Keshf esh-Shubahat (Asgjesimi i dyshimeve)

[Abdur-Rahman70]

Libri per Shkarkim ne PDF


Keshf esh-shubuhat

(Asgjësimi i dyshimeve dhe pretendimeve që mushrikët ngrenë në çështjet e Teuhidit)

Nga Sheikh ul-islam Muhammed Ibn Abdul-Vahhab




Me Emrin e Allahut, I Gjithëmëshirëshmi, Mëshirëdhuruesi.

Dije, Allahu të mëshiroftë, se Teuhidi është të njësosh Allahun e Lartësuar në adhurim. Kjo është feja e të tërë të Dërgurve të Allahut me të cilën Ai i dërgoi ata tek robët e Tij. I dërguari i parë prej tyre ishte Nuhu (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), të cilin Allahu i Lartësuar e dërgoi tek njerëzit e tij (Nuhut) pasi ata egzagjeruan statusin e njerëzve të drejtë e të devotëshëm sikurse Wad, Suwa, Jaghuth, Ja'uk dhe Nasr. Dhe i fundit i këtyre të dërguarve ishte Muhammedi (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) që ishte ai që i theu imazhet e këtyre njerëzve të cilët idhujtarët i kishin marrë si zota veç Allahut të Lartësuar duke i adhuruar ata.

Allahu dërgoi Profetin (Paqja dhe bekimi iAllahut qofshin mbi të) tek një grup njerëzish që e adhuronin Allahun e Lartësuar dhe kryenin Haxh, jepnin Sadakah dhe e përmendnin Allahun e Lartësuar.

Megjithatë ata merrnin disa objekte të krijuara si ndërmjetësa mes tyre dhe Allahut të Lartësuar. Ata nxirrnin si justifikim për veprimin e tyre: "Ne vetëm duam me anë të këtyre objekteve ti afrohemi Allahut dhe duam që këto objekte (idhuj) të ndërmjetësojnë për ne tek Allahu".

Kështu ata u drejtoheshin (imazheve), engjëjve, Isas (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), Merjemes dhe njerëzve të tjerë të drejtë e të devotëshëm, veç tyre (duke iu drejtuar atyre me përkushtim). Kështu Allahu i Lartësuar dërgoi tek ata profetin Muhammed (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) për të ringjallur fenë e tyre të vërtetë dhe të pastër, fenë e Ibrahimit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) dhe ti informonte ata se kjo praktikë e tyre e kërkimit afrim tek Allahu i Lartësuar dhe ky besim i tyre (të marrurit e ndërmjetësave për t'iu afruar Allahut të Lartësuar), është një e drejtë që i takon vetëm Allahut të Lartësuar.

Nuk është e drejtë dhe e pranueshme që këto akte adhurimi ti drejtohen tjetër veç Allahut të Lartësuar pa marrë parasysh nëse këto objekte konsistojnë në engjuj fisnikë apo të dërguar të Allahut të Lartësuar e aq më pak nëse janë të një statusi më të ulët se ata.

Këta mushrik tek të cilët Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) u dërgua, dëshmonin se Allahu i Lartësuar ishte Krijuesi i vetëm dhe se Ai ishte Unik dhe pa partnerë si Ai.

Ata dëshmonin gjithashtu se askush e asgjë nuk jepte furnizim veç Tij, dhe askush e asgjë nuk jepte jetë dhe vdekje pos Tij, dhe askush e asgjë nuk mund t'i kontrollonte dhe t'i mirëmbante çështjet e krijimit veç Tij. Gjithashtu ata besonin se të shtatë qiejt dhe gjithçka që ata përmbajnë, të shtatë tokat dhe gjithçka ato përmbajnë, të tërë pa përjashtim janë robër të Allahut dhe nën Kontrollin dhe Fuqinë e Allahut të Lartësuar.

Nëse dëshiron të dish argumentin se vërtetë këta mushrik1 të cilët profeti i luftoi, dëshmonin për të gjitha këto, atëherë recitoi këto ajete atij që kërkon argument:

Thuaju (O Muhammed): “Kush ju sjell furnizim nga qielli dhe nga toka dhe kush është Zotëruesi i të dëgjuarit dhe të shikuarit? Dhe kush e nxjerr të gjallën nga e vdekura dhe të vdekurën nga e gjalla? Dhe kush është rregulluesi dhe sunduesi i të gjitha çështjeve?” Do të thonë të gjithë: “Allahu.” Thuaju: “A nuk do të keni atëherë frikë nga Ndëshkimi i Allahut?” (Junus, 10:31)

Dhe ajetet:

“Thuaju: “E kujt është toka dhe gjithë ç’është në të, (flisni) nëse e dini?!”
Do të thonë: “E Allahut!” Thuaju: “A nuk do të përkujtoni atëherë?” Thuaju: “Kush është Zoti i shtatë qiejve dhe Zoti i Arshit Madhështor?” Do të thonë: “Allahu.” Thuaju: “A nuk do t’i frikësoheni Allahut (t’i besoni, t’i nënshtroheni)?” Thuaju: “Në Dorë të Kujt është mbisundimi i gjithçkaje? Dhe Ai mbron gjithçka, ndërsa kundër të Cilit nuk ka asnjë mbrojtës, veç sikur ta dinit?” (Nëse Allahu shpëton dikë, askush nuk mund ta ndëshkojë atë dhe nëse Allahu ndëshkon dikë, askush nuk mund ta shpëtojë atë). (Tefsir El-Kurtubi). Do të thonë: “(Gjithë kjo është) e Allahut.” Thuaju: “Si jeni mashtruar atëherë dhe jeni larguar nga e vërteta?”
(El Mu'minun, 23:84-89)
Ka dhe ajete të tjera përveç këtyre për të faktuar këtë çështje.

Nëse e ke stabilizuar faktin që këta mushrik (ata që nuk e adhurojnë vetëm Allahun e Madhëruar) afirmonin tërë këtë (aspektet kryesore të Rubbubijes) e megjthatë ky besim i tyre nuk mjaftoi që ata të përfshiheshin në njerëzit e Teuhidit, tek i cili ftuan të dërguarit e tyre dhe sidomos, tek i cili i ftoi Resuli (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) atëherë do të kuptosh që Teuhidi të cilin ata mohuan, ishte Teuhidi i adhurimit (Teuhid el-uluhijeh) që quhet nga mushrikët e kohës tonë: besime apo besim.

Kështu, këta mushrik të herëshëm arabë, e lutnin Allahun e Lartësuar ditën dhe natën, por disa prej tyre u lutnin edhe engjëjve së bashku me Allahun e Lartësuar, duke menduar se engjëjt janë të devotshëm dhe janë të afruar tek Allahu dhe se ata mund të ndërhynë për ta tek Allahu i Lartësuar që Ai t'u pranonte lutjet. Po ashtu, ata lutnin së bashku me Allahun e Lartësuar, ndonjë njeri të drejtë e të devotëshëm sikurse Lat-in, apo ndonjë profet sikurse Isan (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të). Duhet të kuptosh, se profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) i luftoi ata për këtë Shirk të tyre dhe i thirri ata që ta bënin adhurimin e tyre të sinqertë dhe vetëm për Allahun, ngase Allahu i Lartësuar tha:

"Kështu që mos lutni asnjë tjetër bashkë me Allahun." (El Xhin, 72:18)

Poashtu Allahu i Lartësuar thotë:

"Vetëm për Të është Fjala e Vërtetë, Adhurimi i Vërtetë. Dhe ata të adhuruar të tjerë nga ata (politeistët dhe besimet tjera jashtë Islamit) u kthejnë përgjigje aq sa do të vinin ujë në gojë (prej pusit të thellë) duke shtrirë duart në grykën e tij, por ai (uji) nuk arrin kurrë tek ata. Dhe thirrja (adhurimi e lutja) e Kafirëve (mohuesve e mosbesimtarëve që i vënë shokë Allahut) s’është tjetër, veçse gabim (trashanik e lajthitje pa asnjë vlerë)." (Er Rad, 13:14)

Është tepër e rëndësishme të arrish të kuptosh, se Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) i luftoi ata, që duaja të bëhej vetëm ndaj Allahut të Larësuar, kurbani të therej vetëm në emrin e Tij, betimet të bëheshin vetëm në emrin e Tij, dhe ndihma e mbinatyrshme të kërkohej vetëm prej Tij. Në fakt, të tëra llojet e adhurimit të kryheshin vetëm ndaj Tij dhe për Të.

Nëse arrin të kuptosh se besimi i tyre në Teuhid Er-rububijeh nuk bëri që ata të hyjnë në Islam. Në fakt, kthimi i tyre ndaj engjëjve, profetëve, njerëzve të devotëshëm, (besimi) që me ata të afroheshin tek Allahu i Larësuar apo që ata të ndërmjetësonin për ta tek Allahu i Lartësuar, bëri që jetët dhe pasuritë e tyre të ishin hallall për Resulin (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të). (Nëse kupton këtë) Atëherë dhe vetëm atëherë, ke për të kuptuar kuptimin e vërtetë të Teuhidit tek i cili profetët i thirrën ata dhe që ata mohuan me arrogancë të ashpër. Është ky Teuhid që është kuptimi i dëshmisë "La ilahe il-la Allah ", ngase kuptimi i fjalës "ilah" tek Arabët është:
"Ai të cilit i kthehesh për ndihmë në çështjet e mbinatyrshme qoftë objekti i lutjes një engjëll, profet, njeri i mirë, pemë, varr ose xhin".

Arabët e herëshëm nuk kuptonin me fjalën ilah, që ky është Krijuesi, Mirëmbajtësi, Rregulluesi i çështjeve. Kjo ngase ata e kishin kuptuar plotësisht dhe e dinin me siguri se këto çështje i takonin vetëm Allahut të Lartësuar dhe provat dhe faktet për këtë tashmë i kemi përmendur.

Përkundrazi, arabët kuptonin me fjalën ilah, atë që mushrikët e kohës sonë kuptojnë me fjalën Sejjid. Meqë ata e refuzuan konceptin e saktë të fjalës ilah, Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) u dërgua tek ata që ti thërriste tek realiteti i dëshmisë së Teuhidit që është:

"S'ka të drejtë të adhurohet askush e asgjë veç Allahut".

Ajo ç'ka kërkohet prej kësaj dëshmie, është kuptimi i vërtetë i saj dhe aplikimi i tërë implikimeve të saj dhe jo thjeshtë shqiptimi i saj. Kufarët xhahilë, e dinin mirë se me këtë fjalë Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) kishte si synim që të njësohej Allahu i Lartësuar në gjithçka me të cilën preokupohet zemra, duke bërë kështu që të tëra llojet e adhurimit të kryheshin vetëm ndaj Allahut të Lartësuar dhe për Allahun e Lartësuar; dhe njëkohësisht, të braktisej dhe mohohej gjithkush e gjithçka që adhurohej nga ata veç Tij.

Njëkohësisht kjo bënte të domosdoshme shkëputjen dhe armiqësimin ndaj këtyre idhujve. Kjo ishte arsyeja që kur Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) u tha atyre:

"Thuaj! La ilahe il-la Allah ”, ata u përgjigjën:

"A i ka bërë ai (të gjitha) zotat në Një Zot?! Vërtet që kjo është një gjë e çuditshme!” (Sad, 38:5)

Kur të bëhet e qartë se këta kafira xhahilë e kishin të qartë kuptimin e vërtetë të kësaj dëshmie, vërtetë të befason fakti se ka nga ata që përkufizojnë vehtet e tyre me ndjekësit e Islamit në kohën tonë, e prapë nuk arrijnë të kuptojnë atë që këta kufarë xhahilë arritën të kuptonin saktësisht. Përkundrazi, kujtojnë se atyre u kërkohet vetëm të shqiptojnë këtë dëshmi ndërkohë që nuk është e domosdoshme të besojnë me zemrat e tyre asnjë lloj të përcaktuar kuptimi për të.

Më të zgjuarit e tyre kujtojnë se ajo që implikon kjo dëshmi është se nuk ka Krijues, Furnizues, Mbikqyrës veç Allahut të Lartësuar, që në fakt është pikërisht ajo që mushrikët arabë besonin. Vërtetë nuk ka mirësi tek dikush nëse mushrikët arabë janë më të ditur se ai rreth kuptimit të fjalës "La ilahe il-la Allah ".

Kështu, kur të arrish të dijsh me dije të saktë dhe të sigurtë tre çështjet e mëposhtëme:


Së pari:
Kuptimin preçiz të Shirkut për të cilin Allahu i Larësuar thotë:

"Padyshim që Allahu nuk falë t’i vëhen Atij shokë në adhurim (Shirku), por Ai falë përveç kësaj."
(An Nisa', 4:48)
Së dyti:
Feja e tërë të dërguarve të Allahut të Lartësuar, nga i pari i tyre tek i fundit prej tyre, është e njëjtë dhe Allahu i Lartësuar nuk pranon tjetër veç saj për krijimin e Tij.


Së treti:
Faktin se shumica e njerëzve janë bërë injorantë ndaj këtyre fakteve, do të përfitosh në dy çështje:

Së pari: Gëzohu me mëshirën e Allahut të Lartësuar dhe bekimet e Tij ngase Ai thotë:

"Thuaj: “Në Begatinë e Allahut dhe në Mëshirën e Tij (në Islam dhe në Kur’an) - në të le të gëzohen.” Kjo është më e mirë se ajo (pasuri) që ata grumbullojnë." (Junus, 10:58)

Së dyti: Stabilizimi i një frike të madhe. Kjo ngase ti e di se nëse dikush mund të bënë Kufër si rezultat i një thënie, dhe ai mund ta thotë këtë edhe ndërkohë që është injorant dhe injoranca e tij nuk e shfajëson atë.

Ose mund ta thotë ndërkohë që beson se kjo thënie e afron atë tek Allahu i Lartësuar, sikurse kafirat besonin, atëherë frika se mos edhe ti bie në këtë Kufër do të jetë e madhe dhe përpjekjet dhe vendosmëria për të mos rënë në këtë gjendje do të jetë më e madhe. Nxirr mësim nga historia e njerëzve të Musas (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) (po qe se Allahu i Lartësuar të frymëzon të përfitosh nga ajo), kur ata edhe pse të devotshëm dhe të ditur i kërkuan atij:


"Na bëj edhe ne një zot siç kanë edhe këta zotat e tyre.” (Al A'raf, 7:138)

Duke e kuptuar këtë, frika e individit nga Shirku dhe vendosmëria për të ditur se si ta shmangë atë, rritet. Kupto gjithashtu se Allahu i Lartësuar me Urtësinë e Tij të pafund, nuk dërgoi ndonjë të dërguar me këtë mesazh të Teuhidit veçse bëri disa individ nga ata tek të cilët u dërgua ky i dërguar, armiq ndaj tij. Sikurse Ai thotë:

"Dhe kësisoj Ne kemi caktuar për çdo Pejgamber armiq - shejtanët nga njerëzit dhe xhindët duke frymëzuar njëri-tjetrin me fjalë të stolisura për mashtrim.” (En Aam, 6:112)

E ka mundësi që këta armiq të Teuhidit të jenë dinakë dhe të mundohen të sjellin argumente dhe fakte për të justifikuar veprimet e tyre sikurse Allahu i Lartësuar na ka paralajmëruar:

"Ndërsa kur të Dërguarit e tyre erdhën tek ata me dëshmi të qarta, ata ishin të gëzuar (e krenarë në vetvete) nga ajo që ata njihnin nga dija (e gjërave të dynjasë) dhe ai (ndëshkimi) me të cilin ata u tallën, i rrethoi ata." (Gafir ose El Mu'min, 40:83)

Nëse arrin të kuptosh këtë, dhe se rruga e adhurimit të Allahut të Lartësuar gjithnjë do të ketë armiqë që do të zënë pritë në të, që mund të jenë njerëz elokuentë, me dije për të ngritur dyshime dhe justifikime, atëherë stabilizohet mbi ty detyrshmëria për të mësuar aq sa është e mjaftueshme nga feja e Allahut të Lartësuar, në mënyrë që kjo dije të bëhet një armë me të cilën ti mund të luftosh këta shejtanë, lideri i të cilëve (Iblisi i mallkuar) i tha Allahut të Lartësuar:

"(Iblisi) tha: “Për shkak se më flake mua, vërtet që unë do të jem në pritë kundër tyre (njerëzve) në Rrugën Tënde të Drejtë. Pastaj do t’u afrohem atyre përballë dhe pas shpine, nga e djathta dhe nga e majta dhe Ti do të shohësh shumicën e tyre të mos jenë falënderuesit e Tu (nuk do të jenë të bindur ndaj Teje).” (Al A'raf, 7:16-17)

Por nëse kthehesh me sinqeritet tek Allahu i Lartësuar dhe i përkushtohesh mësimit të argumentit të Allahut të Lartësuar dhe shpjegimeve të Tij, as mos ki frikë e as mos u dëshpëro.

"Vërtet që komploti i shejtanit është gjithnjë shumë i dobët." (An Nisa', 4:76)

Dhe me të vërtetë njeriu i thjeshtë e i pa ditur nga njerëzit e Teuhidit (muvehidi) mund të mposhtë 1000 nga dijetarët e këtyre mushrikëve sikurse thotë Allahu i Lartësuar:

"Dhe se ushtritë Tona, ato do të jenë fitimtare." (Es Saffat, 37:173)

Kështu, ushtritë e Allahut do të jenë ngadhënjimtare mbi armiqtë e Tij, me evidenca dhe agumente të qarta të gjuhës ashtu sikurse do të jenë ngadhënjimtare mbi ta me fuqi. Frika egziston, vetëm kur personi i Teuhidit ecën në shtegun e adhurimit të Allahut të Lartësuar i pa armatosur me dije.


Dhe vërtetë Allahu i Lartësuar na ka bekuar ne, me librin e Tij, Kur'anin, të cilin e ka bërë:

"...Dhe Ne ta kemi zbritur ty Librin (Kur’anin) si pasqyrim të çdo gjëje, shpjegues të gjithçkaje si dhe udhëheqës, përkujtim mëshire dhe përgëzues për Muslimanët (të nënshtruarit ndaj Vullnetit të Allahut)." (En Nahl, 16:89)

Nuk ka të humbur që të vijë me argumente boshe, por se Kur'ani përmban atë që e refuzon atë dhe i çjerr maskën. Allahu i Lartësuar thotë:

"Dhe asnjë shembull përngjasues nuk sjellin dot ata (për ta kundërshtuar ose për të gjetur ndonjë gabim tek ti ose te ky Kur’an), vetëm se Ne të shpallim ty të Vërtetën dhe prej këndej shpjegimin më të mirë.” (El Furkan, 25:33)

Disa nga dijetarët e tefsirit thanë se ky ajet përfshin të gjitha argumentet fallco që njerëzit e humbur do të sjellin deri në ditën e gjykimit. Do të të përmend çështje të cilat Allahu i Lartësuar i ka përmendur në librin e Tij, si kundërpërgjigje ndaj pretendimeve të mushrikëve në kohën tonë, mundohen të përdorin kundër nesh. Kështu themi se përgjigja ndaj njerëzve të humbjes është në dy mënyra:


Përgjigje e përgjithshme dhe përgjigje e detajuar.

Përsa i përket përgjigjes së përgjigjshme ajo është e thjeshtë, çështje e madhe dhe përfitim i shkëlqyer për atë që e kupton atë. Ajo konsiston në të kuptuarit e ajetit:

"Është Ai i Cili të ka zbritur ty (O Muhammed) Librin (Kur’anin). Në të ka Vargje plotësisht të qarta të cilat janë themelet e Librit (këto janë Vargjet e Ahkamit – urdhërat etj; të Faraidit - detyrat e detyrimet: Hududet - ligjet për ndëshkimet e vjedhësve, imoralëve etj); dhe të tjera jo krejt të qarta (për t’u kuptuar nga njerëzit). Kështu, sa për ata, në zemrat e të cilëve ka largim nga e vërteta, ata ndjekin atë që nuk është plotësisht e qartë, në këtë mënyrë duke kërkuar Fitneh (mosbesim, sprovime, trazira, fatkeqësi etj) dhe duke kërkuar për kuptimet e fshehta, por askush nuk i di kuptimet e fshehta përveç Allahut. Dhe ata që janë plotësisht të vendosur në dije, thonë: “Ne besojmë në të, i tëri (Ajete të qarta e të paqarta) është nga Zoti ynë.” Dhe nuk marrin mësim, veçse ata që janë të brumosur me mendje të shëndoshë. (Tefsir At-Tabari)."
(Al Imran, 3:7)

Është transmetuar saktësisht se Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) ka thënë: "Kur i sheh njerëzit që ndjekin ajetet e pa qarta, ata janë njerëzit që Allahu i ka përmendur në librin e Tij. Kij kujdes prej tyre".


Një shembull i përgjigjes së përgjithëshme:

Kur dikush që bën Shirk vjen tek ti dhe justifikohet duke të recituar ajetin:

"Nuk ka fare dyshim! Me të vërtetë për Eulijatë e Allahut (të përkushtuarit, besimtarët e vërtetë që i dorëzohen plotësisht Allahut) as frikë nuk do të ketë mbi ta, as nuk do të pikëllohen." ( Junus, 10:62)
Ose pretendon se ndërmjetësimi është e vërtetë e faktuar, apo se profetët kanë një status të lartë tek Allahu i Lartësuar, apo mundohet të justifikohet me ndonjë thënie të profetit dhe ti nuk e kupton qëllimin dhe kuptimin e së folurës së tij, atëherë përgjigja e të gjithë dyshimeve që ai ngre është të thuash:

"Allahu i Lartësuar thotë në librin e Tij që ata në zemrat e të cilëve ka sëmundje, i lënë ajetet e qarta dhe ndjekin ato që nuk janë të qarta. Ç'farë unë të kam cituar ty si provë që mushrikët e hershëm besonin në rububijeh-n e Allahut të Lartësuar, por kufri i tyre ndodhi si rezultat i faktit se ata u kthyen nga engjujt, profetët ose njerëzit e mirë duke u justifikuar:

“Këta janë ndërmjetësuesit tanë tek Allahu.” (Junus, 10:18)

E tëra kjo, është çështje e qartë dhe askush nuk e ndryshon kuptimin e këtyre ajeteve.

Përsa i përket asaj që ti më përmende mua o mushrik, nga Kur'ani dhe nga thënjet e Resulit, unë nuk e kuptoj qëllimin dhe kuptimin egzakt të tyre. Në të njëjtën kohë, unë besoj me vendosmëri se fjala e Allahut të Lartësuar nuk ka kontradita dhe fjala e Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) nuk e kontradikton fjalën e Allahut të Lartësuar".

Dhe vërtetë kjo është një përgjigje e mirë, por askush përveç atyre që Allahu i Lartësuar i ka udhëzuar, nuk arrin ta kuptojë atë. Prandaj mos e nënvlerëso këtë përgjigje. Allahu i Lartësuar thotë:

"Por askujt nuk i dhurohet kjo, përveç atyre që janë të duruar dhe askujt nuk i dhurohet kjo përveç atij që do të gëzojë pjesë të madhe (në gazmendin e Jetës së Pastajme në Kopshtet e Begatë të Xhennetit, ndërsa në këtë jetë do të cilësohet me sjellje të lartë).” (Fusilet, 41:35)

Përsa i përket përgjigjes së detajuar:

Dije, se armiqtë e Allahut të Lartësuar mund të ngrejnë shumë kritika dhe dyshime në drejtim të fesë së gjithë profetëve. I përdorin këto kritika dhe dyshime për të penguar dhe ndaluar njerëzit nga ndjekja e rrugës së Allahut të Lartësuar. Nga këto:




















Pretendimi i parë

"Ne nuk bëjmë Shirk me Allahun e Lartësuar. Përkundrazi, ne dëshmojmë që nuk ka Zot ose fuqi që të krijojë, të furnizojë të sjellë mirësi ose dëme përveç Allahut të Lartësuar. Ai është i vetëm dhe pa partner apo të barabartë me Të. Po ashtu ne dëshmojmë se vetë Muhammedi (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) nuk ka mundësi të të sjellë mirësi, apo të të shkaktojë dëm. Aq më pak Abdul Kadri e të tjerë veç tij. Megjithatë, edhe pse e dëshmoj gjithë këtë, e kam të qartë se unë jam mëkatar, dhe këta njerëz të mëdhenj kanë status të lartë tek Allahu i Lartësuar, kështu që unë i lutem Atij nëpërmjet tyre".

Kur ai të paraqesë këtë, përgjigju me çfarë kemi përmendur më parë, që është se vërtetë njerëzit që Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) luftoi, pranonin gjithçka që ti afirmon. Ata haptas e pranonin se idhujt e tyre nuk mund të kontrollonin asgjë. Përkundrazi, ajo që ata donin nga këta idhuj, ishte të përfitonin nga statusi i tyre tek Allahu i Lartësuar dhe ndërhyrjen e tyre për të. Recitoi atë që Allahu i Lartësuar ka përmendur në librin e Tij dhe shpjegoja atë.











Pretendimi i dytë

Nëse përgjigjet: "Këto ajete janë shpallur pë njerëz që adhuronin idhuj. Si mund ti krahasosh ti njerëzit e mirë me idhujt? Si mund ti bësh ti profetët, idhuj?"

Përsëri pëgjigju me dijen që kemi prezentuar më parë. Kjo ngase nëse ai pranon, se mushrikët e hershëm besonin në rububijeh-n e Allahut të Lartësuar dhe ata u ktheheshin idhujve, vetëm për të fituar ndërhyrjen e tyre për ta, dhe ai mundohet të bëjë dallime mes asaj që ata bënin dhe asaj që ai bën, atëherë tregoi atij se ndër ata mushrikë, kishte nga ata që adhuronin idhuj dhe gurë, kishte dhe nga ata që adhuronin njerëz të mirë. Është pikërisht për këta njerëz që merreshin si idhuj veç Allahut për të cilët Allahu i Lartësuar thotë:

"Ata të cilëve u thërrasin (si Isai - biri i Merjemes, Uzeiri ose ndonjë tjetër) vetë kërkojnë mënyrë e rrugë për të drejtë hyrje e afrimi tek Zoti i tyre (Allahu), secili prej tyre do të dëshironte të jetë më i afërti dhe ata vetë shpresojnë për Mëshirën e Tij dhe kanë frikë Ndëshkimin e Tij. Vërtet që Ndëshkimit të Zotit tënd është për t’ju frikësuar!" (El Isra, 17:57)

Disa nga këta mushrikë adhuronin Isan të birin e Mejremes dhe nënën e tij edhe pse Allahu i Lartësuar thotë:

“Dhe Mesihu, biri i Merjemes, nuk ishte veçse i Dërguar si shumë të Dërguar të tjerë që patën kaluar para tij. Nëna e tij (Merjemja) ishte e drejtë, e besueshme dhe që të dy ushqeheshin (si çdo njeri tjetër, ndërsa Allahu as ha dhe as pi dhe nuk ka nevojë për asgjë). Shiko se si ua bëjmë të qarta Ajetet Tona atyre, megjithatë shikoji se si gënjehen (dhe largohen nga e vërteta).” (El Maideh, 5:75)

Kujtoji këtij personi thënien e Allahut të Lartësuar:

"Dhe (kujto) Ditën kur Ai do t’i mbledhë ata të gjithë së bashku dhe pastaj do t’u thotë melekëve: “A ju ishit ata që u adhuruat prej këtyre njerëzve?” Ata (melekët) do të thonë: “I Lartësuar je Ti! Ti je Vali (Zoti) ynë në vend të atyre. Përkundrazi, ata adhuronin xhindët; shumica e tyre besonin në ta.” (Seb'ë, 34:40-41)

Po ashtu kujtoji thënien e Allahut të Lartësuar:

" Kujto edhe kur Allahu do të thotë (në Ditën e Ringjalljes): “O Isa, biri i Merjemes! A mos u the ti njerëzve, ‘Më adhuroni mua dhe nënën time si dy zota përkrah Allahut’?” Ai (Isai) do të thotë: “Lavdi të qoftë Ty! Kurrë nuk më shkonte mua të thosha një gjë të tillë, çfarë unë nuk kisha aspak të drejtë ta zija me gojë. Sikur ta kisha thënë një gjë të tillë, Ti padyshim që do ta dije atë. Ti e di se ç’ka thellë në brendësinë time edhe pse unë nuk di asgjë se ç’ke Ti në Veten Tënde. Padyshim që Ti dhe vetëm Ti je i Gjithëdituri për Gajbin (për gjithçka të panjohur, për të gjitha të fshehtat).” (El Maideh, 5:116)

Pasi ti kesh prezentuar këto argumente, thuaji: "Tani e ke të qartë se Allahu i Lartësuar gjykoi si kufar ata që iu kthyen idhujve. Po ashtu gjykoi si kufar ata që iu kthyen njerëzve të mirë. Gjithashtu, Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) i luftoi tërë këta njerëz pa bërë dallim mes tyre".
Pretendimi i tretë

Ka mundësi që ai të të përgjigjet: "Këta kufar, në fakt synonin nga këto objekte të cilave u drejtoheshin, përfitim dhe mirësi. Nga ana tjetër, unë dëshmoj se vetëm Allahu i Lartësuar është Ai që sjell mirësi dhe mund të të dëmtojë. Ai është i Vetmi që Kontrollon çështjet. Unë vetëm dua ndihmën e Tij (Allahut të Lartësuar), dhe e kam të qartë se këta njerëz të mirë, nuk kontrollojnë asgjë. Unë u drejtohem atyre duke shpresuar se ndërhyrja e tyre do të pranohet nga Allahu i Lartësuar".

Përgjigja ndaj kësaj është të thuash: "Ky është egzaktësisht justifikimi i mushrikëve arabë të herëshëm, fjalë për fjalë. Dhe provë për këtë është kur ti ti recitosh atij ajetin:

"Dhe ata që zgjedhin për mbrojtës e ndihmues të tjerë në vend të Tij (thonë): “Ne i adhurojmë ata vetëm që ata të mund të na afrojnë tek Allahu.”
(Ez Zumer, 39:3)

Po ashtu recito ajetin:
"Dhe adhurojnë në vend të Allahut gjëra që as i dëmtojnë dhe as nuk u sjellin dobi, dhe thonë: “Këta janë ndërmjetësuesit tanë tek Allahu". (Junus, 10:18)

Dhe dije se këto tre dyshime, janë justifikimet dhe pretendimet më të mëdha që ata kanë. Kështu, nëse arrin të kuptosh se Allahu i Lartësuar e ka demaskuar falsitetin e këtyre pretendimeve në librin e Tij, dhe ti ke arritur ta kuptosh këtë mirë, atëherë çfarë vjen më pas është më e lehtë për tu kuptuar dhe refuzuar se ç'kemi përmendur tashmë.
Pretendimi i katërt

Nëse të thotë: "Unë adhuroj vetëm Allahun e Lartësuar. Por drejtimi im ndaj këtyre njerëzve të drejtë dhe kërkimi prej tyre për plotësimin e nevojave të mia nuk konsiderohet adhurim".

Përgjigju si më poshtë: A je dakort se Allahu i Lartësuar e ka bërë të obligueshme për ty Teuhidin e Tij në adhurim të sinqertë dhe se adhurimi është vetëm e drejta e Tij dhe nuk mund ti drejtohet tjetër veç Tij? Kur të të përgjigjet: "Po", pyete: "Ma shpjego këtë koncept të cilin Allahu i Lartësuar e ka bërë obligim për ty, që është sinqeriteti që duhet të kesh ndaj Tij në adhurim dhe që është vetëm e drejta e Tij?"

Ke për të parë që ai nuk e di kuptimin e adhurimit dhe as që i njeh kategoritë e tij. Tani që ai ka nxjerrë në pah injorancën e tij, qartësoja çështjen atij duke i cituar thënien e Allahut i Lartësuar:

"Lutjuni Zotit tuaj me përulje dhe në vetëveten tuaj..." (Al A'raf, 7:55)

Pasi t'ja kesh shpjeguar këtë ajet atij, pyete: "A është duaja një lloj adhurimi ndaj Allahut të Lartësuar? (Po qe se ja ke shpjeguar mirë ajetin) patjetër do të përgjigjet: "Po! Duaja është një lloj adhurimi". Pyete: "Nëse e pranon se duaja është një lloj adhurimi dhe ti iu lute Allahut të Lartësuar ditë dhe natë me frikë se mos duaja jote nuk pranohet dhe duke shpresuar se Allahu i Lartësuar do ti përgjigjet duasë tënde, por në të njëjtën kohë, ju lute një profeti apo tjetër veç tij që ai ti përgjigjet duasë që i bëre Allahut të Lartësuar, a ke bërë Shirk ndaj Allahut të Lartësuar me këtë veprim tëndin?" Ai duhet të të përgjigjet: "Po". (Po qe se është i sinqertë). Kalo në një ajet tjetër:

"Kështu pra, falu për Zotin tënd dhe bëj kurban (vetëm për Të)." (El Keuther, 108:2)

Tani pyete: "Nëse i bindesh Allahut të Lartësuar dhe therr kurban në emër të Tij, a është ky adhurim?" Patjetër që do të përgjigjet: "Po".

Pyete: "Atëherë, nëse bën kurban ndaj një krijese, qoftë kjo profet, xhin apo çfarëdo tjetër, a nuk do të kishe bërë Shirk duke drejtuar këtë akt adhurimi ndaj tjetër veç Allahut të Lartësuar?" Patjetër që do të përgjigjet: "Po", (po qe se është i sinqertë).

Tani pyete: "Mushrikët arabë të cilëve Kur'ani u referohet dhe tek të cilët u dërgua profeti, a nuk adhuronin engjuj, njerëz të mirë si Lat-in dhe objekte të tjera?" Patjetër do të përgjigjet: "Po", (po qe se është i sinqertë).

Pyete: "E ç'ishte adhurimi i tyre veçse në dua dhe kurban dhe duke iu drejtuar atyre për ndihmë dhe të tjera si këto? Vërtetë ata e pranonin se këto objekte adhurimi ishin robër të Allahut të Lartësuar dhe nën mbikqyrjen e Tij, dhe se vetëm Allahu i Lartësuar i kontrollon të gjitha çështjet.
Kështu ata iu drejtonin idhujve me duatë e tyre vetëm për të arritur ndërhyrjen e tyre tek Allahu i Lartësuar si pasojë e statusit të tyre tek Allahu i Lartësuar, e tërë kjo është e lehtë për t'u kuptuar".




Pretendimi i pestë

Nëse fillon të debatojë duke thënë: "A e mohon ti ndërhyrjen e profetit dhe i lan duart nga kjo ndërhyrje?" Përgjigju: "As nuk e mohoj, dhe as nuk i laj duart nga ai. Përkundrazi, ai është ndërmjetësi (në ditën e gjykimit) dhe ai është të cilit duaja do t'i pranohet pa pikë dyshimi. Po ashtu lutem që Allahu i Lartësuar të më bëjë nga ata të cilët do të përfitojnë prej ndërhyrjes së tij (Muhammedit - Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të). Por e drejta e ndërmjetësimit i takon vetëm Allahut të Lartësuar sikurse Ai thotë:

"Thuaju: “Allahut i takon gjithë ndërmjetësimi." (Ez Zumer, 39:44)

Kështu, ndërmjetësimi nuk ka për të ndodhur përveç pasi Allahu i Lartësuar ta lejojë të ndodhë sikurse Ai thotë:

"E kush është ai që mund të ndërhyjë (ndërmjetësojë) tek Ai përveç se me Lejen e Tij?” (El Bekare, 2:255)

Dhe profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) nuk do të ndërhyjë për askënd, derisa Allahu i Lartësuar ta lejojë atë të ndërhyjë sikurse Ai thotë:

"Dhe ata nuk mund të ndërhyjnë përveç për ata me të cilët Ai është i kënaqur, duke qëndruar me nderim nga frika e Tij.” (El Enbija', 21: 28)

Dhe Allahu i Lartësuar kurrë nuk do të jetë i kënaqur, përveç se me njerëzit e Teuhidit sikurse Ai thotë:

"Dhe kushdo që kërkon ndonjë fe tjetër përveç Islamit (Teuhidit), ajo kurrë nuk do t’i pranohet atij." (Al Imran, 3:85)

Kështu, nëse e drejta e ndërmjetësimit i takon vetëm Allahut të Lartësuar dhe do të ndodhë vetëm nëse Ai do ta lejojë dhe as profeti as tjetër përveç tij nuk do të ndërhyjnë po qe se Allahu i Lartësuar nuk i lejon të ndërhyjnë për dikë. Dhe Allahu i Lartësuar nuk do të lejojë të ndërhyjë për dikë përveçse për njerëzit e Teuhidit.

Kështu, qartësohet që tërë ndërmjetësimi i takon vetëm Allahut të Lartësuar. E unë do ti lutem vetëm Atij duke thënë:

"O Allah! Mos e ndalo ndërmjetësimin e Resulit për mua. O Allah! Bëje atë të ndërmjetësojë për mua". Dhe dua të tjera të ngjashme me këto".
















Pretendimi i gjashtë

Nëse ai fillon të ndjekë rrugë tjetër dhe mundohet të justifikohet duke thënë: "Profetit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) i është dhënë e drejta e ndërmjetësimit në ditën e gjykimit. Unë po i lutem atj vetëm për atë të cilën Allahu i Lartësuar ia ka dhënë atij". Për këtë përgjigju: "Vërtetë profetit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) i është dhënë e drejta e ndërmjetësimit nga Allahu i Lartësuar, por në të njëjtën kohë, Allahu i Lartësuar të ka ndaluar që ta kërkosh atë prej Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të). Allahu i Lartësuar thotë:

"Kështu që mos lutni asnjë tjetër bashkë me Allahun.” (El Xhin, 72:18)

Kështu lutja ndaj Allahut të Lartësuar që të bekojë ty me ndërmjetësimin e profetit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), është në vetëvete një akt adhurimi. E ty Allahu i Lartësuar të ka ndaluar që ti bësh Shirk Atij duke e drejtuar këtë akt adhurimi ndaj tjetër veç Tij. E nëse do ti lutesh Allahut të Lartësuar të mundësojë ndërmjetësimin e Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) për ty atëherë bindju Allahut të Lartësuar në atë që Ai thotë:

"Kështu që mos lutni asnjë tjetër bashkë me Allahun.” (El Xhin, 72:18)

Për më tepër, një mënyrë tjetër për të hedhur poshtë këtë pretendim është fakti se Allahu i Lartësuar i ka dhënë të drejtën e ndërmjetësimit edhe të tjerëve përveç Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të). Është transmetuar autentikisht se engjujt ndërmjetësojnë, dhe fëmijët që kanë vdekur përpara moshës së pjekurisë ndërmjetësojnë për prindërit e tyre po ashtu ewlijatë ndërmjetësojnë. Mos do të thuash që përderisa Allahu i Lartësuar u ka dhënë tërë këtyre të drejtën për të ndërmjetësuar unë do ti marr këta të gjithë si ndërmjetësa tek Allahu i Lartësuar?

Po qe se thua këtë, atëherë ti qartësisht dhe plotësisht ke përqafuar adhurimin e njerëzve të mirë që mushrikët arabë bënin dhe që Allahu i lartësuar ka përmendur në librin e Tij.

Nëse thua: "Jo! Nuk do të kërkoj ndërmjetësimin e të gjithë atyre", atëherë vetë thënia jote:
"Allahu i Lartësuar i ka dhënë Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) të drejtën e ndërmjetësimit, kështu që unë do ti lutem Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) për të,” refuzohet".

















Pretendimi i shtatë

Nëse të nxjerr një pretendim tjetër: "Unë nuk i bëj Shirk Allahut të Lartësuar, nuk do ta bëja kurrë një gjë të tillë por drejtimi ndaj këtyre njerëzve të mirë nuk është Shirk".
Atëherë pyete: "Nëse vërtetë beson se Allahu i Lartësuar e ka ndaluar Shirkun në mënyrë më të rreptë se sa ka ndaluar zinanë dhe ti e pranon që Allahu i Lartësuar nuk e falë atë (Shirkun) atëherë cili është kuptimi i kësaj çështje kaq të madhe të cilën Allahu i Lartësuar e ka ndaluar dhe nuk e falë?"

Ke për ta parë se ai në të vërtetë nuk ka dijeni se çfarë është Shirku. Pyete atë: "Si mund ti qëndrosh larg Shirkut ndërkohë që nuk ia ke dijeni se çfarë është ai (Shirku) apo si është e mundur që një gjë të cilën Allahu i Lartësuar e ka ndaluar për ty dhe ka thënë se nuk do ta falë atë, dhe ti as nuk pyet për të e as nuk e njeh atë mos vallë mendon se Allahu i Lartësuar e ka ndaluar Shirkun dhe nuk na ka qartësuar për të?"

Nëse të thotë: "Shirku është të adhurosh idhuj dhe ne nuk adhurojmë idhuj." Përgjigju: "Cili është kuptimi i adhurimit të idhujve? Mos vallë ti mendon se mushrikët arabë besonin se këta shkëmbinj dhe gurë krijonin dhe rregullonin çështjet e lutësve që u luteshin idhujve? Po qe se ky është pretendimi yt atëherë vetë Kur'ani e hedh poshtë këtë".

Nëse të përgjigjet: "Ata u drejtoheshin këtyre pemëve dhe gurëve, mauzoleumeve mbi varre dhe ikonave të tjera dhe u bënin dua atyre për të plotësuar nevojat e tyre, thernin kurban për ta për tu afruar tek Allahu i Lartësuar dhe që Allahu i Lartësuar të shmangte të keqen nga ata, ose për të plotësuar dëshirat atyre si rrjedhim i statusit të lartë që ata (idhujt) kishin tek Allahu i Lartësuar".

Përgjigju: "Ke folur të vërtetën. Kjo është egzaktësisht ajo që ju bëni përpara mauzoleumeve dhe varreve të ngritura".

Ky person më në fund e pranoi edhe vetë se ajo që këta bëjnë është Shirk në adhurim dhe kjo është pika që duhet kuptuar.

Po ashtu (thuaji) për të qartësuar thënien tënde: "Shirku është adhurim i idhujve", mos vallë me këtë do të thuash se Shirku ndodh vetëm kështu? Mos vallë mendon se të mbështetesh tek ewlijatë për të plotësuar nevojat e tua dhe tu lutesh atyre nuk hyn në
Shirk? Nëse e beson këtë, atëherë dije se Kur'ani ka hedhur poshtë qartësisht këtë pretendim, ngase Allahu i Lartësuar e ka përmendur kufrin e atyre që u drejtohen engjëjve me akte adhurimi dhe atyre që u drejtohen Isas (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) dhe njerëzve të tjerë të mirë".

Si përfundim, ai që është i ndershëm duhet ta pranojë se ai që i bënë Shirk Allahut të Lartësuar duke drejtuar një akt adhurimi ndaj njerëzve të mirë ka rënë në të njëjtin lloj Shirku që Kur'ani përmend. Dhe kjo është çështja që ne duam që ata të arrijnë të kuptojnë.

Thelbi i çështjes është se nëse ai të thotë: "Unë nuk i bëj Shirk Allahut të Lartësuar" Pyete:

"Cili është kuptimi i të bërit Shirk Allahut të Lartësuar? Ma shpjego atë!"

Nëse ai të përgjigjet: "Është adhurimi i idhujve!"

Pyete: "Çdo të thotë të adhurosh idhuj? Ma shpjego këtë".

Nëse të përgjigjet: "Po unë adhuroj vetëm Allahun e Lartësuar"

Pyete: "Çdo të thotë të adhurosh vetëm Allahun e Lartësuar? Ma shpjego këtë".

Nëse ai i shpjegon të tëra këto sipas asaj që Allahu i Lartësuar ka përcaktuar në Kur'an, kjo është ajo që ne dëshirojmë. Nëse nuk i di kuptimet e vërteta të tyre, si mund të pretendojë se është i pasër nga diçka kuptimin e së cilës ai nuk e di? Nëse ai i shpjegon këto çështje gabimisht duke kundërshtuar realitetin e përcaktuar në Kur'an, atëherë kërkohet nga ty që me argumente të qarta Kur'anorë ti qartësosh atij kuptimin e Shirkut. Ti duhet t'ia faktosh atij, se adhurimi i idhujve është egzaktësisht ajo që ata bëjnë në kohën tonë duke adhuruar këto varre ndërkohë që na kritikojnë ne kur adhurojmë vetëm Allahun e Lartësuar. Kështu thirrja e tyre është pikërisht thirrja e
paganëve të hershëm:

"A i ka bërë ai (të gjithë) zotat në Një Zot?! Vërtet që kjo është një gjë e çuditshme!" (Sad, 38:5)








Pretendimi i tetë

Ka mundësi që ai të përdorë krejtësisht një taktikë tjetër duke thënë: "Ata (mushrikët) nuk bënë kufër si rrjedhim i duasë së tyre ndaj engjujve, profetëve apo ngase ata drejtuan aktet e tyre të adhurimit ndaj tjetër veç Allahut të Lartësuar. Përkundrazi ata bënë kufër kur pretenduan se engjëjt ishin vajzat e Allahut të Lartësuar. Ne, ndërkohë nuk pretendojmë se Abdul Kadri apo ewlijatë e tjerë janë djemtë e Allahut të Lartësuar".


Përgjigja e parë:

Përgjigja ndaj këtij pretendimi është të thuash: "Pretendimi se Allahu i Lartësuar ka fëmijë është tërësisht një lloj tjetër kufri, ngase Allahu i Lartësuar thotë:

"Thuaj: “Ai është Allahu, Një dhe i Vetëm."
(El Ikhlas – Et Teuhid, 112:1-2)

Dhe kuptimi i Ahad është se askush e asgjë nuk është i ngjajshëm apo i krahasueshëm me Të. Dhe kuptimi i Samed është se tërë krijesat i kthehen Atij për ndihmë dhe ia kanë nevojën. Kështu kush mohon këtë ka bërë kufër edhe nëse nuk mohon ajetin e fundit në këtë sure. Allahu i Lartësuar thotë:

" Ai as nuk lind, as nuk është i lindur."
(El Ikhlas – Et Teuhid, 112:3)

Kushdo që mohon këtë ka bërë kufër edhe nëse nuk mohon pjesën përpara saj në këtë sure".

Përgjigja e dytë:

Allahu po ashtu ka thënë:

"Asnjë fëmijë (pasardhës) nuk lindi Allahu dhe nuk gjindet asnjë ilah (zot) tjetër përkrah me Të; (po të kishin qenë shumë zota) atëherë ç’të shihje! Secili zot do të kishte hequr mënjanë çfarë do të kishte krijuar vetë dhe disa do të përpiqeshin të mposhtnin të tjerët! I Lartësuar është Allahu mbi çdo gjë që ata i mveshin e ia përshkruajnë Atij!" (El Mu'minun, 23:91)

Kështu, Allahu i Lartësuar bëri dallim mes dy llojeve të kufrit dhe secilin prej tyre e bëri një kategori të veçantë kufri. Po ashtu Allahu i Lartësuar tha:

"Megjithatë ata bashkojnë në adhurim xhindët si shokë me Allahun, megjithëse Ai i ka krijuar ata (xhindët); po kështu ata i mveshin në mënyrë të paqenë dhe pa asnjë dije bij dhe bija Atij. I Madhëruar qoftë Ai! Dhe i Lartësuar mbi të gjithë ç’i mveshin Atij qoftë Ai!" (En Aam, 6:100)

Duke diferencuar kështu mes dy llojeve të kufrit.


Përgjigja e tretë:

E një provë tjetër e mëtejëshme për këtë është fakti se kufarët që i luteshin Lat-it, nuk e konsideronin atë si birin e Allahut të Lartësuar edhe pse ai ishte njeri i drejtë e i devotshëm. Po ashtu kufarët që adhuronin xhinët nuk i konsideronin ato si fëmijtë e Allahut të Lartësuar.
Përgjigja e katërt:

E për më tepër, fakti se të tërë dijetarët e të katër medhhebeve, përmendin në rregullat në ”kapitullin e murtedinëve” se nëse muslimani pretendon se Allahu i Lartësuar ka djalë, ai është murted. Nëse muslimani bën Shirk, po ashtu është murted. Kështu ata
diferencojnë mes dy rasteve. Kjo çështje është më se e qartë dhe nuk ka nevojë për shqyrtim të mëtejshëm.

























Pretendimi i nëntë

Nëse ai provon taktikë tjetër për të justifikuar Shirkun e tij dhe thotë:

"Nuk ka fare dyshim! Me të vërtetë për Eulijatë e Allahut (të përkushtuarit, besimtarët e vërtetë që i dorëzohen plotësisht Allahut) as frikë nuk do të ketë mbi ta, as nuk do të pikëllohen." (Junus, 10:62)

Dhe mundohet të provojë se njerëz të tillë meritojnë të drejtën e ndërmjetësimit".
Përgjigju: "Është më se e vërtetë se ata kanë një pozitë të lartë tek Allahu i Lartësuar. Por ata nuk duhen adhuruar. Dhe ne mohojmë vetëm faktin se ata duhen adhuruar bashkë me Allahun e Lartësuar dhe se ata duhet të merren si partnerë me Të. Përndryshe, si ne edhe ju, jemi dakort që është e detyrueshme që ti duam ata, dhe të ndjekim shembullin e tyre, dhe të besojmë në çfardo nga mbrekullitë që u kishin ndodhur atyre me lejen dhe bekimin e Allahut të Lartësuar. E askush veç një të devijuari nuk e mohon egzistencën e mbrekullive të tilla. Por feja e Allahut të Lartësuar është të qëndrosh në mes dy ekstremeve. Është udhëzim mes dy ekstremeve të humbjes dhe e vërteta mes dy ekstremeve të së keqes".

Kur të arrish të kuptosh se koncepti i atyre që bëjnë Shirk në kohën tonë të cilin e quajnë ”besim”, është në fakt po ai Shirk për demaskimin dhe braktisjen e të cilit u shpall Kur'ani dhe është po ai Shirk që luftoi Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), atëherë dije se Shirku i mushrikëve të herëshëm është më pak mizor se Shirku i mushrikëve të kohës sonë. Kjo për dy arsye:

Së pari: Mushrikët e herëshëm arabë nuk bënin Shirk dhe nuk i drejtonin duatë e tyre ndaj engjujve, ewlijave dhe idhujve përveç në kohë qetësie. Megjithatë në momente të vështira dhe në situata kur kishin nevojë të dëshpëruar për të marrë përgjigje për lutjet e tyre, ata e bënin fenë dhe lutjet e tyre të sinqerta dhe vetëm për Allahun e Lartësuar. Allahu i Lartësuar thotë:

"Dhe kur hipin në anije, ata lusin Allahun duke e bërë besimin e tyre të pastër vetëm për të, por kur Ai i sjell ata shëndoshë e mirë në tokë, kur ç’të shohësh! Ata japin një pjesë të adhurimit të tyre të tjerëve në vend të Allahut (bënin Shirk).” (El Ankebut, 29:65)

Ai thotë po ashtu:

"Ndërsa kur ju kap e keqja në det, ata të cilët ju i thërrisni përveç Atij, shuhen e zhduken prej jush përveç Atij, por kur Ai ju sjell ju shëndoshë e mirë në tokë, ju i ktheni shpinën (Atij) dhe njeriu gjithnjë është tepër mosmirënjohës." (El Isra, 17:67)

Poashtu Ai thotë:

"Thuaju (O Muhammed): “Më thoni, sikur të binte mbi ju Dënimi i Allahut apo t’ju vijë Ora (së cilës i trembeni), a do t’i thërrisnit tjetërkujt përveç Allahut? (Përgjigjuni) nëse jeni të drejtë!” Patjetër, ju vetëm Atij do t’i thërrisnit dhe në qoftë se Ai do, Ai mund t’jua largojë atë fatkeqësi për të cilën ju i thërrisni Atij dhe atë kohë ju harroni çfarëdo shoku që i keni bashkuar Atij në adhurim.”
(En Aam, 6:40-41)
E Allahu i Lartësuar thotë:

"Dhe kur njeriun e godet ndonjë e keqe, ai i lutet fort Zotit të tij duke iu kthyer Atij me pendim, por kur Ai i dhuron ndonjë mirësi atij nga Vetja e Tij, ai harron atë për të cilën ai thirri më parë dhe i vë shokë Allahut, me qëllim që të humbë të tjerë nga Udha e Tij. Thuaj: “Kënaquni e shijoni në qejfin tuaj për pak kohë; padyshim që ju jeni nga banorët e Zjarrit!" (Ez Zumer, 39:8)

E Allahu i Lartësuar thotë:

"Dhe kur ata i mbulon vala si hije (si re ose malet e ujit që ngrihen mbi ta), ata lusin Allahun, duke iu lutur tërësisht me gjithë përkushtimin vetëm Atij, por kur Ai i nxjerr ata shëndoshë e mirë në tokë, ka disa prej tyre të cilët ndalen në mes, ndërmjet (Besimit dhe mosbesimit). Por askush nuk i mohon Ajetet Tona (provat, shenjat, treguesit), përveç çdo të pabesi mosmirënjohës." (Lukman, 31:32)

Kush arrin të kuptojë këtë pikë, që ata të cilët Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) luftoi, i luteshin Allahut të Lartësuar dhe i luteshin tjetër veç Allahut të Lartësuar vetëm në kohë rehatie, ndërsa përsa i përket situatave të vështira i luteshin vetëm Allahut të Lartësuar dhe braktisnin lutjen e tyre ndaj ewlijave, ke për të parë qartë dallimin mes dy llojeve të Shirkut. Po ku janë ata që do ta kuptojnë këtë çështje sikurse duhet? Allahut të Lartësuar i lutemi të na forcojë!"



Së dyti:

Mushrikët e herëshëm u luteshin duke bërë Shirk, robëve me status të lartë tek Allahu i Lartësuar, qofshin këta profetë, ewlijah, apo engjëj. Ose u luteshin shkëmbinjve dhe pemëve që janë të bindur ndaj Allahut të Lartësuar dhe që nuk mund të bëjnë mëkate. Ndërkohë, njerëzit e kohës sonë, u luten njerëzve duke i marrë ata si partnerë me Allahun e Lartësuar, ndërkohë që këta janë nga njerëzit më të ulët e të këqinj nga njerëzit. Këta individë tek të cilët ata i drejtojnë duatë e tyre, dihet mirë se ata janë nga ata që kryejnë mëkate sikurse zinaja, vjedhin, braktisin namazin e të tjera veç këtyre. Dhe ai që beson tek një njeri i mirë, apo tek një objekt që nuk mëkaton dot sikurse shkëmbinjtë, apo gurët, se mund të ndërmjetësojnë për të tek Allahu i Lartësuar është shumë më i mirë se ai që beson se një person, mëkatet e të cilit janë evidente dhe reputacioni i keq i të cilëve është me famë.
















Pretendimi i dhjetë

Tani që e ke kuptur se ata njerëz të cilët Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) i luftoi ishin më të zgjuar dhe bënin një Shirk më pak mizor se njerëzit e kohës sonë, di se këta njerëz kanë akoma një pretendim të tyre që e paraqesin përveç pretendimeve që kemi përmendur më parë. Në fakt ky është nga argumentet më të mëdha të tyre prandaj kushtoji kujdes këtij pretendimi dhe përgjigjes ndaj tij.
Ata pretendojnë: "Mushrikët të cilët Kur'ani i përmend nuk dëshmonin La ilahe il-la Allah . Ata e mohonin Resulin (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) dhe mendonin se ai ishte gënjeshtar. Ata po ashtu mohonin ringjalljen dhe Kur'anin dhe thonin se ishte magji. Ndërsa ne dëshmojmë: "La ilahe il-la Allah Muhammedun Resulu Allah". Ne besojmë në Kur'an dhe tek ringjallja. Ne falemi dhe agjerojmë. Si mund të na krahasosh ne me ata?"



Përgjigja e parë:

Përgjigja për këtë: "Nuk ka mosmarrëveshje mes dijetarëve që nëse dikush beson Resulin (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) në një çështje dhe mohon një çështje tjetër nga ai, ky individ është kafir dhe nuk ka hyrë në Islam. Po ashtu nëse beson tek një pjesë e Kur'anit dhe mohon një pjesë tjetër të tij, edhe ky nuk është musliman.

Për shembull: Nëse dikush beson në Teuhid, por pretendon se nuk duhet të falet, ose nëse beson në Teuhid dhe namaz por pretendon se ai nuk e ka për detyrë të japë zekatën ose edhe nëse beson në tërë këto por pretendon se nuk ka për detyrë të agjerojë ramazanin ose edhe nëse beson tek tërë këto por mohon obligueshmërinë e haxhit, ky individ nuk është musliman. Prova për këtë është se në kohën e Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) disa njerëz nuk donin të kryenin haxhin dhe Allahu i Lartësuar shpalli në lidhje me ta:

"Dhe Haxhi (Udhëtimi për të vizituar Ka’abën) është një detyrë që njerëzit i detyrohen Allahut për ta kryer, ata të cilët munden të përballojnë shpenzimet. Dhe kushdo që nuk beson (mohon Haxhin si shtyllë të Islamit), atëherë Allahu është më i Pasuri, nuk ka nevojë për askënd në Alemin (ndër njerëz, ndër xhinde, ose në mbarë gjithësinë. Ai është Krijuesi i saj)." (Al Imran, 3:97)

E kushdo që afirmon tërë këto shtylla të Islamit, por mohon ringjalljen në ditën e gjykimit, ai është kafir sipas koncensusit të dijetarëve dhe jeta dhe pasuria e tij janë hallall për tu marrë sikurse Allahu i Lartësuar thotë:

"Sigurisht, ata të cilët nuk besojnë Allahun dhe të Dërguarit e Tij dhe që duan të bëjnë dallime mes besimit në Allahun dhe në të Dërguarit e Tij (duke e besuar Allahun dhe duke mos i besuar të Dërguarit) duke thënë: “Ne besojmë disa prej tyre, por i mohojmë të tjerët” dhe që duan të bëjnë për vete një rrugë të ndërmjetme, Këta në të vërtetë janë mosbesimtarë dhe për mohuesit Ne kemi përgatitur ndëshkim poshtërues."
(An Nisa', 4:150-151)

Pra, nëse Allahu i Lartësuar ka përmendur qartësisht në librin e Tij, se dikush që beson në një pjesë të tij dhe mohon një pjesë tjetër të tij është kafir, atëherë ky pretendim është i refuzuar dhe i asgjësuar. Dhe ky pretendim mu dërgua mua nga njerëzit e Ahsah-s".

Përgjigja e dytë:

Po ashtu mund të thuash në përgjigje të këtij pretendimi: "Ti e pranon se dikush mund të besojë tek Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) në një çështje ndërkohë që mohon namazin, ai është kafir dhe jeta dhe pasuria e tij janë hallall sipas koncenzusit të dijetarëve. Po ashtu ti afirmon se kushdo që beson në gjithçka me të cilën Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) u dërgua përveç ringjalljes, edhe ky është kafir.

I njëjti gjykim është i aplikueshëm edhe për agjërimin e muajit të ramazanit edhe nëse beson në ringjallje. Për këtë nuk ka mosmarrëveshje mes muslimanëve dhe Kur'ani është i qartë në këtë pikë sikurse kemi përmendur më parë.

Dihet se Teuhidi është çështja më e madhe me të cilën erdhi Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) ngase Teuhidi është më i rëndësishëm se namazi, zekata, agjerimi dhe haxhi. Si mund të jetë e mundur që dikush që mohon këto shtylla të Islamit, konsiderohet kafir nga ty edhe nëse vepron sipas gjithëçkaje tjetër me të cilën erdhi Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) ndërkohë që kur mohon realitetin e Teuhidit me të cilin erdhën të tërë të Dërguarit, ky individ nuk është kafir sipas teje?!

SubhanAllah! Sa injorancë e thellë dhe e çuditëshme!"

Përgjigja e tretë:

Po ashtu mund të thuhet: "Sahabët e Resulit luftuan fisin Beni-Hanifah edhe pse ata pranuan Islamin me Resulin (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) dhe dëshmuan La ilahe il-la Allah dhe se Muhammedi (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) është i dërguari dhe robi i Allahut të Lartësuar. Po ashtu ata faleshin dhe thërrisnin ezanin".

Kur të të përgjigjet: "Por së bashku me dëshminë e tyre ata dëshmuan se Musejlima, profeti i rremë ishte në realitet profet!"

Përgjigju: "Kjo është saktësisht ajo që dua të them. Nëse të ngresh dikë në nivelin e të qënit profet bën jetën dhe pasurinë tënde hallall dhe dëshmia dhe namazi i atij që bën këtë është pa vlerë, po ai që ngre ”Shemsan” apo ”Jusufin” apo cilindo sahab ose profet në nivelin e Allahut të Lartmadhërishëm, Zotit të qiejve dhe të tokës?! I Lartmadhëruar pa kufi është Ai (Allahu i Lartësuar) dhe i pastër nga shpifjet e shpifësve! Por pak e kuptojnë këtë ngase:

"Kësisoj Allahu i vulos zemrat e atyre që nuk dinë (injorantëve)" (Er Rum, 30:59)


Përgjigja e katërt:

Po ashtu mund ti thuash: "Ali ibn Ebi Talib dogji të gjallë njerëz që dëshmuan se ishin muslimanë. Ata ishin nga ndjekësit e tij dhe e mësuan fenë nga sahabët e Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të). Megjithatë ata besonin se Aliu posedonte një status të lartë sikurse ju besoni se Jusufi, Shemsan dhe të tjerë veç tyre posedojnë. Si ka mundësi që sahabët ranë dakort ti vrisnin ata dhe i konsideruan ata kufarë edhe pse ata afirmonin dhe pretendonin se ishin Muslimanë?

Mos vallë do ti akuzosh sahabët se i quajtën kufarë ata që ishin muslimanë? Apo vallë ju dalloni mes besimit në Taxh dhe të tjerë veç tij duke pretenduar se një besim i tillë nuk të sjell humbje ndërkohë që besimi se Aliu kishte disa cilësi supernatyrore e bën dikë kafir?"



Përgjigja e pestë:

Po ashtu mund të përmendet gjithashtu si përgjigje tjetër: "Beni Ubejd el- Kaddah (Fatimid-ët), familja që kontrollonte teritorin nga Maroku deri në Egjypt në kohën e Abasidëve, dëshmonin La ilahe il-la Allah Muhammedun Resulu Allah, falnin namazin e xhumasë dhe namazet e tjera me xhemat.

Megjithatë kur ata kundërshtuan ligjin Islam në disa aspekte që janë më të vogla se këto që ne po diskutojmë, dijetarët ranë dakort se ata ishin kufarë që duheshin luftuar. E konsideruan teritorin e tyre si teritor armik (Darul-harb) dhe kështu muslimanët i luftuan ata derisa i çliruan tokat në posedimin e tyre dhe i rikthyen ato në duart e muslimanëve".





Përgjigja e gjashtë:

Po ashtu mund të përgjigjesh me një përgjigje tjetër: "Nëse pretendon se arabët në kohën e xhahiljetit u bënë kufarë vetëm nga fakti se bashkuan tek ata shumë faktorë sikurse Shirk, mohuan profetët dhe Kur'anin, mohuan ditën e gjykimit dhe çështje të tjera veç tyre, si e shpjegon kapitullin që të gjithë dijetarët përmendën në librat e fikhut të titulluar: "Kapitulli rreth gjykimit të murtedit"?

Ngase murtedi është muslimani që bëhet kafir pasi që ka qenë musliman. Këta dijetarë kanë përmendur shumë çështje që e bëjnë muslimanin, kafir! Secila nga këto çështje e bën muslimanin të bëhet kafir dhe e kthejnë jetën dhe pasurinë e tij hallall. Në fakt dijetarët përmendin edhe disa çështje që mund ti duken të vogla e të parëndësishme atij që i kryen ato sikurse të thuash diçka pa qëllim apo duke luajtur dhe bërë shaka".



Përgjigja e shtatë:

Një tjetër përgjigje do të ishte: "A nuk e shikon se Allahu i Lartësuar tha rreth një grupi që kishte marrë pjesë në xhihad me Resulin (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), ishin falur me të, kishin dhënë zekatë, kishin kryer haxh dhe kishin besuar Teuhidin se:

"Ata betohen në Allahun se nuk kanë thënë gjë (të keqe), por në të vërtetë ata thanë fjalën e mosbesimit, ata mohuan pasi pranuan Islamin" (Teube, 9:74)
A nuk e shikon se Allahu i Lartësuar i deklaroi ata kufarë pas një thënie të tyre edhe pse ata kishin kryer tërë ato vepra të mira para thënies së tyre?! Po ashtu Allahu i Lartësuar tha rreth disa njerëzve:

"Në qoftë se i pyet ata (përse tallen), atëherë shprehen hapur: “Ne vetëm po flasim kot dhe për shaka.” Thuaju: “A me Allahun (a.v.xh), me Ajetet e Tij (provat, shenjat, shpalljet) dhe me të Dërguarin e Tij po talleni?” Mos kërkoni fare ndjesë; ju (hipokritë) keni mohuar pasi patët besuar” (Teube, 9:65-66)

Këta persona të cilëve Allahu i Lartësuar u referohet, bënë kufër pas Imanit. Ata kishin luftuar krah për krah Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) gjatë betejës së Tebukut, dhe ata thanë një thënie kufri rreth së cilës më pas thanë se ishte vetëm lojë dhe shaka.
Megjithatë ky justifikim nuk u pranua për ta".

Ndalu dhe mendo rreth thënies së tyre: "Ti konsideron muslimanët që thonë La ilahe il-la Allah , falen dhe agjerojnë, (ti i konsideron) kufarë?"

Po ashtu ndalu dhe mendo rreth përgjigjes së këtij justifikimi ngase mbase është pika më e rëndësishme në këtë shkrim.







Përgjigja e tetë:

Dhe argumenti që ne kemi përmendur gjendet në përshkrimin që Allahu i Lartësuar u bën beni-Israilëve edhe pse ata ishin muslimanë, kishin dije dhe devotshmëri. Ata i thanë Musas (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të):

"Na bëj dhe ne një zot"(Al A'raf, 7:138)

Po ashtu disa nga sahabët thanë: "O Resulullah (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të)! Bëj për ne një dhat anwat!" Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) u betua se thënia e tyre ishte sikurse thënia e beni-Israilëve: "Bëj për ne një Zot". Por Mushrikët nxjerrin një justifikim që e përdorin për të refuzuar të kuptuarit e drejtë të kësaj historie.

Ata thonë: "Beni-Israilët nuk u bënë kufarë me këtë veprim të tyre dhe as sahabët nuk u bënë kufarë kur kërkuan një Dhatu Anwat!"


Ne përgjigjemi:

"Benu Israilët nuk e kryen aktin dhe po ashtu edhe sahabët nuk e kryen këtë akt. Dhe nuk ka mosmarrëveshje se nëse beni-Israilët do të vepronin atë që thanë, ata do të ishin bërë kufarë. Po ashtu nuk ka mosmarrëveshje se nëse sahabët nuk do ti ishin bindur Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) kur ai i ndaloi ata dhe në vend të bindjes do të kishin marrë një dhat anwat pasi Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) ua kishte ndaluar atyre këtë, edhe ata do të ishin bërë kufarë. Dhe tërë thelbi i çështjes këtu qëndron".
Përfitimet nga kjo histori:

Kjo histori ka një numër përfitimesh që ne derivojmë nga ajo:

E para është se muslimani madje edhe dijetari mund të bie në disa lloje Shirku ndërkohë që nuk e vë re këtë.

E dyta është nxjerrja mësim dhe tërheqja e vërejtjes për ne se thënia e një xhahili: "Ne e kuptojmë Teuhidin", është nga llojet më të thella të injorancës. Madje është një kurth nga shejtani.

E treta është se nëse një musliman mundohet të gjejë të vërtetën dhe thotë një thënie kufri pa e kuptuar se është kufër atij i tërhiqet vërejtja për këtë dhe nëse ai pendohet përnjëherë, ai nuk ka bërë kufër.

Dhe kjo është ajo që ndodhi me beni-Israilët dhe sahabët e Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) kur ata pyetën Resulin (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të).

E katra është se edhe nëse ky individ nuk hyn në kufër ai duhet qortuar rëndë sikurse Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) i qortoi rëndë ata.









Pretendimi i njëmbëdhjetë

Njerëzit e Shirkut të kohës sonë mundohen të nxjerrin edhe një pretendim tjetër të ngjashëm me atë që sqaruam më parë me të cilin mundohen të kundërshtojnë kundërshtarët e tyre. Ata thonë: "Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) e qortoi Usamah ibn Zejdin (Allahu qoftë i kënaqur më të) kur Usamah vrau dikë që dëshmoi La ilahe il-la Allah dhe i tha atij: "Guxove dhe e vrave atë pasi ai tha La ilahe il-la Allah ?"

Dhe ata po ashtu përdorin hadithin: "Unë jam urdhëruar ti luftoj njerëzit derisa të dëshmojnë La ilahe il-la Allah ..." dhe hadithe të ngjashme që dëshmojnë për ndalesën e luftimit të atij që dëshmon La ilahe il-la Allah .

Pika që këta të shkretë mundohen të faktojnë me këto justifikime të tyre është se kushdo që thotë shehadetin, nuk duhet luftuar dhe nuk bëhet kafir, çfarëdo që të bëjë ai.
U duhet thënë këtyre injorantëve që kryejnë Shirk:

"Dihet mirë se Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) i luftoi Jehuditë dhe i mori ata si robër lufte edhe pse ata dëshmonin La ilahe il-la Allah .
Po ashtu sahabët luftuan fisin beni-Hanifah edhe pse ata dëshmonin La ilahe il-la Allah Muhammedun Resulu Allah dhe ata faleshin dhe pretendonin se ishin muslimanë.

Po ashtu edhe njerëzit që Ali ibn Abu Talib (Allahu qoftë i kënaqur me të) dogji, dëshmonin tërë këto. Këta injorantë janë dakort se dikush që mohon ditën e gjykimit, bëhet kafir dhe duhet vrarë edhe pse dëshmon La ilahe il-la Allah sikurse edhe ai që mohon shtyllat e Islamit edhe ai bëhet kafir dhe duhet vrarë edhe nëse thotë shehadetin. E pra si ka mundësi që shehadeti i tij nuk i hynë në punë atij nëse ai mohon diçka nga gjërat vijuese por i hynë në punë nëse mohon vetë Teuhidin që është themeli dhe esenca e fesë të tërë profetëve të Allahut të Lartësuar pa përjashtim?!

Armiku i Allahut të Lartësuar nuk i ka kuptuar tamam kuptimet e këtyre haditheve. Sa për hadithin e Usamah-s, bën fjalë për individin që ai vrau pasi dëshmoi shehadetin duke menduar se e bëri këtë sa për sy e faqe për të mbrojtur jetën dhe pasurinë e tij.

Megjithatë kur dikush pranon Islamin dukëshëm, është obligim ndalimi nga të luftuarit e tij përderisa të mos ketë diçka të dukëshme që e kontradikton dëshminë e tij.
Allahu i Lartësuar shpalli për këtë:

"O ju që keni besuar! Kur të shkoni në luftë për Çështjen e Allahut, pohoni (verifikoni)"
(An Nisa', 4:94)

Që e ka kuptimin: "Verifikoni dhe sigurohuni se personi të cilin po luftoni nuk është musliman...". Ky ajet tregon se është e obligueshme të mos luftosh dikë që deklaron veten si musliman ndërkohë që ka nevojë për verifikim. Kështu nëse pas deklaratës së tij del në pah diçka që kontradikton Islamin, ai vritet. Provë për këtë është kushti që ajeti vë:
"...Verifikoni..." ngase nëse pas dëshmisë së tij ai nuk vritet pa marrë parasysh se çfarë ai bën, nuk do të kishte kuptim të verifikohej deklarata e tij e Islamit.

Po ashtu të tëra hadithet e tjera të përmendura, duhen kuptuar nën të njëjtin këndvështrim. Kushdo që deklaron Islamin dhe pretendon se ndjek Teuhidin, bëhet e ndaluar ta luftosh atë përveç nëse diçka del në pah që e kontradikton deklaratën e tij. Dhe fakt për këtë është se Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), i njëjti person që tha: "A e vrave atë pasi tha La ilahe il-la Allah ", dhe tha: "Unë jam urdhëruar ti luftoj njerëzit derisa të thonë La ilahe il-la Allah ", po ashtu tha për khawarixh-ët: "Kudo që ti gjeni ata vritini ata" dhe tha: "Nëse do të arrija të jetoja kohën kur ata të shfaqen, do ti vrisja ata me vrasjen e popullit Add". Ky verdikt u dha edhe pse khawarixh-ët ishin nga ata që adhuronin Allahun e Lartësuar shumë, dhe e lartëmadhëronin Allahun e Lartësuar vazhdimisht. Në fakt sahabët ndiheshin inferiorë ndaj adhurimit të theksuar të khawarixhëve edhe pse khawarixhët kishin mësuar prej sahabëve.

Dëshmia e tyre La ilahe il-la Allah nuk u hyri atyre në punë e as adhurimi i tyre apo pretendimi i tyre se ata ishin muslimanë ngase ata haptazi treguan me çështje të tjera, kundërshtimin e ligjit Islam. Po ashtu një fakt tjetër është edhe ajo që përmendëm më parë rreth të luftuarit të Jehudive dhe luftimit që sahabët i bënë fisit beni-Hanifah. Për më tepër Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) donte të sulmonte benu-Mustalik ngase dikush e informoi atë se ata refuzuan të paguanin zekatën, derisa Allahu i Lartësuar shpalli:

"O ju që keni besuar! Në qoftë se një njeri i lig e i poshtër u vjen juve me ndonjë lajm, sqarojeni e bëjeni të qartë (verifikoni)" (El Huxhurat, 49:6)

Kështu pas verifikimit, u zbulua se individi që informoi Resulin (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), në fakt kishte gënjyer për ta. Të tëra argumentet tregojnë atë që Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) kishte qëllim me hadithet e sipërpërmendura sipas shpjegimit të qartë që është dhënë.






























Pretendimi i dymbëdhjetë

Justifikuesit e Shirkut, kanë edhe një pretendim tjetër: "Faktin se Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) përmendi se në ditën e gjykimit njerëzit do të kërkojnë ndihmë nga Ademi (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), pastaj nga Nuhu (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), pastaj nga Ibrahimi (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), pastaj nga Musa (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) e pastaj nga Isa (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) dhe të tërë ata do të justifikohen derisa njerëzit të arrijnë tek Resuli (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të).Ata pretendojnë me këtë se të kërkosh ndihmë prej tjetër veç Allahut të Lartësuar nuk është Shirk".

Përgjigja për këtë është të thuash: "Sa i Lartë e i Pastër është Ai që i ka vulosur zemrat e armiqëve të Tij! Ne nuk mohojmë vlefshmërinë e të kërkuarit ndihmë nga krijesat në çështje për të cilat kanë mundësi të të ndihmojnë. Allahu i Lartësuar thotë:

“Njeriu (i palës së tij) i kërkoi atij (Musas) ndihmë kundër armikut të tij” (El Kasas, 28:15)

Dhe individi gjatë betejës apo në situata të ndryshme kërkon ndihmë nga të tjerët për gjëra që ata kanë mundësi ta ndihmojnë dhe nuk janë gjëra mbinatyrore apo përmbi mundësitë e njeriut.

Ne kundërshtojmë ndihmën mbinatyrore që kërkohet, ndihmën fetare që kërkohet pranë varreve të njerëzve të drejtë e të devotshëm, apo në mungesë të tyre, për
çështje që vetëm Allahu i Lartësuar ka mundësi të bëjë".
Pasi të është bërë e qartë kjo, atëherë kupto se ndihma që u kërkohet profetëve ditën e gjykimit është se ata duan nga profetët që ti luten Allahut të Lartësuar të përshpejtojë gjykimin në mënyrë që njerëzit e xhenetit të çlirohen nga agonitë e asaj dite. Kjo lloj kërkese lejohet në këtë botë dhe në ahiret. Ti mund të shkosh tek një njeri i devotshëm që është para teje dhe që ka mundësi të të dëgjojë, dhe i lutesh atij të bëjë dua për ty. Kjo është ajo që sahabët bënin me Resulin (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) kur ai ishte gjallë dhe mes tyre.

Megjithatë pas vdekjes së tij ata nuk kërkuan asgjë prej tij, as edhe nuk kërkuan asgjë pranë varrit të tij. Përkundrazi, dijetarët e brezave të parë qortonin atë që i lutej Allahut të Lartësuar tek varri i Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të). E çfarë do të ishte gjykimi i tyre ndaj atij që i lutet Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të)?!"
















Pretendimi i trembëdhjetë

Ata që justifikojnë Shirkun përdorin edhe një pretendim tjetër: Historinë e Ibrahimit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të). Kur atë e hodhën në zjarrin që Nemrudi kishte ngritur për ta djegur atë, Xhibriili (a.s.) erdhi tek Ibrahimi (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) dhe e pyeti: "A ke nevojë për gjë?" Ibrahimi (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) iu përgjigj: "Jo nga ty". Ata pretendojnë se nëse kërkimi i ndihmës prej Xhibriilit (a.s.) do të ishte Shirk, vetë Xhibriili (a.s) nuk kishte për ti ofruar Ibrahimit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) ndihmë.

Përgjigja për këtë është tamam sikurse përgjigja e sipërpërmendur. Kjo ngase Xhibriili (a.s.) i ofroi atij ndihmë për të cilën ai kishte mundësi t'ia ofronte ngase Allahu i Lartësuar e përshkruan atë:

"...i fuqishëm" (En Nexhm, 53:5)

Sikur Allahu i Lartësuar ti kishte dhënë leje atij të merrte zjarrin ku ishte Ibrahimi (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) dhe gjithçka që ishte rrotull tij sikurse toka dhe malet, dhe ti flakte në skajet e lindjes apo të perëndimit ai do ta bënte këtë. E nëse Allahu i Lartësuar do ta urdhëronte atë ta merrte dhe ta transportonte Ibrahimin (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) në ndonjë vend të largët, ai do ta bënte këtë. E nëse Allahu i Lartësuar do ta kishte komanduar atë ta ngrite Ibrahimin (Paqja dhe bekimi
i Allahut qofshin mbi të) në qiej, ai do ta bënte këtë.

Ky shembull është sikurse shembulli i një pasaniku, që shikon një varfanjak dhe e ndihmon atë qoftë duke i dhënë borxh atij apo duke i dhuruar atë që i nevojitet për të plotësuar nevojat e tij. Në vend që të pranojë ndihmën e pasanikut, varfanjaku e refuzon atë duke pritur dhe duruar derisa Allahu i Lartësuar ti japë mundësi që të plotësojë nevojat e tij pa kërkuar ndihmën e të tjerëve.

I tillë ishte edhe shembulli i Ibrahimit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) kur u mbështet tek Zoti i tij dhe jo tek ndonjë krijesë tjetër. E çfarë justifikon ky shembull për të kërkuar ndihmë fetare apo për të kryer Shirk?! Ah sikur ata të kuptonin".


Konkluzion:

Le ta mbyllim këtë libër duke përmendur një çështje të rëndësishme që do të qartësojë tërë ç'thamë më parë. Duke pasur parasysh rëndësinë e saj do ta diskutojmë veç si edhe për shkakun se shumë njerëz dështojnë ta kuptojnë atë siç duhet. Kështu themi:

"Nuk ka mosmarrëveshje se Teuhidi duhet të jetë i pranishëm dhe duhet deklaruar me anë të zemrës, gjuhës dhe veprave të gjymtyrëve. Nëse një nga këto çështje mungon, individi nuk është musliman. Kështu nëse dikush e njeh Teuhidin por nuk vepron në konformitet me të, ai është një kafir arrogant sikurse është rasti i Faraonit, Iblisit dhe të tjerëve si ata.

Kjo është një çështje që shumë njerëz nuk arrijnë të kuptojnë. Ata thonë: "Kjo çështje që sapo spjegove është e vërtetë dhe ne e kemi të qartë këtë dhe e kuptojmë dhe dëshmojmë për vërtetësinë e saj. Megjithatë, ne nuk jemi të aftë ta bëjmë këtë e ta vëmë në praktikë atë dhe nuk lejohet për shtetasit tanë të veprojnë mbi diçka përderisa të mos jetë sipas
besimeve dhe traditave të tyre". E ata nxjerrin justifikime të tjera për të mos ndjekur dhe vepruar sipas besimit korrekt.

Një njeri i mjerë si ky nuk e kupton se shumica e liderëve të kotës e njohin të vërtetën dhe ata vetëm e braktisin ndjekjen e së vërtetës duke u bazuar në disa justifikime sikurse Allahu i Lartësuar thotë:

"Ata i shkëmbyen Ajetet e Allahut për një vlerë fare të vogël” (Teube, 9:9)

Ajete të tjera po ashtu e shpjegojnë këtë pikë sikurse:

"E njohin mjaft mirë atë (Muhammedin a.s.), ashtu siç i njohin bijtë e tyre" (El Bekare, 2:146)

Nëse vepron sipas Teuhidit me veprat e tija ndërkohë që nuk kupton dhe zemra e tij nuk beson, atëherë ai është një hipokrit që është më i keq se një kafir origjinal. Allahu i Lartësuar thotë:

" Patjetër që hipokritët do të jenë në vendet më të thella të Zjarrit" (An Nisa', 4:145)

E kjo është një çështje e gjatë për tu diskutuar. Megjithatë nëse mendon rreth saj, dy kategori njerëzish do të qartësohen ty në diskutimet e tua me ta. Do të shohësh se njëri e di të vërtetën por nuk vepron sipas saj nga frika e humbjes së një përfitimi në dunja sikurse prestigji apo pasuria që gëzon.
Po ashtu ke për të parë atë që vepron nga ana e jashtme sipas së vërtetës por jo nga ana e brendëshme e tij. Sikur ta pyesësh atë se çfarë beson me të vërtetë në zemrën e tij, ai nuk e di. Por kërkohet nga ti, që të kuptosh dy ajete nga Libri i Allahut i Lartësuar. Ajeti i parë tashmë të është përmendur dhe është ajeti:

"Mos kërkoni fare ndjesë (arsytim); ju (hipokritë) keni mohuar pasi patët besuar" (Teube, 9:66)

Kështu nëse është konfirmuar se disa na bashkëkohësit e Resulit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) që luftuan me Resulin (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) kundër Romakëve u bënë kufar si pasojë e një thënie që e thanë me shaka, do të të qartësohet fakti se ai që thotë një thënie kufri, apo vepron sipas tij, nga frika e humbjes së pasurisë, prestigjit apo që tu bëjë qefin atyre që janë më lart se ai në pozitë, është në një mëkat më të madh se ai që e tha kufrin si shaka. Ajeti i dytë është:

"Kushdo që mohon besimin në Allahun pasiqë ka besuar, përveç atij i cili detyrohet në të (për të mohuar), kurse zemra e tij është e qetë me Besim, - por fjala është për të atillët të cilët ia hapin gjoksin mohimit, - mu mbi këta është Zemërimi i Allahut dhe për ta do të ketë ndëshkim të madh." (En Nahl, 16:106)

Kështu, Allahu i Lartësuar nuk i justifikon njerëz që bëjnë kufër përveç nëse ata janë të detyruar ndërkohë që zemrat e tyre janë të kënaqura dhe të vendosura në besim. Pra, përveç këtyre individëve, cilido tjetër është bërë kafir pas imanit, pa marrë parasysh nëse e bën këtë nga frika apo nga zilia apo nga dëshira për ti bërë qefin dikujt, apo nga dashuria për vendin e tij, familjen apo farefisin dhe paratë e tij, apo edhe nëse e bën këtë duke u tallur apo për çfarëdo lloj arsye tjetër. I vetmi justifikim i pranuar është detyrimi me forcë. Kështu ajeti e fakton këtë në dy mënyra:

Së pari pjesa: "përveç atij i cili detyrohet në të (për të mohuar),", justifikon vetëm personin që e detyrojnë. Dhe dihet mirë se dikush mund të detyrohet vetëm të bëjë diçka me gjymtyrë ose të thotë diçka. Ai nuk mund të detyrohet të besojë me zemër ngase askush nuk mund të detyrojë zemrën e dikujt tjetër.

Së dyti, pjesa: "Kjo përshkak se ata deshën e parapëlqyen jetën e kësaj bote përmbi atë të Botës Tjetër" (En Nahl, 16:107)

Pra është përmendur qartë se arsyeja për të cilën ata bënë kufër dhe për ndëshkimin e tyre nuk ishte ngase ata ndien diçka në zemër. Përkundrazi arsyeja për ndëshkimin e tyre në ahiret ishte për faktin se ata përfituan diçka në këtë botë duke preferuar këtë përfitim mbi fenë e tyre.

E Allahu i Lartësuar e di më së miri.

Libri per Shkarkim ne PDF