Gjej autorin dhe titullin nga është marrë fragmenti

[projekti21_dk]

Pershendetje,

Atdheu


Atdheu është dhembje, është dhembje,
Një prill i pikëlluar në shpirt.
Atdheu është kryqi, është kryqi.
E mban – edhe të mban ty – në shpirt.

Atdheu është toka e premtuar.
Ti shkel si një zot dhe s’e ke ndën këmbë.
Atdheu s’ka fjalë, ka sy të trishtuar.
Vdes dashuria në dashuri që të çmend.

Atdheu është buka e uritur:
Të ikën nga duart e dot nuk e ngop.
Ëndërr dhe ankth dhe shpresë e sfilitur.
Me sytë n’errësirë vetveten kërkon.

Atdheu është varr i hapur, është varr.
Një jetë drejt tij shkon me besë që bind.
Në një pikë loti mbyt lotin fatvrarë.
Në një pikë loti lirinë e lind.

Atdheu yt i vogli, i vogli,
ai hyjnori, i pavdekshmi – loti.


Kjo poezi kaq e bukur është shkruar nga Fatos Arapi.

Të lumtë ILMGAP! Ke dhënë përgjigje të saktë. Deri nesër, nëse nuk poston dikush ndonjë fargment, do të sjell një fragment tjetër.

[biligoa]

Kuh ishte ai . . . . . . . . . . ?
Qe pas vdekjes, la si trashëgimi plot 500 letra dashurie, të cilat i botoi miku i tij, Maks Brod. Në to nuk shpërthen vetëm pasioni për të dashurën, por dhe një art i madh i shkruar me gjakun zemrës.

E dashur,
Më duhet të të shkruaj me vijëza bojëkafe, se përsëri më kanë marrë bojën, dhe lapsi i dashuruar mbas teje po më grish.
E dashur, e dashur,
Sa bukur është kur moti i verës vjen mu në zemër të vjeshtës, sa mirë! Sepse do ishte shumë e vështirë t'i bëja ballë ndërrimit të stinëve, kur ato nuk kanë të njëjtën peshë në zemrën time.

E dashur, dita ime fillon me dimër, por kur kthehem në mbrëmje në dhomë dhe letra jote është aty, unë gjarpëroj në rreshtat e shkruar prej teje, tretem aty si një rruginë fushore në pyllin e dendur. Humbas gjurmët e kthimit, por prapë nuk kam frikë. Nuk është më dimër...

Kështu dua të mbarojë çdo ditë e imja.

- . . . . . . yt.

[ILMGAP]

E dashur,
Më duhet të të shkruaj me vijëza bojëkafe, se përsëri më kanë marrë bojën, dhe lapsi i dashuruar mbas teje po më grish.
E dashur, e dashur,
Sa bukur është kur moti i verës vjen mu në zemër të vjeshtës, sa mirë! Sepse do ishte shumë e vështirë t'i bëja ballë ndërrimit të stinëve, kur ato nuk kanë të njëjtën peshë në zemrën time.

E dashur, dita ime fillon me dimër, por kur kthehem në mbrëmje në dhomë dhe letra jote është aty, unë gjarpëroj në rreshtat e shkruar prej teje, tretem aty si një rruginë fushore në pyllin e dendur. Humbas gjurmët e kthimit, por prapë nuk kam frikë. Nuk është më dimër...

Kështu dua të mbarojë çdo ditë e imja.

Franci yt.

...

Autori i Kësaj Letre është : Franz Kafka

[projekti21_dk]

Të faleminderit biligoa, të faleminderit ILMGAp.
Vërtet i keni dhënë shije kësaj teme.

[projekti21_dk]

po e sjell edhe një fargment tjetër. ma merr mendja se është aktual ( fatkeqësisht nuk do të duhej të ishte kështu). Ishalla jam gabim.


T'u thaftë goja, more beu ynë! Të plastë koka more beu ynë! Të paskan lënë mëntë, more beu ynë! Qënke veshgjatë, more beu ynë! Qënke turk, more beu ynë! Qënke xhonturk, more beu ynë! Ndë Klub të Shqiptarëvet na the si duhet të sillet Turqia që të shpëtojë nga rreziku i sotmë dhe të rrojë përjetë. Pse s'fole një fjalë dhe për Shqipërinë? Pse? Apo s'keshe se ç'të thoshe? Apo t'erth frikë nga xhonturqit, që të dërguan ***-e-sarif ndë Seres, që të shaç kaurët? Pse s'tu tha gjuha ndë gojë?...

Mos na thuani tjetër herë se ini shqipëtarë, mos na çani kryet me gënjeshtra, se u kemi kupëtuar se
ç'ini ndë zemër tuaj! Ju punoni për Turqinë e jo për Shqipërinë. Fanatizma u ka verbuar. Duani t'u mbesojmë për shqipëtarë? Dilni nga buk' e turkut, hani bukën me djersë si neve e jo duke rrjepur, duke vjedhur. Hiqni dorë nga fanatizma e turqëve, mirrni qytetërimin t'Evropit, që ndriçon botën, zbukuron mendjen, zbut zakonet.

Nukë them ndëroni besën jo!

Po të ndërroni mendjen, të mejtoni dhe të silli si perndimasit (evropasit) në dojni të rroni ndë mes të Evropësë.

Besa jo, shqipëtarët myslimanë, s'janë të tërë si ky faqezi i çmendur, që lëpin, me far' e me fis, ça
nakët e xhonturqëvet dhe për këtë shkak i falet zotit të rrojë Turqia përjetë ndë Shqipëri. Zoti mos
ndëgjoftë të tillë njerz të poshtër e këpucëgrisur!

[ILMGAP]

po e sjell edhe një fargment tjetër. ma merr mendja se është aktual ( fatkeqësisht nuk do të duhej të ishte kështu). Ishalla jam gabim.


T'u thaftë goja, more beu ynë! Të plastë koka more beu ynë! Të paskan lënë mëntë, more beu ynë! Qënke veshgjatë, more beu ynë! Qënke turk, more beu ynë! Qënke xhonturk, more beu ynë! Ndë Klub të Shqiptarëvet na the si duhet të sillet Turqia që të shpëtojë nga rreziku i sotmë dhe të rrojë përjetë. Pse s'fole një fjalë dhe për Shqipërinë? Pse? Apo s'keshe se ç'të thoshe? Apo t'erth frikë nga xhonturqit, që të dërguan ***-e-sarif ndë Seres, që të shaç kaurët? Pse s'tu tha gjuha ndë gojë?...

Mos na thuani tjetër herë se ini shqipëtarë, mos na çani kryet me gënjeshtra, se u kemi kupëtuar se
ç'ini ndë zemër tuaj! Ju punoni për Turqinë e jo për Shqipërinë. Fanatizma u ka verbuar. Duani t'u mbesojmë për shqipëtarë? Dilni nga buk' e turkut, hani bukën me djersë si neve e jo duke rrjepur, duke vjedhur. Hiqni dorë nga fanatizma e turqëve, mirrni qytetërimin t'Evropit, që ndriçon botën, zbukuron mendjen, zbut zakonet.

Nukë them ndëroni besën jo!

Po të ndërroni mendjen, të mejtoni dhe të silli si perndimasit (evropasit) në dojni të rroni ndë mes të Evropësë.

Besa jo, shqipëtarët myslimanë, s'janë të tërë si ky faqezi i çmendur, që lëpin, me far' e me fis, ça
nakët e xhonturqëvet dhe për këtë shkak i falet zotit të rrojë Turqia përjetë ndë Shqipëri. Zoti mos
ndëgjoftë të tillë njerz të poshtër e këpucëgrisur!

Me Frike që ta vazhdoi tekstin, sepse duke e vazhduar tekstin edhe mund të gaboj dikund ... por të mos zgjatem shumë, me sa di është :

Andon Zako Çajupi

[projekti21_dk]

Ja fragmenti:


Por një ditë, ndërsa po rrinte vetëm në oborrin e pallatit, qëlloi që një grua e varfët hyri nga njëra portë e pallatit, i lypi lëmoshë, e mori dhe doli; pas pak hyri nga porta e dytë dhe mori përsëri lëmoshë nga porta e tij dhe kështu vijoi gjer te porta e dymbëdhjetë. Kur u kthye të trembëdhjetën herë, Mitridanesi i tha:
-Shumë ngulmoke në të lypur, grua e mbarë, - dhe megjithëkëtë, i dha edhe këtë radhë.
Po plaka kur dëgjio fjalët e tij, thirri:
- O derëhapësi e Natanit, sa e mrekullueshme qenke! Në të tridhjetë e dy protat e pallatit të tij, që është si ky, kam hyrë për të lypur dhe ai kurrë s’e bëri veten se më kishte njohur dhe kurrë s’m’u kursye; kurse këtu, pa arritur akoma te prota e trembëdhjetë, i zoti më paska njohur dhe më hiqka vërjetjen.

Dhe duke thënë këto fjalë, u largua e s’u duk më kurrë.

Mitridanesi, i fyer dhe i tërbuar nga zemërimi nga fjalët e plakës, e meqenëse çdo lavd që dëgjonte për Natanin, mendonet se i pakësonte të tijin, tha:
- Ah, i mjeri unë! Si do të mund t’ia arrij dorhëhapësisë së Natanit në gjera më me rëndësi, le t’ia kaloj, siç ma do zemra, gjersa s’jam i zoti as t’i afrohem dhe në gjerat më të vogla! Me të vërtetë unë po mundohem kot, në qoftë se nuk e zhduk atë nga faqe e dheut. Meqenëse pleqëria s’po ia merr jetën, duhet t’ia marr vetë pa vonesë me duart e mia.


Pra gjeni autorin dhe titullin e veprës.

Raspekt për ju,
Adem Gashi, Danimarkë

[projekti21_dk]

E paskam harruar fare. Fragmenti është marrë nga "Dekameroni".

[projekti21_dk]

Gëzuar Vitin e Ri

2 0 1 0

Le të jetë ky viti i realizimit të dëshirave tua

personale, familjare dhe kombëtare.




P.S. Sot, në ditëlindjen time ( 25.12.) për miqtë e mi kam përgatitur një klip, për t’ju uruar Vitin e Ri, pak më ndryshe. Klikoni këtu:

[projekti21_dk]

Mbas nji jave, që qeshë mbulue, shkova ke Hallë Latixheja për të bujtë disa nët. Me qenë se nuk isha mësue me ecë symbyllazi, rrugës qesh tue e thye qafën dy tri herë. Oh sa qeshën gocat e hallës kur më panë me çarçaf. U shkëlyen gazit, pse me nji anë nuk më njoftën dhe m'anë tjetër u
habitën nga shkaku se nuk e kishin paramendue se mund të më shifshin të mbulueme n'ate moshë aq të njomë.

Kishin të drejtë të mos më njofin, pse un isha maskue dhe isha bamun tamam për të marrë pjesë në nji „Bal masque". Samiu, djali i madh i hallës, tue më shique çuditshëm tha:

- Qenka bamë si ata që dalin në karnaval!

- Uh mashaallah të qoftë moj bijë! Qenke bamë gjallë jot amë. Sa hije të paska se?!... - tha halla tue më marrë n'grykë dhe tue më puthë.

Un me të vështirë i mbajsha lotët që dojshin me më shpërthye, pse me gjith që ende e njomë, e kuptojsha se nuk mund të kenë bukuri verigat e robnis. Mamë Gjystina dhe Irena m'uruen fat të mirë. Më thanë se çarçafi më kish dhanë nji hije të randë. Më shiquen zymtas. E kuptojsha se ato ndijshin dhimë për mue të gjorën që e humba lirin, por mundoheshin me mos e shfaqë dhimshunin që të mos m'a thejshin zemrën.

- Pse nuk e gris, moj, at dreq çarçaf? - i a bani kushrini i em Hamiti kur më pa. U nxe dhe nji copëherë shfreu tue true kundër t'im et e kundër fanatizmës verbuese që po na shpije në greminë. Gjith far'e fisin e shëtita me rradhë. Diku bujta. dy net e diku tri. Ma në fund u ktheva në shtëpi për t'a vuejtë denimin e burgimit të përjetshëm që më dha em atë simbas mendësis së tij prapanike. Në kohët, e para u mërzita shum. Shpesh rrënkojsha e qajsha tue e soditë lirin, tue i kujtue shoqet e mija q'e gëzojshin jetën tue luejtë e tue bredhë lirisht.

Mbasandaj dalë-ngadale nisa me u mësue me robnin. E me ç'farë nuk mësohet njeriu i shkretë në këtë jetë? Oh sa mizorë janë disa njerës knndër atyne që i gjejnë ma të dobët se vetëhen e tyne.

. .