Krijmi i Universit

[hat]

Studimet kanë treguar se forca e fuqishme bërthamore është e mjaftueshme vetëm për t'i mbajtur të bashkuara. Nëse do të ishte pak më e vogël se vlera reale që zotëron, nuk do të arrinte të bashkonte këto dy bërthama të hidrogjenit. Dy protonet, të cilët afrohen, menjëherë do të shtynin njëri-tjetrin dhe ky reaksion bërthamor te Dielli do të mbaronte pa filluar mirë. Pra, Dielli nuk do të ekzistonte kurrë. Xhorxh Grinshtajn këtë e shpjegon kështu: "Sikur qoftë vetëm pak më e vogël të ishte forca e fuqishme bërthamore drita e Tokës nuk do të ndizej kurrë". 40

Bërthama hidrogjeni me nga një proton dhe bërthama e "di-protonit" me dy protone



Vallë çdo të ndodhte sikur kjo forcë të ishte pak më e madhe? Para se t'i përgjigjemi kësaj pyetjeje le të shohim edhe një herë transformimin e dy atomeve të hidrogjenit në deuteron. Nëse do të vëzhgohet me kujdes, ky proces ka dy anë të veçanta. Fillimisht një proton duke e lëshuar (humbur) ngarkesën e tij elektrike kthehet në neutron. Më pas ky neutron bashkohet me një proton tjetër ku formojnë atomin e deuteronit. Fuqia, e cila mundëson këtë bashkim është forca e fuqishme bërthamore. Ndryshe nga kjo, fuqia që shndërron protonin në neutron, është "forca e dobët bërthamore". Kësaj force i duhet pothuajse 10 minuta për të kthyer një proton në neutron. Kjo është një periudhë shumë e gjatë për atomin por, e cila siguron që reaksioni bërthamor në Diell të vazhdojë "ngadalë".

Duke u mbështetur në këto informacione le t'i rikthehemi edhe njëherë pyetjes: Çfarë do të ndodhte sikur forca e fuqishme bërthamore të ishte pak më e madhe? Nëse do të ishte me të vërtetë kështu, reaksioni në Diell do të ndryshonte kategorikisht. Sepse në këtë rast, forca e dobët bërthamore do të mbetej jashtë reaksionit e nuk do të kishte forcë të ndërhynte. Forca e fuqishme e bërthamës pa e pritur procesin 10 minuta të shndërrimit të njërit proton në neutron, do t'i bashkonte në çast të dy protonet. Si përfundim në vend të deuteronit do të formohej një bërthamë atomi me dy protone.

Këtë strukturë që do të shfaqej shkencëtarët e emërtuan "di-proton". Në të vërtetë nuk ekziston diçka e tillë. Ky është plotësisht një element imagjinar. Nëse forca e fuqishme bërthamore do të kishte vlerë pak më të madhe atëherë brenda në Diell do të shfaqej ky atom i "di-protonit". Edhe ajo strukturë e djegies së Diellit "dalëngadalë", do të ndryshonte rrënjësisht. Xhorxh Grinshtajn për rastin "nëse forca e fuqishme bërthamore do të ishte pak më e madhe" ka thënë:

"Në këtë rast struktura e Diellit do të ndryshonte plotësisht sepse faza e parë e reaksionit nuk do të ishte prodhimi i deuteronit por do të ishte prodhimi i di-protonit. Roli i forcës së dobët bërthamore në reaksion do të eleminohej dhe në të do të mbetej vetëm forca e fuqishme bërthamore... Dhe në këtë gjendje lënda djegëse e Diellit dhe e të gjithë yjeve të ngjashëm me të, do të ishte aq e fuqishme sa brenda disa sekondash do t'i shpërthente në erë".41

Pak minuta pas shpërthimit në erë të Diellit, të gjitha gjallesat mbi tokë do të mbyteshin në flakë dhe planeti blu, brenda pak sekondash do të shkrumbohej. Por meqë forca e fuqishme bërthamore është në vlerën e duhur, Dielli realizon një reaksion bërthamor të ekuilibruar dhe digjet "dalëngadalë".

Të gjitha këto janë për të treguar se forca e fuqishme bërthamore është e programuar në atë mënyrë që të mundësojë jetën në Tokë. Nëse do të kishte qoftë edhe një gabim sado të vogël, Dielli dhe yjet si ai ose nuk do të ishin fare ose në një kohë të shkurtër pas formimit të tyre do të zhdukeshin me një shpërthim të frikshëm.

E thënë ndryshe, edhe struktura e Diellit nuk është e rastësishme dhe e paqëllimtë. Për të kundërtën, na sqaron Allahu me thënien e Tij që këtë yll e ka krijuar posaçërisht për të mundësuar jetesën e njeriut: "Dielli dhe hëna udhëtojnë sipas një përcaktimi të saktë". (Rrahman, 5)

[hat]

Tema që prekëm deri tani kishte lidhje me ekuilibrin e forcave, të cilat ndikonin bërthamën. Brenda atomit ekziston edhe një ekuilibër për të cilin akoma nuk kemi folur. Ky është ekuilibri midis elektroneve jashtë bërthamës së atomit.

Dimë se elektronet vazhdimisht sillen rreth bërthamës. Arsyeja e kësaj është ngarkesa e tyre elektrike. Të gjithë elektronet janë të ngarkuar me ngarkesa elektrike negative (-) dhe protonet me ngarkesa pozitive (+). Fizikisht polet e kundërta tërheqin dhe polet e njëjta shtyjnë njëri-tjetrin. Prandaj edhe bërthama me ngarkesë pozitive tërheq drejt vetes këto elektrone. Këto të fundit nuk mund të largohen nga rrotull bërthamës edhe pse shpejtësia e tyre mundohet t'i shtyjë larg saj (centrifugë).

Atomet në lidhje me këtë ngarkesë kanë një ekuilibër shumë të rëndësishëm. Aq sa protone të ketë në bërthamë po aq elektrone gjenden rreth saj. Psh, në bërthamën e atomit të oksigjenit gjenden 8 protone dhe kështu që rreth saj sillen 8 elektrone. Kështu ekuilibrohen edhe ngarkesat elektrike në atom.

Këto janë dije themelore të kimisë. Brenda tyre ekziston edhe një pikë për të cilën shumica nuk tregon interes: protoni është shumë herë më i madh se elektroni. Si vëllimi edhe masa e protonit janë shumë herë më të mëdhenj se ato të elektronit. Nëse do të bënim një krahasim të proporcioneve të tyre, ndryshimi midis njëri-tjetrit do të ishte sa proporcioni i njeriut me një kokërr lajthi. Dmth, midis elektronit dhe protonit nuk ekziston një strukturë e njëjtë fizike.

Por ngarkesat e tyre elektrike janë të njëjta!

Njëri zotëron ngarkesë elektrike pozitive e tjetri një ngarkesë elektrike ne-gative por që fuqia e ngarkesave është plotësisht e barabartë. Këtë gjë nuk e kushtëzon asnjë arsye. Ajo që pritej në krahasimin proporcional të tyre do të ishte një ngarkesë elektrike më e vogël e elektronit.

Ç'do të ndodhte nëse me të vërtetë do të ishte diçka e tillë, pra, ngarkesat elektrike të elektronit dhe protonit të mos ishin të barabarta?

Në këtë rast të gjithë atomet në univers për shkak të ngarkesës së tepërt pozitive, do të kishin një ngarkesë elektrike pozitive. Si përfundim të gjithë ato-met në univers do të shtynin njëri-tjetrin.


Që të dyja, masa dhe vëllimi i një protoni janë pakrahasimisht të mëdha se sa ato të një elektroni por çuditërisht këto dy pjesëza (megjithëse të kundërta), kanë ngarkesa elektrike të barabarta. Në bazë të këtij fakti atomet janë pjesëza elektrike neutrale.

Ç'do të ndodhte nëse do të përjetohej diçka e tillë sot sikur të gjithë atomet të shtynin njëri-tjetrin?

Ajo që do të ndodhte do të ishte diçka anormale. Fillimisht le të fillojmë te ndryshimet që do të pësonte trupi ynë. Në çastin që do të ndodhte ky ndryshim tek atomet, duart dhe krahët tuaj me të cilët po mbani këtë libër do të shpërbëheshin. Jo vetëm duart dhe krahët tuaj por edhe këmbët, sytë, koka; shkurtimisht të gjitha pjesët e trupit tuaj për një çast do të hidheshin në erë (copëzoheshin). Po ashtu edhe dhoma si edhe e gjithë bota që na rrethon për një çast do të shpërbëhej plotësisht. Të gjithë detet, malet dhe të gjithë planetet në sistemin diellor së bashku me të gjithë trupat qiellorë të universit do të copëzoheshin në pjesë të panumërta dhe do të zhdukeshin përfundimisht. Ajo që ne e quajmë univers do të përbëhej nga një lëmsh i madh atomesh, të cilët shtyjnë pa ndërprerje njëri-tjetrin.

Në ç'raport duhet të jetë ky mosekuilibër midis ngarkesave elektrike të protonit dhe elektronit për t'u përjetuar një katastrofë e tillë? Nëse do të kishte vetëm 1% diferencë, a do të përjetohej kjo katastrofë? Apo kufiri kritik është 1/1000? Xhorxh Grinshtajn në librin e tij "The Symbiotic Universe (Universi Simbiotik)" këtë temë e shpjegon kështu:

"Nëse dy ngarkesat elektrike do të pësonin një ndryshim 1/100 miliard, kjo do të mjaftonte për copëzimin e njeriut dhe gurëve si të ishin sende të vogla. Trupa të tjerë si Dielli apo Toka janë akoma më delikatë në këtë ekuilibër. Atyre do t'u mjaftonte një disekuilibër i një të miliardën e miliardit".42

Ky ekuilibër na pohon edhe një herë se universi nuk është shfaqur rastësisht por është i programuar drejt një qëllimi të caktuar. Në një shkrim të astrofizikantit U. Pres në revistën Nature thuhet se "në univers ekziston një projektim i madh, i cili favorizon zhvillimin e jetës inteligjente".43

Padyshim çdo projektim është një provë e ekzistencës së një projektuesi të gjithëdijshëm. Sigurisht që është Allahu, Ai që e ka krijuar të gjithë universin nga mosekzistenca dhe më pas e projektoi dhe e sistemoi në atë formë që deshi dhe që me shprehjen e Kuranit cilësohet si "Zot i të gjithë botërave". Siç deklarohet edhe në Kuran:

"A është më i rëndë (vështirë) krijimi juaj apo ai i qiellit? E Ai e ngriti atë! Ngriti kurorën e tij dhe e përsosi atë". (Naziat, 27-28)

Ky është një argument që tregon përsosmërinë e Allahut në krijim dhe që tregon gjendjen e qëndrueshme të trupave qiellorë në saje të ekuilibreve të jashtëzakonshëm, të cilat i shqyrtuam më sipër. Në Kuran deklarohet se:

"Nga argumentet e Tij është që me fuqinë e Tij bëri të qëndrojë (pa shtyllë, pezull) qielli e Toka". (Rrum, 25)


Vazhdon...

[hat]

Rregulli në Qiej



...Mbas materies fshihet diçka tjetër që në një mënyrë e
kontrollon atë. Dhe kjo, mund të thuhet se është njëlloj
argumenti i ekzistencës matematikore të një krijuesi.

Gai Marçi, shkrimtar shkencor amerikan 44

Gjatë natës së 4 korrikut 1054, astronomët e perandorisë kineze vëzhguan se në qiell ngjau diçka shumë interesante. Në afërsi të shenjës zodiakale të Demit u shfaq papritmas një yll shumë i shndritshëm. Ylli ishte aq i shndritshëm saqë drita e tij mund të vërehej edhe gjatë ditës ndërsa natën ndriçonte edhe më tepër se Hëna.

Astronomët kinezë e vëzhguan dhe e regjistruan këtë fenomen, i cili është më interesanti ndër fenomenet astronomikë. Ai ishte një supernovë.

Supernova është një term, i cili përdoret kur një yll shpërbëhet nga një shpërthim i fuqishëm. Një yll gjigand, me anë të një shpërthimi të frikshëm asgjëson vetveten dhe po me një shpejtësi tmerrësisht të madhe përhapet në hapësirë. Drita, e cila rrezatohet nga ky shpërthim është mijëra herë më e fortë se drita e tyre normale.

Astronomët mendojnë se supernovat luajnë një rol të rëndësishëm në formimin e universit. Këto shpërthime sipas hamendjes së tyre ndihmojnë në transportimin e materieve në pika të ndryshme të universit. Mbetjet e një ylli, të cilat shpërndahen nga shpërthimi supozohet se mblidhen në një skaj të universit nga ku formojnë përsëri yje apo sisteme yjorë. Sipas këtij supozimi Dielli, planetet në Sistemin Diellor dhe padyshim edhe Toka jonë janë shfaqur shumë kohë më parë si përfundim i një shpërthimi të një supernove.


Shpërthimet e supernovave venë në lëvizje të gjithë materien në hapësirën e universit. Interesante është se largësitë në univers janë të përcaktuara në atë mënyrë që të mos ndikohen nga këto shpërthime.

Interesante është se me shikim të parë, shpërthimi i supernovës qëndron si një fenomen i thjeshtë fizik por që në të vërtetë është i mbështetur në disa ekuilibre tepër delikatë. Këtë gjë Majkëll Denton në librin "Nature's Destiny (Fati i Natyrës)" e përshkruan kështu:

"Largësitë midis supernovave dhe faktikisht midis të gjithë yjeve janë shumë kritike. Në galaktikën tonë largësitë midis yjeve janë përafërsisht 30 milion milje. Në qoftë se kjo largësi do të ishte pak më e vogël do të sillte një destabilizim në orbitën e planeteve. E nëse do të ishte pak më e madhe, materia e shpërndarë nga një supernovë do të ishte aq e çrregullt sa që me shumë mundësi sisteme planetarë që i ngjajnë tonit nuk do të formoheshin kurrë. Që universi të jetë një vend i përshtatshëm për jetë, shpërthimet e supernovave duhet të realizohen në një raport shumë preçiz dhe me këto shpërthime distanca midis të gjithë yjeve duhet të jetë në një largësi po aq preçize.45

Raportet e supernovave dhe distancat e yjeve faktikisht janë vetëm dy veçori të vogla brenda këtij rregulli të madh të universit. Nëse do ta studionim pak më me imtësi universin do të shikonim një rregull të jashtëzakonshëm.

[hat]

Le të kujtojmë shkurtimisht atë që shpjeguam në kapitujt e mëparshëm: Universi, i cili u shfaq pas Big Bengut ishte një masë gazi e përbërë vetëm nga hidrogjeni e heliumi dhe më pas kjo masë e gaztë me anë të reaksioneve bërthamore të projektuara qëllimisht formuan elemente më të rëndë. Por për kthimin e universit në një ambient të përshtatshëm për jetë, nuk mjaftonte vetëm ekzistenca e këtyre elementeve të rëndë. Një pikë e rëndësishme këtu është edhe forma e rregulli që do të merrte universi.

Fillimisht le të shohim se sa i madh është universi.

Siç e dimë planeti Tokë është një pjesë e Sistemit Diellor. Ky sistem formohet nga nëntë planete, të cilët sillen rrotull Diellit së bashku me 54 satelitë të tyre. Toka është planeti i tretë afër Diellit.

Fillimisht le të konceptojmë madhësinë e këtij sistemi. Diametri i Diellit është 103 herë më i madh se diametri i Tokës. Le ta shtjellojmë këtë me një krahasim: Nëse diametrin e Tokës prej 12.200 kilometra do ta sillnim në madhësinë e një zari të vogël qelqi, Dielli do të merrte një përmasë më të madhe se një glob, sa dy topa futbolli. Interesante është edhe largësia mes tyre për të formuar një model të njëjtë me dimensionet reale, largësia e zarit të vogël prej qelqi nga globi duhet të jetë 280 metra. Ndërsa ato planete orbita e të cilëve është më larg Diellit, duhet t'i vendosim me kilometra larg.

Ky dimension kaq gjigand i Sistemit Diellor qëndron shumë modest në raport me galaktikën "Rruga e Qumështit" ku ndodhet. Sepse në galaktikën "Rruga e Qumështit" ekzistojnë rreth 250 miliard yje në madhësinë e Diellit apo më të mëdhenj se ai. Ylli më i afërt me Diellin është Alfa Centauri. Nëse do ta përshtasim edhe Alfa Centaurin me maketin që vendosëm Tokën dhe Diellin atë do të na duhet ta vendosim diku rreth 78.000 kilometra larg globit që përfaqësonte Diellin.

Le ta zvogëlojmë disi këtë model. Toka le të jetë një grimcë e vogël pluhuri, e cila mezi shihet me sy. Atëherë Dielli do të jetë në madhësinë e një kokrre arre dhe do të zerë një vend 3 metra larg Tokës. Mbështetur këtyre përmasave Alfa Centaurin duhet ta vendosim 640 kilometra larg Diellit.

Galaktika e "Rrugës së Qumështit" mbart 250 miliard yje, të cilët ndodhen larg njëri-tjetrit në këto distanca të pabesueshme. Dielli ynë zë vend në një skaj larg qendrës së kësaj galaktike në formë spirale.

Interesante është se nëse do të mendojmë vendin që zë galaktika e "Rrugës së Qumështit" në hapësirë, kjo është shumë e vogël. Sepse në hapësirë ndodhen edhe rreth 300 miliard galaktika të tjera!... Hapësirat midis këtyre galaktikave janë miliona herë më të mëdha se largësia reale e Diellit me Alfa Centaurin.

Në lidhje me këto madhësi kaq marramendëse, Xhorxh Grinshtajn në librin e tij "The Symbiotic Universe (Universi Simbiotik)" shkruan se:

"Nëse yjet do të ishin pak më afër me njëri-tjetrin, astrofizika nuk do të ishte shumë më ndryshe. Nuk do të ndodhte asnjë proces ndryshimi në funksionet themelore të fizikës në yje, nebula apo në trupat e tjerë qiellorë. Nëse e shohim nga larg pamja e galaktikës sonë do të ishte e njëjta. I vetmi ndryshim do të ishte kur mbrëmjeve të shtriheshim në bar dhe tek vështronim yjet, do të shihnim se qielli do të ishte i tejmbushur me yje. Më falni, po; Do të kishte edhe një ndryshim tjetër. "Unë", i cili do të shihja këtë peisazh nuk do të ekzistoja... Kjo hapësirë gjigande në yjësi është një kusht për ekzistencën tonë". 46

Grinshtajn e shpjegon edhe arsyen; hapësirat boshe në kozmos sigurojnë që disa ndryshore fizike të formulohen në harmoni pikërisht me jetën tonë. Kjo është një arsye edhe për ruajtjen e Tokës nga përplasjet me trupat qiellorë gjigandë, të cilët enden nëpër këto hapësira kaq të mëdha pa ushtruar më të voglin kërcënim për Tokën.

Shkurtimisht përhapja e trupave qiellorë në univers është në strukturimin e duhur harmonik për jetën tonë. Hapësirat gjigande nuk janë formuar pa qëllim por janë shfaqur si përfundim i një krijimi të vullnetshëm.
"Vërtetë, Ne e kemi stolisur qiellin më të afërt (Tokës) me bukurinë e yjeve". (Safat, 6)

[hat]

Për të kuptuar më mirë konceptin e rregullit në univers, fillimisht le t'iu flasim për një nga ligjet më themelore të fizikës, mbi Ligjin e Dytë të Termodinamikës.

Ligji i Dytë i Termodinamikës tregon se të gjithë ato sisteme që janë të pavarur dhe enden në kushte (natyrale) normale, me kalimin e kohës prishen, destabilizohen dhe çrregullohen. Kjo shprehet edhe si "Ligji Entropik". Entropia është njësia matëse mbi çrregullimin që përmbledh një sistem fizik. Kalimi i një sistemi të rregullt, të organizuar dhe të planifikuar në një gjendje të çrregullt, shpri-shur dhe të paorganizuar reflekton drejtpërdrejt në entropinë e atij sistemi. Sa më i madh të jetë çrregullimi në një sistem aq më e lartë do të jetë edhe entropia e tij.

Kjo është diçka në të cilën asistojmë shpesh gjatë jetës sonë. Psh, nëse braktisim një makinë në shkretëtirë dhe pas shumë muajsh nëse do ta kontrollojmë atë makinë padyshim që nuk do të përballemi me një makinë më të zhvilluar se e vjetra apo në kushte më të mira se ajo. Në të kundërt do ta gjejmë me goma të plasura, xhama të thyera, me motorr të kalbur dhe llamarina të ndryshkura. Ose nëse e lëmë shtëpinë të pabanuar, në një kohë të shkurtër do të shohim se rregulli aty fillon e prishet dhe gjithçka mbulohet nga pluhuri. Këtë mund ta parandalojmë vetëm me një ndërhyrje të vetëdijshme (pra, duke e rregulluar dhe sistemuar atë).


Një makinë e braktisur përkeqësohet dhe bie copë-copë. Çdo gjë në univers i nënshtrohet entropisë: li-gjet thonë se e lënë në vetvete, çdo gjë me kalimin e kohës bëhet më pak e qëndrueshme dhe e organizuar.

Ligji i Dytë i Termodinamikës apo siç njihet me emrin tjetër Ligji Entropik, është një ligj, i cili është vërtetuar teorikisht dhe eksperimentalisht. Abert Ajnshtajn që pranohet si shkencëtari më i madh i shekullit tonë, e ka përkufizuar këtë ligj si "ligji i parë i të gjitha shkencave". Shkencëtari amerikan Xheremi Rifkin në librin "Entropy: A New World View (Entropia: Vështrimi i një bote të re)" thotë:

"Ligji entropik do të jetë një paradigmë sunduese gjatë periudhës së ardhshme të historisë. Albert Ajnshtajni ka thënë se ky është "ligji i parë i të gjitha shkencave; ndërsa Sër Artur Edington shprehet për të se është ligji metafizik më suprem i të gjithë universit".47

Interesante është se ligji entropik zhvlerëson në një mënyrë të prerë pretendimin e materializmit se universi është një grumbull materiesh, e cila është e mbyllur kundrejt çdo ndërhyrjeje të mbinatyrshme. Në univers ekziston një rregull shumë i qartë por që vetë ligjet e universit mundohen për ta prishur atë rregull. Nga këtu dalin dy përfundime:

1- Universi nuk mund të ketë ekzistuar që nga pafundësia siç pretendojnë materialistët. Po të ishte ashtu Ligji i Dytë i Termodinamikës prej kohësh do ta kishte ngritur në maksimum entropinë në univers dhe ky i fundit do të kthehej në një gjendje homogjene pa asnjë lloj rregulli në të.

2- Është i pavlefshëm edhe pretendimi se universi është formuar pas Big Bengut pa asnjë kontroll, mbikqyrje dhe ndërhyrje të mbinatyrshme. Universi i shfaqur pas Big Bengut ishte një univers që sundohej nga parregullsia. Me kalimin e kohës rregulli në këtë univers është shtuar dhe universi ka arritur në struktura të përsosura sot. Dhe kjo meqë është realizuar në kundërshtim me ligjin entropik, dmth, që universi është organizuar me një krijim të mbinatyrshëm.


Galaktikat janë nga një provë mbi strukturën e rregullt të universit. Këto sisteme të mahnitshme, të cilat në brendësi të tyre mbartin mesatarisht 300 miliard yje, sillen në një ekuilibër dhe harmoni të qartë.

Pikën e dytë le ta shtjellojmë me anën e një shembulli. Universin ta mendojmë si një shpellë gjigande të mbushur me grumbuj gurësh e shkëmbinjsh. Nëse do ta braktisim në kushte natyrore dhe do të presim miliarda vjet me radhë, do të shohim se ajo do të jetë në një gjendje më të çrregullt se ç'ishte. Nëse pas miliarda vjetësh në shpellë do të gjendeshin statuja të panumërta gurësh e të punuara hollë, menjëherë do të mendonit se ky rregull nuk kishte prejardhje nga ligjet natyrore. I vetmi shpjegim mbi shkakun e këtij rregulli do të ishte ndërhyrja e një "mendjeje të ndërgjegjshme".

Ja pra, ky rregull që mbizotëron në këtë univers është një tregues i qartë i ekzistencës së një Inteligjence të Epërme. Fizikanti nobelist gjerman Maks Plank rregullin në univers, e shpjegon si më poshtë:

"Nëse do t'i përmbledhim fjalët, çdo gjë që mësojmë nga shkencat pozitive rreth strukturës gjigande të natyrës është një tregues i një rregulli, i cili sundon mbi të. Ky është një rregull i pavarur nga inteligjenca njerëzore. Aq sa mund të përkufizojmë me perceptimet tona ky rregull mund të jetë shfaqur vetëm në saje të një përpilimi të qëllimshëm. Ky është një argument i qartë që universi zotëron një rregull të vullnetshëm".48


Fizikanti nobelist Maks Plank: "Në univers mbizotëron një rregull i qartë... Ky rregull mund të shfaqet vetëm me një përpilim të ndërgjegjshëm".

Materializmi, i cili mbron tezën se universi ekziston që nga pafundësia dhe në asnjë mënyrë nuk është sistemuar, është brenda një kolapsi përballë rre-gullit dhe ekuilibrit madhështor të universit. Pol Devis shpjegon se:

"Kudo që të hedhim sytë në univers që nga galaktikat më të largëta e deri në thellësi të atomit ndodhemi përballë një rregulli të përsosur... Në qendër të këtij universi special dhe të rregullt shtrihet koncepti "informacion". Një sistem, i cili ekspozon një rregull të veçantë dhe të organizuar në një shkallë shumë të lartë, kërkon informacione shumë të dendura për ta përshkruar atë. Apo e thënë ndryshe ky sistem përfshin informacione tejmase të denduara (voluminoze)...

Këtu na shfaqet një pyetje tepër kurioze. Meqë informacioni dhe rregulli zotërojnë një prirje natyrore drejt vetëasgjësimit të tyre, nga ka ardhur në atë fillim i gjithë ai informacion, i cili e bëri Tokën një vend të veçantë? Universi i ngjan zemrekut të një ore, i cili zbrazet dalë nga dalë. Si ka mundur të shpëtojë fillimisht"?49

Ajnshtajni rregullin në univers e ka quajtur diçka të "papritur" por që faktikisht duhet quajtur "mrekulli" dhe e shpjegon kështu:

"Faktikisht si a priori (e parapranuar) Toka mund të vijë në gjendje të rregullt (ligjore) vetëm nëse atë e sistemojmë me inteligjencën tonë sistemuese. Ky do të ishte një sistemim si renditja e shkronjave alfabetike të një gjuhe... Por në Tokën materiale ekziston një gradë aq e lartë e rregullit, e cila nuk mund të lejojë auto-rizimin e a priorit. Kjo është një "mrekulli" dhe paralelisht me shkencën tonë sa vjen e forcohet më tepër".50

Shkurtimisht rregulli ekzistues në univers, i cili përmbledh një "informacion" të madh, është krijuar nga ana e një Krijuesi Suprem, zotërues i të gjithë universit. Më një shprehje disi më të qartë, i gjithë universi është krijuar dhe sistemuar nga Allahu dhe prej Tij mbrohet nga çrregullimet.

Allahu në Kuran shpjegon se qiejt dhe Toka vetëm nëse qëndrojnë nën mbrojtjen e fuqisë së Tij nuk do të arrijnë të çrregullohen:

"Allahu i mban qiejt dhe tokën që të mos zhduken, e nëse zhduken, s'ka askush pos Tij që mund t'i mbajë; Ai është që nuk nxitohet, është që falë". (Fatir, 41)

Ky rregull hyjnor në univers tregon edhe një herë se sa fjalë boshe janë pretendimet e materialistëve kur thonë "universi është një grumbull materiesh të pakontrolluara". Allahu këtë e shpjegon kështu në një ajet:

"E sikur të përputhej e vërteta me dëshirat e tyre, do të shkatërroheshin qiejt e toka dhe çdo gjë që gjendet në to...". (Muminun, 71)

[hat]

Sistemi Diellor ku ndodhet edhe Toka, është një nga sipërfaqet ku mund të vëzhgohet më qartë, rregulli i universit. Në Sistemin Diellor zënë vend 9 planete dhe 54 satelitë të lidhur me to. Këto planete janë, duke i marrë sipas largësisë së tyre nga Dielli: Mërkuri, Afërdita, Toka, Marsi, Jupiteri, Saturni, Neptuni, Urani dhe Plutoni. Mes këtyre planeteve dhe 54 satelitëve të tyre, i vetmi trup qiellor që zotëron një sipërfaqe dhe atmosferë të përshtatshme për jetë është Toka.

Tek analizojmë strukturën e Sistemit Diellor përballemi me një ekuilibër shumë të madh. Faktori, i cili i ruan planetet nga i ftohti ngrirës i hapësirës është "forca tërheqëse" e Diellit dhe "forca centrifugale" e planeteve. Dielli me anë të forcës së madhe tërheqëse që zotëron tërheq të gjithë planetet rreth tij dhe ato në saje të orbitave që shkaktohen nga forca centrifugale i rezistojnë kësaj tërheqjeje. Por nëse shpejtësia orbitale e planeteve do të ishte pak më e ngadaltë, atëherë këto planete do të thitheshin me shpejtësi nga Dielli dhe do të gëlltiteshin nga ai me një shpërthim të madh.


Albert Ajnshtajn: "Në botën materiale ekziston një rregull i mrekullueshëm".

Edhe e kundërta është e mundshme. Nëse planetet do të silleshin rreth Diellit më shpejt, atëherë forca e tij nuk do të mjaftonte për t'i mbajtur dhe këto planete do të endeshin shkujdesshëm nëpër hapësirë. Për fatin tonë të mirë ky ekuilibër ekziston dhe sistemi i mbron forcat në mënyrë që gjithçka të qarkullojë sipas orbitës përkatëse.

Të tërheq vëmendjen këtu ky rregull, i cili është krijuar i veçantë për çdo planet. Largësitë e tyre me Diellin janë të ndryshme dhe aq më tepër që janë të ndryshme edhe përmasat e tyre. Për këtë arsye duhet përcaktuar një shpejtësi orbitale e veçantë për secilin në një mënyrë të tillë që as t'i afrohen e as t'i largohen më tepër Diellit.

Konceptet materialiste astronomike pretendojnë se origjina e Sistemit Diellor nuk mund të shpjegohet me perioda fizike natyrore, pra, ky sistem është formuar rastësisht vetvetiu. Por të gjitha teoritë e shfaqura këto 300 vitet e fundit nuk janë gjë tjetër veçse spekulacione. Origjina e Sistemit Diellor për pikëpamjet materialiste është akoma një sekret i pashpjegueshëm.

Kepler, Galilei si dhe të tjerë astronomë, të cilët zbuluan ekuilibrin e jashtëzakonshëm delikat të Sistemit Diellor, patën deklaruar se projektimi kaq i qartë i këtij sistemi tregon ekzistencën e Zotit dhe provon ndërhyrjen e Tij në univers. Isak Njutoni që ka bërë zbulime të rëndësishme në strukturën e Sistemit Diellor dhe që quhet "shkencëtari më i madh që ka jetuar deri më sot" ka thënë:

"Ky sistem delikat i përbërë nga Dielli, planetet dhe kometat është burim vetëm i vullnetit dhe mbikqyrjes së një Ekzistence Inteligjente dhe Supreme... Ai i drejton këto dhe për shkak të këtij sovraniteti thërritet "Zot i një fuqie të epërme".51
"As dielli nuk mund ta arrijë hënën, e as nata ditën. Po secili noton në një orbitë të caktuar."
(Jasin 40)

[hat]

Pranë këtij ekuilibri të mahnitshëm të Sistemit Diellor edhe pozicioni i Tokës, planetit ku ne jetojmë, në këtë sistem dhe në hapësirë në përgjithësi, është përsëri tregues i ekzistencës së një krijimi të përsosur.


Isak Njuton, një nga pionierët dhe themeluesit e fizikës moderne dhe të astronomisë, shikonte në strukturën e universit faktin e mrekullueshëm të krijimit hyjnor.

Zbulimet e fundit astronomike tregojnë se ekzistenca e planeteve të tjerë në sistem luan një rol të rëndësishëm mbi orbitën dhe sigurinë e Tokës. I tillë është edhe pozicioni i Jupiterit. Ky i fundit është planeti më i madh i Sistemit Diellor. Faktikisht me ekzistencën e tij ai siguron ekuilibrin e planetit Tokë. Llogaritjet astrofizike nxorrën në pah se ekzistenca e Jupiterit në orbitën ku gjendet siguron stabilitetin e Tokës dhe të planeteve të tjerë në sistem. Një funksion dytësor i Jupiterit për mbrojtjen e Tokës shpjegohet kështu në një shkrim të Xhorxh Uethërill me titull "Sa i veçantë është Jupiteri":

"Në vendin ku gjendet Jupiteri nëse nuk do të ishte një planet me madhësinë e tij, Toka do të ishte një objektiv efektiv përafërsisht 1.000 herë më tepër për kometat dhe meteorët që enden në hapësirë... Nëse Jupiteri nuk do të ndodhej në vendin ku është edhe ne nuk do të ekzistonim për të kërkuar origjinën e Sistemit Diellor".52

Shkurtimisht struktura e Sistemit Diellor zotëron një projektim posaçërisht për të siguruar jetën në Tokë. Tani le të flasim pak për pozicionin e Sistemit Diellor në univers. Ashtu siç e cilësuam edhe më lart Sistemi Diellor nuk zë vend në qendër të galaktikës "Rruga e Qumështit", por në një skaj të krahëve të saj gjigandë. A krijon kjo ndonjë avantazh për ne? Majkëll Denton në librin "Nature's Destiny (Fati i Natyrës)" këtë çështje e shpjegon si më poshtë:

"Një tjetër fakt goditës është se universi jo vetëm është i harmonizuar në mënyrë të jashtëzakonshme për të mbuluar ekzistencën dhe nevojat tona biologjike, por është edhe i formuluar në atë mënyrë që ne të arrijmë ta perceptojmë atë... Pozicioni i sistemit tonë në një skaj të krahëve të galaktikës është një pozicion që netëve duke vëzhguar qiellin të na mundësojë marrjen e sa më tepër informacioneve rreth strukturës së përgjithshme të universit dhe për të arritur studimin e galaktikave edhe më të largëta. Nëse do të zinim vend në mesin e galaktikës asnjëherë nuk do të dinim rreth strukturës spirale të galaktikës dhe nuk do t'ia kishim idenë as strukturës së universit".53

E thënë ndryshe si ligjet fizike të universit ashtu edhe pozicioni i Tokës në hapësirë, përmbledhin argumente, të cilat tregojnë se ky univers është projektuar posaçërisht për njeriun.

Pra, është një fakt tashmë që universi është krijuar dhe sistemuar nga Allahu.

Në disa raste njerëzit për ta konceptuar diçka të tillë duhet të arsyetojntë sinqerisht dhe pa paragjykime. Çdo njeri, i cili në ndërgjegjen e tij mendon të sinqertë se në univers asgjë nuk është fryt i rastësisë dhe i paqëllimtë siç cilësohet edhe në ajet "Ne nuk e krijuam qiellin e as tokën dhe çka ka në mes tyre pa qëllim, ai është mendimi i atyre që nuk besuan...." (Sad 27), kupton se gjithçka është krijuar dhe sistemuar nga Zoti posaçërisht për njeriun.

Ky kuptim i thellë në një ajet tjetër të Kuranit shpjegohet:

"Në krijimin e qiejve e të tokës, në ndyshimin e natës dhe të ditës, ka argumente të qarta për ata që kanë arsye dhe intelekt. Për ata që Allahun e përmendin me përkujtim kur janë në këmbë, kur janë ulur, kur janë të shtrirë dhe thellohen në mendime rreth krijimit të qiejve e të tokës (duke thënë): Zoti ynë, këtë nuk e krijove kot, i lartësuar qofsh, ruana prej dënimit të zjarrit! (Ali Imran, 190-191)

Vazhdon...

[hat]

Planeti Blu



Planeti Blu

Toka me atmosferën dhe oqeanet, me biosferën e ndërlikuar,
me oksidimin e përcaktuar të kores së saj, me
shtretërit e pasur të Silicit, me shkëmbinjtë e ngurtë
apo/dhe metamorfikë, me shtretërit e pasur të akujve,
shkretëtirat, pyjet, tundrat, fushat me bar, liqenet me ujë
të ëmbël, shtretërit e naftës dhe të qymyrit, vullkanet,
kafshët, bimët, fushat magnetike, relievi i fundoqeanit
dhe magmat e saj lëvizëse..., përbën një sistem të ndërlikuar
dhe tepër mahnitës (admirues).

J. S. Ljuis, gjeolog amerikan 54


Nëse do të kryenim një udhëtim në Sistemin Diellor do të përballeshim me një tabllo interesante. Të supozojmë se e filluam udhëtimin nga fundi i sistemit planetar dhe atje do të hasnim planetin Pluton. Ky trup qiellor i vogël është një vend shumë "i ftohtë". Përafërsisht -238°C!... Në këtë të ftohtë ngrirës brenda planetit zë vend edhe atmosfera e tij tepër e mprehtë. Atmosfera, vetëm kur planeti zotëron një orbitë ekliptike dhe në periudha kur është më afër Diellit, është në gjendje të gaztë. Pjesën tjetër të kohës atmosfera e tij kthehet në një masë akulli. Shkurtimisht Plutoni është një grumbull akulli i vdekur (i pa jetë).

Tek përparojmë drejt qendrës së Sistemit Diellor ndalesa tjetër do të jetë Neptuni. Edhe ky planet është mjaft "i ftohtë". Temperatura në sipërfaqe është rreth -218°C. Atmosfera, e cila përbëhet nga hidrogjeni, heliumi dhe gazet metan, është helmuese për njeriun. Erërat që fryjnë në sipërfaqe të planetit përngjajnë me furtunat e tmerrshme, të cilat arrijnë një shpejtësi 2.000 km në orë.

Planeti tjetër do të jetë Urani. Ai është një "planet i gaztë" me një strukturë të përbërë nga shkëmbinj dhe akuj të shumtë. Temperatura atmosferike është mesatarisht -214°C. Atmosfera e përbërë nga hidrogjeni, heliumi dhe metani nuk është aspak e përshtatshme për jetë.


"Allahu krijoi qiejt dhe tokën me një seriozitet të caktuar. Në to më të vërtetë ka fakte për besimtarët". (Ankebut, 44)

Ndërsa vazhdojmë udhëtimin arrijmë te Saturni. Ky planet, i dyti për nga madhësia në Sistemin Diellor njihet nga unazat që e rrethojnë. Këto të fundit përbëhen prej gazit, akullit dhe copa shkëmbinjsh. Interesante është edhe struktura e këtij planeti. Saturni me kuptimin e plotë të fjalës është një planet i gaztë: 75% të vëllimit të tij e zë hidrogjeni dhe 25% heliumi. Dendësia është akoma më e ulët se ajo e ujit. Për këtë arsye, nëse do të kërkojmë të ulim një anije kozmike në Saturn, duhet ta projektonim në formën e një gomoneje në mënyrë që të notonte. Temperatura sërish është tmerrësisht e ulët: -178°C.

Duke përparuar drejt, arrijmë te planeti më i madh i Sistemit Diellor, Jupiteri. Jupiteri me, një përmasë 318 herë më të madhe se Toka, është edhe ky një planet i gaztë. Është e vështirë të bësh dallim mes atmosferës, sipërfaqes dhe strukturës së brendshme të këtij planeti dhe po aq e vështirë është të përcaktosh një "temperaturë atmosferike" për të. Por në pjesët e sipërme të tij duke e quajtur si atmosferë, temperatura është -143°C. Ekzistenca e njollave të mëdha të kuqe në sipërfaqe të tij, nga vëzhgimet e bëra nga Toka dihet që prej afërsisht 300 vjetësh. Këto njolla të kuqe u zbuluan në shekullin tonë se nuk ishin gjë tjetër veçse furtuna 2 herë më të mëdha se Toka. Shkurtimisht Jupiteri është një planet ku nuk gjendet më e vogla pjesë toke, ku mbizotëron një i ftohtë ngrirës, ku përjetohen furtuna të tmerrshme që zgjasin me qindra vite me radhë dhe me një fushë magnetike që mund të vrasë çdo gjallesë.

Pas Jupiterit vjen Marsi. Atmosfera e Marsit është një përzierje helmuese që përmban sasi të konsiderueshme dioksidi karboni. Në sipërfaqe të planetit nuk gjendet absolutisht ujë. Në sipërfaqe të tij na tërheqin vëmendjen kratere gjigandë, të cilët janë shfaqur me përplasjen e meteorëve të mëdhenj mbi të. Mbi sipërfaqen e tij fryjnë erëra të fuqishme dhe furtuna rëre, të cilat zgjasin me muaj. Temperatura është afërsisht -53°C. Edhe pse për të janë bërë shumë spekulime, Marsi është një planet pa jetë.

Duke e lënë mënjanë Planetin Blu që na shfaqet, kalojmë tek Afërdita. Në të kundërt me të ftohtët që pllakosnin planetet e tjerë, në Afërditë mbizotëron një i nxehtë djegës. Temperatura në sipërfaqe arrin në 450°C. Kjo është një temperaturë që mjafton për të shkrirë edhe plumbin. Një veçori tjetër tmerruese e tij është atmosfera e rëndë që formohet nga një shtresë e dendur dioksidi karboni. Trysnia atmosferike arrin deri në 90 atmosferë. Kjo është e njëjtë me trysninë e ujit 1 km thellë në det. Veçanërisht, në atmosferën e Afërditës gjendet edhe një cipë kilometra e gjerë acidi sulfurik. Për këtë arsye vazhdimisht në planet bien shira acide vdekjeprurëse. Në një ambient të tillë që të përkujton ferrin, nuk mund të jetojë asnjë gjallesë.


Edhe Marsi, i cili është një nga planetet e Sistemit Diellor që ka karakteristika më të përafërta me Tokën, faktikisht është aq i thatë dhe një grumbull shkëmbinjsh të pajetë që kurrë nuk mund të krahasohen me Tokën.

Nëse vazhdojmë akoma drejt Diellit do të arrijmë në planetin Mërkur, në krye të sistemit. Karakteristika më interesante e Mërkurit është rrotullimi jashtëzakonisht i ngadaltë rreth vetes. Shpejtësia e rrotullimit rreth boshtit të tij është aq e ngadaltë sa edhe vetë rrotullimi i tij rreth Diellit. Nëse kryen dy rrotullime rreth Diellit planeti arrin të plotësojë vetëm tre rrotullime rreth vetes. Pra, dy vite janë të barabarta me tre ditë. Zgjatja kaq e madhe e ditës dhe e natës, duke e skuqur njërën anë tjetrën e ngrin. Për këtë arsye ndryshimi i temperaturës së ditës nga nata është afro 1.000°C. Sigurisht që një mjedis i tillë nuk mund të strehojë kurrë gjallesa.

Shkurtimisht, 8 prej 9 planeteve (bashkangjitur këtu edhe 54 satelitë, të cilët nuk i përmendëm) nuk janë trupa qiellorë të përshtatshëm për të jetuar. Çdonjëri prej tyre është i pajetë dhe një grumbull gazi, akulli dhe shkëmbinjsh.

Ndryshe nga të gjithë këto është vetëm Planeti Blu, të cilin e kaluam pa folur rreth tij. Që prej atmosferës e deri në format e relievit, nga temperatura në fushën magnetike, nga elementet deri te largësia nga Dielli, me të gjithë ekuilibret e tij është i krijuar posaçërisht për jetën.

[hat]

Sipërfaqja e tmerrshme e Afërditës.
Temperatura në sipërfaqe të Afërditës arrin deri në 450o C. Kjo nxehtësi do të mjaftonte për të shkrirë edhe plumbin. Sipërfaqia e këtij pla-neti përngjan me një top zjarri të mbuluar nga llava. Atmosfera e mbushur me shtresa acidi sulfurik, shkakton shira të vazhdueshëm acidë. Trysnia atmosferike është e barazvlefshme me trysninë e ujit 1 km thellë në det.

Në këtë pjesë do të studiojmë se Toka është një planet i zgjedhur posaçë-risht për jetën dhe të gjitha veçoritë e saj janë formuluar për këtë qëllim. Por para kësaj do të ishte e dobishme për të kuptuar më mirë këtë çështje të bënim një kujtesë. Kjo është një kujtesë për ata, të cilët janë mësuar të supozojnë si të vërtetë shkencore teorinë e evolucionit dhe për ato, të cilët mbrojnë me ngulm konceptin e "adaptacionit".

Adaptacion do të thotë përshtatje. Teoria e evolucionit, e cila mbron tezën ndër koinçidenca se të gjitha gjallesat rrjedhin nga një stërgjysh i përbashkët, e përdor shpesh këtë koncept. Evolucionistët pretendojnë se gjallesat duke iu përshtatur ambientit ku jetojnë vazhdimisht janë transformuar në të tjera specie (lloje). Pavleftësinë e këtij pretendimi e kemi studiuar në punimet tona të mëparshme. Mekanizmat për t'iu përshtatur kushteve të ndryshme të natyrës funksionojnë brenda kufinjve të caktuar dhe asnjëherë nuk mund të transformojnë një specie në një tjetër.55 (Shihe kreun te "Rrëzimi i Evolucionit"). Faktikisht koncepti i evolucionit me adaptacion është mbetje e një botëkuptimi të një shkence primitive që nga periudha e Lamarkut dhe që është refuzuar shpesh prej zbulimeve shkencore.

Edhe pse nuk mbështetet në baza shkencore idea e adaptacionit indoktrinohet shpejt te njerëzit. Këtyre personave nëse u thuhet se Toka është një planet i krijuar posaçërisht për jetën e tyre, menjëherë fillojnë të thonë se "në këtë planet të tilla kushte jetese janë shfaqur, ashtu siç zhvillohen kushte të tjera në planete të tjerë". Psh, në Tokë jetojnë njerëz si ne, ndërsa në planetet e tjerë si Plutoni, mendojnë se jetojnë specie të vogëla e të gjelbërta, të cilat në vend të ujit pijnë acid sulfurik dhe në vend të oksigjenit thithin helium dhe ku djersisin në një temperaturë 238°C. Pamjet e këtyre specieve të vogla imagjinare, të cilat u xhiruan në studiot e Hollywood-it si filma shkencorë, ushqejnë vazhdimish imagjinatën e këtyre personave.

Në fakt, në themel të kësaj imagjinate shtrihet injoranca. Prandaj ato evolucionistë, të cilët njohin biologjinë dhe biokiminë nuk i mbështesin fantazi të tilla. Ata e dinë shumë mirë që jeta mund të ekzistojë vetëm atëherë kur sigurohen elementë dhe kushte të caktuara. Ata, të cilët mbështesin përrallën rreth asaj specieje të gjelbërt janë pothuajse në çdo kohë ato persona, të cilët i besojnë verbërisht nocionit të evolucionit e që nuk e kanë as më të voglën njohuri mbi biologjinë dhe biokiminë por që këtë padituri të tyre e mbulojnë me inkurajimin që i japin këto skenare të trilluara.

Për këtë arsye, për të mos rënë në kurthin e mashtrimit të adaptacionit në fjalë, le të theksojmë se: Jeta mund të ekzistojë vetëm nëse i sigurohen elemente dhe kushte të caktuara. Modeli i jetës reale shkencore është "një jetë me bazë karbonin" dhe shkencëtarët kanë arritur në përfundimin e përbashkët se në asnjë pikë tjetër të universit nuk mund të ketë jetë fizike.

Karboni është elementi i gjashtë i tabelës periodike. Ky atom është baza e jetës në Tokë sepse të gjitha molekulat themelore organike (si aminoacidet, proteinat, acidet nukleike) formohen nga kombinimet e karbonit me disa atome të tjerë. Karboni duke u bashkuar me atome të tjerë, si hidrogjeni, oksigjeni dhe azoti nxjerr në pah me miliona lloje të ndryshme proteinash në trupin tonë. Nuk ka asnjë element tjetër që të zerë vendin e karbonit; sepse siç do të shpjegojmë edhe në krerët vijues, asnjë element tjetër nuk zotëron veçorinë e krijimit të një larmie të tillë lidhjesh kimike nga të cilat varet jeta jonë.

Prandaj nëse do të ketë jetë në një planet tjetër në univers, kjo duhet të jetë medoemos një jetë me "bazë karbonin".56

Jeta me bazë karbonin ka disa kushte të pandryshueshme. Psh, përbërjet me bazë karbonin (psh, proteinat) mund të krijohen vetëm në kufinj të caktuar temperature. Proteinat fillojnë të shkatërrohen në temperatura më të larta se 120°C dhe të ngrijnë në temperatura më të ulëta se -20°C. Për të bërë të mundur një jetë me bazë karbonin duhet të jenë në kufinj shumë të ngushtë dhe të caktuar jo vetëm temperatura por edhe faktorë si forca tërheqëse e Tokës, përbërësit atmosferikë, fuqia magnetike etj. E nëse prishet qoftë njëri prej këtyre kufinjve, psh, nëse luhatjet e temperaturës i kalojnë 120°C, atëherë mbi tokë nuk do të kishte jetë.

Për këtë arsye as në Tokë e as në ndonjë planet tjetër nuk mund të ekzistojnë qenie të shembullit të specieve të gjelbërta që përmendëm më sipër. Jeta mund të ekzistojë në ambiente të tilla ku plotësohen shumë kushte të posaçme dhe të caktuara. E thënë ndryshe, gjallesat mund të ekzistojnë në një ambient të krijuar posaçërisht për to.

Toka është një ambient i projektuar posaçërisht për këtë qëllim.

[hat]

Toka ndryshe nga të gjitha trupat e tjerë qiellorë që dihen, zotëron një atmosferë, temperaturë dhe sipërfaqe të përshtatshme për jetën. Në 63 trupat e tjerë qiellorë të Sistemit Diellor nuk ka shenja uji, bazë ky për jetën.
Ndërsa në Tokë 3/4 e saj janë të mbuluara nga uji.

Kushtet më të domosdoshme për jetën në Tokë në shikim të parë janë atmosfera dhe temperatura. Planeti Blu zotëron një atmosferë të përshtatshme për frymëmarrje dhe vlera temperature për të lejuar një llojshmëri të madhe gjallesash të ndërlikuara dhe veçanërisht për jetën njerëzore. Këto dy faktorë kaq të ndryshëm nga njëri-tjetri janë shfaqur si rezultat i plotësimit të kushteve ideale për secilin.

Njëra nga këto është largësia e Tokës nga Dielli. Sigurisht që Toka po të ishte afër Diellit sa ç'është Afërdita apo larg tij sa ç'është Jupiteri, nuk do të kishte vle-rat e duhura të temperaturës për të mundësuar jetën. Molekulat organike me bazë karbonin, ashtu siç e cilësuam pak më parë mund të formohen vetëm midis kufi-njve të temperaturës 120°C dhe -20°C. I vetmi planet, i cili zotëron vlera të tilla tempetature në Sistemin Diellor është Toka.

Kur mendojmë universin në tërësi shohim se është një fakt që këto kufinj temperature, të cilat janë të domosdoshme për jetën, nuk mund t'i gjejmë kudo. Sepse temperaturat në univers ndryshojnë nga temperaturat e tmerrshme me mili-arda gradë të yjeve më të nxehtë deri në pikën zero absolute që është - 273.15°C. Në këtë raport gjigand të temperaturës është shumë e vështirë për të përcaktuar intervalin e temperaturës që të lejojë jetën me bazë karbonin. Vetëm Toka zotëron plotësisht këtë interval të duhur të temperaturës.

Gjeologët amerikanë Frank Pres dhe Rajmond Siver na tërheqin vëmendjen mbi temperaturën e sipërfaqes së tokës. Sipas deklaratave të tyre "jeta është e mundur vetëm në një interval shumë të kufizuar të temperaturës!..." dhe këto kufinj formojnë pothuajse një pjesë prej vetëm 1% midis temperaturës së Diellit dhe zeros absolute. Edhe temperatura e Tokës është pikërisht në këtë interval të ngushtë.57


Shumë faktorë krejtësisht të ndryshëm siç janë largësia midis Diellit dhe Tokës, shpejtësia e rrotullimit të planetit, pjerrësia e aksit të tij, dhe relievi gjeografik i sipërfaqes; të gjitha këto kombinohen për të siguruar që bota jonë të ngrohet në mënyrën më të mirë për të cilën ka nevojë jeta dhe që kjo ngrohje të shpërndahet në mënyrë të përshtatshme.

Temperatura e Tokës, e cila është ideale, sigurisht që ka lidhje ngushtë me distancën Diell-Tokë dhe nxehtësinë që përhapin rrezet e Diellit mbi Tokë. Sipas llogaritjeve, energjia e Diellit që mbërrin në Tokë sikur të ishte vetëm 10 % më e vogël, në sipërfaqen e Tokës do të formoheshin shtresa akujsh me trashësi disa metra. Me ngritjen pak të temperaturës, të gjitha gjallesat do të vdisnin nga nxehtësia.

E rëndësishme është edhe shpërndarja e kësaj temperature ideale të Tokës në mënyrë të ekuilibruar në të gjithë planetin. Dhe për t'u arritur një ekuilibër i tillë janë marrë disa masa të posaçme.

Psh, plani i pjerrët prej 23° 27' i Tokës, pengon nxehtësinë e tepërt, e cila mund të krijojë pengesa në formimin e atmosferës midis ekuatorit dhe poleve. Po të mos ekzistonte një plan i tillë pjerrësie ndryshimi i nxehtësisë midis territoreve polare dhe ekuatorit do të rritej shumë dhe do të bëhej i pamundur krijimi i një atmosfere të përshtatshme për të jetuar.

Shpejtësia e rrotullimit të Tokës rreth vetes ndihmon përhapjen e ekuilibruar të temperaturës. Toka plotëson rrotullimin e plotë rreth vetes brenda 24 orëve dhe për këtë arsye netët dhe ditët zgjasin pak. Ngaqë zgjasin në periudha të shkurtra kohore, edhe ndryshimi midis temperaturave të tyre është i vogël. Rëndësinë e këtij ekuilibri mund ta vërejme tek e krahasojmë me Mërkurin ku një ditë ishte pothuajse sa një vit dhe ndryshimi i temperaturës mes ditës dhe natës arrinte 1.000°C.

Po ashtu edhe relievi i sipërfaqes së rruzullit tokësor ndihmon në përhapjen e ekuilibruar të temperaturës. Ndryshimi i temperaturës mes poleve dhe ekuatorit arrin deri në 100°C. Nëse ky raport i temperaturave do të realizohej në një sipërfaqe të parregullt gjeografike, Tokën do ta shkatërronin furtuna që do të arrinin një shpejtësi 1.000 km/orë. Sipërfaqja e Tokës është e mbushur plot me ba-rriera gjeografike, të cilat bllokojnë rrymat e mundshme të fuqishme të ajrit. Ky reliev i sipërfaqes së tokës, pra, vargmalet, fillon nga Himalajat në Kinë (Uralet në Azinë e Mesme) vazhdon me Taurus në Anadoll dhe deri në Alpet në Evropë, të cilat bashkohen me oqeanin Atlantik në perëndim dhe atë Paqësor në lindje. Në oqeane, ajo temperaturë e tepërt që formohet nga ajri apo nga uji në Ekuator, qarkullohet në rryma të ndryshme drejt poleve për të krijuar një ekuilibër ndërmjet tyre.

Në të njëjtën kohë ekzistojnë edhe një sërë sistemesh automatike, të cilët vazhdimisht ekuilibrojnë atmosferën e rruzullit tokësor. Psh, kur një zonë nxehet shumë aty rritet avullimi dhe shtohen retë. Këto re (një pjesë e të cilave) pasqyrojnë mbrapsht një pjesë të rrezeve të Diellit dhe kështu pengojnë nxehjen e tepërt të temperaturës dhe të sipërfaqes aty.