Milena Selimi

[Xhuxhumaku]

Nata e një gruaje


Milena SELIMI

Gjithçka vjen edhe bëhet e pakuptueshme. Komunikimi, seksi, miqësia, njerzillëku dhe ndjesia. Përfundimisht ata, të gjithë njerëzit jashtë meje (sa do të doja të ishin brenda!), janë mësuar me shprehjen “hajde dru me prè”, pa dallim feje, krahine dhe ideje.
Dy shalë, minifund – epshndjellës, cicë-dekolte, copë mishi e ngritur, një vrimë e qullur, edhe natën e mirë, edhe gjumin e ëmbël.

Ato-femrat ndjehen të sigurta dhe krenare për “prenë”, se pre mbetesh, i shkreti burr’, sidoqoftë. Ata-burrat, gjuajtësit e përjetshëm të asaj gjëje misterioze, që të sjell pastaj pushtimin idiot të vrimës. Dhe kaq. Kaq fare! Kot! Kot fare!

Sinqerisht nuk e di se çfarë më mungon, nuk e di fare. Di që kam një shije të humbur të diçkaje, që s’ia gjekam dot as emrin tani për tani.
Por jam e sigurt që është e humbur përgjithmonë.
Përpiqem të gjej ndonjë burrë edhe ta idealizoj, ndonjë formë njeriu që të mund t’i vesh ca hire të papara në jetën e përditshme, ca si pak fisnikëri, apo ndonjë pikëz shpirt, apo pak frymë rebeli (që të mos jetë si gjithë të tjerët, se ç’u pa pastaj!).
Qesh me veten që nuk u rrita kurrë, që s’arrita të jetoj në këtë botë të bukur me engjëj dhe djaj, me gënjeshtra pafund dhe të vërteta çudibërëse, me shumë shanse për të qenë i lumtur dhe me pak raste për ta kuptuar lumturinë.
Vërtet, si nuk mësova kurrë asgjë?
Të isha pak më shumë egosite për veten time? E çuditshme, vërtet!
E di ku është e bukura? E bukura është se të gjithë ta fusin, miq, shokë, të dashur, të padashur, armiq, femra-kuçka dhe piçkëllonja interesante adoleshente, komshinj, kushërinj dhe ish-njerëz të të shkretit shpirt.

Mezi i ke futur deri atje, me shkelma dhe zvarritje (sa për të thënë se edhe aty ke numra, që të mbash inventar, kur të plakesh prej vërteti), e sapo ua mbyll derën, nxjerrin kokën edhe të pyesin: Pse, këtu do të rri, në shpirt?!
.................................................. .................................................. .............................
Jooooooooo, është e pamundur, le që më zihet fryma, por nuk jam mësuar kështu, më bën keq për lëkurën dhe për flokët! Po ti rritu, rritu se ke kohë ende!

Dhe unë i lë të ikin. Vërtet, si mund ta mbash të panjohurin, të uriturin, bukëshkalën brenda vetes, njeriun që s’di si të vërtitet në botën e madhe dhe, për ta mposhtur frikën e tij, bën të kundërtën e normales. Si mund ta mbash brenda atë, që nuk di të falë pa kushte.
Ah, po askujt më asgjë nuk i bën përshtypje. Asgjë. Çdo anormale është kthyer në normale.
Dhe, në këtë kaos të madh pështjellimi, po pyes: A nuk jam edhe unë një vrimë?
Përse nuk e sheh askush vrimën time?
Si duhet ta tregoj që e kam edhe unë?
Pastaj qesh dhe më kujtohet një mikja ime. Ajo pi që të dehet edhe t’u kujtojë burrave se është një vrimë e përdorshme. Ata vetëm atëherë e shohin dhe qeshin të nesërmen me të, se... se pra, ndodhi ngaqë ishin të dehur.
Hahahaha! Të zinjtë burra! S’kuptojnë kurrë asgjë. Dhe kanë kaq shumë nevojë për vrimën!
Unë pi dhe s’dehem. Deri më sot, të kuptohemi.
Çfarë fatkeqësie! A thua mund të dehem nesër?
Kam humbur përgjithmonë një gjë, por Zoti na ruajtë, ia paskam harruar edhe emrin gjësë.
Vërtet, si e quanin?! Mos ia thonin emrin shpirt, apo ngatërrohem?!
?????????????????????????????????????????????????? ?????????????????????????
.................................................. .................................................. .................................

Grua! Të shoh çdo mëngjes dimri. E heshtur pret autobusin, ke mbaruar detyrimet e mëngjesit familjar, u ke dhënë një të krehur flokëve dhe pak buzëkuq të shpejtë për të ndriçuar fytyrën.
Pranë vetes ke shtrënguar dorën e fëmijës, është ftohtë dhe ti ia ngroh me frymën tënde.
T’i shoh rrathët e syve dhe nuk kam guxim të pyes. Mendoj:
Po nata, nata jote si ishte?
Ku është shpirti yt?
Ku humbi ajo gruaja e bukur e dikurshme, ajo që ëndërronte kaq shumë dhe nuk ngopej së jetuari?
Është mbytur apo ka vdekur?
Çfarë ndodhi mbrëmë, ishe vetëm, e lumtur, e braktisur, e dhunuar?
Ku është kufiri i fundit?
Çfarë do të bësh sot për veten tënde?
Apo njësoj si dje, si nesër, njësoj!

Artur Rembo thotë se, kur gruaja do të jetojë për vete dhe me veten, ajo do të bëhet poete. Ndërsa ti jep shpirt çdo ditë, u jep frymë të tjerëve pak nga pak, duke u fikur.

Brenda një nate shpirti i gruas shpërbëhet në copëza qelizash të lira, të cilat udhëtojnë natën dhe prekin zgjimin çmendurisht të brishta.
Vetëm magjia e natës mund të shpërthejë dhe të shpërbëjë të padukshmen e një gruaje, ato pjesë që flenë gjatë ditës dhe presin natën t’i humbë...

Një natë me hënë, diku, asgjë nuk ndodh rastësisht.

Shpirti i një gruaje mund të vdesë dhe të ringjallet, të dashurojë dhe të urrejë, të bëjë atë që do dhe atë që duhet, të çmendet pas të paekzistueshmes e të paprekshmes, dhe sërish t’i rikthehet mëngjesit me një vetvete të copëzuar e të shpërbërë...

I rikethet mëngjesit shpirti, shpërbërë në grimca qelizash të lira. Kërkon zgjimin vetvetja dhe pjesët çmendurisht të brishta.

Një natë shemb ngrehinën e shpirtit, e fundos thellësive, thjesht, qetësisht, si anijet e mbytura në rërën e fundetit.
Mund të dëgjosh edhe zhurmën e plotë të fundosjes, ashtu si ndodh edhe fundosja drejt çastit të magjishëm, atij çasti që vetëm shpirti i një gruaje mund ta kuptojë dhe ta ndjejë, ta quajë përhumbje, ta quajë ëndërr...

Një natë shemb çastin, përhumbjen, ëndrrën.

Një grua mund të falet brenda një nate, por ti do të pyesësh veten çfarë ishte, do të jesh përgjysmë pastaj, do të ndjehesh i zënë në grackë, do të kërkosh me forcë përgjigjen që të qetëson, do të duash ta zotërosh atë emocion, atë grua.
Do të këmbëmgulësh të ndodhë, pastaj do të kujtosh se je gabuar dhe do të ikësh.
Do të çthurësh rrjetën ku ke mbetur dhe, përunjësisht, do të presësh që të ndodhë... edhe një natë... edhe një herë të vetme.
Do të kërkosh pasionin që ndez shpirtin, mendjen, trupin.
Do të qeshësh me fytyrën tënde të shfytyruar në pritjen e përjetshme.
Vonë do ta pranosh se ke humbur shansin për të kuptuar të paktën një grua, atë që dashurove pasi u largove prej saj.


7 Shtator 2009

albania.

[Xhuxhumaku]

Prekja e dritës

Milena Selimi.


Ekziston gjithmonë një botë
tjetër përtej asaj që sheh,
jeton dhe kupton: një botë me
njerëz dhe qytete të ndrit
shëm, të cilët brenda një dite mund të të bëjnë të famshëm ose të të zhdukin. Ajo botë është e ndryshme nga jotja dhe njëherësh e mistershme, tunduese...

Çfarë ndodh atje ku nuk mundem të jem?

Kontakti i parë... aeroporti... vendi më i hapur i tokës... Aty ndërrohen njëri me tjetrin biznesmenë, politikanë, kryetarë shtetesh, mitet dhe idhujt e njerëzimit, qindra-mijëra njerëz nga i gjithë globi. Njerëzit e të gjitha shteteve, racave, profesioneve, përherë të nxituar në atë kalim të përditshëm njëri nga tjetri. Erërat më të forta të planetit Tokë përplasen aty, ikjet, ardhjet, pritjet, përcjelljet.
Është ora 18:30. Muaji dhjetor. Më duhet të lë kontinentin amerikan përtej oqeanit. Udhëtoj drejt Milanos. Ndalesa e fundit është Tirana. Afrohet mbrëmja. Ka shumë gjallëri rreth meje, shumë jetë që lëviz e gjitha në kahje të ndryshme, Azi, Afrikë, Europë. Shumë fluturime drejt hapësirës qiellore për të mbërritur diku, për të prekur të panjohurën, ose më thjesht akoma, për të shkuar në shtëpi... atje ku gjithmonë ke një vend, të presin dhe të duan. Edhe unë si ata pres të afrohem... edhe pak minuta kanë mbetur nga fluturimi.

Aeroporti është vendi ku gjithmonë fluturon diçka dhe ti nuk mundesh ta kthesh...

sepse në fluturimin e kthimit ai do të jetë tjetër gjë... dhe ti do ta takosh ndryshe...
Në sallën e pritjes së një aeroporti ndihet zhurma, ritmi, mikrofonët mbi kokë përcjellin thatë dhe ftohtë zërin automatik si zëri i ndonjë fati robot: Aeroplani për Paris, Toronto, Londër... niset pas pesë minutash.
Dhe ngrihen grupe udhëtarësh fundosur në fjalë e vështrime të fundit, nxitojnë me bagazhin e dorës si të ndëshkuar drejt hapësirës së qiellit të zbrazët. Gjithë planeti Tokë të ngjan me një aeroport, i hapur për të gjitha erërat, ku çdo udhëtar pas lajmërimit fluturon përgjithmonë.
Jam nisur. Toka është zhdukur në të qindtën e sekondës, sa hap e mbyll sytë. Jam mes resh dhe oqeanit. Në dritaren e avionit janë mbledhur disa thërrmija akulli, më ngjajnë paksa me qelqet e thyera të një kaleidoskopi që ndërrojnë ngjyrat sa herë rrotullohen. Po fluturojmë në lartësinë 12 mijë metra, është koha më se e përshtatshme për të qëndruar me veten. Pasagjerët flenë, disa shohin televizor, të tjerë panikmëdhenj zbrazin njëra pas tjetrës shishet e verës së kuqe ose të bardhë. Këtu nuk ka preferencë, mjaft të jesh në gjendje të kontrollosh frikën e lartësisë.
Ndihem shumë mirë dhe çuditshëm njëherësh, nuk kam mundur asnjëherë t’i kem kaq pranë retë dhe qiellin. Sapo zbardhën yjet. Një natë dimri që arrin t’i shkëpusë nga qielli për t’i sjellë në dritaren e thërrmuar nga copëzat e akullta që vazhdojnë të ngrijnë. Është një rrugë pa fund, por që të sjell qetësi. I jam falur pushtetit të lartësisë, fluturimit, natës. Nuk më mungojnë njerëz, sende, ngjarje. Janë me mua. Jam pjesë e hapësirës dhe hapësira është imja. Është një situatë që më çon drejt paqes.
Dritat e kuqe në hartën përballë meje njoftojnë vendndodhjen e fluturimit. Edhe pak, shumë pak do të jem pjesë e një kufiri të çuditshëm të dritës dhe errësirës. Kohët do të ndryshojnë shumë shpejt dhe unë po pres të ndodhë fenomeni natyror i mrekullueshëm. Kam dëgjuar shumë, por nuk kam patur fatin të jem pjesë e tij. Në lartësinë qiellore ndihem e plotë, e pushtetshme, pranë kohës së paemër. Nuk e di çfarë do të ndodhë, por kam një moment harrese ndaj asaj që ndodh përtej këtij fluturimi, në tokë, te njerëzit, ngjarjet, sendet e atjeshme. Sa të largët të gjithë, sa të vegjël në gjithë sa duan, çfarë duan dhe sa arrijnë të kenë. Këtu nuk kam as të shkuar, as të ardhme, nuk dua të ngacmoj asnjë ëndërr, ky moment ka reflektimin brenda vetes. Jam në lartësinë e ëndërruar, krejtësisht e gatshme për ndërrimin e kohëve. Orët po afrohen dhe unë jam pranë agimit.

Dy agime përgjatë 24 orëve...

Një sekondë apo një minutë, unë nuk mundem ta llogaris këtë, më sjell agimin, ndërsa nga ana tjetër shoh ende qiellin dhe errësirën.
Atëherë bëhem e vetëdijshme se qenkan kaq pranë njëra-tjetrës drita dhe errësira, mund të ndodhë t’i fitosh të dyja në të njëjtën kohë. Është agimi i dytë brenda 24 orëve të një ditë-nate.
Është diçka që ngjan me një prerje të artë për të treguar fundin dhe fillimin, ndërsa është një vazhdimësi në hapësirë, asgjë e jashtëzakonshme, vetëm një kohë e llogaritur sipas meridianit që zbulon çastin dhe ta ofron me shumë thjeshtësi.
Ndihem irreale nga gjithë sa shoh rreth meje. Nuk e kuptoj si mund të flenë të tjerët në këtë ndërrim kohe, si ia lejojnë vetes të jenë jashtë çudisë së momentit në këtë fluturim Nju Jork - Milano.
Fasha e parë e dritës ngulmon të shkrijë thërrmijat e akullta në dritaren time. I shoh si bien pak nga pak. Tani po ndjek ngjyrat që reflektohen nga përthyerja e dritës, një fashë portokalli, një e verdhë, pastaj blu, lejla, e kuqe...
Më pëlqen që po gjej ende fenomene që më çudisin. Po jetoj prekjen e dritës.

Dimension

Rrugë që ecin të gjitha pa gjetur pikat e takimit. Rrugë paralele, të kundërta, simetrike, herë-herë trajta të paforma, pa fillime dhe funde çudisin vetë dimensionin. Ku kanë shkuar rregullsitë? Ka mbetur vetëm hapësira pa kahje, që thërret dëshpërimisht ndërtimin. A mund të ndërtohet hapësira, a mund të gjendet në këtë formacion të patrajtëzuar liria? Apo kjo është liria, paforma, parregulli, pakahja? E di se ekzistojnë kaq shumë njerëz që tundohen nga kjo formë e patrajtëzuar, di se jo rrallë e kërkojnë t’u ndodhë, ashtu si edhe kanë frikë ta kenë. Çfarë ka pas qiellit, më pyetën dje... “Ëndrra” thashë me vete.
Janë humbur rrugët. Ka vetëm hapësira të pajetuara.



21 Shtator 2009

Asgjë e re në këtë botë


Ndonjëherë mjaftojnë rrugët për të më çuar ku dua, herë tjetër më ngatërrojnë edhe zbres sipas rastit, ose fatit në ndonjë stacion të humbur, e shpesh - shumë shpesh, nuk më mjaftojnë.
Janë tepër të ngushta për kureshtjen time.
Kam parë një mëngjes të shtune një mace që ishte shtrirë në mes të rrugës e pajetë, mendoj se nga kurioziteti i kishte ndodhur. Për të parë çfarë ndodhte në skajin tjetër të udhës. Dhe kurioziteti nuk pyet kush je, i vret edhe kafshët si njerëzit ndonjëherë. Janë gjëra të jetës, ndodhin, nuk i ndalon dot.


21 Shtator 2009

ALBANIA