20 Maji, “Dita kombëtare në ndihmë të jetimëve”.

[YaSmiN]

Drejtor i Përgjithshëm i Institutit Kombëtar të Integrimit të Jetimëve Shqiptarë

Historia që më nxiti të ideoj dhe të shpall 20 Majin, si “Dita Kombëtare në Ndihmë të Jetimëve”.

Xhuliana Luli, Jetimja e harruar…..

“Padashur pashë emrin tënd të shkruar/, Në gurin e një varri të vithisur/, Nga mendja ime ishe krejt i shuar/, Si një qiri i vjetër i braktisur…/”.

Nuk e di përse këto vargje të të madhit Dritëro Agolli më erdhën ndërmend, tek po meditoja i përhumbur me dhimbje pranë atij varri të ndodhur në periferi te Sarandës, qyteti më jugor i Shqipërisë.

Në pjesën veriperëndimore të këtij qyteti të vogël bregdetar, ndodhen varrezat. Aty është edhe varri i nje vajze jetime, historia e të cilës është shumë e dhimbshme. Quhej Xhuliana Luli. Ajo kurrë s’e pati fatin që të rritej si të gjithë bashkëmoshatarët e tjerë. Papritmas, jeta e saj u këput aty ku sapo kishte nisur te çelë. Mes ëndrrash dhe një bote të trazuar keq, mes brengash dhe dëshirash të paplotësuara ndonjëherë…. I vetmi “mëkat” i saj ishte se erdhi në këtë jetë e braktisur nga dy njerëz që e lindën, që më pas do t’a “pagëzonin” me një emër: “Jetime”. Dy njerëz që edhe sot e kësaj dite nuk dinë gjë për fatin e kësaj krijese të harruar, aty ku dhe ajo prehet. E harruar së pari prej atyre që e lindën dhe e sollën në jetë, për t’a braktisur dhe lënë në mëshirën e fatit. E harruar edhe nga ata që e rritën me “Atribute Prindërore” atje, në Institucionin e Fëmijëve Jetimë. Por gjithsesi, historia e kësaj jetime fatkeqe flet shumë... Dikush mund t’a quaj këtë histori një harresë të kohës... Një tjetër, indiferencë ose hipokrizi... Ç’rëndësi ka kjo!? Tani Xhuliana Luli nuk jeton më. Ajo është e fshirë në memorien e të gjithëve. Edhe në memorien e atyre që e lindën atë. Për këtë, flet varri i saj i braktisur që ndoshta poeti mund të ketë shkruar enkas për të, a për dikë tjetër që ka patur fatin e Xhulianës. Por, sido që të jetë, historia e Xhuliana Lulit është historia e një jetimeje të harruar. Ndoshta sot ajo mund të jetonte. Mund të kishte si të gjithë të tjerët jetën e saj normale, megjithë kushtet jonormale që ju ofruan. Ajo sot do të ishte 40 vjeç. Do të kishte familjen e saj që i mungoi aq shumë në fëmijërinë plot andralla. Ndryshe nga prindërit që e lindën, ajo sot do të ishte një bashkëshorte dhe nënë e denjë për fëmijët e saj. Ç’them kështu!? Më duket se nuk jam në vete... Si mundet të rikthej atë kohë me Xhulianën mes nesh...?! Të gjitha këto janë vetëm dëshira dhe iluzione të kota. E gjitha kjo, është vetëm një mënyrë ngushëllimi... Xhuliana Luli nuk jeton më. Emri i saj figuron vetëm mbi pllakën e atij varri të përhumbur... Edhe në librin themeltar të institucionit të Shtëpisë së Fëmijës në Sarandë. Në një kolonë të këtij rregjistri, janë shënuar të dhënat autobiografike dhe gjeneralitetet e saj. Aty ndodhet edhe një fotografi e Xhulianës së vogël. Biografia e saj është e përfshirë në një fjali të vetme: “...e braktisur…”.

Që kur prindërit e saj anonimë e braktisën, ajo u dërgua në institucionin parashkollor të fëmijëve jetimë në Vlorë. Aty qëndroi derisa mbushi 6 vjeçe. Më pas u vendos në Shtëpinë e Fëmijës në Sarandë. Atje fillon edhe klasën e parë në ciklin e ulët të shkollës 8-vjeçare “9 – Tetori”.

Matilda, një ish - shoqe e Xhulianës, për katër vite të shkollës fillore, (edhe kjo jetime) tregon me lot në sy:

“Xhuliana ishte një shoqe e dashur dhe e sjellshme me të gjithë. Ishte shumë e dhimbsur... Tregonte dashuri për të gjithë shokët dhe shoqet e saj. Nuk më besohet edhe sot e kësaj dite që ajo nuk jeton më. Xhuliana mund të jetonte... Po, po, ajo mund të jetonte….”.

Por, cila është historia e vërtetë e Xhulianës që sot nuk jeton më !?
30 vjet më parë, në sallën e reanimacionit të qytetit të Sarandës shuhej jeta e një vajze 12 vjeçare.
Ishte një ditë e bukur Maji, dhe pemët sapo kishin filluar të çelnin sythet e para. Zogjtë kishin paralajmëruar ardhjen e pranveres. Atë pasdite, vajza me emrin Xhuliana, pasi mbaroi orët e mësimit, u shkëput nga shokët e saj me të cilët jetonte në jetimore. Atë ditë e kishte marrë shumë uria, ndaj ngjitet majë një pishe për të shijuar kokrrat e pjekura të boçeve të kësaj peme. Në ngjitje e sipër, në lartësinë e 9 metrave, dega në të cilën kishte mbështetur njërën këmbë thyhet, dhe ajo rrëzohet me kokë në asfaltin e rrugës automobilistike... Aksidenti ishte fatal duke e çuar në gjendje koma... Megjithë ndihmën e shpejtë që i’u dha, megjithë ndërhyrjen kirurgjikale qe i’u bë, Xhuliana e vogël nuk kishte më shpresa të jetonte. Ishte dëmtuar rëndë në tru dhe pati hemoragji e cila i shkaktoi vdekjen klinike. Por, gjithësesi zemra vazhdonte t'i rrihte...
Atë ditë Xhulianën e kishin ndëshkuar në Shtëpinë e Fëmijës. Ishte nisur në shkollë pa ngrënë. Lajmi se një vajzë e jetimores rrezikonte jetën tronditi jo vetëm personelin e jetimores, por edhe ish - zyrat e aparatit të Komitetit të Partisë së Punës të rrethit. Madje, ky shqetësim ishte ndjerë edhe në Tiranë, në Ministrinë e Arsimit....
- “Dreqi ta marrë këtë punë, edhe kjo na duhej... “, - dëgjohej të shfrynte ndonjë zyrtar partiak nga zyrat e Komitetit të Partisë të asaj kohe.... - Kushedi, ç'do të thonë njerëzit kur ta marrin vesh. Do të thonë : “.... vdiq një jetime...” Nuk munguan edhe presionet ndaj mjekëve që kjo vajzë të shpëtonte me çdo kusht, përndryshe do të krijohej një imazh jo mirë për njerëzit e pushtetit dhe partinë në radhë të parë që këta fëmijë i kishte quajtur “bijtë e saj”.
Në ankthin e atyre ditëve, brenda mureve të frikshme të sallës së reanimacionit ku ndodhej vogëlushja Xhulianë e cila merrte oksigjen pothuajse e vdekur, hynin dhe dilnin të shqetësuar shumë njerëz civil... Ata shihnin të frikësuar gjëndjen e rënduar të saj. Në shtratin e Xhulianës, veç mjekëve dhe ndihmësmjekëve, nuk shikoje askënd nga njerëzit e afërt që ajo mund të ketë patur. Për ironi të fatit, jashtë mureve të spitalit, në bulevardin e qytetit, njerëzit ecnin të shkujdesur, qeshnin dhe gëzoheshin të lumturuar, bënin shaka, ndërsa fëmijët ishin rrëmbyer pas lodrave... Megjithatë, askujt nuk i shkonte ndërmend se ato ditë, brenda mureve të atij spitali, në atë sallë ku vdekja kërcënonte jetën, po vdiste një fëmijë e pafajshme. Për pesë ditë e netë me radhë, tepër të shqetësuar, mjekët jepnin dhe merrnin duke i qëndruar në kokë Xhuliana Lulit, vajzës jetime që ndoshta edhe vetë ajo nuk e mësoi se në ç'rrethana kishte ardhur në jetë, aq më keq, në ç'rrethana po largohej kaq shpejt prej saj... Ndoshta më tepër se presionet që vinin nga lart, ishte kjo një nga arsyet që mjekët luftuan deri në fund për të rikthyer në jetë vajzën jetime që bëri të lëndonte zemrat e të gjithëve ditën kur ajo vdiq.
Në ceremoninë mortore të Xhulianës mori pjesë i gjithë qyteti. Gjatë përcjelljes për në banesën e fundit, i madh e i vogël e qau Xhuliana Lulin, jetimen 12 vjeçare, këtë viktimë të fatit të saj...
Tashmë, ajo prehet në një nga varrezat e qytetit më jugor të Shqipërisë, atje ku dikur quhej lagja “Limjon”. Përmes varreve të shumtë ndodhet edhe varri i vogëlushes Xhuliana. Mbi atë varr, kurrkush nuk ka vënë dorë. I vetmi kujtim përmes indiferencës së heshtur ka mbetur ajo pllakë mbishkrimi ku lexohet me shumë vështirësi emri, mbiemri, data e lindjes dhe dita e vdekjes. Por ndryshe nga mbishkrimet e tjera, aty është shkruar me të madhe edhe fjala “JETIME"’. Mbi atë pllakë ka zënë vend një masë e madhe shkurresh e ferrash. Ato sikur duan t'ia përpijnë edhe atë pak vend ku vogëlushja gjen prehjen e saj...

Kjo ishte historia e jetimes 12-vjeçare që nuk jeton më. Sot, pas 30 vjetësh, ajo është mbuluar nga pluhuri i harresës...
Dhe mua, shkruesin e këtyre radhëve, bashkëkohësin dhe bashkëvuajtësin e Xhulianës, duke medituar me dhimbje mbi varrin e saj, sërish më vijnë ndërmend vargjet e poetit Dritëro:


“…Padashur pashë emrin tënd të shkruar/, Në gurin e një varri të vithisur…/, Me kockat je harruar nëpër pluhur/, Se rrugën nëpër pluhur pate nisur…./


Ndoshta, jeta e Xhulianës ishte vërtetë e tillë. Ashtu siç nisi edhe u shua. Ishte një ikje pa kthim. Me dhimbje, sigurisht... Gjithsesi, ajo është aty për të dëshmuar se nuk i përket kësaj jete, por një kohë tjetër…. Ajo nuk ka forcën të bërtasë si Cukalina e kohëve të shkuara, shumë herrët se sa kaq, duke na apeluar dhe kujtuar për të qenë më të njerëzishëm, sepse në fund të fundit nuk jemi të përjetshëm në këtë botë...

Duke ju rrëfyer këtë histori të dhimbshme njerëzore, mendoj e them me vete: Histori si kjo e Xhulianës sot ka shumë. Ato i ndeshim shpesh në realitetin shqiptar. Të tjetërsuara, në forma të paimagjinueshme, të paperceptueshme për një pjesë tjetër të njerëzve, siç është edhe shfrytëzimi i fëmijëvë të mitur, trafikimi, dhuna fizike e psikologjike që ushtrohet ndaj tyre...

Ky është një realitet i dhimbshëm në kohën e sotme. E gjithë kjo ndodh në emër të një morali, atij të fitimit, grykësisë dhe pangopjes mbi fatkeqësinë e më të dobëtit, duke shfrytëzuar fëmijët, shpatullat dhe trupin e tyre të brishtë, pa marrë parasysh se ata kanë ardhur në jetë të jetojnë në paq, me botën e tyre të pastër dhe të çiltër...

Ndodh shpesh që ne, më të rriturit, me dashje dhe pa dashje, me sjelljen tonë dhe sedrën e sëmurë, i lëndojmë këta fëmijë, u’a vrasim ëndërrat, shpresat, gëzimin... Sa shumë po humbasim nga vetja jonë. Çdo ditë, çdo orë, çdo minutë... Po thahemi pak e nga pak si lulja në shkretëtirë që nuk ujitet më, por që pret të çel sërish gonxhe të reja. Kjo shpirtharrje, , produkt i botës së shterpëzuar komerciale në degradim e sipër, duket se na ka prekur shumë shpejt edhe ne shqiptarët. Por kjo do të jetë fatale për të gjithë ne. Do të jetë e parikuperueshme.

Shpresojmë të mos ndodh kështu... (!)

Nga Ilir Çumani

[Albo]

SPEKTAKEL I MADH HUMANITAR E FESTIV DHE SENSIBILIZUES

Nën Kujdesin e veçantë të Presidentit të Republikës, SH.T.Z. Prof. Dr. BAMIR TOPI

“Per Dashurine Njerezore....”

I organizuar nga Instituti Kombetar I Integrimit te Jetimeve ne Shqiperi ne bashkepunim me Federaten e Paqes Universale.

*DATA: E MARTE , 18 MAJ, 2010, TEATRI I OPERAS DHE BALETIT*

*ORA: 11.00*

Marrin pjese:

Në këtë veprimtari, do të jenë të pranishëm *Ambasadorë shtetesh të akredituar në Shqipëri, **(i gjithë Trupi Diplomatik i akredituar në Tiranë) *, *4 Krerët e Komuniteteve Fetare*, *Fortlumturia e Tij*, *Kryepeshskop** i Tiranës, Durrësit dhe gjithë Shqipërisë*, *Prof. Dr. Anastas Janullatos*, *Kryetari i Komunitetit Musliman në Shqipëri, Haxhi Selim Muça, Kryegjyshi i Kryegjyshatës Botërore Bektashiane, Dede Reshat Bardhi dhe Arkipeshkvi i Tiranës, Durrësit, Imzot Rrok Mirdita, përfaqësues të Misionit humanitar “Nënë Tereza” në Shqipëri, 60 Yje të Teatrit dhe Kinemasë Shqiptare*, *60 Yje të Sportit Shqiptar në vite*, nga të gjitha disiplinat, *100 “Ambasadorë të Paqes”, 100 Lider të Biznesit në Shqipëri*, në *mbështetje të motos *: - *”Biznesi në Ndihmë të Jetimëve”, Gazetarë të Top – Medias *dhe *Top – Channel*,

Programi:

Marrin pjesë:* **Ema Qazimi, “Artiste e Merituar”, Anita Take, “Mjeshtre e Madhe”, Luan Zhegu, “Artist i Merituar”, Sherif Merdani, Mefarete Laze, Muzikantët Virtuozë të Familjes “Qerimi”, Kastriot Tusha, *Kori i* *Fëmijëve të Qëndrës Kulturore të Fëmijëve dhe Kompozitori i Talentuar *Kristi Popa.*

Më të veçantë do t’a bëjnë këtë veprimtari edhe pjesëmarrja e *Trupës së Opera dhe Baletit*, Balerinët e Mirënjohur *Enada Hoxha, Gerti Vaso, *si dhe Interpretimi i Mjeshtrit të Madh *Rexhep Çeliku *me valltarët Fëmijë.

Nuk do të mungojë prania e *aktorëve të humorit të “Portokallisë”*, të cilët, me praninë e tyre, do të sjellin realitetin dhe problematikën sociale të jetimëve sot. Kjo veprimtari që do të prezantohet dhe moderohet nga dy gazetarë të mirënjohur të *Top – Channel, Arben Mevlani *dhe *Genta Popa.*

[Albo]

Jetimët, ëndrra mes dallgëve të politikës

Nga Albert ZHOLI

Jeta njerëzore është e çuditshme, pasi për të fituar mbi fatin duhen sakrifica, fuqi
morale e përballime të rënda. Por ata që duhet të kenë më shumë fuqi, sakrifica,
privime, ëndrra, lotë, ato që kanë më shumë ditë të trishta dhe pak ditë gazmore
kanë qenë dhe janë fëmijët jetimë. Të trishtuara, pasi nuk kishin (apo kanë)
ngrohtësinë e vatrës familjare, por disi gazmore, për shkak të lodrave e
çapkënllëqeve në orët e pushimit. Ata, për të arritur diccka më minimale kanë
sfiduar jetën, kanë sfiduar hallet, duke i thënë vetes stop, mjaft me ndihmën e
shtetit, të shtetarëve inidiferentë, por investo vetë për të qënë dhe ti pjesë
integrale e shoqërisë.

20 Maji dhe politikanët
Kjo ditë në mesin e muajit të Pranverës së bukur, me këmbnguljen dhe kërkesën e
Institutit Kombëtar të Integrimit të Jetimëve Shqiptarë, është caktuar dita
Kombëtare e Fëmijëve Jetimë. Politika e quan ditë feste. Edhe një pjesë e jetimëve
me moshë të vogël kështu e quan...Në këtë ditë prej disa vitesh, turma të mëdha
fëmijësh jetimë, të ndara në grupe të ndryshme, grumbullohen në salla të mbyllura,
në salla Hotelesh me yje, apo Institucionesh shtetërore, ku krerë të këtyre
institucioneve, deputetë, kryetarë partish, apo ministra referojnë si para
auditoreve të shkollave, apo universiteteve për masat e “mëdha dhe të vazhdueshme”,
që ka marrë e po merr qeveria (qeveritë) për këtë shtresë fëmijësh në nevojë, për
projekte të mëdha “të realizuara”, për objektiva që janë vetëm deklarta të guximshme
që fluturojnë në erë pa gjetur shinat e vënies në jetë. Dhe pasi hanë
një drekë të bollshme, marrin një pako në duar, mes buzëqeshjeve hipokrite, jetimët
largohen për në shtëpitë e tyre mes buccimave të zërave të politikanëve, për një
jetë më të mirë, mes ëndrrave të bukura që i bën të fërkojnë duart gjithë gëzim, pa
ditur se ata burra apo gra që quhen politikanë, pas atij momneti do të kujtohen,
fiks një vit më vonë për ta!!!. Pas kësaj dite, për një vit me radhë ata ecin mes
dhimbjeve, halleve, problemeve, shqetësimeve, mungesës së dorës së ngrohtë. Ata
kthehen në realitetin e tyre të zymtë, plot skamje, indiferencë, plot hidhësi.
Kalvari u vuajtjeve të tyre është i pafund. Histori të dhimbshme, të trishta ka me
mijëra në të katër anët e Shqipërisë për fëmijët jetimë e të varfër. Ata ecin në
labirinthet e jetës, me ëndrrën dhe shpresën e madhe se ndoshta edhe atyre një ditë
do tu ccelet dielli i jetës që t'i ngrohë.

E vërteta e 20 Majit..
Në të vërtetë nuk është ditë feste. Në fakt është ditë apeli, ditë fushate, ditë
sensibilizimi e iniciuar nga Instituti Kombëtar i Integrimit të Jetimëve Shqiptarë,
ku mbarë shoqëria, shteti, politika, organizatat, prindërit dhe biznesmenët duhet të
jenë më afër fëmijëve jetimë. Në optikën e kësaj dite, ccdo shqiptar duhet të
shikojë përtej vetvetes,familjes, diku larg: Si ditën e dashurisë së veçantë, të një
dite fushate hyjnore, ku të gjithë duhet të kthejmë sytë natyrshëm, ndjeshëm,
emocionalisht, prindërisht, tek ajo pjesë e fëmijëve që quhen jetimë. Ata nuk kanë
lindur jetimë…Dikush nga aksidentet, dikush nga lufta, dikush nga gjakmarrja (plagë
primitive në kohët moderne), dikush nga sëmundja, dikush nga braktisja (ka edhe
prindër të tillë), dikush nga varfëria, dikush nga tradhëtia, dikush nga xhelozia,
dikush... Por ata tashmë jetojnë pa familje, pa prindër, ata kanë një emër
që të shkakton dhimbje: Jetimë! Në botën e sotme të bollëkut por dhe varfërisë, të
kibernetikës por dhe të fiseve primitive, të shkëlqimit verbues dhe kasolleve me
trarë, të luksit të shfrenuar dhe dëshirës për dy lecka, të pijeve brilante dhe
etjes së madhe për një pikë ujë, të makinave luksoze dhe karrocave të dorës, ata
qëndrojnë në miniaturë, më larg të dyja përballjeve. Ata nuk gëzojnë luksin, por as
nuk i trishton varfëria. Ata janë më shumë se të varfër, ata janë larg kërkesës për
luks, sepse u mungon diçka më e madhe se luksi dhe varfëria më e madhe: dashuria
prindërore. Ata nuk mund t’i ngrohë as zjarri në vatër, astemperatura e
kondicionerit, as prushi në mangall, as soba elektrike, as lekët e shumta, as
shtëpia e mobiluar. Jo! As dielli, as jorgani nuk mundet të ngrohë shpirtin e
përvëluar të fëmijëve, që, më së shumti se çdo gjë, u mungon dashuria prindërore.
Ndoshta dhe për këtë mungesë ngrohtësie Dita Kombëtare në Ndihmë të Jetimëve është
përcaktuar më 20 Maj. Kjo datë përkon me pikun e pranverës, stinës më të bukur,
stinës së luleve, të ajrit të pastër, të gjelbërimit natyror, të gëzimit fëminor me
hapësira për lodra. Si vetë sinqeriteti, buzëqeshja dhe dëshira për jetë e fëmijëve,
është Pranvera. Kjo stinë për nga bukuria dhe gjallëria njësohet me vetë fëmijët.
Kjo është stina e tyre, apo më mirë ata janë vetë Pranvera. Nuk ka zemër të durojë
lotët e tyre, nuk ka zemër, sado e sertë, të mos qeshë me gëzimin dhe çiltërsinë e
tyre. Por kur sheh jetimët, të qeshurën e tyre të venitur, strukjen e tyre brenda
vetvetes, e ndjen sinqerisht se atyre u mungon jo diçka, por shumë.

Faktet..
Sipas z. Ilir Çumani, drejtor i përgjithshëm i Institutit Kombëtar të Integrimit të
Jetimëve Shqiptarë, në Shqipëri, në regjimin komunist ka pasur 25.000
fëmijë jetimë, të cilët, sipas brezave në vite, ishin sistemuar në Shtëpitë e
Fëmijëve, të vendosura gjeografikisht në disa qytete të vendit. Ata kanë pasur një
përkujdesje shtetërore të zakonshme, por që në fund të fundit nuk ekzistonte rreziku
i trafikimit. Njëkohësisht, ata qëndronin edhe nëpër familjet e të afërmve, apo në
familjet shqiptare që nuk kanë pasur fëmijë. Ndërsa sot në Shqipëri ka 3- 4 herë më
shumë jetimë. Aktualisht në Shqipëri funksionojnë me kapacitet maksimal 26 Qendra
rezidenciale Jetimore shtetërore dhe joqeveritare (OJF) prej të cilave 11 janë
Shtëpi Fëmijësh në juridiksionin e shtetit. Këto shtëpi ndodhen në Sarandë,
Gjirokastër, Vlorë, Durrës, Elbasan, Tiranë, Shëngjin, Shkodër. Nga viti në vit
kushtet e tyre janë përmirësuar ndjeshëm, si dhe është rritur në maksimum siguria.
Të tjerë fëmijë jetimë janë akomoduar në Qendra Jetimore Rezidenciale, që
drejtohen nga OJF të huaja dhe vendase dhe të vendosura kryesisht në Tiranë,
Elbasan, Shkodër, etj. Në këto qendra ka pasur dhe ka probleme të ndryshme sigurie.
Sipas statistikave, rreth 1.300 fëmijë jetimë i takojnë komunitetit të romëve, pjesa
dërrmuese e të cilëve janë të paregjistruar në zyrat e gjendjes civile. Zërat për
trafikimin e qenieve njerëzore dhe pikërisht fëmijëve, i përkasin këtij kontigjenti.
Ndaj edhe 20 Maji është një apel mbarëshqiptar për t’i thënë “JO” trafikimit të tyre. Kjo ditë
është shumë pranë 1 Qershorit, Festës së Fëmijëve, ku të gjithë ne duhet të
shqetësohemi për këtë kategori. Nuk ka muzikë më të bukur se zërat e të vegjëlve,
s’ka ndjesi më të bukur për njerëzit, kur me dashamirësi të sinqertë ndihmojnë këta
fëmijë.

Pitagora...
Jo më kot populli thotë se Kombi fillon te nënat dhe vazhdon te fëmijët. Nuk është
malli pasuri, por pasuria e vërtetë është fëmija. “Gratë na bëjnë poetë, ndërsa
fëmijët filozofë. Ruajini lotët e fëmijëve tuaj, që të kenë mundësi t’i derdhin mbi
varrin tuaj”, ka thënë mijëravjeçarë më parë Pitagora. Kjo thënie e tij sot është
apel, një thirrje për një qëllim të madh. Dhe ky apel është se nuk ka nismë më të
bukur, më sinjifikative se sa të punosh që fëmijët jetimë të jenë po aq të lumtur sa
janë fëmijët e tjerë. Apeli i 20 Majit është: Politikanë, shoqëri civile,
biznesmenë, njerëz të ndershëm, jetimët nuk duhen ndihmuar në një ditë, porn ë të
365 ditët e vitit. Cdo ditë për ta duhet të jetë një 5 Maj i vërtetë. Kush ndihmon
këta fëmijë, nuk ka dhënë një ndihmë modeste, por, pa dashur, ka ndërtuar një kala.

[Albo]

FESTA/ U festua 20 maji, Dita Kombëtare e Fëmijëve Jetimë


“Dhe e Nesërmja të jetë MAJ”

Albert ZHOLI

Më datë 20 maj në Ditën Kombëtare të Fëmijëve Jetimë, Instituti Kombëtar i Integrimit të Jetimëve shqiptarë me Drejtor Ekzekutiv z.Ilir Çumani, organizoi veprimtarinë sensibilizuese dhe drekën festive e humanitare, me sloganin: “ ….Dhe e Nesërmja të jetë MAJ…..”

Në këtë veprimtari sensibilizuese dhe humanitare, morën pjesë 300 fëmijë jetimë, pa kujdes prindëror nga qendra të ndryshme rezidenciale, qeveritare dhe joqeveritare, fëmijë jetimë në komunitet, fëmijë jetimë rom, të policëve të rënë në detyrë, fëmijë të mbetur jetimë nga tragjedia e Gërdecit, të gjakmarrjes, nga Fshati “SOS”, qendra “TAG”, Shtëpia e Fëmijës “Zyber Hallulli” në Tiranë, etj. Fëmijët ishin të veshur më uniformën e tyre tradicionale, bluza dhe kapele të bardha, ku u evidentua qartë edhe slogani shumë domethënës i veprimtarisë së këtij viti: “….Dhe e Nesërmja të jetë MAJ…”, ku këta fëmijë, Apeluan që çdo ditë e vitit, të jetë si kjo e djeshmja; ditë e vëmendjes, e dashurisë dhe e përkushtimit ndaj tyre.

- Në ora 11:00, të paradites, të datës 20 Maj, këta fëmijë u mblodhën përpara Teatrit Kombëtar, në Kryeqytet, të cilët u shoqëruan si përherë nga shumë personalitete të njohura të Artit dhe Kinemasë Shqiptare, Akademikë, personalitete të botës intelektuale, përfaqësues nga Shoqëria Civile, përfaqësues të Trupit Diplomatik, (Ambasadorë shtetesh të akredituar në Tiranë), Ambasadorët e Paqes nga “Federata e Paqes Universale”, personalitetet fetare dhe personalitetet e sportit shqiptar, etj.

- Në një marshim simbolik gjatë gjithë aksit rrugor, që nisi përgjatë rrugës së re me kalldrëm në krah të Galerisë së Arteve, me destinacion në mjediset e njohura, të Lulishte “1 Majit”, këta fëmijë të shoqëruar nga gjithë këta personalitete, Apeluan paqësisht duke na sjellë në vëmendje të gjithëve ne, se shoqëria shqiptare ka nevojë për një klimë më të shëndetshme të një bashkëjetese dhe të një Paqeje të gjerë Sociale.

Me mbërritjen në mjediset e këndshme të Lulishte “1 Maji”, në mes të një atmosfere të gëzueshme dhe festive, të zbukuruar për një mikpritje të veçantë, të gjithë të ftuarit që i shoqëruan këta fëmijë, u ulen në tryezat e shtruara kaluan çaste të gëzueshme dhe argëtuese në një Drekë të madhe Festive, nën atmosferën e tingujve të bukur nga këngëtarë të njohur, pjesëmarrës në këtë veprimtari dhe me shumë surpriza të organizuar nga Instituti Kombëtar i Integrimit të Jetimëve Shqiptarë, me rastin e 20 Majit, “Dita Kombëtare në Ndihmë të Fëmijëve Jetimë”.



Me këtë rast ekskluzivisht për “Telegraf” ne morëm këto prononcime:

Teuta Topi

Znj. Teuta ç’është për ty kjo ditë?

Kjo ditë është një ditë e veçantë, një ditë që të mbush me emocion, një ditë
që çdo njeri sheh se krahas familjes së vetë ka dhe një detyrim tjetër. Është një
ditë Apeli njerëzor, qytetar emancipimi. Sot e ndjej se dhe unë kam detyrimin
tim si nënë si qytetare ndaj kësaj pjese paksa të nënvleftësuar të shoqërisë
shqiptare. Bashkëpunimi im me Institutin që drejton Z. Çumani ka disa vjet dhe
unë ndihem mirë që mund të jap një ndihmë sado modeste në këtë ditë. Por duke
parë sloganin e kësaj dite feste gjykoj se jemi larg atij slogani, jemi shumë
ëndrrave
dhe dëshirave të kësaj kategorie fëmijësh. Kam disa vjet që punoj me këtë
Institut dhe them se pak kam bërë.

Mendoni se politika shqiptare ka bërë ç’është e mundur për këtë kategori fëmijësh?

Mund të them se megjithë përpjekjet e bëra. Megjithë rritjen e interesit
nga viti në vit, megjithë përpjekjet dhe oragnizimet e festive me këtë kategori
fëmijësh e them me bindje se dëshirat e politikës pretendohet se janë të mëdha,
por në fakt nuk janë aq sa pretendohet. Për këta fëmijë duhet punuar në mënyrë
të vazhdueshme, të pandërprerë, me strategji, me kërkesa me bashkëpunim. Dihet
që politika shqiptare është me probleme të shumta, por kjo nuk do të thotë se të
largohet vëmendja nga fëmijët jetimë. Çdo largim prej tyre do të jetë të nesërmen
një shqetësim për shoqërinë shqiptare. Kjo kategori e fëmijëve është e rrezikuar
ndaj fenomeneve negative të ditëve të sotëm si prostitucioni, droga,
kriminaliteti. Mos edukimi i tyre, heqja nga vëmendja, detyrimisht rrit
premisat për të hyrë në rrugë të gabuar.


Luftar Paja

Thuajse jam çdo 20 Maj pranë këtyre fëmijëve. Sa herë vij dhe ri mes tyre ndjej një boshllëk në shpirt, ndjej një dridhje në zemër. Sot ata ndihen kaq të qeshur, kaq të gëzuar, por kur ikin nga kjo festë ata ndihen të vetmuar, pa përkrahjen mes problemesh dhe dhimbjes. Dhe një shpirt artisti e di se çdo të thotë të rritesh jetimë. Në ditët që jetojmë jeta është bërë e vështirë dhe për fëmijët me prindër dhe jo më për fëmijët jetimë. Ata sot janë mes shumë njerëzish, janë në qendër të vëmendjes, ndërsa sapo të mbaroj kjo festë ata do të ndihen të braktisur, do të ndihen ashtu jetimë me sytë e mjegulluar, me dëshira pa realizime, me shpresa të këputura, me uri dhe besim të dërrmuar. Ata pas kësaj ditë s’do të ndjejnë përkëdhelinë e nënës, qortimin miqësor të babait, vatrën e ngrohtë familjare. Ata do jenë rrugëve të jetës të dyzuar. Politika shqiptare thuajse nuk bën asgjë për ata. Sot në këtë ditë feste duhej të ishte shteti ai që do mblidhte Institutet apo Shoqatat e Fëmijëve Jetimë që të bënte një organizim më të bukur dhe të jepeshin mesazhe më shpresëdhënëse për këtë kategori fëmijësh. Do ndihesha mirë që shteti të shohë më shumë në këtë pjesë të shoqërisë shqiptare. Ti lërë zënkat, ti lënë mëritë mes partive të jenë më panë shqetësimeve të fëmijëve jetimë. Këta fëmijë duhet të gëzojnë dhe jetojnë si gjithë fëmijët me prindër. Edhe ata janë fëmijë.


Jorgo Papingji

Kam shkruar shumë poezi dhe tekste këngësh për fëmijët jetimë. Kam marrë pjesë në të gjitha Festivalet e Fëmijëve në Shkodër. Për mua të gjithë fëmijët me dhe pa prindër duhet të kenë të njëjtin kujdes nga shteti. N.q.s fëmijët tanë ndjejnë dorën e ngrohtë të ne prindërve , ata fëmijët jetimë duhet të ndjejnë dorën e ngrohtë të shtetit të gjithë shoqërisë. Ja, të flasim qetë. Kur dëgjojmë një këngë për fëmijët çdo njeri bëhet më i ndjeshëm, më sensibël. Më i vëmendshëm. Fëmijët janë qenia më e pafajshme, ata janë filiza të njomë që do të rriten si ajo bima, që nëse nuk kanë kujdesin e duhur do të rrëzohen apo do të shtrembërohen. Sot në këtë shoqëri që jetojnë fëmijët jetimë janë të privuar nga shumë të drejta si kujdesi familjar, por edhe ai shtetëror, nga ushqimi i kujdesshëm, nga pakujdesia për t’u arsimuar. Pa kujdesin me këto elementë jetësorë ata do të jenë një kontigjent problematik për shoqërinë shqiptare. Kjo ditë e sotme plot diell duket se dhe natyra buzëqesh me këta fëmijë pas atij shiu disa ditor. Kështu duhet të jetë çdo ditë jeta e tyre plot diell, plot gëzime. Por…ja që jeta nuk po u buzëqesh. Kujdesi ndaj tyre është i papërfillshëm. Artistët nuk kanë më shumë se çfarë t’u japin, përveç një këngë, një përkëdheljeje, një interesim, pasi vetë artistët sot janë pjesa më e varfër e shoqërisë shqiptare.