Pse nuk shkoj ma n'kishë!

[toni77_toni]

.....
Une thjesht kam sjelle mendimin tim te pergjithshem ne lidhje me vajtjen ne kishe.

Vertetë mendoj se është mirë nëse me kujdes lexohen te gjitha shkrimet e vëllsait "marcus1", as ai nuk e ka kundershtue shkurjen ne Kishë por qe ka ca dallime, pajtoj shumë me ato shkrime qe ka postuar deri tash ne kete temë marcus1. Dua te pers dhe të lexoj me kujdes edhe te tjerat.

respekte
toni77

[albani1]

Zoti te bekofte.

[albani1]

Ndofta une kam bere gabim qe i solla keto gjera ketu te cilat e theksoj prap se mendoj se ju te gjith i dijni, ndofta mund ti fshini per mua nuk eshte problem.

[marcus1]

Por, a janë kongrgacionet tradicionale të gabuara?

Absolutisht jo! Unë kam gjetur shumë prej tyre me njerëz që e duan Perëndinë dhe kërkojnë të rriten në rrugët e Tij. Unë vizitoj një dyzinë kongregacionesh të ndryshme në vit në të cilat shoh se janë shumë më të qëndërzuara në miqësi sesa në religjion. Jezusi është në qendër të jetës së tyre të përbashkët dhe ata që veprojnë si udhëheqës, në të vërtetë janë shërbyes dhe nuk bëjnë politikë në drejtimin e tyre, por kanë lirinë të gjithë t'i shërbejnë njëri-tjetrit.

Lutem që akoma më shumë persona prej tyre të ripërtërihen në pasionin për Jezusin, të kenë një interesim të sinqertë për njëri-tjetrin dhe një dëshirë për t'i shërbyer botës me dashurinë e Perëndisë. Por mendoj se duhet ta pranojmë se ata janë të rrallë në komunitetet tona dhe shumica prej tyre nuk kanë jetë të gjatë pasi, pa dashur ata kërkojnë përgjigjet institucionale për nevojat e trupit në vënd që të qëndrojnë të varur nga Jezusi. Kur kjo ndodh, mos u ndje fajtor nëse ndjen drejtimin e Perëndisë mos t'i ndjekësh ata në rrugën e tyre.

Pra, duhet që unë të mos shkoj më në kishë?

Kam frikë se kjo pyetje përsëri e humbet kuptimin. Siç e sheh, unë nuk besoj se ti po shkon në kishë më shumë se po shkoj unë që nuk shkoj. Duhet të kuptosh se ne jemi pjesë e saj. Bëhu pjesa jote, sido që Jezusi të të drejtojë ty dhe kudo që të të vendosë. Jo të gjithë prej nesh rritemi në të njëjtin ambjent.

Nëse ti mblidhesh me një grup besimtarësh në një kohë dhe vënd të veçantë dhe kjo pjesmarrje të ndihmon ty të rritesh në Krishtin dhe të lejon të ndjekësh veprën e Tij në ty, as mos e mendo se duhet të largohesh. Por mbaj në mëndje se kjo në vetvete nuk është kisha. Është thjeshtë një nga shprehjet e saja në vëndin ku ti jeton.

Mos u fut në grackën e të menduarit se për vetë faktin se ti merr pjesë në ato takime ti po përjeton jetën reale të trupit. Kjo gjë ndodh vetëm nëse Perëndia të lidh ty me një grusht vëllezërish dhe motrash me të cilët mund të ndërtosh miqësi të ngushtë dhe të ndash ngritjet dhe rënjet reale në këtë udhëtim të përbashkët.

Kjo gjë mund të ndodhë në congregacionet tradicionale, ashtu siç mund të ndodhë edhe jashtë tyre. Në shtatë vjetët e fundit kam takuar qindra, në mos mijëra njerëz që janë zhgënjyer tmerrësisht me congregacionet tradicionale por që pasi kanë dalë jashtë tyre po rriten frymërisht ndërsa ata ndajnë jetën e Perëndisë me të tjerë, shumica nëpër shtëpi.

vazhdon...

[marcus1]

Pra takimi në shtëpira është përgjigja?

Sigurisht që jo. Por le të jemi të qartë: sado që mund të shijosh adhurime në grupe të mëdha sikur dhe të udhëhequra nga ndonjë mësues i mbushur me dhunti, gëzimi i vërtetë i jetës së trupit nuk mund të ndahet në grupe të mëdha. Kisha për 300 vjetët e para të jetës së saj kishte shtëpinë si vëndin e përkryer për tu mbledhur. Ato janë më të përshtatshme për dinamikën e familjes e cila është edhe si Jezusi e përshkroi trupin e Tij.

Por të takohesh në shtëpia nuk është shërimi për gjithçka. Unë kam qenë në disa takime shtëpie shumë të sëmura ashtu siç kam qenë edhe ne takime ndërtese me grupe që ndanin së bashku një jetë reale të trupit. Por koha që unë kaloj në jetë të rregullt trupi dua që të jem ballë për ballë me një grup njerëzish. E di që nuk është normale që njerëzit e konsiderojnë me të përshtatshme të ulen në karriget e tyre të rreshtuara në rregull në një shërbim të së Djelës dhe më pas të shkojnë në shtëpi pa qenë nevoja të hapin jetën e tyre apo të kujdesen për udhëtimin e secilit.

Por përfundimisht, ajo që ka rëndësi më shumë tek unë nuk është se kur apo ku ata takohen, por nëse ata janë të fokusuar në Jezusin dhe nëse me të vërtetë ndihmojnë njëri-tjetrin në udhëtimin për tu bërë si Ai. Çështja se ku bëhen takimet është më e vogël se sa cilësia e mardhënjeve tona me Krishtin dhe njëri-tjetrin. Gjithmonë kam kërkuar njerëz të tillë ku do që jam dhe gëzohem gjithmonë kur i gjej. Në shtëpinë tonë të re ne Oxnard (Oksnard) kemi njohur njerëz të rinj dhe shpresojmë të gjejmë edhe të tjerë.

vazhdon...

[marcus1]

A nuk po reagon kështu për shkak se ndjehesh i lënduar?

Mbase mund të jetë edhe kështu dhe koha do ta tregojë, por sinqerisht nuk besoj se është kështu. Kushdo që është pjesë e jetës së vërtetë të trupit do të lëndohet herë pas here. Por ekzistojnë dy lloj lëndimesh. Ekziston ai lloj lëndimi që të tregon problemin dhe që mund ndreqet me kujdesin e duhur - ashtu siç mund të trajtohet një kyç i ndrydhur keq. Ekziston dhe lloji i dytë i dhëmbjes që mund të ndreqet vetëm duke u tërhequr - sikurse ndodh kur vë dorën në një sobë të nxehtë.

Ndoshta të gjithë prej nesh mund të kemi përjetuar në një farë mase dhimbje ndërsa mundoheshim t'i përshtateshim jetës së Perëndisë ne institucione. Shumica prej nesh kemi qëndruar atje duke menduar se nëse do rregulloheshin dy tre gjëra, çdo gjë do ishte në rregull. Megjithëse mund të kemi sukses në gjëra të kufizuara gjatë momenteve ripërtëritëse, zbuluam se përfundimisht bindja që institucioni kërkon dhe liria që njerëzit kanë nevojë që rriten në Krisht janë dy gjëra të kundërta me njëra - tjetrën. Kjo ka ndodhur pothuajse me çdo grup që është formuar gjatë gjithë historisë së Krishtërimit.

Po kërkon të gjesh kishën e përkryer?

Jo, dhe nuk pres të gjej ndonjë të tillë përderisa të jem gjallë. Qëllimi im nuk është përkryerja, por të gjej njerëz që kanë vënë Zotin prioritet. Është tjetër gjë të gjesh njerëz që luftojnë për një ideal që e ndajnë së bashku dhe tjetër gjë të kuptosh se idetë tona janë shumë pak të ngjashme.

Nuk e fsheh se jam thellësisht i shqetësuar nga gjëndja në të cilën gjëndet sot Krishtërimi i organizuar. Pjesa më e madhe e asaj që ne sot e quajmë 'kishë' nuk është gjë tjetër veçse shfaqje të planifikuara mirë me shumë pak lidhje të vërtetë midis besimitarëve. Besmtarët inkurajohen drejtë një varësie të plotë nga ky sistem apo nga drejtuesit e tyre sesa nga vetë Jezu Krishti. Ne shpenzojmë më shumë energji duke pasur një sjellje sipas asaj që institucioni e kërkon sesa duke ndihmuar njerëz të transformohen në këmbët e kryqit.

Jam lodhur duke u munduar të mbaj miqësi me njerëz për të cilët e vetmja pamje që ata kanë për kishën është një dy orëshe në javë, ndërsa jetojnë pjesën tjetër të javës me të njëjtat prioritete që ka edhe bota. Jam i lodhur nga ata që varen nga veprat e drejtësisë së tyre, por që nuk kanë aspak dhimbje për njerëzit e botës. Jam i lodhur nga njerëz të pasigurtë që e përdorin Trupin e Krishtit si një zgjatje të egos së tyre dhe që e manipulojnë atë në mënyrë që të plotësojnë nevojat e tyre. Jam i lodhur nga predikimet që janë të mbushura më shumë me skllavërinë e fesë sesa me lirinë e dashurisë së Perëndisë dhe ku miqësia zë një vënd të fundit në krahasim me kërkesat e një institucioni efikas.

vazhdon...

[marcus1]

A nuk kanë nevojë fëmijët tanë për aktivitetet e kishës?

Unë do thoja se ajo që ata kanë më shumë nevojë është që të integrohen në jetën e Perëndisë nëpërmjet miqësisë relative me besimtarë të tjerë. 92% e fëmijëve që rriten në shkollat e së Djelave me të gjitha llojet e argëtimeve, largohen nga kisha kur ata janë larguar nga shtëpia e prindërve të tyre. Në vënd që të mbushim fëmijët tanë me etika dhe rregulla, kemi nevojë të demonstrojmë si të jetojmë jetën e Perëndisë së bashku.

Akoma edhe sociologët na thonë se faktori numër 1 që vendos nëse një fëmijë do të lulëzojë në shoqëri është nëse ata kanë shoqëri personale të thella me të rriturit jashtë ambjentit të tyre familjar. Asnjë shkollë e së Djelës nuk mund ta plotësojë këtë rol. Unë njoh një komunitet ne Australi që pas 20 vjetësh së ndari jetën e Perëndisë së bashku si familja, ata mund të thonin se nuk kishin humbur as edhe një fëmijë në besim kur ata bëheshin të mëdhenj. E di që po i bie shkurt këtu por është shumë më e rëndësishme që fëmijët tanë të përjetojnë miqësi të vërtetë midis të rriturve sesa këmbanat dhe bilbilat e një programi të shkëlqyer për fëmijë.

Për çfarë dinamike të jetës së trupit po kërkoni?

Unë kërkoj gjithmonë për një popull që kërkon të ndjekë Krishtin e Gjallë. Ai është në qendrën e jetës, të dashurisë dhe të bisedave të tyre. Ata kërkonjë të jenë autentikë (të vërtetë), të kenë lirinë të lëndojnë dhe të lëndohen, të jenë të lirë të pyesin kur kanë dyshime për ndonjë gjë, të ndjekin zërin e Tij pa u akuzuar nga të tjerët se po bëhen përçarës apo rebelë. Unë kërkoj për njerëz që nuk po shpenzojnë paratë e tyre për ndërtesa ekstravagante apo programe pompoze; ku njerezit që rrinë pranë njëri-tjetrit nuk janë të huaj dhe ku të gjithë ata marrin pjesë aktive si priftërinj të Perëndisë në vënd që të ndjekin në mënyrë pasive nga një distancë e sigurtë.

vazhdon...

[marcus1]

A nuk po i jepni njerëzve një arsye për të qëndruar në shtëpi duke mos bërë asgjë?

Shpresoj se jo, megjithëse e di se mund të jetë një rrezik. E kuptoj se disa njerëz që largohen nga congregacionet tradicionale përfundojnë duke abuzuar këtë liri për të kënaqur dëshirat e tyre dhe kështu nuk e gjejnë kurrë jetën e përbashkët të kishës. As nuk jam fan i atyre që ndërrojnë vazhdimisht kisha të cilët hidhen nga një kishë në tjetrën duke kërkuar modën e fundit apo rastin më të mirë për të përmbushur dëshirat e tyre egoiste.

Por pjesa dërrmuese e njerëzve me të cilët takohem dhe flas nuk kanë dalë nga sistemi sepse kanë humbur pasionin e tyre për Jezusin dhe njerëzit e Tij, por vetëm se kongregacionet tradicionale që ndodhen pranë tyre nuk mund të plotësojnë nevojat e tyre për miqësi. Ata kërkojnë shprehje autentike të jetës së trupit dhe paguajnë një kosto të lartë për ta gjetur atë. Më besoni, do ishte shumë më e lehtë nëse do ndiqnim turmën, por sapo ti të kesh shijuar miqësinë e gjallë midis besimtarëve të apasionuar, është e pamundur të kënaqesh me gjithçka që është më pak se ajo që ti ke shijuar.

[marcus1]

A nuk është përçarëse mënyra se si e sheh kishën?

Aspak! Njerëzit e bëjnë atë përçarëse kur ata kërkojnë që të tjerët të qëndrojnë në zbulesën e tyrë të së vërtetës. Shumica prej nesh akuzohemi se jemi përçarës sepse liria mund të bëhet kërcënuese për ata që gjejnë sigurinë e tyre në sistemin fetar. Por shumica prej nesh nuk përpiqemi të rekruetojmë të tjerë duke u kërkuar të largohen nga kongregacionet e tyre. Ne shohim se trupi i Krishtit është aq i madh saqë të përmbledhë të gjithë njerëzit e Perëndisë sido që ata të mblidhen.

Një nga gjërat që shpesh thuhet për kishat tradicionale është se takimet e së Djelave janë orët më të ndara në kulturën Amerikane. Ne mblidhemi vetëm me njerëz që duken si ne dhe pëlqejnë gjërat që na pëlqejnë ne. Por tani unë kam parë se kam mundësi shumë më të mëdha të gjëndem me njerëz nga një pjesë e gjerë e Trupit të Tij. Nuk u kërkoj njerëzve të bëjnë gjërat në mënyrën time dhe shpresoj që me kalimin e kohës, as ata që i shohin gjërat ndryshe nuk do u kërkojnë më të tjerëve t'i bëjnë gjërat sipas mënyrës së tyre.

[marcus1]

Ku mund ta gjej këtë lloj miqësie?

Përgjigja nuk është dhe aq e lehtë. Mund të jetë mu përballë teje midis miqësië që në këto momente gjëndesh. Mund të jetë diku në lagjen tënde ose diku pranë punës tënde. Ti gjithashtu mund të përfshihesh në fushata ndihmëse për të varfërit në zonën tënde duke e bërë këtë si një mënyrë për të jetuar Jetën e Tij dhe mund të takosh të tjerë që kanë të njëjtën dëshirë.

Mos prit ta gjesh këtë lloj miqësie lehtë në ndonjë organizatë. Kjo është organike dhe Jezusi mund të të drejtojë në këtë lloj miqësie aty ku ti gjëndesh. Vështro njerëzit që Ai ka sjellë në jetën tënde me të cilët mund të ndash këtë udhëtim. Ata mund të mos shkojnë të gjithë në kongregacionin që ti shkon. Ata mund të jenë fqinj apo bashkëpunëtorë të cilët po ndjekin Zotin. A nuk do sillte frute të pabesueshme një bashkëpunim i tillë?

Por mos prit që kjo të bëhet lehtë dhe gjithçka të shkojë vaj. Do na duhet të bëjmë disa zgjedhje të caktuara t'i bindemi Jezusit. Mund të na duhet një farë trajnimi që të shkundim nga vetja zakone të vjetra dhe të jemi të lirë të lëmë Atë të ndërtojë bashkësinë e Tij rreth teje, por ja vlen barra qeranë. E di që shqetëson disa fakti që unë nuk zë vëndin tim të rregullt në një karrike të Djelave në mëngjes, por mund t'ju them me bindje të plotë se ditët e mia më të këqija jashtë fesë së organizuar kanë qenë më të mira se ditët më të mira brënda saj. Në ditët e sotme nuk kemi nevojë për më shumë biseda rreth kishës, por për njerëz që thjeshtë janë gati të jetojnë këtë realitet.

Në të gjithë botën njerëzit po zbulojnë se si ta bëjnë këtë gjë. Ti mund të jesh një prej tyre, duke e lënë Atë të të vendosë në Trupin e Tij, ashtu siç Ai dëshiron.


Fund