Wahabizmi - shpikje e agjentëve të fshehtë britanik

[F.M]

Wahabizmi - shpikje e agjentëve të fshehtë britanik

Wahabizmi është një sekti i Islamit sunit, i cili pretendon një Islam të pastër dhe të vështirë, të liruar nga adhuronjes dhe modernist të mbledhura ndër shekuj.

Ky religjion fondamentaliste u shpik nga nje njeri ambicioz dhe i revoltuar në mesin e shekullit të 18, Moh'amed ibn Wahab A'bdel .

Ky sekt është i bazuar në urdhëra si :
1. Jo adhurime ndërmjetësuese midis muslimanëve dhe All-llahu (ndalimi që të adhuroj një engjëll, pejgamber apo një shenjt) ,
2.Gjatë lutjes, nuk duhet të përdoren emrat tjerë përveç All-llahut,
3.Nuk duhet të pihet duhani e as alkoholi,
4.Nuk duhet të përdoret një rruzare në lutje ose meditim,
5. Nuk duhet të një minare dhe dekorative të gdhendura në një xhami,
6.Të mos bëhet pelegrinazh në një varr ...
7. çdo njeri duhet të marrë pjesë në lutjet publike muslimane.
8.Pushteti fetar duhet të kontrollojë sjelljen dhe jetën e çdo muslimani ….dhe kjo hap rrugën
për të gjitha keqpërdorimet.

Gadishulli arab ka qenë gjithmonë një mbledhje e fiseve dhe klaneve. Një njësi e parë është bërë nga Islami në shekullin e 7-të përmes pushtimit të pjesës më të madhe të botës civilizuese.

Kjo njësi është shkatërruar në mënyrë të shpejtë në shekullin e 16-të nga Otomanët (1517).
Sa i përket Wahabizmit , e gjitha filloi në 1713, kur A'bdel Wahab, një i ri i errët, por inteligjent dhe agresiv, takoi në Basra një spiun anglez me emrin Hemfer.

Moh'amedi tashmë kishte udhëtuar në Lindjen e Mesme, kishte mësuar shumë dhe u bë një farë "rebeli" në urdhëra, i kombinuar me një dozë të madhe ambicje.

Anglezi zbulon njeriun e duhur që atij i duhej të nxit trazira dhe ndarjen e rajonit (edhe pse në atë kohë ende nuk vlerësohej vajguri dhe mundësitë e tij).

Pasi që kishte dëgjuar dhe kuptuar motivet e tij, anglezi i propozon A'bdel Wahabit për të krijuar një religjion të ri të bazuar në puritanizëm absolut.

Ai i mëson metodat e sabotazhit dhe keqinformimit, "truket e pista" për të arritur qëllimet e tij. Dhe më e rëndësishmja, ai e këshillon që në ndërmarrjen e tij të lidhet me fisin Najd (Arabia qendrore) dhe me kren e tij, Moh'amed ibn al Saou'd (ish pjesetar i familjes në pushtet sot).

Wahab A'bdel arrinë lehtësisht të konvertoi Ibn al Saou'd me idetë e tij dhe e bën "Kadi", shefi të tij fetar.

Dhe ja këto dy persona nisin në 1730 pushtimin e Arabisë dhe të Islamit, me një religjion të të ri me mbështeje fondamentaliste.

Fitore dhe pengesa, përparim dhe kthim mbrapa, tradhëti dhe vrasje, bastisje dhe plaçkitje, në gjurmët e tyre të vdekjes, përdhunim dhe grabitje, dy protagonistët nuk do të shohin pushtimin Mekës, e cila do të merret nga rivalët e tyre në 1805, me ndihmën e malësorëve të Jemenit, që fituan besimin e ri.

Jo për kohë të gjatë, për shkak sepse kalifati otoman reagon dhe dërgon një gjeneral të Egjiptit për të rimarrë Mekën në 1814 dhe rivendos besimin e vërtetë Islamin sunit.

Por duhej pritur deri në 1861 kur Arabia Saudite të jetë e lirë për një kohë nga "terroristët" wahabite (atëherë ata janë quajtur "banditë").

Para dobësimit të autoritetit osman që fundoset pas Luftës së Parë Botërore, " veprat e pista" dhe lufta e brendshme e klaneve arabe rifillojnë me një hakmarrje.

Atëherë shfaqet një një tjetër spiun anglez i quajtur Lorens (Lawrence) që ia dinte vlerën naftës.
Falë atij fillimisht, dhe sidomos John Philby (babai i famshëm i spiun prosovjetik), një klan i errët i Najdit, i ushqyer nga wahabizmi, ngritet në pushtet në Arabi në 1932 dhe që nga ai moment mbretëron në mënyrë absolute.

Britania e Madhe instalon si mbret të Arabisë një aleat, A'bd el A'ziz A'bdel Rah'man Ibn el Saou'd, i cili do ti jep qasje në fushat e naftës.

Edhe pse Anglia është zëvendësuar qysh atëhere, në pjesën më të madhe nga Shtetet e Bashkuara, "truket e pista " nuk kanë pushuar midis fiseve "Jézirat al a'rab. Për më tepër, protestat nacionaliste kundër "pushtetit imperialist" kanë filluar për t'u dëgjuar, më shumë e më shumë dhe me më zë të lartë dhe më të përgjakshëm!

Me paratë e naftës, Wahabitë gradualisht po i zënë vendin Islamit sunit.

Duke dominuar pjesën më të madhe të gadishullit arab, falë subvencioneve arabe, ai përhapet në Egjipt dhe në Palestinë, Algjeri, dhe në Evropë, Azi dhe Amerikë.

Ai arrin me para dhe një shpurë të "veprave të pista " që sot quhen "sulme terroriste".
Qëllimi është gjithmonë i njëjtë, për të goditur, friksuar dhe destabilizuar dhe në fund për të pushtuar .

Jashtë xhamive dhe shkollave kuranike, paratë e Wahabive ushqejnë edhe në Perëndim, veçanërisht në Francë, disa media dhe ndikimin e OJQ-ve.

Nga vjen lindja e mendimit aktual « islamikisht korrekt » të krahasueshme me disfatizmin përpara pushtimit gjerman.

Qe nga tridhjetë vjet fjalën "wahab" posaçërisht saudite zëvendësohet me fjalën "salafi" më universale, sepse ai i referohet fjalës"paraardhësit " (salaf) dhe kalifi i parë, disa nga të cilët ishin miq të ngushtë të Muhamedit (O'thman dhe Ali janë dhëndërrit e tij).

Këta "salaf" ishin më pranë me shpalljen e Islamit dhe pastërtisë së doktrinës. Çdonjeri që « hyn në familjen e vërtetë « të Islamit është quajtur" Salafi".

Wahabi-salafitë kanë shkuar në disa milion pas rënies së Perandorisë Osomane dhe sot mbi njëqind milion , ose pothuajse aq i rëndësishëm sa numri shii'teve.

Përfundimi që do të nxirret nga kjo histori është se nuk ka nevojë për një ushtri deri te qëllimi i terrorizmit wahabi dhe pushteti financiar okult i tyre por për "disa spiunëve të mirë anglez " që do të dinë të bëjnë atë që të vjetrit e tyre kanë bërë tash e 3 shekuj.

Pra, qellimi anglo-amerikan eshte te krijohet nje situate e frikës parmanente nga terrorizmi dhe kjo rryme fetare eshte ideale për arritur qëllimet e tyre.

Kjo shihet edhe në rastin konkret në Kosovë, Shqipëri dhe Bosnje ku janë të lirë të veprojnë dhe nuk pengohen nga anglo-amerikanet sepse kjo qon ujë ne mulli të tyre.

Shënim: të dhënat themelore të historisë së wahabizmit u botuan në Stamboll në 1888, "Mirat el Haramein" nga Ayyub Sabri Pasha.

Teksti ynë është i bazuar në një artikull nga një gazetë turke myslimane "Waqf Ikhlas" botuar 21/6/95.

marre nga www.explorerunivers.com

[ILMGAP]

Lëvizja e Muhammed ibn Abdul-Vahabit

nga Sheikh Muhammed el-Abdah, ish shef-editor i revistës Al Bayan (London,UK)*

Në kohën e shekullit të dymbëdhjetë sipas Hixhrit, shek. XVIII sipas llogaritjes gregoriane, injoranca dhe mbrapambeturia filluan ta kaplojnë botën Islame. Drita e besimit shuhej nga zemra e shumë Muslimanëve, Sheriati ishte njollosur dhe deformuar deri në atë shkallë saqë shumë Muslimanë ranë viktimë e llojeve të ndryshme të shirkut dhe politeizmit. Ata i përshkruanin shokë All-llahut s.v.t. dhe rrëshqitnin në Xhahilijet ( gjendje e injorancës fetare) të ngjashëm me vrullin e kohës paraislamike. Shumë Muslimanë besonin në shenjtërinë e personave të ndryshëm, të cilët, sipas tyre, ishin n gjendje të ndërmjetësojnë për ta dhe t´u sjellin atyre dobi, fitore, shëndet etj. Bestytnitë, përrallat dhe inovacionet (bidatet, risitë) ishin në kulminacion. Shumë pasuri dhe mund investohej në ndërrtimin e përmendoreve dhe përkujtimoreve të cilave ata i bënin ibadet (duke i vizituar dhe duke u falur tek to) dhe në pragjet e të cilave ata prenin kurbane. Më tutje, ata glorifikonin dhe u bënin ibadet drujve dhe gurëve të posaçëm. Ata kërkonin bereqet dhe bekim nga këta "zotra" të falsifikuar. Është fakt i njohur se, njerëzit në Bagdad, p.sh., kishin zakon të kërkojnë bereqet nga një top i ndryshkur otoman. Ata i sjellnin fëmijët e tyre te ky top dhe bënin lutje që fëmijët e tyre të kenë aftësi dhe tëjenë të rrjedhshëm në oratori.

Në këtë kohë, gadishulli arabik ishte i përçarë në një shkallë të madhe. Çdo fshat kishte Emirin e vet, dhe gjendje mes këtyre fshatrave ishte në baza armiqsore, mos ti përmendim armiqësitë e ashpërta të cilat egzistonin mes qyteteve dhe rajoneve. Përkatësit e fiseve nomade shfrytëzonin çdo mundësi dhe rast që ju ofrohej për t´i sulmuar dhe plaçkitur banorët e komunave dhe qyteteve. Venkalimet dhe rrugët ishin të pasigurta dhe udhëtimi ishte përplot rreziqe.

Nga zemra e këtij kaosi, errësie dhe çrregullsie, u dëgjua një zë, i cili thërriste njerëzit që t´i kthehen bukurisë dhe dlirësisë së Akides, Fesë së pastër dhe nënshtrimit të plotë ndaj All-llahut s.v.t., thërriste në Teuhid.

Ky zë ishte zëri i Sheikh Muhammed ibn Abdul Vahab - it (1115-1206 H / 1703-1791). Ai thirri në ripërtrirjen dhe ringjalljen e vlerave dhe cilësive të vërteta të Islamit, të cilat ishin zbehur apo të mbuluara me besime dhe praktika të falsifikuara. All-llahu s.v.t. bekoi lëvizjen dhe mundin e Sheikhut me sukses. Thirrja e tij u përhap gjerë. Numri i pasuesve të tij filloi të rritet.

Muhammed ibn Abdul Vahabi mësoi shkencat Islame nga babai i tij, i cili ishte gjykatës dhe dijetar i njohur. Malli (dëshira) dhe oreksi i tij për dituri e shtyri atë që të shkoj në Medine, në regjionin e Hixhazit ku mësoi Ilm (Dituri Islame) nga një numër i dijetarëve siç ishte Muhammed es-Sindi. Pastaj ai udhëtoi për në Irak, ku studioi Hadith, Jurisprudencë dhe Gjuhabe. Qëllimi i tij parësorë ishte që të udhëtoj për në Damask pas Irakut, mirëpo për shkak të rrethanave të ndryshme nuk arriti që ta realizoj qëllimin. Andaj, ai u kthye në fshatin e tij el-Ujjinah dhe filloi të përhapë diturinë e tij. Ai thërriste popullin e tij që të largohen nga praktikat e gabuara dhe joautentike (jo të vërteta) fetare dhe të pasojnë Dinin origjinal dhe Sheriatin të cilin e përqafuan dhe praktikuan gjeneratat e para dhe të udhëzuara drejtë në Islam. Ai kritikoi dhe mohoi praktikat e tyre politeiste, ritualet dhe risitë e tyre, jo vetëm në formë teorike por ai pasonte fjalët e tij me vepra. Ai shkatërroi përkujtimoret dhe përmendoret që kishin ndërrtuar populli i tij në varrezat e njerëzve, të cilët ata i konsideronin si të shenjtë. Ai poashtu rrënonte drunjtë, të cilët i adhuronin njerëzit.

Së shpejti, mundi i ibn Abdul Vahabit dhe njerëzve rreth tij, filloi të tregoj rezultate pozitive. Shumë njerëz filluan të vijnë te ai për të mësuar Ilm. Lajmi mbi këtë Sheikh dhe thirrjen e tij filloi të godasë fshatrat dhe qytetet e rrethinës. Etnitetet udhëheqëse (me influencë) në atë rajon dhe kryeparët e fiseve të ndryshme filluan të brengosen dhe të frigohen se thirrja e tij mund të rrezikonte autoritetin e tyre pasiqë thirrte për lirimin e njerëzve nga errësira e injorancës dhe nga eksceset e ndryshme dhe nga torturat dhe presionet e qeverive korrupte dhe të manipuluara. Dhe ata kishin të drejtë. Sepse, injoranca ishte garancioni i tyre për egzistenc dhe për mbajtjen e privilegjeve që ata i posedonin.

Prandaj, kryeparët e këtyre fshatrave dhe qyteteve ushtronin shtypje të jashtëzakonshme ndaj kryetarit të el-Ujjinas që ta dëbojë Sheikhun. Kryetari iu nënshtrua shtypjes së tyre dhe kërkoi nga Sheikh ibn Abdul Vehabi që të largohet nga el-Ujjinah. Pas largimit të dhunshëm, Sheikhu shkoi në fshatin ed-Dar´ijah, i cili, në atë kohë ishte nën udhëheqjen e Muhammed ibn Saud. Ai (Muhammed ibn Saudi) jo vetëm që pranoi mësimet e Sheikhut por ai poashtu thurri aliancë me të dhe thirrjen e tij për aplikimin e ligjeve autentike të Sheriatit dhe përhapjen e thirrjes së Islamit të pastër.

Më tutje, Sheikh ibn Abdul Vahabi filloi të kontaktoj udhëheqësit, gjykatësit dhe Imamët e xhamive në rajonin e Naxhd-it duke i njoftuar ata me thirrjen (davetin) e tij. Disa prej tyre iu përgjigjën pozitivisht thirrjes së tij, disa të tjerë refuzuan atë ndërsa disa prej tyre shkruanin punime në të cilat ata mohonin dhe përqeshnin mësimet dhe thirrjen e tij. Sheikh ibn Abdul Vahabi iu përgjigjej shkrimeve të tyre duke i komentuar dhe duke i hedhur poshtë qëndrimet e tyre.Në ndërkohë, ushtria e ibn Saudit ishte në gjendje të luftojë dhe të frikësojë ata të cilët do të donin ta rrezikojnë sigurinë e Sheikhut apo të provonin që ta pengojnë apo ta përkufizojnë zhvillimin e përhapjes së mësimeve për ringjalljen e thirrjes Islame. Dhe pas një kohe të shkurtër, i tërë rajoni i Naxhd-it sidhe rajonet fqinje të Arabisë lindore pranuan këtë thirrje dhe u bënë pjesë e lëvizjes së re për ringjalljen e Islamit. Sheikh ibn Abdul Vahabi arriti t´i përjetojë frytet e thirrjes-davetit të tij - kishte nëntëdhjetë vjetë kur ndërroi jetë. Në këtë kohë, i tërë rajoni i Hixhazit dhe shumica e rajoneve të Gadishullit Arabik u bashkuan nën flamurin e Teuhidit, shtyllës së davetit të ibn Abdul Vahabit.

Teuhidi nënkupton mohimin e hyjnive tjera pos All-llahut s.v.t. Andaj, asnjë profet, njeri i shenjtë apo engjëll nuk meriton të adhurohet, apo t´u drejtohet atyre. Çdo gjë i drejtohet All-llahut s.v.t., dhe vetëm Atij s.v.t.. Teuhidi liron njeriun nga influenca dhe dominimi i shenjtërive apo klereve të ndryshme apo nga kushdoqoftë që manipulon fenë dhe e shfrytëzon atë për të përfituar fuqi dhe autoritet personal. Është ´revoltë´ ndaj çdo lloj skllavërimi dhe çdo tendencë për të korruptuar dinjitetin e qenies njerëzore. I fshinë gjurmët e humbjes psikologjike ashtu që Ummeti vazhdon të jetë i aftë t´a ripërtrijë veten duke pasur besim të fuqishëm në rrugën të cilë e ka zgjedhur. Teuhidi është e kundërta e pasimit të verbër, i cii pengon ripërtrirjen. Teuhidi i kthen njerëzit në normat dhe ligjet e All-llahut s.v.t., të cilat qeverisin universin (gjithsinë). Ai unifikon dhe vendosë në barazpeshë psiqikën e njeriut përmes së cilës njeriu njeh barazpeshën mes aspiratave (përpjekjeve) spirituale (shpirtërore) dhe nevojave të kësaj bote. Teuhidi poashtu ka aplikim në praktikë: ai pastron dhe zhvillon moralin, sjellë qetësi mendore dhe pastërti të ndërgjegjes dhe prforcon besimin e besimtarit në All-llahun, Krijuesin e tij. Mëkati më i madh, të cilin njeriu mund ta veprojë, është që All-llahut s.v.t. ti përshkruhen shokë apo partnerë dhe të pohohet apo të besohet se Cilësitë, Veprat apo Mundësitë e All-llahut s.v.t. mund t´i gjasojnë atyre të ndonjë krijese apo anasjelltas.

Ka thënë ibn Mesudi:

" E pyeta të Dërguarin s.a.v.s.: Cili është mëkati më i madh?- Ai u përgjigj: Mëkati më i madh është t´i pëshkruash partnerë All-llahut, i Cili të ka krijuar."
[Muslimi]

Ndikimi i davetit të ibn Abdul Vahabit arriti vendet e Indisë, Jemenit dhe Afrikës Veriore, si rezultat i mundit dhe punës së madhe të shumë dijetarëve dhe thirrësve (daive), të cilë kishin ardhur për të mësuar Dituri Islame të ringjallur nga Sheikhu, me rastin e vizitës së tyre Mekkes gjatë aplikimit të Haxxhit apo Umres. Ata ishin të befasuar me thjeshtësinë dhe botëkuptimin e davetit të ringjallur nga Sheikh ibn Abdul Vahabi dhe morrën përsipër që ta përhapin në vendet e tyre dhe kudo që të kenë mundësi.

Së fundi, po përsëris dhe po theksoj se, duhet të marrim mësim nga daveti i ibn Abdul Vahabit dhe suksesi i madh i thirrjes së tij. Një mësim ,të cilin duhet ta mbajnë mend mirë ata prej nesh, të cilët dëshirojnë t´ia rikthejnë Dinit famën dhe influencën e kaluar. Ky mësim na mëson se çdo lëvizje e ringjalljes së Islamit që synon sukses, duhet të bazohet në fundamentet thelbësore të Islamit ashtu siç i specifikoi dhe praktikoi i Dërguari i All-llahut s.a.v.s.. Në krye të këtyre fundamenteve është Teuhidi, i cili në fakt është fija e cila qarkullon përmes tërë trupit të systemit Islam të besimit dhe adhurimit. Sheikh ibn Abdul Vahabi e kuptoi këtë fakt dhe e mbërtheu me gjithë zemër dhe punoi në këtë drejtim pa kursyer asgjë dhe për këtë arsye daveti i tij lulëzoi dhe arriti suksesin madhështor, të cilin ne të gjithë e njohim dhe e ndiejmë.

* ky artikull u botua në revistën Al-Jumuah rev.#7, faqe 37.

[bnik]

Edhe pse mund te kete manipulime nga sherbimet segrete, e verteta eshte se keto organizata/ celula Wehabiste egzistojne realisht, jane faktike dhe operuese ne te gjith boten.
Antaret e ketyre organizatave/ celulave jane autonom dhe te pavarur, nuk kontrollohen nga askush dhe kane buxhetet e tyre, shpesh nuk i njohin antaret e oganizatave /celulave te tjera qe mund te operojne ne te njeten qytet ose rajon ose shtet.

[Risko]

Fatkeqesia me e madhe per Islamin eshte Wehabizmi.
Keta barbarë primitiv kane mundesi materiale te depertojme kudo me devijimet e tyre .

[OROSHI]

Wehabizmi ka dale ne shekullin e XIII dhe jo ne shekullin e XVIII,ne ate kohe nuk kishte agente angleze,,,