Mentaliteti i gabuar i shoqerise shqiptare

[Edvin83]

Mentalitet anadollak ne rradha
Sot mesova dicka te re nga mentaliteti anadollak i disa personave ketu ne shoqerine tone sypatrembur e heroike.
Shkova sot ne poste per te postuar nje leter, dhe u vura ne rradhe-kisha dy djem para meje. Mbaruan pune ata te dy dhe sa po behesha gati per t'u afruar kur futet nje grua para meje.
I them-"Nuk e ke konceptin e rradhes? Isha para teje"
Kerceu ajo-"Une kam ardhur ketu disa here gjate dites dhe kishte rradhe, tani e gjeta me me pak veta, dhe pastaj une jam ne rradhen e grave, ti je gabim"
Une-"ca eshte kjo rradha e grave"
U hodh nje burre nja 2 m larg meje-"Si more nuk e di ti, kur ke lindur ti?"
Une-"Ne 1983, nuk kam lindur ne 1943 si ju"
Ai-"Si nuk te vjen turp, rri ne rradhe te grave, mesoje se ka dy rradha, burrash e grash, ti duhet te rrish te e burrave"
Me hypen nervat dhe ia ktheva-"Ca jane keto traplleqe, ka gje ligj qe na e paska nda rradhen? Une jam person i ri, nuk i di une mbeturinat e tuaja anadollake. Dhe nese paska rradha te ndara, nga e di ti a jam grua a burre, rri aty se une nuk levizi nga rradha ime"
Si perfundim te gjithe aty (qe ishin mbi 50 vjec) u tmerruan se si nje djale "hyri ne rradhen e grave".

Eh, ja ky eshte mentaliteti i popullit tone, nje mentalitet qe ka vdekur me perandorine osmane ne shekullin e 19, por sic duket mbijeton ende ne vendin tone e ne shekullin e 21.

[Sefedini_PZ]

Shume njerez edhe te ne Kosove nuk dijne te presin ne radhe dhe nuk kane kulture!
Nje e keqe tjeter eshte se shqiptaret nuk kerkojne falje kurre edhe nese e kane gabim.
Por keto te gjitha jane mungese e edukates familjare, fetare dhe e arsimimit.
Por edhe nga natyra jemi njerez shume temperamente!

[alibaba]

Radha e grave - gjë e çuditshme.

Në Kosovë nuk e kemi këtë fenomen ortodokso-katolik, ngaqë tek ne këto dy fe janë minoritet :P

Në Kosovë është një problem tjetër, që njerëzit futen pa radhë, pastaj kur kërcet dajaku, ankohen "ah bre me shqiptarë nuk munesh me u marr vesh".

[mia@]

Mentalitet anadollak ne rradha
Sot mesova dicka te re nga mentaliteti anadollak i disa personave ketu ne shoqerine tone sypatrembur e heroike.
Shkova sot ne poste per te postuar nje leter, dhe u vura ne rradhe-kisha dy djem para meje. Mbaruan pune ata te dy dhe sa po behesha gati per t'u afruar kur futet nje grua para meje.
I them-"Nuk e ke konceptin e rradhes? Isha para teje"
Kerceu ajo-"Une kam ardhur ketu disa here gjate dites dhe kishte rradhe, tani e gjeta me me pak veta, dhe pastaj une jam ne rradhen e grave, ti je gabim"
Une-"ca eshte kjo rradha e grave"
U hodh nje burre nja 2 m larg meje-"Si more nuk e di ti, kur ke lindur ti?"
Une-"Ne 1983, nuk kam lindur ne 1943 si ju"
Ai-"Si nuk te vjen turp, rri ne rradhe te grave, mesoje se ka dy rradha, burrash e grash, ti duhet te rrish te e burrave"
Me hypen nervat dhe ia ktheva-"Ca jane keto traplleqe, ka gje ligj qe na e paska nda rradhen? Une jam person i ri, nuk i di une mbeturinat e tuaja anadollake. Dhe nese paska rradha te ndara, nga e di ti a jam grua a burre, rri aty se une nuk levizi nga rradha ime"
Si perfundim te gjithe aty (qe ishin mbi 50 vjec) u tmerruan se si nje djale "hyri ne rradhen e grave".

Eh, ja ky eshte mentaliteti i popullit tone, nje mentalitet qe ka vdekur me perandorine osmane ne shekullin e 19, por sic duket mbijeton ende ne vendin tone e ne shekullin e 21.

Radha ka lindur ne kohen e monizmit, ku per cdo gje duhet te mbaje radhe. Radhet ishin shume te medhaja te shoqeruara me shtyrje, ulerima, ofendime.
U krijuan dy radha per te shmangur boxin e femrave me meshkujt. Dhe pasojat e asaj radhe po i vuajme akoma dhe sot.

[Duaje Siveten]

Agjensia e Lajmeve "SOT", Monday, 23 March 2009 22:27

Intelektualët shqiptarë si imituesit e Elvis Presley
dhe
surrogatizmi intelektual si moda e mendimit shqiptar

Nga Kastriot MYFTARAJ

Moda historike e mendimit shqiptar në shekuj ka qenë imitimi, surrogati. Derisa shqiptarët janë një nacion (komb) i vogël, kjo nuk do të kishte pasur asgjë të keqe, sikur të mos ishte bërë në mënyrë krejt të panatyrshme dhe pa rezultat. Trillet e historisë bënë që shqiptarët të gjenden në vendkalimin e linjave tektonike kulturore që ndajnë Perëndimin me Lindjen, botën katolike me atë ortodokse dhe islamike. Kur u nda Perandoria Romane, në shekullin IV pas Krishtit, sipas formulës së ekuilibrit të brishtë të stabilizuar mes Romës dhe Konstantinopolit, ekuilibër që përfshinte dhe ekuilibrin mes dy qendrave fetare të Krishterimit, veç atij mes dy qendrave politike, trojeve shqiptare u takoi që të jenë nga ana kishtare, çka do të thotë edhe kulturore, me Romën. Drama e identitetit kulturor të shqiptarëve fillon me prishjen e këtij ekuilibri.

Duke filluar që nga fundi i mileniumit të parë në trojet shqiptare pati një invazion kulturor të mbështetur nga shtete që e shikonin fenë dhe kulturën si ideologjinë e tyre, në fillim Perandoria Bizantine dhe pastaj ajo osmane. Këto dy kultura globale u munduan t’ i formësojnë shqiptarët sipas modelit të tyre, bizantin ortodoks dhe osman islamik. Se cili është rezultati, kjo duket pas 13 shekujsh invazioni kulturor bizantino-ortodoks dhe gjashtë shekujsh invazioni kulturor osmano-islamik. Sot trashëgiminë e invazionit kulturor bizantin e ka marrë Greqia, ndërsa atë të invazionit kulturor osman e kanë marrë vendet arabe.

Të gjendur përballë këtij invazioni kulturor, i cili ushtrohej nga shtete të cilët ndiqnin parimin sipas të cilit u vendos paqja pas luftërave fetare europiane të shekujve XVI-XVII, “E atij që është shpata (sundimi), e atij është dhe feja”, shqiptarët, të cilët u bënë shënjestër e këtij agresioni kulturor, u përpoqën që të përshtaten, për të mbijetuar, ashtu siç bënë gjermanët e kohës së Luftës Tridhjetëvjeçare. Kështu lindi kultura e surrogatit, e imitimit, në mendimin shqiptar, e cila vazhdon dhe sot. Shqiptarët nuk mund të bëheshin realisht as të krishterë ortodoksë dhe as muslimanë, se ata nuk kishin kaluar nëpër procesin e formësimit të shpirtit të popujve të krishterë ortodoksë dhe muslimanë. E shumta që mund të bëheshin shqiptarët ishte që, për t’ u përshtatur, të bëheshin surrogatë-ortodoksë dhe surrogatë muslimanë, siç edhe u bënë dhe siç janë edhe sot ata që pretendojnë se janë të krishterë ortodoksë, ose muslimanë.

Kur me iluminizmin europian filluan të dalin ideologjitë laike, shqiptarët e mësuar reaguan sipas stereotipit të tyre mendor, duke imituar rrymat e mendimit europian, një modë kjo që e vazhdojnë edhe sot. Ata që quhen si rilindasit shqiptarë që imituan iluministët francezë nuk u bënë iluministë, por vetëm surrogat-iluministë, për shkak se të quajturit rilindasit shqiptarë nuk qenë formuar në mjedisin kulturor ku qenë formuar iluministët perëndimorë, por në mjedisin surrogat bizantin dhe surrogat -osman, i cili ishte aq larg mjedisit kulturor perëndimor, sa ç’ mund të imagjinohet. Ky deformim, do të ishte baza e formimit të mendimit shqiptar në vitet pas krijimit të shtetit shqiptar. Mendimi shqiptar i viteve 20- 30 të shekullit të kaluar është asgjë më tepër se surrogat-mendim perëndimor. Mendimtarët shqiptarë të kësaj periudhe u ngjajnë atyre imituesve të Elvis Presley, të cilët mburren se sa mirë e imitojnë këtë artist të madh. Por çdo gjë tek këta imitues të Elvis Presley është artificiale, e panatyrshme, e rreme, pa vlerë reale. Mendimtarët shqiptarë të kësaj periudhe citojnë pa kursim studiues perëndimorë, propozojnë modelet e tyre për Shqipërinë, pa arritur që ta kuptojnë, ose duke bërë sikur nuk e kuptojnë se kjo nuk kishte asnjë lidhje me realitetin shqiptar të kohës. Para se të sillje modele nga Europa perëndimore, siç bënin këta burra të zgjuar, duhej t’ i përgjigjeshe pyetjes se përse këto modele u zhvilluan në shoqëritë europerëndimore dhe jo në atë osmane, nga e cila kishte dalë Shqipëria. Kjo sillte në pyetje psiken e kombeve, të formuar në një proces kulturo-historik të caktuar dhe të ndryshëm.

Madje as modeli i Turqisë së Ataturkut, të cilën e sillte si shembull me shumë pasion Branko Merxhani, nuk vlente për Shqipërinë e kohës. Merxhani harronte se Ataturku trashëgoi si Turqi atë pjesë qendrore të Perandorisë Osmane, ku reformat modernizuese të Tanzimatit, të nisura në mes të shekulli XIX kishin dhënë më tepër rezultat se në periferi të perandorisë, siç ishte Shqipëria, ku vrulli fillestar i reformave kishte rënë. Ataturku ishte në krye të një vendi të madh me resurse pakrahasimisht më të mëdha se Shqipëria, edhe në raport me popullsinë. Ataturku zgjodhi si fjalën-kyç për transformimin e vendit të tij fjalën “disiplinë”, ndërsa kulturën perëndimore e pa si dytësore, si nënprodukt, si imazh. Ndërsa intelektualët shqiptarë bashkëkohës të tij kishin parësore fjalën “kulturë”.

Në Shqipërinë e periudhës së midis dy luftërave botërore, moda dominuese e mendimit shqiptar ishte surrogatizmi absurd. Kësaj mode i përkisnin të gjithë intelektualët, si ata me prirje liberale perëndimore, ata me prirje komuniste, ata me prirje fashiste, deri edhe mendimtarët katolikë. Intelektualët, apo më saktë surrogate-intelektualët me prirje komuniste bënin gabim historik të mendimit shqiptar, duke e parë komunizmin si të zbatueshëm në Shqipëri. Komunizmi ishte një doktrinë e përpunuar për t’ u zbatuar në një shoqëri urbane industriale perëndimore dhe jo në një shoqëri të prapambetur agrare të porsadalë nga një perandori islamike, siç ishte Shqipëria e asaj kohe. E njëjta gjë si për komunizmin vlente edhe për fashizmin, i cili gjithashtu ishte një doktrinë e përpunuar për një vend perëndimor industrial.

Një gabim të ngjashëm në thelb bënin edhe mendimtarët katolikë, kur insistonin se pikënisja duhet të ishte tek kultura dhe se shqiptarët duhet të orientoheshin nga një kulturë perëndimore, duke ofruar për këtë kulturën katolike shqiptare, të cilët ata po e ndërtonin vetë me durim si një katedrale madhështore. Ajo që nuk kuptonin, ose që nuk u pëlqente ta kuptonin mendimtarëve katolikë shqiptarë të asaj kohe ishte se një shoqërie nuk mund t’ i japësh një identitet kulturor me tjetër mënyrë përveç që të jetë rezultat i përpjekjeve të kësaj shoqërie për krijimin e kulturës së vet. Kultura reflekton shpirtin e një populli dhe nuk mund t’ i japësh një populli një identitet kulturor që nuk del nga shpirti i tij. Projekti i mendimtarëve katolikë të asaj periudhe dukej edhe më absurd po të mendosh që ata i ofronin një model kulturor krejt nacionit (kombit) në një kohë që 90% e popullsisë katolike të Shqipërisë ishte një popullsi fshatare e prapambetur, fisnore, analfabete, për të cilën ky model kulturor ishte një gjë krejt e pakuptueshme.

Kur lexon mendimtarët shqiptarë të viteve 20-30 të shekullit të kaluar, ajo që të habit dhe të trishton është se ata thjesht nuk parashikuan asgjë nga katastrofa komuniste që do t’ i vinte vendit vetëm pak kohë më vonë nga periudha kur shkruanin ata. A mund të merret kjo si tregues i mosbesimit të tyre tek përpjekjet intelektuale të llojit të surrogatizmit, pra se ata nuk besonin se sivëllezërit e tyre surrogatistë komunistë, do të kishin sukses? Ndoshta. Branko Merxhani, në vitin 1937, pra shtatë vjet para se komunizmi të vinte në pushtet në Shqipëri dhe dy vjet para se të shpërthente lufta botërore, e cila e favorizoi ardhjen në pushtet të komunizmit shqiptar, jo më pak se në Rusi dikur, do të shkruante esenë intelektualisht katastrofale “Pse nuk jam marksist?” Në këtë ese Merxhani kërkon të tregojë se përse komunizmi nuk mund të ketë sukses dhe sjell më tepër dëme se të mira kur zbatohet në një shoqëri. Merxhani e shikon si krejt të pamundur ardhjen në pushtet të komunizmit në një vend si Shqipëria. Ndoshta ka qenë xhelozia prej surrogate-intelektuali, ajo që nuk e la Merxhanin të shikojnë se në Shqipëri mund të zbatohej fare mirë modeli i surrogatistit rus, Leninit, i cili e makiavelizoi marksizmin, duke e shndërruar në një doktrinë për marrjen e pushtetit me puç, në çdo lloj shoqërie, sado e prapambetur që të ishte ajo.

Me fillimin e Luftës së Dytë Botërore, në Shqipëri u vunë në garë dy surrogatizma intelektuale të huaja, fashizmi dhe komunizmi leninist. Fashizmi qe jo më pak i huaj për Shqipërinë se komunizmi. Musolinit i duhet njohur merita se pas tre vjet eksperimenti fashist në Shqipëri, e pranoi se fashizmi nuk mund të zbatohej në një shoqëri të prapambetur si ajo shqiptare (këtë e pohon vetë Jacomoni në kujtimet e veta) dhe urdhëroi që t’ i hiqet emri “fashist” Partisë Fashiste Kombëtare Shqiptare, duke mbetur ajo thjesht një organizatë politike që do të siguronte disiplinën në një shoqëri tradicionalisht anarkike si ajo shqiptare. Ajo që bëri Musolini në Shqipëri ishte që të stimulonte procesin e modernizimit të vendit, duke u urbanizuar dhe industrializuar gradualisht vendi, sipas kushteve që kishte. Për këtë qëllim Musolini bëri kryesisht gjënë më të mirë që mund t’ i vinte Shqipërisë si ndihmë nga jashtë, ndërtimin e infrastrukturës dhe të ndërtesave publike, të cilat shërbejnë edhe sot.

Në fakt kjo zgjidhte dhe dilemën qendrore të Shqipërisë që kur u krijua si shtet. Shqipëria ishte një vend i vogël dhe i varfër. Vende si Shqipëria qenë zhvilluar vetëm në sajë të zbatimit të një projekti të një vendi të madh të pasur për vendin e ngjashëm me Shqipërinë. I vetmi projekt i këtij lloji që ekzistonte për Shqipërinë e periudhës mes dy luftërave botërore, ishte ai italian, i cili vazhdoi të zbatohet edhe gjatë pjesës më të madhe të kohës së Luftës së Dytë Botërore, deri në vitin 1943.

Përndryshe komunistët shqiptarë të varur nga ata jugosllavë dhe sovjetikë, u përpoqën të bëjnë atë që nuk i kishte shkuar në mendje fashizmit, një transformim radikal të shoqërisë shqiptare sipas modelit sovjetik, duke u bërë Shqipëria surrogati i Bashkimit Sovjetik. Rezultati ishte një utopi katastrofale. Komunistët nuk u ndalën në eksperimentin e tyre, përveçse kur sistemi politik-shoqëror që ndërtuan iu shpërbë përfundimisht në duar në 1990 dhe ata shijuan indulgjencën e Perëndimit, për të pasur të drejtën e një eksperimenti të ri për Shqipërinë, atë të zbatimit të modelit të demokracisë liberale me ndarje pushtetesh, shoqëri civile dhe ekonomi të tregut të lirë. Këtë model të ri e morën përsipër ta zbatojnë veteranët e surrogatizmit komunist shqiptar. Perëndimorët qartësisht qenë të kënaqur që ta shihnin Shqipërinë si një shoqëri surrogate demokratike dhe me shoqëri civile, ashtu siç kishin qenë të kënaqur sovjetikët dhe kinezët që ta shihnin Shqipërinë si një shoqëri surrogat, staliniste dhe maoiste.

Intelektualët shqiptarë hynë me shumë kënaqësi në këtë lojë fitimprurëse. Është monumentale një shprehje e Arben Imamit, në Top Show të Alban Dudushit, në fillim të vitit 2005, kur Imami u tha disa “intelektualëve” që mbaheshin si liberalë të ftuar në studio: “U thashë para emisionit, që ju mbroni pak tezat e Rawls, ndërsa unë të mbroj Nozick, që të bëjmë pak debat teorik!” Kësaj i thonë, ec të shohim se kush e imiton më mirë Elvis Presley-n. Dhe kjo lojë bëhet në work-shop-e të financuara nga ndërkombëtarët në hotele luksoze, në biseda televizive, në OJF fitimprurëse, deri edhe në komunitetet fetare ku për para imitohet vahabizmi, apo edhe janullatizmi.

Intelektualët shqiptarë, në periudhën paskomuniste, as që u morën me dilemën qendrore të Shqipërisë, e cila mbetet ajo që ka qenë që me krijimin e shtetit shqiptar, pra se cili vend i madh do të ketë një projekt për zhvillimin e Shqipërisë dhe do të tregohet i gatshëm ta financojë zbatimin e këtij projekti. SHBA, i konsideruar si aleati strategjik i Shqipërisë, qartësisht nuk e ka një projekt të tillë. Atëherë duhej që debati intelektual në Shqipëri të fokusohej rreth asaj se duhet t’ u kërkojmë SHBA, që plotësojnë partneritetin e nevojshëm strategjik me Shqipërinë, duke e ndarë këtë partneritet me një vend i cili është i gatshëm që për interesat e veta të financojë një projekt të zhvillimit ekonomik të Shqipërisë.
Surrogatizmi është një modë mbizotëruese në politikën shqiptare deri edhe në institucionet e shtetit shqiptar. Në fakt Shqipëria është shndërruar në një shtet të llojit Elvis Presley, një shtet që imiton modelin perëndimor të demokracisë shumëpartiake, ndarjes së pushteteve, me parlament të zgjedhur nga populli, gjykata të pavarura etj., kur në fakt ajo që ndodh në të vërtetë, është ajo që ka ndodhur që nga koha e reformave të Tanzimatit. Pra, modeli perëndimor formësohet sipas përthyerjes që i bëhet në prizmin e realitetit dhe të mendësisë shqiptare.

Liderët e partive politike janë krejt të ngjashëm me imituesit e Elvis Presley, vetëm se liderët tanë imitojnë politikanët perëndimorë, Obama, Sarkozy, Bush, Berlusconi etj. Partitë politike janë në fakt një hibrid i tarafeve të kohës osmane, në të cilat tarafe merrnin pjesë të gjithë shtetasit osmanë pa dallim feje, me organizatat mafioze. Liderët politikë mburren se zgjidhen sipas parimit “një anëtar një votë”, por ç’ vlerë ka kjo kur lista e emrave të anëtarëve të partisë mbahet sekret sikur të jetë lista e anëtarëve të një organizate mafioze? Në rast se do të bëheshin publike me detyrim ligjor listat e anëtarëve të partive, atëherë do të kishim një ide të qartë se si kapet shteti nga partitë kur vijnë në pushtet, duke shpërblyer militantët me poste, në të gjitha nivelet e shtetit. Gjykatësit dhe prokurorët imitojnë homologët e tyre perëndimorë, dhe kërkojnë pavarësi, por në fakt ajo që kërkojnë është që t’ i lenë të qetë t’ i përdorin gjykatat dhe prokuroritë si butikë juridikë ku shitet me çmim të lartë padrejtësia në dëm të shoqërisë që kërkon drejtësi. Në vend të shtetit ku pushtetet janë të ndarë, kemi pushtete që përbëjnë shtet më vete, pra një lloj feudalizmi institucional.
Diplomatët perëndimorë që supozohet të bëjnë monitoruesin dhe arbitrin në gjithë këtë që po ndodh, në fakt kërkojnë të fitojnë edhe vetë duke shitur mbrojtjen e tyre tek politikanë apo titullarë institucionesh të drejtësisë. Diplomatët perëndimorë qartësisht shfrytëzojnë për t’ u pasuruar faktin që kancelaritë e tyre e gjejnë konvenuese modën shqiptare të surrogatizmit. Kështu, shteti shqiptar të ngjan me një tren që shkon drejt greminës, dhe që ka brenda një shoqëri gazmore që po bën një orgji të shfrenuar. Ithtarët e surrogatizmit intelektual nuk shqetësohen asfare nga katastrofa ku po shkon shoqëria shqiptare, se ata nesër shkojnë jetojnë në Perëndim me të ardhurat që kanë fituar duke ushtruar surrogatizmin intelektual.

Surrogatizmi intelektual u bë shpejt një modë mbizotëruese edhe tek shqiptarët jashtë kufirit në Kosovë, Maqedoni, Malin e Zi etj. Atje tradita e surrogatizmit intelektual u potencua shumë në kohën e Jugosllavisë komuniste dhe kjo përbën një bazë të mirë për surrogatizmin e sotëm liberal-demokratik. Përfundimisht sot surrogatizmi intelektual është ligji i hekurt i mendimit shqiptar në dy anët e kufirit. Ironia është se shqiptarët në Kosovë, Maqedoni, Malin e Zi dhe Luginën e Preshevës nuk ndjekin atë lloj surrogatizmi kulturor që do të përbënte një siguri jetike për ta. Këtu fjalën e kam për shqiptarët surrogat-muslimanë të trojeve përtej kufirit, të cilët duke marrë fenë e krishterë, katolike dhe protestante, do të qenë përfundimisht të mbrojtur nga genocidi sllav në të ardhmen.

Kur do të marrë fund era e surrogatizmit intelektual në mendimin shqiptar? Vetëm kur një fuqi e madhe, rol që pas të gjitha gjasave mund ta bëjnë vetëm SHBA, të ketë interes për të krijuar një shtet funksional në hapësirën shqiptare. Atëherë në Washington do të hapen dosjet e modeleve të suksesshme të Kilit të Pinoçetit, Taivanit të Çan Kai Shi etj., për t’ u zbatuar në Shqipëri si modeli i vetëm i arsyeshëm, pasi kanë dështuar të gjithë modelet e tjera.

kmyftaraj@yahoo.com

[saura]

Mentalitet anadollak ne rradha
Sot mesova dicka te re nga mentaliteti anadollak i disa personave ketu ne shoqerine tone sypatrembur e heroike.
Shkova sot ne poste per te postuar nje leter, dhe u vura ne rradhe-kisha dy djem para meje. Mbaruan pune ata te dy dhe sa po behesha gati per t'u afruar kur futet nje grua para meje.
I them-"Nuk e ke konceptin e rradhes? Isha para teje"
Kerceu ajo-"Une kam ardhur ketu disa here gjate dites dhe kishte rradhe, tani e gjeta me me pak veta, dhe pastaj une jam ne rradhen e grave, ti je gabim"
Une-"ca eshte kjo rradha e grave"
U hodh nje burre nja 2 m larg meje-"Si more nuk e di ti, kur ke lindur ti?"
Une-"Ne 1983, nuk kam lindur ne 1943 si ju"
Ai-"Si nuk te vjen turp, rri ne rradhe te grave, mesoje se ka dy rradha, burrash e grash, ti duhet te rrish te e burrave"
Me hypen nervat dhe ia ktheva-"Ca jane keto traplleqe, ka gje ligj qe na e paska nda rradhen? Une jam person i ri, nuk i di une mbeturinat e tuaja anadollake. Dhe nese paska rradha te ndara, nga e di ti a jam grua a burre, rri aty se une nuk levizi nga rradha ime"
Si perfundim te gjithe aty (qe ishin mbi 50 vjec) u tmerruan se si nje djale "hyri ne rradhen e grave".

Eh, ja ky eshte mentaliteti i popullit tone, nje mentalitet qe ka vdekur me perandorine osmane ne shekullin e 19, por sic duket mbijeton ende ne vendin tone e ne shekullin e 21.

Mire ja ke bo ,vetem grate me bare ,mund te hyjne pa rradhe ....nuk mbahet gjith ajo peshe .

[mia@]

Mire ja ke bo ,vetem grate me bare ,mund te hyjne pa rradhe ....nuk mbahet gjith ajo peshe .

Kur kam qene shtatezane une Saura ketu ne Usa, njerezit shume te ftohte. As e prishnin terezine se ishe shtatezane. Aty ne radhe me te tjeret. Ne Shqiperi te pakten te hapin rruge.

[saura]

Kur kam qene shtatezane une Saura ketu ne Usa, njerezit shume te ftohte. As e prishnin terezine se ishe shtatezane. Aty ne radhe me te tjeret. Ne Shqiperi te pakten te hapin rruge.

Po mi e shef qe kan ngel ca gjojna te mira ,ene ketu s'do me dit njeri .