Ramazani po afron !

[riduana]

Argjerim te mbare te gjithve Allahu jua lehtesofte sa me shume

[Selma*]

9 - Përmallimi për turpin nga Allahu









p.s riduana, e vleresoj urimin e juaj. Mqns kjo teme lexohet/degjohet nga besimtaret per pergatitjen e pritjes se Ramazanit. Me lejo te ju sugjeroj dicka (mos ma merr per te keq) por ajo foto tek avatari eshte ca e tepert ne kete teme, po pate mundesi nderroje...flm per mirekuptim!

[Selma*]

Selam

"Kuptimi i drejtë i agjërimit!" - Enis Rama





linku per ta shkarkuar ligjeraten e plote

http://www.zshare.net/download/6381009231fe1e61

[Selma*]

Përgatitja për Ramazan, pjesa e tretë

[ILMGAP]

Largësia Hapsinore Kur Udhëtarit I Lejohet Të Mos Agjërojë

PYETJA: Sa duhet të jetë largësia kohore dhe hapsinore që i lejon udhëtarit që kur të kalojë atë të mos agjërojë, në të vërtetë a është 81 km? A i lejohet atij që të mos agjërojë në qoftë se gjatë atij rrugëtimi nuk ka vështirësi gjatë udhëtimit?

PËRGJIGJJA: Sa i përket udhëtarit ai e ka të lejuar të mos agjërojë dhe atë duke u thirruar në tekstin kur’anor ku thuhet: “…e kush është i sëmurë prej jush ose është në udhëtim (e nuk agjëroi), atëherë ai (le të agjërojë) më vonë aq ditë”. (El Bekare, 184)

Ndërsa për largësinë hapsinore dhe kohore mes fukahave ka dilema. Mirëpo largësia për të cilën pyetësi pyet, them se ajo është më tepër se 80km. Kam bindjen që të gjithë pajtohen se largësia hapsinore që shkakton shkurtimin e namazit është 84 km., e që e njejta largësi vlenë edhe për mosagjërimin e asaj dite, mendim ky i shprehur te shumica e medh’hebeve, e që njëherit kjo është largësi kohore e përafërt. Kështu themi për arsye se as nga Pejgamberi e as nga sahabët nuk na transmetohet ndonjë formë e largësisë kohore e shprehur me metra apo kilometra, mirëpo ajo largësi e shprehur në atë numër mjafton. Një numër dijetarësh as që e parashohin largësinë hapsinore. Këtë qëndrim të tyre ata e arsyetojnë duke dhënë shpjegim për fjalën rrugëtim, prandaj çdo rrugëtim nënkupton udhëtimin duke e shikuar këtë fjalë si nga aspekti linguistik apo sipas kuptimit të thjeshtë, më ç’rast lejohet shkurtimi i namazeve dhe po ashtu udhëtarit i lejohet të mos agjërojë. Kjo çështjë duhet të merret ashtu dhe siç kanë vendosur Kur’ani dhe Sunneti i Pejgamberit s.a.v.s., pra udhëtari ka mundësinë e zgjedhjes. Sahabët udhëtonin me Pejgamberin s.a.v.s. e në mesin e tyre kishte që agjëronin por kishte edhe prej tyre që nuk agjëronin. Mirëpo ai që nuk agjëronte nuk e ofendonte atë që agjëronte, e ai që mbante Ramazan nuk e tallte atë që nuk mbante Ramazan. Sa i përket udhëtarit i cili gjatë rrugëtimit ka vështirësi të rënda nga agjërimi është mekruh të agjërohet, porse mund të jetë haram për të agjërimi. Kështu themi duke u thirrur në një ngjarje ku Pejgamberi s.a.v.s. tregon se një njeri i cili ishte rraskapitur nga rrugëtimi i vështirë e ai kishte qenë agjërueshëm, dhe Pejgamberi s.a.v.s. pyeti për të. Ata i thanë se ai ishte agjërueshëm. Pasi e dëgjoi këtë, Pejgamberi tha: “Nuk është nga punët e mira të Islamit të agjëruarit në rrugë” (Transmeton Buhariu)

Kjo ishte sa i përket individit të cilit i shkakton vështirësi agjërimi, gjatë rrugëtimit, ndërsa individi i cili nuk goditet me ndonjë vështirësie gjersa është në rrugëtim dhe mban Ramazan, ai është në mundësi zgjedhjeje siç shpjeguam më lart, agjëron apo e prish agjërimin. Në këtë rast parashtrohet pyetja se cili veprim është më i pëlqyer dhe më i çmuar? Rreth kësaj problematike dijetarët nuk janë të një pajtimi, ku disa e çmojnë agjërimin e të tjerët mosagjërimin. Rreth kësaj dileme Omer ibn Abdulaziz thotë: Veprimi më i lehtë është më i çmuar. Disa njerëzve u duket më lehtë të agjërojnë kur edhe të tjerët agjërojnë, e të mos vijë në situata ta kompensojë - kaza agjërimin kur të tjerët hanë e nuk agjërojnë. Për këtë arsye të tillëve u themi të agjërojnë. Disa njerëzve të tjerë u duket se më lehtë për ta është që kur të jetë në rrugëtim të gjatë Ramazanit të mos agjërojnë ashtu që më lehtë t’i kryejnë punët e tyre, obligimet që i kanë dhe më lehtë të lëvizin. Prandaj ai individ do të kompensojë aq ditë sa ka qenë i pamundshëm t’i agjërojë, pikërisht ashtu siç i ka urdhëruar edhe All-llahu. Prandaj cili veprim të jetë për të më i lehtë, ajo është më e çmuar. Ebu Davudi transmeton një hadithë nga Hamze ibn Amir El-Eslemiu i cili thotë: “O I dërguar i All-llahut, unë jam punëtorë dore eshpine. Ngarkohem dhe filloj rrugëtimin. Mirëpo ndodh që pikërisht gjatë Ramazanit të gjendem në rrugëtim. Megjithatë nuk ndiej ngarkesë porse kam përsëri fuqi të mjaftueshme, ngase jam i ri dhe më duket më lehtë që të agjëroj se sa pas Ramazanit të kompensoj e të mbetëm me borxh. Si thua ja resulullah, a të agjëroj, që të kem më shumë sevap apo të mos agjëroj?” Pejgamberi s.a.v.s. iu përgjigj: “Vepro si të duash o Hamza”, gjegjësisht zgjedhe veprimin më të lehtë për ty.

Në një transmetim tjetër nga En-Nesaiu thuhet se ai i ka thënë Pejgamberit s.a.v.s.: “Kam fuqi që të agjëroj edhe kur gjendem në udhëtim, dhe a thua më llogaritet për mëkat po të agjëroj gjersa jam duke udhëtuar?” Pejgamberi iu përgjigj: “Ky është një lehtësim nga All-llahu për ty, dhe kush vepron duke e zbatuar atë ka vepruar mirë, e kush dëshiron të agjërojë nuk ka kurrfar mëkati gjatë atij agjërimi.” Kjo në këtë formë është ligj i All-llahut për çështjen e udhëtarit. Pra, nuk është e patjetërsueshme, e as që për lehtësim të (mos) agjëruarit të kushtezohet si një lloj vështirësie e madhe apo të manifestohet ndonjë lodhje e të arsyetohet ai veprim. Porse vetë udhëtimi është shenjë se lejohet mosagjërimi gjatë tij. Kjo për arsye se All-llahu këtë lejesë nuk e ka kushtëzuar me ndonjë nga vështirësitë e mundshme që mund ta godasin udhëtarin, por e ka ndërlidhur vetëm me rrugëtimin. Themi kështu për arsye se po ta ndërlidhnim vështirësinë gjatë rrugëtimit me dispozitën, do të paraqiteshin dilema të mëdha midis njerëzve, si e këtij lloji për shembull se a thua gjatë cilave kategori të vështirësive lejohet zbatimi i lehtësimit në fjalë. Pas gjithë kësaj themi kështu: “Këtu nuk është fjala për ndonjë vështirësi me të cilën njeriu obligohet aq sa nuk mund ta bart atë obligim, e as që ta diskreditojë. All-llahu nuk dëshiron që robërit e vet t’i ngarkojë tej mase, prandaj edhe ai që lehtësmi vlen për të llogaritet edhe angazhimi minimal që jep për atë vështirësi.



All-llahu dispozitën e mosagjërimit për udhëtarin e ka ndërlidhur me rrugëtimin e jo me diç tjetër. Pavarësisht pra nga ajo se me çka njeriu udhëton, me aeroplan, tren apo automjet, atij i takon të mos agjërojë. Prandaj çështja mbetet e varur vetëm sa i përket borxhit që e ka, gjegjesisht kompensimin e atyre ditëve që nuk i ka agjëruar derisa ai ka qenë në rrugë. Këto ditë të paagjëruara asnjëherë nuk i bien, por vetëm përkohësisht derisa ai t’i kompensojë me ditë të tjera pas Ramazanit, dhe ai në këtë situatë mund të zgjedhë përpos po që se i shkakton udhëtimi atij vështirësi. Ai që e ka provuar rrugëtimin e di se gjëtë tij ka një fije lodhjeje dhe mundi, pa varësisht nga ajo se njeriu është duke udhëtuar me kafshë apo me aeroplan. Në atë moment kur ai largohet nga vendbanimi i tij i përhershëm dhe në vetë momentin e largimit nga familja e tij, shpirtërisht ndien se diç nuk është në rregull, nuk është i qetë e as stabil. Vetëm për këtë gjendje psikike në të cilën ndodhet udhëtari, pa mos i marrë rrethanat në të cilat kalon trupi i tij, All-llahu e ka realizuar mosagjërimin për udhëtarin. Pos kësaj gjendjeje ka edhe të tjera të cilat na janë të njohura e të panjohura, prandaj mjafton që për bazë ta marrim tekstin kur’anor e mos të filozofojmë e ta nënvlerësojmë apo anashkalojmë e most a marrim parasysh faktin se një gjë e tillë është lehtësim nga All-llahu për robërit e vet: “All-llahu me këtë dëshiron lehtësim për ju, e nuk dëshiron vështirësim për ju.” (El Bekare, 185)

All-llahu di të vërtetën.

[ILMGAP]

Shpërlarja E Gojës Dhe Hundës Për Agjëruesin

PYETJA: Ka prej atyre që thonë se shpërlarja e gojës apo hundës gjatë marrjes së abdestit ndikon në saktësinë e agjërimit të agjëruesit. Sa mund të jetë e vërtetë kjo fjalë?

PËRGJIGJJA: Shpërlarja e gojës dhe hundës, gjatë marrjes së abdestit është sunnet nga sunnetet e tij, siç është medh’hebi i tre imamëve Ebu Hanifes, Malikut, dhe Shafiut, apo është farz nga farzet e tij, siç është medh’hebi i Imam Ahmedit, i cili i ka konsideruar si pjesë nga larja e fytyrës të urdhëruara (obliguara). Pa marrë parasysh a janë (shpërlarja e gojës dhe hundës) prej sunneteve ao farzeve, nuk duhet lënë ato në abdest gjatë agjërimit, apo mosagjërimit. Atë çka duhet ta ketë parasysh muslimani në rastin e agjërimit, është që të mos e teprojë në ato dyja, sikurse e tepron në gjendjen e mosagjërimit. Pejgamberi s.a.v.s. thotë në hadith: “Kur ta shpërlash hundën shpërlaje mirë, përveç nëse je duke agjëruar”.
(E kanë nxjerrë Shafiu, Ahmedi, të katërtët dhe Bejhekiu)

Nëse agjëruesi e shpërlan gojën ose e shpërlan hundën duke marrë abdest dhe uji i depërton në fyt pa pasur qëllim dhe teprim, agjërimi i tij është i saktë, ashtu sikur që i depërton pluhuri i rrugës, apo duke e situr miellin, apo hyn ndonjë mizë në fytin e tij. E gjithë kjo konsiderohet nga gabimet e falura të këtij ummeti, edhe nëse për këtë nuk janë pajtuar disa imamë. Sikurse shpërlarja e gojës jashtë abdestit, po ashtu nuk ndikon në saktësinë e agjërimit, derisa uji nuk dëpërton në brendi.

All-llahu e di më së miri.

[ILMGAP]

Mosagjërimi Me Qëllim I Disa Ditëve Në Ramazan

PYETJA: Çfarë është dispozita e atij që ka agjëruar disa ditë në Ramazan dhe në disa ditë të tjera me qëllim e ka prishur agjërimin? A i llogariten (pranohen) atij ditët të cilat i ka agjëruar, apo nuk i llogariten?

PËRGJIGJJA: Kjo pyetje është e llojit të pyetjes së kaluar dhe përgjigjja jonë është se çdo send ka llogarinë e vet, ndërsa çështja nuk është në ditët të cilat i ka agjëruar, a llogariten ato, apo jo? Por (çështja) është në ditët në të cilat nuk ka agjëruar, a kompensohen apo jo? Dhe nuk mundet të kompensohet një ditë e Ramazanit, përveç se me një ditë të ngjashme me të nga Ramazani tjetër, ndërsa çdo Ramazan pa dyshim vjen i zënë me obligueshmërinë e agjërimit në të. Për këtë arsye Ebu Hurejre r.a. ka thënë: “Kush nuk agjëron një ditë prej ditëve të Ramazanit, atë nuk e kompenson asnjë ditë prëj ditëve të kësaj bote” (Transmeton Trimidhiu dhe teksti është i tij, Ebu Davudi, Nesai, Ibni Maxhe, Ibn Hazime dhe Bejhekiu nga Ebu Hurejre r.a.)

Transmetohet nga ai se një njeri nuk ka agjëruar (e ka prishur agjërimin) në Ramazan, e Ebu Hurejre ka thënë: ”Nuk i pranohet atij agjërimi një vit”. Nga Ibn Mes’udi: “Kush nuk agjëron një ditë të Ramazanit pa kurrfarë arsye, nuk ia plotëson (kompenson) atij as agjërimi tërë jetën edhe në qoftë se e agjëron atë”. E njejta gjë transmetohet edhe nga Ebu Bekri dhe Aliu. Pra, le t’i frikohet All-llahut muslimani në fenë e tij, le të jetë i kujdesshëm në agjërimin e ramazanit dhe le t’i mundë pasionet e veta. E kush dështon para barkut të tij, nuk fiton në asnjë sferë prej sferave (të jetës).

[ILMGAP]

NDIKIMI I MËKATEVE NË AGJËRIM

PYETJA: Çfarë është dispozita e agjëruesit të Ramazanit nëse përgojon ose gënjen, ose shikon në ndonjë femër të huaj me passion. A është i shëndoshë agjërimi i tij, apo prishet?

PËRGJIGJJA: Agjërimi i dobishëm dhe i pranuar është ai që e pastron shpirtin, e përforcon vullnetin e mirësisë dhe rezulton me devotshmërinë e përmendur në fjalën e Të Lartësuarit:

“O ju që besuat, agjërimi ju është bërë obligim sikurse që ishte obligim edhe i atyre që ishin para jush, kështu që të bëheni të devotshëm”.
(El Bekare, 183)

Është obligim i agjëruesit të largohet nga çdo fjalë ose vepër që nuk përputhet me agjërimin e tij, në mënyrë që mos të jetë fati i agjërimit të tij vetëm – uria, etja dhe privimi. Në hadithin e tij, Pejgamberi s.a.v.s. ka thënë: “Agjërimi është mbrojtje, e ai që është duke agjëruar nuk guxon të flasë fjalë të turpshme e as ta ngrejë zërin, ndërsa në qoftë se dikush e ofendon (shan), ose kundërshton (fjaloset me të) le të thotë: “Unë jam agjërues” (Transmetojnë Buhariu dhe Muslimi)

Gjithashtu, Muhammedi s.a.v.s. ka thënë: “Ka ndonjë agjërues, që ndoshta prej agjërimit të tij nuk ka asgjë, përveç urisë, dhe ka adhurues, që ndoshta prej adhurimit të tij nuk ka asgjë përveç mosfjetjes”. (Transmetojnë Nesaiu, Ibn Maxhe dhe Hakimi i cili ka thënë se është i shëndoshë sipas kushtit të Buhariut)

Po ashtu, Pejgamberi s.a.v.s. ka thënë: “Kush nuk largohet nga gënjeshtra dhe veprimi me të, All-llahu nuk ka kurrfarë nevoje që ai të largohet nga ushqimi dhe pija e tij”. (Transmetojnë Buhariu, Ahmedi dhe As’habu Sunen)

Ibnul-Arebiu ka thënë: “Kuptimi i këtij hadithi është që ai nuk shpërblehet për agjërimin e tij”, - don të thotë se shpërblimi i agjërimit nuk vihet në peshojë për shkak të mëkatit të gënjeshtrës dhe asaj çka u përmend me të. Ibn Hazmi mendon se këto gjëra e prishin agjërimin, ashtu sikur e prishin ngrënia dhe pija dhe është transmetuar nga disa sahabë dhe tabi’inë çka kuptohet prej tij kjo. Ndërsa sa na takon neve – edhe pse nuk kemi thënë me mendimin e Ibn Hazmit, - mendojmë se mëkatet e humbin (zhdukin) vlerën e agjërimit dhe e prishin qëllimin e obligueshmërisë së tij. Për këtë shkak brezat e parë të besimtarëve të mirë të ummetit i kanë kushtuar rëndësi agjërimit nga fjala dhe vepra jo e mirë (e kotë) dhe nga ndakesa – harami, sikurse i kanë kushtuar rëndësi agjërimit nga pijet dhe ushqimet. Omeri r.a. ka thënë: “Agjërimi nuk është vetëm largim nga pijet dhe ushqimet, por ai është edhe të larguarit nga gënjeshtra, e pavërteta dhe fjala, ose vepra e kotë”. Nga Aliu r.a. është transmetuar e njëjta porosi. Transmetohet nga Xhabiri, i cili ka thënë: “Nëse agjëron, le të agjërojnë veshi yt, syri yt dhe gjuha jote nga gënjeshtra dhe mëkatet. Largoja mundimet shërbëtorit dhe të kesh durim dhe qetësi ditën e agjërimit tënd dhe mos e bën të njejtë ditën e mosagjërimit tënd me ditën e agjërimit tënd”. Ebu Dherri i ka thënë Talik bin Kajsit: “Nëse agjëron, ruaju sat ë mundesh”. Kështu që, Taliku kur agjëronte hynte Brenda dhe nuk dilte, përveç se për namaz. Ebu Hurejre dhe shokët e tij kur kanë agjëruar janë ulur në xhami dhe kanë thënë: “Po e pastrojmë agjërimin tonë”. Transmetohet nga Mejmun Ibn Mehran, i cili ka thënë: “Agjërimi më i dobët është apstenimi nga ngrënia dhe pija”. Sido që të jetë çështja, agjërimi e ka ndikimin dhe shpërblimin e tij, ndërsa përgojimi, gënjeshtr etj., e kanë dënimin dhe ndëshkimin e tyre te All-llahu xh.sh., i cili në Kur’an thotë: “Tek Ai çdo send është me masë të caktuar”. (El Rra’d, 8)

Pra, çdo vepër është me llogari dhe masë (peshojë): “Zoti im nuk gabon e as nuk harron” (Ta Ha, 52)

Dhe analizoje këtë hadith pejgamberik që flet për saktësinë e llogarisë së All-llahut në botën tjetër. Do ta gjesh aty përgjigjen e duhur të kësaj pyetjeje dhe dy pyetjeve tjera të më poshtme: Transmetojnë Imam Ahmedi dhe Tirmidhiu nga Aisheja r.a. se një njeri nga shokët e Të dërguarit të All-llahut s.a.v.s. është ulur pranë tij dhe ka thënë: “O I dërguar i Allahut unë kam disa shërbëtorë të cilët më gënjejnë dhe më kundërshtojnë. Unë i rrah ata dhe i qortoj, e si është pozita ime ndaj tyre (d.m.th. Ditën e Gjykimit.)” I dërguari i All-llahut s.a.v.s.i tha: “Llogaritët ajo çka të kanë tradhtuar, kundërshtuar dhe gënjyer, pastaj dënimi yt ndaj tyre. Nëse dënimi yt ndaj tyre ka qenë (më i vogël) më pak se gabimet e tyre është mirësi për ty, ndërsa në qoftë se dënini yt ndaj tyre ka qenë aq sa gabimet e tyre kjo do të ishte e mjaftueshme jo për ty dhe as mbi ty, e nëqoftë se dënimi yt ndaj tyre ka qenë më tepër (më i madh) se gabimet e tyre, ata do ta marrin prej teje mirësinë e cila pat mbetur para teje”. Pas kësaj, njeru filloi të qajë në praninë e Të dërguarit të All-llahut dhe të bërtasë, ndërsa I dërguari i All-llahut s.a.v.s. tha: “Çka ka ai që nuk e lexon librin e All-llahut?”

“Në Ditën e Gjykimit Ne do të vëmë peshoja të drejta, e askujt nuk i bëhet e padrejtë asgjë, edhe nëse është (vepra) sa pesha e një kokrre të melit Ne do ta sjellim atë. E mjafton që Ne jemi llogaritës”. (El Enbija, 47)

Pastaj, njeriu tha: “O I dërguar i All-llahut: Nuk gjej zgjidhje më të mirë se lirimi i këtyre (shërbëtorëve) – Unë të dëshmoj se të gjithë ata janë të lirë”.

[ILMGAP]

A I PRANOHET AGJËRIMI BRAKTISËSIT TË NAMAZIT

PYETJA: A pranohet agjërimi prej lënësit të namazit? Apo se të gjitha ibadetet (adhurimet) janë të ndërlidhura njëra me tjetrën, ashtu që nuk pranohet agjë nga to, nëse lihet ibadeti tjetër?

PËRGJIGJJA: Muslimani ësht obliguar që t’i kryejë të gjitha ibadetet: ta falë namazin, ta japë zekatin, ta agjërojë Ramazanin dhe të kryejë haxhin kur të ketë mundësi. Kush e lë njërin prej këtyre obligimeve (farzeve) pa kurrfarë arsye, All-llahu e llogaritë atë. Dijetartë islamë për këtë çështje kanë mendime të ndryshme. Prej tyre ka që mendojnë se ai bën kufr (mosbesim) me lënien e njërit prej këtyre ibadeteve. Ka prej tyre që e konsiderojnë pabesimtarë lënësin e namazit dhe atë që nuk e jep zekatin, dhe ka prej tyre që e konsiderojnë pabesimtarë vetëm lënësin e namazit , për shkak të vendit apo pozitës së tij në fenë e All-llahut, ashtu siç transmetohet në hadith: “Ndërmjet robit dhe ndërmjet mosbesimit është lënia e namazit”(Transmeton Muslimi)

Ata që ndajnë mendimin se lënësi i namazit me qëllim është pabesimtar, ata nuk mendojnë t’i pranohet agjërimi i tij, përarsye se pabesimtarit esencialisht nuk i pranohet asnjë ibadet. Ka prej dijetarëve islamë që i pranojnë atij besimin dhe Islamin e tij, derisa beson në All-llahun dhe në Të dërguarin e tij dhe me atë çka ka ardhur, ai nuk është mohues (injorues) dhe as i dyshimtë. Ky grup i dijetarëve mjaftohet duke e cilësuar atë mëkatar ndaj urdhërit të All-llahut.

Ndoshta ky mendim – All-llahu e di më së miri – është fjala më e drejtë dhe më afër të vërtetës. Në bazë të kësaj, ne qoftë se ai nuk i kryen disa ibadetet për shkak të përtacisë apo epsheve, por nuk është mohues e as që tallet me këto ibadete – dhe i kryen disa ibadete të tjera, në këtë rast ai konsiderohet musliman jo i plotë, besimtar i dobët, dhe ekziston rreziku për besimin e tij në qoftë se vazhdon në lënien, por All-llahu nuk ia humbë shpërblimin e ndonjë vepre të mirë që e ka kryer. Pra, ai te All-llahu është i pranuar në bazë të veprës së tij: Ai shpërblehet për atë që e kakryer (nga urdhërat e All-llahut), ndërsa dënohet (ngarkohet me mëkat) për ato urdhëra (obligime) që nuk i ka kryer: “Dhe çdo vepër, qoftë e vogël dhe qoftë e madhe është rradhitur (evidntuar në Levhi Mahfudh)” (El Kamer, 53) “E kush bëri ndonjë të mirë, që peshon sa grimca, atë do ta gjejë. Dhe kush punoi ndonjë të keqe, që peshon sa grimca, atë do ta gjejë”. (Ez Zelzele, 7-8)

[ILMGAP]

Agjërimi dhe lënia e duhanit

Muaji i madhëruar i Ramazanit, përveç misionit që mbart në drejtim të ngritjes dhe përsosjes shpirtërore të individit, ka edhe një rol praktik, sepse mund të konsiderohet një rast i volitshëm për të hequr dorë nga disa zakone të përditshme që janë kthyer në vese.
--------------------------------------------------------------------------------

Parë në këtë prizëm, Ramazani është një revolucion për ndreqjen e të gjitha sferave të jetës së njeriut, një shans i çmuar për sistemimin e jetës dhe shpëtimin e saj nga kaosi. Njëkohësisht ai është një test praktik që e mëson muslimanin të përmirësojë sjelljen dhe mendimet e tij, të rishikojë disa prej zakoneve të përditshme, të forcojë vullnetin dhe të ndiejë mbikëqyrjen e Zotit në çdo veprim që bën.
Pirja e duhanit i shkakton dëme të pallogaritshme shëndetit dhe pasurisë së njeriut. Kërkimet shkencore kane provuar se ekziston një lidhje e ngushtë midis duhanit dhe shumë sëmundjeve të rrezikshme, si: kanceri i mushkërive, kanceri i gojës, kanceri i fytit, sëmundjet kardio-vaskulare etj. Sipas statistikave, numërohen me miliona viktimat e përvitshme të duhanit në botë, mosha e të cilëve luhatet nga 34 deri në 65 vjeç. Madje, edhe fetusi në barkun e nënës nuk ka shpëtuar nga duhani.
Atëherë, si mund të hiqet dorë nga duhani? Për të lënë duhanin, duhet të ndiqen hapat e mëposhtëm:
1- Të vendosësh në vetvete prerazi që të heqësh dorë nga duhani, sepse kjo është – siç shprehet Allahu – “një nga çështjet që kërkojnë vendosmëri”.
2- Të caktosh kohën e lënies së duhanit dhe kjo duhet të jetë në rastin më të parë, duke mos i lejuar vetes mundësinë për ta shtyrë atë çast, sepse kjo mund të ndikojë negativisht në personalitetin dhe në vendimin tënd.
3- T’i kërkosh ndihmë Allahut përmes lutjes së sinqertë drejtuar Atij, që të japë forcë dhe sukses në realizimin e këtij misioni. Profeti Muhamed (a.s.) ka thënë: “Po kërkove ndihmë (për diçka), kërkoi ndihmë Allahut”.
4- Gjithmonë mundohu t’i sjellësh në mendje rreziqet e duhanit dhe pasojat e tij të dëmshme. Ki parasysh se Allahu do të të pyesë për shëndetin, jetën dhe pasurinë tënde.
5- Mundohu të gjesh ndonjë shok midis duhanpirësve (ndonjë të afërm, shok apo koleg), që të dy së bashku ta ndihmoni njëri-tjetrin në lënien e duhanit; sepse kjo gjë do të ta shtojë këmbënguljen, siç thotë edhe fjala e urtë “Bashkimi bën fuqinë”. Në këtë kontekst Allahu i Madhëruar thotë: “Ndihmojeni njëri-tjetrin në punë të mira dhe devotshmëri dhe mos e ndihmoni në mëkate dhe armiqësi”, kurse Profeti (a.s.) ka thënë: “Kush udhëheq drejt një të mire, ka shpërblimin njëlloj si ai që e ka bërë atë të mirë”.
6- Ruaju nga shokët që të pengojnë nga lënia e duhanit dhe kujto thënien e Profetit (a.s.) “Njeriu merr fenë e shokut të vet, prandaj kujdes kur zgjidhni shoqërinë”.
7- Njoftoji personat tek të cilët ke besim për vendimin tënd, sepse ata do të jenë burim mbështetje për ty me lejen e Allahut.
8- Vendos që të hollat që ndaje për duhan, t’i japësh për të ndihmuar të varfrit, jetimët dhe nevojtarët. Allahu i Madhëruar thotë: “Çfarëdo të mire që bëni për veten tuaj, do ta gjeni tek Allahu në formën e një shpërblimi më të mirë e më të madh”.
9- Për të mbështetur vendimin tënd, shfrytëzo agjërimin.
10- Natyrisht që brenda teje do të zhvillohet një betejë e përditshme për t’iu kthyer duhanit, por atëherë kujto thënien e Allahut: “Dhe nëse të vjen një ngacmim nga shejtani, atëherë kërkoi mbrojtje Allahut”.
11- Sill ndër mend se ndodhesh në muajin e agjërimit dhe se kjo do të thotë të heqësh dorë nga gjërat e këqija, ndër të cilat është edhe duhani.
12- Nëse ndodhesh në një situatë stresuese, të cilat janë burimi më i madh i duhanpirjes, mundohu të gjesh rrugë të logjikshme dhe të ligjshme për të dalë nga këto situata, sepse duhani nuk e ndihmon trurin për zgjidhjen e asnjë problemi. Kujto ajetin “Atij që i frikësohet Allahut, Ai do t’i gjejë një rrugëdalje”.
13- Kujto se fuqia e vullnetit për t’i bërë ballë epsheve gjatë Ramazanit është një ndihmë shumë e madhe për të hequr dorë nga duhani dhe për të lehtësuar pasojat e tij. Kërko ndihmë me namaz dhe durim dhe mos e lër të të ikë nga dora shansi i Ramazanit.
14- Pasi të lësh duhanin, do të përballesh me pagjumësi, lodhje, nervozizëm dhe tharje të gojës. Këto janë të natyrshme në fillim, sepse trupi akoma është i lidhur me nikotinën. Mundohu të qetësohesh dhe mos e lodh veten në këtë periudhë. Mos pi kafe, çaj apo pije me gaz, që përmbajnë kafeinë mbas iftarit. Provo ushtrimet e relaksimit dhe të qetësimit shpirtëror. Bëj një banje të nxehtë para gjumit. Po qe nevoja, kërko këshillën e mjekut dhe, për të përballuar këto vështirësi, kërko ndihmën e këtyre gjërave që mund të të forcojnë: lidhja e mirë me Allahun, devotshmëria, adhurimi, mbështetja familjare dhe vullneti i fuqishëm.
15- Largohu nga vendet në të cilat pihet duhani.
16- Nëse je nga ata që e quajnë duhanin të lejuar, atëherë, përse nuk bën “bismilah” para se ta pish? Përse nuk thua “elhamdulilah” pasi e pi? Nëse duhani është një begati prej Zotit, përse e shkel cigaren me këmbë kur e mbaron së piri? Përse s’e pi atë në sy të prindërve apo eprorëve të tu? Përse nuk ia mëson atë fëmijëve të tu?
Merr një vendim të prerë dhe dije se Allahu do të të ndihmojë në këtë vepër!