Zemerimi i Henes

[gijon gijon]

Enderra Nen Diell


Ai u ul te shijonte qete qete nje kafe ne ate bregdet panoramic. Dielli ishte ne zenti te tij dhe digjte, digjte pa meshire, cdo gje gjithcka pa meshire. Askush nuk guzonte te nxirrte koken jashte cadrave dhe hijeve mrojtese. Ai I perhumbur ashtu sic ishte u kethye larg shume large per disa momente qe ishin si nje kalim I shkurter drite por qe nga ngrohtesia qe japin te djegin te verbojne dhe te shenderrojne ne tjeter njeri ne tjeter qenie. Ashtu I trullosur nga ky kujtim aq I shpejt, aq I gjate, aq I thelle dhe rrenqethes ai u zhyt ne ate lendinen e bukur dhe paksa te pjerret qe ndodhej tashme shume larg prej ketu, ai u zhyt aty tek lendina para shtepise ku u lind dhe aty ne ato momente po rrokullisej po lodronte lojen qe e kishte bere qysh kur ishte femij aty mbi barin e asaj lendine dhe thithte me endje aromen e barit. Po rrokullisej dhe po lodronte ne zenith te diellit kur askush nuk guxonte te dilte nga shtepia. Ai rrokullisej drejt brinjave ne fund te lendines dhe ashtu duke u rrokullisur ndalonte ne buze te lendines asnje here nuk binte poshte pa pare ne menyre krejt instiktive ai ndalonte aty me dhjetra qindra here e kishte bere kete gje, gjithcka I rrotullohej ne syte e tij dhe bota e tij eshte nje levizje e shpejte nje centrifuge ku cdo gje behej lemesh dhe ai perpiqej te vinte rregull ti jepte drejtim per ato caste te kontrollonte kete rrotullim botes qe ai vete e krijonte dhe pelqente ta vinte ne levizje deri aty afer humnerthave te vegjel te fund te lendines se tij te dashur. Pastaj si lodhej duke sebritur me rrokullisje dhe ngjitu per te zebritur dhe rrobat kishin marre ngjyren e dheut dhe te barit te lendines shtrihej aty ne mes te saj dhe flinte shikonte diellin dhe mbyllte syte I mbyllte forte, shume forte, oh sa shume diej te tjere shikonte dhe ai tani lodronte dhe fliste me ta enderronte risillte ne mendje nje supe halucinacionesh qe vlonte se bashku me diejte e shumte qe shihte aty ne ate lendinen e tij te mrekullueshme nen ate diell pervelues.

E kaluara, e tashmja, e ardhmja, enderrat, diejte dhe ai aty shtrire krijonte boten e tij ne kete perzierje. Me ne fund shkolla kish mbaruar dhe ne nje shkolle tjeter do te shkonte mezi I veres dhe ai ndjente mall per ditet e ikura, frike per ato qe do te vinin, dhimbje, dashuri dhe urrjetje per vehteveten qe nuk kish patur guximin ti thonte asaj cfare ndiente cfare enderronte qe nuk pati guximin te shperthente portat e ndrojtjes dhe ti fliste asaj papushim, papushim te kendonte me embelsi te gjitha ato qe ai I shkonte neper mend dite e nate

Aty me te kaluaran, me te tashmen, me te ardhmen, me diejte qendronte nje shtepize e vogel ne nje koder te bukur, nje shtepize e vogel e rrethuar me lule qe nuk vyshken dhe nuk ndalonin kurre se dheni drite, paqe dhe qetesi asaj shtepize te vockel. Aty shikonte se si ajo vinte nga puna e lodhur dhe ai vraponte te hapte deren dhe ti shihte syte ti kapte Duarte ta merrte ngadale Brenda ne krahet e tij aty tek dhomeza e vogela asaj shtepize te vogel ta perkedhelte ti puthte syte floket dhe ti hiqte te gjitha shqetesimet dhe lodhjen e dites, tek flisinin me embelsi dhe shiheshin duke folur ne heshtje me peshperimin me te kendeshme te degjuar te formonin nje muzike te kendeshme dhe qetesuese si nje instrument I vetem qe kordat e tij nuk do te prisheshin kurre, cfare do shqetesimi te kishin kaluar gjate dites aty tek bota jashta asaj shtepize te vockel, jashte rrethimit te luleve te kesaj shtepize te vockel.

Ajo shtepize shkelqente nga dashuria, ngrohtesia dhe muzika e shpirterave qe jetonin dhe do te jetonin aty brenda, nje dashuri, nje ngrohtesi, nje muzike e perjeteshme, e pashkruar, e padegjuar, e pajetuar dhe qe nuk do te mbytej kurre sado dhe cfaredo qe realiteti mbi ate shtepize te vockel.
Aty tek ajo dhomez e vockel ku e folura nuk do te behej me goje por me sy, me heshtje me peshperime tek veshi, me fershferime dashurie te pafund.

Shkolla kish mbaruar tanime dhe secili dhe ai dhe ajo do te shkonin ne drejtime te ndryshem ne keto rruge te jetes qe here I kryqezonin, here I ndanin, here I bashkonin njerezit duke krijuar rrjeten e kujtimeve te te gjitheve ne ate miks te te kaluares, te te tashmes, te te ardhmes, te enderrave dhe te diejve te gjithesecilit.

Telefoni e shkeputi dhe e nxorri me perdhune nga ajo lendina e tij dhe si per cudi ai nuk ishte aty tek kafeneja por ne mesin e atij bregdeti aty nen ate diell qe pervelonte pa meshire, dhe ai I shtrire ne mes te reres I vetem ne ate hapsire te gjere ku te gjithe kishin ik ti fshiheshin pervelimit te diellit neper hije apo neper skuta te krijuara nga ata apo te gjetura rastesishte.
Telefoni ndaloi se reni dhe ai I hodhi ne sy me shume pertese me teper si force e zakonit dhe lexoi tek thirrjet e humbura “avokati” teksa po behej gati te linte telefonin aty ne mes te reres nje mesazh I erdhi te cilin e hapi me me teper pertim dhe se me pare dhe lexoi. “don’t ever want to lose u, pls love me again, pls love me again, pls love me again”nga nje tjeter ajo qe jeta I kryqezi rrugen e tij. Mbas atyre fjaleve ishte nje ulerime nje perpelitje nje dhimbje nje renkim qe vinte nga diku nga ndonje skute ku dielli kishte kohe qe kishte perenduar dhe qe e ftonte ate te futej aty ne ate skute te jetonte ate erresire ate genjeshter te vetvetes se aty ka drite dhe dielli te ngroh por nuk te djeg nuk te pervelon. Nje ulerime shurdhuese, pushtuese, qe nuk e kishte degjuar kurre ulerimen e tij sepse ulerima e tij ishte e heshtur, e paqte, qe nuk donte te trembte te lendonte te thyente te shurdhonte por qe dhembte dhembte tmerresisht pafundesisht.
E coi ngadale telefonin mbi rere por per nje moment ashtu pa e kuptuar as vete donte te dergonte nje rreze dielli ne ato skuta te errta dhe shkroi nje “Ok” dhe e dergoi, nuk e kuptoi pse ndofta per te kethyer dhimbjen e marre apo per te verbuar ate skute me driten e diellit apo thjeshte per meshire tanime. Ashtu sic ishte e la telefonin ne rere dhe per nje moment e kapi panic delli pervelonte dhe I hypi nje deshire e forte te vraponte nen hije nen skutat e errta perseri te braktiste ato enderra aty dhe ti linte te digjeshin por jo vendosi te rrije dhe te digjet me mire bashke me to duke pare tutje nga dallget e atij oqeani qe kishte emrin e paqes dhe qe ishte me madheshtori me I bukuri, me I thelli, me paqesori nder te gjithe oqeanet por qe gjithsesi edhe ai fillonte vecse nga disa pikla te vogela shiu te rena diku neper male kodra edhe lendina.
Ashtu sic ishte I hypi nje deshire e madhe te rrokullisej e te rrokullisej pandaluar dhe te krijonte perseri ate boten e tij rrotulluese. U shtri dhe filloi ngadale te rrotullohej rera e shkrifet e pengonte por ai e mposhtete rotullimi ishte me I ngadalte por me me shije me I bukur dhe aty perpara nuk kishte humnertha te vegjel apo te medhenje aty ishte nje oqean I paqte qe do ta perqafonte ne gjirin e tij.



Starbucks Coffee
P Green
London
17 Dec 2008

[KUJTIM CAMI]

Pershendetje gijon gijon!
Nuk gjej fjale tjeter vecse BRAVO.
Me respekt per JU.
Gjej rastin t`ju uroj GEZUAR KRISHTLINDJET.

[gijon gijon]

Edhe une te falenderoj per fjalet e bukura dhe te uroj Gezuar Vitin e Ri dhe nje vit sa me te mbare.

Me Respekt

[gijon gijon]

Ne dy kohe

iku sekondi ai qe me kenaqi
qe velat e zemres si krahe gjigand I hapi
zemra per inerci fluturoi edhe ca
mbi sekondat e vdekjes mbasandaj ra
nga aty veshtronte trjektoren e pershkruar
kujtonte ajrin e thithur
kur dikur kish fluturuar
pamjen e bukur qe teposhte kishte pare
ate pamje qe tashme po I behej varr

[gijon gijon]

Dhimbja ne Gjoks

dhimbjen ne gjoks kush ma fali
dhurate te tille kush ma ka bere
ne cdo seconde si nje tik-tak
te thote je ne fund te udhetimit tend

cfare thike qe ajo qe me goditen
qe as mund ta shoh as mund ta heq
ma ngulen naten apo diten
ishte engjell apo dreq

shtrihem ngadale mbi krevat
me carcafe te bardhe mbuluar
enderren e pernateshme shoh prape
se di kam vdeke apo jam zgjuar

[gijon gijon]

Mbi e Nen Gurin Tim


mbi ate gur u ula
ku femi kisha qesh e qa
mijera here isha lenduar
e me deshire lendohesha
prape
dhimbja dhe qaja
nga dhimbja
po prape lendohesha aty
se me pelqente
kur sherohej plaga
se e kruaja pambarim
hypja e rreshqisja
teposhte aty
perpjete prape ngjitesha
per te rene
perseri

u ula pas shume kohe
perseri ne ate gure
lashe metropolet
qe s’do I shoh me kurre
lashe zhurme, zhurme
eksitim paraje, e seksi
vetmi ne mes turmash
ku se jashtmi je gure
thyesh perbrenda si qelqi
behesh copash
aq sa dite ke kaluar
e kerkon copat e tua
gjithe gjak neper duar

ti I mbledh
ato te thyhen
sekonda behen ato
fluturojne ku ke kaluar
tek ke qeshur me to
tek ke qare me ngsherim
tek ke perqafuar
tek ke thene naten e mire
ne enderrime je leshuar
neper hapat qe ke hedh
mbillen ato nje nga nje
femijet qe ke perkedhelur
jane rrite
s’buzeqeshin me

aty mbi gurin tim
po thurja
rrjeten time te shprishur
perkedheljen e babait
qe nuk e pashe kur iku
puthjen e nenes
tek balli
lotet e saj si lum
sic qaj tash me ngasherim
e mbush oqeane une

perplas kembet
si atehere
kur vritesha me deshire
mbi gure
me dhimbjen qe me buron
pyes vellezrit ku kam une
ku kam motrat e dashura
shoket tash ku jane
shoqet dhe buzeqeshjet
puthjet qe ato dhane
sekondat qe kam gezuar
ku kam qeshur si I marre
ato ku kam renkuar
I varrosur per se gjalle

perplasem fort per gur
te vetmin ne ate mal
e urrej dhe e dua
te vetmin qe tash kam prane
filloj te flas me te
si shoke femijrie
kur ike pse me harrove
me the me sdo te vije
fillon dhe ai qan
me lot malli ngasheryer
per lojen time kish pritur
koka nga rruga kethyer
ish djegur nga dielli I veres
ne nate dimri kish merdhitur
ne vetmine e perjeteshme
mua me kishte pritur

u perqafuam te dy
me lote vaji e gezimi
me dashurine e rilindur
nen themele kujtimesh
e oqeanesh trishtimi
folem per nene e babe
vellezer e motra kujtuam
shoqe e shoke perseri puthem
syte e lotuar
freskuam

e ngritem nga nje dolli
per te gjithe ata qe iken
per ata qe larg I kemi
per ata qe shume na priten
me koken te kethyer
nga rruga me kote pane
deri sa u dorezuan
e fuqite I lane
I thirrem me zerin e shpirtit
ju thame qe shume I duam
I puthem me driten e henes
tek tuk falje kerkuam

aty mbi gurin tim
ne ato dite te vona
te viteve te vona
te jetes time
ne oret e vona te nates
se mbushur me kujtime
u shtriva te fle
aty nen gurin tim
me gurin tim u mbulova
e I thashe
lamtumire.

[gijon gijon]

Per B dhe nje ulerime qe nuk doli.


Zemerimi I Henes

Po udhetoj me erresiren, me ke marre inat, do erresire tani, po edhe une aty jam ashtu si ti nuk mund te rrish pa me pare as une nuk mund te rri pa te pare ty.
Ti me merr inat por une nga dhimbja dhe hakmarrja ja tek jam e destinuar te dukem dhe zhdukem perjetesisht, te te qetesoj dhe te te trazoj vazhdimisht megjithese nuk e dua.
Une jam ketu, ketu tek te shoh ty aty poshte, jam hena qe duket plotesishte dhe zhduket dhe ti me enderron me ledhaton pastaj u merzite me zhdukjen time te herpashereshme, te lodha ty, te merzita, te bera te dashuroje erresiren atje tej tek erresira ku fshihesha kur zhdukesha te buzeqeshja perseri.
Buzeqeshje e trishtuar me dhimbje. Sepse edhe une shtirem ne jeten dhe rrugen time te perditeshme ketu lart ashtu si dhe ty zgerdhihem shpeshhere, gjithmone dhe qesh per te mos me pare misterin e anes tjeter, te carat dhe gervishtjet e mia, dua te dukem e qeshur si edhe ti.
Atje tej tek erresira qe po dashuron ti dashuron edhe mua, pa e ditur une jam pjese e erresires tani jam bere njesh me erresiren. u bera sepse ti me shikoje, me adhuroje por kurre kurre nuk ma the, nuk ma dhe ulerimen tende ne nate, britmen qe shume doja.
Te gjithe keshtu ma kane bere ne shekuj, me kane pare, me kane adhuruar, jane puthur nene driten time por nuk me kane dhene nje puthje, nje britme, nje renkim pasioni, nje fjale nuk ma dhane kurre edhe kur ishin bashke edhe kur ishin te ndare dhe vetem dhe kur lotonin e jua ketheja lotet ne kristal qe te shikonin driten time aty te perthyer dhe ti ndriconte kudo, ngado por jo nje fjale nuk ma thane.

Une vajtoja, cirrja faqen time e bera me shenja te zeza, te murrme, gri, pastaj u dorezova, u thyeva, desha te marr hak vendosa te iki te fshihem pergjithnje ndofta do te me therrisnin, do te me puthnin por une do te rrija ne erresire do ti lija atje te krijonin legjenda misteri, te bukura, te frikeshme per mua qe do te jetonin pafundesishte ne shpirtrat e tyre te mbuluar me erresire.
Te mistereshme do te ishin ato legjenda te frikeshme, te thella si dhembja ime si vetmia ime atje larte, si deshira ime per nje fjale per nje bisede per nje britme me mua, per mua, si pritja ime per gjithcka qe nuk erdhi dhe nje nate fillova te mbuloj vehten me erresire nje cope te vogel por asgje asnje ndryshim ate nate, naten tjeter nje cope me te madhe dhe ti dhe ata vazhdonin te putheshin nen driten time gjysmake qe po zhdukej nene erresiren dhe dhimbjen time qe po fshihej aty.
Ndofta ke thene fjale te embela brenda teje per mua, ndofta te gjithe kane thene por jo mua, une nuk degjova gje.
Aty ne buzembremjet ne mesnatat tuaja une doja zerin tuaj te buciste, klithmen tuaj arsyen qe ti jepte kuptim jetes time.

Per tmerrin tim e per fatekeqesine time per dhimbjen time ju u dashuruat me formen time te re, nuk mundet ta kuptonit se ajo ishte dhimbja ime e vjeter dhe hakmarrja ime, ashtu ngadale u zhduka.
Ne fillim jua hodhet fajin reve por kur pate qe rete ishin pa faj filluat dhe me kerkonit dhe ndiete per here te pare dhimbje, nje dhimbje te vogel, nje pjese te saj nga dhimbja ime e madhe qe ishte shperndare ne te gjithe ju. E shikoni pra sa e madhe dhimbja ime. Shpirtrat tuaj u trazuan dhe liqenet e qeta ku putheshit nen driten time u trazuan dhe u erresuan u bene te erreta pus por prape nje fjale nuk ma thate nje fjale te embel jo, nje ulerime jo, nuk erdhi nuk me leshuat ate qe une doja dhe prisja nga hakmarrja ime . Une ju doja dhe ju dua shume dhe ty te dua, shume me merr malli dhe keshtu e mposhta hakmarrjen me dashurine time per ju dhe ty, fillova ti heq copat e erresires, nje e nga nje, dy e nga dy, te gjitha bashke ashtu sic I vura nate pas nate duke ju ndricuar perseri tju gezoja, te
qeshni te putheni perseri me passion nen driten time tju buzeqesh, por ju kurre nuk kujtoheni te ma thoni nje fjale dhe keshtu u duka e u zhduka perseri e vendosa te jem keshtu perjetesishte, me ju dhe pa ju,me mua dhe pa mua.

Leshoje, leshoje ulerimen dhe do te vij aty tek ty te te ndricoj, do ti heq petkat e erresires do ti rrezoj te gjitha do te te sheroj plaget dhe dhimbjen dhe do sherohemi te dy do ta hedh hakmarrjen ne erresire dhe nuk do te futem me aty do te vij te te kethej buzeqeshjen lumturine puthjen qe nuk po e jep dot.
Leshoje ulerimen mos, mos, mos ik te lutem, jo mos e mbyt aty tek erresira, e imja dhe e jotja mos ik, mos ik, mos e mbyll dritaren ulerit, ulerit
le te degjoje dita dhe nata, erresira dhe drita dhe te gjithe ata qe kane pare tju buzeqeshesh tju japesh drite, te shterresh, te shfaqesh si diell, nderkohe qe mbytesh aty brenda teje me ulerimen tende, le te degjoje erresira, le te degjoje une ate qe kaq gjate kam pritur nxirre ti mos mos mosssssssssss mbyll dritaren mos e fut ulerimen ne ate dhome mos mossssssss e mba me ate ulerime te maskuar me buzeqeshje.

Erresire !!!

Te dy te mbuluar, te dy te denuar, te dy te pakuptuar, te dy te prangosur, te dy ne skaje te ndryshme te erresires mbajme ulerimat tona, s kemi guxim ti nxjerrim dhe rrijme ashtu ne erresire pergjithmone duke u pershendetur ndonjehere.