Albin Kurti

[KILI MERTURI]

"VETVENDOSJE!" duhet të ndihmohet nga të gjithë intelektualët që janë me ide kombëtare dhe që nuk jan konsumuar nga komunistët e deritanishëm.

Mendoj se "VETVENDOSJE!" të krijoj një grup kordinues-sistemues për të gjithë ata që kan dëshir të ndihmojnë Kosoven në rrugën për tu kthyer aty ku e ka vendin , në vend të shqiptarëve!

Të ndihmosh "VETVENDOSJE!" sot është ndihmë drejtpërdrej e vendit.

Duhet njëher e përgjithmonë të largohemi nga njerëz komunist e korruptiv!

Kili
SHQIPËRIA ETNIKE ËSHTË GJAKU IM QË NUK FALET!
BAC , U KRYMB , PO KOSVA KA SHPRES SE DO TË SHËROHET SEPSE KA "VETVENDOSJEN!"

Nuk do të blihen më vezë për ti hudhur në politikan të korruptuar , se ata nuk do të jen më të lirë, po në burrg!

[ARIANI_TB]

[ARIANI_TB]

[ARIANI_TB]

[ARIANI_TB]

[ARIANI_TB]

[ARIANI_TB]

[ARIANI_TB]

[ARIANI_TB]

Thaçi e ka hetuar
Të jesh me hetuesit apo me të hetuarit? Kjo është çështja sot. Në fakt, kjo ishte çështja dje. Thaçi po e ndërron anën


Nga Albin Kurti më 04.06.2010 në ora 13:00


I nxori para kamerave kryeprokurorin, Ministrin e Punëve të Brendshme dhe shefin e policisë. Në ditën e parë të javës dhe të nesërmen e zgjedhjeve të Serbisë që u mbajtën në Mitrovicë dhe Artanë. Por, kjo konferencë shtypi s’kishte lidhje me zgjedhjet e Serbisë. Kryeministri, Hashim Thaçi, sikurse edhe krerët e tjerë të institucioneve, Kosovën tashmë e trajtojnë si Kosovë pa veriun e madje edhe pa komunat me shumicë serbe. Natyrisht që nuk e thonë këtë, por kështu bëjnë – atëherë kur veprojnë dhe atëherë kur nuk veprojnë.

As 24 orë nuk kishin kaluar prejse Serbia publikisht e kishte konfirmuar sovranitetin e saj brenda territorit të Kosovës. Pse duhej që kryeministri Thaçi mu në atë konferencë të na rrëfente për sigurinë publike në terma të luftës kundër korrupsionit kur momenti ishte të merrej me sigurinë shtetërore në terma të luftës për sovranitet e integritet territorial? Shmangia e vëmendjes së qytetarëve nga shteti i nëpërkëmbur te pretendimet për pushtet efikas nuk janë shpjegim i mjaftueshëm.

Përgjithësisht, kryeministri Hashim Thaçi nuk shpjegon gjë. Prandaj, vetë atë duhet ta shpjegojmë. Zotimi i përsëritur i tij për luftimin e korrupsionit dhe krimit të organizuar nuk mund të përbënte lajm. Intonacioni i ngritur i retorikës nuk do t’ua mbushte mendjen gazetarëve. Çfarëdo premtimi i tij për të ardhmen vështirë të merrej seriozisht prej ndokujt. Prandaj Thaçit i mbetej vetëm e kaluara për të lansuar lajm. Tha që ky e ka nisur luftën kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar! Dhe, megjithatë, nuk u durua pa u vetëpërgënjeshtuar – tha që ky është prijës i kësaj lufte. Për aq sa i ndoqa lajmet, nuk dëgjova të ketë treguar se kur saktësisht e kishte nisur këtë luftë dhe si.

Rrjedhimisht, lihej të kuptohej që ky e paska filluar luftën para EULEX-it dhe, meqë s’foli për mënyrat a betejat, mbase ato kishin qenë sikurse këto të EULEX-it. Por, i vetmi veprim i tij që më kujtohet të jetë lidhur me luftën kundër korrupsionit është riformatizimi i kabinetit qeveritar. Shumë e çuditshme, gjithsesi. Sepse kurrë nuk na u sqarua konkretisht se si na paskan qenë të korruptuar Idriz Vehapi, Zenun Pajaziti, Alush Gashi, Nekibe Kelmendi dhe Valton Beqiri. Kuptimi i riformatizimit doli të ishte ajo që mbeti e njëjtë pas tij, ajo që nuk ndryshoi, e jo ndërrimet e (posteve të) figurave. Ndërkaq, qëllimi i tij ndodhet përbrenda metodës së vjetër të zëvendësimit: të bëhet diçka tjetër në vend të asaj që duhet bërë, porse të paketohet ashtu sikurse ajo që s’është bërë. S’besoj të jetë e rastësishme që Thaçi u detyrua të na e kumtojë lajmin se ai na e paska nisur luftën kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar. Ai e dinte që ne nuk e dimë këtë gjë (sic.).

Bërja e luftës kundër korrupsionit përmes bërjes së lajmit për të nuk e shter domethënien e kësaj konference. Shpallja e vetes si luftëtar i orëve të para të luftës kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar nuk synon, thjesht, legjitimitet nëpërmjet origjinës. Thaçi dëshiron të na bëjë të besojmë që ai po ndjehet si viktimë. Thaçi, pra, e ka nisur luftën kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar porse EULEX-i ia rrëmbeu atij këtë luftë prej dorës dhe, për më tepër, qytetarët e Kosovës po i duken shumë mosmirënjohës për këtë nismë të tij të kahershme.
Ndoshta kjo konferencë nuk ka pasur arsye. Ajo mund të jetë shtyrë thjesht prej ndonjë shkaku. Nga bastisjet që EULEX-i ua bëri zyrave të MTPT-së më 28 prill 2010, Thaçit i ka mbetur hatri për shkak se ai u zhvlerësua në sytë e opinionit publik si kryeministër i vendit. Aura e tij prej politikanit më të fuqishëm u dëmtua pakthyeshëm. Ankesat e tij të një jave më vonë pse EULEX-i nuk e njoftoi paraprakisht për bastisjet e kryera, kanë mu këtë kuptim: ai po i qahej EULEX-it pse nuk u kujdesën që ta evakuonin me fytyrë prej asaj situate. Ai nuk kërkoi që të pyetej për të fituar. Ai kërkoi që të njoftohej për të shpëtuar. Pikërisht ky është momenti kur Thaçi iu hodh në përqafim EULEX-it. Prokurori Johannes van Vreeswijk e kishte kuptuar këtë gjë. Ai e goditi dhe e poshtëroi Thaçin publikisht ashtu siç bëjnë gangsterët me të dashurat e tyre lazdrane teksa këto u përgjërohen. Secili realizim kinematografik i zhanrit Film Noir e ka së paku një skenë të tillë. Meqë imagjinarja kolektive e qytetarëve të Kosovës për këtë rast kishte këso strukture, militantët partiakë nëpër kafenetë e Prishtinës si rrufeja e përhapën lajmin se Johannes van Vreeswijk na qenka homoseksual. (Ndoshta ai edhe është homoseksual dhe kjo sigurisht që s’ka rëndësi, porse thashethemet kishin funksion dyfishues: e ribënë prokurorin simbolikisht ashtu siç ai eventualisht ishte emotivisht dhe seksualisht.) Përdhunimi i dashnores së lazdruar do të mund të rikuperohej sadopak vetëm duke e shpallur gangsterin homoseksual. Gangsteri njëmend e rrahu të dashurën, mirëpo ai, në të vërtetë, s’ka mundur t’i bëjë gjë asaj, apo jo?

Paradoksi i kryeministrit (Thaçi) është që ai s’bëhej dot kryeministër pa ia dëshmuar Brukselit që e mirëpret EULEX-in dhe do t’i bashkërendohet atij (kujto vizitën te Solana në shtator 2007) ndërsa, në anën tjetër, pikërisht për shkak të kompetencave ekzekutive të EULEX-it ai s’mund të jetë një kryeministër (normal). Shembull shkollor i paradoksit të Bertrand Russellit te teoria e bashkësive. Duket që Thaçi ka menduar që EULEX-i do t’i ketë disa të drejta jonormale të cilat normalisht që nuk do t’i shfrytëzojë. Mirëpo, nëse shqiptarëve u jepen të drejta që dihet se nuk do (të mund) t’i shfrytëzojnë për shkak të politikanëve të shantazhuar (p.sh. moszbatimi jo vetëm në veri i Kushtetutës), EULEX-it i janë dhënë ato të drejta pikërisht që t’i shfrytëzojë. Ndoshta Thaçi është nisur prej vetes kur e ka menduar EULEX-in: institucionet e Kosovës kanë të drejtë t’i pengojë zgjedhjet në veri, por as që u shkon ndërmend kjo gjë. Ose, ndoshta Thaçi nuk ka menduar fare - ka vepruar në stihi në stilin: le të bëhem njëherë kryeministër e mendoj më vonë!

Të jesh me hetuesit apo me të hetuarit? Kjo është çështja sot. Në fakt, kjo ishte çështja dje. Thaçi po e ndërron anën. Nga kryeministër i një Qeverie të hetuar siç është tani, aspiron të bëhet hetues (i kujt?). Kjo tregon që Thaçi po e ndjen se fitues këtu do të dalë hetuesi andaj e bëri këtë lëvizje në drejtim të fituesit; më parë preferon që ta ketë koleg hetuesin sesa të hetuarin; dëshiron që dalëngadalë të distancohet nga Fatmir Limaj dhe t’i hedhet edhe në një përqafim final EULEX-it. Natyrisht që nuk mund ta bëjë këtë përnjëherë dhe menjëherë meqenëse do të dekonspirohej, por e bën kështu me ngadalë dhe pak e nga pak. Ai nuk do që të detyrohet të përgjigjet e të flasë më si i hetuar por si hetues. Ai nuk dëshiron të tingëllojë më si Fatmir Limaj por si Johannes van Vreeswijk. E ka hetuar Thaçi që duhet të jetë me hetuesit. Qofshin ata edhe homoseksualë. E ka hetuar Thaçi. Nuk e tha kot ai të hënën që ‘bashkëpunimi me EULEX-in dhe mekanizmat e tjerë do të jetë i ngushtë dhe mbështetës’.

[ARIANI_TB]

Një gjyq policor pas një policie ndëshkuese
Pa kundërshtimin qytetar e shoqëror ndaj këtij procesi dhe pa mosbindjen e avokatëve ndaj gjykatësit të EULEX-it, ky proces pa dyshim se nuk do të mbaronte me kaq dhe kështu


Nga Albin Kurti më 25.06.2010 në ora 13:05

Në orën 10:00 të mëngjesit do të fillonte gjykimi. Qysh në 07:30 më dërguan në gjykatë. Njësia speciale me maska i terrorizoi qytetarët e rastit. Nuk pati kalimtarë në rrugët ‘Luan Haradinaj’, ‘UÇK’ dhe ‘Ilir Konushevci’ që nuk u shqetësua dhe instiktivisht nuk lëvizi një a më shumë hapa larg prej cepit të rrugës. Furgonat dhe xhipat e policisë të shoqëruar me sirenat alarmuese dhe boritë shurdhuese të tyre, fluturuan në drejtim të Gjykatës së Qarkut. Gjithandej pati këmbësorë që gati sa nuk u shtypën e makina tjera që për pak nuk u goditën nga konvoji policor. Ky shqetësim i publikut bëhej për ta mundësuar gjykimin e dënimin tim si shqetësues i publikut.

U gëzova shumë kur nuk i pashë avokatët. Mbrojtja e tyre për mua do t’i ndihmonte sulmit kundër meje. Përkundër faktit që unë isha aty, ata vazhduan të mos vinin. Me skenar të përgatitur dhe me regjisorin Ferdinando Buatier de Mongeot të pranishëm, ishte shumë e rëndësishme që të mungonin aktorët. Padëgjueshmëria kur nuk jep rezultate, kjo nuk ngjan për shkak të karakterit të saj, por për shkak të përmasës saj. Padëgjueshmëria kolektive dhe e përgjithshme gjithmonë ka sukses. Gjykatësi ndërkombëtar de Mongeot sigurisht që nuk u befasua. Kjo ishte seanca e njëmbëdhjetë me radhë dhe e para me mua në të. Në dhjetë seancat paraprake ishte entuziazmuar atëherë me të rrallë kur kishte arritur të sjellte avokatë në gjykatore, për t’u zhgënjyer shpejt më pas nga dorëheqjet e tyre. Midis gjykatësit të EULEX-it që ngulmonte në këtë proces dhe dhjetëra mijëra nënshkrimeve të qytetarëve që i bashkoheshin peticionit secilën ditë, avokatët nuk kishin pasur shumë dilema se çfarë duhet të zgjedhnin.

EULEX-i u pat diskredituar shumë nga ky proces dhe ai duhej mbyllur disi sa më parë. Gjykatësi i EULEX-it e kishte vetëm një mundësi para vetes: të hiqte dorë nga akuza e parë për të cilën parashihej dënimi prej një deri në dhjetë vjet dhe, kësisoj, gjykimi të vazhdonte pa avokat. Ligji në Kosovë nuk lejon proces pa avokat nëse i pandehuri mund të dënohet me më shumë se tetë vjet. Kjo është arsyeja e reduktimit drastik të padisë nga ana e gjykatësit ndërkombëtar. Shihej se ai si profesionist kishte siklet të vazhdonte me këtë padi absurde dhe me bazë të dobët ligjore, mirëpo vendimtare për ta hequr akuzën e parë ishte nevoja që ky proces të mbyllej pa avokat dhe sa më shpejt, e jo ndonjë ndjenjë e gjykatësit për drejtësi. Porsa filloi seanca gjykatësi de Mongeot njoftoi që prokurori Ali Rexha kishte diçka për të thënë. Dhe Ali Rexha foli: hiqet edhe akuza e parë, tha ai. Më herët prokurori Rexha e kishte hequr akuzën e tretë. Gjithsesi një drejtësi e çuditshme kjo: unë nuk shkoja në seanca e ata i zvogëlonin akuzat! Me heqjen e akuzës për ‘tentim të shkaktimit të rrezikut të përgjithshëm’, vrasjet dhe plagosjet më 10 shkurt të vitit 2007 nga ana e policëve rumunë të UNMIK-ut u bënë absolutisht kriminale dhe absolutisht të pajustifikueshme.

Se këtë akuzë në të vërtet nuk e kishte hequr prokurori por vetë gjykatësi, e dëshmoi pa dashje pikërisht prokurori Rexha. Në fjalimin e tij përmbyllës ai nisi të më akuzojë edhe në lidhje me akuzën e parë prej të cilës kishte hequr dorë në fillim të seancës! Ali Rexha e lexoi fjalimin përmbyllës të cilin e kishte shkruar para se ‘ky’ ta hiqte akuzën e parë. Në këtë situatë groteske, krejt çfarë mund të bënte Ferdinando Buatier de Mongeot ishte të skuqej sa më pak.

Në arsyeshmërinë e vendimit për dënimin me 9 muaj burg, de Mongeot nuk kishte mundur t’i përdorte fare dëshmitarët e prokurorisë. Policët Besart Ahmeti, Kristë Gjokaj dhe Ismet Hajdini dëshmuan në favor timin. Nga lista e gjatë e dëshmitarëve ishin përzgjedhur vetëm tre sosh, por edhe këta s’i hynë në punë de Mongeotit. Unë nuk kisha fare nevojë t’i demaskoja e zhvlerësoja këta dëshmitarë të prokurorisë. Pas dëshmisë së tyre ishte gjykatësi ndërkombëtar ai i cili i mori në pyetje duke u përpjekur t’i diskreditojë për shkak të shpërputhjes ndërmjet dëshmisë së tyre në shkurt të vitit 2007 dhe tash. Aq i zellshëm ishte ky gjykatës kundër dëshmitarëve të prokurorisë (që, në fakt, u bënë dëshmitarë të mbrojtjes), saqë kur i thashë që propozoj që ai ta ndërrojë vendin me prokurorin, sërish nuk i mbeti gjë tjetër vetëm të skuqej sa më pak. Dëshmitarëve njëmend nuk u përputheshin deklaratat, por atyre nuk u janë përputhur as deklaratat e dhjetorit të vitit 2007 me ato të shkurtit të atij viti, e lëre më me këto të fundit. Ishte e qartë se policët kosovarë kishin qenë nën trysni të tmerrshme nga hetuesit e UNMIK-ut menjëherë pas 10 shkurtit 2007, andaj ata nënshkruan aso deklaratash të cilat vetëm disa muaj më vonë nuk ishin në gjendje as t’i njohin se çfarë përmbajnë se ku e ku t’i përsërisin. Për më tepër, këta policë dëshmitarë më 14 qershor 2010 treguan se si ata do të mund të ishin edhe një herë dëshmitarë të prokurorisë, por kësaj radhe në një proces tjetër që ende mungon – ai kundër policëve rumunë të UNMIK-ut. Policët dëshmitarë rrëfyen se si ndërhyrja më 10 shkurt 2007 ishte e lidhur me njoftimin që ia kishte kumtuar ShPK-së një zyrtar i lartë i UNMIK-ut po atë ditë në mëngjes, duke u thënë që kanë informata të sigurta nga shërbimi i tyre inteligjent që demonstruesit do ta sulmojnë ndërtesën e UNMIK-ut. Prandaj ishte sjellur i gjithë ai armatim në sheshin ‘Nëna Tereze’: për t’u përdorur, jo për t’u ekspozuar.

Dënimi prej 9 muajsh m’u shqiptua sa për të qenë në rregull librat e brendshëm të OKB-së dhe si mbulesë për persekutimin dhe paraburgimin e mëhershëm gjatë vitit 2007 në kohën e UNMIK-ut. Kësisoj, doli që Prokuroria Speciale e EULEX-it, e cila merret me krimin e organizuar, terrorizmin, krimet e luftës e të ngjashme, e paska marrë për trajtim të ngutshëm një rast të pengimit të personave zyrtarë në kryerjen e detyrës të tyre zyrtare! E këtillë ishte kjo akuza e dytë që mbeti në fund. I gjithë ky angazhim e zell u bë për një këso akuze fare minore siç e cilësoi edhe vetë de Mongeoti. Vendimi e dënimi i tij, pa dëshmitarë e pa prova materiale, u bazua vetëm në një xhirim të demonstratës, edhe ashtu jo aq i përshtatshëm pasi që unë as që shihesha në masën e demonstruesve!

Akuza 2 gabimisht pohonte se më 10 shkurt 2007 policia e kishte mbrojtur pronën institucionale, dhe që unë i kisha penguar ata për ta bërë këtë. Kordoni policor nuk ishte vënë me 10 shkurt para pronës institucionale për ta mbrojtur atë, por ai ishte vendosur në mes të rrugës, duke e bllokuar itinerarin e marshimit tonë paqësor. Ne e kishim shpallur këtë itinerar mjaft kohë më parë, dhe unë e kam përsëritur atë ditë në fjalimin tim. Policia e ka ditur saktësisht se ku do të marshonim më 10 shkurt, dhe u pozicionua në mes të kësaj rruge, duke e bllokuar atë. Kjo do të thotë se kordoni u formua në orvatje për të bllokuar demonstratën tonë paqësore, ose "për të penguar protestuesit që të vazhdonin më tej" (siç edhe thuhet në faqen 2 të padisë). Ajo çfarë policia ka bërë atë ditë ishte një veprim për të shtypur një protestë jo të dhunshme dhe për të shkelur të drejtat tona për lirinë e tubimit, protestës paqësore dhe të shprehjes, të konfirmuara edhe nga Gjykata Evropiane për të Drejtat e Njeriut në rastin Oya Ataman kundër Turqisë. Gjykatësi de Mongeot u bind që është kështu, prandaj ai u distancua nga ligjshmëria e kordonit policor në mes të rrugës, dhe më shpalli fajtor jo pse kordoni ka qenë aty sipas ligjit apo me të drejtë, por pse policët megjithatë e kanë pasur për detyrë formimin e këtij kordoni bllokues qoftë ai edhe i padrejtë e i paligjshëm! Dënimi prej 9 muajsh në bazë të ligjit është dashur të jetë së paku një vit. Por, meqë me atë rast do të duhej të më çojnë në burg që t’i mbaj edhe një muaj e gjysmë shtesë, ndërkohë që Lëvizja VETËVENDOSJE! kishte paralajmëruar demonstratë për datën 21 qershor, gjykatësi e përdori nenin 66 për zbutje të dënimit nën minimumin e paraparë dhe më liroi. Ashtu siç e kishte ky proces (ri)fillimin dhe ecurinë e tij kryekëput politike, as fundi i tij s’ishte tjetër për nga karakteri. Politikisht më arrestuan e izoluan, politikisht edhe më liruan. Nuk e quan EULEX-i kot veten operacion për menaxhimin e krizave dhe jo institucion i drejtësisë.

15 shkurti i këtij viti u pat caktuar si ditë e rifillimit të gjyqit kundër meje. Atëbotë ishin paraparë tetë seanca gjithsej me data specifike dhe me një dyzinë dëshmitarësh, që të gjithë policë. Në fund mbeti vetëm një akuzë dhe u bë vetëm një seancë shpejt e shpejt (ku gjykatësi nuk dihej nëse më shumë kishte hall karakterin politik të fjalimit tim apo kohëzgjatjen e tij). Pa kundërshtimin qytetar e shoqëror ndaj këtij procesi dhe pa mosbindjen e avokatëve ndaj gjykatësit të EULEX-it, ky proces pa dyshim se nuk do të mbaronte me kaq dhe kështu. Deklaratat e mëhershme të zyrtarëve ndërkombëtarë si ajo e zëdhënëses së EULEX-it, Kristina Herodes, se unë duhej ta dëshmoja pafajësinë në gjyq (gjë që paraqet shkelje të rëndë dhe prejudikim) ose ajo e Pieter Feithit në AUK se unë duhej të përgjigjesha për mbrapshtitë (ang. misdeeds) e mia (e që sërish paraqet shkelje sepse prejudikim) nuk kanë treguar vetëm nervozizmin e tyre.