Shokët e Anijes

[Dritez]

Babai i tij për çdo mbrëmje i tregonte ndonjë histori të bukur nga hadithet e Profetit Muhamed sal-lallahu alejhi ue selem.


Dielli filloi të perëndojë, në horizont filluan të shfaqeshin shirita të zinj, të cilët tregonin se nata tanimë kishte ardhur dhe po i hapte rrugën hënës dhe yjeve. Në këtë moment Ibrahimi po bëhej gati për uljen e mbrëmjes me babanë. Babai i tij për çdo mbrëmje i tregonte ndonjë histori të bukur nga hadithet e Profetit Muhamed sal-lallahu alejhi ue selem.

Ibrahimi: Fatime ku je?

Fatimja: Jam këtu tani sapo mbarova së faluri namazin.

Ibrahimi: Unë sot jam shumë i lumtur.

Fatimja: Përse vëlla?

Ibrahimi: Sot dy djem po ziheshin në shkollë me njëri-tjetrin dhe për pak sa nuk u rrahën, porse unë ndërhyra dhe i pengova që të rriheshin dhe kështu që i kam ndaluar ata nga një e keqe.

Fatimja: Por vëlla a nuk e di ti, se urdhërimi për mirë dhe ndalimi nga e keqja ka disa kushte?

Ibrahimi: Vërtet! Po cilat janë këto kushte?

Fatimja: Duhet patjetër që të kesh dije në lidhje me atë që urdhëron apo ndalon, si fjala vjen të kesh dijeni rreth të lejuarës dhe të ndaluarës.

Ibrahimi: Po kushti i dytë?

Fatimja: Të jesh i bindur se do të ndikosh tek të tjerët, përndryshe nëse e ke të qartë se ndalimi nga një e keqe të çon në një të keqe më të madhe, atëherë duhet të gjesh një kohë, apo mënyrë tjetër për ndalimin nga kjo e keqe.

Ibrahimi: Po kushti i tretë?

Fatimja: Të mos bëhet një gjë e tillë shkak për dëmtimin tënd, si të vihesh në rrezik për jetën dhe e katërta: të jetë në mënyrë të studiuar.

Ibrahimi: Shkëlqyeshëm, po ku i ke mësuar ti të gjitha këto.

Fatimja: Unë studioj dhe lexoj shumë.
- Kur ja papritur hyri babai dhe ua ndërpreu bisedën atyre.

Babai: Selamu alejkum, vogëlushët e mi.

Fëmijët: ue alejkum selam babi.

Babai: Për çfarë po bisedonit?

Ibrahimi: Po bisedonim rreth thirrjes për të mirë dhe ndalimit nga e keqja dhe Fatimja po më tregonte kushtet e kësaj vepre të madhe.

Babai: Shumë mirë. Si mendoni sikur t’ju tregoja historinë e shokëve të anijes, histori kjo të cilën e ka marrë Profeti sal-lallahu alejhi ue selem shembull për muslimanët. “Përpara disa kohësh kanë qenë një grup njerëzish, të cilët hipën në një anije të madhe, e cila ishte e ndarë në dy pjesë: pjesa e poshtme dhe pjesa e sipërme. Njerëzit u ndanë në dy grupe, një grup qëndroi në hambarin e anijes, ndërsa tjetri në bordin e saj. Ata që ishin në hambarin e anijes, sa herë që kishin nevojë për ujë ngjiteshin në bordin e saj lart për të marrë nga uji i detit, kështu lanin me të enët e tyre dhe kryenin çdo nevojë të tyren.

Njëri prej tyre: Ejani të ngjitemi e të mbushim ujë.

Tjetri: Ngjitu ti, sepse unë jam lodhur duke u ngjitur e zbritur.

Dikush: Ne kështu po i shqetësojmë shumë ata që janë në bord sipër, një e dy dhe ngjitemi për të mbushur ujë.

Njëri prej tyre: Nuk duhet t’i bezdisim dhe t’i shqetësojmë ata që janë sipër.

Tjetri: Duhet të gjejmë një mënyrë tjetër me të cilën nuk do t’i shqetësojmë më shokët që janë sipër.

Njëri prej tyre: Kam një mendim, si thoni nëse bëjnë një brimë në fundin e anijes, kështu që sa herë do të na duhet ujë, nuk do të kemi më nevojë për t’u ngjitur sipër.

Tjetri: Mendim i shkëlqyer, sa mirë nuk do të kemi më nevojë të ngjitemi sipër.

Njëri prej tyre: Mendim shumë i mirë, unë për vete jam shumë dakord.

Babai: Kështu filluan banorët e hambarit të godisnin në fund të anijes, në mënyrë që të bënin një të çarë, porse goditjet që ata po bënin bënë një zhurmë shumë të madhe, gjë e cila i bëri ata që po rrinin në bordin e anijes të shpejtonin për të parë se ç'po ndodhte.

Ata që banonin në bord: Ç'është kjo zhurmë që po dëgjojmë të vijë nga hambari i anijes?

Njëri prej tyre: Ejani shpejt të shohim se ç’po ndodh.

Babai: Kështu ata që ishin në bord zbritën në hambarin e anijes dhe i gjetën ata kur po mundoheshin të hapnin një të çarë në fundin e anijes.

Ata që banonin në bord: Ç'është kjo që po bëni?

Banorët në hambar: Ne kemi nevojë për ujë ndaj dhe po e bëjmë këtë të çarë.

Ata që banonin në bord: Çfarë thoni kështu… të çarë në anije?!

Banorët e hambarit: Mos u shqetësoni, ne nuk duam t’ju bezdisim, pastaj dhe të çarën në pjesën tonë po e bëjmë e juve nuk ju dëmtojmë.

Ata që banonin në bord: Si ka mundësi një gjë e tillë?

Banorët e hambarit: Mos u frikësoni, ne vetëm po hapim një të çarë që ta përdorim për nevojat tona dhe kaq.

Ata që banonin në bord, ashtu të mërzitur thanë: Mos vazhdoni më se do të na mbytet anija.

Një nga ata që banonin në bord: Ata po bëjnë të çarën vetëm në pjesën e tyre dhe nuk kanë ardhur në pjesën tonë.

Tjetri: Ç’thua more! Nëse i lejojmë të bëjnë një të çarë në anije do të mbyten ata dhe neve bashkë.

Dikush: Si the do të mbytemi?!

Tjetri: Po do të mbytet e tërë anija dhe nuk ka për të shpëtuar askush prej nesh, ndaj nëse i lemë të vazhdojnë do të shfarosemi të gjithë, por nëse i pengojmë me siguri që të gjithë do të shpëtojmë.

Fatimja: Babi çfarë ndodhi pastaj? A me të vërtetë i lanë të bënin një të çarë në anije?

Babai: Sigurisht që nuk i lejuan.

Ibrahimi: Po vallë a do të mbyteshin me të vërtetë, nëse do t’i lejonin ta bënin atë?

Fatimja: Vërtet babi, si do të ishte përfundimi i tyre?

Babai: Sigurisht që përfundimi i tyre do të ishte ashtu si e ka përmendur Profeti sal-lallahu alejhi ue selem: "Nëse do t’i lejonin, do të mbyteshin të gjithë." Kështu është jeta vogëlushët e mi, njësoj si një anije e madhe, nëse do ta lejonim gabimtarin të vepronte ç’të donte, atëherë ai do të vazhdonte më tej e kështu do të mbytej anija e gjithë.

Fatimja: Faleminderit babi për këtë histori kaq të bukur.

Babai: Tani në gjumë vogëlushët e mi.

Fëmijët: Selamu alejkum babi.

Babai: ue alejkum selam vogëlushë.

publikimi i parë revsita Albislam nr. 72
30/08/2009 12:29:00 Shadi Fakih
albislam.org