Ndërtimi i miteve..!

[altruisti_ek84]

Mr. Bashkim ALIU / Tetovë
Ndërtimi i miteve


mërkurë, 11 Shkurt 2009 18:30


Një prej problemeve më të mëdha me të cilat është ballafaquar njeriu dhe shoqëritë njerëzore gjatë historisë, si dhe një nga fenomenet që më së shumti i kanë dëmtuar njerëzit dhe bashkësitë njerëzore, e që kanë shërbyer si paravan e justifikim i fortë për realizimin e planeve të caktuara destruktive, ka qenë dhe vazhdon të jetë ndërtimi i miteve.

Me këtë aludojmë në atë se sa herë është dashur që të mbulohen dështimet gjatë historisë, është krijuar një iks mit nga shtresa sunduese dhe pastaj kjo i është imponuar masës së gjerë dhe çdo herë është thirrur në këtë mit për ta ndërruar rrjedhën e sendeve dhe për ta bindur masën se nuk është ashtu si që mendojnë ata.

Kështu, apetitet kolonialiste ekstremiste të disa qarqeve të caktuara në botë, në fillim të këtij mileniumi, u kamufluan me luftën globale kundër terrorizmit, i cili i rrezikon njerëzit e lirë dhe demokracinë e cila është kultivuar me gjithë atë mund të pa përshkueshëm gjatë historisë, normalisht sipas tyre.

Me këtë parullë, u shkelën të drejtat e popujve, u rrënuan të arriturat e tjerëve, iu rrëmbye liria dhe e drejta për të vendosur vetë për fatin e vet, u nëpërkëmb dinjiteti i njeriut, u ushtrua gënjeshtra si politikë globale, u nënçmuan shoqëri të tëra duke u cilësuar si të padijshme dhe jo të gatshme të ecin në hap me kohën e të akomodohen me frymën që dikton shekulli i lirisë dhe demokracisë.

Akomodim me klimën e krijuar në këtë milenium dhe avancim e kultivim i vlerave të lirisë së njeriut dhe demokracisë, është të respektohet vullneti i popujve dhe mos të rrëmbehet liria e tyre, mos të thahet në buzë buzëqeshja e fëmijëve të tyre dhe mos të shndërrohen vendet në protektorate në shekullin e lirisë dhe demokracisë.

Por, miti i lirisë dhe demokracisë rrënohet kur bëhet fjalë për vendet dhe popujt e fortë me kulturë, histori, civilizim dhe vlera e ideale të larta të cilët aderojnë integrimin në sistemin e vlerave reale dhe kultivimin e sistemit që buron nga bindjet dhe vetëdija e tyre, e jo të imponuar nga jashtë dhe të prezantuar si i vetëm valit për të udhëhequr popuj.

Çdo kund trumbetohet për lirinë e mendimit dhe demokratizimin e shoqërive, por jo edhe në shoqëritë të cilat nuk do të luajnë sipas tupanëve të tjerëve, por do ta ndërtojnë strategjinë e tyre autoktone për konkurrim me tjerët në erën e globalizimit.


Miti i terrorizmit dhe Bin Ladenit:

Miti i terrorizmit dhe Bin Ladenit është një shembull i keq tipik se si u kamufluan apetitet kolonialiste me beckground ideologjik të qarqeve të caktuara.

Për ti ikur ballafaqimit me realitetin, gjegjësisht politikën jo reale në lindjen Islame dhe më saktë në konfliktin Sionist-Palestinez, bashkëpunimin me qeveritë të cilat e kanë mbyllur në pranga të çelikta vullnetin e popujve dhe fjalën e lirë, e kanë vënë nën thundër demokracinë dhe demokratizimin e shoqërive, shkeljen e të drejtave të njerëzve dhe politikën e arshinëve të dyfishta në shumë segmente, u krijua miti i terrorizmit global dhe Bin Ladenit si protagonist më i theksuar i tij, që të shërbejnë si sedativ për masën sa herë që parashtrojnë pyetje problematike për ata që nuk janë të gatshëm të ofrojnë përgjigje adekuate për gabimet dhe lëshimet e politikës së tyre, e cila u krijoi armiq më shumë se kurdoherë, dhe në të njëjtën kohë pseudo miq të cilët i lakmojnë fondet e tyre, por jo edhe ata si njerëz.

Problem i botës nuk është Bin Ladeni, sepse ai nuk mund të bën kurrgjë nga kodrat dhe shpellat e Afganistanit me një kallash në kohën e satelitëve dhe anijeve kozmike, edhe pse aq tepër është fryrë çështja e tij, por problem real i botës është politika e arshinëve të dyfishta, rrëmbimi i lirisë së tjetrit, mbështetja e diktatorëve të dëgjueshëm dhe lufta për shtypjen e lëvizjeve me strategji të qartë për tu ri kthyer bajraktar e jo argat në arenën botërore.

Analizat e mirëfillta të çojnë në përfundim se miti i Bin Ladenit u krijua që të lehen në hije ato forca progresive në botën Islame që ofrojnë një platformë të qartë veprimi, platformë që ofron çlirimin e shoqërive Islame nga despotizmi, monizmi politik, prangat e injorancës dhe dekadencës, dhe në të njëjtën kohë marrëdhënie reale me palët tjera në arenën ndërkombëtare.

Duke u thirrur në domosdoshmërinë e luftimit të terrorizmit dhe fuqive të errëta, si që preferojnë të shprehen qarqet e tilla, ata tentojnë t'i grushtojnë të gjitha lëvizjet Islame në botë, në rend të parë ato progresive mesatare të cilat nuk besojnë në dhunën si metodë për zgjedhjen e problemeve, por besojnë në rrugën paqësore, kutit e votimit, vullnetin real të popullit dhe lirinë e mendimit si metodë të shëndoshë për arritjen e qëllimeve dhe objektivave të veta.

Nisur nga kjo, mendoj se është e domosdoshme që mos të shndërrohet Bin Ladeni në simbol numër një të Islamit, ashtu që pastaj përmes tij dhe luftimit të terrorizmit, të luftohet i gjithë Islami dhe forcat progresive Islame.


Miti i Ez-Zerkavit:

Mendoj se nuk ka nevojë ta përsërisim si refren i mërzitshëm se çka ngjau me Irakun, kjo është e njohur për të gjithë, sepse që nga momenti i ripushtimit të Bagdadit e deri sot, Iraku është në ballinë të ngjarjeve botërore, falë kaosit që mbretëron atje dhe pa aftësisë apo jo gatishmërisë së palëve përkatëse që të vend rend dhe sistem në këtë vend të trazuar.

Me qëllim që të ikin nga ballafaqimi me realitetin irakian, problemet dhe hallet e popullatës, vullnetin dhe aspiratat e tyre reale dhe paaftësinë e forcave administruese aktuale, ata e ndërtuan mitin e Ez-Zerkavit, i cili pos se përmes deklaratave në web-faqe të ndryshme të internetit, nuk njihet nga tjerët, gjegjësisht nga banorët e Feluxhes.

Në emër të Ez-Zerkavit, u luftua me metodat më të ashpra dhe arsenalin më të madh ushtarak pa dëgjueshmëria e banorëve të Feluxhes ndaj forcave okupatore, nuk u përfill vullneti dhe kërkesat e tyre, por u dergj shumë gjak, e me këtë Feluxheja paraqet një nga kapitujt më të dhimbshëm të tragjedisë më të re Irakiane. Në emër të mitit të Ez-Zerkavit, u rrënua qyteti, u vranë mijëra civil, u bllokuan spitale, u maltretuan qytetarë etj.

Në Feluxhe nuk ishte Ez-Zerkavi, por atje u luftua me vullnetin e popullatës vendase, atje u ballafaquan dy objektiva: ajo vendase për çlirim dhe ajo e huaj për kolonizim.

Është më se e vërtetë dhe e ditur për botën se hija e Ez-Zerkavit nuk mund ta mbulojë vullnetin e popullatës irakiane për dëbimin e okupatorëve dhe mospranimin e tyre të figurave servile të sjellura në Irak nga zyrat e shërbimeve të huaja sekrete që pastaj të prezentohen si shpëtues të Irakut dhe dashamirë të popullatës Irakiane.

Forcat okupatore dhe servisat e tyre arabfolës, duhet t'i lënë anash këto mite të rrejshme, mos mendojnë të krijojnë tjerë, por duhet ta kuptojnë seriozisht mesazhin e popullatës irakiane, të largohen nga kanë ardhur dhe ti lënë të lirë ata të vendosin vetë për fatin e tyre. Ata, në Irak nuk ballafaqohen me asnjifar Ez-Zerkavi, por ballafaqohen me jo gatishmërinë e popullatës Irakiane me kulturë e civilizim mijëra vjeçar që të nënshtrohen para makinerisë okupatore dhe satelitëve të tyre. Ja, Ez-Zerkavi shkoi, ndërkaq tragjedia e Irakut nuk mbaroi.


Zgjedhjet e Irakut:

Miti tjetër i cili po ashtu u ndërtua me qëllim që t'i iket ballafaqimit me realitetin e hidhur në Irak, janë zgjedhjet e cunguara dhe konfuze të cilat i realizojnë kohë pas kohe në Irak.

Nga pa aftësia për të dhënë përgjigje në pyetjet e dështimit të veprimtarisë së tyre në Irak, forcat okupatore dhe administrata e emëruar e tyre, e ndërtuan mitin e zgjidhjeve duke i paraqitur zgjedhjet si pengesë kryesore për mos stabilizimin e Irakut dhe faktorë kryesor që do të sjellin stabilitet, qetësi dhe prosperitet në Irak.

Mirëpo, çdo analist, bile edhe i rastësishëm i realitetit irakian, e ka të qartë se zgjedhjet nuk janë shkak, por rezultat i një realiteti të krijuar, gjegjësisht zgjedhjet nuk mund të jenë shkak i stabilitetit, por rezultat i stabilitetit në Irak. Me fjalë tjera, zgjedhje reale do të ketë kur do të krijohen kushte për to, apo kur do të mbretërojë në Irak qetësia dhe stabiliteti.

Zgjedhjet të cilat janë zhvilluar deri tash, u prenë sipas masës së caktuar nga protektorati, ndërkaq nga ana tjetër, nxorën në skenë njerëzit të cilët nuk duan Irak unik, por Irak të ndarë në bazë të përkatësisë së sektit apo nacionalitetit. Nëse mund të konsiderohen ndonjë e arritur këto të ashtuquajtura zgjedhje në Irak, ato mund të konsiderohen e arritur vetëm në kuptim të thellimit të ndasive fraksionale në Irak.

Merita të veçanta në gjithë këtë ka kleriku shiit Ali Es-Sistani të cilit nuk i shpëtoi gjoja njëherë ta dënojë shkeljen e rëndë të prestigjit të njeriut në Irak nga ana e okupatorit, dhe ja tash në këto të ashtuquajtura zgjedhje demokratike, u vu në ballë të ndarjes së Irakianëve në bazë të sekteve duke e sajuar listë e përbashkët të kandidatëve shiit, ku nuk përfshiu vetëm ata të krahut religjioz, po për çudi bashkëpunoi edhe me laikët si Ahmet Çelebi, vetëm pse kanë prejardhje shiite.

Sido që të jetë, ditët janë shtatzëna me ngjarje të ndryshme, dhe me kalimin e kohës do të binden të gjithë se problem i Irakut nuk kanë qenë zgjedhjet dhe se administrata e dalë nga manovra e fundit e quajtur zgjedhje demokratike, nuk do të ketë mbështetjen e gjithë popullatës të Irakut, sepse dihet mirë se forcat reale patriotike nuk pranuan të futen në zgjedhje të kurdisura që më parë nga tjerët dhe të realizuara nën thundrën e okupatorit.


Miti i nënshtrimit:

Ummeti Islam në kohën e fundit, e me këtë kam për qëllim dy shekujt e fundit, ballafaqohet me një shpartallim të tmerrshëm të potencialeve të veta ekonomike, financiare, teknologjike dhe shkencore. Ai ec çuditërisht ngadalshëm në këtë kohë kaq dinamike e cila nuk mëshiron askënd. Derisa popujt tjerë janë duke bërë çmos që të ngjiten sa ma lartë në teknologji dhe ekonomi, potencialet e ummetit Islam aktual i ka kapluar një erozion i madh i cili nuk i len të marrin frymë ç'lirshëm dhe të inkuadrohen me sukses në trendet e përgjithshme botërore në planin teknologjik dhe ekonomik, edhe pse vlerat shpirtërore, vazhdojnë të paraqesin karakteristikë më të dalluar dhe të pa arritshme të këtij ummeti.

Mirëpo, ajo që më së tepërmi të shqetëson, nuk është vetë stagnimi i ummetit në kohën e progresit gjigant në botë, por është justifikimi i ummetit të tyre këtë status quo në shumë segmente dhe animi i tyre kah krijimi i mitit të nënshtrimit të ummetit nga lidershipi i tij i imponuar nga tjerët me fuqi dhe jo gatishmëria e këtij lidershipi apo diktatorëve të këtij ummeti që të hapin sado pak dritare të vogla të frymëmarrjes së lirë në shkencë dhe teknologji.

Nga njëra anë, është e vërtetë se ummeti vuan nga diktatorët, por është i ditur edhe fakti tjetër se ky ummet nuk është i vetmi i cili ka vuajtur nga diktatorët, por popujt e ndryshëm kanë ditur ti mposhtin diktatorët dhe forcat e tilla destruktive të cilat janë munduar ta ndalin rrotën e zhvillimit të tyre dhe janë imponuar fuqishëm dhe me sukses në arenën botërore duke krijuar histori në vete në fushën e shkencave të ndryshme dhe transformimeve shoqërore.

Ummeti Islam duhet të formojë besim në vete, pas bindjes së fortë dhe mbështetjes në Allahun xh.sh., duhet ta shkund pluhurin e pesimizmit dhe dekadencës nga trupi i tij vigan, duhet të kthehet në bazat dhe rrënjët e veta burimore të cilat e bënë në të kaluarën të jetë flamurtar i botës dhe t'i grushton fuqishëm forcat destruktive të cilat dalin pengesë në rrugën e ngritjes dhe përparimit të tij. Nuk është e vërtetë se pushteti diktatorial mund të bën çdo gjë dhe të jetë ai shkak për dekadencën e plotë të popullatës, por rrënjët duhet kërkuar në vetë popullin dhe erërat që fryjnë në bindjet e praktikën e tij, gjegjësisht atë se populli përkatës çka preferon, ballafaqimin me realitetin dhe ecjen përpara, apo vendnumërimin dhe pajtimin që të jetë argat e jo zotëri. Nëse na duket e gjatë rruga e formimit të kuadrove, shkencëtarëve, shpikjeve dhe zbulimeve në fusha të ndryshme, atëherë mos t'i fajësojmë tjerët. Nëse jemi të gatshëm të japim miliona dollar për një veprim absurd afatshkurt vetëm për të na dalë emri në skenë, e nuk jemi të përgatitur për një rrugë më të gjatë por më të sigurt të ngritjes së bazës së fortë ekonomike, financiare, shkencore e politike, atëherë këtë mos t'ua mveshim tjerëve, por vetë naivitetit tonë.

Ummeti Islam dhe bijtë e tij, duhet të marrin shembull për të mirë në popujt tjerë dhe të bëjnë atë që e bënë tjerët për të dalë nga gjendja e rëndë ekzistuese, nëse veç kanë vendosur mos e lexojnë shpalljen e cila më së miri ua përshkruan këtë rrugë.

Punëtorët muslimanë apo arabë në rastin konkret, nuk ka nevojë t'ua shtrijnë dorën pasagjere në aeroportet e Kajros, San'as, Kazablankës, Damaskut etj, e tu kërkojnë para, por ata duhet të ngrihen dhe ta trandin lidershipin e tyre i cili i ka sjellur në këtë gjendje të rëndë. Në Evropë ministri apo kryeministri jep dorëheqje për gabimin më të thjeshtë, ndërkaq në botën arabe, fjala dorëheqje është haram të thuhet nga funksionarët.

Po ashtu, ummeti Islam nuk bën vetëm ti fajëson faktorët e jashtëm ndërkaq vetë të qëndrojë duarkryq dhe vetëm rreth sahanave të ushqimit, por ai duhet të shohë se çka bënë tjerët të cilët u nënshtruan nga tjerët, si Japonezët dhe Gjermanët. Këta popuj, nuk u mjaftuan me atë se ja u nënshtruan nga më të fortit, por ata e ndjekën rrugën tjetër të rezistencës, formuan bazë të fortë shkencore, teknologjike dhe ekonomike e me këtë dolën si konkurrent më serioz të atyre të cilët njëherë i mposhtën ushtarakisht. Nëse dikush që doli fitimtar arriti të formojë perandori ushtarake, popujt që dolën të humbur ushtarakisht formuan shumë perandori tjera. Kështu, Japonezët e formuan perandorinë e Sonit, Toyotës, Mitsubishit, etj; Gjermanët e formuan perandorinë e Mercedesit, Wolsfagenit etj.

Nëse ummeti Islam donë të dalë nga kjo gjendje, duhet të bën çmos që ta hedh prej veti mentalitetin e nënshtrimit dhe të mendojë me logjikë të shëndoshë të këtij shekulli dhe të lirisë e përparimit, brenda kufijve islam. Ne duhet t'i rrekemi shkencës, të ndërtojmë kuadro të profileve të ndryshme, e jo të mvaremi prej tjerëve dhe vazhdimisht të derdhim lot se tjerët na udhëheqin pa mos bërë kurrgjë që të udhëheqim vetë me popullin tonë.

Nëse nuk bëjmë diçka për ta ndryshuar realitetin tonë të hidhur, të jemi të bindur se tjerët këtë kurrë nuk do të na bëjnë si duhet.





Opinionet e autorëve nuk paraqesin domosdoshmërisht edhe opinionin e redaksisë së portalit www.mesazhi.com