Abdullah Konushveci

[AsgjëSikurDielli]

Skicë për një elegji

Ja
Kjo shtëpi
Ka një të vrarë
Dhe kjo këtu
Dhe kjo pranë saj
Dhe kjo tjetra
Dhe kjo dhe kjo dhe kjo

Ja
Dhe ajo shtëpi
Ka një të vrarë
Dhe ajo atje
Dhe ajo pranë saj
Dhe ajo tjetra
Dhe ajo dhe ajo dhe ajo


A.K.

[AsgjëSikurDielli]

Si e krijoi Zojsi Dardaninë

Nuk dihet
Nga koka a nga kofsha
Zojsi nxori Dardaninë
Dhe e deshi, e deshi, shumë e deshi
Nga dashuri e madhe
Kish rrezik ta mbyste

Sot e atë mot
E varim në dardhë
Dashurinë e tij të madhe
Dhe kryqin e marrim në shpinë
Duke pritur të ndodhë mrekullia
Eshtrat i bëjmë grumbull
Në Kodrën e Kafkave


P.S. Zojsi = Zeusi...

[AsgjëSikurDielli]

Dhe ikim ikim ikim

Mbase ikim ikim ikim
Nga dhomat e mbushura ofshamë
Dhe dalim shesheve
Po sheshet janë të lara në gjak

Ndodh largohemi nga rrugët
Që klithin në fytyra fëmijësh
Dhe i mbyllim sytë
Kur Mezia i ngul ushtën
Demit tonë të Zi
Në Mozomazinë e përhumbur
Dheu na rrëshqet nën këmbë

[AsgjëSikurDielli]

Duke pritur Gjergjin e Ri

Ai do të vijë
Ti do ta çosh patjetër
Ne do të dalim dhe do ta presim
Me tupan e me zurna
Do ta marrim do ta hipim
Lart mbi supe
Do t'i brohoritim
Derisa të mos kemi zë

Ai do të vijë
Se ne e presim
Si Shpëtimtarin si Shëlbyesin
Do të shkelë këmbëzbathur
Mbi Dheun tonë
Do të ndezë qirinj
Te varret tona

Ai do të vijë
Ne e shohim ëndërr përnatë
Është kripëgjatë
Dhe nuk i trembet bishës
Që s'na lë të dalim
Nga portat e qytetit

Ai do të vijë
Ta therë në fyt bishën
Do t'i pastrojmë puset
Do të gjuajmë peshk
Dhe shpesë dhe kafshë
Do t'i njomim flitë përsëri

Ai do të vijë
Se ne e presim
Se ne vdesim përditë e më shumë
Se qyteti bie erë kufomë

[AsgjëSikurDielli]

Vdekja e dytë e Gjergjit*

Kur derdhet atdheu në det
Shkulet shkëmbi fusha mali
Terri derdhet me shtëmba
Dhe thikat vezullojnë

Vlorën e zënë ethet e dridhet
(Babi, do t'i kenë tretur
Gjergjit eshtërat
Se Atdheu po derdhet
Përsëri në det)
Drilonit s'mund t'i them
Ji i fortë
Dritoni është bërë dhé

Dhe ata po e shohin
Se s'është kjo më
Lojë me qen e mace

* Vjershë për eksodin e madh në Shqipëri

[AsgjëSikurDielli]

Ëndrra... pastaj Vlora

Diqysh shkuam në një planet tjetër
Ku kishte bukë qumësht mish
Dhe s’kishte milicë

Shqiptarët ishin shumë të mirë
Preheshin hijeve
Hidhnin valle shesheve
Bënin dashuri të mëdha

Disi... kur hyri Vlora në dhomë
Babi mbrëmë me dy orë natë
Na shkallmuan derën përsëri
Ata që s’mund t’u zë emrin në gojë

[AsgjëSikurDielli]

Jeta në Mozomazi

Në Mozomazi mund të vdesësh çdo çast
Të këputesh si lule në erë
Dhe të vazhdosh së jetuari pas vdekjes
Me të gjallët e vdekur përreth
Që ruajnë kujtimin tënd të përgjakshëm
Si vashën e mallit të parë

Në Mozomazi jetohet për mrekulli
Aktor mund të jesh kur të duash
Dhe të ndërrosh jetë kur të të teket
Si një aktor i palodhshëm tragjik

Ja pse në Mozomazi pihet shumë raki
Dhe pagjumësia bëhet ëndërr e ankthshme
Dhe njerëzit kanë turp të gjallojnë
Karshi thneglave milingonave karkalecave

Që kryejnë punët e ditës e natën çojnë dashuri

Zot
Në Mozomazi nuk shihet njeri
Se nata bie aq shpesh
Dhe terri është aq pis

Çdo gjë që lëviz ecën fluturon
Shoqërohet lehaqensh larashësh laureshash

[AsgjëSikurDielli]

Kthimi i dritësorëve

Dritësorët do të kthehen
Me leshra të kërleshur
Me thonj të paprerë
Me trup-duar-fytyrëdheu

Do të përplasen brenda
Do të na zënë për fyti
Do të na shkulin për flokësh

Dhe ne s’do t’i shohim
Se ata janë prej drite
Se nuk bëjnë hije mbi dhé

Ata e kanë pushtuar
Zemrën e tokës
Dhe kupën e qiellit

Dritësorët do të kthehen
Të na mësojnë zejën e vdekjes
Të na japin pak zemër të tokës
Pak kupë të qiellit

Të dehemi dhe ne

Me hirin e zjarrit
Të mos jemi vetëm hije mbi dhé

[AsgjëSikurDielli]

Vjershë ekspresioniste

Qielli ka ethe
Dhe mban erë gjak
Nga zogjtë e hekurt
Që i therin gjirin

Mjeshtrit e vdekjes
E punojnë shkel e shko tokën
Koka duar këmbë
Hedhin ngado

Si t’i mbledh gjymtyrët
Para se të bjerë nata
Dhe t’i kall në dhe
Para se t’u bien në erë
Larashët oshënarët

[AsgjëSikurDielli]

Mungesa e lirisë

Ti ishe
Një mëngjes i freskët
Që lëshonte
Tinguj të kthjellët

Dhe ishe një kopsht i derdhur
Zot sa i derdhur
Me erë me ngjyrë
Mbytje çdo gjë përreth

Nga duart nga yjet
Si nga një libër i hapur
Mund të parathoshe çdo gjë

Si fatthënë e rysur që ishe

Po jepeshe lehtë
Si një kafshë
E lodhur nga ndjekjet
Se në flokë
Në ballë
Në sy
Kudo
Të vihej re
Mungesa e lirisë

[Flava]

Zonja Mëmë

Jam lodhur duke pritur
Zonja Mëmë
T’i nisësh shërbëtorët e Tu
(Dhe unë shërbëtor Yti jam)
Të m’i këputin hekurat

Jam bërë një ashtlëkurënajë
E ka rëndë
Dhe toka të më mbajë
Ku ta këput kokën
Mbështetur për muri

Ti Zonja Mëmë
Mos resht të m’i ledhatosh shpresat
Po mbahem për një fije floku
I bindur se është floku Yt i thinjur

Zonja Mëmë
Mendimet për Ty
M’i vrasin në rrugë
Po malcimet e plagëve
Ti m’i ndien
Dhe ballin rrëzon në shuplakë

Ti duhet ta dish
Zonja Mëmë
Kur më hipën zjarrmia
Ai kroi i cemtë
Që rrjedh dikund aty pranë
Je Ti

Kur më ngushtohen rrugët
Dhe e kam pisk

E di se Ti
Zonja Mëmë
Do të më hapësh një shteg
Se me Ty është liria
Dhe dashuria ime për Ty

[Xhuxhumaku]

Kur s’mundemi me shtrydhë Një pikë dashni…


Abdullah Konushevci



MarcChagallMuseeNationalMarTë pabotuara/ Në homazh të ndarjes nga jeta të poetit nga Kosova, Abdullah Konushevci; duke luftuar me jetën, krijon himnet shpirtërore, si përjetesë dhe zbulim të qenies, deri ku mbërrijnë, tashmë jo thellësitë e imagjinatës, por fjala dhe dija për jetën; balada, lirika, elegji, që zhveshin misteret e dhimbjes, të dashurisë, aty ku fillojnë dhe mbarojnë ndjesitë si lëndë ekzistenciale për poezinë













Një top në hapësi



Ajo është një top loti

Një top loti



Bjeshkë duhet me lëvizë

Mos me lanë m’u rrokullisë



Ajo është një top bore

Një top bore

Që rrotullohet papra rreth meje



Ajo s’i ka dy fije mend

Krejt do m’u shkri për mua

Për mua që po shkrihem

Më shpejt se bora



Ajo është një top në hapësi

Një top në hapësi

Disa e shohin si një kometë

Disa si një meteorit



Ajo është një ëndërr

Që rri nalt në ajri

Mos me përgjakë vrasësit



Ajo është një top loti

Një top loti

Lum si ai që e ka parë

Si ndrin në errësinë

Prishtinë, më 26 prill 2013





Diell i qeshur



Me nisë ditën

Me një diell të qeshur

Si në vizatime fëmijësh

Shenjat janë se ke m’e sosë

Si një djalë diell



Me nisë ditën

Me një këngë gëzimi

Me një Haleluja të gjatë

Shenjat janë se ka me ardhë

Qengji dhe bisha ka m’u shtrue



Me nisë ditën

Me një puthje të thellë

Gjithë ditën ke me qenë

Dy në një



Me nisë ditën

Me lëng portokalli

Nuk është gjë

Dita ka m’u zgjatë pa lidhje

Dhe muzgu kurrë s’ka me ra

Prishtinë, Dita e Pranverës 2013





Loja me vdekjen (1)



Kujtoi se shkoi

Me atë bisht magjik palloi



Nuk e pa se la erën la ngjyrën

Se në shpirt e zemër i ruaj fytyrën



I them mos druaj

Kur vdekja të afrohet

Kam me veshë këmishën e gjarprit

Dhe kam me mashtrue



Kur të më lidhë për brezi

Si shokë kam me pështjellë ylberin

Dhe kam me çmeritë



Kujtoi se u kthye

Pa u larguar kurrë

Se ngjyrën erën

Bashkë me sytë e mëdhenj fytyrën

Ashtu të freskët të njomë

I kish lënë tek unë



Natyrisht

Diku tjetër qetësi nuk gjenin

Nëntor 2012-shkurt 2013





Dritë e saj është në mua



Ajo më lëshon dorën

Më lë vetëm në rrugë

Pa të jam unë

Ende një i verbër

Një hap më tutje s’mund të bëj



Vjen dhe më nxjerr në shteg

E shoh një dritë të vogël

Një dritë që vjen e bëhet e madhe

Një dritë që jam unë

I shumëzuar shumëfish me të



Besoj do më kthehet

Kur të pjesëtohet me të gjithë

Dhe terri t’i vrasë sytë

Kur ta shohë dhe vetë

Se dritë e saj është në mua

Prishtinë, 23 nëntor 2011



E sigurt është vetëm vdekja



Nuk është e sigurt

Në më deshi më shumë se veten



Nuk është e sigurt

Në e desha me shumë se veten



Nuk është e sigurt

E ndoqën sigurinë nga unë

Apo e humba rrugës



Nuk është e sigurt

Ka sigurimi fytyrë burri

A bishe të trembur



Nuk është e sigurt

Jam një shuk drite

Apo njeri prej mishi e gjaku



Nuk është e sigurt

Po e shkruaj unë këtë vjershë

Po i shtyp unë shkronjat në tastierë

Këtë as sigurimi s’mund ta dijë



Nuk është e sigurt

Do të vdes në shtrat

Apo do të më vrasin



E sigurt është se dua

Të kem këmishë të bardhë

Të bjerë më shumë në sy gjaku



Nuk është e sigurt

Ç’do të bëhet me sigurinë e brendshme

Do të ma kthejnë një ditë

Apo do ta nxjerrin në treg



Nuk është e sigurt

Më përgjojnë telefonin

Apo ai jehon vetiu



Nuk është e sigurt

Cilën ditë do të më nxjerrin

Prapë në gjyq

Apo më parë do të më marrin në hetime



Nuk është e sigurt

Cilin rrugaç cilën kurvë

Do ta ndërsejnë nesër kundër



Nuk është e sigurt

Se nuk do të djersij

Se nuk do të pëlcas



E sigurt është vetëm vdekja

Dhe ringjallja po ashtu

Prishtinë, më 28 prill 2011







Loja me vdekjen (3)



Mos ki frikë, ti mikja ime

As vdes unë pa ty

As vdes ti pa mua



Nuk kemi me lanë

Pa u harrnuar me ëndrra

Me ba vdekjen me na kërkue

Te njerëzit e tjerë



Kur më s’mundemi me shtrydhë

Një pikë dashni

Ki frikë, mikja ime

Zoti po çon dorë prej nesh

Shumë më mirë

E kemi me vdekë



Kemi m’u kujtue

Siç kujtohet dritë e Zotit

Matanë

Një shuk i fortë purpuri

Kemi me qenë



Mos ki frikë, ti mikja ime

Dashnia rritet nuk vdes

Prishtinë, 2012 – shkurt 2013





FJALA

Ajo pret në errësirë

Pret të më lodhë gjumi

Të më zërë rakia

Të humbem në dashuri



Unë e shoh si rri

E gatshme si macja



Ajo është vrasëse

S’ngopet së piri

Gjak blu

Ia shoh dhëmbët kthetrat

Gjithë gjak



E ndiej si merr frymë

Llahtarshëm

Lavirja e ndezur në epsh

Kur në dhomë bie nata

Dhe unë strukem në qoshe

Dhe rri dhe pres

Të zbardhë agimi

Prishtinë 4 gusht 1995





TROJA ISHTE NDRYSHE?!



Dhe rridhni ende gjak

Ti Paramithi ti Filat



Dhe digjeni ende në flakë

Ti Artë edashur ti Pargë



Zerva shënon me shpatë

Kokat e foshnjave të prera



Troja ishte tjetër thonë disa

Po grekët

Grekët ishin po ata



Nga Dodona ikën pleqtë

Dhe pëllumbat ikën diku

Tash dhe lisat më nuk fëshfërijnë

Eh, po t’i dinim

Sikur tash i dimë



Kudo tokë e djegur

Kudo tym e flakë

Një gjëmë që ngjitet

Lart e më lart

Prishtinë, më 20 maj 2010-30 maj 2013

http://www.standard.al/kur-smundemi-...pike-dashni-2/