Njeri

[have]

NJeri

Vrapon të zësh hapin e kohës
pa ditur kurrë ç'ëështë pushimi.

A lodhesh shumë duke ëndërruar
yllnajës sate të lodhë shkëlqim.

Majat shumë lartë duke synuar
a s'të shket këmba të rrëzohesh.

Nga rënja njeri a vritesh shumë
a përgjakesh a gjymtohesh.

Sa shumë në jetë sa shumë vrapove
për dashurinë kurrë su kujtove
e kurrë i ëmbël s'tu duk një çast
e zbrazët jeta të që e zbrazët.

Në atele do të gjendësh mbyllur
nga skulptorët modern të kohës.

Imazhit tënd do të përpiqën
ti japin jetë mjeshtrit e botës.

Në Promethe të shëndërrojnë
shtatë pash nën dhe të gërmojnë
ty yemrën kurrë s'do të ta gjejnë
as minatorët më të mëdhenj.

[have]

Natë
Nga lemërisja e natës,
ftesë marr për në botën e ferrit,
kokës i vë shami,
moshës ti shëmtoj bukurinë.

Fëmiu im përpëlitet nga dhëmbjet,
flokët i zbardhën nga tisi i natës.

Në majë të penës më ngeli helmi,
në majë të gjuhës më ngeli nama,
në mes të zemrës me mbeti dhëmbja.

1999, KOSOVë

[Agim Doçi]

have!!

Prano urimet e mija per keto dy poezi gjith frymezim dhe mesazh njerzor.