Poezi nga Diabolis

Pak pemë, një mur rrethues
Dhe shumë varre,
Vend i qetë i heshtur fare.

Një derë e hapur
Rrugica të shkreta
Një vend i vjetër sa jeta.

Vënd i përshtatshëm
Që gjithkush të qajë
Varrezat e qytetit diku në skaj.

Të duket se varret
Të kapin pas dore;
Nganjëherë në ëndrra mortore.

Të vjen të qarët
Sytë tmerr dhe gjak,
Të duket se jeta kaq e pat.

Ndaj i urrej mendimet varr
Që jeta ka rreth saj
E atë vetë përlajnë.

Pa mure dhe derë
Ato dalin kot më kot
Sa zemra nga vendi të lot.

Si vrima të zeza në gjithësi
Prej nesh thithin begati
Sa keq që kjo ndodh gjithsesi.

Ka tornejdo natyrore
plot shkatrrime e rrafshime,
ma e tmerrshme kjo shpirtrorja
qe s'ban za , sjell veç lotime.
Keshtu pra, DD " Dhë grejt"
qe s'ke shok ne poezi,
me te qeshur e me vaj
ke hyre thelle ne shpirtin tim.

Si një buzë ushtari
I tharë nga thëllimi i kohës
I plasur, i çarë.

Buzëçari im,
Nuk qeshën dot,
Ka çehre të vrarë.

Marrashin tim
Të lyer me vazelinë
E shoh të zbutur.

Inati im,
Mjerani im,
I popullit tim.

Diktatorë,
Rebelë,
Ju që vdekjen kini mbjellë.
Katilë,
kriminelë,
Shërbyes të morgut në botën mbarë.
Gjakpirës,
Mizorë,
Ju që ndërtoni të ferrit derë.
Gjithëvrerë,
Të mjerë,
Njerëzimi në plehrishte
Përmendoren do tju ngrerë.

Agimi një foshnjë e porsalindur
Që akoma nuk i ka ardhur shikimi
Leonës ditë i nduk sisën i uritur
E prej saj del vetëm një diell gëzimi.

Muzgu i verbër ecën ngadalë
Me sytë veshur me mjegull të zezë
Mbahet përkrahu tek nata kurrizdalë
Që rininë ia mori e se le të vdesë.

Sikur të isha në Mulin Ruzhë
Ajo për mua luan Kan-Kan.
E ngre lart fustanin kuqan
Më tregon breçkat ç'ngjyrë kanë.

Shpejt, unë shishen ngre dhe dehem,
Dhe shëmbëllim mbas shëmbëllimi
Emra vajzash nis nga numurimi
Sa sytë më erren dhe jepem.

Por gjyqi më bëhet në mëngjes
Se ajo nis më pyet një për një,
Tashmë esëll i përgjigjem : Ë?
Duke ngrënë omeletën me vezë.

Po ja, Flutura e Blertë e Detit,
Princesha e Kuqe e Prerive,
Lulja e Zezë e Lartësive.
Janë kuaj në garat e vrapimit.

Mos u sill me mua kaq e sertë
Se Trëndafili i Bardhë i Qiellit
Manushaqja e Verdhë e Prillit
Janë pëllumba gare të shtrenjtë.

Kush është Tulipani Kaltrosh?
Se kur u puthëm buzë me buzë
Më the Diamant si Lot Rozë
Apo dhe këtë s'do ta besosh?

Sa fshij buzët dinake vesh më vesh,
I shikoj varsen me emrin në qafë
Dhe i sigurt se s'kam si të bëj gafë,
Të dashuroj o (. . .) i them e qesh.

Në zemër të zemrës së zemrës time thellë
Kam hyrë e po korr ç'dashuri kam mbjellë.
Me drapër në dorë, me mesin përkulur
Këputen kalliqepallat e syve të bukur.

Nën freskun e natës e bëj duaj duaj,
Dashurinë time që e shi dhe e bluaj,
Ta ze brumë në magje ta pjek ta bëj bukë;
Djepe thurr me kashtë, hyje ndrit me bykë.

Zemrës të zemrës time i lidh mu në ballë
Lulekuqe për vajzë, një kalli për djalë,
Me vesën e mëngjesit dhe me lule bore
Një gjerdan i var tokës sime pjellore.

Se jam djalë fshatar se jam bir Shqiptari
Me dashurinë time sillem përsëmbari,
Jam bekuar me bereqet dhe begati,
Dhe flokët e shprishur kam kurorë mbreti.

Me pamje leoneshe me qeshën moj e grunjtë
Kur fut plorin çelik, parmëndën e drunjtë
Po jeta brez pas brezi kështu ka vazhduar
Zemrën e zemrës së zemrës duke lëruar.

Jam aq afër vdekjes
Sa një këlysh i porsapjellë
Futur në gropën e thellë
Që angullin zëkëputur
Dhe lutet që botën ta shohë njëherë.
Symbyllur, i dobët, pa ndihmë;
Ndërsa dheu bie mbi kurriz
Klithma e fundit të pashpresë
Mbyllet nëntokë.
Sipër dora e fatit tundet me politesë.

Si qetë fushës së Korçës mprehur në qerret
E ngarkuara me jonxhë e bar në brigjet
E mesditave verore pranë Devoll ujpakut
Kështu më ngjan vetja sot mua plakut.

Mullarë me vargje tërheq e mbaj mbi shpinë
Çapitem dhe përtyp ndër dhëmbë poezinë,
E le të më çpojnë çapkënë e vogëlushë,
Që marrin hostenin më parë kush e kush.

Por unë s'bëzaj veç ec kur jam i ngarkuar,
Le që dhe më mbajnë për ka të duruar,
Kam vite me radhë që rri nën këtë zgjedhë;
Hajssssss, hajs Yllo, o kur do të na hedhë.

I troshit kur s'kam ngarkesë çapkënët nga pak
Shfry flegrat, skuq sytë, vrapoj si zëmërak,
Ndonjë rrotë e shkas baltrave në kanal,
Shtyje, hopa pendar, të shohim do dalë?

Por kurrë njeriu s'njohu të mirat e një kau
Në dimër me vare kokës, me thikë e çau,
Edhe pse kaut si jep jonxhë por kashtë,
Ja rrjep krejt lëkurën, brirët ja flak jashtë.

Ja që brirët bëhen gdhëndje artistike
I blejnë prej Europe dhe prej Amerike,
Të rritur vogëlushat në burra dhe gra
Por pa dashur mbajnë ç'mbeti nga një ka.