, sot më duken dhe të paaftë. Sepse kur e quan veten artist, vetëm mediokriteti të detyron të vihesh në listat e pushtetit. Sepse artistët nuk janë njerëz dokudo, nuk janë si ai punonjësi i thjeshtë i administratës, që në këtë Shqipëri të varfër e të papunë, s'ka ku mbytet po humbi punën pse nuk del në miting. Jetojmë në botën e antivlerave, ku një televizion që më shumë mbahet, pse gazetarët e tij të famshëm janë pjesë e pandarë e delegacioneve qeveritare, guxon të na tregojë me gisht pse bëjmë një gjest human. Po si mund të kompleksohesh kur në dorë ke vetëm atë gjënë e vogël që sa vjen e zvogëlohet e që quhet liri e shprehjes dhe kur në anën tjetër ke gazetare - seksere të një Shqipërie mesjetare ku nuk funksionojnë institucionet, po lajmësit, edhe për hir të tyre.

Lista e "Klanit" m’u duk si ish-listat e SHIK-ut, ose atij SHISH-it që Berisha me ligj nuk e futi dot në dorë. Pavarësisht etiketimeve nga njerëz pa asnjë etiketë, personalisht e vë kokën e qetë në jastëk...

Kur na duhej të linim një shënim në librin e përshtypjeve të grevës, një grevist po dilte me rrëmbim për në spital. Na u desh ta duartrokisnim te dera, sipas ritualit të çadrës, këtij "qyteti" të vogël magjik, rrethuar me lule dhe ujë. Në pamundësi për të lënë një shënim aty, po e lë këtu, që ta lexojnë më shumë se 200 zemra:

Ju i dhatë një kuptim të ri fjalës RESPEKT, saqë më duhet të gjej një fjalë tjetër. Mos u trishtoni kur dëgjoni që "elitarë", madje ish të burgosur për lirinë ju baltosin, dhe kanë akoma faqe të flasin për liri dhe rregulla, as nga gazetarë frikamanë që fshihen pas paanshmërisë, aq më pak nga ata të racës së fundme që s'kanë lidhje as me humanizmin, as nga artistë që marrin ende rrogën në shtet, e aq më pak nga intelektualë që në ditë të tilla, futen poshtë divaneve.

Unë ju kam borxh orë dhe ditë të jetës suaj, ju kam borxh shëtitjet me fëmijët, bërjen e detyrave në darkë me to, puthjet e tyre të ëmbla në mëngjes, ju kam borxh përditshmërinë që e latë peng në themel të bulevardit qendror, ju kam borxh forcën që marr kur vij aty dhe që nuk di kur do t’ua kthej, e a do jem ndonjëherë në gjendje t’ua kthej. E kam për borxh ta përdor gjithë forcën e lirisë time, tashmë në kufijtë e mbijetesës, me shpresën se shton qoftë dhe një pikë të vetme në oqeanin e madh të lirisë suaj, të asaj lirie që po ju tret në sublimim, për hir të lirisë së të gjithëve.

Mimoza Dervishit i mbeti merak qe nuk ju realizua enderra per ta pare Edin kokeminster:



Nje kryeminister si Rama (Mimoza DERVISHI)

Kur na ndan pak më shumë se një muaj nga 28 qershori, Shqipëria përgatitet për herë të parë të zgjedhë në krye të saj një Kryeministër ndryshe

Kur na ndan pak më shumë se një muaj nga 28 qershori, Shqipëria përgatitet për herë të parë të zgjedhë në krye të saj një Kryeministër ndryshe, përgatitet për t‘i dhënë lamtumirën tranzicionit dydekadësh dhe bashkë me të edhe zgjatimit komunist të përfaqësuar denjësisht nga Sali Berisha.

Edi Rama është sot një kandidat kryekëput ndryshe nga çdo ish-kryeministër shqiptar, përfshirë dhe këtë të fundit.

Sidomos këtë të fundit! Këtë e pranoi edhe vetë Fatos Nano në një intervistë nga ato të hallit, që i jep sa herë ndjen se po humb rrogën në Parlament. Ai ngulmoi ta theksonte disa herë që partia e Edi Ramës nuk është si ish-partia e tij. Kompliment më të madh nuk ka. Madje edhe komplimentet e drejtpërdrejta që Nano i bëri Berishës janë sërish komplimente për Ramën dhe opozitën e tij. Dhe, një motiv i fortë i elektoratit të majtë për të votuar socialistët. Nuk është dhe aq e largët koha kur Sali Berisha i acaruar nga zgjedhja e Ramës në krye të PS-së, kërkoi dhe bëri ç‘është e mundur të zgjedhë opozitarin përballë vetes, nën stilin e tij karakteristik për të zgjedhur këdo dhe gjithçka. Shtrëngimet e duarve me Nanon në prag të zgjedhjeve lokale të 2006-ës, si dhe disa flirte të tjera publike me të, nuk ia plotësuan dot dëshirën plakut të PD-së dhe sot Sali Berisha ka përballë Edi Ramën në garën për Kryeministër. Në njërën anë Nano dhe Berisha përfaqësojnë sot fundin e një ere dhe janë padyshim shkaktarët që kjo erë zgjati më shumë dhe ishte më e trazuar se në çdo vend tjetër të ish-bllokut komunist.

Në anën tjetër është Edi Rama si përfaqësues i një epoke tjetër, që s‘ka lidhje as me mentalitetin, as me filozofinë e deritanishme politike të bërë në Shqipëri. E veçanta dhe e ndryshmja e Ramës në raport me Berishën, nuk qëndron vetëm te mosha, që mjaftueshëm në fakt do ishte një arsye e mirë për t‘i dhënë Shqipërisë një rrugëtim tjetër, atë të shekullit XXI.

Por Shqipëria nuk e ka ende konceptin që thjesht për arsye moshe, race apo gjinie, të votojë ndryshe. Megjithëse duhet ta kishte, sepse sot ka 18-vjeçarë që janë lindur dhe rritur duke parë e dëgjuar Sali Berishën, ashtu siç ka 36-vjeçarë që kanë 18 vjet që në fletët e tyre të votimit, në çdo cikël zgjedhjesh, kanë parë emrin e tij. Megjithatë, Rama sot nuk konkurron vetëm me moshën ndaj Sali Berishës, madje kjo duket sikur nuk ka rëndësi para të tjerave. Arsyeja kryesore që Rama është ndryshe nga Berisha dhe gjithë ish-ët e Shqipërisë, e cila përbën dhe arsyen kryesore pse shqiptaret duhet ta votojnë në 28 qershor Edi Ramën dhe PS-në, qëndron te përvoja e tij ekzekutive dhe menaxhuese.

Askush para tij, që ka pasur fatin të jetë njëherë, në ndonjë rast edhe dy apo tre herë Kryeministër, nuk ka pasur eksperiencë ekzekutive. Jo aq sa eksperienca e Edi Ramës sot pas 9 vjetësh në krye të Bashkisë së Tiranës, po as eksperiencë në menaxhimin e një ndërmarrjeje, klubi, klase apo lagjeje. E vetmja gjë që kanë menaxhuar ish-kryeministrat e Shqipërisë, përfshirë dhe aktualin (që fare mirë i shkon parafjala ish), kanë qenë familjet e tyre. Eksperienca në menaxhim është një term i padëgjuar në garat e mëparshme shqiptare, sipas logjikës që politikani është politikan dhe s‘ka ç‘i duhet ndonjë eksperiencë tjetër.

Por vetëm duke i hedhur një vështrim të rrufeshëm panelit të ish-presidentëve amerikanë, vë re se pothuaj të gjithë kanë kaluar nga një përvojë guvernatoriale. Rasti i fundit, që një senator bëhet President, është padyshim më i rralli, po rrallësia e këtij rasti ka konotacione të tjera brenda, që lidhen me prejardhjen dhe racën e Presidentit aktual dhe peshën që kishte dhe ka zgjedhja e tij në historinë e Amerikës.

Megjithatë, gjatë gjithë fushatës dhe debateve televizive, Obama dhe të tijtë nuk linin vend pa përmendur përvojën dhe ndihmën e tij vullnetare për komunitetin e varfër të qytetit nga ku erdhi, si më e afërta eksperiencë menaxhuese që ai kishte.

Duke lënë mënjanë krahasimet me botën, që nuk duhet të jenë i vetmi argument për një situatë shqiptare, ka plot arsye të tjera për ta parë dhe promovuar eksperiencën e Ramës në krye të Tiranës, si një sprovë të vërtetë dhe një test të kaluar mrekullisht për hapin që ai po bën sot drejt postit të Kryeministrit. Ata të huaj që kanë një lidhje qoftë dhe sipërfaqësore me Shqipërinë, sa herë që bie fjala për Tiranën, menjëherë shprehen: "Thank God for that mayor".

Nuk ka rëndësi në ia mbajnë mend apo jo emrin, por bëmat ia kanë dëgjuar dhe ndryshimin e kanë parë. Dhe sipas një logjike normale, menjëherë e njësojnë Shqipërinë me Tiranën, sepse besojnë se shembulli i mirë duhet ndjekur. Por Shqipëria në fakt ka vetëm Tiranën ndryshe dhe nëse Ramës i jepet mundësia të menaxhojë shtetin shqiptar, mbase atëherë me gojën plot do ta njehsonim Shqipërinë me Tiranën.

Në një botë ku vlerësohet eksperienca ekzekutive, ku vlerat maten me vepra dhe ku kryeqyteti është prezantimi dhe fytyra e një vendi, Edi Ramës do t‘i duhej ta kishte fare të lehtë sot.

Ai do duhet të kishte të gjitha mundësitë, shpresat dhe avantazhet për të qenë në 29 qershor Kryeministri i Shqipërisë. Madje ai duhet të kishte gjithë median pas vetes, ashtu sikur në Amerikë, ku profesionistët harruan për një çast kujdesin për t‘u dukur të paanshëm dhe zgjodhën principin. Zgjodhën t‘i japin fund dhe t‘i thonë mjaft një periudhe të vështirë për amerikanët krijuar nga një President jopopullor. Që në fund të fundit s‘ka të krahasuar me agoninë e 18 viteve tranzicion të shqiptarëve, ku epiqendra e agonisë është vetë Sali Berisha.

Edi Rama nuk e ka këtë luks sot. Jo sepse shoqëria shqiptare nuk di të vlerësojë njeriun që e ka treguar me vepra ndryshimin. Përkundrazi, Rama është votuar 3 herë me radhë nga një qytet me rreth 1 milion banorë, që përbën pa frikë një të tretën e Shqipërisë. Por vështirësia e tij qëndron tek ajo shpëlarje trush alla komuniste që Sali Berisha është mjeshtër për ta ushtruar. Vini re si përdoret NATO, si arritje e vetme e këtij njeriu, as e partisë së tij jo. Kur në fakt ajo është padiskutim një kontribut dhe kombinim i disa faktorëve, kryesisht atyre gjeopolitikë. Mjaftojnë fjalët që erdhën nga Këshilli i Evropës para një jave, se Shqipëria nuk po sillet si një vend i denjë për në BE, dhe kupton menjëherë se kambanat bien për Berishën.

Se evropianët, rastësisht apo jo, duan që zonja Grover ta vëzhgojë procesin zgjedhor të 29 qershorit njësoj siç kishte bërë në 1996-ën, të fundit herë që Berisha ka organizuar zgjedhje. Fati dhe shija e atyre zgjedhjeve dihen dhe nëse shqiptarët e kanë zakon të harrojnë shpejt, ata që duan të na fusin në shtëpinë e tyre të madhe, s‘e kanë për zakon të t‘i harrojnë bëmat e gjëmat. Shkurt për Evropën, me apo pa NATO-n, Berisha është thjesht Berisha, ai që njohim të gjithë, që për pushtet i bën të gjitha. Po të kesh parasysh edhe pushtetin ekonomik të fëmijëve të tij sot, motivi i tij është disa herë më i fuqishëm se dje.

Krahasimet sot partia e Berishës i bën me vitin 2005, kur në fakt krahasimet duhet t‘i bënte me 1997-ën. Sepse në 1997-ën Berisha i la trashëgim Partisë Socialiste një vend pa shtet.

Për vite me radhë socialistëve iu desh të riformonin shtetin shqiptar, të fusnin policët brenda rajoneve të rrënuara, të pastronin bandat me armë në mes të sheshit, të ringrinin bizneset që më parë ishin sporadike, por kurrë nuk kishin ekzistuar në nivel korporatash, siç i gjeti Berisha në 2005-ën.

Vetë Edi Ramës iu desh të hynte në një bashki inekzistente, fizikisht dhe konceptualisht.

Dhe më e rëndësishmja, për herë të parë vendi njohu një kalim paqësor të pushteteve, që ishte arsyeja e vetme pse u nënshkrua MSA-ja. Sot, pas 4 vjetësh në pushtet, Berishës sigurisht nuk i pëlqen t‘i kujtohet viti ‘97, sepse në fund të fundit, një njeri që mbart me vete një eksperiencë të tillë, nuk do mund ta kishte vendin aty ku e ka ai sot. E meqë 1997 na duket larg, le të kujtojmë 2008-ën. Gërdeci është një njollë po aq e errët sa dhe 1997-a, njollë që kësaj radhe erdhi dhe u gatuar nga kuzhina korruptive familjare e Sali Berishës. Duke rrëzuar kështu njëherë e mirë argumentin e vetëm me të cilën ai erdhi në pushtet.

Dhe nëse faktet e gazetave shqiptare për bijtë e Berishës (të zhytur më thellë se çdo mendje djallëzore mund ta imagjinonte), injorohen, mjafton çdo raport me ndërkombëtarët, për të treguar se Shqipëria dhe korrupsioni qëndrojnë pranë e pranë si një togfjalësh i pandarë, po aq i rëndë dhe i zi sa edhe në 2005-ën. Përtej argumentit të korrupsionit, Berisha asnjëherë s‘ka pasur programe apo ide për të menaxhuar shtetin shqiptar, madje as atëherë kur thirri një grup rinor, që për fat të keq ose dolën kallinj pa kokrra, ose hajdutë me çizme.

Ideja e tij për të qeverisur është thjesht një lajm i vjetër, i mësuar në diktaturë dhe i praktikuar në demokraci.

Sot, Edi Rama qëndron përballë Sali Berishës me bindjen, programin dhe idetë për ta ndryshuar Shqipërinë, dhe i ka të gjitha mundësitë për ta bërë këtë. Drejtimi i një kryebashkie, nën sytë, veshët, vëzhgimet, komisionet hetimore të opozitës apo pushtetit, si të ketë ardhur rasti, nën trysninë dhe kritikat deri ekstreme të medias, i jep atij eksperiencën e nevojshme për të përballuar mirë dhe ndryshe nga çdo paraardhës menaxhimin e vendit. Ngritja e një administrate model në Shqipëri si ajo e Bashkisë së Tiranës është një fakt i patjetërsueshëm se si e gjykon ky njeri punën në ekip dhe cila është ideja e tij për administratën publike në tërësi. Por më tepër se kaq, Edi Rama është shembulli i një servanti publik, që ka ngritur në piedestal respektin për punën, në një vend ku kryetari apo kryeministri nuk e dinë ç‘është puna apo ç‘është Shqipëria, por e mësojnë vetëm një muaj para zgjedhjeve. Në kohezion me punën dhe idetë e tij shtrihet sot fushata zgjedhore e Partisë Socialiste pas katër viteve opozitë. Një opozitë që u godit nga media më shumë sa dhe vetë pushteti, për një arsye tërësisht shqiptareske: pse nuk godet me gurë apo shishe benzine.

Është shumë e lehtë të ndjekësh ç‘kanë bërë paraardhësit e tu dhe mos të mbash përgjegjësi, por ta paraqitësh atë si modelin e vetëm dhe të vërtetë.

Rama i kishte të gjitha mundësitë të bënte ç‘kishte bërë opozita e Berishës, rruga ishte gati dhe atij nuk i mungonte as patosi as zëri i trashë për ta bërë këtë. Në fakt, preferoi të rriskonte dhe krijoi një opozitë ndryshe, më të pjekur, më të maturuar dhe më efikase, kur vjen fjala për çështje madhore në dobi të vendit. Nuk besoj se ka ndonjë shqiptar sot që të lutet e përgjërohet për xhama të thyer dhe mitingje shtazarake, as për zgjedhje të parakohshme dhe mandate të lëna në mes.

Ashtu sikur besoj se gjatë këtyre viteve, të majtë a të djathtë qofshin, janë ndjerë nga pak krenarë brenda vetes, që opozita, kur i ka ardhur dita të dalë në shesh, ka dalë plot dinjitet, duke tjetërsuar rrjedhën e politikëbërjes dhe mitingbërjes në Shqipëri, dhe duke i bërë shqiptarët të ndjehen më të qytetëruar.

Për të gjitha këto, filluar me bërjen e një Tirane dinjitoze, bërjen e një opozite dinjitoze që konkludoi me bërjen e një programi shpresëdhënës për të ardhmen e vendit, Ramës dhe Partisë Socialiste duhet t‘i jepet shansi ta qeverisin Shqipërinë në katër vitet që vijnë.

Dëshira e shqiptarëve për të pasur një Shqipëri si Tirana, duhet përkthyer në votë.

Të kesh një Kryeministër si Rama, nuk është një shans për t‘ju dhënë, meqë i ra radha. Është absolutisht një domosdoshmëri.

[Duaje Siveten]

ma mir se i ke pru ketu, nuk bahet ... ia rrite hovin mimozes se dervishit ...

dydrens, e more edhe ni honorar tjeter pri specialistave ...

[juanito02]

Leje dydrinas se po u vjen menja verdalle
Skane piken e burrnise me dal mejdanit e me i then opozites po zgjedhjet nuk qene te rregullta vodhem ne e vodhet ju spo ulemi ti ndajme sa vodhet ju dhe ne po ma mire ulemi e bejme nje kod te ri elektoral per te qene dhe provojme veten dhe njehere ne zgjedhje te garantume me ligje dhe nga te dy palet duke ju kerku ndjese shqiptareve qe si dhame dot zgjedhje standarti.
Rrine e vine verdalle per me mbulu vjedhjen dhe mbyllen cdo dite ne vetvete duke lajthit perdite ne diktature e duke kerku forcen per ti thene pales tjeter na nuk ikna po deshte hajde merrini karriket.
E kam thene njehere pse duhet te bje perjashtim Shqiperia qe diktaturen ta hedhe me demokraci? Sikin diktatoret me dmokraci po me dajak - kjo eshte formula per fat te keq.

[drenicaku]

O leni kutit o te mjer e ecni se koha nuk pret,mos ndegjoni edvin shizofrenin,ai nga friga qe do shkarkohej nga kryetari ka fillu kete protest.

[kthetrat]

Shpallet mbajtja e grevës me turne - konfirmohet dështimi i grevës së parë të të “pangrënëve”
13-05-2010 / Gazeta 55

Deputeti i PS-së Fidel Ylli ka deklaruar sot se opozita nuk do ta ndërpresë grevë pa patur një tryezë për zgjidhjen e krizës. Në një prononcim për “Ora News” Ylli theksoi se opozita është më e bindur se kurrë që kauza e saj është e drejtë. Ai ka deklaruar se opozita nuk do ta ndërpresë grevën dhe se do të bëhen gati edhe 200 persona të tjerë për të hyrë në grevë. Deklarata konfirmon njoftimin e dy ditëve më përpara të gazetës 55 se greva e parë cilësohej e dështuar dhe për zgjatjen e ngërçit, Edi Rama po mendon mbajtjen e grevës me turne, duke nxjerrë nga çadrat 200 “të pangrënët” e duke futur aty 200 të tjerë. Vendimi është cilësuar si skandaloz nga analistët e shumtë, ndërkohë që ndërkombëtarët, që e kishin të vështirë të imagjinonin “fenomenin e çuditshëm” të grevës së urisë, tashmë s’kuptojnë asgjë nga aksioni i grevës me turne dhe i bllokimit të rrugëve.
...

[Qyfyre]

Po normal do dalin, o gjalle o vdekur se u ben 2 jave "pa ngrene". Do behej pak qesharake te vazhdonte me muaj te ter greva e urise nga te njejtet persona.

[Brari]

o kthetra..

po pse hapni tema.. pa tallon..
jan temat per ceshtjet.. aty futini tere te rejat..
jo tem te re per cdo te re..

[Bardhi]

Do kaloj edhe kjo gjendje. Ne dhe grevistet eshte meire ta ruajm veten, se gjerat normal se do bijene ne vendin e vete.