Cfare thoshte Rama ne vitin 2005 dhe cfare do te thote ne vitin 2009?

[DYDRINAS]

Pas zgjedhjes ne krye te PS, Rama u shpreh se:

Kandidati për kryetar i PS-së iu drejtua dje delegatëve të Kongresit, menjëherë pas rrëzimit të “Një anëtar, një votë”

Rama: Marrëzia jonë me pushtetin riktheu Berishën


Shekulli

Nga EDI RAMA *



Kam dashur, me të gjithë forcën e shpirtit, që të mos vinte kjo ditë, kur na duhet të flasim si të mundur në një betejë të cilën s’mund ta fitonte kundërshtari ynë, po mund ta humbisnim vetëm ne. Kam dashur, me të gjithë forcën e zemrës, që ta shmangnim këtë ditë aspak të lehtë për familjen tonë politike, duke shmangur humbjen e zgjedhjeve, të cilat tashmë i kemi humbur në mënyrën më të palavdishme; kam dashur, me të gjithë forcën e mendjes, të përfytyroj një histori tjetër nga kjo që ne shkruam symbyllur, pa dashur të shikojmë se armiku ynë më i madh u bë vetvetja; kam folur, kur dhe sa kam mundur, por fatkeqësisht asgjë më shumë s’kam qenë në gjendje të bëj për të mos u ndodhur sot në mes të një krize nga ku ne duhet të dalim dhe do të dalim vetëm duke parë në sy të vërtetën, popullin shqiptar dhe njëri-tjetrin.

Më 3 korrik ne humbëm një betejë me një rezultat të paralajmëruar për të paktën dy vjet me radhë, megjithëse kundërshtari ynë nuk fitoi dot votat e shumicës së shqiptarëve. Ky fakt është edhe më tronditës sesa vetë humbja. Kjo e vërtetë e thjeshtë nuk është ngushëllimi, po fakti kokëfortë që tregon se ne nuk kemi humbur normalisht një betejë normale politike me kundërshtarin tonë, po kemi humbur vendin në zemrën e këtij populli. Faji ynë i madh nuk është që kemi humbur e nuk kemi rinovuar mandatin për të qeverisur, - në një betejë zgjedhore njëri fiton e tjetri humbet, - faji ynë i madh është që kemi zhgënjyer një popull të tërë, të cilit tjetër gjë i kishim premtuar dhe tjetër gjë i dhamë me modelin tonë qeverisës, me reformat tona gjysmake, me rezultatet tona të pamjaftueshme. Unë e ndiej sot për detyrë që në emër të të gjithë atyre mijëra socialistëve që më kanë dhënë pa kursim mbështetjen e tyre në këtë nisëm, t’u them shqiptarëve kudo që ndodhen: Ne socialistët e kemi kuptuar se rruga jonë e re kalon nga kërkesa e një ndjese të thellë publike për gjithçka nuk mundëm të bëjmë dot sa e di duhet.

Prandaj, të dashur bashkëqytetarë, na falni! Na falni për modelin me të cilin ju qeverisëm, duke e kthyer arrogancën në stil komunikimi, cinizmin në vijë të sjelljes politike, indiferencën ndaj qytetarit të thjeshtë në mënyrë të të jetuari të qenies sonë në pushtet. Na falni për varfërinë, që e luftuam kryesisht me llafe e me strategjira që as vetë nuk i lexuam, duke e transformuar këtë kauzë të madhe ekzistenciale të së majtës në një shtojcë të rëndomtë të fjalimeve tona demagogjike, ndërkohë që në terrenin e jetës së përditshme, aty ku varfëria shtrinte tentakulat e saj mbi zona të tëra të Shqipërisë, ne munguam. Na falni për polarizimin galopant të shoqërisë e për shtetin social që e kthyem në një farsë, për papunësinë që e pranuam pasivisht si një bashkudhëtar të paprekshëm në rrugën tonë drejt progresit dhe për dembelizmin e parazitizmin që ushqyem me politikat tona sociale pothuajse fiktive. Na falni për armiqësinë me të cilën e trajtuam rëndom sipërmarrjen e lirë shqiptare, duke e ndrydhur me qëndrime arbitrare të kthyera dalëngadalë në sistem, dhe duke e sulmuar me hordhi taksidarësh të paudhë, të cilët u mësuan të trokisnin dyerve të biznesmenëve të mëdhenj e të vegjël me dy thasë në krahë, një për shtetin e një për pushtetin. Na falni njëqind herë për nivelin e korrupsionit shtetëror, e mbi të gjitha, për përpjekjet krejt të pamjaftueshme që qeveria jonë bëri sidomos në dy vitet e fundit kundër kësaj kryefjale të luftës së të gjithë kundërshtarëve ndaj nesh, të cilët i ndihmuam bashkë me vetë korrupsionin, duke krijuar një mjedis të ndyrë, asfiksues e dëshpërues, akuzash e shantazhesh brenda nesh, për llogari të ambicieve e të delireve të shfrenuara personale për pushtet, të cilat e katandisën disa herë rresht PS-në në skenën e estradës më vulgare që shqiptarëve u ka rënë rasti të shohin. Dhe sigurisht, e fundit fare, na falni që ju rihipëm në kurriz Sali Berishën me shpurën e shërbëtorëve të tij. Ju siguroj se sikur ne, me modelin tonë problematik qeverisës e me sjelljen tonë të papranueshme politike, me çarjen brenda nesh e me taktikën e marrë elektorale, të mos e kishim kthyer në pushtet Sali Berishën, e gjithë kjo falje publike nuk do të ishte me vend ose, së paku, do të ishte shumë më e moderuar, sepse e vërteta është se në tetë vitet e qeverisjes sonë ne bëmë jo pak nëse i referohemi pikës nga u nisëm.

Po shokë e miq, Sali Berishën e sollëm ne në krye të vendit, sepse zgjodhëm politikën banale të së keqes më të vogël dhe pa asnjë lloj gajleje i vumë kazmën themelit etik të politikës, duke e kthyer jetën politike brenda nesh në një makth për të gjithë shqiptarët dhe duke e deformuar qeverisjen e vendit për shkak të luftës joparimore me njëri-tjetrin, ku mjeti justifikonte qëllimin e ku, përderisa qëllimi u bë jo mirëqeverisja, po sundimi brenda llojit, qeveria u kthye në mjet për materializimin e këtij sundimi. Nuk është i marrë populli, po merreni me mend se deri ku ka vajtur marrëzia jonë me pushtetin, që e bëmë popullin të mos ketë më merak as nga vetë rikthimi i Sali Berishës në pushtet?! Kjo e vërtetë dramatike që na fajëson të tërëve ne këtu, del si drita e diellit në çdo cep të Shqipërisë, kudo të ulesh e të bësh bisedë të çiltër me njerëzit.

Të tërë këta njerëz të ndershëm e të interesuar për një Shqipëri më të mirë, nuk janë të marrë, po kanë qenë krejt të kthjellët në vendimin e tyre për të na dhënë mësimin e rëndë të 3 korrikut. Mesazhi i tyre është qartësisht i lexueshëm: Shkoni në opozitë dhe thirrini mendjes, sepse ajo që ne duam nga ju nuk është kjo që ju na ofroni! Le ta themi hapur sot, njëherë e mirë përpara sesa ta mbyllim këtë kapitull miqtë e mi: Ne nuk i kemi merituar as të gjitha ato qindra e mijëra vota që kemi marrë, por i kemi marrë sepse qindra e mijëra njerëz të dashur e të urtë, të cilët pavarësisht të gjithave nuk na e kanë kthyer ende kurrizin, kanë dashur të besojnë se ne mund të vetëkorrigjoheshim.

Shqiptarët janë zhgënjyer me ne, ky është faji ynë i madh, shqiptarët nuk kanë iluzione për këtë qeveri, ky është konfirmimi i fajit tonë të madh dhe këtu, mbi zhgënjimin prej nesh dhe mungesën e iluzioneve për qeverinë e zotit Berisha, duhet lidhur filli i arsyetimit tonë për të ndërtuar opozitën që kërkojnë shqiptarët e që i nevojitet Shqipërisë dhe për t’u kthyer më të fortë e më të përgatitur se asnjëherë në drejtimin e vendit. Po cili prej nesh, motra e vëllezër në këtë sallë, e ka sot fuqinë të marrë përsipër ta përcaktojë orientimin e ri të PS-së, pa një konsultë të plotë të të gjithë anëtarësisë, përmes jetësimit të parimit “Një anëtar, një votë?”

Ne, anëtarët e këtij kongresi, i dhamë emocionalisht dy vjet më parë lidershipit tonë një mbështetje të paparë në traditën e PS-së, duke marrë përsipër barrën e rëndë të sanksionimit me votë të çarjes së partisë dhe nga prapa na erdhi një histori e hidhur dështimi, tkurrjeje dhe vyshkjeje e alternativës sonë në sytë e shqiptarëve. Të vetëdijshëm për këtë gabim dramatik që i kushtoi shumë partisë, por edhe besnikë të traditës sonë të ndryshimit, në funksion të emancipimit të vazhdueshëm të familjes sonë politike, më 5 maj të këtij viti ne e revizionuam në thelb vendimmarrjen emocionale të dhjetorit 2003, dhe miratuam kalimin nga demokracia përfaqësuese në demokracinë direkte përmes parimit një anëtar një votë. E pikërisht pasi dyert u hapën me vullnetin tonë të lirë dhe kur nevoja për të vrapuar në kërkim të kohës së humbur e në përpjekje për të kapur ritmin e shoqërisë është më ulëritëse se kurrë, disa shokë e miq po përpiqen të na rimbyllin brenda, të na riizolojnë nga jeta reale e shqiptarëve që sot na shohin me habi pa arritur të kuptojnë se pse po ringatërrohemi me këmbët tona e po rilidhemi me duart tona, të na rishtyjnë në rrugën pa krye të të folurit me vete mes katër mureve, duke shmangur ballafaqimin e madh me 60 mijë socialistët nën qiellin e pikëpyetjeve që ata kanë për të nesërmen. Ç’janë këta shokë e miq të udhëheqjes së djeshme a të sotme të partisë apo të strukturave përfaqësuese të saj, të cilët e trajtojnë si dele që duhet mbajtur në kope anëtarin e partisë, socialistin që me partinë ka lidhje shpirti e historie dhe jo interesi e hipokrizie, socialistin që nga partia s’ka marrë karrige a miliona e që për partinë ka derdhur djersë militantizmi - dhe jo rrallë edhe pika gjaku -, socialistin që i jeton fatet e kësaj familjeje të madhe me drithmën e pasionit dhe jo me ethet e luftës miope e mjerane brenda llojit? Kush i ka pyetur ndonjëherë këta pronarë legjitimë të partisë sonë se në ç’rrugë dëshironi ju të ecë PS-së,cilët prej nesh ta udhëheqin e ç’aleatë të zgjedhë në këtë rrugë? Pse këta shokë e miq, që flasin në emër të partisë si në emër të ndonjë vreshti privat, ku të tërë anëtarët e saj janë punëtorë me mëditje, nuk duan t’i njohin si pronarë me të drejtën e votës së tyre për fatet e kësaj pasurie të madhe që quhet PS, ata që mbajnë në xhep teserën e PS-së e nuk mungojnë në asnjë miting elektoral, pasi na kanë ndjekur besnikërisht ekran më ekran e përbaltje më përbaltje?!

Kush jeni ju, o miq e shokë, që gjeni kurajon të na ndani në të rëndësishëm e të parëndësishëm, në personazhe emblematikë e në njerëz problematikë, në vendës e në të ardhur në një parti ku, dëgjojeni mirë këtë, kontributet dhe vendin e secilit nuk mund t’i vlerësojë e t’i përcaktojë më vullneti suprem i konjukturës së degjeneruar të demagogëve që politikën e kanë kthyer në një ves më të keq e më të dëmshëm se vetë kumari, të profesionistëve të hiçit e të statukuosë që në emër të respektit për procedurat mund të vrasin çdo embrion shprese e çdo ide të sapolindur, të dembelëve e parazitëve që fshihen pas parrullave të dashurisë për socialistët, por që, për habinë më të madhe, meazallah se i duan socialistët në votim për çështjet e mëdha të partisë!
Mirëpo sigurisht që të gjitha këto kërkojnë shpirt, pasion, forcë, solidaritet, një solidaritet të cilin kurrësesi nuk mund ta sajojmë ne në këtë sallë duke propozuar artifice pa asnjë peshë, por mund ta krijojë vetëm e vetëm vota e të tërë anëtarësisë socialiste, e cila duhet me patjetër të shprehet lirisht për identitetin, projektin politik, programin opozitar dhe liderin që kërkon për PS-ja. Kjo është e vetmja rrugë për të mos mbetur pengje të lodrave të rrezikshme të interesave të bulevardit, e vetmja rrugë për të shpëtuar demokracinë e brendshme në PS, duke realizuar një bashkim real rreth një projekti politik të votuar në të 28 mijë km2 të Shqipërisë, ku do të punojmë ditë e natë si opozitë në vitet e ardhshme për të rifituar, në radhë të parë, zemrat e njerëzve e pastaj pushtetin që i dhuruam Sali Berishës, një bashkim vlerash, parimesh, kontributesh reale e jo një tufëzim rreth një njeriu apo ekipi të dalë nga konjuktura të dështuara qysh në nisje, kjo është e vetmja rrugë për të integruar bashkë shumicën dhe pakicën në mënyrë të shëndetshme e për të mbyllur ciklin e krizës permanente, e cila stimulohet qëllimisht nga frika e frikshme prej ndryshimit që ka mbërthyer fort disa shokë e miq.

Të ishte për mua e për vullnetin tim personal, besnik siç jam i filozofisë së ndryshimit të vazhdueshëm e me ritme gjithnjë të përshpejtuara, nuk do të kisha ngurruar ta filloja menjëherë jetësimin e fraksioneve.
Mirëpo nëse drejtimi i realizimit të një programi të miratuar nga shumica ka të bëjë thuajse tërësisht me vullnetin e atij që drejton, reforma strukturore të kësaj peshe e natyre, siç është në rastin tonë jetësimi i fraksioneve, nuk mund e nuk duhet të jenë shprehje e një vullneti personal e as mund të imponohen me vullnet personal. Udhëheqja aktuale e partisë e vlerësoi të pamundur jetësimin e menjëhershëm të fraksioneve, duke gjykuar se dalja qysh sot në anëtarësi me lista të përcaktuara nga kandidatët për kryetar partie do të përbënte një volum të patretshëm risie për organizmin aktual të partisë. Këtë vlerësim bëri edhe shumica dërrmuese në KPD, që gjykoi se reforma duhet të fillojë me zgjedhjet e përgjithshme në parti përmes parimit një anëtar një votë e më vonë, në një fazë të dytë, mund të kalohet tek organizimi i zgjedhjeve me lista të përveçme kandidatësh. Por më anë tjetër më lejoni të them se në kushtet e konkurimit me parimin një anëtar një votë, ndërtimi i jetës së partisë me një shumicë dhe një pakicë të integruar është faktikisht i pashmangshëm e kësisoj edhe mjedisi për krijimin e fraksioneve është gati, pavarësisht se jo në rrugën e drejtëpërdrejtë me lista të përveçme. Gjë që do të thotë se në këtë parti, falë jetësimit të parimit një anëtar, një votë, nuk ka pse dhe nuk do të përsëritet thagma e asgjësimit të pakicës apo pakicave, por përkundrazi, do të krijohet klima e përshtatshme për të gjithë ata që mendojnë ndryshe nga shumica.

Bindja ime është se z. Berisha përfaqëson të kryerën e thjeshtë në politikën shqiptare, të shkuarën e patransformueshme në instrument të së ardhmes, vjetërsinë e pakthyeshme në vlerë e urtësi, paaftësinë e pakorrigjueshme me demagogji e me vullnet për pushtet, bajraktarizmin e pambulueshëm me shaminë e mëndafshtë në xhepin e xhaketës, por kjo bindje personale, e imja dhe përgjithësisht e të gjithë popullit të majtë, nuk mund të jetë platformë e betejës politike me z. Berisha e me qeverinë e tij. Sepse beteja opozitare në shoqërinë moderne që ne duam të ndërtojmë nuk është një luftë individësh që kacafyten si gjela, duke grricur fytyrën e njëri-tjetrit e duke çmendur dynjanë, por një betejë ku fitohen apo humben shanset e zhvillimit të vendit. Ja pse unë besoj te një opozitë për nxitjen e qeverisjes e jo për frenimin e saj, për frymëzim e qytetarit e jo për neveritjen e tij, për zhvillimin normal të jetës e të marrëdhënieve shoqërore e jo për kërcënimin e tyre nga ethet destabilizuese. Kjo është opozita që unë dua të ndërtoj bashkë me ju e që do të na risjellë në pushtet kryelartë e me mbështetjen e jashtëzakonshme të popullit shqiptar.
Projektplatforma ime mund të përblidhet sot për sot në tri fjalë: Vendosja në themelin e Partisë Socialiste e së drejtës së cdo anëtari të saj për t’u dëgjuar, për të propozuar dhe për të vendosur.

Të dashur kongresmenë,

Dy vjet më parë ju drejtova nga kjo tribunë lutjen që të votoni në respekt të nevojës së Shqipërisë për ndryshim, duke mundësuar ndryshimin tonë në qeverisje dhe ju paralajmërova se, për fat të keq, një votë që do të binte në kundërshtim me atë nevojë ulëritëse të popullit shqiptar për një PS të ndryshuar në mënyrën e saj të të qenit e të sjelljes me pushtetin, do të na çonte në opozitë si një tufë delesh. Sesi vajtën punët tanimë e dimë të gjithë, kjo nuk është ora për të vajtuar po as për të ngurruar, çdo ngurrim do të ishte me pasoja padyshim më të rënda sesa ç’mund të na thotë imagjinata aktualisht.
Kjo është ora për t’i bërë PS-së dhe Shqipërisë e shqiptarëve shërbimin e madh të nisjes së mbarë të procesit të reformimit përmes fillimit të fushatës zgjedhore në të tëra nivelet në parti, të vetëdijshëm se nga mbarëvajtja e këtij procesi nuk varen thjesht fatet e PS-së po të mbarë Shqipërisë që qeveriset sot nga një përfaqësi e pakicës.

Shikomëni në sy dhe mos iu trembni ndryshimit!

Forca për të ndryshuar dallon burrat nga burracakët, njerëzit e lirë nga shërbëtorët e ndrojtur, qytetarët evropianë të shekullit tonë nga vasalët e perandorive të rrëzuar, forca për të ndryshuar dallon partitë e mëdha nga partizat e partickat, komunitetet e vetdijshme të individëve sovranë nga turmat anonime të ndjekësve fanatikë të statukuosë, skuadrat kampione nga skuadrat që jetojnë me ëndrrën mediokre të barazimit, forca për të ndryshuar është arma fituese që ne kemi në dorë kundër të shkuarës sonë dhe Sali Berishës, ta përdorim sot se nesër është shumë vonë! Unë ju premtoj se nuk do të pendoheni kurrë për zgjedhjen tuaj dhe se në rrugën e gjatë të punës, të sakrificave e të suksesit të merituar do të keni prej meje vetëm shembuj të drejtësisë së kësaj zgjedhjeje!

[DYDRINAS]

Pas zgjedhjes ne krye te PS, ne kulmin e delirit do te deklaronte:

Rama: "Kryeminister, ja ku jam!"

E Hene, 10 Tetor 2005

Pikerisht ne momentin kur iu duk se toka po i rreshkiste nder kembe, Edi Rama u gjend, me 297 vota delegatesh, ne krye te partise me te madhe opozitare ne vend. E sikur te mos mjaftonte pergjegjesia e drejtimit te reformave, ndryshimeve, sfidave qe e presin ne PS-ne me 60 mije anetare, kryetarit Rama do ti duhet te udheheqe edhe opoziten socialiste, pikerisht perballe Kryeministrit demokrat Sali Berisha. Ky i fundit, ne fakt, eshte nje nder rivalet me te preferuar te Edi Rames, dhe frymezuesi me i madh i batutave qe karakterizojne menyren e te shprehurit te ish-kryebashkiakut te Tiranes. Te dy, sot balle per balle dhe te pakten deri ne vitin 2007, jane njohur qe me permbysjen e komunizmit ne Shqiperi. Madje Edi Rama, ne fillim te viteve 90', ka qene edhe anetar i Partise Demokratike. I larguar nga te djathtet pikerisht per shkak te mos-marreveshjeve me Berishen, Rama ka qene nje nder oponente kryesore te tij, nepermjet shkrimeve dhe deklaratave kunder qeverisjes se pare te demokrateve. Gje per te cilen mbahet mend dhe rrahja dhe gjakosja ate kohe. Pasi kaloi nje periudhe jashte vendit, Rama u kthye ne Shqiperi, i ftuar nga socialistet me 1998, si Minister i Kultures. Njihet kalimi i tij ne Bashkine e Tiranes duke fituar dy here rrjesht kunder kandidateve te Berishes, ndersa sot, dhe ne pak vite anetaresi ne PS, Rama ndodhet ne krye te forces me te madhe opozitare. Ne lidhje me Sali Berishen, kreu i ri i opozites ka derguar dje vetem nje mesazh pershendetjeje: "Me lejoni ti dergoj nje pershendetje Kryeministrit dhe ti them: Ja ku jam."

[DYDRINAS]

E Marte, 11 Tetor 2005

PS ne kerkim te liderit


Gabimi fatal i Partise Socialiste eshte se po kerkon te zevendesoje Fatos Nanon me nje tjeter Fatos Nano; se po kerkon te zevendesoje nje model, me nje model tjeter identik si ai

nga Blendi Fevziu


I ulur ne timonin e makines se tij luksoze, nje PORCHE Cayenne, me pronesi te panjohur, por me regjistrim zyrtar, Fatos Nano, lideri i partise se humbur ne zgjedhjet e 3 korrikut, ka ndaluar vetem pak sekonda ne oborrin e selise se PS, ka ulur xhamin dhe i ka leshuar gazetares se TV KLAN vetem nje batute si ato tipiket e tij: Erdha se koha u prish ne Rodos! Te fala Koco Kokedhimes…

Te mbledhur rreth pjeses se parme dhe te rrumbullakuar te makines, gazetaret nuk e kane bere dot lidhjen mes dy pjeseve te fjalise se tij; nuk e kane kuptuar thelbin dhe nuk kane ditur te shkojne as me tej. Shume prej tyre kane besuar se fraza ka lidhje me nje lajm te gazetes “Shekulli” qe e percaktonte vendndodhjen e Nanos ne Rodos, por duket se lideri i PS, synonte tjeter kund.

Ishte data 16 korrik, rezultati i zgjedhjeve ishte mese i qarte, PS kishte humbur, Berisha kishte gjithe numrat per te krijuar qeverine e re, ndersa Nano nuk mund te luante me asnje rol ne politiken e metejshme. I bllokuar, i hutuar e padyshim i trishtuar nga humbja, ai e kuptonte se beteja e tij e mepasme nuk do te ishte ajo me liderin e fituar, rivalin e tij tradicional, Sali Berisha; as me konkurentin e vjeter brenda partise, Ilir Meten, qe kishte luajtur nje rol kyc ne humbjen e partise se vjeter.

Ne qetesine e Rodosit, Nano padyshim qe e kishte kuptuar se beteja e tij finale do te ishte ajo brenda partise; se rivali i tij kryesor do te ishte Edi Rama dhe se kryebashkiaku i Tiranes do te gezonte ne kete beteje vec mbeshtetjes se padiskutueshme mediatike, edhe mbeshtetjen e shume biznesmeneve. Koco Kokedhima do te ishte njeri prej tyre, madje ai ku media dhe biznesi bashkoheshin ne nje. Ne kete kontekst, ai i kishte derguar biznesmenit te njohur mesazhin e tij, duke lene pas hutimin e gazetareve, por i bindur qe ky mesazh vlente per te gjithe ata, qe tashme, shihnin tek ai humbesin e thjeshte, per te mos thene, pergjegjesin e vetem te katastrofes socialiste…

Problemi Nano

A duhet te largohet Nano nga drejtimi i Partise Socialiste pas humbjes se zgjedhjeve te 3 korrikut? Kjo pyetje aq e pranishme, qe vete Nano i kishte paraprire me nje deklarate publike ne emisionin OPINION ne 10 shkurt 2005, kur kishte deklaruar se ne rast humbje largohej, padyshim qe nuk mund te marre nje pergjigje te thjeshte. Qe nje force politike mund te humbase pas tete vitesh ne pushtet kjo eshte fare normale. Qe ajo mund te kete shanse per t’u rikthyer, kjo eshte po ashtu fare normale.

Por pyetja baze eshte se cila qe pergjegjesia e Nanos ne kete humbje dhe mbi te gjitha, nese mund te shmangej ajo me nje strategji te ndryshme nga kjo qe vete Nano kishte zgjedhur. Pergjigja eshte padyshim PO.

Ka me shume se sa nje dyzine arsyesh qe te bejne te besosh se Socialistet kishin ende shanse per te mbijetuar ne mazhorancen shqiptare. Duke hequr konsumimin nga qendrimi i gjate prej tete vitesh ne pushtet; duke konsideruar problemin e ndjeshem, por edhe mbytes te korrupsionit qe ata kishin stimuluar; duke llogaritur luftrat e brendshme qe e kishin cfilituar partine dhe qe kishin njollosur nje pjese te drejtuesve te saj; duke vene ne ballance moralin e munguar brenda partise dhe dhjetra detaje te tjera per perbejne sfodin e humbjes se madhe socialiste, ata perseri kishin nje shans.

Nje shans qe nese administrohej mire, mund t’i conte drejt nje mandati te trete, ndoshta te ngushte, ndoshta te varur nga LSI, ndoshta te kercenuar nga zgjedhja e Presidentit ne vitin 2007, por gjithsesi nje mandat qe per ta do te kishte vlere te jashtezakonshme morale.

Nese Marredheniet me LSI nuk do t’i ishin lene spontanitetit, perkundrazi, do te ishin vendosur mbi baza bashkepunimi; nese aleanca e majte do te ishte ndertuar ne nje menyre ndryshe, ndoshta edhe sipas modelit te PD; nese Nano nuk do ta kishte personalizuar fushaten, por do ta kishte ndare pergjegjesine; nese Rama do te ishte ftuar te luante nje rol sic i takonte ne keto zgjedhje, ne perputhje edhe me statusin e tij publik dhe personalitetin qe gezonte ne vend; nese militantet e partise nuk do te ishin neperkembur dhe nuk do te ishin zevendesuar me biznesmene te preferuar nga Kryeministri; nese Nano do te kishte bere nje tentative edhe minimale per te ballancuar marredheniet me shtypin; nese fushata do te kishte pasur lajmotiv tjeter dhe jo goditjen e figures se Berishes dhe rikthimin e 1997, ku PS ka pergjegjesite e saj: dhe mbi te gjitha, nese do te ishte pranuar formula e Berishes per nje amendament anti- Dushk, shume gjera mund te ishin ndryshe tashme per seline roze.

Por te gjitha keto deshtuan dhe deshtimi, pavaresisht pergjegjesise se holluar ne gjithe strukturen drejtuese te partise ka nje emer, ate te liderit te saj. Ne listen e gjate te arsyeve ai eshte personazhi kyc dhe si i tille, edhe pergjegjesi i pare i humbjes se rende te socialisteve shqiptare.

Me kete llogjike, ikja e tij do te ishte akti me normal dhe me i pranueshem. Do te ishte gjesti fisnik qe nje politikan i blaton partise qe i la gjithcka ne dore dhe qe ai e gremisi ne nje hon. Do te ishte mbajtja e nje premtimi, qe Nano po vijon te deshmoje se nuk di t’i mbaje, por mbi te gjitha, do te ishte mundesia e vetme per t’i hapur rrugen nje fitoreje te mundshme te PS ne zgjedhjet e pas kater viteve.

Shume vete ne PS e dine fare mire qe Nano eshte tashme karta e tyre e djegur; se nje fitore me emrin e tij do te jete thuajse e pamundur dhe se humbja e tyre mund te thellohet edhe me shume ne lokalet e tetorit 2006. Ata e dine se Nano nuk mund te inspiroje me askend dhe se shpresa e tij e vetme, mbetet jo ringritja e PS, por gabimet e kundershtarit. Dhe nese Berisha nuk gabon, nese Berisha di te jete nje Kryeminister i mire, ai eshte i denuar te qendroje ne honin ku u rrukullis vete, duke mbajtur me vete edhe gjithe partine socialiste…

Kush do ta zevendesoje Nanon?

Fatos Nano, Kryetar i Partise Socialiste qe nga transformimi i saj ne PS nga PPSH, do te ishte sot nje Ish, nese ne parti dikush do te dinte t’i jepte pergjigje kesaj pyetjeje. Sic ndodh rendom me partite ne Shqiperi, lideri eshte bere njesh me partine, ai ka mbijetuar ne dite te mira dhe te keqia dhe zevendesimi i tij ngjan i pamundur. Madje me shume se sa i tille. Ai ngjan si hapja e kutise se Pandores. Ikja e Nanos mund te hape mjaft orekse, mund te stimuloje mjaft zhvillime te brendshme dhe mbi te gjitha, perplasje, nga te cilat duket se kane frike shume vete.

Sipas nje llogjike tipike per PS, pergjigja eshte e thjeshte: me mire ai se sa te perplasemi mes nesh. Sipas nje llogjike tjeter gjithcka reduktohet ne renditje emrash, duke vene ne krye te listes here Edi Ramen e here Gramoz Rucin, here Ben Blushin e here Fatmir Xhafen; duke kerkuar nje lider kompromisi, por edhe nje lider te forte.

Gabimi fatal i PS eshte se po kerkon te zevendesoje Fatos Nanon me nje tjeter Fatos Nano; se po kerkon te zevendesoje nje model me nje model tjeter identik si ai. Ne kete menyre Fatos Nano eshte realisht i pazevendesueshem. PS nuk ka asnje njeri tjeter qe te kete cinizmin, mungesen e deshires per pune, papergjegjshmerine, talljen dhe fyrjen e tij. PS nuk mund te gjeje asnje tjeter qe shkon ne zyre pak ore ne dite, qe niset per Rodos e qe rikthehet prej andaj vetem kur prishet koha, ose qe duke qene Kryeminister i vendit largohet pa dhene asnje adrese dhe pa ditur askush asgje.

PS nuk ka nje njeri qe duke qene numri 2 i vendit shpenzon kohen ne baret e Kryeqytetit, duke ndaluar edhe qarkullimin ne rruget rreth restorantit ku rri ai; qe udheton vete ne timonin e nje PORCHI, apo qe tundohet nga luksi sipas nje rituali thuajse arabik. Te tille ajo as mund te gjeje dhe as duhet te tentoje ta beje kete. Me kete model, PS ka liderin me te mire te mundshem dhe i takon asaj te beje llogarite me zgjedhjet e 2006 apo ato te 2009.

Problemi i PS qendron diku tjeter. Pas me shume se 15 vitesh pluralizem, ajo duhet te jete forca e pare politike qe duhet te heqe dore nga lideri, per ta zevendesuar ate me nje drejtues. Sipas modelit perendimor qe u be dominant ne fillim te viteve ’90- te, pas rrezimit te komunizmit dhe mbarimit te luftes se ftohte partite nuk kane me lider, por politikane qe i drejtojne ato ne rezultate te suksesshme. Kontrata eshte e thjeshte: nje lider vjen ne krye te nje partie me programin e tij.

Nese ai deshton lideri jep doreheqjen, largohet, i hap rrugen nje emri, por edhe nje modeli te ri. Ne kete menyre, partite kane shume drejtues, por jo me lider, kane me shume afikasitet, por padyshim edhe me shume pergjegjesi.

PS duhet t’i nenshtrohet ketij modeli dhe vetem ketij. Ikja e Nanos nuk duhet pare si zevendesim i tij me nje emer tjeter; nuk duhet pare si lideri qe i ze vendin liderit. Nuk eshte me ikja e Alise per t’i hapur udhe Nanos. Zevendesimi i Nanos nuk ka nevoje te kete emer, ai duhet te jete thjeshte nje konkurim, me shume emra, platforma dhe ide, ku te fitoje padyshim me bindesi. Kontrata e tij me partine, e zyrtarizuar apo morale, duhet te jete e qarte: ai duhet te fitoje zgjedhjet dhe te riktheje PS ne pushtet. Nese kjo nuk ndodh, ai largohet. Per t’i lene vendin nje emri te ri.

Ideja e Nanos per ta transferuar pergjegjesine tek Berisha; stili i tij i opozites se ashper, por pa rezultat nuk ka me vlere. Drejtuesit e partive maten sot jo me me fjale, por me fitore ne zgjedhje dhe Nano nuk diti te jete nje fitues. Prandaj ai pretendon t’i hyje nje beteje te dyte, duke synuar fitoren ne parti dhe duke ndalur modernizimin e metejshem te saj. Ndaj, duke i’u drejtuar nga xhami i hapur i PORCH- it te tij gazetares se TV KLAN, deklaroi: U ktheva se u prish koha ne Rodos! Te fala…

[DYDRINAS]

Sapo zuri vendin e Nanos, ne krye te PS, Rama do te niste arrogancen ndaj gazetareve.


Kryetari i PS dhunon kameramanët që xhironin takimin me kreun e PSD


Rama, incident me gazetarët


Nuk kanë kaluar dy ditë nga zgjedhja e tij në krye të Partisë Socialiste dhe ka ardhur incidenti i Edi Ramës me përfaqësuesit e medias. I njohur për arrogancë, jo vetëm ndaj bashkëpunëtorëve dhe vartësve të tij, tashmë jo vetëm në Bashki, por edhe në Partinë Socialiste, kryetari i ri i partisë më të madhe të opozitës është përfshirë në një incident të rëndë me përfaqësues të medias, të cilët po xhironin në ambientet e jashtme të selisë rozë. Incidenti ka ndodhur paraditen e djeshme, kur tre operatorë të televizioneve të ndryshme, kanë dashur të marrin pamje nga një takim i kryetarit socialist me kryetarin e Partisë Socialdemokrate, Skënder Gjinushi. Kreu i socialistëve ka sulmuar me fjalë të rënda operatorët, të cilëve u ka kërkuar të mos xhirojnë Ramën, Gjinushin dhe Majkon që po dilnin nga selia e Partisë Socialiste ku zhvilluan një takim privat. Ky është incidenti i parë i Ramës me përfaqësues të medias, pas zgjedhjes së tij në krye të Partisë Socialiste dy ditë më parë, ndërkohë që gjatë periudhës që ai ka drejtuar Bashkinë e Tiranës, ka patur fërkime të vazhdueshme me gazetarët, të cilët kërkonin të merrnin informacion në lidhje me punën e institucionit që ai drejton. I dalluar për mungesë të theksuar komunikimi me gazetarët, shpesh herë Rama ka sulmuar në mënyrë të drejtpërdrejtë përfaqësuesit e medias me fjalë jashtë etikës së komunikimit, duke i ofenduar ata. Incidenti i djeshëm ishte vetëm ngjarja e radhës së sjelljes jo njerëzore e një politikani arrogant ndaj gazetarëve, por në këtë rast, incidenti bëhet më tragjik për shkak se në të është i përfshirë në mënyrë të drejtpërdrejtë kryetari i opozitës. Partia Socialiste, në tetë vjet të qeverisjes së saj, ka shënuar rekordet e saj më të zeza në lidhje me sjelljen ndaj medias, por siç duket kjo forcë politike ka zgjedhur të ruajë të njëjtën linjë komunikimi me përfaqësuesit e pushtetit të katërt, edhe pas kalimit të saj në opozitë. E njëjta praktikë u ndoq edhe gjatë zhvillimit të punimeve të kongresit të jashtëzakonshëm socialist, i cili, pavarësisht se ishte deklaruar i hapur për publikun, media u nxor disa herë jashtë, duke u mbajtur larg ambienteve ku po zhvillonte punimet kongresi. Sjellja arrogante e Ramës ndaj përfaqësuesve të medias dhe ajo diktatoriale brenda Partisë Socialiste përbën rastin unik të zgjedhjes së një politikani të paedukuar dhe të paaftë në krye të një partie politike, për t`i ndryshuar asaj imazhin në sytë e opinionit publik.

[DYDRINAS]

Cfare do te thoshte Fatos Lubonja, pas zgjedhjes se Rame ne krye te PS?



KORRIERI

Kriza e padrinos dhe krizat e mbetura ne PS

E Merkure, 12 Tetor 2005

Nga Fatos Lubonja

Njerezit pane kete fundjave disa te papritura te cuditshme ne spektaklin politik te Kongresit te Jashtzakonshem te PS.

Te pergatitur per te pare luften per parimin "nje anetar, nje vote" ose ndryshe e quajtura "paketa Rama" (e konsideruar nga leshuesit e saj si "ilaci i sherimit te partise", si e vetmja garanci per zgjedhjen e nje kryetari te denje) ata pane njekohesisht edhe hedhjen poshte te kesaj pakete diten e pare, edhe zgjedhjen si kryetar pikerisht te njeriut te cilit i hodhen poshte paketen diten e dyte.

Paradokset nuk mbarojne ketu: pame te zgjidhet krahas Rames si kryetar, Pandeli Majkon si sekretar te Pergjithshem, bash njeriun qe e akuzoi Ramen, jo me larg se disa dite me pare, si personin qe qendron prapa trusteve te ndertimit. Majkon qe mburri lart ish- Kryetarin Nano i cili, nga ana e tij, e cilesoi kryetarin Rama si njeriun me problematik te PS.

Pame Meidanin, qe ndersa akuzonte diten e pare rivalin Rama, si njeriun e papershtatshem ne PS per shkak te korrupsionit, te pranoje diten e dyte opsionin e ndarjes me te te posteve te kryetarit dhe nenkryetarit.

Pame te famshmit kongresmene, qe ndonese naten e pare pesuan pergjate nje ore e gjysem dhune verbale te papare, deri edhe fyerje nga kryetari i tyre i pazgjedhur ende, te votojne si turme ne favor te tij ne diten e dyte.

Keto paradokse e te tjera disa i shpjegojne me tradhetira te ndersjellta ne naten qe ndau dy ditet: tradheti te Nanos ndaj Meidanit, tradheti te Meidanit ndaj Nanos, tradheti te Rames ndaj Meidanit, te tjere i shpjegojne me meskinitetin e kongresmeneve, te cilet per interesat e tyre paskan preferuar shkaterrimin e parimit sherues te partise "nje anetar, nje vote", te tjere me blerje gjate nates te ketyre kongresmeneve. Por pertej ketyre, nje gje eshte e sigurt: kriza morale e partise u thellua me kete Kongres, sepse ne thelbin e vet Kongresi percoi mesazhin e pajtimit te gjerave te papajtueshme moralisht, cka ndodh vetem ne nje rast: kur njerezit nuk kane principe dhe moral.

Nese do te perdorja nje krahasim nga fusha e mjekesise, me sakte kirurgjise, do te thoja se Kongresi ishte nje nga ato raste te deshperuara semundjeje, kur i semuri shkon ne sallen e operacionit, e hapin, dhe pastaj e mbyllin perseri si i pashprese duke thene: le ta shtyje sa ta shtyje. E nderkaq disa shkojne e kerkojne ndonje fallxhore qe te mund te beje mrekulline, te tjere cakej perfitojne sa te mundin nga kjo "shtyrje" per interesat e tyre.

Pa metafora, mund te thuhet se Partia Socialiste me kete Kongres perjetoi mbylljen e krizes per shkak te pafuqise per ta sheruar ate. Dhe kjo u be ne nje menyre mjaft origjinale: ajo zgjodhi problemin (d.m.th njeriun me problematik sipas Nanos, Majkos, Kocit, gjysem Meidanit dhe shumeve aty) si zgjidhje te tij.

Kam qene dhe mbetem i mendimit se kriza e Partise Socialiste eshte nje krize e katerfishte:

1. Krize e identitetit, ne kuptimin se ajo parti nuk eshte parti e majte, nuk ka kulture te majte, nuk ka vizion te majte dhe aspirata te majta, por vetem antiberishizmin si identitet negativ.

2. Krize e perfaqesimit, sepse edhe per shkak te vizionit te munguar te majte eshte bere jo perfaqesuese e shtresave me te brishta dhe me idealiste ne nje shoqeri, sikunder jane ne pergjithesi partite e majta europiane, po perfaqesuese e interesave te mafies qe ka kapur institucionet e shtetit e vecanerisht te mafjes se ndertimit qe ka qene biznesi me i fuqishem i ketij vendit shpesh e bashkengjitur me ate te biznesit mediatik.

3. Krize morale, me cka duhet te kuptojme, jo vetem bashkefajesine ne korrupsion, por, lidhur fort me kete, edhe mungesen e idealeve, te koherences, te principshmerise, mungesen e marredhenieve te sinqerta midis anetareve dhe drejtuesve cka e ben ate parti t'i shembelleje me shume nje organizate mafjoze te ndare ne grupe rivale me nje padrino qe tenton t'i kontrolloje te gjithe.

4. Krize e udheheqjes, sepse humbja tregoi se padrinoja Nano, i goditur nga humbja ne zgjedhjet, nuk eshte me ne gjendje ta menaxhoje organizaten e tij ne kushtet e reja te krijuara, qofte ne kuader te diskreditimit te partise, qofte te diskreditimit te tij individual.

Nga gjithshka u debatua para Kongresit gjate tij dhe pas tij, bie ne sy dukshem se shumica e socialisteve njohin vetem nje element nder kater qe rreshtova: krizen e padrinos. Pra gjetjen e nje njeriu qe do te mund t'i bashkonte te gjithe kunder armikut: Berishes. Duke harruar se karta e armikut "Berisha" nuk u dha fitoren, por humbjen me 3 korrik e se strategu i asaj strategjie ishte pikerisht ay qe zgjodhen kryetar. Duke harruar gjithashtu se mesazhi i elektoratit ishte per ta pastrimi nga te korruptuarit. Kongresi nuk e tentoi pastrimin per hir te ruajtjes se unitetit ne lufte kunder armikut. Thelbi i papajtueshmerise ishte pikerisht ay, se me nje ane partia kerkoi unitetin, kurse me anen tjeter i kerkohet pastrimi - dy gjera qe perjashtojne njera- tjetren. Misherimi i kesaj kontradikte, si dhe vete viktima e tij, u be Meidani, i cili diten e pare akuzoi kundershtarin e tij si te papershtatshem per kryetar (duke lene te kuptoje se do te jete per pastrimin), kurse ne diten e dyte u pajtua me propozimin qe fituesi te ishte kryetar, kurse tjetri nenkryetar.

Kesisoj, tek e fundit, si per te vertetuar edhe me krizen, u zgjodh problemi si sherim i tij. Pse them keshtu? Sepse problemi i asaj partie nuk ka qene pija dhe papergjegjshmeria dhe shperdorimi pa kufij i parave dhe pushtetit nga Fatos Nano. Ato ishin thjeshte thele mbi bisht ose pamja e jashtme me groteske e fenomenit. Problemi i asaj partie eshte katarsisi i munguar i Fatos Nanos. Te gjithe e dine se mbeshtetja e madhe qe pati Nano ne kohen e katarsisit ishte treguesi i nevojes se madhe, qysh ne ate kohe, per pastrim te asaj partie. Ky problem erdhi duke u thelluar, sepse edhe atehere i semuri u hap dhe u la kanceri brenda, pasi keshtu i leverdisi Nanos dhe cakejve rreth tij per qellimet e tyre meskine. Kurse Edi Rama edhe atehere si tani ishte kunder katarsisit, sepse modeli i qeverisjes se tij ka qene model i bashkepunimit me krimin dhe ekonomine informale, jo i pastrimit te lidhjeve te politikes e te asaj partie me te. I vetmi ndryshim eshte se ay punonte ose dinte te krijonte iluzionin me mediat e korruptuara prej tij se punonte ca me shume se Nano, por nuk ishte ky thelbi. Edhe Meta punonte (realisht) me shume sesa Nano, por u rrezua pikerisht per shkak te korrupsionit te partise.

Prandaj them se ne keto kushte me Ramen, partia duket se ka zgjidhur sot per sot vetem nje krize, ate te padrinos, por do te thelloje krizat e tjera. Do te thelloje krizen e identitetit, sepse do te forcoje identitetin negativ te partise antiberishizmin, duke thelluar edhe krizen politike ne vend sepse do te thelloje konfliktualitetin. Lidhur ngushte me krizen e identitetit do te thelloje krizen e perfaqesimit, sepse prapa Rames jane interesat e cakejve te shesheve te ndertimit e me gjere, te cilet, ne thelb, kane qene dhe jane ne kundershtim me interesat e atyre qe kane nevoje per nje te majte te vertete. Per rrjedhoje, do te thelloje edhe krizen morale qe u duk sheshit se u thellua edhe me kete Kongres te turpshem.

[DYDRINAS]

2005




Edi Rama: Ne kemi dy kundershtare qe na duan te vdekur: Sali Berisha dhe vetvetja.

Ne nuk e humbëm pushtetin për shkak të Sali Berishës dhe megjithatë, ne po vazhdojmë sot, me këtë etikë të vaefër komunikimin dhe me këtë përpjekje për të kafshuar këtë kufomë që kemi përpara për shkak të Sali Berishës.

Ne po vazhdojmë sot në rrugën e gabuar që kemi hyrë që në dhjetor të vitit 2003. Po vazhdojmë sot duke kërkuar të kafshojmë copa të tjera brenda nesh, duke kërkuar shkarkime dhe ngarkime a thua se po shkarkojmë dhe ngarkojmë njerëz të huaj, njerëz të panjohur, njerëz të cilët nuk janë pjesë e jona, njerëz të cilët nesër nuk do të na shohin. Dhe këtë nuk po na e bën Sali Berisha, këtë po e bëjmë ne.

Këtë po na e bën kundërshtari ynë më i madh: Vetvetja.

Të gjithë këto hezitime, gjithë kjo frikë nga përpjekja për të ndryshuar, nga përpjekja për të shkuar dhe për t’u ballafaquar me anëtarët e partisë, nga përpjekja për t’I futur anëtarët e partisë në ushtrinë që do të përballojë Sali Berishën, po tregojnë se ne nuk po arrijmë dot të kuptojmë që duhet të mundim në radhë të parë këtë kundërshtar, që është vetëvetja. Ne nuk po arrimë të kuptojmë që sot duhet ta kishim filluar mbledhjen me një fakt, i pari dhe i fundit në PS: Këtu nuk ka asnjë të tepërt.

Më lejoni t’I referohem mbledhjes së fundit të KPD. Unë mendoj se të gjithë ata që sot këtu kërkojnë shkarkime t’i, kërkojnë falje kryetarit të partisë së Gramshit, ti kërkojmë falje Ejup Tabakut, ti kërkojmë falje Niko Faberit, ti kërkojmë falje dhe të gjithë atyre të tjerëve që këtu u poshtëruan sepse dhanë mendimin e tyre lidhur me kandidaturat. Pavarësisht se në Gramsh mendimi I kryetarit të partisë rezultoi I gabuar, apo në Golem mendimi I deputetit rezultoi I saktë, këtu ata u përdhunuan, u zhburrëruan dhe këtu nuk u cua asnjeri që t’I mbronte nga ky zhburrërim, që nga unë i pari dhe u kërkoj ndjesë.

Këtu ne ta fillojmë debatin nëqoftëse jemi burra dhe jo të kërkojmë tani kokën e Maqo Lakrorit, të kërkojmë kokën e Elmaz Sherifit, të kërkojmë kokën e Et’hem Rukës e kështu me radhë dhe të dalim atje përjashtë dhe të gafurremi përpara medias se ne shkarkuam kryesinë e PS. Cilën kryesi? Kush e ka pyetur kryesinë e partisë këtu ndonjëherë? Kur I është referuar ndonjëherë kryesisë së partisë për ndonjë gjë e kështu me radhë.

Arësyeja që ka ndodhur kjo gjë është - këtë duhet ta kuptojmë të gjithë - sepse ne jemi pjesë e një sistemi që duhet cmontuar totalisht, e një sistemi që fajson njerëz, e një sistemi që depersonalizon njerëz, e një sistemi I cili na ka sjellë të gjithëve në një situatë, që tani duhet të kapemi pas flokëve të njëri tjetrit për të gjetur se kush e ka fajin. Kështu nuk ka asnjë sens.

Nuk mund të shkojë dot PSSH në fushën e betejës së Sali Berishës nëqoftëse ne këtu do të vazhdojmë të nxjerrim njerëz të tepërt. Nuk mund të bëjmë ne sot atë opozitë që kërkojnë të gjithë ata socialistë të mbetur rrugëve - në emër të të cilëve ne nuk flasim këtu - neqoftëse ne do të nxjerrim sot njerëz të tepërt. Dhe nga eksperienca e të gjitha partive të mëdha apo të vogla në Angli, Brazil apo në Shqipëri dhe ku të doni ku ka demokraci, rezulton se rreziku më I madh pas humbjes së zgjedhjeve nuk është kundërshtari. Eshtë vetvetja dhe nuk rezulton asnjë eksperiencë e partive të tjera politike demokratike të botës që të ndërmerren shkarkime pas një procesi zgjedhor ku rezultojmë humbës. Nuk ka asgjë më absurde dhe asgjë më kundërproduktive se sa kjo. Ndarja e njerëzve në humbës dhe fitues është shumë e dëmshme. Eshtë shumë e dëmshme dhe përsëri vjen si pasojë e asaj mendësie, e cila na ka sjellë deri këtu.

E mendësisë që forumet e partisë të sillen si gjykata morali. Askush nuk mund të bëjë gjyqe të moralit mbi askënd. Askush nuk e ka atë tagër që të tregojë se kush është morali dhe pse njëri ka moral apo tjetri nuk ka moral. Dhe gjyqi I qëllimeve që, ky e bën këtë sepse ka këtë qëllim ose ky e bëri këtë me këtë qëllim duhet të marrë fund.

Unë jam plotësisht dakort me vendimin që ka marrë kryesia pa diskutuar për modalitetet, sepse unë personalisht do të isha me idenë që të gjithë kryetarët e partisë në të gjitha rrethet t’u merrej mendimi për të bërë zgjedhjet e partisë në një datë apo në dy data. Sepse ata e dinë më mirë se cilat janë problemet që ka në cdo rreth.

Por e rëndësishme është që ne të mos vazhdojmë më luftën brenda vetes. Sot ne nga kjo KPD nuk duhet të dëgjojmë se kush u shkarkua dhe kush u ngarkua. Ne sot duhet të dëgjojmë se cfarë do të bëjë PSSH në 100 ditët e qametit të Sali Berishës. Dhe pikërisht për këtë arësye procesi I komunikimit me anëtarësinë është I rëndësishëm dhe pikërisht për këtë arësye ne duhet ta bëjmë që në tetor, gjë që pastaj do të sjellë edhe forumet e reja. Pikërisht për këtë arësye ne duhet që në radhë të parë të shohim njëri tjetrin në sy. Nuk ka rëndësi farë se kush do të jetë kryetari I PS, rëndësi ka që PSSH të ndërtojë një proces në sytë e të gjithë shqiptarëve, që të gjithë ata vetë ta kenë zili dhe të duan të futen në PS, duke qënë të bindur që këtu zëri I tyre dëgjohet. Dhe kjo nuk eshtë propagandë, nuk është demagogji, por ky është pakti me të cilin ne duhet të punojmë. Sepse zgjedhjet brenda PS duhet të jenë pjesë e luftës sonë politike me Sali Berishën.

Kur e kam thënë këtë në vitin 2003 të gjithë mendonin se unë flisja në erë. Sot po jua them prapë. Do të krijojmë bindjen se të gjithë militantët janë të nevojshëm, të të njejtit mendim, për të realizuar këtë proces, duke qënë të bindur që pikërisht ne kemi nevojë për të gjithë.

Ne në këto 100 ditë të doktorit duhet të jemi në qendër të sheshit të betejes, kjo do të jetë pjesë e betejës me Sali Berishës. Ne bëjmë historira pa bukë këtu, dy orë për të bërë diskutime mbi një letër që nuk do ta lexojë asnjeri. Ne bëjmë debat kot, ndërkohë që thelbi I cështjes është tjetër: do të dalim në sheshin e betejës, të ndërtojmë strategjinë për të mundur Sali Berishën dhe të mos e lëmë të instalojë atë shtetin që po instalon. Ndërkohë që ne po grindemi se kush fiton dhe kush nuk fiton, kush zbaton rregulloren dhe kush nuk zbaton rregulloren. Ta ndërtojmë rregulloren dhe pastaj të kërkojmë zbatimin e saj.

Jemi në kushte tërësisht të reja për PS-në, jemi në kushte kur ndodhemi mes dy kundërshtarëve të cilët na duan të vdekur: Sali Berisha dhe "vetja jonë".

Të gjithë, këtu fus dhe veten time, duhet punojmë kush më shumë dhe kush më pak se si duhet të luftojmë kundër këtyre dy kundështarëve dhe të mos meremi me njëri tjetrin.

Unë e kuptoj se nuk është kudo I njëjti sens dhe për këtë arsye do ta them këtu sot siç e kam thënë edhe herë të tjera, që nuk duhet të ndajmë njëri-tjetrin në kategori, në humbës dhe fitues. Kështu, në rast se në disa zona përgjegjësia është objektive, ndër të cilat janë edhe ato 11 zona të cilat përmendi Gramozi, aty mund të them se mund ta gjeni ku të doni përgjegjësinë. Por unë them që të mos I hyjmë kësaj pune pasi mund ta shkrijmë partinë fare. Ju thoni Kryesia, me shumë të drejtë Kryesia thotë KPD-ja, pra shkrijmë dhe KPD-në, shkrijmë dhe Partinë dhe ta lëmë Sali Berishën ta bëjë vetë Partinë Socialiste nga e para. Dhe të caktojë kryetar të PS kë të dojë ai.

Duke iu referuar asaj çka thashë unë dhe asaj që është shkruar në këtë dokument, mendoj se zgjedhjet sipas parimit "një anëtar një votë" janë I vetmi instrument për të zënë qëndrën e sheshit të betejës me Sali Berishën. Jo vetëm sepse e kemi miratuar këtë gjë.

Ne duhet të jemi shumë të vëmendshëm dhe shumë të respektueshëm ndaj njëri-tjetrit. Unë mendoj se shumëkush këtu akoma nuk është I vetëdijshëm se sot ne nuk jemi më në pushtet dhe se sot, pushtetin e kanë në duar një grup njerëzish që do jenë një problem për të ardhmen, një tufë horrash të motivuar sa ç’janë ata, horrash unike sa ç’janë ata, po aq të fuqishme dhe luftarake sa ç’janë ata. Me këta do të luftojmë ne në zgjedhjet e ardhshme. Ata do të luftojnë me këta anëtarë dhe militantë që janë në gjirin e PS. Si do t’I fitojmë këta militantë? Si do t’I motivojmë? Do të vazhdojmë historinë tonë të pafund që ata do të rrinë atje dhe ne do t’I thërrasim militantët vetëm kur të kemi fushatë?

Padyshim që fushata duhet të jetë një festë e demokracisë së PSSH-së. Ne duhet t’u tregojmë të gjithë shqiptarëve se nuk jemi një turmë depressive, njerëz që merren me njëri-tjetrin. Ne duhet të ndërtojmë një fushatë ku të jemi të gjithë bashkë, ne duhet të ngremë në këmbë sallat ku të mos ndahemi në skuadra se kush mbledhë tifozët më të zjarrtë, por ku të gjithë të jenë aty me lutje që të jenë edhe personalitetet kryesore të partisë, sidomos në takimet kryesore.

Të gjithë ata që do të konkurojnë të kenë konsideratë vetëm PSSH, dhe askush më të mos përdorë celularin si armë për të nxitur apo ndezur tifozërinë përkatëse. Askush më të mos ta nxjerrë celularin nga xhepi si raketë me qitje të largët për t’I thënë kryetarit të organizatës apo kryetarit të partisë saboto takimin e tij, mos shko në takimin e tij, ndaloi njerëzit tek dera kur të vijë ky etj, etj. Lavdi Zotit që opozita kërkon kursime të mëdha dhe kjo armë vdekjeprurëse për Partinë Socialiste, shpresoj do ta humbë fuqinë që ka pasur deri dje, pra lufta brenda partisë me celularë.

Duhet patjetër që ne të vlerësojmë realisht dy gjëra: kohezionin midis nesh dhe kontrastin me Sali Berishën.Për këtë kohezion na duhet t’I lëmë këto historira që kemi bërë gjithë këto kohë duke u marrë me njeri-tjetrin. Ne do të duhet të ndërtojmë një plan platforme. Kush ka kontribute për këtë të shkojë e t’I çojë atje, të ngrihet një grup pune për t’I parë ato dhe të ndërtohet I gjithë procesi. Ne nuk duhet ta kemi frikë njëri-tjetrin, ne duhet të jemi të lumtur që kemi njeri-tjetrin, të mbajmë njëri-tjetrin në këtë taksirat të madh që na ka zënë. Kush nuk kupton këtë, s’ka kuptuar asgjë.

Imagjinoni sikur këtë sallë ta monitoronte Sali Berisha sa I lumtur do të ishte! Duke parë dy orë të humbura kot, me atë material "strategjik" atje që do të vendoste fatet e planetit. Unë do të thoja se duhet të punojmë për një formulë të re të kongresit. Duhet që grupi I deputetëve të Partisë Socialiste automatikisht të jetë anëtar I kongresit dhe anëtar I KPD, duhet që kryetarët e Partisë Socialiste të jenë automatikisht anëtarët e Kongresit dhe anëtarë te KPD, duhet që kryetarët e bashkive të Partisë Socialiste të kenë një përfaqësi në Kongres dhe në KPD, duhet që këshilltarët socialist në bashki e komuna të kenë një përfaqësi e tyre të jenë anëtarët e Kongresit dhe anëtarët e KPD. Kjo nuk është formulë e shpikur nga unë por kjo është një formulë të cilën e zbatojnë në programin e tyre të gjitha partitë e majta dhe të djathta. Dhe të gjitha këto do të bëjnë, që edhe formula e kryesisë së re të jetë shumë më gjithëpërfshirëse. Të gjithë duhet të jemi të bindur se ne sot gjendemi në një udhëkryq dramatik. Dhe nga ne varet a do të kthehemi andej nga duhet për t’u përballur dhe për të mundur kundërshtarin politik apo do të kthehemi andej nga s’duhet për t’u bërë lesh e li deri në fund njëri me tjetrin. Unë e di se ç’do të thotë të përballesh me kundërshtarin dhe me këtë lloj kundërshtari dhe për këtë, unë them që duhet të mbarojë përfundimisht historia e autoritarizmit, ku vendos njëri ku të gjithë flasin dhe asnjë nuk dëgjon. Pasi të mbyllim këtë kapak, analizat I bëjmë në funksion vetëm të rrugës së reformimit. Nuk mund të bëjmë analiza për analiza. Analizat do t’I bëjmë nëpërmjet propozimeve për nesër. Ato janë analiza. Secili të propozojë në bazë të analizave që bën vetë. Pra, nuk duhet të mblidhen socialistët nëpër salla dhe të thonë hajt se kush e ka fajin, ti humbe unë fitova dhe anasjelltas, pasi nuk fitohet asgjë. Përkundrazi, të gjithë duhet të hyjnë në rrugën e propozimeve në bazë të analizës që bënë secili. Nuk bën asnjë parti demokratike në planet analiza të tilla.

Pra, do të vazhdojmë të lëpijmë kufomën apo t’I vëmë kapakun dhe të fillojmë një kapitull të ri kështu siç jemi, të gjithë bashkë? Në rast se do ndjekim rrugën e shkarkimeve siç ndodh në atë partinë tjetër, atëherë veten tonë do të dëmtojmë. Në rast se do të ndjekim rrugën e largimit të përgjegjësive për secilin, dhe kjo parti do të ketë nevojë për të gjithë, ju siguroj që do ta fitojmë betejën e zgjedhjeve të ardhshme. Pra, unë them se duhet të mendojmë jo ç’do bëjmë me Kryesinë, por se ç’do të bëjmë me Sali Berishën vitin e ardhshëm në betejën e zgjedhjeve lokale, ku do të vendoset shumë për fatet tona dhe për fatet e vendit.

[DYDRINAS]

19 Shtator 2005


Petro Koci: "PS, viktime e industrise se shesheve te ndertimit"





Petro Koci, ish-anetar i Kryesise se Partise Socialiste akuzon Gramoz Rucin, Fatmir Xhafajn dhe Edi Ramen, si hartues te nje projekti qe synon te coje kreun e Bashkise se Tiranes ne drejtimin e Partise Socialiste, pa nxjerre pergjegjesite per humbjen ne zgjedhje

Deputeti dhe ish-anetari i kryesise se Partise Socialiste, Petro Koci ka deklaruar dje se partia me e madhe ne opozite rrezikon te percahet ne dy kampe te ndryshme, gjate procesit per zgjedhjen e kreut te saj. Madje, sipas tij, futja ne procesin zgjedhor e struktures vendore te partise, krijon rrezikun e kampezimit te te gjithe individeve qe do te garojne ne kete proces zgjedhor. Per me teper, Koci ka deklaruar se PS mund te kthehet ne nje viktime te industrise se shesheve te ndertimit.

Nje perfundim i tille, vjen vetem nje dite pas mbledhjes se Komitetit te Pergjithshem Drejtues te Partise Socialiste, ku u vendos thirrja e Kongresit ne daten 8 tetor per te nisur edhe procesin e zgjedhjes se kreut te selise roze. "Lidhja e interesave zgjedhore te cdo individi kandidat me proceset e gares ne qender per kryetar partie do te mund te rrezikonte ndarjen e ketij procesi dhe pjesemarresve ne te, ne dy kampe", nenvizoi dje, deputeti socialist, Koci.

Nderkaq, Koci ka leshuar akuzat e para edhe per tre nga zyrtaret e larte te selise roze, duke i fajesuar ata per nenshtrim te Kryesise se Partise. Sekretari i Pergjithshem i PS-se, Gramoz Ruci, Kryetari i Bashkise se Tiranes, Edi Rama dhe ish-ministri i Drejtesise, Fatmir Xhafaj, cilesohen si hartues te nje projekti "per te justifikuar qendrimet opozitare dhe paralele brenda partise te kandidatit per kryetar, Edi Rama". Ish-anetari i kryesise socialiste, deklaroi se PS-ja dhe anetaresia e saj, duhet te tregohen te vemendshme ndaj ketyre fenomeneve, qe Koci i vleresoi si negative.

"Mendoj se kryesia e partise eshte nenshtruar ne projektin "Rama-Ruci-Xhafaj" per te mbetur me pergjegjesi te papercaktuara ne kete fushate zgjedhore. Pra, per te justifikuar veprimin dhe strukturen paralele te Edi Rames. Une mendoj qe PS, anetaresia e saj, duhet te jete e vemendshme ndaj ketyre fenomeneve negative dhe ajo nuk duhet te kthehet ne nje viktime te industrise se shesheve te ndertimit ne qytetin e Tiranes", u shpreh Koci. Nje akuze e ish-anetarit te kupoles roze, ndaj kryetarit te Bashkise se Tiranes, Edi Rama, per menyren e trajtimit dhe veprimit me lejet e ndertimit. Ndonese Koci nuk ka shkuar me tej, ai ka lene te kuptohet se nepermjet dhenies se lejeve te ndertimit, kandidati per kreun e PS-se po perpiqet te marre edhe kontrollin e strukturave.

Dy dite me pare, Petro Koci dha doreheqjen nga Kryesia e Partise Socialiste, pasi Komiteti i Pergjithshem Drejtues nuk pranoi te shqyrtonte nje promemorie, ne te cilen parashikohej edhe nje mocion mosbesimi per drejtuesit me te larte te selise roze. Koci tha se Kryesia mbante pergjegjesi per humbjen ne zgjedhjet parlamentare te 3 korrikut. Zhvillimet ne Partine Socialiste jane tensionuar pas daljes ne opozite, ndersa Fatos Nano dha doreheqjen nga drejtimi i partise me 1 shtator.

R. Kalemi
korrieri

[DYDRINAS]

01 tetor 2005


LETER SOCIALISTEVE TE BULEVARDIT


Edi Rama

Kjo letër u drejtohet socialistëve të bulevardit. Në këtë përcaktim, nuk ka asnjë ironi apo ngarkese negative të sadopaktë, por vetëm një ndarje të qartë për efekt të këtij komunikimi midis socialistëve që gëzojnë të drejtën e fjalës dhe atyre që s’e gëzojnë, midis socialistëve që e kanë të drejtën të dëgjohen dhe atyre që nuk e kanë, midis socialistëve që mund të propozojnë e atyre që nuk mund ta bëjnë, midis socialistëve që ekskluzivitetin e vendimmarrjes, duan ta marrin për vete pas dorëheqjes së kryetarit dhe socialistëve që asnjëherë deri më sot, nuk janë thirrur të vendosin për fatet e Partisë Socialiste, duke i hequr në kurriz pasojat e vendimeve të gabuara. Shkurt e më shkoqur, midis socialistëve të ulur bashkë me mua tek “Fideli”, “Piaca”, “Tirana”, “Rogneri” apo në cilëndo kafene tjetër përgjatë bulevardit dhe socialistëve të gjunjëzuar anembanë Shqipërisë, nga rënia pindarike e Partisë Socialiste. Kjo rënie, që ka filluar në dhjetor 2003 e që është bërë zyrtare më 3 korrik 2005, vazhdon sot e gjithë ditën, për shkak se frenimi e pastaj ndryshimi i trajektores dëshpëruese ku ka hyrë familja jonë politike, mund të bëhet vetëm e vetëm përmes rithemelimit moral, rikonceptimit programor e ristrukturimit fizik të Partisë Socialiste. Duke u nisur nga një parakusht i pazëvendësueshëm, i pashmangshëm e i patjetërsueshëm: Jetësimi i parimit “një anëtar një votë” qysh në krye të rrugës së rimëkëmbjes. Pa socialistin e gjunjëzuar në vendimmarrje nuk ka ringritje të kësaj partie, po vetëm rënie, paralizë, llum kafeje.

Ejani në vete! U bënë ditë, javë e muaj që ju dëgjoj, tavolinë më tavolinë. Drejtpërdrejtë apo përmes atyre ndër ne, që vejevijnë në tavolina bashkë me opinionet. Ju dëgjoj me vëmendje, dëshirë e vullnet, për të kuptuar se çfarë mendoni e çfarë ju mundon lidhur me punën tonë të përbashkët, tanimë që dalja jonë në opozitë nuk është një hipotezë po një realitet. Sa më shumë dëgjoj disa ndër ju, miq e shokë të mirë, me përvojë e kontribut në këtë parti, aq më keq ndjehem, aq më mirë e kuptoj pse Partia Socialiste është katandisur në këtë pikë të hallit dhe aq më i bindur jam në vendimin tim, për të kandiduar për kreun e saj. Kuptoj përditë e më mirë, sigurisht, edhe ç’barrë e rëndë është të marrësh përsipër drejtimin e PS-së sot, kur kaq shumë kusure, të qena e të paqena, rëndojnë mbi imazhin e saj e kur, për më tepër, tek askush ndër ju, nuk kam parë akoma të ndezur me fuqi të plotë llampën e vetëdijes, për krizën ku gjendet familja jonë politike dhe për arsyet e saj të thella. Ne jemi në krizë vëllezër dhe kjo krizë nuk është hiç e thjeshtë për t’u zgjidhur, prandaj edhe kam kaq kohë që ju lutem të mos merremi me njëri-tjetrin, po me përgatitjen e ofertave politike konkuruese, të mos e shohim njëri-tjetrin si pengesë po si një burim energjie më shumë për të kapërcyer pengesat, të mos ndahemi me njëri-tjetrin në “fitimtarë” e “humbës”, “të vjetër” e “të rinj”, “udhërrëfenjës” e “menaxherë”, “zotër shtëpie” e “mysafirë”, “vrapues” dhe “ulokë”, po të bashkohemi qetësisht në respekt të një kodi të ri veprimi e sjelljeje politike, që duhet ta përcaktojmë përmes ballafaqimit të hapur të ideve e të propozimeve për të ardhmen e Partisë Socialiste, të mos humbasim tjetër kohë të çmuar, sekonda, minuta, orë, ditë, javë, duke kërkuar formula çudibërëse e zgjidhje artificiale, për të bërë sikur po zgjidhim gjithçka pa zgjidhur asgjë, por të ndjekim rrugën e bekuar të konkurimit të hapur e të ndershëm, dhe t’ia lemë anëtarësisë socialiste të gjykojë me votën e saj të lirë, se ç’rrugë duhet të ndjekë kjo parti dhe kujt i duhet lënë në dorë drejtimi i saj në katër vitet e ardhshme.
Në përgjigje të kësaj përpjekjeje të mundimshme e të sinqertë, për të rritur nivelin e vetëdijes për krizën pa cënuar askënd personalisht, përderisa jam i bindur se kjo krizë është thelbësisht krizë e një sistemi demokracie të cënuar në Partinë Socialiste, jeta e së cilës duhet vendosur mbi baza të reja, duke filluar afërmendsh nga sistemi zgjedhor brenda saj, kam dëgjuar prej jush disa përsiatje të cilat i konsideroj të rrezikshme për fatin e betejës, që duhet të zhvillojmë si forca kryesore e opozitës për zhvillimin e Shqipërisë, për emancipimin e politikës shqiptare e, natyrisht, për kthimin me dinjitet e forca të ripërtërira të Partisë Socialiste në krye të punëve të vendit. Ju kujtoj se këtë betejë madhore për të cilën jemi bashkë e, mbi të gjitha, për të cilën na kanë zgjedhur të rrimë bashkë, jo vetëm nuk e kemi filluar ende, ndërkohë që prirja antidemokratike e qeverisë së sotme ka nisur të shfaqet në mungesë të një opozite të organizuar sa e si duhet, por edhe jemi duke lëshuar terren përditë në sytë e opinionit publik me pafuqinë tonë shembullore, për t’u ngritur mbi vetveten e mbi zakonet e këqia të viteve të fundit, paçka se iluzioni i madh i “të keqes më të vogël” u bë kohë tashmë që ka rënë para syve tanë, mu si kështjellat e rërës buzë detit.
“Duhet konsensus!”, thonë disa ndër ju. Konsensus për çfarë dhe me kë? Në kushtet kur partia ka humbur zgjedhjet, ka kaluar në opozitë dhe kryetari është dorëhequr, duhet të zgjidhet kryetari i ri, apo jo? E atëherë, a ka njeri të ma shpjegojë se cilit ndër ne i takoka të japë apo marrë konsensus në emër të 60 mijë anëtarëve të Partisë Socialiste, të cilëve u takon të shprehen me votën e tyre, për të gjithë kandidatët që do të dalin në garë? Apo anasjelltas, cili ndër ne dhe me çfarë statusi të veçantë e paska të drejtën t’i privojë këta 60 mijë socialistë të shprehen lidhur me orientimin që duhet t’i japim partisë sonë në kushtet e opozitës, e me njeriun që duhet të vihet në krye të saj për të drejtuar procesin e kthimit në qeverisje? E pra, kjo kërkesë për konsensus për kryetarin e ri, mes atyre që janë aty ku janë sepse kanë mandatin e socialistëve për ta hapur, rritur, forcuar e modernizuar vazhdimisht dhe jo për ta mbyllur, tkurrur, dobësuar e sklerotizuar përfundimisht Partinë Socialiste, s’mund të na çojë asgjëkundi tjetër, përveçse në të kundërtën e asaj ku na çojnë zgjedhjet e lira në parti, me përfshirjen e socialistëve të të gjithë Shqipërisë në vendimmarrjen e rëndësishme strategjike që kemi përpara. Me zgjedhjen e drejtpërdrejtë të kryetarit nga anëtarësia, vendosim gurin e themelit të një sistemi të ri funksionimi të partisë, kurse me konsensusin bulevardesk, krijojmë praktikisht kushtin për një zgjatim të mëtejshëm e shumë të rrezikshëm të krizës sistemike ku është e mbërthyer sot Partia Socialiste. Dhe sa për mua, s’është e para herë që e them, sfida jonë sot, nuk është të zgjedhim një kryetar të ri partie, po të ndërtojmë një sistem të ri organizimi të krejt jetës së partisë, një sistem ku, në rradhë të parë, anëtari i partisë të ndjehet zot i shtëpisë e i fateve të familjes sonë politike e jo dele e përfillur vetëm me rastin e “mjeljes elektorale”, dhe ku të zgjedhurit në hierarkinë e saj të jenë shërbëtorë të përkushtuar të kësaj familjeje të madhe, jo agallarë që për pleshtin kryeneç të interesit apo inatit të tyre, janë gati t’i vënë zjarrin shtëpisë. “Konsensus që të mos na përçahet partia!”, vijoni ju. Po pse do na u përçaka partia po ta përfshijmë të tërën në vendimmarrje, duke tërhequr përmes votës mendimin e të tërë anëtarëve tanë në të 28 mijë kilometrat katrorë të Shqipërisë, dhe do na rrika e bashkuar po të vendosim ne të bulevardit, se cili do jetë Shestan Verdha i ynë? E po sikur ky Shestani konsensual që do na dilka nga mirëkuptimi i sallonit VIP të “PSSH Airlines”-it, të mos i pëlqejë anëtarësisë së partisë në fusha, kodra e male, si do i’a bëjmë? Apo mos ndoshta kjo pyetje është e tepërt përderisa anëtarësia, grigjë e urtë që na vjen pas, s’ka aq mend sa të na japë mend e kësisoj, mendjen tonë do besojë e, po nuk e besoi, do s’do, do ta durojë e nënshtruar urtësisht si gjithnjë, në rrugën ku vendos “qendra”?! Kurse unë vijoj të këmbëngul që, nëse vërtet duam ta bashkojmë e ta ringremë Partinë Socialiste, ne duhet t’i drejtohemi pikërisht anëtarësisë duke e kuptuar thellësisht se kriza jonë, është ndër të tjera një krizë e arratisë nga realiteti e nga jeta e anëtarit të partisë, si njeri me identitet e si qytetar i angazhuar i këtij vendi, si objekt dhe subjekt i politikës sonë, si arsye e vetë ekzistencës sonë, si forcë politike tek e fundit. Prandaj t’i drejtohemi e t’i nënshtrohemi vullnetit të anëtarësisë dhe pikë, pa harruar se nëse Partia Socialiste u përça dy vjet më parë, kjo erdhi pikërisht sepse ne i kthyem plotësisht kurrizin anëtarit të partisë si njeri, qytetar e zgjedhës, nuk u morëm me kurimin e infeksionit galopant të sistemit tonë të funksionimit, nuk u ndalëm përpara hendekut të madh që ky sistem krijoi mes nesh e popullit, por e thelluam atë kokëfortësisht më tej, e i shkuam deri ku na lejoi koha, shtrembërimit të vullnetit të anëtarësisë së partisë e të të gjithë trupës sonë të madhe elektorale, përmes një demokracie përfaqësuese të paralizuar nga shantazhi i “bukës së gojës”.
Sistemi ynë funksional ka rënë, e kuptoni këtë apo jo? Ka rënë të dashur miq e shokë socialistë të bulevardit dhe çdo përpjekje për ta ringritur mbi të njëjtat hallka të shkëputura nga anëtarësia e partisë, është një aventurë e re me pasoja të reja, edhe më të rënda se ato që kemi përjetuar deri këtu. Partia nuk bashkohet në pazarin e karrigeve e të forumeve, po aty ku është copëtuar, dërrmuar, vrarë, në shpirtin e saj, në të gjitha dejet e organizimit të saj, në gjymtyrët e në horizontin e shikimit të saj, partia nuk bashkohet aty ku nuk ka hapësirë lirie për të gjithë anëtarët e saj, po aty ku secili ka hapësirën e vet të zgjedhjes së lirë e ku askush nuk e përdor lirinë e tij, për të kufizuar lirinë e të tjerëve, partia nuk bashkohet duke sajuar mekanizma që i ngjajnë traktorit të parë të markës shqiptare, i cili eci vetëm ditën e inagurimit, po duke ecur në rrugën e modernizimit që sivëllezërit tanë socialistë të botës demokratike kanë hapur edhe për ne që, si të fundit që jemi, s’kemi çfarë të shpikim më. Romano Prodi fjala vjen, përpara sesa unioni i të majtës italiane të hyjë në zgjedhjet legjislative, kërkoi zgjedhje në anëtarësinë e majtë e më gjerë në gjirin e simpatizantëve të së majtës, paçka se mes krerëve të partive aleate, askush nuk e diskutonte lidershipin e tij. “Për të qenë më të bashkuar”, tha Profesori, “na duhet një ballafaqim i gjerë mes gjithë aleatëve e ideve tona përballë gjykimit të votës së popullit të majtë”! Si metodë për t’u bashkuar më fort, po e pranon këtë thagmë për stilin e tij të punës edhe Kavalieri Silvio, i bindur tashmë se Xhanfranko Fini kishte të drejtë kur këmbëngulte, “Zgjedhje në anëtarësi për të shpëtuar aleancën”. Mirëpo, ja që disave prej jush, kjo ju duket përgatitje e shtratit të diktaturës sepse, siç ju kam dëgjuar, “ai që do dalë me mandatin e anëtarësisë në xhep, do jetë një kryetar shumë i fortë e prandaj edhe i pakontrollueshëm”.
S’dua të bëj këtu komente të tepërta, lidhur me sesa të kontrollueshëm kanë rezultuar kryetarët e dalë nga kongreset në këto partitë tona politike pa përjashtim, ashtu sikundër s’dua të përsëris këtu, pse kjo davaja e kotë e kontrollueshmërisë nuk është çështje njeriu po sistemi, por dëshiroj të theksoj se nuk di asnjë rast nga jeta e partive politike në demokracitë perëndimore, ku të ketë pasur ndonjëherë debat e përshtjellim për sesi të nxjerrim një kryetar të dobët. Kemi të bëjmë pa farë dyshimi me një lajthitje të rrallë në kuadrin e debatit politik, shprehje e krizës së familjes sonë padyshim, por edhe pak më tutje, shprehje e foshnjërisë së kulturës sonë demokratike. Vetë demokracia direkte në parti, një mekanizëm tanimë statutor edhe në Partinë Socialiste, nuk synon të prodhojë figura pa këllqe, që kthehen në kukulla forumesh e që në betejat me kundërshtarin politik nuk marrin asnjë votë përtej ledhit të anëtarësisë, por, përkundrazi, tenton pikërisht që përmes përfshirjes së të gjithë anëtarësisë në zgjedhje, të energjizojë organizmin e partisë, të maksimalizojë potencialin për kohezion brenda saj, duke votuar një projekt politik të besueshëm për të gjithë si edhe të nxjerrë në krye njeriun e duhur për të drejtuar realizimin e projektit, duke marrë mbi supe përgjegjësinë që ka një mandat i marrë direkt nga anëtarësia. Ju më lëndoni pa shumë gajle me aluzione për “natyrën time diktatoriale”, duke u munduar të argumentoni, pa argumenta në fakt, e në mungesë të plotë njohjeje të stilit tim të punës në ekip, se qenkam një rrezik për partinë. Por ndërkohë, ka një nonsens në të gjithë këtë përsiatje pasi unë, “diktatori”, kërkoj zgjedhje të lira në anëtarësi, kurse ju që thoni se doni ta ruani partinë nga diktatura, kërkoni konsensus pa zgjedhje ose konsensus me zgjedhje të diktuara nga konsensusi! Sikur nuk shkon e tëra kjo, siç nuk shkon edhe pretendimi tjetër se “zgjedhjet në anëtarësi do fusin përfundimisht në gjakun e partisë trafikun e influencës”. Nuk e kam kuptuar kurrë ç’doni të thoni me togëfjalëshin “trafik influence”, nuk e gjej në fjalorët e gjuhës dhe nuk njoh asnjë variant të organizimit të jetës njerëzore, nga faraonët e Egjiptit tek firaunët e Botës së Lirë, që të zhvillohet jashtë influencave të interesave e të grupeve të interesit. Por, të më falni që s’jua fsheh dot se edhe në këtë “argument” unë rishoh sidoqoftë, problemin tejet shqetësues të trajtimit prej jush të anëtarit të partisë, si një dele e urtë dhe e nënshtruar, qënie shurdhmemece që duhet mbajtur larg problemeve tona, pasi mund të tërbohet e djallëzohet ndërkohë që na nevojitet e patrazuar në shpirt e në mendje, nga interesat që prodhuakan “trafik influencash”. Bash si në kohën e Partisë së Punës, anëtarët dele na nevojiten në tufë, për të duartrokitur konsensusin tonë e për t’u bërë ujq, vetëm kur duhet t’i ndërsejmë kundër atyre që duan të na e prishin partinë dhe të na e ndryshojnë vijën e saj. Ç’punë ka delja me zgjedhjen e lirë të Sekretarit të Parë e të Komitetit Qendror!
Ju këmbëngulni se zgjedhjet në anëtarësi do të jenë të vështira, se regjistrat s’janë të aktualizuar, se njerëzit poshtë do ndahen në kampe e do kacafyten me njëri-tjetrin dhe se mbase, kur të numërohen votat, do të rezultojë se anëtarët tanë janë më pak se ç’kemi të regjistruar. Sigurisht që zgjedhjet do të jenë të vështira, janë të parat e këtij lloji në vendin tonë, po a është vallë vështirësia objektive një argument më shumë për ta mbajtur Partinë Socialiste peng, të metodave të vjetra e të diskredituara nga koha e nga rezultatet apo një argument më shumë, për t’u motivuar të gjithë bashkë që të realizojmë zgjedhjet më të mira të mundshme në kushtet e sotme? Pse do ndahen në kampe e do kacafyten njerëzit poshtë në bazë, nëse ne lart në qendër nuk nxisim ndarje e kacafytje, po prodhojmë vullnetin e nevojshëm për rritjen e standarteve demokratike në parti, përmes parimit “një anëtar një votë”, duke mos vënë absolutisht në diskutim vetë parimin, po duke rënë të gjithë dakord për modalitetet e jetësimit të tij e duke punuar me mish e me shpirt për ta kthyer këtë ëndërr demokratike europiane në një realitet të ri shqiptar? Ja edhe na rezultoi se numri i votuesve do të jetë më i vogël se ai i anëtarëve të deklaruar, po pastaj? Anëtarët e partisë nuk na duhen për numrin rendor, po për zemrën e për trurin e tyre, rëndësi ka sa zemrat rrahin për PS-në, jo sa numra figurojnë në dollapin ku ruhen regjistrat.
Ju sugjeroni ta shtyjmë zgjidhjen e problemit akut të lidershipit në Partinë Socialiste një a dy vjet, e të punojmë me zgjidhje të ndërmjetme, sepse mbase jeni ende larg së qeni të vetëijshëm se detyra jonë, është të jemi alternativë e qeverisë dhe jo hije e vetvetes, kurse unë them se zgjidhja e ndërmjetme, d.m.th., moszgjidhja e krizës, do të na çonte poshtë e më poshtë rezultateve të 3 korrikut, larg e më larg njerëzve që na duan ndryshe, tutje e më tutje interesit të publikut për ne dhe do të materializohej me një humbje katastrofale në zgjedhjet e vitit të ardhshëm. Ja pse mendoj që konsensusi i shumëshpërdoruar terminologjikisht këto kohë, na duhet thjesht e vetëm për rregullat e për modalitetet në jetësimin e parimit “një anëtar një votë”, jo për të shpikur mekanizma që të devijojmë nga ky parim e të parafabrikojmë bashkëkryetarë e forume si ato, që një miku ynë i krahasoi me të drejtë, me ato të Jugosllavisë post-titiste.

Kush do t’i besonte një partie që ju vetë açik nuk i besoni, kur rrekeni ta trajtoni si një të sëmurë mendor me “periudha kujdestarie kolegjiale”, të cilat, kolegjial kanë në fakt vetëm vullnetin absurd për të ruajtur privilegjin e pllaq-plluqeve në një pellg të vogël forumesh e ekranesh anash lumit që mund ta marrë tërë Partinë Socialiste? Askush!
Duke e parë për fat të keq tërë këtë proces të lidhur me “kokëfortësinë e një mysafiri” si puna ime, i cili “po kërkon t’ju marrë partinë”, disa ndër ju nxjerrin në pah mendësinë paternaliste që e mban peng këtë forcë politike me argumentin krejt bajat të “vjetërsisë në parti”, a thua se partia është një vile rrushi që unë po e shkul arbitrarisht duke përfituar nga 198 centimetrat e mia dhe jo një bashkim vullnetar 60 mijë vetësh ku, në bazë të statutit e të parimit “një anëtar një votë”, secili syresh do të votojë sipas vullnetit të tij. Çudi e madhe, unë “mysafiri” nuk e kam frikë ballafaqimin në sy të këtyre 60 mijë socialistëve dhe jam i gatshëm të mirëpres çdo vendim, që do të marrë familja jonë e madhe politike me votë të drejtëpërdrejtë, kurse ju, “të zotët e shtëpisë”, doni t’i shmangeni edhe ballafaqimit edhe vendimit të 60 mijë anëtarëve të familjes me gjithëfarë kacavjerrjesh logjike, që s’kanë rrënjë në asnjë eksperiencë të suksesshme brenda nesh, jashtë nesh, në Shqipërinë apo në Botën e Lirë. Jua kam thënë në sy, sesa e mjerë më është dukur ajo kacavjerrja pas argumentit të “shesheve të ndërtimit që krijojnë pabarazi në garë” dhe më vjen turp që t’jua përmend në këtë letër, sepse nuk dua t’ju shoh kaq të dobët përpara ftesës sime për t’u ballafaquar në funksion të ripërtëritjes së Partisë Socialiste me ide e projekte konkrete dhe jo me mbeturinat e baltës së mbetur në oborrin e shtëpisë sonë, nga përleshjet skandaloze të viteve që shkuan.
Ne duhet të jemi të gjithë bashkë zëdhënës të një kulture të re politike, të një vullneti të ri për të shkuar në thelbin e çështjeve e të problemeve - për trajtimin e zgjidhjen e të cilave rrimë bashkë nën një çati,- të një solidariteti të ri që përjashton nëpërkëmbjen e personalitetit e të dinjitetit të kujtdoqoftë, brenda ose jashtë shtëpisë sonë, të një pasioni të ri politik, që do të thotë dashuri, zemërgjerësi, vullnet për mirëkuptim e për tolerancë. Sigurisht, të gjitha këto nuk nënkuptojnë heshtje të fajshme përpara çfarëdo fenomeni negativ, abuziv, korruptiv, përkundrazi. Por ama, përpara se të ngremë gishtin ndaj shoshoqit, duhet të jemi të mirëinformuar e jo të mirëngarkuar me baltën e thashethemeve të kafenesë së fshatit apo, ca më keq akoma, me helmin e inatit a të xhelozisë irracionale për shoshoqin. Jam plotësisht dakord të ngremë një komision etike në Partinë Socialiste, përpara të cilit kryetari i partisë apo cilido socialist tjetër me mandat, të shpjegohet për çdo shqetësim me karakter etik të krijuar në publik apo parti, me apo pa të drejtë, gjatë ushtrimit të mandatit të tij, ashtu siç jam tërësisht dakord që Komiteti i Përgjithshëm Drejtues të thërrasë në interpelancë të hapur publike kryetarin e partisë, figura të tjera drejtuese të saj apo cilindo individ të mandatuar nga Partia Socialiste, për çfarëdo shqetësimi të kësaj natyre. Kjo po, është rrugë e mundshme dhe e arsyeshme për të ndarë mirë llumrat e filxhanëve, ku vuajeristët e lloj-lloj prejardhjeve e profesioneve zbardhin aferat apokaliptike të kujtdo që ushtron mandat ekzekutiv në këtë vend, nga problemet e shqetësimet reale që mund të ndeshen apo ngrihen si pasojë e deformimeve të konstatuara në ushtrimin e detyrës. Le ta ndjekim këtë rrugë të re duke e braktisur njëherë e mirë të deritanishmen, përgjatë të cilës kushdo që merr përsipër të bëjë një punë është apriori “i përfolur”, “i ndotur”, “i njollosur”, “i katranosur”, subjekt i akuzave e shpifjeve që për fat të keq rriten në proporcion me rëndësinë e detyrës e me vlerën e punës, ndërsa cilido që rri duarkryq apo vetëm flet sesi nuk duhet bërë kjo apo ajo, është apriori një virgjëreshë “e ndershme”, “e moralshme”, “e pastër”, “e papërfolur”, që mund t’i shesë dëngla kujtdo që bën një punë. “Ai (unë d.m.th) po mbështetet tek ca të përfolur me të cilët do të sundojë nesër partinë!”, pretendon ndokush ndër ju. Përsëri gabim miqtë e mi! Gabim në dy drejtime: E para, sepse për të mirën apo për të keqen time, unë s’jam pjesë e asnjë klani, grupi apo rrjeti miqësish, interesash, marrëdhëniesh të privilegjuara apo të dyshimta në PS e kështu me rradhë, pasi, siç e thoni edhe ju, nuk jam ende aq i vjetër sa duhet për të qenë i ngatërruar me kësi turlish afektive, konspirative ose degjenerative, po edhe sepse për natyrën, edukatën dhe eksperiencën që kam në jetë e në punë, s’jam i prirur të marr pjesë apo të ndërtoj klane ose grupe brenda skuadrës ku luaj. Dhe e dyta sepse unë s’jam as sot, po s’do të jem as nesër si kryetar partie, njeriu që mendon se i takon çelësi i portave të forumeve të Partisë Socialiste ku njerëzit, sipas bindjes sime të palëkundur, duhet të hyjnë apo të mos hyjnë, jo sepse kryetari u hap apo nuk u hap derën, por sepse votohen ose nuk votohen dhe kaq.
Kjo është e tëra ajo që doja t’ju thosha me plot dashamirësi e në sy të tërë socialistëve dhe opinionit publik, lidhur me, si i gjykoj unë përsiatjet dhe dyshimet tuaja në raport me procesin ku kemi hyrë e me përpjekjen time të hapur e pa ekuivoke, në kërkim të votës së anëtarësisë së Partisë Socialiste për kandidaturën time, të cilën e konsideroj një shërbim që i’a detyroj kësaj shtëpie të madhe në këtë moment kaq të vështirë. Mos e harroni miq e shokë të shtrenjtë, ne jemi të gjithë bashkë pjesë e së njëjtës familje politike, lypset të duhemi e të bashkëjetojmë në harmoni me standartet, rregullat dhe rezultatet e konkurimit të lirë e të ndershëm brenda nesh, duke rikrijuar identitetin tonë në kushtet e reja dhe rilindur ndjenjën e fortë të përkatësisë së përbashkët në këtë familje, për t’u ribërë forca e madhe fituese e së majtës. E jo të vijojmë të ngatërrohemi me këmbët tona në qorrsokakun e gërrmërreve e të avashllëkut paralizues ku kemi hyrë prej kohe, duke u bërë të lodhshëm deri në bezdi për qytetarët shqiptarë, e të pandjeshëm deri në makth për socialistët e gjunjëzuar në të katër anët e vendit pas zgjedhjeve të 3 korrikut. Ja pse rend dhe pse nuk do të ndalem së renduri unë!

[DYDRINAS]

13 tetor 2005

Rama: Më largoni nga partia fshatarët me të cilët qeverisi Nano

Data: 13/10/2005, ora

Rama: Më largoni nga partia fshatarët me të cilët qeverisi Nano

Kryesocialisti i ri ka sulmuar të gjithë mbështetjen tradicionale të partisë, duke kërcënuar se vetëm ata që e mbrojtën në kongres do të shpërblehen e do të ndjejnë lidërshipin e ri. Refuzohet kërkesa për largimin e të humburve dhe të korruptuarve


Zbardhet edhe ideologjia e partisë së Edi Ramës. Drejtimi i saj do t'i përngjajë një ojq-je, e cila merret me dërgimin e internetit në degët socialiste, por edhe me largimin prej andej të atyre që ai i quajti "fshatarët që i prishin imazhin partisë". Në fakt Rama erdhi në krye të PS-së me ndihmën e këtij segmenti partiak, ku spikasnin Gramoz Ruçi, Mezan Malaj apo ndonjë tjetër, por tashmë kryebashkiaku është i interesuar që të mbajë në këmbë PS-në dhe segmentet e saj të korruptuara dhe jo të bëjë politikë me "fshatarë". Në mbledhjen e djeshme të krerëve socialistë, krerët e partisë në rrethe i kanë kërkuar Ramës që të korruptuarit dhe të humburit të mos qendrojnë më në kryesinë e re, por duket se ky imazh nuk ndahet nga kryebashkiaku, për të cilin ata janë njerëzit më të suksesshëm për momentin. në vend të premtimit për reformë në PS, Rama u ka premtuar kryetarëve në rrethe internet atje ku kanë mbetur ende degët e partive. Por ai ka shfrytëzuar rastin të sulmojë Fatos Nanon. Kryebashkiaku Edi Rama u ka premtuar kryetarëve të PS-së nëpër rrethe, se ai do i mbrojë nga denigrimi ku i kishte futur ish-kryetari, duke u përpjekur të bëhet i besueshëm për njerëzit e thjeshtë të PS-së, se ai është njeriu i duhur për ta. Mirëpo, Rama nuk ka bërë asgjë tjetër, veçse është fshehur si struci, në mënyrë që e vërteta e tij e hidhur të mos dalë në dritë. Rama është vetë njeriu i cili, pak kohë më parë e ka filluar një fushatë denigruese për socialistët dhe "kongresmenët", duke u thënë se ishin të prapambetur e egoistë të pandreqshëm, shkaktarë të humbjeve të PS-së, duke përjashtuar veten e tij nga përgjegjësia e padiskutueshme për rezultatin që PS mori në Tiranë. Rama, tashmë, duke menduar se është bërë kryetar i një partie, kujton se i di të gjitha, por ja që nuk është kështu! Një nga "kongresmenët" e Ramës, të dielën u shpreh, se “e kam thënë unë: Sa më e madhe të jetë dardha, aq më të madh ka bishtin prapa”! Kjo vlen edhe për Ramën. Tashmë, ky i fundit është dy herë më i madh sa ka qenë një javë më parë. Ai tashmë është edhe kryetar i partisë. "Kjo situatë me të cilën po përballemi në shkolla, është trashëguar nga qeveria e Berishës, që në vitin 1990, për të vazhduar deri në vitin 2000” tha Rama, duke shtuar se vendimi për zgjidhjen e tij është i drejtë, pasi PD duhet të korrigjojë gabimet e vjetra. Rama është njeriu që, jo më larg se pesë ditë më parë kërkoi falje publikisht për paratë që kishte vjedhur ai, bashkë me shokët e tij, për varfërinë që kishte sjellë, për fjalët e mira që kishte thënë dhe që nuk kishte zbatuar. Ky pra është Edi Rama, njeriu i cili kujton se pas një kërkese të tillë faljeje, gjë të cilën e bëri pasi e kuptoi se nuk kishte rrugë tjetër për të zënë kolltukun e kryetarit të partisë së tij të kuqe, atij kurrë nuk i zihet besë. Edi Rama, tashmë është futur në histori si njeri që thotë botërisht se ka rregulluar bregun e Lanës, sigurisht jo të gjithin, dhe që i ka vënë këmbën pjesës tjetër. Rama është i vetmi kryetar bashkie që flet çdo ditë nëpërmjet një kanali televiziv dhe një radioje, me banorët e tij dhe që nuk zgjidh hallin e asnjërit. Të kundërtën e tij thotë Kontrolli i Lartë i Shtetit për këtë njeri. Ai akuzohet për qindra milionë lekë që ka përvetësuar, pa përfshirë këtu lloj‑lloj rryshfetesh apo pazaresh që ka bërë me firma apo kompani të ndryshme. Gjithsesi, ai tashmë është në fund të mandatit të tij, duke bërë që Tirana të shpëtojë një herë e mirë nga megallomani me sopatë në dorë, Edi Rama.