Louis Aragon

[daniel00]

Vij ku jam i huaj


Asgjë s’është më e pasigurtë se sa të jetosh
Asgjë s'është më kalimtare se sa të jesh
Është paksa si bryma të shkrihesh
Dhe për erën pupël të bëhesh
Vij ku jam i huaj

Një ditë ti kalon kufirin
Nga po vjen po ku po shkon
Nesër ç’rëndësi e ç’rëndësi ka dje
Zemra me gjembaç ndryshon
Gjithçka është pa rimë dhe pa pardon

Kaloje gishtin aty në tëmthin tënd
Prek femijrinë e syve të tu
Më mirë vlen fikur llampat t’i lësh
Nata më gjatë na përshtatet më shumë
Është dita me epërsine e saj që e vjetër u bë

Pemët në vjeshtë janë të bukura
Por fëmija në çfarë është shndërruar
Vështroj veten i habitur
Nga ky udhëtar i panjohur
Nga fytyra dhe kembet e tij zbathur

Pak nga pak , ti vendosesh në qetësi
Por megjithatë jo shpejt sa duhet
Për të mos ndjerë tënden pangjashmëri
Dhe mbi veten e së shkuarës
Te bjerë pluhuri i kohës

Është gjatë të plakesh në fund të fundit
Rëra ndër gishtat tanë rrëshket
Është si një ujë i ftohtë që ngrihet
Është si nje turp që rritet
Një lëkurë për klithma që prej nesh regjet

Është gjatë të jesh një njeri një diçka
Është gjatë të heqësh dorë nga gjithçka
Dhe a i ndjen ato metamorfoza
Që brenda nesh marrin forma
Dalëngadalë duke përthyer kocka

O det i hidhur o det i thellë
Cila është ora e baticave të tua
Sa duhen vite-sekondë
Njeriut për njeriun që të heqë dorë
Përse përse keto huqe

Asgjë s’është më e pasigurtë se sa të jetosh
Asgjë s'është më kalimtare se sa të jesh
Është paksa si bryma të shkrihesh
Dhe për erën pupël të bëhesh
Vij ku jam i huaj

[daniel00]

Duart e Elsës

Më jep duart e tua për merakun
Me jep duart e tua që kaq shumë i kam ëndërruar
Që kam ëndërruar në vetminë time kaq shumë
Më jep duart e tua që të jem i shpëtuar

Kur i marr në kurthin e ngritur nga unë
Në shastisje dhe frikë , nxitim dhe emocion
Kur i marr si dëbora e shkrirë ujë
Që nga çdo anë prej duarve të mia shpëton

A do ta dish ndonjëherë se çfarë më përshkon
Që më tronditi e që më pushtoi
A do ta dish ndonjëherë çfarë më tejshkon
Atë që kam tradhtuar kur më fërgëlloi

Atë që thotë kështu gjuha e thellë
Kjo e folur memece e ndjesive te kafshëve
Pa gojë dhe pa sy , pasqyrë pa imazh
Kjo drithërimë dashurie qe fjalë nuk ka

A do ta dish ndonjëherë atë që gishtat mendojnë
Për një pre ndër ta , një çast të mbajtur
A do ta dish ndonjëherë atë që heshtja e tyre
Një vetëtimë do te ketë njohur te panjohur

Më jep duart e tua që zemra ime të marrë atë formë
Të heshtë bota të paktën një sekondë
Me jep duart e tua që shpirti im të flejë
Që shpirti im të flejë në to pergjithmonë..

[daniel00]

Sytë e Elsës

Sytë e tu janë aq të thellë sa duke u perkulur për të pirë
Pashë të gjithe diejt të vijnë të pasqyrohen
Të hidheshin për të vdekur të gjithë të dëshpëruarit
Sytë e tu janë aq të thellë sa më humbin kujtesën

Në hijen e zogjve është oqeani i trazuar
Më pas koha e bukur papritmas vjen dhe sytë e tu ndryshojnë
Vera copëton renë në sofrën e ëngjëjve
Qielli nuk është kurrë më blu ashtu siç është mbi drithëra

Erërat përzënë më kot brengat e kaltërsisë
Sytë e tu më të kthjellët se ai kur një lot i ndrit
Sytë e tu bëjnë xheloz qiellin e pas shiut
Qelqi nuk është asnjëherë aq blu sa në thyerjen e tij

Mëmë e Shtatë dhimbjeve o dritë e njomur
Shtatë tehe kanë çarë prizmin e ngjyrave
Dita është më therëse se vjen mes të qarave
Irisi i shpuar me të zezë më blu sesa të jesh në zi

Sytë e tu ne fatkeqsi hapin të çarat e dyfishta
Nga ku ndodh mrekullia e Mbretërve
Kur me zemrën që rrihte ata erdhën që të tre
Pëlhura e Marisë në grazhd e varur

Një gojë i mjafton muajit Maj të fjalëve
Për të gjitha këngët dhe për të gjitha ngushëllimet
Shumë pak nga një qiell për miliona yje
U duheshin sytë e tu dhe sekreti i tyre binjak

Fëmija i tërhequr prej imazheve të bukura
Zgurdullon të tijtë me më pak tepri
Kur ti i hap sytë të mëdhenj , unë nuk e di nëse gënjen
Duket si rrebeshi që hap lule të egra

Fshehin shkrepëtima në atë lule livandoje
Ku insektet ndahen nga dashuritë e tyre të dhunshme
Jam i ngecur në rrjetën e yjeve që bien
Si një marinar që vdes në det në mes të gushtit

Kam nxjerrë këtë radium prej peshblendit
Dhe dogja gishtat e mi në këtë zjarr të ndaluar
O parajsë një qind herë rigjetur e rihumbur
Sytë e tu janë Peruja ime Golkonda ime India ime

Ndodhi që një mbrëmje të bukur universi u thye
Mbi shkëmbinj bregdeti që anijembyturit përflakën
Unë shikoja të shndrisnin mbi detin
Sytë e Elsës sytë e Elsës sytë e Elsës



Aragoni , autor surealist , përmbledh ne një vëllim të titulluar Sytë e Elsës , poemat që gruaja e tij dhe muzë Elsa Triollet i frymëzoi në vitet 1941-1942. Kështu , ai fsheh angazhimin e vërtetë në të cilin merr pjesë. Poema e parë , që i jep titullin vëllimit , është një përshkrim i koduar i syve të Elsës .


I. Sytë e Elsës
II. Vuajtja
I. SYTË E ELSËS



a) Teknika përshkruese


Sytë e Elsës janë të përshkruar me metafora që janë në raport me dy elemente :

~ Bluja e syve të saj :
- liqeni (strofa e parë)
- qielli (strofa 2)
- qelqi("Qelqi nuk është asnjëherë aq blu sa në thyerjen e tij ")
- lulja e livandos (strofa 8)

~ Shkëlqimi :
- yje , fikse("miliona yje ") ose që bien (strofa 8)
- radiumi , që është një metal i bardhë i shkëlqyeshem dhe radioaktiv , zbuluar nga Marie Curie më 1898, kjo fjalë vjen nga latinishtja që do të thotë "rreze" (peshblendi është oksidi i uraniumit).
- vende të përmendura për pasuritë ("Peru... Golkondë... Indi") Golkonda është një qytet në Indi , i shkatërruar më 1687, dhe që mbante një thesar të mrekullueshëm sipas legjendës .
- Fari ("të shndrisnin mbi detin")

~ Metaforat që anojnë nga bluja ndodhen më shumë në pjesën e parë , ndërsa ato që flasin për shkëlqimin ndodhen në të dytën . Kalimi realizohet me këtë varg :
" Irisi i shpuar me të zezë më blu sesa të jesh në zi "

E zeza kujton zinë , që do të thotë vuajtjen e pushtimit . Kjo është e kompensuar nga shkëlqimi i syve : është ylli që udhëheq .

~ Bluja i referohet gjithashtu të kaltrës (strofa 3), që simbolizon idealin e paarritshëm . Në fakt e kaltra është ngjyra e detit dhe e qiellit , por është e pakapshme , sepse kur marrim pak ujë apo pak ajër , ngjyra nuk është e njëjtë . Kjo temë është shumë e përdorur nga simbolistët .

b) Simbolizmi i syve

~ Aluzionet biblike :

- parajsa e humbur nga Adami dhe Eva : " O parajsë një qind herë rigjetur e rihumbur " . Duke qënë poema e koduar , Elsa përfaqson Francën dhe ky varg bën fjalë për luftrat e shumta , në veçanti për dy Luftrat Botërore që ai ka përjetuar.

- mbretërit magë , sipas gojëdhënës popullore , magët e përmendur në ungjillin e Mateut ishin mbretër" mrekullia e Mbretërve ". , që i drejtoi deri në grazhd , simbolizon shpresën , dhe fëmija Jezus përfaqëson shpëtimtarin . Elsa e shtyn autorin të shkruajë , të luftojë për Francën.

~ Aluzioni i ylberit : simbolizon pajtimin , kalimi nga shiu në kohën e mirë , që do të thotë armëpushimi , paqja pas luftës.

~ Aluzion për fizikun e Elsës : ngjyra bjonde e flokëve të saj në imazhin e drithërave , bluja e syve .

~ Aluzioni për temën e dashurisë së zënë në kurth : " Jam i ngecur në rrjetën e yjeve që bien " apo " Si një marinar që vdes në det në mes të gushtit ". Përsëritjet nënvizojnë se ai është i mbërthyer në këtë dashuri , ai është skllav . Ka dy përsëritje , që nënvizon temën e çiftit .

~ Aluzioni për muzën : " sekreti i tyre binjak " tregon , me një lojë fjalësh , që është Elsa që frymëzon autorin . Në fakt , tingëllimi ngjason me "sekreti i tyre kam fjalë ", gémeaux (binjak) dhe j'ai mots (kam fjalë) shqiptohen njësoj – zhemo- që do të thotë se sekreti i Elsës është që t’i tregojë nën zë ato fjalë .

c) Vlerat e ndryshme të Elsës

~ Elsa si femër është pak e pranishme : njohim vetëm emrin e saj , ngjyrën e flokëve dhe të syve të saj .

~ Elsa si Muzë : E dallojmë në raportin që Aragoni mban me kohën : " më humbin kujtesën ". Duke shikuar sytë e Elsës ai harron kohën në të cilën jeton .

~ Elsa simbol i Francës : ajo personifikohet nga Maria , që solli në botë shpëtimtarin . Ajo shtyn Aragonin që të shpëtojë Francën.

Është pra një poezi dashurie , por gjithashtu e angazhuar .

II. Vuajtja

~ Aragoni evokon vuajtjen e tij personale , përshembull problemet e martesës : ", unë nuk e di nëse gënjen" " Fshehin shkrepëtima " ose " dashuritë e tyre të dhunshme ". Aragoni dhe Elsa kanë kaluar periudha të vështira , sidomos për sa i përket besnikërisë së Elsës . Këto vargje tregojnë se ai është i lënduar nga tradhtia .

~ Vuajtja e luftës është shumë prezente , siç e tregon fjalori shumë i pasur : "të vdesësh... i dëshpëruar... hidhërimë... lot... thyerje... dhimbje... tehe... të qara...në zi ... fatkeqsi... sa keq... i mbushur... therës... vdes... të dhunshme... zjarr... të djegur... u përflakën"

~ Vuajtja prej luftës.
"Në hijen e zogjve" Behet fjalë për evokimin e bombardimeve të bërë nga aviacioni
"anijembyturit" përshkruan nazistët.
"Universi u thye" evokon faktin që lufta është botërore.
"Maj" Është një aluzion për Majin e 1940 , pra e kapitullimit francez.

~ Dëshpërimi prej pushtimit.
"e prerë... e thyer... e shpuar... e çarë... thyen" evokim i asaj që është thyer ...

- Po ashtu në menyrë gjeografike . Në fakt , Franca është e ndarë në dysh , një zonë e lirë dhe një zonë e pushtuar.

- Apo në menyrë kronologjike, me kalimin nga liria në pushtim .
" Shtatë tehe kanë çarë prizmin e ngjyrave " përshkruan gjithë dhimbjet e përjetuara nga Franca.
" Mëmë e Shtatë dhimbjeve " është një shprehje që përdoret zakonisht në një lutje , 7 dhimbjet fillojnë nga lindja e Jezusit deri në vuajtjen që Maria e pa të kryqëzuar . Ketu , lutja i drejtohet Francës.

~ Vuajtja e poetit : Elsa është frymëzuesja e tij , burimi i tij i shkrimit . Por bëhet fjalë për një shkrim tragjik : është një dëshmi e humbjes . Kështu , "zjarri i ndaluar " përshkruan ndalimin për të folur për humbjen . "Zjarr" tregon që është një çështje e nxehtë .

Përfundim

Kjo poemë përbën një provë dashurie për Elsën dhe për Francën . Ai arriti që te publikonte dhe të shkruante gjatë luftës . Kjo shpjegohet nga fakti që poema është e kuptueshme vetëm nëse kemi çelësat : nëse dimë kush është Elsa dhe çfarë përfaqson ajo , të njohim datën . Ky tekst mund të kuptohet vetem nëse lexuesi do ta kuptojë (sigurisht që edhe duke dashur , ka që nuk e kuptojnë ).
Kështu , është gjithashtu e mundshme që disa Gjermanë e kanë kuptuar këtë poemë, por që nuk thanë gjë, sepse ata nuk deshën të shkatërrojnë kulturën franceze . Siç ndodhi përshembull në Paris : Hitleri kishte vendosur të shkatërronte monumentet kryesore të Parisit, sasitë e eksplozivit ishin vendosur, por përgjegjësi refuzoi ta ekzekutonte këtë urdhër.

Kjo poemë e parë përgatit gjithashtu përfundimin , që do të thotë rolin e trefishtë te Elsës (grua, muzë dhe Francë) që bashkohen në tekstin e fundit të vëllimit , në vargun e fundit , nga fjalët " Dashuria ime ka vetëm një emër"

Teksti origjinal

Louis ARAGON, Les Yeux d'Elsa, (1942)

Tes yeux sont si profonds qu'en me penchant pour boire
J'ai vu tous les soleils y venir se mirer
S'y jeter à mourir tous les désespérés
Tes yeux sont si profonds que j'y perds la mémoire

À l'ombre des oiseaux c'est l'océan troublé
Puis le beau temps soudain se lève et tes yeux changent
L'été taille la nue au tablier des anges
Le ciel n'est jamais bleu comme il l'est sur les blés

Les vents chassent en vain les chagrins de l'azur
Tes yeux plus clairs que lui lorsqu'une larme y luit
Tes yeux rendent jaloux le ciel d'après la pluie
Le verre n'est jamais si bleu qu'à sa brisure

Mère des Sept douleurs ô lumière mouillée
Sept glaives ont percé le prisme des couleurs
Le jour est plus poignant qui point entre les pleurs
L'iris troué de noir plus bleu d'être endeuillé

Tes yeux dans le malheur ouvrent la double brèche
Par où se reproduit le miracle des Rois
Lorsque le coeur battant ils virent tous les trois
Le manteau de Marie accroché dans la crèche

Une bouche suffit au mois de Mai des mots
Pour toutes les chansons et pour tous les hélas
Trop peu d'un firmament pour des millions d'astres
Il leur fallait tes yeux et leurs secrets gémeaux

L'enfant accaparé par les belles images
Écarquille les siens moins démesurément
Quand tu fais les grands yeux je ne sais si tu mens
On dirait que l'averse ouvre des fleurs sauvages

Cachent-ils des éclairs dans cette lavande où
Des insectes défont leurs amours violentes
Je suis pris au filet des étoiles filantes
Comme un marin qui meurt en mer en plein mois d'août

J'ai retiré ce radium de la pechblende
Et j'ai brûlé mes doigts à ce feu défendu
Ô paradis cent fois retrouvé reperdu
Tes yeux sont mon Pérou ma Golconde mes Indes

Il advint qu'un beau soir l'univers se brisa
Sur des récifs que les naufrageurs enflammèrent
Moi je voyais briller au-dessus de la mer
Les yeux d'Elsa les yeux d'Elsa les yeux d'Elsa


E vënë në muzikë dhe e kënduar nga Jean Ferrat

[daniel00]

ASHKLA

I
Rreshte pra dënesën. S’ka gjë më qesharake
Se njeriu që rënkon
Në mos qoftë njeriu që qan

II
Nëpër rrugë endem me
Një thikë hijeje ngulur në trup
Nëpër rrugë endem me
Një mace në mendje
Nëpër rrugë endem me
Një vazo lulesh të vyshkura
Dhe foto të zverdhura
Nëpër rrugë endem me
Një veshje të pandreqshme
Nëpër rrugë endem me
Një plagë të thellë në zemër

III
Më beso
Asgjë nuk dhemb aq sa mendohet

IV
Sa më e shkurtër poezia
Aq më thellë ngulet në trup

V
Ky poet duhet përzënë nga qyteti
Në qytet nuk duhet lejuar
Mishërimi i dhimbjes

VI
Për ata që lëngojnë gjithçka kemi bërë
Gjithçka për ata që hapësirë kërkojnë
Dritare natës i kemi hapur
Ngritur kudo dispanseri
Na i kurseni detin e ankimeve

VII
Asgjë s’është aq e bukur sa buzëqeshja
Madje dhe kur je shpërfytyruar
A s’ke dëshirë të jesh i bukur

VIII
Largoji këndej ato hapa të plagosur

IX
Sa mirë bëni kur vështrimi juaj
Shmang gjithë çka pikon gjak

X
Në vendin e vet përsosmërisht çdo gjë
Ose të paktën do jetë

XI
Lypës
Laje dorën e nderë

XII
Kush thotë kam dhimbje
Harron të tjerët

XIII
Nuk mjafton të heshtësh
Mëso të thuash tjetër gjë

XIV
Bima që nuk t’i gëzon sytë
Mallkuar qoftë
As poeti nuk ka të drejtë
Të mbesë njësoj pa lulëzuar

XV
Nuk mund të ketë plagë
Të cilën pak pudër
Të mos e mbulojë
As britmë që të mos zbutet
I vetmi krim është mospërputhja

XVI
Unë flas dhe për ata që gjumi s’i zë
Nëse ngjaj me ta atëherë nuk janë vetëm
Unë flas dhe për të tjerë plagosur për vdekje
Paskëtaj thoni dot se jam egoist

XVII
Jeta plot ashkla dhimbjesh mbushur
Por sidoqoftë është jetë

XVIII
Ndonjëherë lehtësohesh kur nëpër natë ti klith

XIX
Mes teje dhe pasqyrës sërish
Tanimë janë sytë e fëmijëve të vdekur

XX
O njeri cili është vallë emri i turpit

[daniel00]

EPILOG

Buzë jetës dhe vdekjes sypërtokë e duarzbrazur kam mbërritur
Dhe deti që thellë meje ushton të mbyturit kurrë nuk i nxjerr
Shpirtin do ma shpërndajnë pas vdekjes në ankand do m’i shesin
ëndrrat e thërrmuara
Teksa ndiej të më vyshken fjalët si gjethe në buzën e lagësht

Gjoks hapur do thur vargje të ndihet si zemra rrëmbyer më gulçon
Madje sikur të vdes do klith më fort se gryka zëri fryma e kënga ime
Kositës jam nga kositja dehur rrënues i arës dhe i jetës sime
Që si i marrë dihat për kohën që humb dhe kosën vërtit i xhindosur
Këtyre vargjeve vendosa t’u jap gjatësinë e rrugës së kryqëzimit
Le të bjerë ku të zerë mbi trupin tim thika e çensurave
Me hir a pahir do më duhet një ditë marrëzisë ti gjej cakun.
Dhe trillimeve të mia t’u pres një mantel me përmasat e jetës.

Jeta paska kaluar si një kala e trishtë nga gjithë erërat përshkuar
Përplas veriu dyert veç për çudi asnje dhomë s’është e mbyllur.
Vijnë të panjohur mjeranë e të drobitur disa nuk dihet përse me armë
Barishtet ndër gropa përpjetë janë lëshuar dhe porta e hekurt nuk ulet

Veç në këtë ngrehinë të rinj a të moshuar njësoj të huaj jemi
Askush nuk di të thotë përse ndodhet aty apo mos vallë është ëndërr
Të ftohtë kanë disa e të tjerë uri thuajse të gjithë diçka i bën të vuajnë
Mbretër fytyrëhumbur heraherës kalojnë Para tyre në gjunjë biem
Kur isha i ri tregonin se shpejt do të vinte fitorja e ëngjëjve
Oh sa shume i besova sa shumë i besova dhe ja një ditë u gjenda i plakur
Për të rinjtë koha është cullufe mbi sy që përherë zë shikimin
Ndërsa për të moshuarit tepër e rëndë dhe e shkurtër që gjërat
të ndryshojnë
Veç kryesorja i mundon ajo çka ende t’i kushtohesh e vlen
Shohin sa pak kohë kanë bërë në kantierin përbindësh që janë
duke braktisur
Ku hija pëlqehet më shumë se preja o mjeranë të ardhmen askush
s’e ka në dorë
Vogëlushë që luani rrugëve keqardhja ime për ju fëmijë nuk njeh kufi

Sa brenga sa gjak sa zhgënjime fare qartë në jetën tuaj përfytyroj
Asnjë mësim i nxjerrë nga iluzionet tona asgjë nga hapat tanë të gabuar
Për asgjë s’do u kemi vlejtur do t’ju duhet dhe juve të paguani çmimin.
Shoh si do u thyhen supet Mbi ballë dalloj rrudhën e shfaqjes së rutinës.

Padyshim padyshim kështu ngjet përherë do më thoni ju por pikërisht
Mos harroni gjithë ata që në ingranazhe gishtat dhe duart gjakosën
Që bota të ndryshonte ndërsa të tjerët as emrin nuk i përmendnin
kafazit
Si mund të mos kesh vallë të drejtën e dëshpërimit si dhe një çast
të ndalesh
Ardhtë dita të keni dhe ju mbi krye diellin e marrë të fitores.
Mos harroni dhe ne e kemi përjetuar se dhe të tjerët janë ngjitur
Në Akropol flamurin e skllavërisë të shkulnin e më pas i vërtitën
Nga lavdia ende dehur në të stërmadhen gropë të historisë
Mos harroni lufta asnjëherë nuk rreshtet se fitorja thuajse s’ka vlerë
Dhe se gjithçka në pikëpyetje vihet përderisa njerëzit të lidhur
janë mes tyre
Bëma të mëdha kemi parë porse kanë ndodhur dhe gjëra të llahtarshme
Se s’është gjithmonë e lehtë të dish të ndash të mirën nga e keqja.

Si në një libër të hapur shoh tek shkelni dhe ju nëpër të njëjtat shtigje.
Dëgjoj si vrullshëm u rreh zemra si dikur më duket në gjoksin tim
ajo rrihte
E di se do ta lodhni e se vrulli juaj do bjerë e do fashitet
Di si zvenitet vjeshta e si e mbyt heshtja trëndafilin e dimrit
Nuk kam ndërmend të dëshpëroj askend Para Hiçit duhet të jesh
syçelët
Në se kërkon ta mundësh Kënga kur shuhet nuk është më pak e bukur
Tek rilind gjetiu të dimë ta dëgjojmë njësoj si jehona në kodrina
Nuk jemi ne të vetmit këngëtarë dramën e bëjnë gjithë zërat.

Rolin e tij secili të luaj e nëse ndodh që ndonjë nga zërat hesht
Dijeni këngën e ndërprerë përherë e rimerr kori i thellësive
Dhe në qoftë se deri në fund gjithë ç’ka mundur këngëtari ka bërë
ç’rëndësi ka po qe se në rrugë e sipër si një hipotezë ju më braktisni
Erdhi koha dhe për mua të ndahem valltarit që për të fundit herë
ngrihet
Mos i mbani mëri nëse ndër sy nuk e fsheh dot lëndimin
Tjetër dhuratë nuk kam për ju përveç kësaj drite të mekur
Fryni mbi prush o njerëz që pas meje vini
Tani u takon juve të flisni.

[e panjohura]

Mos i mbani mëri nëse ndër sy nuk e fsheh dot lëndimin
Tjetër dhuratë nuk kam për ju përveç kësaj drite të mekur
Fryni mbi prush o njerëz që pas meje vini
Tani u takon juve të flisni.

Flm.daniel00 qe solle keto shkrime me vlera shum te medha,me pelqyen te gjitha keto qe postove,por zgjodha kete si permbledhje mendimi....

[daniel00]

Gezohem e panjohura qe keto vargje te flasin shpirterisht .

[daniel00]

Elsa

Kur ti fle në krahët e mi mundem gjatë të përkëdhel shpirtin tënd
Kështu ti nuk më ke braktisur , unë te mbajta gruaja ime
Kaq e lehtë në krahët e mi e rrethuar që fle me frymën tënde të lehtë
Ti nuk më ke lënë për një ëndërr ti nuk e ke ëndërruar
Kaq e lehtë sa unë frikësohesha se puhiza më e lehtë të merr me vete
Dhe që unë i mbyllja mirë krahët e mi nga frika se shpirti yt të del
Ti nuk më braktise shpirtin tim dhe krahët e mi o e shtrenjta ime
Mbetën rreth teje të mbyllur si një unazë e shtrënguar
Sa e lehtë që je , e lehtë në gjumin tënd fëminor
E braktisur dhe me vetëbesim e braktisur në rreziqet e tua
O frymë e lehtë e jetës time o e ëmbla që të lë pa gjumë zemër që nuk ndihesh
I mrekulluar që të ruaj e të vështroj natës
E shoh të vijë me ngadalsi në tavan rrezen e zakonshme
Gishtin e agimit në gojën e saj përpara muzikës së pëllumbave të egër
E zbehtë e bardhë si çarçafët akoma të errët ku ne lëvizim
Që depërton pak nga pak perdet me gugatjen e pëllumbave
Vjen nga jashtë në dhomë një pështjellim gjërash njerëzore
Kërcitja e qartë e një kanati , dita që rimerr vendin e saj
Hapa asfalti , një ngjirje brutale e rrugës dhe e rrotave
Frena , zëra , një troshitje plehrash që shkrofëtihen
Pastaj gjithçka tërhiqet , mbytet dhe shuhet përveç dikujt atje që kollitet
Nuk ndodh asgjë për ne , veç asaj që ndodh për të gjithë
E ndajmë me të tjerët fatkeqsinë si një lloj haraçi
Por lumturia jonë është një verë që gjithë të tjerët s’e kanë pirë
Me lumturinë asnjëherë nuk jam mësuar
Dridhem për të çdo ditë në këtë orë kur dita fillon
Këtë ditë pa ty deri tani që nuk mund të thuhet e filluar
Kjo ditë e shkretuar përpara se të nisë dita si një ëndërr përpara mendimit
Dhe siç është dita që ndjek është tek e fundit veç në detaj
Nëse dashuria çdo ditë rritet në anën tjetër është si një plagë
Dhe çfarë është dashuria që është vetëm në fillim
Kur të kesh gjithë kohën për të parë sytë e tu të hapen pafundësisht
Koprraci deri në fund në krahë ka ndërmend të shtrëngojë thesarin e tij
Ai nuk mundet të imagjinojë për fatin e tij tjetër fund
Si ai unë shoh qartësisht fytyrën e shortit tim
O ari im ndërmjet krahëve të mi në bardhësinë e mëngjesit të fundit
I lumtur ai që përgjumet në përmbushjen e vesit të tij
Do të bëj me vdekjen time kryeveprën time , një kryevepër koprracie
Do të hyj në natë si një njeri në mahnitje të plotë
Dhe mos të vijnë të thonë pastaj që nuk kam ditur se si
Ai nuk është parë të ikë , Jeta ime është një shtepi e qelqtë
Dhe do ta përjetoj vdekjen siç kam përjetuar dashurinë me sytë hapur
Ah nuk është që dje që e shoh të më vijë përballë
Dua ta shoh dhe me gishtat e fundit të prek krahun tënd me jetë
Si ai që ka vetëm forcën të arrijë në majë
Provon hapat e tij të fundit në gjunjë dhe rrokulliset në humnerë
Dhe nëse nuk është për asnjë zot që kjo detyrë është përmbushur
Ai nuk e ka mberritur më pak atë majë ku zemra e tij humb fuqinë
Është vetëm atëherë që për ty që do të më shohësh e para
Për ty do t’i mbyll qetësisht sytë e mi ndaj dritës
Do të jetë një nga ato mëngjese kur unë fle më shumë se ti
Ti do të më presësh siç bën shpesh kur gjumi nuk më del
Dhe përmes kanateve do të vijnë të vallëzojnë në mure dhe në retinën time
Grimcat e arta të një dite të nisur që tashmë ledhaton çatitë
Ti do të më presësh siç ndodh nganjëherë kur zvarritem brenda mjegullave të mia
Lehtazi do ta lëvizësh kokën në jastëkë
Do të rrotullosh butonin e radios që syri i blertë i ndizet ngadalë
Do t’ia ngresh zërin paksa që të mos më zgjosh
Dhe duke më lënë në shkretëtirën time do të dëgjosh muzikë
derisa të flasë dikush që qesh humbet ia nis prapë
Me hamendje dora jote kërkon gjetiu një tjetër hijesi murmuritëse
Një arësye për të qëndruar në një gjendje pavetëdijeje
Më pas padurimitë vjen nga ajo kohë që s’ka të sosur
Dhe inatosesh me mua që vonohem kaq shumë për të kthyer bashkë me ty
Fletën e një romani që do ta kishim lexuar tok në shtrat por jo njëherazi
Ngaqë unë ndalem pambarimisht duke soditur të njëjtin imazh
Edhe mua më ndodh të qëndroj në zgrip të mendimeve
Si një kupë plot që për tu derdhur me hidhërima hijesh e me zhurma
Si një det që vdes te moli moskokëçarës
Përfytyroj fare mirë si të rëndon përsipër pesha e natës së shkuar
Tërë ëndrrat e bëra grumbull Gjakun që të zhurmon në veshë
Qielli jashtë i bardhë e i kaltër ballkonet të lara me diell
Dhe tjetri që nuk ndan më shumë se një gur në fund të ujit
Në shungullimën e rrugës dhe në zhurmën e nxituar të veturave
Ndoshta nëse do të hiqte dorë nga ajo vetmi e errët
Nëse do t’i hapte sytë gjithçka do të ishte përsëri e mundshme si më parë
Por nëse nuk do t’i hap sytë Do të kem këtë fytyrë të palëvizshme
Që nuk e njoh e që nuk do mundja veçse pranë teje ta rikrijoj
Sipas këtij agimi të ballit tënd dhe kësaj goje bri meje
Dhe sipas lulëkuqeve të ulura nën vështrimin e mëndafshtë të qerpikëve
Do të kem atë fytyrë të panjohur që asnjeherë nuk mu dha
As në ujë as në pasqyra për ta njohur si fytyrën time
Do të kem atë fytyrë vetëm për ty , një fytyrë që egziston vetëm për atë që dua
Do të kem atë fytyrë të fshehtë që egziston për jetën në të cilën e desha.