Kohë çalamane

[mondishall]

Varësia e pavarur

Vendit tim të shumë varur
Pavarësisë në 100 vjet
I janë sulur, e kanë xhvatur
Shumë më shumë, bijtë e vet.

Varësuar brenda trupit
Brenda shpirtit varësuar
Qysh më parë se kohë e turkut
Qysh më pas kur është çliruar.

Për një gur, për një mal
Për një pemë, për një pyll
Për karriken aty lart
Ku as Zoti dot s’e shkul.

Varësuar çdo krijesë
Tokës, detit edhe ajrit
Dhënë besë me të pabesë
Shqipërisë prej shqiptarit.

Pelerinës kaq të kuqe
Kaq të zezës pelerinë
Lyer gjakrash kohë lufte
Kohë paqesh më keq nxirrë.

Vendi im më prit aty
Ku e dimë veç ne të dy.

@Edmond Shallvari
Selanik, nëntor 2012

[mondishall]

Nga cikli poetik, Leter njeriut.


Letër njeriut (10)

Për një gjë i falem Zotit
Më shumë se të falem ty
Më dha kodin e fjalorit
Më të lashtë se çdo yll.

Udhëtoj pafundësisë
Hipur gërmash edhe fjalësh
Lajmëtar i Perëndisë
Për njerzmin prej shqiptarësh.

Belbëzuar në pasthirma
Nëpër tinguj belbëzuar
Si kometë e lashtë shqipja
Vazhdon udhën e bekuar.

Dhe kur është goditur udhës
Dhe kur është copëtuar
Eshtë shëruar brenda muzës
Nëpër shpirtra ligjëruar.

Tash po t’lutem edhe ty
Lema gjuhën, mos ma ndy!

Kaq shkrojta sot
Për ty, o njeri
Nga dhoma e spitalit
Çmenduri.

@Edmond Shallvari
Selanik, 26 nëntor 2012

[mondishall]

Ata,,,

Ata burra, vërtet burra
Vërtet trima, Ata trima
Mëmedheut ju bën’ ura
Të kalojë vetë historia.

Ata bij, vërtet bij
Vërtet prijsa, Ata prijsa
Mëmedheut ju bën fli
Të mos shuhej Shqipëria.

Ata engjëj, vërtet engjëj
Vërtet Zotër, Ata Zotër
Mëmëdheut i dhanë zemrën
Shpirtin i dhanë shqiponjës.

Ata, ooh, vërtet ata
Si ata, vërtet më s’ka!

@Edmond Shallvari
Selanik, 27 nëntor 2012

[mondishall]

Me bekim të Perëndisë

Ti nuk ishe prostitutë
Prostitutë nuk të panë
As në trup, as në fytyrë
Por si prostitutë të ndanë.

Se të deshën veç për vete
Si dashnorë të përvëluar
Ti e tëra ishe, mbete
Virgjëreshë e virgjëruar.

Virgjëruar tëndit shpirt
Mjegullnajës nëpër vite
Shpirtit tënd pa kufij
Se nuk njeh kufij një shqipe.

Dhe ashtu e fluturuar
Me bekim të Perëndisë
Ushqen trupin sakatuar
Foles’ sate, Shqipërisë.

@Edmond Shallvari
Selanik, 27 nëntor 2012

[mondishall]

Këtë Μëmë, Μëmëmadhe

Në këndoftë sot një Hoxhë
Një këmbanë sot në rëntë
Bashkë me Zotin nëpër gojë
Ta bekojnë këtë Mëmë.

Këtë Mëmë, Mëmëmadhe
Më shpirtmadhja e gjithë nënave
Zoti vetë përkulet, falet
Bashkë me faljen e gjithë zemrave.

Sot ky Dhe është më i artë
Shkuar arit është ky Dhe
Sot ky Dhe më i shqiptartë
I rilindur 100 vjet.

Kështu ka qenë dhe më parë
Shumë më parë kështu ka qenë
Do të jetë pafundvjeçarë
Sa vetë Zoti që e ka bërë.

Këtij Dheu u shpërndaftë
Hiri im, ku do lind prapë!

@Edmond Shallvari
Selanik, 28 Nëntor 2012

[mondishall]

Dëshmorëve

Eshtë një kohë brenda kohës
Janë ca njerëz brenda njerëzve
Sikur fundi t’i vijë botës
Do jetojnë në jetë të jetëve.

Se u bënë martirë si Krishti
Kur të tjerët bënin kryqe
Bënin gozhdë hipokriti
T’i mbërthenin ata yje.

Ata yje rënë nga qielli
Nga një tokë yje ngjitur
Bashkë me ta liria erdhi
Me ata liria iku.

Por na lanë amanetin
Amanetin e tradhtuar
Tradhëtitë mallkuar mbetin
Ata mbetën të bekuar.

@Edmond Shallvari
Selanik, 29 Nëntor 2012

[mondishall]

Postmortem

E di, është lëshuar për mua në ajër një plumb
Pika helmi klasik, për mua janë hedhur në një gotë
E di, për mua është hapur një pusi grope sa një pus
Në përmasat e trupit tim, është hapur dhe një gropë.

E di, është lëshuar për mua një djall mallkimesh
Një kamera në çdo vend intimiteti është montuar
E di, për mua janë vënë ngado thithësa rënkimesh
E sa skena dhe prapaskena, janë ngritur po për mua.

Unë ec ndjekur nga plumbi, mes gotash helmesh pi
Ndër gropëra pengohem dhe para simes ndal
Aty më mblidhen djajtë, mallkojnë për herezi
Unë gropën ngre përpjetë, nga porta e saj dal.

Nga prapaskena nisur, në skenën e pasgropës
Më ngre në qiell papritur, skeletëri e botës.

@Edmond Shallvari

[mondishall]

Sekondat e fundit te vitit 999-te

Si sot e mbaj mend te fundit nate
Te fundit nate, te vitit 999-te
Te nesermen e keqja do bente hatane
Tamam si ky dhjetor, diten e 21-te.

Ne rruge dolen te gjithe, une gjithashtu
Hipur mbi nje kale, kalin tim kuqosh
Eh, sa e kujtoj, si ta kem ketu
Ate nate mbi kale, u bera saraosh.

Come ku te duash, i fola ne vesh
Jam ne doren tende dhe te Perendise
Nese fluturon, ngrime permbi re
Mbase gjejme nje strehe, diku gjithesise.

Nje vajze me gersheta, zgjatur nene sise
Na doli perpara, me nje tas ne dore
Para emrit tim, degjova tha, Princ
Dhe u skuq me shume, se te kuqet molle.

Pranoi te hipte mbi vithe te kalit
Kaq u lumturua, sa i rane mollet
Te njoh se kush je, nga fis i Shallvarit
Me thote e paturpshme dhe me hodhi doren.

Pastaj doren tjeter, harkuar rreth belit
Kreshten tundi kali, trokun nisi vrap
Ora po afronte, te tmerruar njerezit
Vraponin e luteshin, duart ngritur lart.

Ca nga lindja kthyer, ca nga perendimi
Te tjere nga veriu, nga jugu te tjere
Si nje kryq madh, ngjante njerezimi
I vetekryqezuar, gati qe te vdese.

Pashe kete pamje, se ndodhi cudia
Fluturuar lart me kalin dhe vajzen
Ja, per nje sekonde, afrohej 1 Mija
Frymen bashke me mua, gjithe njerezit ndalen.

Ate cast me hipi shkrehja djaloshare
Per te fundit here, te jepja nje puthje
Ktheva koken prapa, prapa asaj vajze
Buzet u perfshine, thithjesh te pafundme.

Mbi krahet e kalit, si shtrat qiellor
Sekondes se fundit, fundit te nje jete
Ndjeva nje shperthim, thirra “Merrme, o Zot!”
Kishte hyre Nje Mija, mbuluar plot epshe.

Mire qenka mengjesi, mire qenka dita
Thoshin pa pushuar, gjithe njerezia
Thone nga ajo dite, pershendetja lindi
Mirmengjes, mirdita, gjume te embel, flini!

@Edmond Shallvari
Selanik, 20 dhjetor 2012 (ora 21 e 19 minuta)

[mondishall]

Ç’mu lagën çorapet

Ç’mu lagën çorapet
Këmbët ç’m’u lagën
Në pellgjet nga shiu i rënë.
Në kohë me shi
Atletet nuk mbathen
Ç’hoqën të gjorat këmbë.

Veten e shaj
Qesh me vete
Fëmijë ndjehem një çast.
Sa herë qullosja
Këmbët në pellgje
Me thembrën si patate të dal’.

Varur rreth stofës
Të ngrënat çorape
Grisur në thembër e gishta.
Gjilpërën me pe
Një copë arne
Në dorë gati mban gjyshja.

Oh, sa i kënaqur
Në këmbë i vesh
Të ngrohtat, të arnuarat çorape.
Këpucët magjike
Ç’më bëjnë të rend
Më parë puth gjyshen në faqe.

Sa mirë që sot
Këmbët m’u lagën
Çorapet nga këmbët i nxorra.
Pa pritë, çfarë shoh?
Një vrimë e patën
Në kosh të plehrave i hodha.

“Eh, o Mondi”
Dëgjoj një zë
Zëri i Mondit fëmijë.
“S’pranon si qëmoti
Arne në këmbë
Dhe pse ankohesh për krizë”.

@Edmond Shallvari

[Helikranon]

mondishall !

Nuk e di pse jam ne pritje te krijimit tuaj per MESUESIN.

Ndoshta nga ajo qe ka thene Cabeu i madh :"Mesuesia nuk eshte profesion,ajo eshte mision."

Faleminderit.

[mondishall]

Helikranon, kam sjelle qysh heren e pare kur me keni kerkuar poezi per mesuesin, po e risjell perseri duke ju pershendetur e falenderuar njekohesisht.

E dyta Perëndi
(Mësueses sime të parë, Donika Naska)

Më shumë hesht për Ty, mësuesja ime e parë
Sado fjalë të them, do kenë veç mangësi
Ashtu si mangët mbetet, çdo gërmë e çdo fjalë
Në gjuhën që flet shpirti, e vetmja gjuhë me shpirt.

Aty më shpirtërove, magjinë e abetares
Aty më mrekullove, të shkruarën magji
Veç Perëndisë lart, një tjetre sot i falem
Je Ti mësuesja ime, e dyta Perëndi.

@Edmond Shalvari

GJUHE PERËNDIE

E sotmja më bind, që ekziston bota paralele
Veç s'e jetojmë dot, në çast paralelisht
Unë sot po e jetoj, ndaj çuditem me veten
Mbase dhe shkencëtarët, më shumë po i çudit.

Sot shoh Mondin e vogël, të voglin 7 vjeçar
Ja, ulur në një bango, si në altar të Zotit
Të jetë vetë Zoti, mësuesi i tij i parë
Dhe gjuhë Perëndie, po i mëson Edmondit?

@Edmond Shallvari

[Helikranon]

mondishall

Faleminderit dhe mirenjohtes.

[mondishall]

ARRATISJE

Më pëlqen arratisja, nga bota, nga vetja
Nga vetë arratisja, të arratisem më pëlqen
Diku, tjetërkund, ku tjetërlloj është jeta
Dhe vdekja tjetërlloj, pa parajsë apo ferr.

Domethënë arratisur nga gjithçka njerëzore
Njerëzores së sotme, të djeshme, të ardhme
I bindur se realja e kësaj jete është prej gjoje
I bindur se arratisjes, do gjej jetën reale.

@Edmond Shallvari