Shpëtimi i Hyjit

[toni77_toni]

Thirrja e krishterë në liri është një dhuratë që bën të përgjegjshëm dhe vë në provë të fortë atë që do ta fitojë.

Nen shumë tensione

Historia ka një arritje, që është Krishti. Ne e dimë që është e mundur ta arrijmë, por pa rënë në një optimizëm të theshtë. Jemi të ripërtërirë dhe të çliruar nga Krishti, por jo me një dekret që na liron nga angazhimi ynë. Liria është një dhuratë dhe së bashku një fitore. E dëshmojnë kushtet shpesh të rënda të ekzistencës: prirja drejt të keqes, lodhja e të bashkëjetuarit së bashku, ashpërsia e ligjeve, padrejtësitë shoqërore, pesha e mungesës së kuptimit, vështirësi dhe probleme gjithmotë të reja, janë zinxhirë tepër të njohura dhe të eksperimentuara. As edhe në parajsën tokësore liria ishte për njeriun një zotërim i qetë, nëse do të mësonte përpara me eksperiencën të njihte veten, të njihte krijesat, dhe më pas të bëhej zot; mbi të gjitha nëse i ishte nënshtruar provës së bësnikërisë ndaj fjalës së Hyjit.

Thirrja e krishterë në liri është një dhuratë që bën të përgjegjshëm dhe vë në provë të fortë atë që do ta fitojë. Ata që zgjedhin këtë rrugë e dinë mirë që janë nën tensione të shumta: të qëndrojnë pas Krishtit dhe t’ia arrijnë të ecin nëpër rrugët e ndërtuara nga njerëzit; të vihen me zemër të butë në dëgjim të traditave dhe të magjisterit të Kishës dhe të dinë të lexojnë shenjat e kohëve; ta jetojnë jetën e bashkësisë me pjesëmarrje të sinqertë dhe vepruese dhe të vlerësojnë gjenialitetin dhe krijimtarinë personale.

vazhdon-->

[toni77_toni]

Virtytet e njeriut nuk janë më vetëm pushtet angazhimi personal;
janë dhuratë nga Zoti!

Të modelohemi si Krishti

“Ju dhashë shembullin që ashtu si bëra unë, të bëni edhe ju” (Gj. 13,15). Është ligji i veprimit të krishterë, për të cilin shikimi i besimtarit është gjithmonë i drejtuar nga Krishti, angazhimi i tij synon vetëm imitimin e Krishtit.
Të imitosh Krishtin është të kemi në ne “të njëjtat ndjenja që qenë në Krishtin Jezus” (Fil 2,5): vëmendja e tij e veçantë për vuajtjen njerëzore, varfëria e jetës së tij, dashuria e tij për të varfrit, të sëmurët, mëkatarët, aftësia e tij për të shqyrtuar zemrat, forca e tij kundër çdo hipokrizie, shpallja e tij paqeje dhe shërbimi, bindja e tij ndaj vullnetit të Atit.

Në shenjë të Pashkëve të krishterët përparojnë në një ecje që është një kalim i vazhdueshëm nga mëkati në jetën e hirit. Nga një mënyrë ekzistence të një krijese të dobët dhe të vdekshme, Krishti i bën të kalojnë në jetën e re të ringjalljes që është forca ripërtëritëse e botës.
Pushtet gjallërues i kësaj ekzistence të re është Shpirti i të Ringjallurit: (Rm 8,9).

“Është Shpirti që jep jetën” (Gjn 6,63), futet në përpjekjen personale, e nxit, e gjallëron; na bën të aftë të veprojmë si gjymtyrë të Krishtit, si bij të Atit, për ndërtimin e Mbretërisë.

Vetëm nga Shpirti vjen kuptimi suprem i jetës në korrispondencë me projektin e Hyjit, për ta jetuar sipas vetë personalitetit, në bashkësinë njerëzore dhe të krishterë.

Virtytet e njeriut nuk janë më vetëm pushtet angazhimi personal: janë dhurata dhe karizma, domethënë mundësi personale për të vepruar me forcën që vjen nga Hyji.

Nga kjo larmia e habitshme që shihet te shenjtërit, në përshpirtëritëe ndryshme, në Kishat vendore. Krishti nuk pushon së habituri për fuqinë origjinale të Shpirtit të tij me të cilin merr dhe i shndërron njerëzit: krijimtari me horizonte të pafund.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Gjithmonë të pranishëm, gjithmonë aktiv!

Nuk ka më hapësirë, në këtë pikë, për fatalizëm dhe për çdo tundim ikjeje. Kjo bota jonë, kjo historia jonë nuk janë të huaja për ne: në origjinë, në kohë, në pikëmbërritjen e fundit del vetë realiteti i Hyjit. I një Hyji qe është, është futur në kompromis derisa është bërë pjesë, njeri si ne, derisa është bërë pjesë e jona, Shpirt i jetës sonë.

Besimtarët, atyre që u është dhënë zbulimi i plotë i këtij misteri, e dinë që shtegtimi i tyre në histori nuk është një provë e thjeshtë. E dinë që bota nuk nuk mund të jetë në vetvete, por realizohet vetëm në imazh të Krijuesit të tij. Ata, pra, plotësisht pjesëmarrës të historisë njerëzore, bëhen bashkëpunëtorë të krijimit të vazhdueshëm të Hyjit, që bota të modelohet sipas imazhit të bashkimit të tij të dashurisë.

Të mbledhur nga Shpirti në Kishë, nuk e vënë në kundërshtim me botën, por e ndjejnë si tharmi që është i thirrur të shumojë tërë realitetin njerëzor, farën e çmuar të një Mbretërie që pranon gjithçka, gjykon, pastron dhe shndërron.

vazhdon-->

[toni77_toni]

Vetëm Krishti bën të lindë dashuria që të bën të zbulosh në tjetrin - krijesën e modeluar sipas imazhit të Hyjit!

Të dashur, ta duam njëri-tjetrin, sepse dashuria vjen nga Hyji, dhe, secili që ka dashuri, ka lindur prej Hyjit dhe Hyjin e njeh. Kush nuk ka dashuri, nuk e ka njohur Hyjin, sepse Hyji është dashuri. (Gjn 4,7-8)

Të futur në një projekt dashurie;

Ligje zotëruese sot në masë të gjerë janë interesi dhe efektshmëria. Për këtë pak gjëra kanë të njëjtën forcë çarëse sa gjesti falas i dhuratës, sepse kundërshton logjikën e thatë të përfitimit. Është një gjest lirie absolute, i frymëzuar nga vlera të vërteta: si miqësia, respekti, përkushtimi. Është si një rigjetje e dinjitetit tonë, për të mos hequr dorë nga cilësive tona më të mira dhe shijes së të jetuarit.

Të dhurohesh do të thotë t’u përgjigjesh në mënyrë efikase aspiratave më të vërteta të qenies sonë, duke realizuar plotësisht vetveten. Jetojmë sepse duam, vdesim ose jemi të vdekur, kur nuk duam më. Por deri edhe dashuria më e shëndoshë dhe bujare rrezikon të infektohet nga egoizmi, nëse nuk gjen një pushtet të ndryshëm që ta shpëtojë.

Çdo njeri di që ndjenjat që shoqërojnë dhuratën vlejnë më shumë se sasia e të mirave që na ofrojnë.

Lajmi i krishterë, duke rivlerësuar kuptimin e thellë të të dhuruarit falas, sjell një “më shumë” që shndërron dashurinë në një urdhërim me një të re absolute.

Vetëm Krishti bën të lindë dashuria që të bën të zbulosh në tjetrin krijesën e modeluar sipas imazhit të Hyjit, e thirrur të bëhet biri i tij dhe trashëgimtari.

Duhuni "ashtu si ju kam dashur unë.."!

Jezusi, në gjithë ekzistencën e tij, nuk na ka dhënë vetëm dëshmi të gjallë të dashurisë së Hyjit ndaj njerëzve, por na ka bërë pjesëmarrës të saj. Para mundimeve, kur u nda nga të vetët, Jezusi iu lut kështu Atit: „Dashuria me të cilën më ke dashur të jetë në ta dhe unë në ta“ (Gjn 17,26). Me shën Gjonin mund të përsërisim: Kush dëshmon se Jezusi është Biri i Hyjit, Hyji mbetet në të edhe ai në Hyjin. Ne e njohëm dashurinë që Hyji ka kundrejt nesh dhe i besuam asaj. Hyji është Dashuri, dhe, kush mbetet në dashuri, mbetet në Hyjin dhe Hyji mbetet në të. (1 Gjn 4,15-16).

Kjo dhuratë dashurie që na bën bij, lind angazhimin të duam Atin dhe vëllezërit dhe na bën të aftë të duam me dashurinë me të cilën Hyji do, krijon, dhurohet, shpëton.

Është një dashuri që nuk njeh masë. Jezusi në fakt pohon: "sepse Biri i njeriut nuk erdhi për të qenë shërbyer, por që ai të shërbejë e të japë jetën e vet si shpërblim për të gjithë.” (Mk 10,45). Gjatë darkës së fundit ai, Zoti dhe Mësuesi, u lan këmbët dishepujve; ditën e Pashkëve iu paraqitet apostujve dhe u tregon duart dhe këmbët e shpuara, si për të thënë: vdekja ime është një gjest dashurie për ju dhe për të gjithë njerëzit.

Kjo pra na jep të kuptojmë se është një dashuri që krijon bashkim. Duke e bashkuar bashkësinë e besimtarëve - Kishen e Shenjte - në një trup të vetëm, vepron në botë si tharm për bashkimin, shenjë e vëllazërisë së vërtetë, sepse të gjithë jemi bij të një Ati të vetëm.

Është një dashuri hyjnore që tregon rrënjën e fundit të çdo dashurie dhe të renë e saj absolute. (Gjn 3,16-17).

Me këtë dashuri Jezusi ka bërë një urdhër: „duhuni“, dhe një masë: „si unë ju kam dashur ju“. Dhe në zbatimin e një urdhëri të tillë na ka bërë të zbulojmë dinjitetin e thirrjes sonë.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Nga Shpirti besimtarët janë të futur në horizontin e dashurisë trinitare!

Në horizontin e Trinisë

„Qëndroni në dashurinë time“ (Gjn 15,9), këmbëngul Jezusi me dishepujt e tij. Të qëndrosh në dashurinë e tij dhe të jesh i qëndrueshëm në zbatimin e urdhërimeve të tij, siç ka bërë ai me Atin, duke qëndruar në dashurinë e tij. Forca e Shpirtit do të na bëjë të aftë.

Duke u ripërtërirë nga brenda, Shpirti na bën të shenjtë, mbjellës gëzimi dhe shenjtërie. "Pra, të tillë ishit disa, por u latë, por u shenjtëruat, por e fituat shfajësimin në saje të Emrit të Jezu Krishtit Zot dhe të Shpirtit të Hyjit tonë. Lavdëroni në trupin tuaj Hyjin"(1 Kor 6,11).

Shpirti, i marrë në Pagëzim, në Krezmin dhe në Eukaristi, ripërtërin në Kurorën martesore dashurinë e bashkëshortëve dhe i hap ndaj dahsurisë krijuese, mbështet ministrat e Kishës në shërbimin e tyre, i rijep faljen e Hyjit mëkatarit të penduar, forcon vëllain e sëmurë, e shëron ndonjëherë, ose e shoqëron në takim me Zotin në luftën me vdekjen.

Nga Shpirti besimtarët janë të futur në horizontin e dashurisë trinitare. Për sa mund të duhet e habitshme, Trinia është bërë tani familjare me njeriun, ne mbajmë emrin e saj, përsërisim në mes të bashkëjetesës sonë të bërjes çmos të patregueshëm të Atit ndaj Birit, të Birit ndaj Atit, nëpërmjet Shpirtit të Shenjtë.

Të duash Hyjin nuk është më të duash një qenie të pakapshme. Është të njohësh dhe të pranosh gjithçka që dashuria e tij ka derdhur mbi njeriun, derisa është bërë një si ne pa u dalluar nga më i përuluri dhe më i varfri. Është të duash Hyjin në Jezusin që „ka punuar me duar njeriu, ka menduar me mendje njeriu, ka vepruar me vullnet njeriu, ka dashur me zemër njeriu“ (GS, 22).

Të duash Jezu Krishtin është të duash Atin ne Birin në të cilin është treguar, kështu që të shohësh Jezusin është të shohësh Atin „që na ka dashur i pari“ (1 Gjn 4,19).

Të duash Hyjin është të marrësh që na shtyn të japim: është të ndjesh që na ka për zemër sepse do dashurinë tonë, e kërkon, e nxit, na fton në dialog dhe në bashkim me të dhe mes nesh.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Dashuri të pandashme - Hyji dhe njeriu!

Për dashurinë e tij të madhe Ati na ka dashur në Birin me gjithë Shpirtin e tij: dashuria e Hyjit u ndikua në zemrat tona me anë të Shpirtit Shenjt që na u dhurua. (Rm 5,5).

Caritas është dashuria me të cilën Hyji na ka dashur dhe që na komunikon nëpërmjet Shpirtit të Jezu Krishtit. Nëpërmjet dashurisë mund ta duam Hyjin dhe vëllezërit me dashurinë me të cilën Ati do Birin dhe ne.

Në këtë qëndron risia e krishterë e dashurisë: dashuria jonë, duke pasur origjinë hyjnore, nuk është shumë një shfaqje e vullnetit tonë të mirë por një pjesëmarrje në vetë dashurinë e Hyjit që na komunikohet.

Para së gjithash, Hyji na jep aftësinë të duam atë; dhe mbi këtë dhuratë shartohet dashuria e të afërmit: Kushdo beson se Jezusi është Mesia, është i lindur prej Hyjit. Kushdo e do prindin, do edhe të lindurin prej tij. 2 Me këtë gjë e dimë se i duam fëmijët e Hyjit: nëse e duam Hyjin dhe i mbajmë urdhërimet e tij. (1 Gjn 5,1-2).

Me të njëjtën qartësi shën Gjoni paraqet përmasën tjetër thelbësore të dashurisë së krishterë: „Kush nuk do veëllain e vet që sheh, nuk mund të dojë Hyjin që nuk sheh“ (1 Gjn 4,20). Njeriu, cilido njeri, është shkurre e përjetshme e zjarrtë e Hyjit, vendi i përjetshëm i shfaqjes së tij. Për këtë Jezusi ka bashkuar në mënyrë të pazgjidhshme dashurinë e të afërmit me atë të Hyjit dhe ka bërë vetëm një urdhërim. Të duash Hyjin do të thotë të takosh njeriun dhe t’i shërbesh; të bësh ecjen me njeriun do të thotë të takosh Hyjin, princip dhe arsye e çdo të mire.

Kur thuhet që i krishteri do të afërmin „për dashuri të Hyjit“ nuk duhet të kuptohet që i afërmi është një shkallë ku duhet të vihet këmba për të shkuar te Hyji. Duke dashur të tjerët pranojmë ato vlera që jatë të tyre; por i duam ato vlera nën dritën e Hyjit, të Krishtit dhe të Shpirtit të tij, sepse janë Personat hyjnorë që janë në origjinën e pasurive që njeriu zotëron.

I krishteri është i thirrur ta dojë tjëtrin sipas këtij plani dashurie që Ati do të realizojë në të, që të piqet dhe të rritet në lirinë e bijve të Hyjit, deri në përmasën e njeriut të përkryer që është Krishti. Siç bëjnë shenjtërit, shembuj të gjallë të dashurisë së pandashme të Hyjit dhe të njeriut.

Ku ka dashuri të vërtetë të Hyjit, ka gjithmonë shërbim për njeriun. Ku ka dhuratë, pëlqim, liri për t’u shprehur në më të mirën liri, erë e mirë shoqërie të mirë, shërbim i vërtetë i njeriut, aty është Zoti.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Flakë që ndriçon gjithçka dhe pastron gjithçka!

Në dashuri janë të sjellura, si në një shkallë inkandeshence, feja dhe shpresa. Në flakën e saj ndizen të gjitha virtytet e tjea: varfëria, përvujtëria, kujdesi, drejtësia.

Dashuria është „ lidhje e përkryeshmërisë“. Si dritë që ndriçon gjithçka, si kripë që i jep shije gjithçkaje, ajo u „jep formën“ të gjitha virtyteve, domethënë i bën forca dinamike që e drejtojnë të krishterin nga Zoti. Nuk ka pengesa për një fe të gjallëruar nga dashuria dhe për një dashuri të ushqyer nga feja: ashtu siç nuk ka pengesa për shpresën.

Angazhimi i dobishëm i nxitur nga dashuria bëhet energji shndërruese e njeriut dhe e botës; dhe qielli bëhet rrugë mbi rrugët e tokës, me gjithë peshën e materies dhe ikjen e kohës. „Parajsa e bashkësive rregulltare është në dashurinë“ u thonte shën Vinçenc de’ Paoli bashkëvëllezërve të tij dhe motrave të tij.

Në dashurinë merr kuptim të bindshëm varfëria ungjillore. Krishti është bërë i varfër nga i pasur që ishte, për t’i bërë të çmueshëm njerëzit me jetën e tij të dashurisë. Nga momenti që dashuria mban parasysh gjithë njeriun nuk
duhet të ndahet kurrë nga drejtësia dhe nga vepra e saj e nxitjes:

„Për të ndërtuar një jetë politike më të vërtetë njerëzore, nuk ka asgjë më të mirë se sa të kultivohet ndjenja e brendshme e drejtësisë, e dashurisë, dhe e shërbimit të të mirës së përbashkët, dhe të forcohen bindjet themelore mbi natyrën e vërtetë të bashkësisë politike dhe të qëllimit të saj, mbi ushtrimin e ligjshëm dhe mbi kufijtë e kompetencës së pushteteve publike“ (GS, 73).

Liria e Shpirtit të Shenjtë, që është në bazën e dashurisë së krishterë, e bën dashurinë jo vetëm një nga ligjet e shumta që rregullojnë sjelljen tonë, por ligji suprem, që është sipër çdo norme të veçantë dhe së bashku forca e brendshme që i gjallëron, kriteri për të gjitha zgjedhjet.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Armiqtë për t’u dashur

‘Duajini armiqtë tuaj, bëjuni mirë atyre që ju urrejnë, bekojini ata që ju mallkojnë, lutuni për ata që dijekeqas ju mundojnë’. (Lk 6,27-28.35): urdhri i Krishtit të duam armiqtë qëndron në kulm të eksperincës së krishterë dhe përfaqëson një dorëzim vendimtar.

Armiq nuk janë vetëm ata që na urrejnë dhe na bëjnë të keqen, ata me të cilët kemi kundërshti të pashërueshme, por edhe ata që e mendojnë ndryshe, duke qenë nga ana tjetër, ata që tregojnë që nuk na vënë re, na braktisin në vetminë tonë.

I takon dashurisë të krijojë për ta raste takimi dhe hapjeje, të jenë të gatshëm ta thyejnë rrethin e tyre, të rikrijojnë mikpritjen, të sfidojnë indiferencën. Nëse duam të fillojmë të arrijë Mbretëria, duhet të ndryshohet mënyra e bashkëjetesës dhe të vlerësohet takimi. Miqësia jo vetëm jepet, por edhe merret me të njëtin angazhim, dhe kështu do të lulëzojë mirënjohja, që është gjysma tjetër e të dashurit shumë. Nuk mjafton ta duam të afërmin së bashku me Hyjin, duhet të lihemi të duhemi, nëse nuk duam të refuzojmë përgjigjen që Hyji na ofron në të afërmin.

Në angazhimin e dashurisë ungjillore merr forcë të veçantë dëshmia e urdhërit të faljes. Ai na kërkohet nga dashuria e mëshirshme e Atit që do t’i shpëtojë të gjithë njerëzit dhe (Mt 5,45). Hyji është gjithmonë i gatshëm t’i falë fajet (mëkatet) tona, por kërkon që për hirin e pajtimit të tij edhe ne të tregohemi të aftë si ai, të falim vëllezërit, gjithmonë dhe megjithatë. (Ef 4,32). Nuk është një nxitje e thjeshtë, por është kusht që të na jepet falja e Hyjit: (Lk 6,37-38).

Edhe aty ku duhet të ushtrohet drejtësia ndaj atij që ka gabuar, dashuria e krishterë, që di „të fitojë të keqen me të mirë“ heq rrënjën e urrejtjes, thërret në kërkimin e qëndrueshëm të rekuperimit të vëllait dhe të respektit të dinjitetit të tij si bir i Hyjit.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Të besueshëm për bashkimin në dashuri!

Bashkësitë e krishtera nuk janë të besueshme nëse nuk japin shembull të bashkimit në dashuri, që ka burimin dhe kulmin në Eukaristinë. Shprehje efektive e dashurisë kishtare është „gostia e sakrificës“, ku Hyji bëhet buka mistike që ne të rritemi me të.

Pali qorton me ashpërsi ata besimtarë të Korintit që gjatë asmblesë liturgjike konsumojnë darkën e tyre në mënyrë egoiste, pa i bërë pjesëmarrës të varfrit: (1 Kor 11,20). Pasi atëherë kulti vishet me hipokrizi dhe kundërshton në fakte bashkimin që Eukaristia do të thotë dhe të realizojë. Për këtë apostulli këmbëngul duke kujtuar thelbin e dashurisë, e drejtuar të shprehë në çdo raport personal komunikimin e Shpirtit që na është dhënë, të formojë në Krishtin një zemër të vetme dhe një shpirt të vetëm, të realizojë bashkimin imtim të jetës me Atin. E boshatisur nga ky thelb nuk do të kishte kuptim as dhurata më bujare vëllezërve.