DELIRIUM
I thyer , i erret, i vrerte
qendroi drite leshoj,
mjalte rrejdh nga vrujet e mija
e thyer ne piken me te dobet
te te mbeturit vetem
qe askujt si sjell dem
por mua me mbaron
prej dhimbjesh
qe kullojne embesli
gjaku te shtypur
ne vetmi.
Oh gjeniale eshte kjo gjendje
kur ndersa kuptoj qe gjithecka kam humbur
lumturine e pafundme djej
te qenies sime
qe e kam ne dore,
ate,
qe s'mund te ma dhuroje
asnje lavdi , kurore.
Lavdi! C'eshte kjo fjale
nga mberriti tek une
si ka dale ?
(me siguri ndonje ambicion i dobet
i panatyre.
Kthehem nga kthehem nga natyra mberrij
qendroi dua te gjykoj,
prap terhiqem
Kaq i bukur dhe njehershem i vdekshem
njeri.
Kaq i zemert dhe prap i vetmuar.
Kaq fuqi dhe po aq dyshim
Oh, padyshim
shtjella inerte rilevon ne ikje
cdo absolut relativ papritur
Vetem bukuria ajo ka te drejte
te pretendoje.
Perse ikni prej meje krijesa reale?
Ne nje pershkrim te ikshem e sotmia
ne te djeshme nderroi
aq shpejt sa dot s'e konceptova
(thua ka jete pa konceptim).
Deshira uritet per nje te nerserme
qe nuk eshte mija.
Perse ikni prej meje krijesa reale?
jetoj nje jete sendesh gjithmone te paqene
dhe vetem vetveten e kam ne duar...
Oh, nuk ka lumturi si kjo,
por as pikellim si ky s'mund te kete.
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt