Albin Kurti

[ARIANI_TB]

Një polici ndëshkuese para një gjykimi policor
Policia ka kaq shumë pushtet sepse pushtetit po i mbetet vetëm policia.


Nga Albin Kurti më 18.06.2010 në ora 12:51

Me përjashtim të vrasjeve dhe plagosjeve të rënda më 10 shkurt 2007, asnjëherë nuk ka pasur më shumë dhunë policore kundër aktivistëve të VETËVENDOSJE!-s sesa të shtunën që shkoi. Nuk e kam fjalën për atë që e keni parë tashmë. Kundër çdo norme minimale, policia hodhi sprej lotsjellës edhe në mjedis të mbyllur para se ta rrah secilin aktivist që ndodhej brenda selisë së Lëvizjes sonë.

Sipas dëshmisë që i është dërguar edhe Amnesty International, në stacionin e policisë ‘Qendra’, Salih Zyba, Frashër Krasniqi dhe Vlorian Molliqaj janë futur brenda korridorit të sajuar prej dy radhëve të gjata me policë dhe janë goditur me dhjetëra herë nga shkopinj të hekurt dhe shqelma prej të dy anëve të këtij ‘korridori’. Meqë duart i kanë pasur tërë kohën të lidhura, aktivistët kanë pësuar shumë lëndime në kokë. Policët i kanë goditur ata edhe pasi që i kanë rrëzuar përtokë. Këtë rrahje mizore tërë kohën e ka përcjellur një zyrtare ndërkombëtare, mbi 40 vjeçare dhe me flokë të thinjura. Ajo mbante një distinktiv të njërës prej ministrive të Qeverisë së Kosovës të cilin Salihu dhe Frashëri nuk kanë mundur ta shquajnë se i cilës ministri ishte, porse ata sigurisht se do të mund ta identifikonin atë grua. Shumica e këtyre policëve që i kanë rrahur aktivistët brenda stacionit të policisë kanë qenë nga radhët e po atij njësiti special që intervenoi te zyra jonë. Kushdo që ka qenë në burg më kohën e Serbisë a Jugosllavisë e dinë që ky korridor famëkeq prej policësh quhej ‘shpalir’. Të shokuar ishin edhe vetë policët. Roja në paraburgim më tha që njësia speciale apo çfarëdo policësh të tjerë për askë asnjëherë nuk kanë organizuar ‘shpalir’ që prej përfundimit të luftës.

Pasi që i kanë ndarë aktivistët nëpër dhoma të veçanta të hetuesisë, pjesëtarë të njësisë speciale me maska i kanë goditur e sharë sërish. Në mesin e tyre ka qenë edhe udhëheqësi i skuadrës, Faton Shala, i cili e ka hequr maskën. Gjysmë ore i kanë lënë të presin aktivistët e mbuluar nga gjaku para se t’i dërgojnë në QKUK. Kur Salihu ka kërkuar mjekun ajo zyrtarja ndërkombëtare i ka thënë të heshtë dhe të mos bëjë probleme. Salih Zyba është aktivist që prej pesë vitesh. Është i vetmi njeri që e njoh të ketë marrë pjesë aktivisht në tri luftëra: UÇK, UÇPMB dhe UÇK.

Në oborrin e Klinikës Emergjente, aktivisti Qëndron Kastrati, djali i dëshmorit Isa Kastrati, i është ankuar policëve pse e paskan torturuar kështu Salihun dhe Frashërin. Policët fillojnë ta rrahin edhe Qëndronin, e arrestojnë atë dhe e fusin në furgon të policisë. Përgjatë rrugës deri në stacionin policor ‘Qendra’ sërish e rrahin dhe e shajnë.
Sigurisht që nuk bëhet fjalë vetëm për përdorim të tepruar të forcës këtu. Kemi të bëjmë me dhunë të paramenduar. Me 12 qershor 2010, jo vetëm që njësia speciale ishte ndërsyer kundër nesh, por duket që edhe pjesëtarët e saj ishin përzgjedhur me kujdes. Ata policë me maska nuk po zbatonin kurrfarë ligji: ata e shanin Lëvizjen VETËVENDOSJE! dhe aktivistët gjersa i rrihnin ata. E megjithatë do të kenë qenë duke zbatuar urdhrin. Askush nga drejtuesit e Policisë së Kosovës nuk u distancua nga kjo ekspeditë policore deri në momentin që po e shkruaj këtë artikull. Urdhërdhënësi e kishte planifikuar sulmin për kryerjen e së cilit mbase u zgjodhën policët që dihej se nuk do të kurseheshin në përdorimin e dhunës.

Në stacion të policisë dëgjoja zërat nga dhoma fqinje që e mbante derën hapur. Pjesëtarë të tjerë të njësisë speciale flisnin për trupat muskulozë të njëri-tjetrit dhe për sallat ku i kryenin ushtrimet. Batutat e tyre shpërfaqnin fascinime fashiste për forcën e pastër. Përfytyrimi që njeriut i krijohet për ta ndodhet diku ndërmjet zagarit dhe monstrumit. Me këso policie, shumë shpejt do t’i kemi edhe viktimat e para në ndonjë stacion policor – njerëz që nuk do të arrijnë t’i mbijetojnë rrahjet. Edhe kur ndodhesha në qeli në bodrum të stacionit, dëgjoheshin britma vuajtjesh prej kateve të sipërme. Kushedi kë po e rrihnin. Nuk mund ta besoja që kisha filluar të ndjehem thuajse isha kthyer 11 vjet pas në burgun e Lypjanit gjatë bombardimeve të NATO-s.

Gjatë atyre dy ditëve në paraburgim shumë policë më vizituan. Nuk vinin sa për të ndërruar ndonjë llaf por për t’u rrëfyer. Prapa grilave nisa të bëhem si një prift që dëgjon akuzat e policëve për njëri-tjetrin. ‘Ata dy policë te dera e hyrjes janë njerëz të Destan Thaçit’; ‘Atë që shkruante në një notes të gjelbër e ka lënë Sheremet Ahmeti për të marrur informata’; ‘Ai që të tha se duhet të nënshkruash është ShIK’; ‘Ai që të ofroi ujë është po ashtu ShIK, por ai është djalë i mirë’, ‘Ai që i barti dokumentet nga zyra është njeri i Fadil Syleviqit’, etj. etj. Këso fjalish përmbante secili rrëfim i tyre. Pra, Kosova, në të vërtetë, nuk ka polici. E përbashkëta e policisë është uniforma e saj. Kjo uniformë e maskon faktin që Kosova realisht nuk ka polici. Shumica e eprorëve janë pjesë e klaneve të ndryshme. S’është punë ligji kjo; policia e këtillë e bën ligjin dhe nuk e zbaton atë.

Intervenimi policor i së shtunës tregon që pushteti aktual është në panik. Ai nuk mund të ofrojë punësim për të rinjtë dhe as zhvillim ekonomik, nuk mund të sigurojë integritet territorial dhe as luftim të korrupsionit, krimit e kontrabandës, nuk mund të garantojë kurrfarë të drejtash dhe as mirëqenie për qytetarët. Për më keq, ky pushtet ka nisur të afrohet me opozitën për bisedimet e reja me Serbinë që po afrohen. Policia ka kaq shumë pushtet sepse pushtetit po i mbetet vetëm policia.

Për atë se si të pasnesërmen kjo polici ndëshkuese u pasua me një gjykim policor – herën e ardhshme.

[ARIANI_TB]

Të liqtë e ligjit
Në Kosovë nuk sundon ligji por ligji sundohet. Prandaj kaq shumë përmendet ‘sundimi i ligjit’. Sepse, vetëm kaq është e mundur: të përmendet. Ose, ndoshta duhet konsideruar faktin që shprehja ‘sundimi i ligjit’ megjithatë është e saktë. Ajo djallëzisht lejon ta ketë edhe kuptimin e sundimit mbi ligjin.


Nga Albin Kurti më 11.06.2010 në ora 12:09

Imuniteti i disave ndaj ligjit, të qenit e disave mbi ligjin, është variant i paligjshmërisë. Ligji ose vlen për të gjithë, ose s’është përnjëmend ligj. Ligji në Kosovë na ndan sepse nuk jemi bashkë përfundi tij. Njerëzit në Kosovë nuk janë të barabartë para ligjit. Prandaj, ligji nuk është referencë përbashkuese e shoqërisë por thikë që e ndan shoqërinë në ata që janë të pambrojtur dhe në ata që janë të paprekshëm. Të pambrojtur janë qytetarët ndërkaq të paprekshëm janë ndërkombëtarët, krerët e partive dhe institucioneve me klanet e tyre, strukturat paralele të Serbisë dhe kriminelët serbë të luftës.

Të gjithë zyrtarët e EULEX-it dhe familjet e tyre i mban mbi ligjin imuniteti ndaj çfarëdo ndjekjesh penale në Kosovë, të cilin Brukseli ua ka normuar e vulosur. Të gjithë zyrtarët e duetit Thaçi-Sejdiu dhe familjet e tyre i mban mbi ligjin imuniteti i tyre që ua mundëson paradigma e stabilitetit e regjimit ndërkombëtar në Kosovë. Të parët janë objektivisht mbi ligjin, kurse të dytët janë subjektivisht mbi ligjin. Që të dy këto imunitete janë politike. Prandaj edhe ndryshimi i kësaj situate është doemos politik. Ai nuk mund të vijë (vetëm) përmes ligjit mbi të cilin këta ndodhen.

As Catherine Ashton dhe as paraardhësi i saj, Javier Solana, asnjëherë nuk e kanë sqaruar zyrtarisht pse pjesëtarët e EULEX-it në Kosovë duhet të kenë imunitet nga ligji. Arsyeja e cila dihet publikisht është se shtetet kontribuese në EULEX nuk do të pranonin të dërgonin nënshtetas të tyre me mision në Kosovë pa pasur ata imunitet të garantuar. Që nga fillimi e kanë ditur se pjesëtarët e EULEX-it në Kosovë do të bëjnë gjëra që s’i bëjnë dot në vendet prej nga vijnë. Janë vetë shtetet kontribuese në EULEX dhe jo ne vendasit që për emisarët e tyre në Kosovë e diktojnë imazhin e turistit perëndimor në një vend ekzotik të botës së tretë.

Në anën tjetër, krerët e partive dhe institucioneve, miqtë dhe miqtë e miqve të tyre, janë njerëzit më të pasur në vend. Pasuria e Kosovës është në duar të tyre ose ajo është shitur pikërisht prej këtyre. Pasuria e qytetarëve është bërë pasuri e pushtetarëve, porse pasuria e pushtetarëve nuk është edhe pasuri e qytetarëve.

Duke qenë të dëgjueshëm ndaj regjimit ndërkombëtar këta pushtetarë janë përkëdhelur prej tij për më shumë se një dekadë. Stabiliteti i brendshëm dhe i jashtëm i Kosovës janë mirëmbajtur në kurriz të popullit të Kosovës, në llogari të vullnetit dhe mirëqenies së tij. Nuk mund të ketë ligj stabil kur stabiliteti është ligji. Stabiliteti i brendshëm ka të bëjë me stabilitetin ndërmjet klaneve dhe fraksioneve politike vendore si dhe me stabilitetin ndërmjet të gjitha këtyre bashkë kundrejt shumicës së nëpërkëmbur të qytetarëve. Ndërkaq, stabiliteti i jashtëm konsiston te raportet ndërmjet fuqive të mëdha për çështjen e Kosovës por sidomos te koncesionet ndaj fqinjëve të Kosovës: tolerimi i strukturave të Serbisë, tolerimi i pretendimeve territoriale në zonat kufitare si dhe i shtypjes së shqiptarëve vendas nga Serbia, Maqedonia e Mali i Zi. E thënë ndryshe: mungesa brutale e çfarëdo reciprociteti me ta.

Kjo pakicë politikanësh vendas në Kosovë dominon për shkak të parave të shumta që i ka e jo ndonjë superioriteti të ideve të tyre. Ajo është ngjitur në ballkonin e ndërkombëtarëve dhe i qeshet popullit prej lart. Diku në hapësirën përfundi këpucëve të lustruara të zotërinjve të ballkonit dhe mbi supet e kërrusura të qytetarëve ndodhet ligji. Nuk është çudi pse nuk plotësohen as nevojat e shumicës për hir të luksit të disave. Në Kosovë nuk sundon ligji por ligji sundohet. Prandaj kaq shumë përmendet ‘sundimi i ligjit’. Sepse, vetëm kaq është e mundur: të përmendet. Ose, ndoshta duhet konsideruar faktin që shprehja ‘sundimi i ligjit’ megjithatë është e saktë. Ajo djallëzisht lejon ta ketë edhe kuptimin e sundimit mbi ligjin.

Interesat e kujt i mbron ligji? Vullnetin e kujt ligji e shndërron në një të drejtë? Këto pyetje duhet të bëhen në Kosovë dhe të gjejnë përgjigje para se të na e japin përgjigjen ‘sundimi i ligjit’ pa i pyetur fare njëherë. Ligji e formalizon një situatë me shkallë të caktuar lirie dhe bëhet mjet i riprodhimit të saj. Atëherë, çfarë lirie kanë qytetarët në Kosovë? Liri për tregti dhe për të bredhur. Jo çfarëdo lirie për tregti: liri për të konsumuar dhe jo për të prodhuar e shitur. Dhe, jo çfarëdo lirie për të bredhur: liri për të bredhur përbrenda Kosovës së rrudhur e jo edhe jashtë saj.

Ta zëmë se bëmë koncesione për të ‘pavdekshmit’ – ndonëse nuk u pyetëm për këtë – dhe sipas ligjit së paku popullsia e gjerë është e barabartë para ligjit. Mirëpo, sërish, cili është kuptimi i barazisë para ligjit kur e dimë që në çdo moment dhe në çdo aspekt të jetës politike, shoqërore dhe ekonomike jemi gjithnjë e më të pabarabartë? Kjo barazi është barazi formale që mund të shërbejë veçse për ta maskuar pabarazinë.

Në Kosovë nuk ka drejtësi, prandaj rezistenca ndaj padrejtësisë është veprim i drejtë. Madje, në një vend ku s’ka drejtësi dhe ka diktaturë si puna e Kosovës, atëherë rezistenca është jo vetëm një e drejtë politike por edhe një obligim qytetar. Shumë çmim të lartë po paguan Kosova që po e duron këtë elitë politike e cila për të mbetur në pushtet shet çdo gjë shoqërore dhe publike, kombëtare dhe kulturore. Regjimi ndërkombëtar nuk mund t’i durojë më pak se ne këta politikanë. Përkundrazi. Protektorati ndërkombëtar në Kosovë e ka dëshmuar që e mbron transaksionin ku qytetarëve të Kosovës u merren të gjitha, ndërsa liderëve partiakë e institucionalë u lejohen të gjitha.

[ARIANI_TB]

Industria e paqes
Rendi dhe mbikëqyrja, rregulli dhe kontrolli, janë vendi ku militarizimi takon industrializmin.


Nga Albin Kurti më 02.07.2010 në ora 12:30

Paqja në Kosovë nuk është ndërtim, nuk është diçka që ndërtohet apo që tashmë u ndërtua. Ajo nuk e ka pamjen e ndonjë godine a ngrehine, konstruksionin e ndonjë ure apo hekurudhe. Paqja në Kosovë nuk është paraprirë nga paqe-ndërtimi. Nuk kishte inxhinierë dhe as arkitektë. Paqja nuk u përmbush pak e nga pak për t’u bërë ajo që është. Paqja nuk u vërtetua as siç konfirmohet një tezë fillestare nga përvoja përkundër dyshimit. Nuk ishte analitike dhe as sintetike. Nuk kishte induksion dhe as deduksion. Paqja nuk është shkencë.

Paqja në Kosovë nuk është as krijim, nuk është diçka që krijohet apo që tashmë u krijua. Nuk e ka formën e ndonjë pikture a fotografie, strukturën e ndonjë sonate apo kompozimi. Paqja në Kosovë nuk është paraprirë nga paqe-krijimi. Nuk kishte artistë apo autorë të paqes. Paqja e këtillë të josh ose të neverit, por ajo asnjëherë nuk të step. Nuk e cilëson harmonia ose ritmi i brendshëm, por as mungesa e këtyre. Paqja nuk është art.

Paqja në Kosovë është produkt. Nuk është as ndërtesë dhe as krijim. Nuk është as punim dhe as vepër. Nuk është as shkencë dhe as art. Paqja është industri. Paqja është përsëritje. Ushtria e policia ndërkombëtare si dhe mekanizmat e tjerë të paqes janë fabrikë. Ato nuk e sollën paqen njëherë e përgjithmonë. As njëherë e deri vonë. Paqja nuk ka lindur dhe as nuk jeton. Paqja nuk merr frymë. Paqja nuk është gjallesë. Paqja nuk është paraprirë nga paqe-bërja. Paqja është paqe-bërje e përhershme. Për çdo ditë kemi paqe sepse për çdo ditë prodhohet ajo. Paqja është përsëritje e llojit të produktit serik në shiritin gjithmonë të njëjtë, gjithmonë të lëvizshëm. Punëtorët ndërrohen me turne, por shiriti është aty. Ajo është e njëjta që nxjerr produktin e njëjtë. Është e përbashkëta e ditëve të njëpasnjëshme. Ajo është dita dhe nata, secila ditë dhe natë. Kurrë nuk kryhet ngase kurrë nuk bëhet një herë e mirë. Ajo ekziston për t’u përsëritur. Përsëritje si përsëritje-për-vete. Vazhdimisht bëhet që kurrë të mos bëhet. Përsëritje e pambarim që e zhduk fillimin dhe fundin. E harron fillimin dhe s’e shpreson më fundin.

Billboard-at dhe videoclip-et e KFOR-it janë reklamë e paqes si produkt i KFOR-it. Kompanitë e ndryshme reklamojnë produktet e tyre që i prodhojnë për t’i shitur. KFOR-i e reklamon paqen të cilën e prodhon për të na e shitur. KFOR-i nuk e solli paqen me vete, por e bëri këtu. Dhe, nuk e bëri në qershor të vitit 1999, por secilën ditë të secilit muaj të secilit vit që prej atëherë. Një ditë më shumë është një ditë më shumë me paqe, është edhe një ditë paqësore. Meqë ky produkt i nevojitet çdonjërit për çdo ditë, kemi prodhim të mekanizuar dhe masiv të paqes. Masoviteti i produktit e kushtëzon të qenit e tij si produkt industrial. Produktiviteti i lartë i industrisë e ka zhvendosur paqen nga zejtaria te industria. Vetë njerëzit janë lënda e parë, përpunimi dhe produkti, si tri faza të të njëjtit njeri, të secilit njeri. Njeriu është lënda e parë që përpunohet për t’u bërë produkt. Vetëm mund të blesh. Mund ta blesh vetëm veten. Të jesh duke rimarrë atë që është bërë prej teje. Sepse procesi i prodhimit asimilohet në produkt. S’e gjen dot lëndën e parë dhe as përpunimin në produkt. S’ka gjurmë në produkt. Produkti është krim i përsosur. Ne nuk e dimë njeriun. Njeriu paqësor është paqja pa njeriun.

Për prodhimin e paqes punojnë mijëra punëtorë nëpër uzinat e shumta të fabrikës. Industria nënkupton anonimitetin e punëtorëve, masën e gjerë të tyre, që i sillen rrotull makinerisë për t’u bërë zgjatim i saj. Sikurse te çdo industri, edhe këtu, secili repart kontribuon në prodhimin e pjesëve të ndryshme dhe të caktuara të produktit, të cilat pastaj montohen; rutinat e veçanta sinkronizohen dhe zënë etapa të posaçme në linjën e prodhimit. Gjithçka tashmë është programuar: alokimi i detyrave, standardizimi i procedurave, planifikimi i hollësishëm, nënndarjet e punëve, dhe menaxhmenti i disiplinuar që disiplinon. Nëse dikur industria kopjonte nga ushtria tani është ushtria ajo që e imiton industrinë. Rendi dhe mbikëqyrja, rregulli dhe kontrolli, janë vendi ku militarizimi takon industrializmin.

Mijëra ushtarë e policë janë mijëra punëtorët e fabrikës së paqes. Sa më e sofistikuar makineria, aq më i vogël numri i nevojshëm i punëtorëve që vazhdimisht zvogëlohet. Racionalizimi i zbulon tepricat teknologjike për t’i eliminuar ato. Zyrtarët e ICO-së dhe EULEX-it janë burokracia dhe administrata e kësaj fabrike që përbëhet prej ushtarëve e policëve që prodhojnë paqen.

Paqja e këtillë shitet si produkt themelor. Mirëpo, kur paqja është fjala kryesore, atëherë lufta është mendimi kryesor. Jo lufta që tashmë mbaroi prej më shumë se dhjetë vjetësh pas së cilës kemi paqen, por lufta në kuptimin e mundësisë së përsëritjes së saj. Dhe, gjersa lufta mund të përsëritet një ditë, për çdo ditë prodhohet paqja. Kjo paqe nuk ndodhet përkundruall luftës së fundit, por kundrejt luftës së ardhshme. Edhe një ditë më shumë me paqe është edhe një ditë më tej pa luftë. Nuk është lufta përjashtim a devijim nga paqja, por paqja na shfaqet si pauzë e luftës që duhet zgjatur. Misionet ndërkombëtare paqebërëse në Kosovë nuk janë misione të pasluftës (së fundit) por të paraluftës (së ardhshme). Prandaj ato brengosen se si mund të bëhet (sërish) keq, e jo se si mund të bëhet mirë në Kosovë; shqetësohen se çka mund të humbet, e jo çka mund të fitohet; kanë hall shpërthimin e krizës në të ardhmen dhe parandalimin e këtij shpërthimi, e jo shkaqet e krizës nga e kaluara dhe eliminimin e tyre. Prandaj shprehjet e regjimit në fuqi janë stabiliteti, qetësia dhe siguria, e jo demokracia, drejtësia dhe zhvillimi. Prandaj kjo paqe (gjithnjë në bërje e sipër) është kaq e militarizuar dhe e pashkëputshme nga lufta (si mundësi). Kjo paqe bëhet vetëm që të mos bëhet luftë. Kjo paqe prodhohet që ta shtyjë luftën. Ajo, në fakt, e pohon atë që e mohon.

Paqja sot e ka kuptimin e punëtorit të heshtur pranë zhurmës ritmike të rotorit të makinës që ky i shërben. Paqja në Kosovë nuk është as shkencë dhe as art. Paqja në Kosovë është industri. Paqja nuk ta sjell ndërmend Arkimedin, Newtonin, Lavoisierin, Darwinin, Riemannin apo Heisenbergun. Paqja nuk ta sjell ndërmend as Michelangelon, Shakespearein, Cervantesin, Beethovenin, Renoirin apo Ligetin. Ajo ta sjell ndërmend Fordin dhe Taylorin. Politika në Kosovë dhe për Kosovën është industri e paqes. Fabrikë që s’prodhon asgjë për njerëzit përveç vetë realitetin e tyre që ata e përbëjnë dhe përbëhen prej tij. S’ka më industri në realitet sepse realiteti është industri.

[perspektiva]

Albini bravo.
E dije qka dmth me qene i burgosur dhe i perjashtuar pse e thu te vereteten dhe e bene te drejten.
Keshtu une per nje muaj u perjashtova nga ky formu pse thash te verteten dhe broja drejtesin.Po kush te vete sot ,krejt jane be si shkijet .Te zhdepin.
Rrofte Demokracia diktaoriale.
Po kuptoni vete kete.

[gjilan55]

budallt thojshin jan 99 lloje,ne policin e kosoves jan te gjitha keto lloje te njerezve e vetem nje lloj mbetet te jen ashtu siq duhet te jete polici.kush ka ba perzgjedhjen e tyre turli unmiku mire ka shpetu deri tani albini dhe vetvendosja

[ARIANI_TB]

Të shiturit të shesin, apo jo?
Çështjet që i pat ngritur Kai Eide në raportin e tij u trajtuan më pas në Vjenë nën ndërmjetësimin e Martti Ahtisaarit. Çështjet që i ngriti Ban Ki-mooni në 6 Pikëshin e tij do të trajtohen në bisedimet e ardhshme. Korniza dhe temat tashmë janë aty, bisedimet do të bëhen për sasinë e koncesioneve të reja.


Nga Albin Kurti më 07.05.2010 në ora 12:17

‘Pavarësia e Kosovës është e pakthyeshme’. Kjo deklaratë që paraqet të përbashkëtën e secilit zyrtar ndërkombëtar që iu adresua Kuvendit të Kosovës në dy vitet e fundit, tash ka filluar ta shpërfaq qartë kuptimin e saj. Hapur po planifikohen bisedime të reja ndërmjet Kosovës dhe Serbisë ku thuhet se nuk do të flitet për statusin e Kosovës.

Vizitat e politikanëve dhe diplomatëve të ndryshëm perëndimorë në Prishtinë dhe në Beograd, e posaçërisht të ministrave të punëve të jashtme të vendeve evropiane, në mënyrë retroaktive po e marrin formën e trysnisë ndërkombëtare për negociata të reja ndërmjet Kosovës dhe Serbisë.

Krerët institucionalë e partiakë të Kosovës këto vizita dhe takime të disa muajve të fundit i kanë përshkruar si takime shumë miqësore. Na treguan se këto vizita janë mbështetje për shtetin më të ri në botë dhe nuk lanë të kuptohet se kishte diçka të veçantë tek to. Sikur dëshironin ta krijojnë përshtypjen që këta emra të njohur të politikës e diplomacisë botërore erdhën të na vizitojnë meqë ne jemi shumë interesantë dhe ata kanë kohë tepër.

Pas këso takimesh, politikanët e Kosovës flisnin vetëm për miqësinë ndërkombëtare në mënyrë që të mos flisnin për qëndrimet e parimet vendore (që thjesht nuk i kanë). Kuptimi i këtij theksimi të ‘miqësisë ndërkombëtare’ është që politikanët ndërkombëtarë shtruan kërkesa për politikanët vendorë, të cilët i pranuan ato sepse nuk deshën që të bëhen armiq të ndërkombëtarëve. Pra, nuk kemi të bëjmë me kërkesa të drejta apo nevoja të Kosovës, por vetëm me ato të ndërkombëtarëve ndaj Kosovës. Pas fjalisë për ‘miqësinë ndërkombëtare’ politikanët vendorë vazhdimisht flasin për obligimet dhe përgjegjësitë ndërkombëtare të Kosovës. Thuajse pavarësia e Kosovës u shpall jo që të fitojmë më shumë të drejta dhe të kemi më shumë mundësi, por që të marrim më shumë obligime e përgjegjësi.

Bisedimet e reja të Kosovës me Serbinë në këto dy vitet e fundit rregullisht i ka kërkuar Serbia. Krerët zyrtarë të Kosovës rregullisht i kanë refuzuar ato. Tash kur kërkesa për negociata vjen prej ndërkombëtarëve, të njëjtit politikanë, jo vetëm që pranojnë, por duket sikur iu erdhi keq pse po i pyesin kur ata janë më shumë se të gatshëm. Nëse ishin kaq të gatshëm për bisedime aq të nevojshme, atëherë, pse vetë këta nuk i propozuan e kërkuan bisedimet me Serbinë?

Natyrisht që bëhet fjalë për politikanë që përgjithësisht janë të korruptuar e të shantazhuar. Pasuritë dhe privilegjet që i gëzojnë i kanë rritur e fryrë ata por edhe i kanë bërë shumë të lëndueshëm. Tamam si flluskat e sapunit, që sa më të mëdha që bëhen, aq më të brishta janë. Këta politikanë kundërshtimin më të vogël ndaj ndërkombëtarëve nuk e bëjnë dot pa e menduar ndëshkimin që mund të pasojë për veten e tyre. Dhe, kur ta mendojnë ndëshkimin, atëherë ose e zbusin aq fort kundërshtimin saqë ai bëhet kundërproduktiv, ose s’e thonë fare atë. Pasuria e pandershme që kanë nuk i lë të veprojnë. Ata vetëm dëgjojnë në mënyrë që të jenë.

Këta politikanë e kanë dëshmuar që nuk hezitojnë ta shesin territorin, pasuritë, kulturën e ardhmërinë e Kosovës vetëm që të mbesin në pushtet. Po të kishte mundësi teknologjike, edhe ajrin e Kosovës do ta shisnin, duke thënë që nuk po e shesin por vetëm po e japin me koncesion për disa dekada dhe, për më tepër, do të na premtonin që të gjithë banorët e Kosovës do të pajisen me boca oksigjeni përmes kredive që ua ka premtuar FMN-ja. Të shiturit të shesin, apo jo? Vetëm duke e shitur vendin si në aspektin politik po ashtu edhe në atë socio-ekonomik ata mbeten të përdorshëm për ndërkombëtarët që, mbi të gjitha, duan stabilitet rajonal në një kontekst ku Serbia imponohet si faktori me potencialin dhe gatishmërinë më të madhe për destabilizim.

Dhe mu këta politikanë të qullosur që prej një dekade po i hyjnë edhe një pazari të ri me Serbinë për Kosovën. Mbase Serbia vazhdimisht kërkon bisedime me ta edhe për shkak se i njeh mirë dhe pse ia kanë lënë ëmbël asaj me kompromiset marramendëse në negociatat e Vjenës të vitit 2006.

Metoda ka ndryshuar vetëm në masën në të cilën kemi harruar. Sërish po sugjerohet krijimi i grupeve punuese për bisedime për çështjet teknike ashtu siç u bë edhe në vitin 2005 para se të arrinim te Vjena 2006. Nëse bazë e bisedimeve të shkuara ishte raporti i Kai Eides si i dërguar special i Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së, Kofi Anan, kësaj radhe si bazë do të shërbejë Raporti i Ban Ki-moonit nga nëntori i vitit 2008, i cili shumë më tepër njihet si 6 Pikëshi famëkeq. Çështjet që i pat ngritur Kai Eide në raportin e tij u trajtuan më pas në Vjenë nën ndërmjetësimin e Martti Ahtisaarit. Çështjet që i ngriti Ban Ki-mooni në 6 Pikëshin e tij do të trajtohen në bisedimet e ardhshme. Korniza dhe temat tashmë janë aty, bisedimet do të bëhen për sasinë e koncesioneve të reja. Sa gjykatës e prokurorë serbë të emëruar nga Beogradi t’i kemi në veri, sa përqind të mjeteve nga pikat doganore 1 dhe 31 të ndalen në veri, sa pushtet shtesë t’u jepet komunave me shumicë serbe të dalura nga decentralizimi etnik, edhe sa zona të tjera të veçanta për kishat e manastiret ortodokse etj.

E, kur nuk ke qëndrime e parime, gjithçka bëhet e mundur, apo jo? Prandaj edhe do të na thonë që nuk është mirë ta prejudikojmë rezultatin

[ARIANI_TB]

Pa normativitet s’ka normalitet
Duke kërkuar diçka vetëm për hir të dobisë e përfitimit gjithmonë do të pranojmë edhe më pak, madje gjithnjë e më pak.


Nga Albin Kurti më 14.05.2010 në ora 12:00

Në demonstratat e vitit 1981 kërkohej Republika për Kosovën. Parimi i kërkesës, si një nënshtrat i kësaj kërkese, ishte barazia. Pra, nuk brohoritej ‘Kosova Republikë’ vetëm pse republika do të sillte më shumë të mira materiale e shpirtërore, apo për shkak se mungesa e mëtutjeshme e këtij statusi të avancuar do të ishte shumë e dëmshme. Kërkesa për Republikën e Kosovës bazohej në barazinë që duhej ta kishin popujt në ish Jugosllavi. Motivi i kërkesës nuk kishte thjesht karakter utilitar: ia vlen të burgosemi e vritemi disa, ashtu që një ditë të jetë shumë më mirë për të gjithë. Motivi kishte edhe karakter normativ: Kosova duhet të jetë republikë meqë ajo duhet të jetë e barabartë me njësitë e tjera të federatës. Më parë sesa që interesi i ngjallte dëshirat, vullneti po i diktonte veprimet.

Një dekadë më vonë, kërkohej pavarësia e Kosovës. Ish Jugosllavia po shpërbëhej dhe nga republikat e saj po dilnin shtete të pavarura. Kosova e cila e kishte shpallur pavarësinë më 2 korrik 1990, po ashtu synonte që të bëhej shtet i pavarur. Mirëpo, sërish, jo vetëm për shkak se nuk dëshironte të mbetej nën Serbinë e Madhe dhe as vetëm për arsye që si vend i pavarur do të mund të zhvillohej e përparonte. Pavarësia na duhej sepse ajo na bënte të barabartë me të tjerët. Të barabartë me shtetet e reja që dolën prej Jugosllavisë në Evropën e shteteve të cilave po u shtohej numri. Sikurse kërkesa për republikë, edhe kjo për pavarësi ngërthente në vete një dimension universal. Kërkohej ajo që do të ishte e përbashkët për të gjithë, që do ta kishte secili (nëse tanimë nuk e kishte). Pra, duke kërkuar diçka për veten tonë po afirmohej e njëjta gjë edhe për të tjerët.

Dy dekada më vonë, pra pasi që mbaroi lufta, vazhdonte kërkesa për pavarësi. Mund të mendohet që asgjë nuk paska ndryshuar sa i përket kërkesës, mirëpo nuk është kaq e thjeshtë. Kërkesa për pavarësi e kishte humbur tashmë aspektin e vet normativ. Statusi i Kosovës ishte kurthuar në KS të OKB-së ku ishte zënë peng në rrjetin e interesave të fuqive të mëdha. Në instancën më të lartë globale e cila krenohej me universalitetin e dokumenteve të saj, paradoksalisht, Kosova ishte nxjerrë jashtë universales. E ndihmuar nga injoranca e meskiniteti i elitës politike vendase, statusi i Kosovës ishte bërë ekskluzivisht çështje e hegjemonive të anëtarëve të përhershëm të KS të OKB-së. Shoqëria kosovare nga të qenit faktor nuk mbeti as aktor, por veçse spektator i ndeshjeve diplomatike të të mëdhenjve.

Kërkesa për pavarësi sigurisht që ishte aty dhe i drejtohej bashkësisë ndërkombëtare. Por, kjo është dashur të jetë një arsye më shumë që të mirëmbahet dimensioni normativ i saj. Ne duam pavarësi sepse duam të jemi të barabartë me shtetet që janë njësi themelore e organizmave ndërkombëtarë si OKB, BE, etj., të cilave iu drejtohej ajo kërkesë për mbështetje dhe ndihmë. Edhe atëherë kur kjo kërkesë i adresohej një shteti të vetëm është dashur të ruhet karakteri normativ: ne duam të jemi shtet ashtu sikurse ai shteti nga i cili kemi kërkuar përkrahje. Universaliteti e reciprociteti janë terme të afërta. Por, ato u bënë pafundësisht të largëta nga termi ‘statusi i Kosovës’. Nuk vonoi shumë e na definuan si ‘sui generis’ – jashtë prej çfarëdo parimi, norme a kriteri. Ishim dëbuar jashtë universales të cilën po e përforconim negativisht. Universalja u bë ca më e qartë se përpara nëpërmjet faktit që dihej se universale është diçka që nuk është rasti i Kosovës. Njerëzit nuk kërkonin më barazi, liri a drejtësi, por vetëm kërkonin që të jetojnë pak më mirë. Nuk ekzistonte më fitorja porse vetëm përmirësimi. Nëse dikur ishim si i burgosuri në qeli që don të jetë i lirë, mandej u bëmë si pacienti i shtrirë në spital që shpreson t’i përmirësohet gjendja sadopak. Nga një subjekt i fortë që shtypet e diskriminohet, por që insiston në kërkesën e tij normative, u shndërruam në një subjekt të druajtur, i cili ndahet dyfish i kënaqur atëherë kur me lëmoshën nuk e merr edhe një shqelm prapa. Nga një subjekt të cilin nuk e pyesnin policët sepse dihej se çka don, u shndërruam në një subjekt që pyetet veçse për ta pohuar me kokë aprovimin e mjekut më ri.

Në periudhën e luftës çlirimtare dëshironim të çlirohemi për të qenë të lirë SIKUR popujt e tjerë që janë të lirë – të jemi të barabartë me ta. Në periudhën e negociatave për statusin e Kosovës dëshirohej që të na trajtojnë si askë tjetër, që të jemi pambarimisht të veçantë, të jemi ‘sui generis’. ‘Rasti i Kosovës është i veçantë dhe Kosova s’bën të krahasohet me asnjë rast tjetër’ - thoshin që nga presidenti Sejdiu e teposhtë.

Për pasojë, sot pavarësia e Kosovës nuk ka bazë normative dhe, prandaj, vazhdimisht prej Kosovës kërkohet të negociojë me Serbinë. Për dallim, Mali i Zi nuk negocioi më me Serbinë për veten e tij. Ai i ndoqi hapat e duhur: referendumin që mishëron vetëvendosjen si e drejtë universale, e pastaj shpalljen e pavarësisë të bazuar në atë referendum. Kushtetuta që ne kemi nuk na jep kurrfarë sigurie. Në fakt, ajo është vetë pasiguria. Sepse kjo Kushtetutë duhet të lexohet prej fundit, prej atje ku në pak nene rrëfehen fuqitë arbitrare të ICO-së dhe dominimi i Planit të Ahtisaarit mbi kushtetutën, e të cilin e interpreton sërish ICO-ja. Bazat e shtetit të Kosovës nuk janë aspak normale. Ato janë aq abnormale saqë s’mund të jenë baza që arrijnë të bartin diçka sipër tyre.

Duke e trajtuar pavarësinë vetëm si dobi e përfitim që ishte vetëm kaq i mundur në rrethanat aktuale, dhe jo si e drejtë e jona e vullnet yni, pazari me Serbinë asnjëherë s’arrin dot të mbyllet. Shpallja e pavarësisë nuk mund të jetë fundi sepse konsiderata që ka Kosova nga krerët e saj shtetërorë nuk ka ndryshuar formë. Tash jetojmë më mirë, na thonë politikanët. Ndoshta edhe dikush tjetër përveç politikanëve po jeton më mirë, por problemi është gjetiu. Të jetosh më mirë do të thotë që ende nuk po kërkon të jetosh mirë (si vendet normale). Më mirë kurrë s’është mirë. Vetëm mirë është mirë. Duke e kërkuar këtë ‘më mirë’ nuk mund ta arrijmë atë të mirën normale. Pa normativitet s’ka normalitet. Duke kërkuar diçka vetëm për hir të dobisë e përfitimit gjithmonë do të pranojmë edhe më pak, madje gjithnjë e më pak. Përderisa kërkesa e synimi nuk kanë edhe bazë normative, rezultati final gjithmonë del i shpërfytyruar. Disi sikurse kjo pavarësia jonë. Me logjikën e kufizuar nga dobia e përfitimi madje edhe vetë këto mbesin të pakta.

Këto ditë, tri dekada më vonë, megjithatë dëgjoj gjithnjë e më shumë njerëz teksa thonë që duan jetë normale. Dhe, kjo gjë natyrisht që ma ngroh zemrën. Është e qartë që normale ata e quajnë jetën e qytetarëve në një vend të BE-së. Njerëzit në Kosovë duan të jenë të lirë si ata e të barabartë me ta. Ata po bëhen përherë e më të gatshëm që ta braktisin përvojën (gjithsesi të hidhur) si pikënisje për ta bërë atë që duhet (sipas vullnetit të tyre). Rruga për te normaliteti kalon nëpër normativitet.

[ARIANI_TB]

Thellimi i ndarjes
Në kushtet kur Kosova s’është sovrane, investimi në Bojan Stojanoviqin dhe të ngjashmit herët a vonë do ta ketë fatin e investimit në Oliver Ivanoviqin e Milorad Todoroviqin.


Nga Albin Kurti më 09.07.2010 në ora 13:05

Serbia e ka orientuar gjithë vëmendjen e opinionit publik në veriun e Kosovës, pra aty ku institucionet e Kosovës me politikën e tyre aktuale nuk kanë kurrfarë shansi. Këtë gjë ajo e bën para vendimit të GjND-së dhe sidomos para bisedimeve të reja me Kosovën ku pritet që veriu i Kosovës të fitojë status special të autonomisë edhe përtej parashikimeve të 6 Pikëshit të Ban Ki-moon-it. Përfundi lumit Ibër vijon të zbatohet Plani i Ahtisaarit. Serbisë i nevojitet qetësi për komunat e reja me shumicë serbe në Anamoravë. Atje pa zhurmë serbët po e territorializojnë pushtetin e tyre lokal.

Plani i Ahtisaarit, pa rekomandimin për pavarësi të mbikëqyrur që erdhi më vonë, dhe përveç në veri të Kosovës, është i pranueshëm për Serbinë. Boris Tadiqi nuk ka problem me zbatimin e Planit të Ahtisaarit në jug të Ibrit meqë konsolidimi i komunave të reja me shumicë serbe është i volitshëm për të. Serbët në Graçanicë, Ranillug, Partesh, Kllokot, etj., dolën në zgjedhje sepse nuk u penguan nga strukturat e dirigjuara nga Beogradi. Kuvendet e reja komunale në këto fshatra nuk mbajnë mbishkrimin ‘Republika e Kosovës’ dhe kanë simbole e stema serbe.

Në veri të Kosovës Serbisë nuk i mjafton Plani i Ahtisaarit, e mbase as 6 Pikëshi i Ban Ki-moon-it, sepse ajo e kontrollon më shumë se kaq këtë pjesë të Kosovës. Ndërkaq nëpër enklava në brendi të Kosovës, Serbisë i forcohet pushteti me Planin e Ahtisaarit. Në veçanti Plani i Ahtisaarit në veri, por edhe cilado strategji për veriun, do ta dëmtonte ekonomikisht Serbinë. Veriu i Kosovës me pika të djegura doganore është shumë i vlefshëm për Serbinë nga e cila Kosova e merr një pjesë të madhe të importit të vet.

Meqë Plani i Ahtisaarit për veriun është i pamjaftueshëm për interesat e Serbisë, tash thuhet që veriu i Kosovës do të jetë tema kryesore e bisedimeve të ardhshme ndërmjet Kosovës dhe Serbisë. Bisedimet janë paralajmëruar jo pse në pjesën tjetër të Kosovës Qeveria e Kosovës po arrin ta zbatojë Planin e Ahtisaarit, por pse Serbisë vetëm në veri nuk i konvenon zbatimi i këtij Plani. Pra, bisedimet e reja do të bëhen në kuadër të ofertave më të reja për Serbinë që është përherë e pakënaqur, e jo për hir të sovranitetit a funksionalitetit të Kosovës. Shkëmbimi territorial paraqet një shprehje karrem dedikuar krerëve partiakë e institucionalë të Kosovës për retorikën e këtyre para qytetarëve. Pas defaktorizimit ekonomik dhe ushtarak të Kosovës, asaj vetëm do t’i marrin territor por nuk do t’i japin territor. Shkëmbimi do të jetë veçse njëkahor, që do të thotë se nuk do të jetë shkëmbim, aq më tepër që bëhet fjalë për Serbinë, e cila si gjithmonë, do më shumë territor dhe nuk e jep territorin që e kontrollon. Beogradi nuk i ka dashur komunat e reja me shumicë serbe për shkak se ato komuna janë njësi administrative por, para së gjithash, për shkak se ato janë njësi territoriale. Serbia mund të të jep ca të drejta por ajo s’të jep territor. Serbëve mund t’iu ofrosh sa të duash të drejta e privilegje por Serbia do territor. Pakrahasimisht më të rëndësishme Serbia e konsideron komunën e Graçanicës a Parteshit me territorin e këtyre sesa p.sh., ulëset e rezervuara në Kuvendin e Kosovës. Ata të cilët besojnë në Bojan Stojanoviqin e Graçanicës duhet ta kujtojnë Oliver Ivanoviqin e Mitrovicës apo Milorad Todoroviqin e Cërnicës. Tetë vjet kanë investuar institucionet e Kosovës në integrimin e Oliver Ivanoviqit i cili në fund u bë Sekretar i shtetit në Ministrinë e Serbisë për Kosovë. Oliver Ivanoviq fort u pat integruar dikur në institucionet e Kosovës, por të gjithë e shohim se ku është ai sot. Ngjashëm edhe Milorad Todoroviq i cili, pasi punoi disa vite në institucionet e Kosovës dhe u pagua aty nga taksat tona, u bë këshilltar në po të njëjtën Ministri të Serbisë për Kosovën. Javë më parë, ndërprerjen e punimeve në kompleksin ‘Marigona’, Bojan Stojanoviq e pat arsyetuar pikërisht me ruajtjen e strukturës etnike në Graçanicë (sic.). Serbia dëshiron që në komunat me shumicë serbe të mos lejohen ndërtime ku do të mund të banojnë edhe shqiptarët, gjë që ajo e ka bërë tashmë në veri. Në kushtet kur Kosova s’është sovrane, investimi në Bojan Stojanoviqin dhe të ngjashmit herët a vonë do ta ketë fatin e investimit në Oliver Ivanoviqin e Milorad Todoroviqin. Serbët e Graçanicës, Ranillugut, Parteshit a Kllokotit nuk po integrohen në Kosovë siç mendojnë ministri Sadri Ferati dhe Qeveria e Kosovës. Një mendim i tillë është shumë shkurtpamës. Serbët dalin në zgjedhje edhe në Bosnje që prej 15 vitesh, por njohja formale që ata ia bënë Bosnjës ishte për hir të dëmtimit të vazhdueshëm substancial të Bosnjës. Serbët patën dalur masivisht në zgjedhjet e Kosovës në vitin 2002. Atëbotë i kishin 22 deputetë në Kuvendin e Kosovës, por dihet se sa u integruan ata në vitet në vijim. Këto integrime formale dhe koniukturale në sistem vetëm sa e maskojnë ndarjen e thellë në terren dhe bëhen mjet shtesë për thellimin e kësaj ndarjeje.

Kosova gjithnjë i ka bërë koncesione Serbisë. Këto koncesione janë zbatuar pastaj ndonëse Serbia nuk pranoi marrëveshje si tërësi të atyre koncesioneve. Si është e mundur kjo? Çka e mundëson apo kushtëzon këtë dukuri? Serbia e ka luksin e mospranimit të marrëveshjes përfundimtare pikërisht pse Prishtina i zbaton ato koncesione mandej edhe njëanshëm. Duke e ditur që koncesionet e arritura do të zbatohen ashtu-kështu, Serbia nuk e pranon marrëveshjen në fund. Por, sërish, pse ajo mund ta bëjë këtë? Pse Serbia i fiton koncesionet pa humbur gjë që s’bëri marrëveshje? Thjesht, për shkak se marrëveshja të cilën nuk e pranon Serbia megjithatë mbetet marrëveshje midis Kosovës dhe faktorëve ndërkombëtarë që sundojnë me Kosovën. Dokumentin e Ahtisaarit nuk e ka pranuar Serbia, por ai po zbatohet. Faktorët ndërkombëtarë që sundojnë me Kosovën dhe, njëkohësisht, ndërmjetësojnë midis saj dhe Serbisë, e imponojnë edhe zbatimin e marrëveshjeve të dështuara. Shpallja e pavarësisë nuk ndryshoi gjë në këtë aspekt.

[Disa]

Shqiptar i madhe,dhe gjenia i shek XXl!

[ARIANI_TB]

Albini në peshkimJeton Llapashtica | 01-07-2010 21:04 CET

Prishtinë. Disa ligjvënës kosovarë dhe disa akademikë e profesorë, janë vënë në shënjestrën e Lëvizjes “Vetëvendosje”, për t’iu bashkuar këtij subjekti politik që tashmë ka paralajmëruar pjesëmarrjen në zgjedhjet e ardhshme parlamentare.

Burime të “Zërit” brenda kësaj lëvizje, tregojnë se drejtuesit e “Vetëvendosjes” janë duke pretenduar që brenda radhëve të veta t’i inkuadrojnë dy deputetë të Partisë Demokratike të Kosovës, Hydajet Hysenin dhe Berat Luzhën. Përveç këtyre dy ligjvënësve, në listën e “Vetëvendosjes” janë edhe Adem Demaçi dhe akademik Rexhep Qosja së bashku me disa anëtarë të Institutit Albanologjik, si Emin Kabashi dhe Sadri Fetiu. Sipas burimeve brenda kësaj lëvizjeje, nëse arrihet që këta politikanë me emër në Kosovë të përfshihen ë listën garuese të “Vetëvendosjes”, atëherë të gjithë këta do të jenë anëtarë të “Këshillit të të Urtëve”, organ ky i lartë i lëvizjes.

Mirëpo, drejtuesit e “Vetëvendosjes” nuk parapëlqejnë të flasin konkretisht për emra të caktuar, edhe pse nuk e mohojnë asnjë nga emrat e lakuar.

Aktivisti i Lëvizjes “Vetëvendosje”, Glauk Konjufca, thotë se ka shumë deputetë të Kuvendit të Kosovës që janë të interesuar të kalojnë në “Vetëvendosje”, ngase, sipas tij, në partitë e tyre nuk janë duke u ndjerë mirë.

“Iu kemi qasur njerëzve të caktuar të cilët ne mendojmë që kanë autoritet politik, janë të mençur profesionalisht, por edhe janë atdhetarë”, thotë ai, duke pohuar se me Demaçin dhe Qosjen e kanë në plan të kontaktojnë së shpejti.

Megjithatë ai konfirmon se është menduar forma e krijimit të “Këshillit të të Urtëve” i cili do të përbëhej nga persona të veçantë, por sipas tij, emri i këtij këshilli ende nuk
është përfundimtar. Konjufca nuk e mohon faktin se dy deputetët e PDK-së, Hyseni dhe Luzha në një të ardhme jo shumë të largët do t’i bashkohen subjektit më të ri politik në vend.

“Jo nuk e kanë konfirmuar ardhjen, mirëpo e kanë konfirmuar afërsinë konceptuale. Kur i ke të kryera këto dyja është kryer më shumë se gjysma e punës. Kemi biseduar me ta vazhdimisht, por jo në mënyrë specifike për këtë të fundit, pra për kalimin”, sqaron ai. Kontaktuar nga gazeta, akademik Rexhep Qosja, ka thënë se deri më tash nuk ka folur me drejtuesit e “Vetëvendosjes”, për inkuadrim në këtë lëvizje. “Jo, nuk kam pasur. Unë po ju them nuk kam pasur, vetëm kaq”, është shprehur ai, pa dashur të sqarojë nëse vërtet do t’i bashkëngjitet kësaj lëvizje.

Për kalimin në “Vetëvendosje” nuk ka dashur të jap sqarime as deputeti Berat Luzha, i cili shkurtimisht ka thënë se nuk ka asnjë lëvizje në atë drejtim. “Jo, me askënd nuk kam biseduar dhe nuk kam asnjë qëndrim tash për tash”, ka thënë shkurtimisht ai, duke parapëlqyer që mos të flasë më gjatë.

I paqartë ka mbetur edhe qëndrimi i deputetit tjetër, Hydajet Hyseni. “Nuk ka ndryshuar asgjë në qëndrimin tim. Nuk kam çka të them që do të ishte lajm. E kam shikuar me simpati vendimin e “Vetëvendosjes” për të funksionuar si subjekt i organizuar politik në skenën legale politike. Mendoj se është pasurim i skenës politike në Kosovë”, ka thënë ai.

Hyseni megjithatë nuk e ka pranuar se nuk do ta ndërrojë partinë aktuale me një subjekt tjetër politik. “Këtë nuk e thashë. Që nuk ka ndryshim, nuk do të thotë që jam komod” është shprehur ai. Për dy ditë rresht “Zëri” ka bërë përpjekje të kontaktojë me veprimtarin Adem Demaçi, por kontakti me të ka qenë i pamundur, ngase telefoni i tij vazhdimisht ka qenë i shkyçur.