Rexhep Qosja: Kalorësi i fundit i rilindjes sonë kombëtare!

[bili99]

Per PLAKU, fillimisht te them se me pelqen motoja dhe interesat qe thuhen ne profilin tuaj.

Por, per " morfologjia e nje fushate", une e kam lexuar shume moti...( mbi 20 vjet te shkuara), cka me ka mbetur ne kujtese eshte: se ka qene nje demaskim i klaneve intelektuale te Prishtines , pra nje demaskim per opinionin e gjere shqiptare.
Nje rrefim i Qosjes per ate se si eshte shantazhuar dhe si eshte "mikpritur " ky si " jabanxhi nga Malesia" ne Prishtine, grupacionet intelektuale, lokalizmat primitive, sherret dhe shantazhet ndaj njeritjetrit!!!
Ai permend letrare, poete , profesore , me emer dhe mbiemer dhe nuk i permend per asnje konotacion kunder Jugosllavise.
Kjo i mvishet me dashakeqesi, dmth Rexhep Qosja nuk ka demaskuar keto intelektuale per veper te tyre kunder shtetit, por per percepcion personal dhe konkretisht per lufte klanesh, per primitivizma qe fatkeqesisht as sot nuk jane tejkaluar as ne Kosove dhe as ne shoqerine e gjere shqiptare.
pOr, edhe nje gje ne mesin e intelektualeve qe Qosja perfol ne veper- ka pasur me duket se ka pasur edhe deshmitar ne procesin politik kundra Adem Demacit!! pra ka bere te kunderten Qosja, ka qene gjithmone i rreshtuar drejt kombtarisht, ka demaskuar njerez qe hiqen intelektual te mencur dhe nuk kane pike burrnie.
Per vdekjen e kryetarit te Jugosllavise Tito- te rezonoj ja keshtu: kur une si shtatmbedhjetevjecar ( dhe shume bashkemoshatare te mij, e kemi ditur poziten tone per kryetarin e nje shteti te huej, dhe nuk kemi pasur asnje ngjenje keqardhje, perkundrazi kemi menduar se edhe vdekja nga ndonjehere punon per ne, besoj se te dy intelektualet e perfolur e kane ditur me mire se ne...tek e fundit kane qene mesuesit tane!!!)

Sa per poezite e perfolura,dhe per komplimentet ndaj Tito: une nuk mund te flas me pergjegjesi pasi nuk kam njohuri por, do te them nje gje: shumica e klases intelektuale te Kosoves kane qene anetare te LKJ, dhe shumica ose kane dhene deklarata "keqardhje per Tito" ose edhe kane shkruar. Me kujtohet se nje poet A. ka shkruar edhe nje permbledhje te tere.(nuk e paragjykoj, dhe nuk e njoh)
Sidoqoft e di qe edhe Rexhep Qosja edhe Agim Vinca, jane jabanxhi ne Kosove, dhe pershkak te qenit outsider jane shantazhuar , jane perfolur dhe me e keqja eshte provuar nga klane te ndryshme te etiketohen si antikombetar.
Ky pra eshte kulmi i turpit, qe te dy nderkaq jane ne ajken e intelektualizmit dhe atdhetarise shqiptare sot.
Une nuk e mbroj Qosjen as per personalen dhe as per veprimtarine, ndersa per te paren shahet dhe qortohet, per te dyten e mbron vepra vete dhe do mbesi veper e perjetshme!

Vec interesave klanore, sherreve personale dhe profesionale , ne kemi edhe nje te keqe- te qenit shpirtngushte dhe nuk falim- denojme njerez me "vdekje" per nje fjale goje dhe nuk i mirenjohim edhe sikur gjithe jeten e tyre ta kene te stolisur me vepra konkrete dhuruar kombit!!(ky mentalitet duhet te ndryshoje sa me shpejt tek ne)

Fjalet vijne dhe shkojne, edhe etiketimet qellimkeqija i mbart era, mbetet vepra si deshmi e perjetshme e punes se palodhur profesionale dhe kombetare si ne rastin e Rexhep Qosjes dhe Agim Vinces, ashtu edhe per cdo njeri!
Balta mbetet balte sado qe ta fodullosh dhe prarosh, dhe ari mbetet ar sado qe ti hudhish balte !!


me nderime per intelektualet atdhetare Rexhep Qosjen dhe Agim Vincen,

bili99

[projekti21_dk]

Mos i poshtëroni njerëzit e mëdhenj për një a dy faje të tyre, sepse diamanti sado i prerë shtrembër të jetë, është më i vlefshëm se një gur i zakonshëm, i prerë në formën më të përsosur.

[Preng Sherri]

MENDJA JOHISTORIKE KUNDËR ARSYEVE HISTORIKE


shkruan: akad: Rexhep Qosja
( më 19 qershor të vitit 1997)

Sali berisha e pranonte idenë por nuk pranonte të vinte në Kuvend

Me Kryetarin e Partis Demokratike Sali berisha do të kemi dy takime, po, ashtu të gjata. me takimin e parë me të do të jemi të gjithë anëtarët e Grupit nga Kosova: Idriz Ajeti, hajrulah Gorani, Ramiz kelmendi dhe Unë ( Rexhep Qosja). Sali Berisha e pranonte idenë e pajtimit Kombëtar, por nuk e premtonte që do të vinte në Mbledhjen e Këshillit të Zjgeruar Organizues të Kuvendit për Pajtim dhe Bashkim Kombëtar., Edhe Sali Berisha edhe udhëheqja e Shoqatës Kombëtare të ish të Dënuarve pOLITIKË TË Shqiperisë kërkonin të bëheshin ndryshime në përbërjen e Këshillit Organizues.
Kur ne u thoshim:

" Jemi dakord, urdheroni e propozoni kë të doni në Këshillin Organizues - ata nuk propozonin askënd!
Edhe Kryetari i partis Demokratike të Shqiperisë Sali Berisha edhe udhëheqja e Shoqates Kombëtare të ish të Dënuarve Politikë kërkonin që Kuvendi për pajtim dhe bashkim Kombëtar të mbahej pas Zgjedhjeve të caktuara më 22 mars të vitit 1992.
Kur ne u thoshim" Jemi dakord që Kuvendi të mbahet pas Zgjedhjeve; më në fund në Mbledhjen e Këshilit Organizues të mbajtur më 15 dhe 16 janar në Sofje është vendosur që ky Kuvend të mbahet 7-15 ditë pas Zgjedhjeve Parlamentare në Shqipëri, ata Prapë, gjenin diçka që nuk u pëlqente!

[Preng Sherri]

shkruan: prof Rexhep Qosja rreth shkaqeve dhe shkaktarëve të ngjarjeve të vitit 1997-t në analizen e tij të gjatë dhe të botuar në dy vazhdime dhe atë më: daten 12 qershor dhe një javë më pas ( vazhdimin) më 19 qershor.



Argumenti i fundit që ngritnin ishte:
" Nuk vlen pajtimi, prandaj nuk duhet të mbAHET Kuvendi për shkak se nismëtar është Ramiz Alia!
Ne u thoshim - " nuk mund të dimë se kush është nismëtar se kush e ka nisur punën rreth pajtimit Kombëtar por ne mendojmë se kushdo ta ketë nisur e ka nisur një punë të mirë". tekëmbramja, nuk është e rëndësishme se kush e ka dhënë idenë e pajtimit Kombëtar; e rëndësishme është qëllimi që do të duhej të arrihej. Dhe, si para të gjithë të tjerëve, bënim përpjekje ta arsyetonim Mbajtjen e Kuvendit për Pajtim dhe Bashkim Kombëtar si një akt me interes të veçantë politik, demokratik dhe kombëtar.
parimet mbi të cilat kudo i zhvillonim më qartë a më zbehtë argumentet e arsyetimit të Mbajtjes së Kuvendit ishin:
E para, brezi politik që po del në skenën poltike kombëtare, deshi s'deshi është i shtrenguar të zgjedhë njërën prej dy politikave:

" Ose politikën e pajtimit dhe të bashkëmarrëveshjës së forcave politike, ose politiken e mospajtimit, e cila në kushtet shqiptare mund të degjenrohet në politikë të hakmarrjes dhe të konfrontimeve, që do të rrezikojnë Shqiperinë dhe do të cenojn interesat e çështjes shqiptare".
Mund të thuhet kështu sepse ndasitë e sotme politike, që po shfaqen vrazhdë dhe këmbëngultë, janë vazhdim i ndasive politke dhe ideologjike në nacionalistë dhe komunistë nga Lufta e dytë Botërore. Rreziku për Shqiperinë dhe për shqiptarët bëhet aq më i madh kur dihet se këto ndasi në truallin shqiptar janë zgjatim i ndasive europiane. Dhe, kjo do të sjellë ndërhyrje të fshehur më shpesh se të hapur të qarqeve të ndryshme Ballkanike dhe europiane në jetën kombëtare shqiptare: ndërhyrje që do të frymëzojnë përçarjet!
E dyta, pajtimi Kombëtar është kushtë parësor për ndërtimin demokratik të Shqiperisë. Atje ku ka tendosje të fuqishme si sot në Shqipëri; atje ku ka mosmarrëveshje, mosdurime, urrejtje, konflikte- so sit në Shqipëri, atje nuk mund të ndërtohet dhe të institucionalizohet demokracia. Nuk mund të harrohet se demokracia, siç e thonë ata që kanë traditë të gjatë demokratike në vendet e tyre, është botëkuptim.
Shoqeritë bashkëkohore janë shoqëri të përbëra. Për këtë arsye ato mund të qeverisen vetëm me bashkëmarrëveshje kombëtare; me bashkëmarrëveshjen e të gjitha forcave kryesore politike. Ne, shqiptarët, vërtetë, jetojmë ende në kushte të një urbanizimi, kryesishtë, të thjeshtë, por edhe jeta e jonë është gjithnjë më e përbërë.
janë shtuar kërkesat e njerëzve por edhe vetëdija e tyre politike. Edhe në jetën tonë kombëtare, kërkesat për bashkëmarrëveshje të forcave politike i prodhon shumësia e mendimeve politike dhe e trajtave të përbëra të jetës shoqërore. Politika e kundertë domethanë politika politika e mbisundimit me çdo kusht të një force politke sikur nuk do të ketë ardhmëri. Më në fund, e djathta dhe e majta gjithnjë e më shumë po i shëmbëllejmë njëra tjetrës, sepse kanë gjithnjë e më pak dallime. Rjedhimisht politika e mospajtimit do të thellonte hendekun e ndasive të trashëguara e të shtuara dhe do të bëhej e rrezikshme për sigurinë e shtetit dhe sigurinë e individit.
E treta. Pajtimi Kombëtar do të kishte rëndësi të veçantë edhe për çështjen e pazgjidhur Kombëtare prandaj edhe për çëshjten e Kosovës! MUnd të besohet që çështja kombetare shqiptare do të peshojë më shumë në skenën politike europiane dhe botërore po ta shtrojmë njëzëri, sipas një koncepti dhe një strategjie, të gjithë shqiptarët. Shqiptarët e bashkuar do të jenë më të fortë, kurse kerkesat e tyre në skenën politike dhe botërore do të dëgjohen më vëmendshëm në qoftë se do të jenë kërkesa të një populli të pajtuar. Edhe prestigji i shqiptarëve në botë do të jetë më i madh në qoftë se e arrijnë pajtimin kombëtar.
bashkëmarrëveshja, solidarësia, pajtimi, janë virtyte të popujve të qytetëruar. Duhet t'ia tregojmë botës këto virtyte. Këto virtyte e kanë shquar gjithmonë popullin shqiptar. ta dëgjojmë zërin e popullit dhe t'i afirmojmë virtytet e tij.

Në gjestet, në duart dhe në sytë e Berishës fliste pushteti i ardhshëm

[Preng Sherri]

E katërta.
Tani pas përmbysjes së komunizmit, janë pajtuar mesvete sllovenët dhe janë pajtuar mesvete kroatët, të cilët gjatë Luftës së Dytë Botërore kanë pasur ndasi shumë më të mëdha dhe më tragjike se shqiptarët.
Kryetari i Kroacis Franjo Tugjmani, në ditarin e tij, të botuar në Zagreb, thekson me mburrje se partia e tij, bashkësia Demokratike Kroate, e ka filluar veprimtarinë politike " në bazë të programit të rilindjes dhe të pajtimit të popullit kroat të shtypur të heshtur, të grindur, të ndarë dhe të përçarë". Dhe ka arritur t'i pajtojë fëmijët e partizanëve dhe të ustashve.
Tani janë pajtuar polakët me gjermanët dhe francezët me gjermanët që kanë pasur shumë luftëra në mes vete. Edhe ne jemi pajtuar me gjermanët dhe italianët.

Pse të mos pajtohemi njëri me tjetrin?

Megjithëse thoshte se është mjek dhe se pajtimin e ka " ideal", që e nënkupton profesioni i tij, dukej qartë që fjalët tona Kryetarit të partis Demokratike të Shqiperisë Sali Berishës nuk i bënin shumë përshtypje. E shihte vetën të plotfuqishëm në shkallët më të larta të pushtetit shqiptar. Në gjestet, në duart, në sytë dhe në mendimet e tij fliste pushteti i ardhshëm - një pushtet i pafrenuar.
Dhe, ky pushtet, mua më brengoste shumë.
Në Takimen e dytë me Kryetarin e Partisë Demokratike të Shqiperisë, Sali Berisha të nesermën, në mëngjes para Mbajtjes së Mbledhjës së Këshillit të Zjgeruar Organizues të Kuvendit për Pajtim dhe Bashkim Kombëtar, do të shkoj pa Idriz Ajetin, Hajrullah Goranin dhe Ramiz Kelmendin. Ata ishin të bindur dhe të vetëdijshëm se nuk mund të bëhet gjë më shumë, kurse unë kisha iluzionin se, ndoshta, mund t'ia mbushi mendjen që të pajtohet me idenë e pajtimit Kombëtar dhe të vijë në Mbledhjën e Këshillit të Zjgeruar Organizues.
Iluzionin ma krijonte besimi se ishim bashkëmendimtar.
Dhe, ky besim, - besimi se ishim bashkëmendimtar, më kishte nxitur ta urojë Kuvendin e Partisë Demokratike të Shqiperisë në shtator të vitit 1991 me këto fjalë:
">> Kuvedni i parë i partis Demokratike të Shqiperisë është një ngjarje e rëndësishme kombëtare që e rrit shpresën dhe besimin tonë. Se, vetë emri i partis Demokratike të Shqiperisë është shumë premtues dhe shumë obligues".
Uroj, prandaj, që misioni historik i Partis Demokratike të Shqiperisë të jetë krijimi i vetëdijës kombëtare, demokratike dhe shoqerore të domosdoshme për epokën në të cilën hyjmë; rilindja shtetërore, morale dhe qytetëruese e popullit shqiptar; njësia e hapësirës shpirtërore shqiptare dhe strategjia e bashkimit të Popullit shqiptarë dhe të trojeve të tij...<<

I përkundur në Iluzione do t'i them Sali Berishës intimisht:

" Eja, nesër në Mbledhjën e Këshilit të Zgjeruar Organizues të Kuvendit për Pajtim dhe Bashkim Kombëtar; hajde vetë ose, në qoftë se nuk ta merr mendja të vish vetë, dërgoje dikë tjetër nga partia Demokratike. Mos lejo që partia Demokratike në krye të së cilës je ti të bëhet shkaktare e dështimit të idesë së pajtimit Kombëtar.
Komunizmi shkoi dhe as si ideologji, as si sistem politik, shoqeror dhe ekonomik nuk do të mund të ringjallet më kurrë jo vetëm në Shqipëri, por as në Europë. Ramiz Alija mund ta ketë nisur idenë e pajtimit dhe të bashkimit Kombëtar, por Koha e Ramiz Alisë kaloi njëherë e Përgjithmonë. tai është koha e brezit tëndë dhe e jotja. Në zgjedjet e ardhshme do të fitojë Partia Demokratike, pra Partia e jote; do të fitosh ti! Edhe ne që kemi ardhur prej Kosove që të bëjmë përpjekje për Pajtim dhe bashkim Kombëtar jemit ë INterssuar që të fitoj Partia Demokratike. Frytet e pajtimit do t'i korresh ti me partinë tënde, kurse ne do të punojmë për këtë".

Derisa unë flitnja Sali berisha merrte shënime në një fletore të trashë. Kur e merrte fjalën, si herën e parë, kur në takimin me të ishim të katërtit, kapërcente prej Teme në Temë! Shihej se shenimet që merrte nuk i ndihmonin shumë!
Prej fjalëve që thoshte e sihja se s'kam bërë gjë: nuk kam arritur aspak t'ia ndërrojë mendjën; dikush tjetër, shumë më i bindshëm se unë, ia ka bërë këtij mendjen çykë dhe nuk pranon Pajtimin!
Dhe këtë Dikush, këtë forcë politike që e kishte bërë Sali Berisha ta kundershtojë aq vendosmerishtë idenë e pajtimit Kombëtar, e shihja herë diku larg, në ndonjë kryeqytet a qytet të madh Botëror, e herë në ndonjërën nga ambasadat e huaja në Tiranë. Në fund para se të ndahemi do t'i them Sali Berishës:

" Në qoftë se nuk do të vish e as të dërgosh përfaqesuesin e Partis Demokratike në Mbledhjen e Këshillit Organizues të Kuvendit për Pajtim dhe Bashkim Kombëtar, ne nuk po mbajmë një Kuvend Gjithëkombëtar, në të cilin do të merremi vesh për dy çështje: e para, për platformën kombëtare së cilës do t'i përmbahen forcat plitike shqiptare kudo që të jenë për zgjedhjen e çështjes Kombëtare, prandaj edhe të Kosovës, dhe, e dyta, për strategjinë kombëtare të përpjekjëve për zgjidhjen e kësaj çështjeje. Po e lëmë pajtimin dhe po merremi me çështjen e pazgjidhur Kombëtare.
Urdhëro e thuaj: A je dakord?
As këtë nuk e pranonte Kryetari I partis Demokratike të Shqiperisë, Sali Berisha.

IDEOLOGËT E LUFTËS QYTETARE
( vazhdon anaiza e rexhep Qosës botuar me 19 qershor të vitit 1997-t).

P.S.
Koment i preng Sherrit:
" Ai nuk pranonte ato gjëra për të cilat fletë më lartë Qosja por ai nuk refuzonte viziten e Millan paniqit - premierit Jugoslav në vitin 1992 që solli me vete Dafina Millanoviqin ( kjo kishte bërë ndertimin e Piramidave në Serbi); nuk refozoj shitjen e naftës për ushtrin Serbe; nuk refuzoj Bullatoviqin që i bëri vizitë Tiranës"!
Sikur të pranoheshin ato që flitet më lartë s'do të ndodhte vitit 1997-t!
Revolucioni i vonuar Demokratik me të vërtet që nga janari i vitit 1992 ishte vonuar për pesë vite të tëra!
Do të vazhdojm me " Ideologët e Luftës Qytetare" nga Analiza e akademik Prof Rexhep Qoses!
lexim të këndshëm!

[Brari]

po e perseris nji pyetje qe nuk e di pse ngurroni me ju pergjigj..

preng..

a ka qen qosja antar i LKJ-se?
ne se po..kur eshte antaresuar?
Kur e ka leshuar LKJ-ne?

[Mciri]

Lexova me interes shkrimet e njëpasnjëshme të zotit Preng Sheri , në të cilat është marrë përsipër rivlerësimi i një prej figurave intelektuale të diskutueshme të Kosovës, Rexhep Qosja.
Në tërësi jam plotësisht dakord me mendimet e autorit, për çështjen e pajtimit kombëtar. Argumentat që ai paraqet janë vërtetësorë dhe krejtësisht bindës.
Por, duke marrë shkas nga debati i paradokohshmë Qosja-Kadare, më lindën disa mendime, të cilat nuk mund të mos i hedh në forum. Këto mendime mund të jenë subjektive, por mendoj se ia vlen të diskutohen. Ato lindën si pasojë e një pyetje të thjeshtë e të drejtpërdrejtë: si ka mundësi që një kapacitet intelektual si Rexhep Qosja, i cili ka qenë aq i angazhuar në çështjen e pajtimit (për rrjedhojë, e bashkimit kombëtar) të mos konceptojë një gjë kaq të thjeshtë, se debati midis dy figurave madhore shqiptare, njëri prej të cilëve është përfaqësuesi i atyre që kanë jetuar brenda shtetit shqiptar, ndërsa tjetri i atyre që kanë jetuar në trojet shqiptare të tjetërsuara, është në dëm të idesë së tij thelbësore, pra të “pajtimit kombëtar”?
Pa dashur të kaloj në akuza të drejtpërdrejta e të paargumentuara, do të mundohem të bëj një retrospektivë të marrëdhënieve të inteligjencës shqiptare me pushtetin dhe pushtuesit dhe, duke u nisur nga dëshira e mirë për të mos e rënduar atë, po filloj me marrëdhëniet midis popujve dhe pushtuesve të tyre. Për të mos shkuar tepër larg, do të kujtoja këtu problemin e “kolaboracionizmit” i cili del në sipërfaqe edhe sot mbas më se gjashtëdhjetë vjetësh në Europën perëndimore. Dihet se në Francë, gjatë pushtimit gjerman të luftës së dytë botërore, një pjesë jo e vogël e shoqërisë franceze e pranoi pushtimin dhe u bë bashkëpunëtore e pushtuesit. I njëjti fenomen po ndodh në ditët e sotme në shoqërinë palestineze midis popullsisë, që do të mbijetojë në kushtet e pushtimit dhe pushtuesve izraelitë. Nga ky fenomen nuk mund të shpëtonte, mendoj, as shoqëria kosovare, e cila ka qenë për gati një shekull nën pushtimin sërb. Dimensionet e këtij shkrimi nuk lejojnë të analizojmë metodat e pabesa, që përdorin pushtuesit, për të përçarë shoqëritë që duan të nënshtrojnë, por do të tregoj vetëm një detaj, të përjetuar gjatë luftës së UÇK, për çlirimin e Kosovës nga dhuna sërbe: një nga personat që kishte për detyrë të furnizonte UÇK-në me armë, duke kaluar nëpër Shqipëri, në një çast të humbjes së vigjilencës u shpreh “Na morrin më qafë maskarenjtë. Na prishën tregtinë me sërbin”.
Më duket se shprehja e mësipërme ka një domethënie të madhe. Unë personalisht nuk kam të dhëna mbi emrat apo numurin e bashkëpunëtorëve sërbë në Kosovë, por kam të drejtë të mendoj se ai nuk ka qenë i vogël, sidomos në radhët e inteligjencës; dihet se lufta midis dy shoqërive, respektivisht midis dy kulturave, zhvillohet kryesisht në rrafshin intelektual. Në këtë sens, pa dashur t’i rëndoj, një pjesë e inteligjencës kosovare është përshtatur me pushtimin sërb dhe ka bërë çfarë është e mundur për të mbijetuar. Këtu nuk e kemi fjalën për informatorët ordinerë, që i ka çdo shoqëri, të cilët i paguhen prurësit më të parë. Fjalën e kemi për atë pjesë të shoqërisë, së cilës i janë dashur vite për tu përshtatur me pushtuesi e që nuk mund ta ketë ndërgjegjen krejtësisht të pastër e që nuk ndjehet komode kundrejt asaj shtrese jo aq të kulturuar, por që i ka bërë rezistencë aktive pushtuesit, duke mos e pranuar kulturën e tij. Ndoshta nga ky sindrom mund të vuajë edhe intelektuali Rexhep Qosja. Drejt këtij mendimi më çon tendenca e tij për ta shtyrë shoqërinë kosovare drejt kulturës islamike (talebaniste), ndërsa Kadare e shtyn drejt kulturës katolike (perëndimore). Këtu mendoj se qëndron edhe thelbi i kontradiktës ndërmjet Qoses dhe Kadaresë dhe jo tek xhelozia intelektuale, sikurse mundohen ta degjenerojnë disa pseudointelektualë.
Përsa i përket moskoherencës së shqiptarëve të shtetit amë në problemin e pajtimit kombëtar, do të thosha se edhe shteti shqiptar ka qenë gjithmonë në vëmendjen e strategjisë së Akademisë Sërbe. Mjafton të kujtojmë këtu se Partia Komuniste Shqiptare u fut nën sqetullën sërbe që në lindje të saj. Mbas prishjes së murit të Berlinit, a mund të ishin aq të papërgjegjshëm ndaj vetes sërbët sa të linin jashtë kontrollit lëvizjet “demokratike” brenda shtetit shqiptar? Argumentet ndaj këtij qëndrimi sërb dolën gjatë vitit 1997, në prag të çlirimit të Kosovës, kur Shqipërisë iu vu zjarri nga duar tepër të specializuara, ndërsa në parlamentin sërb, ku kërkohej llogari për fonde financiare të konsiderueshme, deklarohej publikisht “shihni Shqipërinë”. Për ironi të fatit dhe leshtësisë mendore të udhëheqjes shqiptare, gjatë intepelancës parlamentare për çështjen e dosjeve të shërbimeve sekrete deklarohej me mburrje: “Të gjitha dosjet e shërbieve sekrete janë të paprekura, me përjashtim të dosjeve të shërbimit jugosllav”. No comment.

[Preng Sherri]

Zoti Mciri,
E lexova shkrimit e juaj me vëmendje dhe e gjejë si mjaft interesant megjithëse ka disa gjëra me të cilat nuk " pajtohem". Por, nëse do t'keni mirëkuptim s'pari do t'vazhdoj me Analizën e Profesor Qoses për ngjarjet e vitit 1997, për shkaqet dhe shkaktarët e që është mjaftë voluminioz ngaqë asgjë nuk i lihet rastit, që pastaj t'i kthehem shkrimit që Ju bëni.

Vazhdojmë me Analizen e Prof Qoses të botuar më 19 Qershor ( Pjesa e Dytë) të vitit 1997-t.

shkruan: prof. Rexhep Qosja
( 19 qershor 1997-t)


Ideologët e Luftës Qytetare
Më 11.2.1992, Në pallatin e Kongreseve në Tiranë, do të mbahet mbledhja e Këshillit të zgjeruar Organizues të Kuvendit për Pajtim dhe Bashkim Kombëtar. Në të do të vijnë përfaqësues të numrit të mädh të partive politike të Shqiperisë, të institucioneve kombëtare, të bashkësive fetare katolike dhe Muslimane, të organizatave shoqërore, të shoqatave të ndryshme kombëtare dhe profesionale, të institucioneve shtetërore, ish të dënuar dhe të përndjekur politikë, intelektualë të paparti.
Mbledhja e Këshillit të Zgjeruar Organizues të Kuvendit për pajtim dhe bashkim Kombëtar ishte mbajtur, por Kuvendi për pajtim dhe bashkim Kombëtar nuk do të mund të mbahej sepse mospjesmarrja e disa partive e bënte të pa-arritshme bashkëmarrëveshjën ( konsesusin) për Mbajtjen e Kuvendit për pajtim dhe Bashkim Kombëtar. Ishin formuar grupet e punës për shqyrtimin dhe përpunimin e dokumenteve të Kuvendit siç janë:

1. Rezoluta për Paqen Sociale.
2. Rezoluta për bashkimin Kombëtar.
3.Rezoluta për shkeljën e të drejtave Njerzore, kombëtare dhe demokratike të popullit shqiptar në Kosovë, në Maqedoni, në Mal të Zi, në Serbinë Jugore dhe në Greqi ( Çamëri).
4. Rezoluta për ndërtimin e demokracisë dhe shtetit juridik në Shqipëri dhe
5. memorandumi për Pozitën Historike dhe aktuale të popullit shqiptar, të cilat nuk do të miratohen kurrë për shkak se, në mungesë të bashkëmarrëveshjës( konsesusit) kombëtar nuk do të mund të mbahej Kuvendi për Pajtim dhe Bashkim Kombëtar...

( Kuvendi për pajtim nuk mund të mbahej ngaqë PD-ja megjithëse kishte kerkuar që të bëhen disa nderrime; megjtihëse kshte kërkaur që të emerohen disa oponent të saj: megjithëse u ishte thënë " dakord- propozoni kend të doni Ju; ajo se ksihte bë këtë gjë s'kishte ardhë në Kuvend prandja mungon Rezoluta për pajtim - sqarim i Preng Sherrit)


...... E Kuvedni për pajtim dhe bashkim Kombëtar nuk do të mund të mbahej, kurse dokumentet e sipërthena nuk do të mund të miratoheshin, sepse në Mbledhjen e Këshillit të Zjgeruar Organizues të Kuvendit për pajtim dhe bashkim Kombëtar, më 11.2.1992 nuk kishte ardhur Kryetari i partis Demokratike të Shqiperisë Sali Berisha ose ndonjë përfaqësues tjetër i kësaj partie. Në Mbledhjen e Zgjeruar të Këshillit nuk do të vijnë as Kryetari i Shoqatës Kombëtare të ish të Persekuturve Politikë të Shqiperisë, Osman kazazi, ose ndonjë përfaqësues tjetër i kësaj shoqate. Në këtë Mbledhje nuk do të vijë as Kryetari i partis Republikane të Shqiperisë SABRI GODO, ose ndonjë përfaqësues tjetër i kësaj partie.

Kur e kishim vizituar në zyrat e partis Republikane, Sabri Godo na e kishte dhënë fjalën se do të vinte në mbledhjen por, ja, fjalën nuk e kishte mbajtur.
Për shkak të mospjesmarrjës së përfaqësuesve të këtyre dy partive në Mbledhjen e Zgjeruar Organizues më 11.2. 1992 në Tiranë, ishte e qartë se mbajtjen e Kuvendit për pajtim dhe bashkim Kombëtar nuk do ta përkrah as Lidhja Demokratike e Kosovës. Mund të thuhet kështu për shkak se pjesmarrjen në punët e Këshillit Organizues të Kuvendit për Pajtim dhe Bashkim Kombëtar në Prishtinë dhen në Përgjithësi, në përgaditjen e Kuvendit për pajtim dhe bashkim Kombëtar, udhëheqja e kësaj Partie e kushtezonte me bashkëmarrëveshjen ( konsesusin) e partive politike të Shqiperisë për Mbajtjen e Kuvendit për pajtim dhe bashkim Kombëtar!

KOnflikti në mes PDSH-së dhe PSSH-së e kishte ndarë popullin shqiptar në dy anë të kundërta

[Preng Sherri]

Në vend të Pjesdmarrjes në Këshilin të Zgjeruar Organizues te Kuvendit për pajtim dhe bashkim Kombëtar, më 11.2. 1992 udhëheqjet e partisë Demokratike dhe të partisë Republikane të Shqiperisë do të shpallin kumtesa në të cilat paraqesin " arsyet" e miospajtimit të tyre me nismën për pajtim kombëtar. Njëra prej arsyeve të mospjesmarrjes së tyre në Mbledhjen e Këshillit Organizues, në të cilin do të duhej të caktohej data e mbajtjes së Kuvendit, të caktohen kriteret për Zgjedhjen e delegatëve dhe të shqyrtohen rezolutat që do t'i paraqiten Kuvendit për pajtim dhe bashkim Kombëtar, ishte se nuk duan të pajtohen me partinë Socialiste, si parti e konvertuar prej partisë së Punës së Shqiperisë!


Në fakt, ato, këshu deklaroheshin haptas kundër idesë së pajtimit Kombëtar. Pajtimet Kombëtare ose qytetare, gjithmonë dhe gjithkund, bëhen midis atyre që janë në mospajtim, që janë në konflikt, e jo midis atyre që janë në pajtim.
Në Shqipëri ishte e nevojshme, për së tepërmi e nevojshme, të bëhej Pajtimi Kombëtar pikrishtë midis Partis Demokratike dhe Partisë Socialiste, sepse konflikti tmerrësisht i ashpër midis tyre i kishte ndarë politikisht dhe emocionalisht popullin shqiptar në dy anë të kundërta, duke cenuar fort rendin shoqëror e paqen dhe duke rrezikuar fort qëndruesmerinë e Shqiperisë. Dhe, ky konflikt ishte ashtu i ashpër, plotësisht i paparime dhe plotesisht i paskrupullt, në radhë të parë sepse e konvertuar prej PARTIS së PUNËS SË SHQIPERISË NUK ISHTE VETËM Partia Socialiste: të konvertuara prej Partis së Punës së Shqiperisë ishin edhe Partia Demokratike, Partia republikane, Partia Socialdemokrate, partia e Unitetit Kombëtar. E të tjera.
Jo rastesisht në krye të tyre ishin ish - anëtarë të Partis së Punës së Shqiperisë, kurse në Krye të Partis Demokratike ishte ish- sekretari i një organizate të saj bazë.
Konflikti tmerrësisht i ashpër, i paparime dhe i paskrupull midis këtyre partive, në thelb ishte konflikt midis FRAKSIONEVE të konvertuara të një Partie të djeshme, konflikti i vëllezërve partiakë, të rritur në të njejtin djep partiakë, konflikti midis kainit dhe Abelit partiak ish - komunist!
Prej të gjitha të dhënave të sipërthëna bëhet e qartë se partia Demokratike si parti me ndikim gjithnjë e më të madh në Shqipëri, përkatsisht Sali Berisha si kryetar i saj, ishte bërë pengesa krysore, madje, mund të thuhet vendimtare për mbajtjen e uvendit për pajtim dhe bashkim Kombëtar, prandaj edhe për arritjen e pajtimit aq të domosdoshëm kombëtar!

PSE?
Si është e mundshme kjo?
Si është e mundshme që një mjek, një humanist për nga profesioni, të ngritet kundër idesë moralisht aq të lartë dhe historikisht aq të rëndësishme në jetën e popullit të tij siç ishte ideja e pajtimit Kombëtar?
Si është e mundshme që në vend të politikës së pajtimit dhe të bashkëmarrëveshjës, Sali Berisha ( me bashkëpunëtorët e tij Pjetër Arbnori dhe Aleksandër meksin) të bëjë një politikë tjetër: politikën e kuptuar si hakmarrje dhe urrejtje, e cila shumë shpejt do të bëhet politikë e konfrontimeve militante me pasoja tragjike?
Si është e mundshme që gjasa historike e një populli të kthehet në fatkesqësi Kombëtare?
Si është e mundshme që Mbrojtësi i Plolitikës Paqësore në Kosovë ( Ibrahim Rugova - shenim i emrit nga Preng Sherri) të bëhet ideolog i luftës qytetare në Shqipëri?


PASOJAT TRAGJIKE TË POLITIKËS SË KONFRONTIMEVE

Më 9 mars të vitit 1997 - pesë vjet pas dështimit të përpjekjeve të një grupi intelektualësh për të bërë pajtimin kombëtar , në radhë të parë midis partive të zhytura në për4arje, në urrejtje dhe në konfrontime militante - rrezikuese për popullin dhe për vendin, Kryetari i Shqiperisë, Sali Berisha, do të shtrengohet të pranojë kërkesat e STEJT DePARTEMENTIT AMERIKAN dhe të bashkimit Europian për krijimin e Qeverisë së PAJTIMIT KOMBETAR, si kusht për shpetimin e Shqiperisë nga katastrofa vëllavrasëse?
Atë që e kishte mohuar tepër vendosmerisht në shkurt të vitit 1992 do të shtrengohet ta pranojë tepër përulësishtë në mars të vitit 1997-t tepër përulesisht por, siç po shihet, aspak sinçerisht!
Pse jo?
Gjyqi i Historisë mund të vonohet, por edhe kur vonohet, më në fund, të gjitha i sjell në vendin e vet.
Mohuesi tjetër i domosdosë Hsitorike të Pajtimit Kombëtar në shkrut të vitit 1991, Kryetari i partis Republikane të Shqiperisë, shkrimtari Sabri Godo, pas formimit të Qeverisë së pajtimit Kombëtar do të thotë para kamerave televizive edhe sa vijon:

>> Kjo është dashur të bëhet edhe më herët, por më mirë vonë se kurrë<<
Dakord, por pesë vite kishin kaluar dhe si kishin kaluar?!Është vështirë të dihet, tani, çka do të kenë thënë atë natë, pas lajmit mbi formimin e Qeveris së pajtimit Kombëtar, ata veprimtarë politikë, ata gazetarë dhe krijues, të cilët atëherë, në vjeshtë të vitit 1991 dhe në fillim të vitit 1992, ishin ngritur, me gojë dhe me shkrim ( sidomos " BUJKU" në Prishtinë që kontrollohej nga LDK-ja - sqarim i Preng Sherrit) Kundër Pajtimit Kombëtar.
A do ta kenë përjetuar brejtjen e ndërgjegjës?
A ju ka shkuar mendja te çmimi tragjikisht i shtrenjtë që populli shqiptar i pagoj dhe po i paguan servilizimit të tyre ndaj mendjes së rudhur politike, të papamje për interesat dhe ardhmerinë e popullit të vet.

P.S.
Preng Sherri:
" Ata akoma nuk janë të vetëdijshëm zoti profesor ngaqë akoma janë duke u sjellë me servilizmin e tyre porsi atë kohë sikur " pordha nëpër tirqi" duke bërë punën e mësuar nga ata që e dogjën Shqiperin për të njollosur figurat shqiptare siç jeni Ju, Adem demaçi, Ukshin Hoti, jakup Krasniqi, Hashim Thaqi, Azem syla e shumë të tjerë!

vazhdon analiza e prof Qosjes për ngjarjet e vitit 1997 e datës 19 qershor të po atij viti për pasojat Tragjike të saj sikurse që profesori në fund të Analizës së tij do t'na Këshilloj se " Çka mund të bëhej për atë kohë!

Lexim të Këndshëm u
dëshiron Preng Sherri
I Kolë jakovës!

[Preng Sherri]

SHKRUAN: Rexhep Qosja
( 19 qershor të vitit 1997-t).

Pavarsisht si do ta kenë ndjerë veten pesë vjet kishin kaluar!
Dhe këto psë vjet në vend se me bashkëmarrëveshje të forcave politike, me mirëkuptim me bërje të hapave të arsyeshëm në çastin e duhur, me bashkërenditje të punëve, me bashkim të energjive krijuese të popullit, me rilindje të përgjithshme shpirtërore dhe morale të popullit si ryt i pajtimit, do të jenë të mbushura me hasmëri, me hakmarrje, me fyerje të paskajshme të ndërsjella, me denoncime me trillime, me gjykime politike, me brugosje politike, me uzurpime dhe shperdorime pushtetore, me ç'varrime kufomash, me korrupsion ekonomik dhe politik të pashembullt në historinë shqiptare, me konflikte të pakurfarë skrupullie politike dhe morale - me ërmbajtje fundbotshëm për4arëse dhe rrënuese politike që do t'i armiqësoj tmerrshëm vëllezërit mesvete dhe do ta sjellë Shqiperinë aty ku u gjet në shkurt dhe në mars të këtij viti dhe ku tani është: nën protektoratin e Bashkimit Europian, në të vërtetë nën protektoratin ushtarak të bashkimit Europian.

Politika e kuptuar si hakmarrje, pushteti i shënderruar në mjet të thelimit të hendekut të ndasive dhe të për4arjeve në jetën Kombëtare, në fakt e solli Shqiperinë në gjendjen e luftës qytetare kur, ç'është e vërteta ende nuk shtihej me armë zjarri, por kur ndertohej disponimi për përdorimin e armëve të zjarrit që edhe do të përdoren? Dhe, me këtë politikë - me politiken e kuptuar si hakmarrje, me pushtetin e shenderruar në mjet të thellimit të ndasive dhe të përçarjeve në jetën Kombëtare, u bë më shumë se kurrë në Hsitorinë e kombit shqiptar për harxhimin e pamëshirshëm të energjisë popullore, për rrënimin e pamëshirshëm të përbashkësisë shqiptare!

Dhe mëtej: pasojë e drejtpërdrejt e kësaj politike të kuptuar si hakmarrje dhe e këtij pushteti të shenderruar në mjet të thellimit të ndasive dhe të përçarjeve në jetën Kombëtare, sipas të dhënave zyrtare, janë; rreth 1000 të vrarë; rreth 90 nëna, foshnje, fëmijë dhe meshkuj të mbytur në Adriatik gjatë përpjekjeve për të ikur prej Atdheut; rreth 7000 të plagosur, rreth 15000 të ikur në Itali dhe në vende të tjera europiane gjatë tre muajve të fundit; rrenimet e të mirave të përbashkëta me vlerë prej rreth 5 miliardë dollarë amerrikan; gjasat e pakësuara të Shqiperisë për hyrje në paktin NATO; gjasat e pakësuara të Shqiperisë për hyrje në bashkimin Europian dhe, në fund, gjasat e pakësuara të popullit shqiptar për zgjedhje të drejtë të çështjes kombëtare, prandaj edhe të çështjes së Kosovës!

Ne sot e shohim Shqiperinë si është dhe ku gjendet si pasojë e sjelljes kundërhistorike të pushtetarëve të saj e të mospranimit të idesë së pajtimit kombëtar. Por, mund të supozojmë se çfarë do të sihte gjendja e Shqiperisë sot sikur pajtimi kombëtar të ishte bërë me kohë.


ÇKA MUND TË BËHET?