“Puçi” i 1974-ës dhe tradhtia e Mehmet Shehut
Standard
Gjenerali Halim Ramohito tregon:
Me hollësi dhe dëshmi të papublikuara më parë, gjenerali Halim Ramohito që u dënua me grupin e ashtuquajtur “puçist” të Beqir Ballukut në vitin 1974
Me hollësi dhe dëshmi të papublikuara më parë, gjenerali Halim Ramohito që u dënua me grupin e ashtuquajtur “puçist” të Beqir Ballukut në vitin 1974, tregon rolin kyç të Kryeministrit të atëhershëm, Mehmet Shehu, në këtë ngjarje. Dje lexuam nga kujtimet e Ramohitos se si Shehu kishte mbështetur qëndrimet e ushtarakëve të lartë, që shpeshherë binin ndesh me porositë e Enver Hoxhës, por kur erdhi puna që atyre t’u priteshin kokat, nuk e pati të vështirë të dilte krah Enverit dhe të linte në baltë “miqtë” e tij. Sot do lexoni se si Mehmet Shehu i vuri në bankën e të akuzuarve ushtarakët, që i kishte mbështetur deri dje, ndërkohë që u mburrej kinezëve për shpartallimin e puçit ushtarak, që në të vërtetë nuk ishte asgjë tjetër, veçse shkatërrimi i ushtrisë shqiptare në atë kohë
Halim Ramohito
Mbledhja e Plenumit të VI-të të KQ e 16 dhjetorit 1974, si dhe gjyqet e zhvilluara më vonë ndaj nesh, u orientuan, para së gjithash, që të përqendroheshin në akuzat e bëra nga Enver Hoxha, sidomos në dy drejtime kryesore, që duhet të përbënin në gjyqe edhe bazën e padisë penale ndaj nesh:
- Sabotimin e vijës së partisë në fushën e mbrojtjes, të kryer në bashkëpunim, si pjesëtarë të një organizate kundërrevolucionare në ushtri;
- Agjitacion e propagandë, me anën e futjes në masë në ushtri të literaturës armiqësore borgjeze-revizioniste ushtarake.
Për këto dy drejtime, të parit që iu kërkua të fliste dhe të jepte llogari në mbledhjen e 16 dhjetorit 1974 të plenumit të VI-të të KQ, ishte gjeneral Petrit Dume. Kjo edhe për faktin se, pas plenumit të V-të të KQ të korrikut 1974, Beqir Balluku ishte i internuar në Roskovec dhe, atje, siç i deklaroi Enveri mbledhjes me solemnitet, “tashmë ai është i arrestuar…”.
Diskutimet në mbledhjen e plenumit të VI-të KQ të dhjetorit 1974, filluan me këtë dialog të Mehmet Shehut me Petrit Dumen:
Mehmeti: - Po të ngresh ti, Petrit Dume, në këmbë ushtrinë dhe të arrestosh KQ të PPSH dhe qeverinë me tanket e tua, siç bëri Zhukovi në Kremlin, ç’do të thotë kjo?
Petriti: - Tradhti e lartë.
Mehmeti: - Po, tradhti e lartë. Por a nuk je ti, Petrit Dume, një Zhukov i Shqipërisë?
Petriti: - Nuk e kam bërë një tradhti të tillë.
Ku e kishte origjinën ky dialog për tanket, me të cilat gjoja ne do të rrethonim dhe arrestonim KQ? Në vitin 1973, u zhvillua një takim i disa prej kuadrove kryesore të ministrisë së Mbrojtjes në Shkodër me Mehmet Shehun, në të cilën kam marrë pjesë edhe unë. Në atë takim, u rrahën mendimet për masat që duhet të merreshin në rast të një agresioni të mundshëm nëpërmjet kufijve tanë verorë e veriperëndimorë dhe, mbi të gjitha, për mbrojtjen e Shkodrës. Pasi u njohëm edhe me të dhënat e dy rrethimeve të viteve 1911-1912 të Shkodrës nga serbo-malazezët dhe me të dhënat më të fundit të stërvitjeve të jugosllavëve në këtë rajon, arritëm në një përfundim të përbashkët, se na duhej menjëherë të fillonim nga puna për fortifikimin e malit të Taraboshit dhe vendosjen në kalanë e Rozafës të baterive të MKA, të topave të artilerisë kundërajrore me kalibra të fuqishëm, deri edhe me sisteme automatike drejtimi. Diskutuam edhe për masat e tjera që duhet të merreshin për të shkatërruar ndonjë desantim të mundshëm nga deti dhe liqeni që eventualisht mund të ndodhte në rajonin e Shkodrës etj. Diskutimet tona u përqendruan edhe në përdorimin, në këto situata, të njësive të tankeve që dispononte vetë korpusi që mbronte drejtimin e Shkodrës dhe, sidomos, të njësisë së tankeve të dislokuar në rajonin e Laçit dhe të maskuar në strehime nëntokësore. Situata në atë kohë, në kufirin me Malin e Zi, ishte e ndryshme nga ajo e sotmja. Tani, nga të dyja anët e kufirit, shohim të hyjnë dhe të dalin nëpërmjet këtyre kufijve qindra e nganjëherë mijëra njerëz e vetura, por, në atë kohë, përveç të dhënave që merrnim nga burime të tjera edhe me sy i shihnim tanke serbe aty, buzë kufirit.
Lëvizjet, deri edhe ato vetëm me harta, të kësaj njësie tankiste nga Laçi në drejtim të Shkodrës për qëllimet e mësipërme mbrojtëse në stërvitjet e ndryshme, më vonë u etiketuan marrëzisht si tentativa tonat për të rrethuar organet e partisë dhe pushtetit në Shkodër, madje, sipas Mehmet Shehut, ato do të ishin edhe një provë nga “grupi puçist” për të rrethuar dhe arrestuar më vonë edhe vetë KQ të Partisë.
Edhe në këtë replikë teatrale me Petritin, shfaqet karakteri i ndërlikuar i Mehmet Shehut. Në marrëdhëniet e drejtpërdrejta me ne, gjeneralët, ai ishte i hapur, disa herë edhe shumë miqësor, bënte dhe pranonte shaka, bënte sikur nuk e dëgjonte ndonjë fjalë dykuptimëshe, ndërsa jashtë këtyre marrëdhënieve, tjetërsohej e ndryshonte i tëri. Në publik dhe sidomos para efektivave të ushtrisë, ishte i ashpër e i prerë, i rreptë e autoritar, ndërsa para Enver Hoxhës bëhej papritur i urtë e i dëgjueshëm si një nxënës i zellshëm, sepse, me sa duket, e dinte nga përvoja që Enver Hoxha të sakrifikonte e të flakte tej si një leckë po të mos ishe i tillë në çdo çast dhe po të mos ia bëje qejfin, vend e pa vend, me lavde e ditirambe. Dhe këtë, Mehmeti e bënte më mirë se askush tjetër, duke mos humbur asnjë rast për të shfaqur besnikërinë e tij ndaj Enver Hoxhës.
Ja se çfarë thotë për këtë gjeneral Muhamet Prodani, që dikur ishte shumë i afërt me Mehmet Shehun:
“... Pikërisht këtë gjë nuk ia fal kurrë Mehmet Shehut. Kur s’qe i zoti t’ia dilte mbanë, përse i hyri asaj ndërmarrjeje aq të rrezikshme?!... Akoma më tej, përderisa i hyri, përse nuk i qëndroi ambicies së vet për pushtet deri në fund, përse nuk i doli rrezikut ballas, duke sakrifikuar diçka nga vetja, që të mos sakrifikoheshin aq lehtë e mizorisht të gjithë shokët dhe bashkëpunëtorët e tij më të afërt në ushtri? Akoma më tej: Ç’ishte gjithë ai pasion i tij deri në kufijtë e marrëzisë për të gjetur sa më shumë fakte e prova fajësie kundër nesh, për ta zgjeruar sa më shumë rrethin e “komplotistëve”?!... Mos donte vallë t’i mbushte mendjen vetvetes, mos kërkonte të ngushëllohej e të vetësugjestionohej se ishte në rrugë të drejtë dhe se nuk po bënte asnjë mëkat kundër nesh, duke i larë duart si Pilati?...
I thosha shpesh ato ditë, kur mbeteshim vetëm: “Ç’po bëni kështu, po e shkatërroni fare ushtrinë?... Ç’faj kanë bërë shokët, që po i godisni kaq egër?!...” ‘Pusho, më thoshte, mbylle gojën, se do ta hash edhe ti! Nuk e kupton që s’kam ç’të bëj?!...”
Është fakt që Enveri ia pranonte me shumë qejf Mehmetit lëvdatat e tij të pafre dhe e thoshte shpesh hapur se ai ishte bashkëpunëtori i tij më i ngushtë. Por, është po kaq e vërtetë se ai asnjëherë nuk kishte pasur besim tek Mehmet Shehu (Se mos vetëm tek Mehmeti! Tek asnjë nuk kishte besim Enver Hoxha, as hijes e lëkurës së vet nuk i besonte ai njeri…) dhe këtë e provuan më së miri ngjarjet e vitit 1982. Enveri, që dyshonte për çdo gjë dhe për këdo, e kishte pasur që atëherë në shenjë edhe Mehmetin, për llogari të vjetra dhe të reja, pasi mendonte se edhe ai i rrezikonte seriozisht pushtetin.
Mehmet Shehu, që nga periudha e LANÇL (1939) e deri në vitin 1974, e kishte vlerësuar Heroin e Popullit Petrit Dume si një nga gjeneralët më të shquar të luftës dhe të ndërtimit e forcimit të Forcave tona të Armatosura, si një strateg të shquar ushtarak, si gjeneralin njëkohësisht edhe ushtar, që drejtoi Shtabin e Përgjithshëm në periudha të vështira për një çerek shekulli, si një gjeneral shumë të aftë, që punët i kishte drejtuar me kompetencë dhe përkushtim të madh. Disa here, Mehmeti e kishte vlerësuar Petritin edhe si njohës të shquar të doktrinës ushtarake, që, përveç përvojës luftarake të fituar gjatë LANÇL dhe ndërtimit e forcimit të Ushtrisë sonë Popullore në dhjetëvjeçarët e periudhës së pasçlirimit, kishte mbaruar me rezultate të shkëlqyera edhe dy akademi të larta ushtarake në ish - Bashkimin Sovjetik. Këto e vlerësime të tjera të larta të gjeneral Mehmet Shehut për Petrit Dumen, i dinim mirë jo vetëm ne, gjeneralët e ushtrisë të asaj periudhe, por e gjithë ushtria jonë. Por edhe një udhëheqës i shquar, me dije të gjëra në të gjitha fushat, sidomos në ato ushtarake, me aftësi të rralla organizative për zbatimin e detyrave, si Mehmet Shehu, megjithatë, bëhet i vogël në gjykime e vlerësime kur shikon se po i rrezikohet posti i kryeministrit. Kështu, në vitin 1974, pas kthesës prej 180-gradëshe, vetë Mehmet Shehu e akuzoi edhe Petrit Dumen hapët në mbledhjen e Plenumit të VI-të të KQ të PPSH si “puçist recidivist” dhe miratoi vendimin edhe për pushkatimin e tij, ndërsa në mbledhjen e kuadrove kryesore të Ushtrisë në dhjetor të vitit 1974, ai nuk mungoi të bënte edhe autokritikë, që “…nuk e paskësh njohur Petrit Dumen…”, se “…në fakt, ai nuk paska vlejtur as edhe sa një komandant çete…” dhe se “veprimtaria e tij e gjatë në ushtri, kanë qenë vetëm sorollatjet pa bukë në njësitë e saj…” etj. Mehmet Shehu kishte qenë për një kohë edhe ministër i Brendshëm dhe ai e dinte shumë mirë se Enver Hoxha merrte informacione nga burime të ndryshme edhe për të. Ai ishte i ndërgjegjshëm se deklaratat e tij gjatë analizave të veprimtarisë të të ashtuquajturit grup “puçist” në ushtri “Nuk do t’i japim asnjë kuadër tjetër Beqir Ballukut edhe pas gjithë kësaj veprimtarie armiqësore të tij”, ishin hapa false e të gabuara për momentin, ndaj nisi të bënte të pamundurën për t’ia mbajtur ison me përulësi Enverit në çdo hap të masakrës së tij mbi kuadrot kryesore të ushtrisë dhe mbi vetë ushtrinë. Natyrisht, Enver Hoxha bëri të kundërtën e asaj që thoshte Mehmeti në deklaratat e tij. Ai vuri në listë për goditje edhe gjeneralët Arif Hasko, Vehbi Hoxha, Muhamet Prodani, Abas Fejzo, Todi Naço, Sulo Kozeli etj., pasi i dinte mirë lidhjet dhe, siç mendonte ai, edhe devocionin e veçantë të tyre për Mehmet Shehun, lidhje të krijuara qysh nga periudha e luftës me të, në Brigadën e Parë partizane. Për këtë arsye, Enveri nuk mund t’i linte pa i dënuar në 1974 edhe këta gjeneralë dhe, bashkë me ta, edhe vetë Mehmetin në vitet 1982 dhe 1983. Enver Hoxha e dinte mirë edhe bashkëpunimin e Mehmet Shehut me Petrit Dumen në drejtimin e punëve të ushtrisë. Ai e dinte se ata puqeshin me njëri-tjetrin jo vetëm në koncepte, por edhe me metodat se si duhej të zbatoheshin ato në ushtri. Për këto arsye, replikat mes Mehmetit dhe Petritit në mbledhjen e plenumit, siç u vërtetua edhe më vonë, nuk ja mbushnin mendjen për besnikëri të Mehmetit ndaj tij dhe kështu, më vonë, ai i etiketoi ato si një “fasadë” para plenumit, për të fshehur marrëdhëniet ndërmjet tyre. Enveri e shfrytëzoi mirë në fillim Mehmet Shehun si mbështetës të tij, për të na dënuar neve më 1974, por pastaj nuk do ta kursente as vetë atë. Është e qartë se fundi i tij ishte i paracaktuar që në vitin 1974, veçse kësaj radhe diktatori u tregua pak më “zemërgjerë”. Nuk e gjykoi në popull e në ushtri, siç bëri me ne, nuk e arrestoi dhe nuk e futi në burg, por e detyroi të vriste veten ose e vrau (unë besoj për variantin e parë), në dhjetor të vitit 1982. E njoh mirë kaligrafinë e Mehmet Shehut (pra edhe të letrës që ai kishte lënë pas vdekjes) dhe, nga sa e kam njohur në dhjetëra vite pune të përbashkët, as “nën kërcënimin prapa kokës të kobures” ai nuk do të pranonte kurrë ta shkruante atë letër pa dëshirën e tij tragjike.
Me siguri, Enver Hoxha e dinte edhe pikëpamjen e Mehmetit, që dënimet lidhur me të ashtuquajturin “puç” duhet të kufizoheshin vetëm tek Beqiri, ashtu siç ky i fundit kishte kërkuar jodrejtpërdrejt edhe në mbledhjen e aktivit në dhjetor 1974 në Durrës: “Edhe në punimet e këtij aktivi, u ndie vetëm zëri i një zileje të vetme…” dhe “Ne nuk do lejojmë tani asnjë njeri që Beqir Balluku ta marrë me vete…” Po kështu, të gjithë bashkëpunëtorët e Beqirit në punimin e materialit teorik, po në këtë mbledhje, Mehmeti i cilësoi si “fajtorë pa faj”, gjë që do të thoshte se shpata e Demokleut nuk duhej të godiste edhe mbi ta.
Këto mendime, qoftë të hapura, qoftë edhe të fshehta e të maskuara të Mehmet Shehut, sipas vlerësimit tim, binin në kundërshtim me mendimet e Enver Hoxhës, i cili, qysh në korrik të vitit 1974, sapo doli ky problem, kishte konkluduar: “Në ushtri kemi të bëjmë me një puç armiqësor dhe protagonistët e tij duhet t’i fshijmë me fshesë të hekurt!...”, fshesë të cilën, në të gjithë veprimtarinë e tij, Enveri e mbante “kurdoherë të gatshme prapa derës të zyrës dhe të shtëpisë së tij”. Shprehjen “fshesë e hekurt”, Enveri e kishte huazuar nga perandori i Prusisë dhe Gjermanisë, Frederiku i Madh, i cili, shekuj më pare, e përdorte kur kërcënonte kundërshtarët e tij.
Nuk është e rastit që, më shumë se gjysma e kuadrove të larta të ushtrisë, pjesëmarrës në takimin e dhjetorit 1974 në aktivin e Durrësit, me urdhrin dhe vendimin e drejtpërdrejtë të Enverit, u dënuan me burgime, çmobilizime, ulje në detyrë etj. Për këto arsye dhe të tjera si këto, Enver Hoxha nuk mund të linte pa likuiduar edhe vetë Mehmet Shehun, pavarësisht nga betimet që, siç thashë më sipër, Mehmeti bënte, si më parë edhe në atë kohë, për besnikëri ndaj tij.
Në mbledhjen e plenumit të VI-të të 16 dhjetorit 1974, në një atmosferë urrejtjeje ndaj nesh, pjesëmarrësve të të ashtuquajturit grup “puçist” në ushtri, pas debatit të Mehmet Shehut me Petrit Dumen, i vazhduan në këtë frymë diskutimet edhe lakenjtë e tjerë të zellshëm të diktatorit, sidomos G.Ç., I.S., M.B. dhe D.A., ish - punonjës të aparatit të KQ dhe, siç u pa qartë, edhe diskutimet e tyre dhe të të tjerëve në atë mbledhje - farsë, ishin të paracaktuara dhe të dirigjuara me kohë. Këto diskutime e ndezën më shumë situatën. Qëllimi ishte i qartë: me çfarëdolloj mjeti dhe në çdo mënyrë, duhej të na nxirrnin ne si grup armiqësor, me organizim dhe platformë “puçiste”.
Në atë mbledhje, me interesim të madh u prit shpifja e paskrupullt e ish - zëvendësministrit të Punëve të Brendshme, R.K., i njohur ky në shumë gjyqe, sidomos në atë të Teme Sejkos, për falsifikime. Në diskutimin e tij, R.K. duke na u drejtuar me gisht, tha: “Këta armiq të partisë dhe të shtetit, në një bisedë intime me njëri – tjetrin, kanë thënë: “Sa keq që na u zbulua kjo punë para muajit gusht 1974, pasi më 16 gusht do të pushtonim Radio-Tiranën, do të merrnim edhe masa të tjera për të izoluar udhëheqjen, pastaj do të merrnim fuqinë!...” Për këtë atyre do t’iu vinin në ndihmë, - sipas tij - edhe 20000 parashutistë sovjetikë. Këto të dhëna, - i tha R.K. plenumit, - janë marrë nga një ambasadë e huaj këtu në Tiranë.”
Ja edhe disa nga moria e shumtë e pyetjeve dhe akuzave të tjera për ne, “puçistët”, ish - anëtarë të KQ, të bëra nga disa prej shërbëtorëve më të zellshëm e servilë të Enver Hoxhës, të parapërgatitura për këtë qëllim, për të vërtetuar se ne ishim armiq dhe vetëm armiq:
A.Ç. në diskutimin e tij në këtë mbledhje, na u drejtua me pyetjen: “A mund të na i a tregoni lidhjet tuaja me armiqtë e jashtëm?”
“Një oficer i garnizonit të Vlorës, në vitin 1972, - tha G.N. në diskutimin e tij, - i ka raportuar Drejtorisë Politike të Ushtrisë se disa oficerë madhorë të ushtrisë po përgatisnin një grusht shteti, por kjo çështje është mbyllur nga Hito Çako.”
“Nga një organizatë - bazë partie në Shkodër, - tha P.M., - kam marrë të dhëna se Sadik Bekteshi ka mbajtur lidhje me familje të dyshimta në Mal të Zi.”
“Petrit Dume vinte shpesh në Kolonjë, - tha E.P. - dhe aty punonte për të përçarë e ndarë popullin në myslimanë dhe të krishterë.”
“E shoqja e Petritit mbante lidhje me të vëllain në Lushnje, që është armik dhe i dërgonte në shtëpinë e tij edhe byrekë.”, tha J.P. Kështu në këtë mbledhje plenumi, veç çështjeve të ashtuquajtura armiqësore e të mëdha të mbrojtjes, nuk munguan të përmendeshin edhe “byreqet”;
“Me kë i keni mbajtur lidhjet tuaja armiqësore, brenda dhe jashtë vendit?” pyeti M.P.
“Cili është plani i bashkëpunimit që do të vinit në zbatim?”, pyeti Rr.D., duke përsëritur ndaj nesh edhe kërkesën: “Ne kërkojmë që ju të na zbuloni tradhtinë. Si i kini pasur dhe si i kini mbajtur këto lidhje.” Pastaj po ky (Rr.D.), na u drejtua drejtpërdrejt neve edhe me fjalër “dramatike”: “Të gjithë marksistëleninistët dhe njerëzit e ndershëm kudo në botë, kanë besim tek shoku Enver. Na thoni tani, ju, puçistët tek kush kini pasur dhe kini besim?...”
H.I.: “Të gjithë ju, puçistët jeni përqafuar qafë më qafë me armikun e klasës”;
“Në një organizatë të partisë në Lushnje, ka dalë që Sadik Bekteshi ka mbajtur lidhje me ambasadën rumune këtu në Tiranë, duke marrë që andej edhe revista, libra etj.”, tha në diskutimin e tij Rr.Gj.;
“Çfarë bisede ke bërë ti, Sadik Bekteshi, me Jepishevin, shefin e Drejtorisë Politike të Ushtrisë Sovjetike?”, pyeti N.C. (takim ky që ishte zhvilluar qysh në vitin 1958, H.R.) etj.
Ndërkohë, nga “maja” e tribunës së mbledhjes, që dukej sikur ishte edhe më e lartë se vetë maja e Olimpit, për të krijuar aty psikozën se ne ishim vetëm armiq, Enver Hoxha, “i nxehur”, me gishtin përpjetë dhe me zë të lartë na drejtohej neve: “I lini ato diskutime që kini përgatitur me shkrim, se i dimë… Dëgjoni çfarë kërkojnë këtu shokët. Ku është komploti, si e kini organizuar ju atë dhe vetëm në këtë drejtim duhet të flisni…”.
Pas të gjitha atyre akuzave, Petrit Dumja tha: “Unë nuk kam asnjë lidhje armiqësore, as me jashtë e as me brenda. As që me ka shkuar kurrë në mendje të bëj një punë të tillë armiqësore. Gjatë gjithë jetës sime, kam punuar në ushtri, duke ditur dhe menduar gjithmonë se kam venë të gjitha forcat dhe aftësitë e mia për t’i shërbyer sa më mirë atdheut dhe popullit”. Pastaj Petriti kërkoi që t’i jepnin kohë për t’u përgatitur për pyetjet e shumta që ju bënë, por kjo u refuzua edhe nga vetë Enver Hoxha.
Kurse Hito Çako tha: “Unë nuk e konsideroj veten si komplotist…”
Po të krahasohen thëniet e mësipërme, me ato të bëra gjatë zhvillimit të gjyqit për ta, që janë botuar edhe në shtyp (në rast se nuk janë të çensuruara), duket sikur Petriti e Hitua, deri edhe Beqiri, i pranojnë fajet. Por edhe nga përvoja ime dhe e “armiqve të tjerë”, jam i bindur se, këto pohime të tyre, janë rezultat i torturave të shumta, sidomos morale, të kryera ndaj tyre në hetuesi për gati një vit dhe pa pushim, ditë e natë. Në ato kushte barbare, ku as hasmin mos e pafsh kurrë, ishin të aftë të bënin të flisnin edhe drurët e gurët dhe jo më njerëzit e gjorë, prej mishi e kockash…
Në këtë mbledhje, duke marrë pozën e një aktori të përkryer, përveç të tjerave, Enveri iu komunikoi pjesëmarrësve edhe një ngjarje “sensacionale”, sipas tij, gjë që u prit me duartrokitje frenetike. Ky lajm konsistonte në faktin se ai vetë, “kishte shpëtuar jetën e tij” nga tentativa e Hito Çakos për ta eliminuar edhe fizikisht, pasi ky i fundit i kishte caktuar si pilot të avionit personal të tij nipin, nënkolonel Çobo Skënderin. Por unë, tha Enveri, nuk hipa kurrë në këtë avion.
Është e vërtetë se Enver Hoxhës i ishte caktuar një avion i posaçëm për udhëtime. Çobo Skënderi, piloti i atij avioni, ishte një nga më të aftët pilotë të aviacionit tonë luftarak. Në atë periudhë, ai kryente edhe detyrën e komisarit të regjimentit të aviacionit luftarak të Rinasit. Për këtë detyrë të dytë, ai kish bërë edhe një kurs disamujor fluturimi, ditën dhe natën, në hapësirat e Lindjes së Largët të ish - Bashkimit Sovjetik. Në bazë të rregullave strikte, sidomos politike, të vendosura kohë më parë, Çobua ishte miratuar të shërbente në këtë avion me vendimin e Sekretariatit të KQ.
NGA BISEDA E MEHMET SHEHUT ME NJË DELEGACION KINEZ
- “E goditëm Beqir Ballukun si ju Lin Biaon...”
- “Që nga çlirimi kemi eliminuar 15 anëtarë
të Byrosë Politike dhe 40 anëtarë të KQ.”
30.11.1974
- Takim me shokët e Partisë Komuniste Kineze.
Shoku Jao Van Juan: (Flet për forcimin e miqësisë midis dy vendeve, për gjendjen e lëvizjes komuniste ndërkombëtare dhe situatën më të fundit në Kinë.)
- Ne iu falënderojmë për ndihmën qe na keni dhënë në luftën kundër Lin Biaos, Lin Shao Çisë e Konfucit etj. E vërteta është se tradhtia e Lin Biaos na ka krijuar probleme në prodhimin ushtarak. Jemi duke kapërcyer pasojat e sabotimit të tij në këtë aspekt.
Shoku Mehmet Shehu: - Ju vazhdoni t’i qëndroni ballë për ballë revizionizmit sovjetik
Shoku Jao Van Juan: - Polemika jonë me sovjetiket, vazhdon papushim. Ajo, thotë shoku Mao Ce Dun, do të vazhdojë 8 mijë vjet edhe asnjë ditë më pak.
Shoku Mehmet Shehu: - Urojmë që ajo të vazhdojë 12 mijë vjet!
Shoku Jao Van Juan: - Dikush u përpoq të ndërmjetësonte për normalizimin e këtyre marrëdhënieve, por ne i thamë që, sa më shumë të ndërmjetësoni, aq më shumë do të acarohen këto marrëdhënie...
Shoku Mehmet Shehu: - Edhe Lin Biaoja ishte agjent i sovjetikëve...
Shoku Jao Van Juan: - Lin Biao ishte një kryeagjent i sovjetikëve, të cilin ne e rrëzuam në avion kur po arratisej për në Bashkimin Sovjetik. Zumë edhe 5 agjentë sovjetikë, të cilëve iu gjetëm planin për krijimin e organizatave subversive në Kinë... Ne, nga ana jonë, përgatitemi për luftë, bëjmë tunele, armatosim milicinë popullore etj.
Shoku Mehmet Shehu: - Cili ishte qëndrimi i Lin Biaos për milicinë popullore ?
Shoku Jao Van Juan: - Ai ishte kundër saj dhe e shikonte me përbuzje. Nuk e donte luftën popullore...
Shoku Mehmet Shehu: - Këtë qëndrim mbante tek ne Beqir Balluku ndaj forcave të vetëmbrojtjes popullore, po e pësoi si Lini.
Shoku Jao Van Juan: - Tani, në Kinë, kryesorja është lufta ndaj Lin Biaos dhe Konfucit, duke u orientuar nga mësimet e Mao Ce Dunit. Lin Biaua mbështetej në idetë e Konfucit, që iu përshtaten nevojave të çdo klase reaksionare. Lufta kundër tij, është vazhdim i revolucionit të madh kulturor proletar në Kinë. Tani, në shkallë kombëtare, ka marrë fund identifikimi i njerëzve që kishin lidhje me Lin Biaon dhe grushtin e shtetit. Tani, kryesorja është studimi dhe kritika. Ne ndjekim orientimet e Maos: “Dëno, për të kaluar si mësim për të ardhmen, lufto sëmundjen, për të shëruar të sëmurin!”
Shoku Mehmet Shehu: - Beqir Balluku, si Lin Biaua, donte të vinte pushkën mbi partinë, të likuidonte rolin e partisë në ushtri, të bënte grusht shteti. Beqir Balluku dhe grupi i tij, u përpoqën të reviziononin artin tonë ushtarak e ta zëvendësonin me atë revizionist. Me Beqir Ballukun, ishin edhe disa anëtarë të KQ që punonin në ushtri, si Hito Çako, Petrit Dume, Sadik Bekteshi, Rrahman Parllaku e të tjerë, por partia iu tregoi atyre vendin, sikundër bëtë ju me grupin e Lin Biaos dhe Konfucit.
Shoku Jao Van Juan: - Pra, lufta e klasave i ka nxjerrë jashtë këta armiq. Forca e Partisë Komuniste të Kinës, i ka shpartalluar gjatë veprimtarisë së saj të gjitha grupet devijuese dhe, ata që kanë dalë kundër Mao Ce Dunit, i kemi zhdukur në mënyrë të pamëshirshme...
Shoku Mehmet Shehu: - Të njëjtën gjë ka bërë edhe Partia jonë. Që nga viti 1941, kur ajo u krijua, ka pasur luftë kundër 12 deviacioneve në gjirin e udhëheqjes së saj. Bilanci për Partinë ka qenë i favorshëm. Të 12 grupet janë:
1 - Veprimtaria antiparti e Anastas Lulos dhe Sadik Premtes;
2 - Oportunizmi i Ymer Dishnicës dhe Mustafa Gjinishit;
3 - Plenumi i dytë i KQ në Berat 1944 dhe prapaskena e Koçi Xoxes, Liri Gegës dhe Sejfulla Malëshovës;
4 - Oportunizmi i Sejfulla Malëshovës dhe Pleniumi i V-të i KQ;
5 - Veprimtaria trockiste e titiste e Koçi Xoxes, Pandi Kristos, Kristo Themelkos, Xhorxhi Blushit, Nesti Karenxhit;
6 - Grupi i Abedin Shehut dhe Njazi Islamit;
7 - Veprimtaria armiqësore e Tuk Jakovës dhe Bedri Spahiut;
8 - Konferenca e Tiranës, prapa së cilës qëndronin agjentët titistë: Liri Gega dhe Dali Ndreu;
9 - Dezertimi i Panajot Plakut më 1957;
10 - Tradhtia e Liri Belishovës, Maqo Çomos dhe Koço Tashkos më 1960, që ishin agjentë të revizionizmit hrushovian;
11 - Veprimtaria oportuniste e Fadil Paçramit dhe Todi Lubonjës;
12 - Puçi i Beqir Ballukut, Petrit Dumes, Hito Çakos e grupit të tyre në ushtri etj.
Rreth 15 anëtarë të Byrosë Politike dhe 40 anëtarë të KQ të PPSH, janë eliminuar për veprimtari armiqësore.
gazeta standart
Përgjigju Duke Cituar
Postuar më parë nga Rachel_
Krijoni Kontakt